Ο Συνασπισμός Ερπετοειδών στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο
«Το λάβαρο του δράκοντος γέρνει και πέφτει στο φρικτά στοιχειωμένο σκότος. Ένας ερυθρός δράκων θροϊζει, κομίζοντας τους ανέμους του ολέθρου. Οι λαμπροί ιππείς κείνται νεκροί εκεί που σπάζουν οι ορμητικές λόγχες. Και εντός των στοιχειωμένων ορών οι χαμένοι ζοφεροί θεοί ξυπνούν. Νεκρά χέρια ψηλαφούν στις σκιές, τα άστρα ξεθωριάζουν με τρόμο. Διότι είναι η Ώρα του Δράκοντος, ο θρίαμβος του Φόβου και της Νυκτός».
(Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, Η Ώρα του Δράκοντος, Προοίμιο).Kuvahaun tulos haulle ερπετοειδών μοχθηρών/υπερφυσικών όντων
Στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο (κυρίως Ελλάδα και αποικίες της) υπάρχουν πάμπολλες αναφορές περί των αντιμαχομένων συνασπισμών των Νορδικών/αγαθών υπερφυσικών όντων και των ερπετοειδών μοχθηρών/υπερφυσικών όντων.Αυτές οι αναφορές προέρχονται κυρίως από την Ελληνική μυθολογία-την αρχαιότερη και σημαντικότερη όλων των μυθολογιών της Γής-η οποία περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και πολλές παραδόσεις περί νοημόνων ερπετοειδών όντων που συγκρούσθηκαν με τους Ολυμπίους θεούς ή τους γόνους τους ημιθέους και ήρωες και φονεύθηκαν ή φυλακίσθηκαν απ’αυτούς.Αυτά τα όντα δε περιγράφονται συνήθως ως τερατώδη υβρίδια ανθρώπων-δρακόντων ή ανθρώπων-όφεων, ενώ υπάρχουν και ελάχιστες παραδόσεις περί μη μοχθηρών ερπετοειδών όντων.Και όλες αυτές οι παραδόσεις συμπληρώνονται και επιβεβαιώνονται από αρκετές σχετικές μαρτυρίες αξιοπίστων αρχαίων συγγραφέων, καθώς και από αρκετές σχετικέα απεικονίσεις (αγγειογραφίες, ανάγλυφα, γλυπτά κ.λ.π.).
Επειδή δε στις εν λόγω αναφορές ο ερπετοειδής συνασπισμός συνδέεται τόσο συχνά με τους δράκοντες (πράγμα που συμβαίνει και εις πολλούς άλλους λαούς της Γής), είναι απαραίτητο να αναφερθούμε εν συντομία εις αυτά τα θρυλικά ερπετικά όντα.Και επειδή «αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις» αυτή η αναφορά πρέπει να αρχίση με την έννοια και ετυμολογία της ονομασίας των δρακόντων:
Η λέξις δράκων (-οντος) λοιπόν είναι πανάρχαιας Ελληνικής προελεύσεως και σημαίνει δράκων, πελώριος όφις, όφις, μεταγενέστερα δε και ερπετό.Προέρχεται δε από την μετοχή αορίστου δρακών του ρήματος δέρκομαι (δέρξομαι, έδρακον-εδέρχθην, δέδορκα), το οποίο σημαίνει βλέπω καλώς, βλέπω καθαρά, βλέπω, βλέπω εις κάτι, ρίχνω βλέμμα, έχω το φώς μου, διακρίνω, αντιλαμβάνομαι, ζώ, είμαι ενήμερος.Συνεπώς, δράκων σημαίνει κυριολεκτικά «ο ιδών καλώς, καθαρά», δηλώνοντας ότι οι δράκοντες είναι ερπετά με οξεία όραση, ιδιότητα που όντως τους αποδίδεται εις πολλές παραδόσεις και μαρτυρίες περί αυτών.Μάλιστα, κατά τον Ρωμαίο συγγραφέα του 3ου αιώνος μ.Χ. Κλαύδιο Αιλιανό (όπως και κατ’άλλες παραδόσεις και μαρτυρίες), ο δράκων είναι το ζώο με την οξύτερη όραση: «Είναι άλλωστε ο δράκων το οξυδερκέστερο (=με την οξύτερη όραση) και οξυηκοότερο (=με την οξύτερη ακοή) των ζώων…».(Περί ζώων ιδιότητος, ΙΕ.21).
Το θηλυκό της λέξεως δράκων είναι η λέξις δράκαινα (=δράκαινα, Ερινύς). Παράγωγά της είναι οι λέξεις δρακόντειος (=δρακόντειος), δρακοντίας (=είδος σίτου) και δρακόντιον (=το φυτό δρακοντιά, είδος ιχθύος).Και συνθετικά της είναι οι λέξεις δρακονθόμιλος (=ο συντροφεύων, συναναστρεφόμενος, σχετιζόμενος, συνομιλών ή συνουσιαζόμενος με δράκοντες, ο εκ γένους δρακόντων), δρακοντολέτης (=ο φονεύων δράκοντες), δρακοντόμαλλος (=ο έχων δρακοντοειδή ή οφιοειδή κόμη) και δρακοντώδης (=δρακοντοειδής).
Οι δράκοντες παρουσιάζονται στις παραδόσεις και μαρτυρίες περί αυτών με ποικίλες μορφές, χαρακτηριστικά και συνήθειες: Άλλοτε είναι οφιοειδείς, άλλοτε σαυροειδείς και άλλοτε ύδρες (πολυκέφαλοι).Άλλοτε είναι άπτεροι και άλλοτε πτερωτοί-σχεδόν πάντοτε με νυκτεριδοειδείς πτέρυγες.
