ΚΟ (για την κατανόηση του κειμένου): Οι Πουριτανοί που γέμισαν τη βορειοανατολική περιοχή των Ηνωμένων Πολιτειών, γνωστή ως Νέα Αγγλία (Κοννέκτικατ, Μέιν, Μασσαχουσέττη κλπ), αποτελούν τους πρόδρομους των Γιάνκηδων (Βόρειων), οι οποίοι θέλοντας να καλύψουν ηθικά και «χριστιανικά» τον κατακτητικό τους πόλεμο κατά του Νότου (που έγινε για το χρήμα και την εξουσία) θυμήθηκαν τους «καημένους τους μαύρους» και άρχισαν να διεξάγουν «σταυροφορίες» για τα δικαιώματά τους, ενώ κατά βάθος τους απεχθάνονταν. Οι Πουριτανοί συνδύαζαν έναν θρησκευτικό φανατισμό, (αυτοί έκαψαν τις μάγισσες του Σάλεμ) και μια μισαλλοδοξία, τον αυταρχισμό και την επιβολή ενός καταπιεστικού περιβάλλοντος, σωρεία απαγορεύσεων για να μείνουν “καθαροί”, μια αίσθηση ότι ήταν οι καλύτεροι άνθρωποι και τα ξέρουν όλα, μαζί με μια επιχειρηματική ικανότητα και κατεργαριά. Ήταν υποκριτές. Οι Νότιοι ήταν πιο ανεξάρτητα και ελεύθερα πνεύματα. Οι νέο-πουριτανοί είναι οι σημερινοί φανατικοί liberals «προοδευτικοί» που πιστεύουν ότι είναι «ανώτεροι άνθρωποι» και ενώ φαντασιώνονται τους εαυτούς τους «υπερασπιστές των αδυνάτων» και δηλώνουν υπερασπιστές της «ανεκτικότητας» δεν κρύβουν την αγάπη τους για τον αυταρχισμό και κυνηγούν και «ρίχνουν στην πυρά» όσους δεν συμφωνούν μαζί τους. Την ίδια ώρα κάνουν σαν τρελοί για το χρήμα.
“Πουριτανισμός: Ο φρικτός φόβος ότι κάποιος, κάπου, μπορεί να είναι ευτυχισμένος” – H. L. Mencken
“Για την πρόληψη των διαταραχών που ανακύπτουν σε διάφορα μέρη της δικαιοδοσίας αυτής, λόγω της παρατήρησης ορισμένων τέτοιων εορτών που κρατήθηκαν με προληπτικά μέτρα σε άλλες χώρες, για την μεγάλη ατιμία του Θεού και στην παράβαση άλλων, διατάσσεται από το Δικαστήριο και την εξουσία του , ότι οποιοσδήποτε θα βρεθεί να συμμετέχει σε οποιαδήποτε τέτοια μέρα όπως τα Χριστούγεννα ή κάτι παρόμοιο, είτε με αποφυγή εργασίας, εορτάζοντας ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, κάθε άτομο που προσβάλλει έτσι θα πληρώνει για κάθε τέτοια παράβαση πέντε σελίνια ως πρόστιμο στην κομητεία”.
