ΓΕΝΕΣΙΣ: “Και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν” … μέσα στον Παράδεισο!;

Αυτο που μπορειτε να κανετε για να βγαλετε ακρη εφοσων μαλιστα σας ενδιαφερει η Χαλδαικη παραδοση ειναι να βαλετε ολα τα προηγουμενα βιβλια στην αποθηκη και να γραψετε ενα νεο βιβλιο με θεματολογια της επιστροφη του Μεγα Αλεξανδρου που ειναι ασφαλως ο αβαταρας του Μιχαηλ (THE AVATAR OF MICHAEL = 1008 = ALEXANDER THE GREAT) και ο Χριστος τιμωρος (Ωρος/Απολλωνας) καθως αλλωστε μιλαμε για τον εκλεκτο βασιλεα αλλα και για τον αρχιερεα της ταξης του ΜελχιΣεδεκ που ειναι και προφανες οτ ειναι το Βαβυλωνιακο ιερατειο του Διος-Μαρντουκ που εδωσα τα ιερατικα δικαιωμα στους Εβραιους οι οποιοι αλλωστε τιμουσαν τον Μεγα Αλεξανδρο και τον ειχαν αναγνωρισει και αυτοι ως σωτηρα-Μεσσια-Ωρο οπως και τον Κυρο τον Μεγα τον εκλεκτο βασιλεα του Θεου Μαρδουκ. Ασφαλως αυτα που λεω βασιζονται στην λογικη των πραγματων και σε οτι αφορα τα Βαβυλωνιακα μυστηρια αλλα και τον αναμενoμενο αντιχριστο και δηλαδη τον Βασιλεα της Βαβυλωωνας που ειναι ο Εωσφορος ο οποιος θα αναγειρει τον πυργο της Βαβελ/Etemamnki για να τιμησει τον πατερα του τον Δια Βηλο/Μαρδουκ/Γιαχβε. Ειναι ξεκαθαρο αλλωστε και απο την λογικη των πραγματων οτι οι Εβραιοι πηραν τα ιερατικα δικαιωματα απο το Βαβυλωνιακο ιερατειο του Διος καθως ΜελχιΣεδεκ μεταφραζετε και ως “ο βασιλεας μου ειναι ο Διας” καθως Σεδεκ ειναι το Εβραικο ονομα του πλανητη Δια και συνεπως μεταφραζετε και ως “ο βασιλεας μου ειναι ο Μαρνδουκ” που ηταν το ονομα του πλανητη Δια στην Βαβυλωνιακη παραδοση απο οπου οι Ελληνες πηραν τοσο την αστρολογια οσο και την αστρονομια. Αμα μπορεσει βασικα καποιος να πει την αληθεια ολα μπορουν να γινουν πολυ πιο απλα. Η αληθεια απο μονη της ειναι το ξιφος του Μιχαηλ που με αυτο ο Μεγας Αλεξανδρος θα μπορουσε να κοψει τον γορδιο δεσμο, Ετσι δεν ειναι; Ο Ελληνας Χριστος ειναι ο αντιχριστος η θα μπορουσε βασικα να ειναι ο τιμωρος Χριστος της Αποκαλυψης;