Συνήθως έχουν μέγα μέγεθος και άλλοτε όχι.Είναι ποικίλων χρωμάτων, όπως πράσινοι, ερυθροί, λευκοί, μαύροι κ.λ.π.Συχνά είναι δηλητηριώδεις και ενίοτε μπορούν να αποπνέουν πύρ εκ του στόματός τους.
Συνήθως είναι άλογα θηρία και άλλοτε νοήμονες.Συχνά δε οι νοήμονες εξ αυτών, και σπάνια οι άλογοι, έχουν υπερφυσικές ιδιότητες και δυνάμεις-όπως αθανασία,, ικανότητα μεταμορφώσεως, αορατότητα κ.λ.π.Άλλοτε δε είναι μοχθηροί-ιδίως στις Ευρωπαϊκές και Μεσο-Ανατολικές παραδόσεις και μαρτυρίες-και άλλοτε ουδέτεροι ή αγαθοί-ιδίως στις Απω-Ανατολικές παραδόσεις και μαρτυρίες.Και ζούν άλλοτε στην ξηρά-συνήθως εις σπήλαια ή στα έγκατα της Γής-και άλλοτε εις ποταμούς, λίμνες και θάλασσες.
Οι οφιοειδείς δράκοντες συγχέονται συχνά με τους όφεις, ιδίως τους μεγάλους-και ακριβώς δια τούτο στην Ελληνική γλώσσα η λέξις δράκων σημαίνει και πελώριος όφις, όφις.Ωστόσο, οι οφιοειδείς δράκοντες έχουν διάφορα χαρακτηριστικά, διαζευκτικά ή σωρευτικά, που τους διακρίνουν σαφώς από τους όφεις: Μεγαλύτερο μέγεθος, πριονωτό σώμα, σκληρότερες και πιο ευδιάκριτες φολίδες, μεγαλύτερη και πιο προεξέχουσα κεφαλή, φλογερούς οφθαλμούς, οξύτερη όραση κ.λ.π.
Είναι δε προφανές ότι οι νοήμονες δράκοντες ταυτίζονται πάντοτε με τους δρακοντοειδείς-ιδίως με τους σίκαρ-ή τους μοχθηρούς υπερφυσικούς αρχηγούς του ερπετοειδούς συνασπισμού.Μάλιστα, οι πτερωτοί σαυροειδείς δράκοντες, λόγω των χαρακτηριστικών τους (φολιδωτό δέρμα, τέσσερα πόδια με κοφτερά νύχια, νυκτεριδοειδείς πτέρυγες, ουρά, συχνά φλογεροί οφθαλμοί, ενίοτε κέρατα κ.λ.π.) μοιάζουν σαν τετράποδες δρακοντοειδείς, και ακριβώς δια τούτο συγχέονται συχνά με αυτούς.Πέραν τούτου δε, υπάρχουν άλλοι τρείς λόγοι για τους οποίους οι δρακοντοειδείς και οι μοχθηροί υπερφυσικοί αρχηγοί του ερπετοειδούς συνασπισμού αναφέρονται τόσο συχνά ως έχοντες μορφή θηρίων δρακόντων:
-Ότι οι μοχθηροί υπερφυσικοί αρχηγοί του ερπετοειδούς συνασπισμού και κάποιοι ανώτεροι σίκαρ έχουν ικανότητα μεταμορφώσεως-οι πρώτοι ακόμη και υλικής, ενώ οι δεύτεροι μόνο οπτικής-και ούτως μπορούν να μεταμορφώνονται εις θηρία δράκοντες, ώστε να τρομοκρατούν περαιτέρω τους ανθρώπους.
-Ότι, οι μοχθηροί υπερφυσικοί αρχηγοί του ερπετοειδούς συνασπισμού και οι σίκαρ έχουν τηλεπαθητικές/υπνωτιστικές δυνάμεις, και ούτως μπορούν να ελέγχουν νοητικά θηρία δράκοντες, χρησιμοποιώντας τα ως όργανά τους.
-Ότι κάποιοι μοχθηροί υπερφυσικοί αρχηγοί του ερπετοειδούς συνασπισμού έχουν ικανότητα καταλήψεως σωμάτων (αυτό που είναι κοινώς γνωστό ως δαιμονισμός), και ούτως μπορούν να καταλαμβάνουν σώματα θηρίων δρακόντων, χρησιμοποιώντας τα ως όργανά τους.
Όσον αφορά δε την προέλευση των δρακόντων, η σύνδεσίς τους εις τόσο πολλές παραδόσεις και μαρτυρίες με τον ερπετοειδή συνασπισμό και η ομοιότης των πτερωτών σαυροειδών εξ αυτών με τους δρακοντοειδείς, καθώς και το ότι εις κάποιες παραδόσεις (και της Ελληνικής μυθολογίας) αναφέρονται ως τέκνα νοημόνων ερπετοειδών όντων, καθιστούν πολύ πιθανό ότι δημιουργήθηκαν γενετικά από τους δρακοντοειδείς.
