Μόνο σατανικά αλλά και έξυπνα μυαλά θα μπορούσαν να σκεφτούν αυτό το μεγάλο κόλπο, χάρη στο οποίο ο κόσμος βρίσκεται περισσότερο από ποτέ στα όρια της απόλυτης υποδούλωσης και ανελευθερίας, ώστε το μόνο που να του απομένει για την ολοκληρωτική απώλεια της ανθρώπινης υπόστασής του να είναι η εμφύτευση μικροτσίπ.

Με το πρόσχημα της καλύτερης προστασίας του από κινδύνους κλοπής καρτών και προσωπικών του στοιχείων αλλά και «απλοποίησης» της ζωής του αφού όλες τους οι συναλλαγές θα μπορούν να γίνονται με μικροτσίπ, οι παγκοσμιοποιητές θα επιτύχουν, επιτέλους τον πλήρη εξανδραποδισμό του, μετατρέποντάς το σε ένα ζόμπι που θα σκέφτεται, ενεργεί και εκτελεί τις εντολές του συστήματος.
Πώς έφθασαν λοιπόν στο σημείο να βρίσκονται μια ανάσα πριν να τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιό τους;

Xάρη σε ένα πολύ έξυπνο, σατανικό, μεγάλο κόλπο: φροντίζοντας να μετατρέψουν τη μάζα στον καλύτερο σύμμαχο και συνένοχο τους!
Οι πάμπολλοι πόλεμοι που πραγματοποιήθηκαν στο ευρωπαϊκό έδαφος, με αποκορύφωμα τους δύο παγκοσμίους πολέμους στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα που μεταφέρθηκαν και διαδόθηκαν σε όλο τον πλανήτη σχεδόν, κατέδειξαν ένα γεγονός: σε κάθε δράση υπάρχει μια αντίδραση και σε κάθε στάση μια αντίσταση, οι λαοί αντέδρασαν και αντιστάθηκαν στις όποιες προσπάθειες κατάκτησης και επιβουλής της χώρας τους και των εδαφών τους από άλλους λαούς.

Και αυτό έγινε για τον προφανή λόγο ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης λειτούργησε και οι λαοί διαπιστώνοντας ότι θα γίνονταν σκλάβοι και δούλοι των κατακτητών, με ο,τι συνεπάγεται αυτό για τις ζωές τους, το βιος τους και την ελευθερία τους, αντέδρασαν, και με αγώνες, πολλές φορές μακρούς και δύσκολους, κατάφεραν να αποτινάξουν το ζυγό τους.

Στην ενεργοποίηση, βέβαια, του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης και επιβίωσης βοήθησε και το ότι η κατάκτησή τους επιχειρείτο δια της βίας, άρα ήταν άμεσα αντιληπτό από τις αισθήσεις τους και ο φόβος ήταν μοχλός κινητοποίησης των ενστίκτων αυτών.

Αυτό λοιπόν υπήρξε δίδαγμα (lesson learnt) για τους παγκοσμιοποιητές και άλλα σκοτεινά κέντρα παγκόσμιας εξουσίας, από το οποίο αποκόμισαν το εξής: «ποτέ ξανά δεν θα είμαστε άμεσα ωμοί, βίαιοι και απροκάλυπτοι γιατί έτσι γεννούνται άμεσες αντιδράσεις».
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος υπήρξε ιδιαίτερα καταλυτικός για το παραπάνω αξίωμα.

Παρότι το χιτλερικό καθεστώς εισήγαγε με αρκετή επιτυχία πρωτοεμφανιζόμενες μεθόδους ελέγχου της συνείδησης και του νου (λέγε με «προπαγάνδα»), εντούτοις πέταξε νωρίς το μανδύα του προβάτου από πάνω του (θυμίζουμε ότι ο Χίτλερ για ένα διάστημα υποστήριζε ότι ο πόλεμος θα ήταν καταστροφικός), κάνοντας σαφείς της προθέσεις του προς άπαντες και εκδηλώνοντας τις καταστροφικές ορέξεις του με στρατιωτικές επεμβάσεις στις άλλες χώρες.

