La Palma = Λά Πάλμα = La Palmos Ό Παλμός = La palmon = Ό Παλμών!… Καί τό χέζης μπούξ σέ Μεταχέζης Μετανθρωπικώς τζιούκ μπόξ/μπούξ!… Θυμάστε που τά λέγαμε;… Μέρος 4

La Palma = Λά Πάλμα = La Palmos Ό Παλμός = La palmon = Ό Παλμών!… Καί τό χέζης μπούξ σέ Μεταχέζης Μετανθρωπικώς τζιούκ μπόξ/μπούξ!… Θυμάστε που τά λέγαμε;… Μέρος 4

Οί μύθοι έχουν διάφορα διαζώματα, ορόφους, κλιμάκια, τού Δημοτικού, τού Γυμνασίου, τού Λυκείου, τού Πανεπιστημίου, τού Δοκτοράτου…, Υπερδοκτοράτου κ.α….

Ένας μύθος μπορεί νά είναι ψεύδος, παραμύθι, πραγματικότητα, μεταφυσική, φυσικός ή μεταφυσικός συμβολισμός, ανάμεικτον αυτών, ανοησία, νόηση, υπερνοησία, όστις αποκλείει έναν απ’ αυτά δέν έχει καταλάβει τί είναι ό μύθος!… Έναν άλλον που είναι ό μύθος συνταυτοχρόνως σέ κάθε προαναφερόμενη περίπτωση, είναι ότι είναι επινόηση που ελίσσει τόν νούν είς τήν σκέψη καί τήν ψυχήν είς τήν διαίσθηση, έναν είδος παίγνιου εκπαιδευτικού ώστε νά μάθει ό νεαρός αλλά καί ό ενήλικας άνθρωπος νά διαντιλαμβάνεται σέ διάφορα όμοια ή διαφορετικά πεδία καί επίπεδα Νού, Στρωμάτων Ενέργειας, Ύλης, Μεσοδιαστήματος καί Αϋλίας έν μέρει…

Αναλόγως νόησης ανθρώπου καί αλλαγής επιπέδου διαντίληψης μία ανοησία μπορεί νά φανεί υπερνοησία καί μία υπερνοησία ανοησία ή ό,τιδήποτε εναλλακτικώς! Δέν είναι σταθερά υπόθεση. Επίσης μάς Προδιαβεβαιώνει περί διά τήν Προϊκανότητα τής πάσης ανάμειξης τού Κόκτεϊλ τών Γονιδίων, Γονιοδομής/DNA… ήτοι είς τίς αναμείξεις ειδών είς έν είδος ώς Τέρας!… ή άλλα Γένη ή καί Πολυγένη… όπως μερικά θά ειδούμε πάρακατω…

Η Έχιδνα μέ τόν Τύφωνα γέννησαν τουλάχιστον επτά τέκνα… Κάθε φορά διαφορετικά έστω καί ολίγον καί άλλες φορές εντελώς διαφορετικά, αλλά όλα μέ χαρακτηριστικά ζώων φυσικών!… Κάτι που υπονοεί καί εξυπακούει τήν ανάμειξη Γονιοδομών!…

Ό Όρθρος ή Όρθος ή Όρφος (καί Ορφνός Όρφος που σημαίνει μαύρος, δαναός,, σκουρόχρωμος, μελαχροινός, εξού ομώνυμος ιχθείς): Στην ελληνική μυθολογία, με το όνομα Όρθρος ή Όρθος (σπανιότερα και Όρφος) είναι γνωστός ένας σκύλος με δύο κεφάλια, γέννημα του Τυφώνα και της Έχιδνας (Θεογονία 306 κ.ε.), ο οποίος βοηθούσε τον Ευρυτίωνα στη φύλαξη και τη βόσκηση των κοπαδιών του Γηρυόνη, του (επίσης τερατόμορφου) γίγαντα που ζούσε στη νήσο Ερύθεια, στη Δύση, στα πέρατα του Ωκεανού^[1].