Εάν δε ισχύει τούτο, είναι βέβαιο ότι οι δρακοντοειδείς δημιούργησαν τα διάφορα είδη δρακόντων δια γενετικών επεμβάσεων επί ερπετών της Γής-όφεων, σαυρών, κροκοδείλων και δεινοσαύρων-χρησιμοποιώντας μάλιστα και δικό τους γενετικό υλικό για την δημιουργία των πτερωτών σαυροειδών δρακόντων.
fourakis-kea
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Κέκροψ
Πρόκειται για μια μυστηριώδη μορφή των πανάρχαιων χρόνων. Ο Απολλόδωρος τον θεωρεί αυτόχθονα ήρωα της Αττικής, ενώ ο Παυσανίας τον αναφέρει ως διάδοχο του πρώτου βασιλέως της Αττικής, του Ακταίου. Στην πρώτη περίπτωση ο Κέκροψ είναι γιος της Γαίας και παριστάνεται ως ένας διφυές τέρας από την μέση και πάνω ως άνθρωπος και από την μέση και κάτω ως φίδι. Μάλιστα, σε ένα πήλινο ανάγλυφο που βρίσκεται στο μουσείο του Βερολίνου, παριστάνεται η ίδια η Γαία να εξέρχεται από την γη και να παραδίδει στην θεά Αθηνά τον Εριχθόνιο (ιδίας μορφής με τον Κέκροπα), ενώ ο διφυής Κέκροψ παρατηρεί τα γεγονότα με θαυμασμό, κρατώντας στο χέρι του και κλάδο ελαίας.
Πολλοί ιστορικοί και άλλοι προσπάθησαν να επεξηγήσουν την διφυή κατάσταση του Κέκροπος. Είπαν μεταξύ των άλλων ότι η διφυής φύση του διαβλέπει στο γεγονός ότι αυτός κατόρθωσε δια των νόμων που θέσπισε να οδηγήσει του ανθρώπους από την άγρια κατάσταση που βρίσκονταν (φύση φιδιού), στην πολιτισμένη (φύση ανθρώπινη). Ακόμη ο Τάκιτος αναφέρει ότι αυτή η φύση του Κέκροπος δηλώνει συγχρόνως την φύση του πατέρα και της μητέρας, γιατί ο Κέκρωψ καθιερώνοντας τον γάμο, έδινε πλέον την ευκαιρία στο παιδί να γνωρίζει και τον πατέρα του και την μητέρα του. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης δίνει εντελώς άλλη ερμηνεία, υποστηρίζοντας ότι ο Κέκροψ καταγόταν από την Αίγυπτο. Άρα είχε δύο γένη, το μεν αιγυπτιακό θεωρείται βάρβαρο (φύση φιδιού), το δε ελληνικό πολιτισμένο (φύση ανθρώπινη). Τέλος ήταν διφυής γιατί μιλούσε δύο γλώσσες (αιγυπτιακή και ελληνική).
Ως προς την οικογενειακή του κατάσταση, νυμφεύτηκε την Άγλαυρο (θυγατέρα του Ακταίου) και απέκτησε μαζί της την Άγλαυρο την νεώτερη, την Έρση και την Πάνδροσο. Μερικοί του προσδίδουν και πολλά άλλα τέκνα, μεταξύ των οποίων και τον Ερυσίχθονα. Ο Ισοκράτης έχει την γνώμη ότι ο Κέκρωψ πέθανε άτεκνος και την βασιλεία ανέλαβε μετά αυτού, ο Εριχθόνιος.
Ετυμολογικά περί του ονόματος «Κέκρωψ», λέγεται ότι αυτό προέρχεται από την λέξη «κρώπιον» που σημαίνει δρεπάνι, ή από την λέξη «κέρκωψ» που σημαίνει τον τζίτζικα και ίσως αυτό να είναι το πλέον σωστό, δεδομένου ότι ο τζίτζικας αποτελούσε το έμβλημα του Κέκροπος.
Παρόλα αυτά κανείς ιστορικός δεν αναφέρει ότι λατρευόταν σε συγκεκριμένες εορτές. Το μόνο που αναφέρεται είναι ότι οι κάτοικοι των Αθηνών τον τιμούσαν αφιερώνοντάς του καρπούς.
Ο Κέκροψ πέραν όλων των άλλων θεωρείται ως ο βασικός θεμελιωτής των Αθηνών. Ερχόμενος στην μετέπειτα Αθήνα, θέλησε να πληροφορηθεί πόσοι ήσαν οι κάτοικοί της. Τους παρήγγειλλε να βάλει ο καθένας πολίτης μια πέτρα σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο. Μετά μέτρησε τις πέτρες και είδε ότι υπήρχαν δύο χιλιάδες. Ένεκα τούτου οι πολίτες ονομάσθηκαν λαός εκ του «λάας» που σημαίνει λίθος.
Η επόμενη κίνησή του ήταν να συναθροίσει όλους τους κατοίκους σε δώδεκα πόλεις τις οποίες ονόμασε δήμους. (Κεκροπία, Τετράπολις, Επακοία, Δεκέλεια, Ελευσίς, Αφίδνες, Θορικό, Βραυρών, Κυθερώ, Σφητώ, Κηφισία, Φάληρο). Μετά διαίρεσε την Αττική σε τέσσερις φυλές (Ακταία, Παραλία, Κεκροπίς, Αυτόχθων).
Ήταν ο πρώτος ο οποίος οικοδόμησε τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως και ονόμασε την καινούργια πόλη, Κεκροπία (εκ του ονόματος του), οι δε πολίτες της πόλεως ονομάσθηκαν, πάλι εξ αυτού, Κεκροπίδες. Όρισε ως λατρεία τον Δία τον Ύπατο και την Πολιάδα Αθηνά. Θεωρείται ακόμη ως ο πρώτος που ίδρυσε ιερά του Κρόνου και της Ρέας. Θεώρησε ως βάρβαρη ενέργεια τις μέχρι τότε ακατανόητες ανθρωποθυσίες στους θεούς και επέβαλε αντί αυτών την προσφορά πλακουντίων, τα οποία ήταν γνωστά και σαν πέλανοι. Ακόμη στις καινοτομίες του αναφέρεται ότι αυτός δίδαξε στους μετέπειτα Αθηναίους την ταφή των νεκρών, την καθιέρωση του γάμου και άλλα πολλά.