ΑΓΑΠΗΤΕ DRAGONKOLLER,ΔΙΑΒΑΣΑ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΟΥ.Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ-ΕΜΕΙΣ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ-ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΛΟΓΩ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΥΓΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΒΡΑ Ι ΚΗ ΓΕΝΝΕΣΗ.ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ “ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ” ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ ,ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ.ΘΑ ΔΩΣΩ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ.ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΣΥΓΓΕΝΙΚΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, ΕΓΩ ΤΟΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΟΥΣΑ ΜΕ ΟΡΦΙΚΟ ΥΜΝΟ ΠΕΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΟΙ “ΔΡΑΚΟΝΙΑΝΟΙ”ΤΗΣ ΣΙΩΝ ΜΕ ΕΥΧΕΣ ΠΕΡΙ “ΑΦΕΣΗΣ ΑΜΑΡΤΙΩΝ”.Η ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ.Η ΕΒΡΑ Ι ΚΗ ΓΕΝΝΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΟΘΥΛΕΥΜΑ ΚΑΚΕΚΤΥΠΩΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΩΝ,ΧΩΡΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΟΜΗ,ΠΙΠΤΟΥΣΑ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΕΛΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΙΤΙΟ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ Η ΨΥΧΗ “ΣΥΛΛΕΓΕΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ” ΕΝΩ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΒΡΑ Ι ΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ η ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΤΑΙ. ΠΟΣΟ ΦΤΩΧΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΥΨΟΠΕΤΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Το Vesica Piscis λοιπον ειναι η μητρα μεσα απο την οποια προηλθαν ολες οι αντιθεσεις και για αυτο αλλωστε μιλαμε τοσο για την DIVINE MATRIX = 888 = THE COSMIC WOMB = THE ELOHIM WOMB αλλα και για το DEMONIC MATRIX = 888. Μιλαμε ασφαλως για την εξοδο απο τον καρμικο τροχο και για αυτο αλλωστε απεικονιζετε ο Χριστος-Φοινικας ως ο φυλακας επι της ουσιας της πυλης καθως η μοναδικη εξοδος απο τον καρμικο κοσμο ειναι η καρμικη πληρωση και για αυτο ολα αυτα τα παιχνιδακια με τους grays κλπ ειναι απλα αστειοτητες που μπορουν μονο να σε παγιδευσουν μεσα στην πολωση των κατωτερων στοιχειακων-δαιμονων (που εξουσιαζονται απο τους practitioners του μαυρου ταντρισμου = Σατανας) ακομα και αν εχει πεισει τον εαυτο σου για το αντιθετο και για αυτο αλλωστε οι ψευτες και οι απατεωνες εισωλολατρες ειναι εκνευριστικοι για τον Αληθεια οπως αλλωστε μας εξηγησε και ο Ιαμβλιχος που μας μιλησε και για τους κακουβουλους δαιμονες κλπ. https://www.youtube.com/watch?v=zoMk0estzXc >> https://www.youtube.com/watch?v=U9f7rgewBBU Μιλαμε ασφαλως για την Παναγια μητρα της συμπαντικης συνειδησης. Εγω λοιπον εχω ανοιξει ενα loophole στην ανθρωπινη συνειδηση που σε οδηηει στην εξοδο απο τον καρμικο τροχο της Σαμσαρα με τα 12 επιπεδα και για αυτο το αρχετυπο φροντισε να σε ενημερωσει οτι ειμαι ο Ηρακλης καθως η πραγματικοτητα του καρμικου τροχου και της εναλλαγης των αστρολογικων κυκλων ειναι μια συμπαντικη πραγματικοτητα. Μπορεις ασφαλως να προσπαθησεις να μου αποδειξεις το αντιθετο καθως αλλωστε ειναι προφανες το ποιος ειμαι και οτι σας κανω πλακα.

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ;

Η Καινή Διαθήκη δηλώνει την κατάσταση της κολάσεως με τα εξής ονόματα· απώλεια (Φι 3,19· Β´ Πέ 2,3), όλεθρος αιώνιος (Β´ Θε 1,9), θλίψις μεγάλη (Μθ 24,21), μέλλουσα οργή (Μθ 3,7· Λκ 3,7), κόλασις αιώνιος (Μθ 25,46), πυρ αιώνιον (Μθ 18,8), πυρ άσβεστον (Μρ 9,43), όπου ο σκώληξ αυτών ου τελευτά και το πυρ ου σβέννυται (Μρ 9,44), πυρ εσθίον τους υπεναντίους (Εβ 10,27), κάμινος του πυρός (Μθ 13,42), σκότος εξώτερον (Μθ 8,12· 22,13· 25,30), ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων (Μθ 8,12· 24,51· Λκ 13,28), ζόφος του σκότους εις τον αιώνα τετηρημένος (Β´ Πέ 2,17· Ιδ 13), θάνατος (Απ 21,4), δεύτερος θάνατος (Απ 20,14).

Αλλά η πιο συγκλονιστική ονομασία της κολάσεως για τους συγχρόνους του Κυρίου ήταν «γέεννα» (Μθ 5,22. 29· 10,28 κ.α. Μρ 9,43. 47· Λκ 12,5· Ια 3,6), διότι σήμαινε έναν συγκεκριμένο τόπο, τον οποίο γνώριζαν όλοι.

α. Γέεννα

Γέεννα η φάραγξ του Εννόμ λεγόταν ένα φαράγγι, μία χαράδρα έξω από τα Ιεροσόλυμα. Ο τόπος αυτός είχε μιανθεί με τη λατρεία του ειδωλολατρικού θεού Μολώχ, στον οποίο γίνονταν ανθρωποθυσίες.

Πάνω στα χέρια του πυρωμένου χάλκινου αγάλματος εναπέθεταν οι Ισραηλίτισσες τα βρέφη τους, για να καούν ζωντανά και να συμμετέχουν έτσι στη βάρβαρη και αποτροπιαστική λατρεία του Μολώχ.

Αργότερα, όταν ο λαός μετανόησε για την παρεκτροπή, έδειξε κι όλη την αποστροφή του στον βδελυρό τόπο της γεέννης. Τον μετέτρεψε σε κοπρώνα, όπου πετούσαν όλα τα σκουπίδια, τις ακαθαρσίες της πόλεως και τα ψοφίμια, τα οποία καθώς σάπιζαν έτρεφαν πλήθος σκουληκιών που μαζεύονταν εκεί.