Με διαταγή του Ευρυσθέα, ο Ηρακλής ήρθε στην Ερύθεια για να πάρει τα βόδια του Γηρυόνη στον ομώνυμο άθλο του, τον δέκατο κατά σειρά. Ο Ηρακλής σκότωσε τότε τον Όρθρο, τον Ευρυτίωνα και τον Γηρυόνη.

Σε μία ιστορία, ο Όρθρος αιχμαλωτίσθηκε και εξημερώθηκε από τον Οιδίποδα.

Στην Ελληνική μυθολογία, ο Κέρβερος αντιπροσωπεύει τον φύλακα του Άδη και έχει συνήθως την μορφή ενός σκύλου συνηθέστερα με τρία κεφάλια και με ουρά που απόληγε σε κεφαλή δράκου. Στη Θεογονία αναφέρεται «Κέρβερος ωμηστής Αΐδεω κύων χαλκεόφωνος πεντηκοντακέφαλος», (= Κέρβερος άγριος σκύλος του Άδη, με ηχηρή φωνή και 50 κεφάλια), ενώ ο Όμηρος γνωρίζει μεν τον σκύλο αυτό αλλά όχι το όνομά του. Σύμφωνα με τον Αισχύλο, γεννήθηκε από την ένωση δυο τεράτων, του Τυφώνα και της Έχιδνας και ήταν αδελφός του Όρθρου (παραπλήσιου μυθικού άγριου σκύλου), της Χίμαιρας καθώς και της Λερναίας Ύδρας. Σύμφωνα με τον Ακουσίλαο τον Αργείο, αδελφός του ήταν και ο αετός που έτρωγε το συκώτι του Προμηθέα. Η παρουσία του εξασφαλίζει την παραμονή των νεκρών στον Κάτω Κόσμο αλλά και την αδυναμία των ζωντανών να εισέλθουν σε αυτόν.

Οι αρχαίοι συγγραφείς περιγράφουν συχνά τον Κέρβερο με διαφορετικό τρόπο. Υπάρχουν εκδοχές που τον εμφανίζουν ως ένα συνηθισμένο σκύλο, αλλά και με πόδια λιονταριού, ουρά ερπετού ή φίδια σε όλο του το σώμα.

Χαρακτηριστικές αναφορές στον Κέρβερο υπάρχουν:

• Στουςάθλους του Ηρακλή: πρόκειται για τον δωδέκατο άθλο, κατά τον οποίο ο Ηρακλής, χρησιμοποιώντας μόνο τη δύναμη των χεριών του, αιχμαλώτισε και μετέφερε τον Κέρβερο στον Ευρυσθέα, ο οποίος όμως από τον φόβο του τον έστειλε πίσω στον Άδη.
• ΣτηΡωμαϊκή μυθολογία και τον μύθο του ήρωα Αινεία.
• ΣτηΘεία Κωμωδία του Δάντη, στον τρίτο κύκλο της Κόλασης (ωδή στ΄).

Επίσης εκτός από τον Ηρακλή τον Κέρβερο επεχείρησαν να συλλάβουν και να απαγάγουν ο Πειρίθους και ο Θησέας που όμως απέτυχαν. Μόνο ο Ορφέας κατάφερε με τους ήχους της μαγικής λύρας του να τον εξημερώσει έτσι ώστε να τον αφήσει να παραλάβει την Ευρυδίκη από τον Άδη.

