Θ Υ Μ Α Μ Α Ι…….

ΠΩΛΕΙΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ – το θυμάμαι…
Πώς αρρωστήσαμε τόσο πολύ; Πώς καταφέραμε να πέσουμε σε τέτοιο πάτο; Στο χαμηλότερο επίπεδο που μπορεί να φτάσει μια ανθρώπινη ύπαρξη;
Πώς γίναμε τόσο τυφλοί, τόσο κουφοί, τόσο ανάπηροι στο σώμα και στο μυαλό και στην ψυχή;
Πώς αφήνεις τον ίδιο σου τον τόπο, τον ίδιο σου τον εαυτό να ξεπουλιέται; ΠΩΣ;;;
Θα σου πω πώς.


Γιατί πάει πολύς καιρός τώρα που ξεπουλιέται όλη η Ελλάδα, κι ήμουνα ΕΔΩ. Γιατί ΘΥΜΑΜΑΙ. Ήμουνα ΕΔΩ.
Μεγάλωσα σ’ αυτήν εδώ τη χώρα, μέσα στις εξελίξεις των καιρών.
ΘΥΜΑΜΑΙ τον θρίαμβο της “Δημοκρατίας” ενάντια της “Χούντας”. ΘΥΜΑΜΑΙ τους φοιτητές που χύσανε το αίμα τους στο Πολυτεχνείο. Την ανάσα του κόσμου, τις ελπίδες μετά από αυτό το αίμα “για μια ελεύθερη Ελλάδα”, όπου μπορούσες να δουλέψεις,να φας ψωμί και να πατήσεις στα πόδια σου, να φτιάξεις σπιτικό και οικογένεια, να ζήσεις επιτέλους σαν άνθρωπος.
ΘΥΜΑΜΑΙ πότε άρχισε η μπασταρδοποίηση του “αρχαίου αθάνατου ελληνικού πνεύματος”.
ΘΥΜΑΜΑΙ τις πρώτες κυβερνήσεις, τα Κόμματα, τις πρώτες τους συναντήσεις με την Αμερική και την Ευρώπη.
ΘΥΜΑΜΑΙ τους πολιτικάντηδες στα μπαλκόνια, τους μεγάλους λόγους τους, και τη λαοθάλασσα με τις χιλιάδες σημαίες από κάτω, να φωνάζει συνθήματα “προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα”
ΘΥΜΑΜΑΙ και τις “επιχορηγήσεις”. Λεφτά στους φτωχούς αγρότες, “για μια καλύτερη Ελλάδα”. Βέβαια αυτά δεν χαρίστηκαν έτσι. Πάντα υπήρχε τίμημα. Κι ήταν απο την αρχή πολύ βαρύ.Τα χωράφια αλλάξανε μ΄ αυτά τα λεφτά, γίνανε μονοκαλλιέργειες, γεμάτες φάρμακα. Άρχισε να μπασταρδεύεται και να δηλητηριάζεται το χώμα σε όλη την επικράτεια. Στα κανάλια των εκλογών, η χώρα φαινότανε πράσινη και μπλε, στην πραγματική ζωή γινόταν όλο και πιο μαύρη…Έχεις έκταση; Βάλε βαμβάκι. Είσαι μικρός; Τον πούλο! (το βαμβάκι τί το κάναμε τελικά; Αφού κινέζικα φοράμε..)
ΘΥΜΑΜΑΙ την είσοδο των απρόσωπων “υπέρ-αγορών” (super market) και των Πολυεθνικών στην Ελλάδα, και των “ξένων επενδυτών”. Ψώνιζε. Αυτή είναι η ευτυχία. Κι άλλες διαφημίσεις. Τα πάντα όλα σε αφθονία.
