Έλεγξε τη Δύναμη της Σκέψης σου

Τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα στους κύκλους της αυτοβελτίωσης και αυτογνωσίας πολύ συχνά γίνεται λόγος για τη δύναμη του Νου…

Ο Νους, ως ύψιστο εργαλείο συνδυασμού σκέψης, στόχου και συναισθήματος, ως μια χορδή τεντωμένη ανάμεσα στη νόηση και την καρδιά αποτελεί μέγιστο δώρο προς τον άνθρωπο…

Είναι ουσιαστικά αυτός που θέτει σε κίνηση και δημιουργεί την ατομική, αλλά και συλλογική πραγματικότητα γύρω μας…

(εννοείται πως δεν αναφέρομαι στην χαμηλόσυχνη εργασία του “μυαλού” που θορυβεί συνεχώς όντας ανεξέλεγκτο …. και πηδά σαν πιθηκάκι από κλαδί σε κλαδί…)

Ο Νους είναι το Πνεύμα, είναι εκείνη η κατάσταση συναισθηματικής και νοητικής ηρεμίας και ισορροπίας που επιτρέπει στον άνθρωπο να δημιουργεί το όραμα του και να του αποκαλύπτει τρόπους να το πραγματοποιήσει…

Όλες οι αρχαίες παραδόσεις, αλλά και πολλές από τις μεθόδους που επιβιώνουν μέχρι σήμερα στους κόλπους των θρησκειών και της ιατρικής αναφέρονται στην “ψυχο-νοητική” εκπαίδευση του ανθρώπου και υπογραμμίζουν τα οφέλη της…

Ο διαλογισμός είναι μία από τις μεθόδους αυτές…

Ωστόσο δεν είναι πρόθεση μου να αναλύσω θεωρητικά τις παραπάνω ήδη γνωστές παραμέτρους…

Σήμερα γράφω απλά επειδή ως παρατηρητής συνεχίζω να βλέπω πως οι περισσότεροι δεν έχουμε εννοήσει και ακόμη περισσότερο δεν εφαρμόζουμε τη Δύναμη του Νου μας…

Παραμένουμε παγιδευμένοι σε ένα κόσμο με ξεχαρφαλωμένα γρανάζια… ενός νεκρού τρόπου αντίληψης της ζωής… Μιας αντίληψης που περιορίζεται σε δογματικές πεποιθήσεις… που κάθε άλλο παρά αναγνωρίζουν το μεγαλείο και τη δύναμη που ενυπάρχει μέσα στον κάθε άνθρωπο…

Ο κάθε ένας μας είναι ένα θεϊκο δυναμικό… είναι ένας εν δυνάμει Συν-Δημιουργός της πραγματικότητας… κι όμως… ακρωτηριασμένος συνήθως και δεμένος ή ταυτισμένος στα όρια που του επέβαλε η κυριαρχούσα αντίληψη…

Έχουμε γνωρίσει από έρευνες, αλλά και από την εμπειρία μας πως ο άνθρωπος μπορεί και είναι ικανός να κάνει θαύματα… και πως η σκέψη του είναι επίσης ενέργεια… και πως ανάλογα με το που την κατευθύνει αυτό και δημιουργεί…

Η σκέψη έλκει κοντά μας… αυτό που θέλουμε ή αυτό που φοβόμαστε…

Και η συντονισμένη εστίαση των σκέψεων πολλών (και των συναισθημάτων που αλληλεπιδρούν μαζί τους) έλκει ακόμη πιο έντονα και δυναμικά το σημείο εστίασης τους στην υλική μας πραγματικότητα…

Για σκεφτείτε λίγο πάνω σε τούτο…

Προς ποια κατεύθυνση εστιάζουν οι σκέψεις σου;

Ποια θέματα απασχολούν μαζικά τους πολλούς;

Τι πάμε να δημιουργήσουμε μέσα από την εστίαση αυτή; ατομικά… και συλλογικά…;

Η βαθιά κατανόηση αυτής της απλής αλήθειας μοιάζει να απέχει πολύ από το να εφαρμόζεται για το καλό όλων μας… για την αρμονία και την επίλυση των θεμάτων που απασχολούν την ανθρωπότητα…

Οι “γνώστες” συνεχίζουν να τραβούν βίαια τις σκέψεις των πολλών προς το φόβο, την έλλειψη, τη νόσο, την αγωνία… την αίσθηση αδυναμίας… Μια ματιά στις ειδήσεις αρκεί για να πειστεί κανείς…