Η Λερναία Ύδρα ήταν αθάνατη. Ο μύθος λέει πως ήταν παιδί του Τυφώνα και της Έχιδνας.^[1] Ζούσε στην περιοχή Λέρνη – βαλτότοπος που βρίσκεται νότια του Άργους – απ’ όπου πήρε και το όνομά της. Σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο Ηρακλής έκοβε ένα κεφάλι, έβγαιναν δύο. Μόνο καίγοντας την πληγή με φωτιά κατάφερε να σταματήσει τον πολλαπλασιασμό και αυτό το κατάφερε με την βοήθεια του ανιψιού του Ιόλαου.^[2] Το τελευταίο κεφάλι, που ήταν και το κεντρικό κι αθάνατο, το έκοψε και το έθαψε στη γη για να μην ξαναζωντανέψει. Από το αίμα της ο Ηρακλής έκανε τα βέλη του δηλητηριώδη. Από το δηλητήριο αυτό δεν γλύτωσε ούτε και ο Κένταυρος Νέσσος. Πριν τον θάνατό του, τα χάρισε στον Φιλοκτήτη.^[3][4]

Στην Ελληνική μυθολογία αναφέρεται η Χίμαιρα ως ένα φοβερό τέρας, ένα μυθολογικό ζώο,που εξέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού, και η ουρά του κατέληγε σε φίδι. Σύμφωνα με άλλες περιγραφές, είχε περισσότερα από ένα κεφάλια, συνηθέστερα τρικέφαλος (κεφαλή λέοντα, κατσίκας και δράκοντα).

Η Χίμαιρα σύμφωνα με την ιστορία είχε με τον Όρθρο ένα παιδί την Σφίγγα.

Η Σφίγγα είναι φανταστικό πλάσμα της ελληνικής μυθολογίας, στενά συνδεδεμένο με το μύθο των Λαβδακιδών και συγκεκριμένα με εκείνον του Οιδίποδα. Παριστάνεται με σώμα γυναίκας από τη μέση και πάνω, και φτερωτού λιονταριού από τη μέση και κάτω. Σύμφωνα με τον Ησίοδο ήταν κόρη της Χίμαιρας και του Όρθρου ή κατά άλλους του Τυφώνος και της Έχιδνας. Η Έχιδνα είχε γεννήσει επίσης τον Κέρβερο, τον Όρθρο (φύλακας των κοπαδιών του Γηρυόνη), το Λιοντάρι της Νεμέας, τη Λερναία Ύδρα και τη Φαία της Κρομμυώνας. Της αποδίδουν επίσης τη Χίμαιρα, το δράκοντα της Κολχίδας, το φύλακα του χρυσόμαλλου δέρατος, το δράκοντα που φυλούσε τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων και τον αετό του Προμηθέα. Στην ελληνική μυθολογία έχει τα χαρακτηριστικά ενός δαίμονα του θανάτου. Οι Έλληνες ονόμαζαν “σφίγγες” και παρόμοιες απεικονίσεις που ήταν διαδεδομένες στην Αίγυπτο, αλλά οι αιγυπτιακές σφίγγες είναι μορφές των Φαραώ, και δεν έχουν σχέση με τον ελληνικό μύθο, ενώ δεν εικονίζονται με φτερά.

Η προέλευση της λέξης “σφίγξ” είναι αβέβαιη. Κάποιοι υπέθεσαν ότι προέρχεται από το αιγυπτιακό επίθετο šsp ‘nḫ που σημαίνει “ζώσα εικόνα”, αναφερόμενο κυρίως σε θεούς και βασιλείς. Αυτή η ετυμολόγηση δεν γίνεται απ’ όλους αποδεκτή, επειδή αυτή η αιγυπτιακή λέξη χρησιμοποιείται και για άλλου τύπου αγάλματα, και όχι μόνο για τις σφίγγες. Ως ελληνική προέλευση έχουν εξεταστεί οι λέξεις “σφίγγω”, και “φίκις” (οπίσθια), σε συνδυασμό με ερωτικές και ψυχαναλυτικές ερμηνείες του αινίγματος της Σφίγγας προς τον Οιδίποδα.^[1] [2][3]

Τις Σειρήνες τις αναγνωρίζουμε από το σώμα πουλιού, το ανθρώπινο κεφάλι, τα πόδια και τα νύχια που είναι δυνατά και χοντρά και μπορούν να παρομοιαστούν σαν του λιονταριού. Αυτό μας δείχνει ίσως μια συγγένεια που μπορεί να υπάρχει μεταξύ Σειρηνός και Σφιγγός.