Αφού λοιπόν έδωσε το στίγμα του ως «Ο Εχθρός» ήταν απόλυτα λογικό να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση της αντίδρασης στον «Εχθρό» από γενικευμένα τμήματα πληθυσμού, μέχρι την οριστική στρατιωτική αναμέτρηση των λαών και την έκβαση του πολέμου στα πεδία των μαχών.

Βεβαίως και υπήρξαν εξαιρέσεις, κάποια τμήματα του πληθυσμού όχι μόνο δεν αντέδρασαν αλλά καλοδέχτηκαν, θα λέγαμε, το νέο καθεστώς: οι λεγόμενοι «συνεργάτες» ή «δωσίλογοι» ή «κουκουλοφόροι», από τον Πεταίν και την κυβέρνηση του Βισύ μέχρι τους διάφορους Κουϊσλινγ και Τσολάκογλου.

Η θεωρία της «εκτόνωσης» και «του να πάμε με τα νερά τους αφού είναι ισχυρότεροι» κυκλοφορούσε και τότε στα σαλόνια των δωσίλογων, όμως η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου στις περισσότερες χώρες τους σιχαινόταν και τους μισούσε θανάσιμα, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και χωρών όπου δεν έγινε στρατιωτική προσάρτηση αλλά σικέ δημοψήφισμα ένωσης, όπως η Αυστρία.
Μετά τη μεγάλη ήττα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, Γερμανία και παγκοσμιοποιητές (χέρι χέρι δεν πήγαιναν άλλωστε οι δυο τους ανέκαθεν;) κατάλαβαν ότι ποτέ μα ποτέ δεν έπρεπε να ξαναπαρουσιαστούν ως «Ο Εχθρός» και να προκαλέσουν αντιπαραβολές ανάμεσα σε «Αυτοί και Εμείς» αλλά να μεταμφιεσθούν σε «φίλους», «συμμάχους» και εν τέλει «δανειστές» και «σωτήρες», ώστε να μην δημιουργηθούν άμεσες αντιδράσεις στα σχέδια επιβουλής που θα έθεταν σε εφαρμογή όταν θα ερχόταν η ώρα.

Η ΕΟΚ και η μετεξέλιξή της Ευρωπαϊκή Ένωση/ΟΝΕ ανέλαβε θαυμάσια αυτό το ρόλο, να συγκαλύψει δηλαδή το λύκο ανάμεσα στα πρόβατα, ιδίως αυτά του Νότου, με τις πλούσιες ενεργειακές πηγές και το ωραίο οικόπεδο.

Και οι παγκοσμιοποιητές συνέλαβαν θαυμάσια το σχέδιο να μετατρέψουν στο ίδιο ομοιογενοποιημένο, άνοστο, άβουλο και ξινισμένο γιαούρτι όλους τους λαούς, στερώντας τους με σατανικό τρόπο την εθνική τους συνείδηση και την υπερηφάνειά τους, γιατί δεν ήταν λέει πια «σικάτο» και «μοδάτο». Κι’ έτσι ο εθνικισμός πήρε αρνητική έννοια, και οι λέξεις παγκοσμιοποίηση και πολιτική ορθότητα άρχισαν να φοριούνται ως «χαριτωμενιά» από τα τέλη των ‘80s, όταν κατέρρευσε και το Τείχος, και να πλασάρονται στο πλήθος μέσα από τάχα ανάλαφρα σήριαλ, βραβευμένες κινηματογραφικές ταινίες και έγκριτα περιοδικά.

Το μεγάλο κόλπο ήταν ένα: χρησιμοποιώντας τα τερτίπια της προπαγάνδας, που ο Γκαίμπελς πρώτος συγκέντρωσε, συστηματοποίησε και αξιοποίησε, επιχειρήθηκε η χαλάρωση των συνειδήσεων, η άμβλυνση της ιστορικής μνήμης, η αποστασιοποίηση από την παράδοση και τις παραδεδεγμένες αξίες και η εξάλειψη των αναγκαίων και λογικών προκαταλήψεων απέναντι στους εχθρούς της ανθρωπότητας, βάσει του σλόγκαν «όλοι καλοί είμαστε», «χαλάρωσε και απόλαυσε τον καφέ σου».