Οι “γνώστες” εφαρμόζουν το ίδιο αυτό θαυματουργό εργαλείο για χειραγώγηση των πολλών και τη διατήρηση της ανισορροπίας και της εγωκεντρικής πυραμίδας συμφερόντων…

Παρά το γεγονός πως η εποχή μας δεν υποστηρίζει πια αυτές τις εγωκεντρικές τάσεις… και απαιτείται ακόμη μεγαλύτερος κόπος και ενέργεια για να πετύχουν ιδιοτελείς και απάνθρωπους στόχους… εκείνοι συνεχίζουν όσο μπορούν….

Όμως εμείς; Εμείς τι κάνουμε;

Κάναμε το αυτονόητο; Αποσύραμε τη δύναμη της σκέψης και των συναισθημάτων μας από τους στόχους τους;… ή ακόμη εστιάζουμε στα όσα εκείνοι επιδιώκουν να πετύχουν ως πραγματικότητα γύρω μας;

Δυστυχώς ακόμη και στο εργαλείο ελεύθερης έκφρασης μας, στο internet, κάνουμε το σφάλμα να αναπαράγουμε τα δικά τους κέντρα εστίασης…
Δεν προβάλλουμε τα οράματα τα δικά μας… δεν επιδιώκουμε την συνήχηση των οραμάτων μας με άλλους ώστε να αποκτήσουν δυναμική και υλική υπόσταση…
αναμεταδίδουμε συχνά… μόνον κριτικές και τοποθετήσεις γύρω από θέματα που αφορούν τις εστιάσεις των “χειραγωγών”..

Μπερδεύουμε το θεϊκό δημιουργικό εργαλείο του Νου με το αναλυτικό μυαλό… και την κριτική ικανότητα μας… Αφήνουμε τη ζωή μας ως κατάθεση στα οράματα των λίγων που μας θέλουν κομπάρσους και “ενεργειακές-συνειδησιακές” μπαταρίες των στόχων των δικών τους ιδιοτελών οραμάτων…

Πόσοι θυμήθηκαν το όραμα τους; Πόσοι εστίασαν στο όνειρο που πάντα ήθελαν να κάνουν πραγματικότητα στη ζωή τους;…

Πόσοι βρήκαν το γιατρό και το σοφό εντός τους και με εμπιστοσύνη και βεβαιότητα ακολουθούν τις διδαχές και συμβουλές του;…

Μια απλή “ετικέτα”, μια απλή “διάγνωση” ή γνώμη από έξω, από κάποιον τρίτο… και είναι ικανή να γκρεμίσει την πίστη στην εσωτερική διαισθητική ευφυία μας…

Τόσο εύκολα παραδίδουμε τη δύναμη μας, το θεϊκό μας δυναμικό… Τόσο εύκολα αντί για Συν-Δημιουργοί γινόμαστε… μαριονέτες… Αρχής γενομένης σε θέματα που μας αφορούν άμεσα… Είτε αυτά είναι θέματα υγείας, είτε πεποιθήσεις για τα όσα πιστεύουμε για τον εαυτό μας… “ταυτίσεις” μας…

Και ξαναγυρνώ στο internet…

Αν κατανοούσαμε έστω και λίγο τις δυνατότητες που μας παρέχει η εστιασμένη στόχευση των δημιουργικών μας ιδεών, θαρρώ πως θα παύαμε να αναμεταδίδουμε και να διαβάζουμε “ειδήσεις” που τραβούν τις συνειδήσεις προς αντίθετες κατευθύνσεις…

Ο παρατηρητής είναι ικανός να μεταβάλλει το αποτέλεσμα του παρατηρούμενου. Τούτο έχει αποδειχτεί προ πολλού στους κόλπους της φυσικής… Η πρόθεση αλλάζει το αποτέλεσμα…

Φανταστείτε λοιπόν να εστίαζαν μαζικά οι κάτοικοι μιας πόλης ή μιας χώρας στην αφθονία… στην δικαιοσύνη… στην ισονομία… στις αρετές… στην υγεία… στην διαύγεια… στην ειλικρίνεια… στην αλήθεια… στην καθαρότητα… στην τάξη… στην ισορροπία…