Ήταν απόγονος του Τυφώνος και της Έχιδνας ή του Όρθρου και της Χίμαιρας. Υπάρχει ακόμα η άποψη ότι έπεσε από τη Σελήνη και ήταν απόγονος του θεού Δία και της θεάς Σελήνης. Το θηρίο αυτό σκοτώθηκε τελικά από τον Ηρακλή.

Η θανάτωση του λιονταριού του ήταν ο πρώτος άθλος που ανατέθηκε στον Ηρακλή από τον Ευρυσθέα (βασιλιά των Μυκηνών).

Ο Λέων είχε πολύ σκληρό δέρμα, το οποίο δεν μπορούσε να τρυπηθεί από όπλο. Ο Ηρακλής χρησιμοποίησε στην αρχή το τόξο και το σπαθί του, χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά πάλεψε ο ίδιος με γυμνά χέρια με το θηρίο και το έπνιξε. Στη συνέχεια προσπάθησε να το γδάρει, αλλά και αυτό στάθηκε αδύνατο. Η θεά Αθηνά του συνέστησε να χρησιμοποιήσει τα δόντια του ίδιου του ζώου, όπως και έκανε ο Ηρακλής, καταφέρνοντας τελικά να του πάρει το δέρμα.

Ο ήρωας φόρεσε την «λεοντή» (δέρμα, τομάρι λέοντος) και πήγε στον Ευρυσθέα να του πει ότι εκτέλεσε την πρώτη αποστολή του. Μόλις τον είδε να μπαίνει ο Ευρυσθέας τρομοκρατήθηκε, νομίζοντας ότι επρόκειτο για το ίδιο το Λιοντάρι, και κρύφτηκε σε ένα πιθάρι. Ο Ηρακλής κράτησε τη λεοντή και τη φορούσε πάντα, ως πανοπλία.

Όταν ο ήρωας έφτασε στη Νεμέα για να σκοτώσει το λιοντάρι, τον φιλοξένησε ο Μόλορχος, ένας ντόπιος βοσκός. Ο Μόλορχος, σύμφωνα με την παράδοση, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που απέδωσε στον Ηρακλή θεϊκές τιμές.

Το νεκρό σώμα του Λέοντος μεταφέρθηκε από τους θεούς στον ουρανό και σχημάτισε τον Αστερισμό του Λέοντα.

Η Σκύλλα είναι θηλυκό τέρας της ελληνικής μυθολογίας. Θεωρείται θυγατέρα του θεού Ποσειδώνα και της Γαίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%87%CE%B9%CE%B4%CE%BD%CE%B1_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)

Συνάμα παιδιά τούς θεωρούνται τουλάχιστον ό Λάδωνας, η Φαία καί η Μέδουσα Γοργώ, Μέδουσα μπορούμε νά καλέσουμε καί τήν Λερναία Ύδρα…

Η ασάφεια είς τούς μύθους είναι συχνή είτε σκόπιμη είτε όχι, είτε επειδή κάθε μυθολόγος άλλαζε κατά τό δοκούν, είτε επειδή έβλεπε τά ίδια υπερφυσικά ή δαιμονειώδη οράματα, φαντάσματα, όνειρα, επινοήματα, καί είτε έναν απ’ αυτά ίσχυε είτε κανέναν είτε μερικά είτε όλα… Π.χ. η Σκύλλα είναι τέκνον τής Έχιδνας καί τού Τύφωνα αλλά καί τής Γαίας καί τού Ποσειδώνα, εκτός καί άν είναι τά ίδια ανδρόγυνα ή δαιμόνια μέ διαφορετικά ονόματα παρουσιασμένα…