Και με τον τρόπο αυτό, παράλληλα με την παρεχόμενη υλική ευμάρεια σε προϊόντα και υπηρεσίες, ο μέσος ανθρώπινος νους σταμάτησε να σκέφτεται πολύ, να αναρωτιέται, να ενεργεί αυτοβούλως και παραδόθηκε στην αποχαύνωση της τηλεόρασης που περνάει έντεχνα τα μηνύματά της στο υποσυνείδητο.

Έτσι, βαθμηδόν και χωρίς να το καταλαβαίνει, άρχισε να μετατρέπεται σε «συνεργάτη» και «συνένοχο», από’ κει που ήταν αντίπαλος.
Άρχισε να συμφωνεί με τα μηνύματα και τις εντολές του συστήματος, που του τα βάφτιζαν ως «μόδα», «μαστ», «ιν», «πρέπον», «λάιφσταιλ», «μνημόνια».

Και κάθε φορά που επιχειρούσαν την επιβουλή και την κατάκτησή του, αυτός δεν αντιδρούσε αφήνοντας τους να παρεισφρήσουν όλο και περισσότερο στα δικαιώματά του, στη ζωή του, στη συνείδησή του, στην παράδοσή του, στο σπίτι του, στην οικογένειά του, στη γη του.
Για να φτάσουμε στη σημερινή εποχή της απόλυτης παρακμής, όπου κάθε είδους διαστροφή, παρέκκλιση, μετάλλαξη, απανθρωπιά νομιμοποιείται και γίνεται από εξαίρεση κανόνας.

Γιατί ο μέσος άνθρωπος, ο μαζάνθρωπος είναι πλέον συνένοχος («μαζί τα φάγαμε» του λέει η καθοδηγούμενη συνείδησή του κάθε φορά που σκέφτεται ότι τα μνημόνια και οι περικοπές είναι άδικα για να τον επαναφέρει σε τάξη και να μη βγει έξω να διαμαρτυρηθεί).
Και είναι συνένοχος γιατί δέχεται αδιαμαρτύρητα:

ο,τι μπούρδα του σερβίρει η τηλεόραση, το λύκο που μεταμφιέστηκε σε πρόβατο, την ψευδεπίγραφη δημοκρατία, την ψευδαίσθηση ότι με την ψήφο του μπορεί να τιμωρήσει αυτούς που τον έφεραν σε αυτή την κατάσταση, το λαθρομετανάστη που έρχεται στη χώρα του γιατί είναι «θύμα» και «κακομοίρης», τον παραλίγο δολοφόνο της Μυρτώς, την ελεεινού επιπέδου διασκέδαση των τούρκικων σήριαλ και του κινηματογράφου που προάγει την ομοφυλοφιλία και τη διαστροφή βαφτίζοντάς τα «τέχνη», την έκπτωση των δικαιωμάτων του από την πίσω πόρτα, το «ουδέτερο φύλο» που υπάρχει ως επιλογή στο φέισμπουκ, τον εικονικό κόσμο του διαδικτύου, την παραπληροφόρηση, τις «αντιρατσιστικές» και «αντιφασιστικές» πορείες όπου αυτοί που υποτίθεται ότι κατακρίνουν το φασισμό απειλούν όποιο βρεθεί μπροστά τους με κρεμάλες, το θράσος και την ιταμότητα αυτών που παριστάνουν τους πολιτικούς και θα έκαναν τον Αριστοτέλη να κοκκινίζει από ντροπή, τη διαστροφή του γάμου και της οικογένειας, την αποδόμηση της θρησκείας, τη μιζέρια και την εξαθλίωση.