Επειδή η χαράδρα γέμιζε και η αποσύνθεση μόλυνε την ατμόσφαιρα, μετέφεραν εκεί πίσσα από τη γειτονική Νεκρά θάλασσα κι έβαζαν φωτιά στο σκουπιδότοπο, που έκαιγε ακατάπαυστα μέρα και νύχτα. Ετσι, ακαθαρσία, φωτιά, βρόμα και καπνός γέμιζαν συνεχώς την περιοχή. Αυτό το χώρο ο Χριστός τον χρησιμοποιούσε ως συμβολική εικόνα της κολάσεως των αμαρτωλών.

β. Η ζωή στην κόλαση

Περισσότερα στοιχεία για τη ζωή στην κόλαση αποκαλύπτει ο Κύριος με συμβολική γλώσσα, με ζωηρές και έντονες εικόνες στην προφητεία περί μελλούσης κρίσεως (Μθ 25,31-46). Τονίζω ότι δεν πρόκειται για μία παραβολή, όπως νομίζουν πολλοί, αλλά για προφητεία, την οποία διατυπώνει ο Κύριος με σαφή διδασκαλία. Εκεί, λοιπόν, μαθαίνουμε ότι οι κολασμένοι:

* Ζουν αποκομμένοι και απομακρυσμένοι από τον Θεό. Η κατάσταση αυτή είναι αιώνια, χωρίς καμία ελπίδα αλλαγής. Φαντασθείτε τον εαυτό σας κλεισμένο σ’ ένα δωμάτιο η έστω σ’ ένα άνετο και ωραίο σαλόνι, όπου θα μένατε αιώνια ολομόναχος. Δεν σάς είναι φρικιαστική η σκέψη;

* Κατοικούν μαζί με τους δαίμονες, που είναι οι χειρότεροι συγκάτοικοι.

* Βρίσκονται αντιμέτωποι με την αλήθεια. Εκεί βλέπουν τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Οι σκληροί και άσπλαχνοι διαπιστώνουν ότι οι δυστυχισμένοι για τους οποίους αδιαφόρησαν είναι οι αδελφοί του Ιησού Χριστού, ο ίδιος ο Κύριος. Οι εγκληματίες και κακούργοι αναγνωρίζουν ότι σκότωσαν όχι έναν ξένο, όχι έναν εχθρό, αλλά τον ίδιο τον αδελφό τους, που ο Θεός τον είχε βάλει δίπλα τους για να τον αγαπήσουν.

Οι υπερήφανοι αναγνωρίζουν ότι περιφρόνησαν και πλήγωσαν τον ίδιο τον εαυτό τους, οι αλαζόνες βρίσκονται αντιμέτωποι με το κενό τους και οι φθονεροί διαπιστώνουν ότι πλήγωσαν και φαρμάκωσαν όχι κάποιον ξένο, αλλά τον εαυτό τους.

Το γεγονός ότι θα αντιληφθούν οι κολασμένοι την αλήθεια, αλλά δεν θα μπορούν να μετανοήσουν και να αλλάξουν τίποτε, χαρακτηρίζει αρκετά την τραγικότητα της καταστάσεώς τους. Μία ιδέα της καταστάσεως αυτής μας δίνουν δύο περιστατικά που θα αναφέρω στη συνέχεια.

Το πρώτο περιστατικό τοποθετείται στη νεότερη ιστορία της πατρίδος μας, στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Ενας γενίτσαρος μπαίνει σ’ ένα ελληνικό σπίτι κι αφού άρπαξε και κατέστρεψε ό,τι βρήκε μπροστά του, επιχειρεί ν’ ατιμάσει την κόρη της οικογένειας.

Για να κάνει μάλιστα τη βδελυρή πράξη σκοτώνει τους γονείς και τους αδελφούς της που πρόβαλαν αντίσταση. Αργότερα όμως αποκαλύπτεται ότι αυτή η οικογένεια, την οποία τόσο βάναυσα και απάνθρωπα κατέστρεψε, ήταν η δική του οικογένεια. Δεν μπόρεσε ν αντέξει την αλήθεια· παραφρόνησε.

Το δεύτερο παράδειγμα είναι η υπόθεση της αρχαίας τραγωδίας του Οιδίποδα. Οταν διαπίστωσε ότι η μητέρα των παιδιών του ήταν η δική του μητέρα, την οποία είχε κάνει σύζυγο, αφού προηγουμένως σκότωσε τον πατέρα του, αισθάνθηκε ανυπόφορη τη ζωή του, έβγαλε τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια και περιφέρονταν «τυφλός τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματα».

Τα δύο αυτά περιστατικά ζωγραφίζουν πολύ ζωηρά την κατάσταση του ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια, την οποία αδίκησε. Δεν χρειάζεται κάποια επιπλέον τιμωρία.

Η ταραγμένη συνείδησή του γίνεται ο αμείλικτος κατήγορος που τον ταράσσει, τον πληγώνει περισσότερο από χίλια βασανιστήρια και τον καίει χειρότερα από μύριες φωτιές.

Ενα πρόσφατο παράδειγμα από τη σύγχρονη πραγματικότητα θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πως είναι δυνατόν να καίγονται οι κολασμένοι, χωρίς να υπάρχει εκεί φυσική φωτιά.