Η Σφίγγα είναι δαιμόνιον τής Έχιδνας αλλά θεωρείται καί Χερουβείμ έξωθεν τού ναού τού Σολομώντος, εκτός καί εάν ήταν δαίμων που τούς έπεισε ότι είναι Χερουβείμ…

Η Χίμαιρα καί η Λερναία Ύδρα ομοιάζουν μέ τά θηρία τής Αποκάλυψης, ενώ η απόληξη τής ουράς τής Χίμαιρας. Σύμφωνα μέ τόν Ησίοδον η Σφίγγα είναι θυγατέρα τής Χίμαιρας καί όχι αδελφή τής, όλες αυτές οί ασάφειες είναι συνηθεισμένες είς τούς μύθους…

Είς τήν Αποκάλυψη τά τέρατα που θά βασανίζουν πέντε μήνες τήν ανθρωπότητα έχουν ουρές όφεις, ομοίως καί σέ προφύτες τής Παλαιάς Διαθήκης!… Κάποιες αναφορές τεράτων είναι παλαιότερες είς τούς Εβραίους καί κάποιες είς τούς Έλληνες καί ίσως υπάρχει μία αλληλοεπηρέαση, συνάμα φαίνεται η κοινή τούς καταγωγή ώς γείτονες καί βάσει διαφόρων πηγών συμπεριλαμβανομένων καί τών μελετών τού σύγχρονου μεγάλου Γλωσσολόγου Joseph Yahunda Hebrwe is Greek…

Η συχνή διαφορά όμως τών τερατολογιών τών Εβραίων καί τών Ελλήνων ή μάλλον τών Χριστιανών καί τών π.Χ. Χριστιανών ήτοι τών προφυτών όχι τών Εβραίων συγκεκριμμένως, είναι ότι εξηγούν τούς μύθους, τούς αποκαλύπτουν, τούς επεξηγούν καί δή Ό Ίδιος Ό Χριστός είς τήν Αποκάλυψη Τού πρός Τόν Ιωάννη!…

Τό θηρίον τής Αποκάλυψης αποκαλύπτεται είς τόν Ιωάννη ώς μία διαχρονική σατανική συνωμοσία μέ συνωμότες δαίμονες καί δαιμονάνθρωπους, ώστε αυτή η Λερναία Ύδρα καί Χίμαιρα τής τής Αποκάλυψης, νά είναι πέντε θηρία που έφυγαν, έναν που υπάρχει καί θά φύγει, έναν που θά έρθει καί θά μείνει ολίγον αλλά που είναι έναν από τά πέντε. Ήτοι αυτοκράτορες, σέκτες, συμμορίες, ίσως καί ενσαρκωμένα πρόσωπα ή δαίμονες ή αναβιώσεις βασιλικών σκοτεινής κακής πρόθεσης κλίκες!…

Ταυτόχρονα προφυτικά παρόμοια κείμενα τής Παλαιάς Διαθήκης είναι πολύ συγκεκριμμένα ώστε ν’ αναφέρονται σέ εξελιγμένα υπερόπλα καί μεγάλους πολέμους! Όλ’ αυτά τά έλβεπαν ή επινοούσαν καί Αρχαίοι Έλληνες καί άλλοι Αρχαίοι αλλά χωρίς νά μπορούν νά τά προσδιορίζουν όσον οί προφύτες τής Παλαιάς Διαθήκης ή τό έκρυβαν κάποιοι ότι γνώριζαν τί συμβόλιζαν δι’ ευνόητους λόγους καί τό άφηναν νά γίνει κατανοητόν από ανθρώπους μέλλοντες φωτεισμένους διά κάποιους αγαθούς υποβοηθητικούς σκοπούς!…