Ναι, το διαβάστε σωστά. Το 1659 η κυβέρνηση Πουριτανών της Αποικίας του Κόλπου της Μασαχουσέτης απαγόρευσε τα Χριστούγεννα. Πώς προέκυψε λοιπόν μια από τις μεγαλύτερες χριστιανικές εορτές να διώκεται στις πρώτες ημέρες της Νέας Αγγλίας;
Τα Χριστούγεννα στην Αγγλία του 17ου αιώνα στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο διαφορετικά από τις εορτές που γιορτάζουμε σήμερα. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες θρησκευτικές παραδόσεις, γεμάτη έθιμα, μέρες γιορτής, γλεντιού και πολιτιστικής σημασία. Αλλά οι Πουριτανοί, μια ευσεβής θρησκευτική μειονότητα – σέκτα (οι οποίοι, είχαν μεταναστεύσει από την Αγγλία λόγω των διώξεων της αγγλικανικής πλειοψηφίας), θεώρησαν ότι τέτοιες εορταστικές εκδηλώσεις ήταν περιττές και, κυρίως, μακριά από κάθε θρησκευτική πειθαρχία. Ένιωσαν επίσης ότι λόγω των χαλαρών ειδωλολατρικών προελεύσεων της εορτής, η γιορτή των Χριστουγέννων συνιστούσε ειδωλολατρία. Ένα κοινό συναίσθημα μεταξύ των πουριτανών ηγετών της εποχής ήταν ότι τέτοιες μέρες εορτασμού απείχαν από τις βασικές τους πεποιθήσεις: «Εκείνοι για τους οποίους όλες οι μέρες είναι άγιες δεν μπορούν να έχουν εορτές».
Αυτό σήμαινε ότι τα Χριστούγεννα δεν ήταν η μοναδική αργία. Το Πάσχα και η Whitsunday (η Πεντηκοστή), άλλες σημαντικές ιστορικές εορτές, απαγορεύτηκαν επίσης. Απαγορεύσεις όπως αυτές θα συνεχιστούν μέχρι τον 18ο και 19ο αιώνα (η Αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων συγκλήθηκε ακόμα και τα Χριστούγεννα το 1802). Καθώς ο Πουριτανισμός άρχισε να χάνει την δύναμή του, τα Χριστούγεννα έγιναν σχεδόν καθολικά αποδεκτά σε όλες τις ΗΠΑ μέχρι το 1840, και τελικά αναγνωρίστηκαν ως Εθνική Εορτή το 1870.
Κατά τους Σκοτεινούς Αιώνες της Αγγλίας, 1649-1660, οι Πουριτανοί είχαν κηρύξει πόλεμο στην διασκέδαση. Όχι θέατρα, όχι τούρτες από σοκολάτα, όχι αυτό, όχι εκείνο, και σίγουρα όχι Χριστούγεννα. Ο πουριτανός θεωρούσε τον εορτασμό της γέννησης του Σωτήρα μας εκ των πραγμάτων αμαρτωλό. Κατά την παλιά εποχή, οι Πουριτανοί ισχυρίζoνταν ότι οι εορτές ενθάρρυναν τις χειρότερες ορέξεις και παρορμήσεις του “κατώτερου είδους”, και ήταν μια ειδωλολατρική, αλλά και συνάμα παπική πλεκτάνη. Ο σημερινός Νέο-Πουριτανός τάσσεται υπέρ των ορέξεων και των παρορμήσεων κάθε είδους, αλλά είναι πολύ πρόθυμος να «ευαγγελίσει» τις μάζες με το δικό του ειδικό «ευαγγέλιο» της μη ανεκτικής ανεκτικότητας. Που δείχνει ότι αυτό που έλεγε ένας κληρικός της εκκλησίας της Αγγλίας ήταν σωστό, όταν περιέγραφε τους Πουριτανούς ως Γνωστικούς. Ο αιδ. Hooker πέρασε αναρίθμητες ώρες προσπαθώντας να εμπλέξει τους Πουριτανούς της εποχής του στη συζήτηση και την αντιπαράθεση, αλλά όλα κατάληξαν στο μηδέν. Οι Πουριτανοί δεν χρειάζονταν συζήτηση και σίγουρα όχι διδασκαλία από τον Hooker. Όχι, τα ήξεραν όλα! Και μόλις κατάλαβαν ότι γνωρίζουν καλύτερα από όλους τον Θεό, ήταν περισσότερο από ευτυχείς να επαναπροσδιορίσουν τη φυσική και θεϊκή τάξη των πραγμάτων ώστε να ταιριάζουν στις διαρκώς μεταβαλλόμενες πειθαρχίες και γεύσεις τους.