Πριν μερικά χρόνια οι εφημερίδες ανέφεραν μία τραγική είδηση από τη Θεσσαλονίκη. Μία μητέρα που είχε βγεί στο μπαλκόνι του σπιτιού της με το μωρό της στην αγκαλιά, δεν πρόσεξε, με αποτέλεσμα να της γλιστρήσει το παιδί από τα χέρια, να πέσει κάτω και να σκοτωθεί. Χτυπιόταν και έκλαιγε απαρηγόρητα η τραγική μάνα φωνάζοντας «καίγομαι!». Ηταν η φωτιά της συνειδήσεως που την έκανε να νιώθει πως βρίσκεται μέσα στις φλόγες. Κάπως έτσι θα καίγονται και οι κολασμένοι.

3. ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ;

Οπως η κόλαση έτσι και ο παράδεισος είναι μία κατάσταση ασύλληπτη και απερίγραπτη με τις δυνατότητες που διαθέτει ο άνθρωπος. Οπως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και να περιγράψουμε τον Θεό, διότι «Θεός καταλαμβανόμενος ουκ έστι Θεός», έτσι και ο παράδεισος είναι μία υπόθεση, λέει ο Ηλίας Μηνιάτης, «που υπερβαίνει κάθε γλώσσα και κάθε νού, διότι ούτε άνθρωπος ούτε άγγελος μπορεί να μας εξηγήσει τον παράδεισο καθώς είναι». «Ω παράδεισε!», έλεγε κάποιος, «ημπορούμεν να σε κερδίσωμεν, μά δεν ημπορούμεν να σε κατανοήσωμεν».

α. Αρρητα ρήματα

Αυτήν τη δυσκολία αισθάνεται ο απόστολος Παύλος, που θέλει να μας μεταφέρει την εμπειρία του παραδείσου. Γι’ αυτό περιορίζεται στο επιγραμματικό «α οφθαλμός ουκ οίδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α´ Κο 2, 9).

Αυτά που ετοίμασε ο Θεός για τους αγαπητούς του είναι τόσο εξαίσια, που όχι μόνο δεν τα γεύθηκαν οι ανθρώπινες αισθήσεις, αλλά ούτε κι αυτή η φαντασία δεν έχει τη δυνατότητα να τα συλλάβει ποτέ.

Στη Β´ προς Κορινθίους Επιστολή ο ίδιος απόστολος χαρακτηρίζει τον παράδεισο με τη φράση «άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι» (Β´ Κο 12,4). Στη Γραφή αλλού λέγεται ότι στον παράδεισο υπάρχει θέα, αλλού άκουσμα, αλλού άλλα.

Ολα αυτά εκφράζονται εδώ με το «ρήματα», που ερμηνεύεται «πράγματα, γεγονότα». Ο φυσικός άνθρωπος έχει διαιρεμένη την αίσθηση του φυσι-κού κόσμου σε όραση, ακοή, γεύση κτλ. Για τον πνευματικό άνθρωπο και τον πνευματικό κόσμο δεν υπάρχει αυτή η διαίρεση. Ολα είναι ταυτόχρονα και θέαμα και άκουσμα και γεύση και λογισμός.

Η διαίρεση ανήκει στην ύλη. Το πνευματικό είναι απλό και ενιαίο. Η παραδείσια κατάσταση είναι κατά τον Παύλο άρρητη, ανέκφραστη. Αυτό σημαίνει το «α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι», δεν μπορεί ο άνθρωπος να τα εκφράσει με λόγια.

Η ανθρώπινη νοσηρή περιέργεια με αφορμή αυτό το χωρίο έπλασε ολόκληρο βιβλίο, την Αποκάλυψη Παύλου η Αναβατικό Παύλου.

Εκεί, σαν να μετάνιωσε ο απόστολος που δεν μίλησε στη Β´ προς Κορινθίους Επιστολή του, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια όλα τα «άρρητα ρήματα» που άκουσε στον παράδεισο. Το βιβλίο αυτό το απέρριψε η Εκκλησία ως απόκρυφο, όπως απορρίπτει και αποδοκιμάζει και κάθε παρόμοιο κείμενο οραματιστών, που με πολλές φλυαρίες περιγράφουν αυτά που «είδαν».

Ο Παύλος, ο οποίος πράγματι είδε τον παράδεισο, λέει ότι αδυνατεί να μιλήσει γι’ αυτόν άνθρωπος. Εκείνοι που δεν είδαν τίποτε μπορούν να περιγράφουν λεπτομερώς, επειδή ακριβώς περιγράφουν τα γεννήματα της φαντασίας τους και όχι την πραγματικότητα. Και μόνον αυτή η περιγραφή αρκεί για να βεβαιώσει το ψέμα τους.