Τό ότι τά τέκνα τής Έχιδνας καί τού Τύφωνα είναι 7 όσες οί πληγές τής Αποκάλυψης καί άλλα επτάρια δέν είναι ίσως τυχαίον!… Ό Τύφωνας νίκησε τόν Δία ός απελευθερώθηκε μέ τήν συναρωγή τής Αθηνάς, τού Ερμή καί τού Πανά. Ό Δίας δειλίασε έμπροσθεν είς τόν Τύφωνα όπως η μητέρα τού Μωυσή υπέδειξε απιστία είς Τόν Θεόν ενώ ήταν πάντοτε θρήσκα, τήν ώρα που έφθασαν είς τήν Ερυθρά Θάλασσα πρίν τό θαύμα, παρόμοια υπονόηση;…

Η λέξη Γίγας ή Γίγαντας σημαίνει εκτός τό υπερμεγεθές έν σχέσει μέ τό συνηθεισμένον μέγεθος άλλων ζώων αλλά καί τήν ανάμειξη Γονιδίων/Γονιοδομής, καί όλα αυτά είναι φυσικά φαινόμενα όπως προείπαμε, άλλωστε, οί Γίγαντες ήταν παιδιά τής Γαίας καί τού Ουρανού, ήτοι Μυστικές τυχαίως ή μή τυχαίως συνάψεις/κόκτεϊλ Γονιδίων καί Ουσιών που έκαναν υπερόντα φυσικά!… Αυτόν που μπορεί νά κάνει καί πάλιν η Μετάλλαξη καί τά πειράματα μέ τήν Γονιοδομή, ώστε κάποιος νά γίνει υπερχαύνος καί απονεκρωμένος ζωόβιος/ζόμπυς καί άλλος νά γίνει Λυκάνθρωπος ή Τύφων!… ή ο,τιδήποτε άλλον καί πρωτοφανές σέ δημιουργημένον σώμαν….

Στην Ελληνική μυθολογία ο Τυφών ή Τυφάων ή Τυφωεύς ήταν γιγαντιαίο τερατώδες ον που γέννησε η Γαία (μαζί με τον Ουρανό) μετά την εξόντωση των Γιγάντων. Κατ’ άλλους μύθους ο Τυφών ήταν γιος της Ήρας που γεννήθηκε σε κάποια στιγμή διχόνοιας του ουράνιου ζεύγους (Ζευς και Ήρα), εκφράζοντας έτσι τη διαταραχή της ατμόσφαιρας.

Όταν οι θεοί του Ολύμπου νίκησαν τους Γίγαντες, η Γαία γεμάτη οργή, πόνο και αγανάκτηση πήγε και βρήκε τον Τάρταρο και μαζί του απέκτησε τον Τυφώνα. Το μέγεθος και η δύναμή του ήταν πολύ μεγαλύτερη από τα άλλα παιδιά της Γαίας. Ήταν μεγαλύτερος από όλα τα βουνά και το κεφάλι του έφτανε τα αστέρια. Τα ανοικτά του χέρια έφταναν από την Ανατολή ως τη Δύση. Στους ώμους του είχε εκατό κεφάλια δρακόντων. Το σώμα του μέχρι τη μέση έμοιαζε με άνθρωπο, αλλά απ’ τη μέση και κάτω είχε σώματα κουλουριασμένων φιδιών. Από τα μάτια του έβγαινε φωτιά και από τα κεφάλια του παντοειδείς κραυγές και συριγμοί. Επίσης το σώμα του το κάλυπταν φτερά.