Φανταστείτε να εστίαζαν με τέτοιο τρόπο που να μην επιτρέπουν κανέναν και τίποτε να τους αποσπάσει την προσοχή από τη βεβαιότητα πως αυτή είναι η πραγματικότητα που επιδιώκουν για τον εαυτό τους ατομικά, για τις οικογένειες τους, αλλά και για το γενικότερο σύνολο…

Η μάζα των συλλογικά εστιασμένων Νοων στην πραγματικότητα αυτή θα έλκυε την πραγματικότητα στην ύλη… (κι αυτό δεν είναι θεωρία ή φαντασία… έχει επίσης αποδειχτεί και πειραματικά…)

Το θέμα είναι πως καθώς συνηθίσαμε επί δεκαετίες και αιώνες να παραχωρούμε τη δύναμη μας, μαζί με την ευθύνη μας, σε άλλους… Μας φαίνεται πιο εύκολα να φταίνε οι άλλοι, οι καταστάσεις, οι κυβερνώντες, το κατεστημένο… και αδυνατούμε να δούμε πως είμαστε εμείς οι ίδιοι που συνεχίζουμε να τους παραχωρούμε το χώρο, το χρόνο και την ενέργεια να δρουν όπως δρουν…

Θυμώνουμε για παράδειγμα που δεν υπάρχουν αρκετά φάρμακα στη διάθεση των ασθενών… και εξεγειρόμαστε… ανίκανοι να δούμε πως το ίαμα είναι εντός μας και είναι πολύ πιο απλό… ανέξοδο και δίχως “παρενέργειες”…

ΑΜΦΙΒΑΛΛΟΥΜΕ… ακόμη κι όταν γνωρίζουμε θεωρητικά για το μεγαλείο τους ανθρώπινου ΝΟΥ….
δεν έχουμε ΠΙΣΤΗ… στις δυνατότητες της ΚΑρδιάς και του Οράματος μας…

Πιστεύουμε με τόση ευκολία την όποια “ετικέτα” διάγνωσης μας κόλλησε ο θεράπων ιατρός… ταυτιζόμαστε με αυτή και παραδινόμαστε στις αγωγές του… στα φάρμακα… στις επιταγές της ασθένειας… ακόμη κι αν μέσα μας ακούγεται η φωνή που μας λέει ακριβώς τι πραγματικά χρειαζόμαστε για τη δική μας ίαση…
κι αυτό είτε αφορά παθήσεις στον υλικό μας φορέα, είτε στην ψυχική μας κατάσταση…

ΤΟ ίδιο ακριβώς πράττουμε απέναντι σε κάθε “ειδικό”… στον κοινωνιολόγο, τον οικονομολόγο, τον διαιτολόγο, τον πολιτικό… κτλ… Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί με την καλύτερη πρόθεση και γνώση τους να προσφέρουν όσα έμαθαν στην επιστήμη τους… και σίγουρα υπάρχουν στιγμές που έχουμε την ανάγκη φροντίδας… ωστόσο η φροντίδα θα πρέπει να μας φέρνει ξανά στη δύναμη μας, να μας υποστηρίζει προς εκείνη την κατεύθυνση… και όχι να μας καθιστά μόνιμους πελάτες του όποιου ειδικού… καταναλωτές του όποιου “φαρμάκου”… της όποιας συνταγής…

Όμως σαφώς και δε φταίνε οι άλλοι… οι όποιοι άλλοι…
Είμαστε εμείς ως άτομα που παραδινόμαστε… που προσφέρουμε την ενέργεια και τη δύναμη του Νου μας… Είμαστε εμείς που προτιμούμε τον εύκολο δρόμο… αυτόν δίχως ευθύνη…

Αν θέλουμε μια άλλη πραγματικότητα, χρειαζόμαστε γερές βάσεις, δίχως αμφιβολία… ΕΙΔΙΚΑ όταν το παγιωμένο σύστημα αρχίσει να δημιουργεί εμπόδια και αντιστάσεις… Εκείνη είναι η στιγμή της κορύφωσης… είναι η δοκιμασία η τελευταία πριν τη μετάβαση στο νέο δυναμικό όπου εστιάσαμε…

Έχε ΠΙΣΤΗ στο όραμα σου. Εστίασε τις ΣΚΕΨΕΙΣ σου με Δύναμη εκεί και θα το δεις να υλοποιείται.