Κατά την διάρκεια της βασιλείας του, πραγματοποιήθηκε η «μονομαχία» μεταξύ της Αθηνάς και του Ποσειδώνος περί του ποιος θα ήταν πλέον ο πολιούχος της πόλεως. Ο Κέκροψ ήταν ο διαιτητής της μονομαχίας αυτής και αυτός που τελικά αποφάσισε σε ποιον θεό θα δινόταν η προστασία της πόλεώς του.
Μετά τον θάνατό του λατρεύτηκε από τους Αθηναίους σε μεγάλο βαθμό. Υπήρχε και ο τάφος του, το Κεκρόπιον, το οποίο κατά άλλους βρισκόταν εντός του Ερεχθείου, ή κατά άλλους σε κάποιο μέρος στα ΝΔ του Ερεχθείου.
Λέγεται ότι μετά τον θάνατό του έγινε ο αστερισμός του Υδροχόου, γιατί απλά στις θυσίες που πρόσφερε όταν ήταν ζωντανός, χρησιμοποιούσε νερό, γιατί ακόμη δεν είχε ανακαλυφθεί το κρασί.
Στα χρόνια του Αυγούστου ανακαλύφθηκε κάποια επιγραφή που ανέφερε ότι ιερέας του Κέκροπος ήταν κάποιος από το γένος των Αμυανδριδών, γεγονός που καταδεικνύει ότι οι πρώτοι που κατοίκησαν επί της Ακροπόλεως θα ήταν το γένος αυτό και φυσικά ότι ο Κέκροψ θα ήταν ο γενάρχης τους.
Η φήμη του Κέκροπος φαίνεται ότι ήταν μεγάλη, δεδομένου ότι η λατρεία αυτού δεν περιορίστηκε αποκλειστικά στην Αθήνα, αλλά και αλλού. Συναντιόταν στα Μέγαρα (όπου σύμφωνα με κάποιο μύθο, τον μετέφερε εκεί η Αθηνά η οποία είχε λάβει την μορφή πτηνού), στην Βοιωτία και συγκεκριμένα στον Αλίαρτο, όπου άλλωστε υπήρχε και ηρώο αυτού, στην Εύβοια και σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Αξίζει να σημειωθεί ότι ονομασίες του Κέκροπος, όπως Κεκρόπειο, Κερκοπίς, συναντάμε στην Θράκη και στην Θεσσαλονίκη. Τέλος παριστάνεται σε νόμισμα της Κυζίκου να κρατά κλάδο ελαίας σε ανάμνηση της θετικής ψήφου του υπέρ της Αθηνάς στην πολυθρύλητη μονομαχία των θεών για την ονομασία των Αθηνών.
ΕΥ ΠΡΑΤΤΕΙΝ -Δημήτρης Κατσέλης
Το Ερεχθείο και οι μύθοι γύρω απο τον ναό
Το Ερεχθείο είναι από τους πιο ιδιόρρυθμους ναούς της ελληνικής αρχαιότητας. Η ονομασία του, που παραπέμπει στο μυθικό βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα, είναι μεταγενέστερη και αναφέρεται μόνο στον Παυσανία (έστι δε και οίκημα Ερεχθείον καλούμενον, 1, 26,5) και στον Πλούταρχο (843Ε). Παλαιότερα ήταν γνωστός με την ονομασία ο νεώς ο αρχαίος της Αθηνάς ή απλούστερα ο αρχαίος νεώς ή περιφραστικά ο νεώς ο εν πόλει εν ω το αρχαίον άγαλμα, αφού κτίστηκε στη θέση του παλαιότερου ναού της Αθηνάς
Ο ναός αρχικά ήταν αφιερωμένος στη λατρεία των δύο κύριων θεοτήτων της Αττικής, της Αθηνάς και του Ποσειδώνα (θεοί σύνναοι). Ο Ποσειδώνας, άγνωστο σε ποια χρονική στιγμή, ταυτίστηκε με τον Ερεχθέα. Υπήρχαν βωμοί για τον Ήφαιστο, τον Βούτο, ενώ εδώ κατοικούσε και ο “οικουρός όφις”. Το κτίριο στην αρχή πρέπει να ήταν χωρισμένο σε δύο μέρη, ένα ανατολικό και ένα δυτικό. Η αρχική διαίρεση του ναού δε μας είναι γνωστή, εξαιτίας των αλλεπάλληλων μετατροπών στο πέρασμα των χρόνων.
Ο Εριχθόνιος
Ο Εριχθόνιος ήταν κι αυτός αυτόχθονας και διφυής, όπως και ο Κέκροπας. Μητέρα του ήταν η Γη και πατέρας του ο Ήφαιστος και γεννήθηκε με έναν περίεργο τρόπο. Λένε, λοιπόν, πως τον καιρό που ο Ήφαιστος ήταν μόνος, γιατί τον είχε εγκαταλείψει η Αφροδίτη, μπήκε η Αθηνά στο εργαστήριό του, για να του ζητήσει να της φτιάξει νέα όπλα. Ο Ήφαιστος μόλις είδε την Αθηνά, ένιωσε δυνατή ερωτική επιθυμία και θέλησε να ενωθεί μαζί της. Η θεά, που αισθανόταν αποστροφή για την ερωτική πράξη, τον απέκρουσε κι έφυγε, ενώ εκείνος την ακολουθούσε με δυσκολία. Κάποια στιγμή την πρόφτασε. Η Αθηνά τον κτύπησε με το δόρυ της, αλλά το σπέρμα του Ήφαιστου έπεσε στο πόδι της. Τότε η θεά πήρε μια τούφα μαλλί, σκούπισε το πόδι της και το πέταξε στη Γη.