Και ακόμη περισσότερο είναι συνένοχος γιατί δεν νοιώθει την ανάγκη της αντίδρασης, που και το τελευταίο ασήμαντο ποντίκι αισθάνεται όταν η γάτα χώνει τα νύχια στο λαιμό του!

Με εκτίμηση

Εκάτη

Για να μείνει έκπληκτος και συνάμα μπερδεμένος κάποιος, δεν έχει παρά να παρακολουθήσει τα δελτία ειδήσεων και τα talk shows αυτή τη περίοδο. Μπορεί να ακούσει οτιδήποτε από τον οποιονδήποτε, μπορεί να παρακολουθήσει «οβιδιακές» μεταμορφώσεις και να αποπειραθεί να ακολουθήσει σκέψεις που διατυπώνονται δημόσια αλλά καταλήγουν σε… λογικά παράδοξα! Όχι, δε ζούμε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν αλλά στο «οικόπεδο» με το όνομα Ελλάς. Και μάλιστα, σε καιρό προεκλογικού αγώνος, γεγονός που εξηγεί όλα τα μεταφυσικά φαινόμενα! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε τα δεδομένα.

Έχουμε μια χώρα σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση, πολιτικούς που μιλούσαν για μονοδρόμους και έβαλαν φαρδιές πλατιές τις υπογραφές τους σε περικοπές και μνημόνια, σε απολύσεις, στην κατάργηση του κοινωνικού κράτους, στην εξαθλίωση και τη μιζέρια, τη φτωχοποίηση των Ελλήνων για να «σωθεί» δήθεν η Ελλάδα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Αυτό που ζούμε και βλέπουμε είναι η σωτηρία μας; Και εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί ο καθένας, μήπως τελικά υπήρχε άλλος δρόμος;


Η αλήθεια είναι πως υπήρχε και, για να είμαι ειλικρινής, ακόμα υπάρχει. Όχι μόνο επειδή το λέει κάποια πεφωτισμένη ηγεσία, ή το υποστηρίζουν με σθένος επιφανείς επιστήμονες από όλα τα πεδία, αλλά επειδή αυτό δείχνει η διεθνής πρακτική.


Πόσοι αλήθεια ξέρουν ότι 36 χώρες στον κόσμο, έχουν προχωρήσει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε διαγραφή χρέους, μεταξύ αυτών και οι ΗΠA.;


Πόσοι ξέρουν ότι στην συντριπτική πλειονότητα οι χώρες που πέταξαν «με τις κλοτσιές» το ΔΝΤ έξω, ανέκτησαν την κυριαρχία τους, αλλά και την κοινωνικοοικονομική τους σταθερότητα;


Πόσοι ξέρουν ότι υπάρχει νομικό προηγούμενο κατοχυρωμένο διεθνώς, που λέει ότι «όταν τίθεται θέμα εξυπηρέτησης δανείων ή της επιβίωσης των πολιτών, τότε οι κυβερνήσεις των κρατών υποχρεούνται και επιβάλλεται να επιλέγουν το δεύτερο»;


Φαντάζομαι όχι πολλοί. Και αυτό διότι η «θεραπεία-σοκ» που επιβάλλουν οι υπερεθνικοί οργανισμοί, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έγκειται στο να γίνουν όλα, με τόσο γρήγορο ρυθμό, ώστε και οι πιο υποψιασμένοι πολίτες μιας χώρας να μην έχουν το περιθώριο να αντιδράσουν στην απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας, στο ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων και στη πλήρη παράδοση στους ιδιώτες δανειστές.


Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι τα πρώτα τέτοια πειράματα πάνω σε λαούς έγιναν με την επιβολή δικτατοριών, με την αρχή να κάνει ο Πινοσέτ στη Χιλή, όπως περιγράφει εξαιρετικά η Naomi Klein στο βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ».


Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, η οποία έχει πλούσιο ιστορικό χρεοκοπιών, τέσσερις τον αριθμό, έγινε ένα «βελούδινο» τραπεζικό πραξικόπημα, που, εκτός από την αντισυνταγματική του υφή από την υπογραφή κιόλας του πρώτου μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, στηρίζεται στην ιδέα του PSI, της ανταλλαγής δηλαδή των ομολόγων και της δεύτερης δανειακής σύμβασης. Και εδώ σκοπίμως θέλω να τονίσω, πως χρεοκοπία σημαίνει αδυναμία να πληρώσει κανείς τους πιστωτές του και όσον αφορά τα κράτη, ΔΕΝ περιλαμβάνει την μη καταβολή μισθών και συντάξεων αλλά μόνο τα εξωτερικά χρέη.

Πλέον το «επιτυχημένο PSI», για το οποίο καυχιούνται Σαμαράς και Βενιζέλος, όχι μόνο μετέφερε τις υποχρεώσεις στο αγγλικό δίκαιο, αλλά κούρεψε και τα ομόλογα ταμείων, πανεπιστημίων και νοσοκομείων πάνω από 50%, ενώ η αξία τους είναι ακόμα χαμηλότερη, λόγω της χαμηλής τιμής στην οποία πωλούνται στη δευτερογενή αγορά!


Ζημιές, από το τίποτα δηλαδή και με την υπογραφή της κυβέρνησης! Όσο για την τρομερή επίκληση της «ελάφρυνσης» του ελληνικού λαού, από χρέος 100 δις ευρώ… μπορεί να απαντήσει και μαθητής πρώτης δημοτικού! Όταν δηλαδή, μας κόβουν χρέος 100 δις και μας προσθέτουν 130 δις με το νέο δάνειο, τότε πόσα χάνουμε;;; Μάλλον δεν χάνουμε, αλλά χρεωνόμαστε 30 δις περισσότερο, γιατί είμαστε τόσο υπάκουοι!


Και όμως, αυτά είναι μόνο ψίχουλα σε σχέση με την τρομερή φοροκαταιγίδα που έρχεται τον Ιούνη αλλά και τον Σεπτέμβρη, καθώς οι τόκοι από τα δάνεια θα γίνονται όλο και πιο επαχθείς όσο περνάει ο καιρός…


Η οικονομική επιστήμη λέει, ότι σε καμία περίπτωση η ύφεση που βιώνει η κάθε εθνική οικονομία, δεν μπορεί να ξεπεραστεί με μέτρα λιτότητας, πόσο μάλλον με σχέδια για ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας… Και, για του λόγου το αληθές, υπάρχουν παραδείγματα ανά τον κόσμο που στέκονται μπροστά μας για να τα δούμε και να τα μιμηθούμε, όπως η Αργεντινή. Γύρω από το όνομα της Αργεντινής, επιχείρησαν να τρομοκρατήσουν και να φοβίσουν τον κόσμο. Η αλήθεια είναι όμως, ότι πράγματι έγιναν φοβερά και τρομερά πράγματα για όσο καιρό ήταν το ΔΝΤ εκεί! Που βρίσκεται η Αργεντινή, αφού τους έδιωξε; Μήπως, μόνο τότε έγινε ανταγωνιστική; Μήπως, τότε άρχισε να έχει ανάπτυξη; Αλλά τι σημασία έχει; Αφού ακόμα και πριν λίγες βδομάδες όταν η πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνα Κίρχνερ, κρατικοποίησε την εταιρία πετρελαίου ισπανικών συμφερόντων που δραστηριοποιούταν στη χώρα, έγινε ένας σεισμός στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες μέχρι αρχηγοί κρατών εκτόξευαν απειλές και προειδοποιήσεις, διότι τόλμησε η Αργεντινή να πάρει στα χέρια της τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους!


Συνεπώς, το δίδαγμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με «όρνια και κοράκια» των αγορών που ζουν παρασιτικά από τον πλούτο των κρατών των οποίων οι κυβερνήσεις είναι αρκετά εθελόδουλες για να τον παραδώσουν.