Όταν ο Τυφώνας μεγάλωσε, ανέβηκε στον Όλυμπο για να εκδικηθεί τους θεούς για τον αποδεκατισμό των Γιγάντων. Εκεί εκσφενδόνιζε βράχους και μαινόταν με αφάνταστη οργή και με εκκωφαντικές βοές που έβγαζε από τα εκατό λαρύγγια του. Οι θεοί για να γλυτώσουν κατέφυγαν στην Αίγυπτο, όπου κρύφτηκαν μεταμορφωμένοι σε ζώα. Μόνον η θεά Αθηνά βρήκε το θάρρος να αντισταθεί και γι’ αυτό κατηγόρησε τον Δία (που είχε μεταμορφωθεί σε κριό) ότι δείλιασε μπροστά στον κίνδυνο. Ο Δίας βρήκε και πάλι το θάρρος του και αποφάσισε να αντιμετωπίσει τον Τυφώνα. Του επιτέθηκε και τον χτυπούσε με κεραυνούς τρέποντάς τον σε φυγή και καταδιώκοντάς τον μέχρι το Κάσιον όρος (στη σημερινή Συρία). Εκεί έγινε μεγάλη μάχη, κατά την οποία αρχικά υπερίσχυσε ο Τυφώνας σε πάλη εκ του συστάδην. Ο Τυφώνας με τα εκατό του σώματα περικύκλωσε τον Δία και τον ακινητοποίησε. Αφαίρεσε από τον δεμένο Δία τους κεραυνούς και τη μακρυά οδοντωτή άρπη του (δρεπάνι με το οποίο είχε ακρωτηριάσει ο Τιτάνας Κρόνος τον Ουρανό), και με αυτήν έκοψε όλους τους τένοντες των χεριών και των ποδιών του Δία. Μετά τη νίκη του, ο Τυφώνας παρέδωσε τα πάντα στον αδελφό του τον Πύθωνα να φυλάει τον αιχμάλωτο και ανήμπορο πλέον Δία μέσα στη σπηλιά του, στο Κωρύκειο Άντρο. Εκεί εισέβαλαν κρυφά ο θεός Ερμής και ο θεός Πάνας, έκλεψαν τους κομμένους τένοντες και απελευθέρωσαν τον Δία. Ο Δίας, αφού εφοδιάστηκε από τον Όλυμπο με καινούριους κεραυνούς, ξανά ανέκτησε τη δύναμή του. Πήγε στο μυθολογικό όρος Νύσσα, όπου, εφαρμόζοντας τη συμβουλή των τριών Μοιρών, τράφηκε με κοινά φρούτα που έτρωγαν οι άνθρωποι και μετά πήγε στο όρος Αίμος της Θράκης για να αντιμετωπίσει τον αντίπαλό του. Εκεί έγινε νέα μάχη, όπου ο Τυφώνας πάλι πετροβόλησε τον Δία με τεράστιους όγκους βουνών, αλλά αυτός, κυνηγώντας τον, τον κατακεραύνωσε. Τέλος, ο Τυφών κατέφυγε στη Σικελία, όπου ο Δίας τον κεραυνοβόλησε πολλές φορές και του πέταξε το όρος Αίτνα, τον καταπλάκωσε και τον έκλεισε στα έγκατα της γης. Από εκεί ο Τυφώνας από την οργή του συνεχίζει κατά καιρούς να εκβάλλει κραυγές και πύρινες γλώσσες. Το βουνό Αίμος πήρε το όνομά του επειδή αιμορράγησε πάνω του ο Τυφώνας καθώς τον χτυπούσε με κεραυνούς ο Δίας.

Κατά τον Όμηρο ο Τυφών βρίσκεται αλυσοδεμένος στη χώρα των Αρίμων δηλαδή στις Κιλικία και Φρυγία, ενώ κατά τον Πίνδαρο βρίσκεται θαμμένος στα έγκατα της Αίτνας στη Σικελία.

Τύφος είναι ό υπερήφανος, ό επαρσιωμένος, εξού καί τύφων καί σεμνότυφος = ψευδοταπεινός, ψευδόσεμνος!… Αναγραμματιστί κάτι ώς σοφύτ = σοφός, σιφού, τ+ύφος = τό ύφος, τό προσποιητόν ύφος τού υποκριτή ψευδοπαντοδύναμου επειδή έχει υπερδύναμη έναντι τών χαμηλότερης δύναμης όντων!…

Επαινουσα Τόν Κύριον έν παντί καιρώ!…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ

Σχετικά με ΠάνοςΓέριμου

Δείτε όλα τα άρθρα του/της ΠάνοςΓέριμου →