β. «Ομοιοι αυτώ εσόμεθα»

«Εν δόξη» χαρακτηρίζει την παραδείσια κατάσταση ο απόστολος Παύλος στην προς Κολασσαείς Επιστολή. «Οταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη» (Κλ 3,4). Δόξα, δηλαδή λάμψη και ακτινοβολία, εκπέμπει η ζωή του παραδείσου.

Ο μαθητής της αγάπης, ο ευαγγελιστής Ιωάννης, δίνει μία σύντομη αλλά αποκαλυπτική περιγραφή του παραδείσου στην Α´ Επιστολή του.

«Αγαπητοί, νυν τέκνα Θεού εσμεν, και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα· οίδαμεν δε ότι εάν φανερωθή, όμοιοι αυτώ εσόμεθα, ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστι» (Α´ Ιω 3,2). Η υιοθεσία των χριστιανών δεν είναι μόνο μία παρούσα ευλογία.

Είναι και μία εγγύηση για τη δόξα του μέλλοντος, τη λάμψη του παραδείσου. Κι αυτή ορίζεται ως θέα του Θεού και θέωση του πιστού.

Θα βλέπουμε τον Θεό όπως είναι και θα αποκτήσουμε κι εμείς τις ιδιότητές του, σε σχετικό βέβαια βαθμό. Να, τι είναι ο παράδεισος. Ποθώντας τον ο πιστός προετοιμάζει τον εαυτό του για τη μεγάλη συνάντηση με τον Θεό. Πριν γίνει όμοιος μ’ Εκείνον, εξαγνίζει τον εαυτό του, γίνεται όπως ήταν ο Χριστός στην επίγεια ζωή του. Κι όσο πιο πολύ μοιάζει με τον Χριστό, τόσο πιο σίγουρα θα εξομοιωθεί με τον Θεό και θα αξιωθεί του παραδείσου.

Οτι στον παράδεισο θα ζούμε σαν άγγελοι στην πνευματική διάσταση το αποκαλύπτει ο Κύριος, απαντώντας στην απορία των Σαδδουκαίων (Μθ 22,30).

γ. Μαζί με τον Χριστό

Πιο συγκεκριμένη πληροφορία για τη ζωή στον παράδεισο δίνει ο Χριστός στους μαθητές του με την υπόσχεση ότι θα τους έχει μαζί του, διότι «εν τη οικία του πατρός μου μοναί πολλαί εισιν» (Ιω 14,2).

Την ίδια μαρτυρία επαναλαμβάνει ο απόστολος Παύλος γράφοντας στους χριστιανούς της Θεσσαλονίκης· «πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα» (Α´ Θε 4,17) και· «ίνα είτε γρηγορώμεν είτε καθεύδωμεν άμα συν αυτώ ζήσωμεν» (Α´ Θε 5,10).

Αυτό ακριβώς είναι ο παράδεισος, ζωή με τον Χριστό. Το καθορίζει ρητά ο ίδιος ο Κύριος στην αρχιερατική προσευχή του· «Αύτη δε εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιω 17,3).

Οποιος δέχεται τον Ιησού Χριστό γίνεται κοινωνός της αιωνίου ζωής, μέτοχος του παραδείσου, διότι ο παράδεισος αρχίζει από την παρούσα ζωή, από την εκλογή και την τοποθέτηση του ανθρώπου απέναντι του Ιησού Χριστού.

Το πρόσωπο του Χριστού κρίνει και τοποθετεί στον παράδεισο τον πιστό. Κι αντίστροφα, παράδεισος για τον πιστό είναι ο Χριστός. Γι’ αυτό ο άγιος Χρυσόστομος έλεγε· «Αν πάω στον παράδεισο και μου πούν ότι ο Χριστός δεν είναι εκεί αλλά στην κόλαση, θα ζητήσω να πάω στην κόλαση, διότι η κόλαση με τον Χριστό γίνεται παράδεισος, όπως και ο παράδεισος χωρίς τον Χριστό γίνεται κόλαση».

4. ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ;

Ενα εύλογο ερώτημα που συνδέεται άμεσα με το θέμα μας είναι το εξής· Αλλος είναι ο παράδεισος στον οποίο τοποθετήθηκε ο Αδάμ και άλλος αυτός τον οποίο προσδοκούμε οι χριστιανοί; Και σε ποιο σημείο της γης ήταν εκείνος ο παράδεισος;

Η θέση του πρώτου παραδείσου, όπου έζησαν οι πρωτόπλαστοι, είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, που απασχόλησε πιστούς και επιστήμονες επί αιώνες τώρα. Η βιβλική διήγηση μας βεβαιώνει ότι ήταν επίγειος τόπος.

«Παράδεισος», πρώτα στην περσική και κατόπιν στην ελληνική γλώσσα, σημαίνει δρυμός, δασωμένη περιοχή με όλο της το περιεχόμενο· λειβάδια, περιβόλια, κήπους, δένδρα, λουλούδια, πουλιά, ζώα, νερά. Οσα λέγονται στο 2ο και 3ο κεφάλαιο της Γενέσεως δικαιολογούν απόλυτα την ονομασία.