Η Γη γονιμοποιήθηκε και γέννησε ένα αγόρι που το ονόμασαν Εριχθόνιο (από το έριο = μαλλί και χθων = γη). Μόλις γεννήθηκε το παιδί, το πήρε η Αθηνά να το μεγαλώσει, κρυφά όμως από τους άλλους θεούς. Του έσταξε στα μάτια δύο σταγόνες από το αίμα της Γοργώς. Η μια σταγόνα ήταν για να φέρνει το θάνατο στους εχθρούς του και η άλλη για να τον προφυλάει από τις αρρώστιες. Συγχρόνως του έδωσε και δυο φίδια να τον προστατεύουν. Πήρε τα δυο φίδια και μαζί με το μωρό τα έκλεισε σε ένα κιβώτιο, που αφού το σφράγισε καλά, το έδωσε στις κόρες του Κέκροπα (;) να το φυλάνε. Αυτές όμως, η Έρση και η Πάνδροσος, άνοιξαν το κιβώτιο. Μόλις αντίκρισαν το μωρό με τα φίδια τις κυρίεψε ένα είδος τρέλας που τις έκανε να πάνε να πέσουν από τα τείχη της Ακρόπολης. Μαθαίνοντας η Αθηνά τι έκαναν οι κόρες του Κέκροπα, πήρε το μωρό και το έκλεισε στο ναό, που αργότερα ονομάστηκε Ερεχθείο, όπου το ανάθρεψε με δική της φροντίδα.
Ο Πανδίονας
Ο Πανδίονας παντρεύτηκε τη Ζευξίππη, την αδελφή της μητέρας του, κι έκανε μαζί της δύο κόρες, την Πρόκνη και τη Φιλομήλα και δύο δίδυμα αγόρια, τον Ερεχθέα και τον Βούτο.
Ο Ερεχθέας
Μετά το θάνατο του Πανδίονα ο Βούτης και ο Ερεχθέας μοίρασαν την κληρονομιά. Ο Ερεχθέας κληρονόμησε το θρόνο, ενώ ο Βούτης έγινε ο ιερέας της Αθηνάς και του Ποσειδώνα, που ειδικά στην Αθήνα τον έλεγαν “Ποσειδώνα του Ερεχθέα”.(σ,σ Βούτος είναι στην δωρική διάλεκτο και Βούτης είναι στην Ιωνική διάλεκτο , η κατάληξη ανάλογα με την διάλεκτο αλλάζει από Η σε Ο)
http://greeksurnames.blogspot.nl/2011/05/blog-post_9965.html
Λυκούργος έν τώ περί της ίερείας.γένος Άθηναίοις, οίον οί άληθώς άπό Βούτου΄έτέον γάρ το άληθές. Έκ δε τούτων καθίστατο
Ή ίέρεια της Πολιάδος ΄Αθηνάς. Καθά φησι Δράκων περί γενών…
( FGrHist 344 F 1).
Βούτος: ούτος τήν ίερωσύνη έσχε, καί οί άπ΄ αύτού Βουτάδαι έκλήθησαν. Καλούνται δέ ΄Ετεοβουτάδαι οί άπόγονοι του Βούτου. Το γάρ έτέον άληθές δηλοί.>>
ΣΟΥΔΑΣ.
Να και κάποιος ενδιαφέρον άνθρωπος που γνωρίζει την μυθολογία των Ελλήνων.
Να συμπληρώσω μόνο ότι η θεά Αθηνά καλείται και “Δράκαινα”, και ότι στην συναυλία του Β. Παπαθανασίου “Μυθωδία”, η μια από της δυο υψίφωνους ήταν ντυμένη “δράκαινα” προς τιμήν του ιερατείου της Αθηνάς, ενώ η άλλη υψίφωνος ντυμένη στα λευκά εκπροσωπούσε το ιερατείο του Απόλλωνα. Λέγεται ότι κάτι έπαθε ο μάντης Τειρεσίας, όταν είδε γυμνή την θεά να λούζεται…
Βεβαίως περί του Κέκροπα γίνεται λεπτομερείς λόγος περιγραφής του, στην Ιλιάς του Ομήρου… όπως και “κεκρόπιο η Ερπετικό Σύμπλεγμα” καλείται η παρεγκεφαλίδα. Βεβαίως το Ερπετικό Σύπμπλεγμα κρύβει πολλά πραγματάκια… όλοι οι ημίθεοι, η ήρωες της μυθολογίας των Ελλήνων, είχαν ενεργοποιήσει το Ερπετικό Σύμπλεγμα επάνω στην έδρα της Αρετής, η του Αγαθού, και αυτό είναι κάτι που φαίνεται από τις ιδιότητες.
hxostherapeytikos.blogspot.gr/2012/02/6_19.html
Έχουμε γράψει επανειλημμένως για το τρίπτυχο κρίση – σύγκριση – διάκριση 🙂
mousikikaitherapeia.blogspot.gr/2015/07/blog-post.html
Αυτά.