Τόνοι μελάνης όμως έχουν χυθεί για να δουλέψει το «Μεγάλο Κόλπο», το σημαντικότερο γρανάζι στη μηχανή ισοπέδωσης των πάντων, η μεγαλύτερη απάτη στο σύγχρονο μοντέλο του χρηματοοικονομικού συστήματος.


Σε τι αναφέρομαι;


Μα φυσικά στη χίμαιρα που λέγεται ευρώ! Αυτό το ιδιότυπο πιστωτικό εργαλείο, το οποίο δυσκολεύομαι να αποκαλέσω νόμισμα και να δεχτώ ως κεκτημένο. Και αυτό, γιατί το ευρώ αποτελεί το ευρωπαϊκό νόμισμα στο οποίο κλειδώθηκε η ισοτιμία όλων των νομισμάτων των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και έκτοτε, παρά τον περιορισμό που τέθηκε στα κράτη για το όριο 60% του χρέους και 3% στο έλλειμμα, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η σταθερότητα και η επιτυχία του, βυθίζει την ανταγωνιστικότητα της χώρας μας ενώ μας έχει αφαιρέσει τη δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής, η οποία είναι αναγκαία συνθήκη για ανεξάρτητη οικονομική πολιτική.


Όσο και αν φαίνεται περίεργο σε μερικούς, το πείραμα τύπου ευρώ έχει επαναληφθεί και στην περίπτωση της Αργεντινής, η οποία είχε κλειδώσει το εθνικό της νόμισμα με το δολάριο ( και η οποία το αναίρεσε για να ανασάνει αφού έδιωξε το ΔΝΤ ), αλλά και με τον λεγόμενο «χρυσό κανόνα». Ο «χρυσός κανόνας» στην ουσία ήταν το κλείδωμα της ισοτιμίας των νομισμάτων των χωρών που συμμετείχαν σε αυτόν με μια σταθερή ισοτιμία με το δολάριο, ενώ το δολάριο για να εξασφαλίζει τη σταθερότητα αυτή ήταν κλειδωμένο με το χρυσό. Με τους πρώτους κλυδωνισμούς, τη δεκαετία του 1930, και μη μπορώντας να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα χωρίς εσωτερική υποτίμηση ( μείωση μισθών, συντάξεων και όλων όσων ζούμε σήμερα ) αποχώρησαν από τον «χρυσό κανόνα» η Βρετανία και οι σκανδιναβικές χώρες, έτσι ώστε, να ασκήσουν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική χωρίς να χρειαστεί να θίξουν την κοινωνική τους συνοχή. Βρήκαν καταστροφή και καταποντισμούς οι σκανδιναβικές χώρες και η Βρετανία επειδή έφυγαν από το «ευρώ της εποχής»;


Στη σημερινή πραγματικότητα, λύση δεν μπορεί να είναι, ούτε το παλιό και κίβδηλο πολιτικό σύστημα που κατά κόρον αποτελείται από ημιμαθείς εθελόδουλους, ούτε οι ακραίες και κεκαλυμμένες φασιστικές ομάδες νοσταλγών του ναζισμού που έσπειρε το θάνατο σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη. Μόνη νησίδα σωτηρίας για τους πολίτες και τη χώρα μας, ως αναπόσπαστο σύνολο, μπορεί να δώσει μόνο όποιος με γενναιότητα ψυχής αναγνωρίζει πως οφείλει να δράσει στα πλαίσια ενός Μετώπου με σκοπό την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και της εθνικής και οικονομικής ανεξαρτησίας.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Γ. ΜΗΤΡΟΠΕΤΡΟΥ
ramnousia

Οι διαχειριστές του katohika.gr διατηρούν το δικαίωμα τροποποίησης ή διαγραφής σχολίων που περιέχουν υβριστικούς – προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Απαγορεύεται η δημοσίευση συκοφαντικών ή υβριστικών σχολίων.Σε περίπτωση εντοπισμού τέτοιων μηνυμάτων θα ακολουθεί διαγραφή

Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.