Ο παράδεισος ήταν ένας κήπος. Που όμως, σε ποιο σημείο της γης βρισκόταν αυτός ο κήπος; Εδώ προκύπτει το πρόβλημα, που παίρνει τεράστιες διαστάσεις καθώς προσπαθούν να βρουν τη λύση του τόσο οι πατέρες και οι αρχαίοι διδάσκαλοι όσο και οι νεότεροι ερμηνευτές.

α. Πλήθος απαντήσεων

Μερικοί αρχαίοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς δεν επιτρέπουν καν την ενασχόληση με το ζήτημα, διότι το θεωρούν άλυτο και ανώφελο πνευματικά. Αλλοι λένε για τον παράδεισο τόσα μόνο όσα και η αγία Γραφή. Αρκούνται να επαναλάβουν ότι «πάντως κατ’ ανατολάς κείται». Αλλοι, τέλος, προσδιορίζουν διάφορες τοποθεσίες.

Στα νεότερα χρόνια το θέμα απασχολεί πολύ όχι μόνο τους θεολόγους αλλά και άλλων ειδικοτήτων επιστήμονες, που με τη βοήθεια των αρχαιολογικών ανασκαφών και της ιστορίας ερευνούν και αγωνίζονται να φέρουν στο φως τον κήπο της Εδέμ. Πλησιάζουν την εκατοντάδα οι θεωρίες που διατυπώθηκαν για να απαντήσουν στο ερώτημα «που έκειτο ο παράδεισος;».

Αρκετές αξιοποιούν τις μαρτυρίες της αγίας Γραφής και προβαίνουν σε σοβαρές παρατηρήσεις. Πολλές δεν λαμβάνουν καν υπ όψιν τους τη βιβλική διήγηση, ενώ άλλες είναι εντελώς πρόχειρες η και γελοίες.

Δεν θα αναφερθούμε εδώ στις θεωρίες περί παραδείσου, που η καθεμιά έχει τα υπέρ και τα κατά αυτής. Θα παρουσιάσουμε μόνο τα συμπεράσματα που απορρέουν από τη διήγηση της Γενέσεως και από τη διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας μας, ώστε να δοθεί μία γενική αλλά σαφής εικόνα του θέματος.

β. Μέρος της δημιουργίας

Ο παράδεισος κατασκευάσθηκε από τον Θεό συγχρόνως με την υπόλοιπη δημιουργία· δηλαδή την τρίτη ημέρα που έγινε ο διαχωρισμός των υδάτων και η βλάστηση σε όλη τη γη, έγινε και στον παράδεισο· την πέμπτη τα πτηνά και τα υδρόβια, που εμφανίσθηκαν στο πρόσωπο της γης, γέμισαν και τον παράδεισο κ.ο.κ.

Ολη η δημιουργία ήταν ωραία, διότι ο Θεός τα δημιούργησε όλα «καλά λίαν» (Γε 1,31). Ο τόπος του παραδείσου όμως ήταν άριστος, διότι από την αρχή ο Θεός τον προόριζε για κατοικία του ανθρώπου.

Που βρισκόταν ο παράδεισος; Η αγία Γραφή μας δίνει ένα γενικό τοπικό προσδιορισμό· «Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον εν Εδέμ κατά ανατολάς» (Γε 2,8).

Η Εδέμ βρισκόταν στα ανατολικά της χώρας όπου ήταν οι Εβραίοι και ο Μωυσής, όταν έγραφε τη Γένεση. Ο Μωυσής έγραφε στη χερσόνησο του Σινά. Ανατολικά βρίσκονται η Αραβία, η Ιορδανία και η Αρμενία, η Μεσοποταμία και η Περσία. Ακόμη ανατολικότερα το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και η Ινδία και όλη η ανατολική και νότιος Ασία. Δεν προσδιορίζει η Γραφή ποιές ακριβώς χώρες περιλάμβανε ο παράδεισος.

Πάντως με τα ονόματα των ποταμών (Φισών, Γεών, Τίγρης και Ευφράτης) και των χωρών (Ευιλάτ, γη Αιθιοπίας, Ασσύριοι) που αναφέρονται, ο παράδεισος εντοπίζεται περίπου στη δυτική η νοτιοδυτική Ασία.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αποτελούσε μέρος της περιοχής αυτής η την κάλυπτε ολόκληρη η η περιοχή ήταν ένα μέρος του. Πάντως και η ιστορία επιβεβαιώνει την πληροφορία της Γραφής, διότι θεωρεί κοιτίδα του ανθρωπίνου γένους την περιοχή μεταξύ Τίγρη και Ευφράτη, τη λεγόμενη Μεσοποταμία.