ΘΥΜΑΜΑΙ να κλείνουν σιγά σιγά όλα τα “μπακάλικα” της γειτονιάς. Αυτά που είχαν μέσα ένα μπακάλη με πρόσωπο κι απ’ όλα τα καλά, κι απέξω ένα τραπεζάκι με δυό καρέκλες, να ξαποστάσεις να κεραστείς και κανά τσίπουρο.
ΘΥΜΑΜΑΙ να κλείνουν οι Ελληνικές Βιοτεχνίες και να ρημάζουν, σα φαντάσματα που απ΄τα σπασμένα τους παράθυρα προλαλούσαν το ξεπούλημα. ΘΥΜΑΜΑΙ τον κόσμο να κλαίει και να πεινάει. Ξανά.
ΘΥΜΑΜΑΙ και την αρχή της “τηλεόρασης”. Τις πρώτες διαφημίσεις. Καλλυντικά και φτιασίδωμα “Όπως Αμερική” – μεγάλο χαμόγελο.
ΘΥΜΑΜΑΙ τα πρώτα casino. Έλα να παίξεις. Τζόγος. Να και τα τυχερά παιχνίδια. Παίξε τα όλα.
ΘΥΜΑΜΑΙ την επαρχεία να ρημάζει, τόσο που τα χωριά μείνανε με λιγοστούς παππούδες, και να μεγαλώνει η πόλη. Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, η Λάρισα..
ΘΥΜΑΜΑΙ την αρχή της καταγραφής των δεδομένων. “Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη!”. Και να οι φόροι. Αφού τα ‘χεις, να μην τα πάρουμε; Είναι για τα “Έργα Υποδομής”..
Και να τα “λαμόγια”. Οι πλάγιες ματιές, οι χειραψίες και τα χαμόγελα της colgate.
ΘΥΜΑΜΑΙ τα “Νομοσχέδια”, που κρατήσανε ό,τι συνέφερε από τη χούντα, κι άρχισαν να προσθέτουν και τα δικά τους “συμπληρωματικά νομοσχέδια”.
ΘΥΜΑΜΑΙ πότε άρχισαμε να “κωλοβαράμε” στον Στρατό.
ΘΥΜΑΜΑΙ που παραδώσαμε “Βάσεις” στον Αμερικανικό Στρατό. Την φωνή μας που φώναζε “έξω οι βάσεις”. Οι βάσεις είναι σταθερά εδώ, μέσα στο σπίτι μας. Και δεν επιτρέπεται ούτε απ’ έξω να περάσεις.
ΘΥΜΑΜΑΙ κι άλλες “επιχορηγήσεις” για τα “Έργα Ανάπτυξης”.
ΘΥΜΑΜΑΙ την αρχή του χτισίματος, της “ανοικοδόμησης” της χώρας. Και να οι “εργολάβοι” και οι “αντιπαροχή”. Και να οι Τράπεζες σα μανιτάρια σε όλα τα τετράγωνα δυο-τρεις. Και να τα μεγαθήρια και οι ταμπέλες.
ΘΥΜΑΜΑΙ τον τόπο μου με χωματόδρομους και μικρά χωριά, λόφους και δάση.
ΘΥΜΑΜΑΙ πώς χρόνο με τον χρόνο τα κάψανε τα δάση, και “φάγανε” τους λόφους, και φτιάξανε “Εθνικές οδούς”, έτσι που ο τόπος μου έγινε αγνώριστος. Ούτε που ξέρω πια ποιά χώρα θυμίζει αυτή η εικόνα. Δεν αφήσανε σπιθαμή ανεκμετάλλευτη, γέμισε ο ντουνιάς με “έργα Ανάπτυξης”. Οι παραλίες μας γίνανε ξενοδοχεία και ομπρέλλες για τους τουρίστες. Οι λόφοι αυθαίρετα και βίλλες αυτών που πλούτισαν ξαφνικά μ΄όλα αυτά. Ούτε από ‘κει μπορείς πια να περάσεις, και το χτίσιμο συνεχίζεται κατά ριπάς..