Ένα αινιγματικό χωρίο που αντιλέγεται μεταξύ πολλών ερμηνευτών και θρησκειών, είναι αυτό που βρίσκεται στην Β΄ Θεσσαλονικείς επιστολή τού Παύλου, στο 2/β΄ 6-8. Εκεί αναφέρονται τα εξής:
“Και νυν το κατέχον οίδατε εις το αποκαλυφθήναι αυτόν (τον Αντίχριστο) εν τω εαυτού καιρώ. Το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται τής ανομίας. Μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται. Και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος…”
Δηλαδή: “Και τώρα γνωρίζετε αυτό που τον κρατάει στο να αποκαλυφθεί στον καιρό του. Επειδή το μυστήριο τής ανομίας ήδη ενεργείται. Μόνο μέχρι να βγει από τη μέση αυτός που τον κρατάει ως τώρα. Και τότε θα αποκαλυφθεί ο άνομος…”
Το παράξενο, είναι ότι εκεί αναφέρεται κάτι “κατέχον”, ή κάποιος “κατέχων”, ο οποίος συγκρατεί τον Αντίχριστο από το να εμφανιστεί. Το μυστήριο τού χωρίου εντείνεται και από το ότι ο απόστολος Παύλος, στο χωρίο 5-6 αναφέρει: “Ου μνημονεύετε ότι έτι ων προς υμάς ταύτα έλεγον υμίν; και νυν το κατέχον οίδατε…”, (δηλαδή: “Δεν θυμόσαστε ότι όταν ήμουν μαζί σας σας τα έλεγα αυτά; και τώρα το κατέχον το γνωρίζετε…”)
Βεβαίως οι Θεσσαλονικείς γνώριζαν τι τους είχε πει ο Παύλος. Εμείς όμως σήμερα, πώς θα καταλάβουμε τι ή ποιος είναι ο “κατέχων”; Υπάρχει κάποιος τρόπος να το ερευνήσουμε; Και πώς αυτό μπορεί να επιρρεάσει την κατανόησή μας για την εσχατολογία τής Αγίας Γραφής;
Σε άλλη μας μελέτη, είχαμε προτείνει μία πιθανή ερμηνεία, όμως αν και η ερμηνεία εκείνη δεν ήταν λάθος, δεν ήταν πλήρης. Σ’ εμάς ήταν σαφές ότι κάτι έλειπε. Στην παρούσα μελέτη, θα προτείνουμε μια πληρέστερη εμηνεία, που εμάς τουλάχιστον μας ικανοποιεί πλήρως, τόσο για τη δογματική της συνέπεια και τη συμφωνία της με παλαιότερες πατερικές ερμηνείες, όσο και για τις ερμηνευτικές προεκτάσεις στις οποίες οδηγεί, και που την αναγορεύουν ως “κλειδί” για περεταίρω κατανοήσεις τών Θεοπνεύστων προφητειών.
Υπενθυμίζουμε, ότι στην παλαιότερη μελέτη μας, απαντώντας στην αναπόδεικτη και δογματικά εσφαλμένη ερμηνεία Προτεσταντικών κύκλων, ότι ο “κατέχων” είναι η Εκκλησία, είχαμε πει τα εξής:
Ο “κατέχων” όμως, δεν είναι κατ’ ανάγκην η Εκκλησία, αλλά θα μπορούσε να είναι και το πνευματικό αγγελικό πλάσμα, που αναφέρεται στην Αποκάλυψη 20/κ΄ 1 – 3. Εκεί, αυτός ο άγγελος “κρατάει” το Σατανά, και δεν τον αφήνει να επιτύχει το σκοπό του, στην προκειμένη περίπτωση, να φέρει τον Αντίχριστο. Και είναι ενδιαφέρον, ότι “κατέχω”, σημαίνει “κρατώ”!
Από τις τελευταίες προφητείες του μαντείου των Δελφών και του Απόλλωνα ήταν αυτή,σύμφωνα με τον ερευνητή-καθηγητή στις Ήπα Τζον Μέρχαντ,σε μία διάλεξη του σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ σχετικά με τις χαμένες προφητείες του Απόλλωνα. Να σημειωθεί ότι τότε (το 1978) δεν είχαν καταλάβει για τι πράγμα μιλούσε το παρακάτω.
“Και ο Απόλλωνας μίλησε στην Πυθία και είπε ότι τούτο το ιερό δεν θα υπάρχει τότε. Και τότε θα το χρειάζονται όμως. Τότε εκείνοι οι ρήτορες της Αθήνας και οι βάρβαροι του βορρά θα θέλουν την χώρα του Απόλλωνα να πάρουν, όχι με όπλα, αλλά με λόγια και πάπυρους. Ο Ζεύς όμως βοηθός θα είναι στον αγώνα των πολεμιστών και ο άγνωστος θεός θα συμμαχήσει με το συνάφι των θεών, λύση να βρουν στον χαμένο πόλεμο.’
======================
Ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης καταγόταν από την πόλη των Αθηνών, της οποίας είναι και ο πολιούχος. Ήταν ειδωλολάτρης και μέλος της Βουλής του Αρείου Πάγου. Ο Διονύσιος έζησε και μαρτύρησε τα χρόνια που αυτοκράτορας ήταν ο Δομιτιανός. Ήταν εξαίρετος ρήτορας, διακρίθηκε για τη φιλοσοφική του κατάρτιση και τη βαθιά του καλλιέργεια. Ο Άγιος Διονύσιος σπούδασε στην Αθήνα και έπειτα στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου. Υπήρξε συγγραφέας πλήθους θεολογικών συγγραμμάτων.
Ο Διονύσιος ήταν από τους πρώτους που ασπάστηκε το Χριστιανισμό, έπειτα από το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο, κάτω από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως το 50 μ.Χ. (Πράξεις 17,19-34). Αργότερα διαδέχθηκε στον επισκοπικό θρόνο των Αθηνών τον ευσεβή Ιερόθεο. Επιβραβεύτηκε από το θεό για τη χριστιανική του δράση με το χάρισμα να επιτελεί θαύματα.