γ. Αισθητός και νοητός

Ο παράδεισος πρόσφερε στον άνθρωπο ένα τέλειο φυσικό περιβάλλον. Εκεί όλες οι αισθήσεις χόρταιναν και ικανοποιούνταν στον τέλειο βαθμό. Αλλά η απόλαυση των πρωτοπλάστων δεν ήταν μόνο υλική και σωματική.

Ηταν συγχρόνως και πνευματική. Ενώ το σώμα τους τερπόταν από τα υπέροχα θεάματα, τους εξαίσιους ήχους, τους γλυκύτατους καρπούς κτλ., ο εσωτερικός άνθρωπος ευφραινόταν στη συντροφιά του Θεού, στην ανεμπόδιστη και συνεχή επικοινωνία μαζί του.

Ηταν, λοιπόν, ο πρώτος παράδεισος διπλός στη φύση του· αισθητός και νοητός, υλικός και πνευματικός.

Μετά την πτώση, την πνευματική αποστασία του ανθρώπου και τη διακοπή της αμέσου επικοινωνίας του με τον Θεό, ακολούθησε η τοπική απομάκρυνσή του από την Εδέμ. Αφού αθέτησε την πνευματική προσφορά του παραδείσου, έχασε και τη φυσική του απόλαυση. Τώρα πλέον ο «παράδεισος της τρυφής» (Γε 2,15· 3,23. 24) έμεινε ακατοίκητος.

Εχασε τον ειδικό προορισμό του και γι’ αυτό εξομοιώθηκε με την υπόλοιπη πλάση. Κι όπως εκείνη φέρει έκδηλα πάνω της τα σημάδια της φθοράς, που προκάλεσε η αμαρτία του αποστάτη ανθρώπου, έτσι και ο παράδεισος έχασε την ομορφιά και τη χάρη, με την οποία τον είχε στολίσει ο Δημιουργός.

5. ΘΑ ΞΑΝΑΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ;

Είναι αδύνατο να προσδιορίσουμε τον τόπο του παραδείσου σήμερα. Αλλά αν η αναζήτηση του τόπου αυτού είναι άσκοπη, δεν είναι όμως και μάταιη η επιθυμία γι’ αυτόν.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Γραφής και των πατέρων, το σχέδιο της θείας οικονομίας θα ολοκληρωθεί με την αποκατάσταση του ανθρώπου στο αρχαίο κάλλος και την επάνοδό του στον παράδεισο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να περιμένουμε πως θα εμφανισθεί και πάλι στη γη ο κήπος Εδέμ μ’ εκείνη την πρώτη του μορφή. Μία τέτοια προσδοκία κινδυνεύει να μας υποδουλώσει σε αιρετικές δοξασίες, όπως π.χ. οι κακοδοξίες των χιλιαστών και των μωαμεθανών, που φαντάζονται τον παράδεισο ως επίγεια απόλαυση.

Αποφθεγματική η γνώμη του αγίου Χρυσοστόμου εκφράζει την ορθόδοξη πίστη μας· Ο Θεός κρύβει από τους ανθρώπους κάθε δρόμο για τον παράδεισο, για να μη γίνει αυτός κτήμα των πλουσίων.

Διότι μόνο εκείνοι που διαθέτουν χρήμα θα μπορούσαν να φθάσουν σ’ αυτόν. Αφησε μόνο ένα δρόμο· εκείνον της αρετής. Μ’ αυτό το δρόμο όχι μόνο βρίσκει ο άνθρωπος τον παράδεισο αλλά και μπαίνει σ’ αυτόν κι απολαμβάνει τα αγαθά του. Ποιος όμως είναι αυτός ο παράδεισος;

α. Νέος παράδεισος στη γη

Κυκλοφορούν μερικές διηγήσεις που μιλούν για κάποιον παράδεισο κρυμμένο σε ένα άγνωστο και άβατο μέρος της γης. Εκεί, λένε, ζη ο Ηλίας και θα τον δούμε, όταν μια μέρα θα κατορθώσουμε να βρούμε αυτόν τον τόπο και να τον περπατήσουμε.

Πρόκειται για απόκρυφες διηγήσεις και φαντασιώσεις, που μόνο αρρωστημένα πνεύματα μπορούν να ικανοποιούν. Σήμερα όλη η γη είναι εξερευνημένη και τοπογραφημένη σπιθαμή προς σπιθαμή. Δεν υπάρχει κρυφός τόπος, που κάποτε θα ανακαλυφθεί.

Ο νέος παράδεισος για τον οποίο μιλά η αγία Γραφή είναι βέβαια κι αυτός επίγειος, δεν περιορίζεται όμως σ’ έναν τόπο, αλλά αγκαλιάζει όλη τη γη. Είναι η Εκκλησία του Χριστού. Ο παράδεισος στην παρούσα κατάσταση ζωής δεν ανακαλύπτεται· αποκαλύπτεται από τον Ιησού Χριστό σε όλους εκείνους που τον δέχθηκαν, συμφιλιώθηκαν με τον Θεό και αποτέλεσαν έτσι τη νέα οικογένεια του Θεού, την καινή κτίση. Προσφέρεται στα μέλη της Εκκλησίας.