Περιόδευσε σε πολλά μέρη της Δύσης, όπου κήρυξε τον ευαγγελικό λόγο και ερμήνευσε τις ιερές γραφές. Όταν έφθασε στο Παρίσι συνελήφθη και σύμφωνα με την παράδοση υπέστη μαρτυρικό θάνατο με αποκεφαλισμό γύρω στο 96 μ.Χ.. Μαζί του μαρτύρησαν και δύο μαθητές του, ο Ρουστικός και ο Ελευθέριος. Ο ηγεμόνας της περιοχής έδωσε εντολή να μη θάψει κανείς τα άγια λείψανα των μαρτύρων, όμως κάποιοι χριστιανοί τα φύλαξαν και όταν δεν υπήρχε πλέον φόβος τα ενταφίασαν με τιμές.
Η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του στις 3 Οκτωβρίου. Από το 1999 μ.Χ. με εγκύκλιο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών η μνήμη του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου συμπεριλήφθηκε να τιμάται επιπρόσθετα και στις 12 Οκτωβρίου όπου και ορίσθηκε να τιμάται η Σύναξη των εν Αθήναις Αγίων. Στην Αθήνα υπάρχουν δυο μεγάλες εκκλησίες που φέρουν το όνομά του, η μια στο Κολωνάκι επί της οδού Σκουφά, ενώ η άλλη είναι η Καθολική Μητρόπολη της Αθήνας, επί της οδού Μητροπόλεως.
Πολλοί συναξαριστές δίνουν πολλές πληροφορίες για τη σημαντικότατη αυτή προσωπικότητα του Χριστιανισμού, οι οποίες όμως εντάσσονται αποκλειστικά και μόνο στον κύκλο της παράδοσης. Έτσι μια παράδοση τοποθετεί τον Άγιο Διονύσιο την ημέρα που σταυρώθηκε ο Ιησούς να είναι στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου μαζί με τον φιλόσοφο Απολλοφάνη. Όταν σκοτείνιασε ο ήλιος, ο Διονύσιος αναφώνησε: “Ή η φύσις αλλοιούται ή θεός πάσχει».
Άλλη παράδοση αναφέρει ότι μετά τον αποκεφαλισμό του, ο ίδιος ο ιερομάρτυρας παρέδωσε την αποτμηθείσα τιμία κάρα του στην ευσεβή χριστιανή Κατούλα. Σύμφωνα με μια μεταγενέστερη παράδοση, που όμως δεν είναι αποδεκτή, ο Διονύσιος θεωρείται ο ιδρυτής της Εκκλησίας των Παρισίων.
Μία ακόμη παράδοση, ιδιαίτερα αγαπητή που έχει επικρατήσει στην Εκκλησία και εκφράζεται στην αγιογραφία και υμνογραφία, θέλει τον άγιο Διονύσιο να παρίσταται στην Κοίμηση της Παναγίας, μαζί με τους άλλους δύο ιερομάρτυρες Ιερόθεο και Τιμόθεο, μεταφερόμενος από τις νεφέλες που άρπαξαν τους Αποστόλους. Στις ιερές εικόνες απεικονίζεται με τους δύο ιεράρχες να στέκεται πίσω από τους Αποστόλους, ενώ στο «θεοτόκιο» κατά την ημέρα της γιορτής του ακούμε: “Εν τή σεπτή κοιμήσει σου, Παναγία Παρθένε, παρήν ό Διονύσιος, σύv τώ Ιεροθέω, καί Τιμοθέω τώ θείω, Άμα τοίς, Αποστόλοις, έκαστος ύμνοv άδοντες, πρόσφοροv τή σή μνήμη. μεθ’ ών καί νύν, πάσα γλώσσα βρότειος αvυμvεί σε, τήv τού Θεού λοχεύτριαν, καί τού κόσμου προστάτιν”.
Στον άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη αποδόθηκαν διάφορα συγγράματα, Πρόκειται για τα περίφημα Μυστικά έργα: α) Περί της ουρανίου ιεραρχίας, β) Περί της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, γ) Περί θείων ονομάτων και δ) Περί μυστικής θεολογίας, καθώς και διάφορες επιστολές. Τα Μυστικά έργα, γνωστά και ως Ψευδοδιονύσια, γράφτηκαν στο τέλος του 5ου αιώνα και επηρέασαν βαθύτατα την πορεία της θεολογίας των μέσων χρόνων τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση και υπήρξαν η βάση της ανανέωσης της θεολογικής σκέψης.
Από το ίδιο γένος του ρήτορα Λυκούργου των Αθηνών , είναι και ο Άγιος Διονύσιος ..
Πολλοί ανόητοι συγχέουν το όνομα Δαμάρις λόγο άγνοια με το Ευραϊκό Θαμάρ για να μας που πως η Δαμάρις ήταν μια μέτοικος Ευραιοπούλα και μετά αρχίζουν να λένε ένα σωρό ανοησίες και για τον ΄Σγιο Διονύσιο και για την Δαμάρις .
Λοιπόν το Δαμάρις βγαίνει από το αρχαίο Ελληνικό Δαμάρ που σημαίνει “σύζυγος” και μάλλον πρόκειται για την σύζυγο του Διονυσίου ..
Όσο γιο τον Άγιο Διονύσιος , επειδή ήταν από το γένος των Βουτάδων , είχε κληρονομικό δικαίωμα στο Ιερατείο των Αθηνών και ως τέτοιος ήταν ΜΌΝΙΜΟ μέλος του Αρίου Πάγου και όχι κληρωτός όπως όλοι οι άλλοι που δεν ανήκαν στο ιερατικό αυτό γένος ..