Στην Εκκλησία οι πιστοί:

* Χαίρονται την άφεση των αμαρτιών, την υιοθεσία, την εν Χριστώ αδελφότητα.

* Βλέπουν κι ακούν τον Θεό δια της πίστεως.

* Γίνονται «θείας κοινωνοί φύσεως» (Β´ Πέ 1,4) με τα μυστήρια.

Ολα αυτά απαρτίζουν την πρώτη γεύση του παραδείσου εδώ στη γη.

β. Η συνέχεια στον ουρανό

Με το θάνατο ο πιστός περνά από τον επίγειο παράδεισο της στρατευομένης Εκκλησίας στον επουράνιο. Εκεί, στη θριαμβεύουσα Εκκλησία, ζη και χαίρεται η ψυχή του την παρουσία του Θεού, απολαμβάνει την τέλεια μακαριότητα.

Αλλά δεν σταματά εδώ η παραδείσια μακαριότητα. Επειδή ο άνθρωπος έχει ψυχή και σώμα, ο Κύριος προνόησε και προγραμμάτισε να ικανοποιήσει και το σώμα μαζί με την ψυχή στην τελική μορφή του παραδείσου, η οποία θα αποκαλυφθεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, όταν θα γίνει η ανάσταση των σωμάτων, η κρίση και το τέλος του κόσμου.

Τότε «αυτός ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή αρχαγγέλου και εν σάλπιγγι Θεού καταβήσεται απ’ ουρανού και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον· έπειτα ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι άμα συν αυτοίς αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα» (Α´ Θε 4,16-17).

Θα αναστηθούν τα σώματα των νεκρών, ενώ τα σώματα των ζωντανών θα αφθαρτοποιηθούν και θα μπούν στη νέα κατάσταση ζωής. Θα είναι δηλαδή όπως ήταν το σώμα του αναστημένου Χριστού και θα ζούμε όλοι «συν Κυρίω».

Τα χαρακτηριστικά αυτής της «συν Κυρίω» ζωής είναι η αφθαρσία και η αιωνιότητα. Οπως τα σώματα θα αφθαρτοποιηθούν, έτσι και η κτίση όλη θα υποστεί μία αλλοίωση, ένα μετασχηματισμό ανάλογο με τη νέα κατάσταση ζωής. Τώρα η κτίση συστενάζει μαζί με τον άνθρωπο, διότι έχει υποταχθεί στη ματαιότητα (βλ. Ρω 8,22).

Τότε θα ελευθερωθεί από τη δουλεία της φθοράς. Το σημερινό σύμπαν θα καταστραφεί (βλ. Β´ Πέ 3,7-10) και τη θέση του θα πάρει η νέα κτίση· «καινούς δε ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οίς δικαιοσύνη κατοικεί» (Β´ Πέ 3,13).

Σ’ αυτή τη νέα κατάσταση πραγμάτων, άφθαρτοι εμείς μέσα στο αφθαρτοποιημένο σύμπαν θα ζήσουμε απόλυτα την εμπειρία του παραδείσου.

Αρες μαρες κουκουναρες

Αιρέσεις και αποκλίσεις στο φουλ στα χρόνια που ζούμε, πάντα βεβαίως υπήρχαν, ωστόσο είναι ιδιαίτερα θλιβερό στην σημερινή εποχή που η απόκτηση της γνώσης είναι εύκολη και μπορεί να βρει κάποιος τα πάντα που αφορούν την Ορθοδοξία, να υπάρχουν αποκλίσεις ανθρώπων τις οποίες τις ασπάζονται δυστυχώς κάποιοι που δεν έχουν ορθόδοξη εν Χριστώ πνευματική ζωή και δεν έχουν διαβάσει έστω 10 από τα άπειρα βιβλία ελληνικά και ξενόγλωσσα που αφορούν αυτόν τον θησαυρό του ανθρώπου που λέγεται ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, μεταξύ των οποίων βεβαίως κείμενα διαχρονικά Μεγάλων Ορθοδόξων Αγίων που αφιέρωσαν την ζωή τους ολόκληρη πολλοί από αυτούς μέσα σε δυσμενείς συνθήκες για να γράψουν και να αφήσουν παρακαταθήκη αυτά που Β ί ω σ α ν και όχι ότι άποψη τους έρχονταν κατακέφαλα, η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ, ο Βίος σε πείθει για τα γραφόμενα, επίσης είναι και ΑΛΗΘΕΙΑ, γιατί ο Χριστός είναι η Αλήθεια, διάφορα που αιωρούνται περί αποκλειστικών πηγών και βιβλιογραφίας των ολίγων που έχουν την γνώση, να απαντήσουν ευθέως ΄΄είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί΄΄; γιατί ο Ορθόδοξος Ελληνας μοιράζεται με τον αδερφό του τα πάντα μεταξύ των οποίων και την γνώση