Την εποχή της σταύρωσης ήτα;ν στην Αίγυπτο και μάλλον πρι ήταν ένας από αυτούς τους Αθηναίους που είχε συναντηθεί με τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ , όπως μας αναφέρει και το Ευαγγέλιο ..
῏Ησαν δέ τινες ῞Ελληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων, ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. Οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν, λέγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν ᾿Ιησοῦν ἰδεῖν. Ἔρχεται Φίλιππος, καὶ λέγει τῷ ᾿Ανδρέᾳ, καὶ πάλιν ᾿Ανδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ ᾿Ιησοῦ. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. ( Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο)
Kαλημερα
Ο Dion γραφει μια χαρα..Εγω εχω να συμπληρωσω οτι το φιδι ηταν το συμβολο της ελλαδας στα παλια χρονια…
[.εκτος των δελφων φυσικα οπου εκει κυριαρχουσε ο θεος που του αρεσαν τα μπακιρια ο ΕΙ ,Δηλαδη ο ΕΓΩ ΕΙΜΙ-]
Αλλα ακομη και εκει μετα απο εκατονταδες χρονια απο την αφιξη του ΕΙ και του ιερατειου το, οι κατοικοι των Δελφων εστηναν κανονικο επιταφιο ,σαν και αυτον που εχουμε εμεις την μεγαλη παρασκευη …
Σε ποιον λετε να εκαναν επιταφιο οι κατοικοι των δελφων?
Μηπως στον Απολλωνα?
-ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ…
Στον δρακοντα που σκοτωσε ο Απολλων !!!!!!χαχαχααχαχ
Τοσο πολυ τιμουσαν τους δρακοντες οι ελληνες…
Και δεν μιλαω για την Αθηνα. Η οποια ηταν μια φιδοπολη και ειχε φιδοθεους και φιδοθεες κι φιδοβασιλιαδες ….
Μιλαω σχεδον για ολη την ελλαδα εκτος των δελφων και ισως και της Σπαρτης,γιατο τελευταιο δεν βαζω το χερι μου στην φωτια,Αλλα μονο που ειχαν εθνικους θεους Απολλωνα και αρτεμη με βαζει σε σκεψεις
Αλλωστε ηταν οι μονοι απο τους Ελληνες που δεν εκοβαν τα μαλλια τους σαν ενηλικες γιατι ηταν αφιερωμενα στον Ακερσεκομη !!!!
ΟΙ μονοι που ξερω που δεν κοβουν τα μαλλια τους ειναι ραβινοι με τα κοτσιδακια γιατι τα εχουν αφιερωσει και αυτοι στον δικο τους ΕΙ τον ΙΑΒΕ που σημαινει ΕΙΜΑΙ!!!! και αυτος ετσι λεγεται χαχαχχα ..δεστε και εσεις..”’Εγώ Είμαι, και δεν είναι θεός εκτός από Εμένα΄”
[εδω θα ειναι ενδιαφερον να μαθουμε γιατι οι παπαδες και και οι καλογεραδες δεν κοβουν τα μαλλια τους και αν και αυτοι τα εχουν αφιερωσει στον δικο τους ΕΙ.” «Εγώ ειμι το φως του κόσμου. ”]
παντως ακομη και σημερα στην ελλαδα φιδι εναντιον ΕΙ σημειωστε 1…
τα λεμε αδελφια
Το κόψιμο των μαλλιών είναι μια στρατιωτική πρακτική και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με θρησκείες.Ο Ιφικράτης της Αθήνας παρατήρησε ότι στην μάχη εκ παρατάξεως ,οι άνδρες που είχαν γένια και μακρία μαλλιά,εύκολα μπορούσε κάποιος να τους τα τραβήξει και να τους σκοτώσει.Ο Φίλιππος της Μακεδονίας αυτό το έκανε πράξη για όλον τον στρατό του με διάταγμα,δηλαδή να ξυρίζονται και να κουρεύονται.Οι Ρωμαίοι Λεγεωνάριοι το πήγαν ακόμα παραπέρα,ξύριζαν τα μαλλιά τους όπως γίνεται και σήμερα στον στρατό.Η στρατιωτική ανάγκη έγινε παγκοσμίως το πρόσωπο του ξυρισμένου & κουρεμένου άνδρα.
Αγαπητε φιλε
πως ειναι δυνατον ομως, οι μεγαλυτεροι πολεμιστες τους αρχαιου κοσμου να μην τηρουσαν αυτο που γραφεις και πολεμουσαν με μακρια μαλλια,εαν δεν σχετιζονταν με θρησκευτικους λογους?
γιατι να ειχαν μειονεκτημα εναντι των εχθρων τους?
τελος παντων ….ειναι γεγονος ομως οτι οι Σπαρτιατες ειχαν περιεργες θρησκευτικες τοποθετησεις εναντι των υπολοιπων ελληνων..
ψαξου και βρες το αρθρο που λεει γιατι ιδιαιτερα οι ιχνηλατες ινδιανοι εχουν παντα μακρια μαλλια. ολα αυτα ηταν γννωστα μας…
Και ποιος σου είπε ότι οι Σπαρτιάτες δεν έκοβαν τα μαλλιά τους?Και αυτοί όπως όλοι οι Έλληνες μετά τον 3 αίωνα τα έκοβαν?
aioniaellinikipisti.blogspot.gr/2012/06/222.html
el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82
τα απομονωμένα περίεργα καθεστώτα,έχουν και περίεργες συνήθειες.