Οι Νέο-Πουριτανοί θεωρούν τους εαυτούς τους ως μεγάλους κοινωνικούς και πολιτιστικούς απολυμαντές, έχοντας τώρα γνωματεύσει ότι το “Καλά Χριστούγεννα” είναι προσβλητικό, έχουν μετατρέψει την Αγία Οικογένεια σε «Άγιους Μετανάστες», έχουν ορίσει τον όρο “Λευκά Χριστούγεννα” ρατσιστικό και ο κατάλογος συνεχίζεται και συνεχίζεται. Και με ποια εξουσία κάνουν αυτά τα πράγματα; Όντας γνωστικοί, υποθέτω ότι είναι οι μόνοι που ξέρουν.
Γιατί οι Νεο-Πουριτανοί μισούν τα Χριστούγεννα; Μισούν τα Χριστούγεννα για πολλούς από τους ίδιους λόγους που μισούν τον Νότο. Στην ουσία, τα Χριστούγεννα είναι ο εορτασμός της ανάγκης της ανθρωπότητας για έναν σωτήρα και τη γενναιόδωρη ανταπόκριση του Θεού να στείλει τον Μονογενή Του Υιό να πάρει την δική μας φύση και να μας εξαγοράσει μέσω της θυσίας Του στο Σταυρό. Τα Χριστούγεννα, η μεγάλη γιορτή είναι λίγο περισσότερο από τα γενέθλια του Ιησού, αν και οι Νεο-Πουριτανοί θα εξακολουθούσαν να μισούν τα Χριστούγεννα αν ήταν ακριβώς αυτό. Η γιορτή των Χριστουγέννων υπογραμμίζει τον ανθρώπινο περιορισμό και την αμαρτωλότητα και τη γενναιόδωρη ανταπόκριση του Θεού σε αυτήν την ανθρώπινη πραγματικότητα. Οι νεο-Πουριτανοί περιφρονούν τον λόγο περί αμαρτίας, τα ανθρώπινα όρια, την θεία αποκάλυψη και την λύτρωση.
Οι Νότιοι, γενικά, είχαν πάντα μια σαφέστερη κατανόηση αυτής της πραγματικότητας. Ο Νότιος δεν προσπάθησε να οικοδομήσει ουτοπίες, ούτε μια μέρα λατρεύει τον Θεό και την άλλη τον Μαμμωνά και την επόμενη μέρα το τρανσεξουαλισμό. Όπως και ο Αδάμ παλιά, ο παραδοσιακός Νότος γνώριζε τα όρια, το δύσκολο έργο του να προσπαθείς να γίνεις καλύτερος και την ανικανότητα του ανθρώπου να αντιτίθεται στο κακό χωρίς τη Χάρη του Θεού. Ούτε κατέβηκε σε σατανικά βάθη, ισχυριζόμενος ότι γνώριζε καλύτερα από τον Θεό όταν ήρθε σε ζητήματα καλού και κακού.
Και κατάλαβε τις πραγματικές συνέπειες της αμαρτίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι νότιοι βλέπουν τη χώρα τους ως κήπο και όχι με μια αφηρημένη προγραμματισμένη, απαγορευμένη κοινότητα που ονομάζεται Η Πόλη επάνω στον Λόφο. Ο κήπος δεν ήταν πάντα καλά διατηρημένος. Έτσι κάποιος βγαίνει και τραβάει τα ζιζάνια, αλλά κανείς δεν παίζει το ανόητο παιχνίδι να ονομάζει τα ζιζάνια βαμβάκι και το βαμβάκι ζιζάνια.
Έτσι, τα παραδοσιακά Χριστούγεννα είναι πολύ περισσότερο από μια “ευτυχισμένη γιορτή”, είναι μια χαρούμενη γιορτή που παρά τις αμαρτίες και τους περιορισμούς μας, ο Θεός μας αγάπησε τόσο πολύ, έστειλε τον μοναδικό του Υιό. Αυτή η χαρά είναι παρούσα στις εορταστικές λειτουργίες, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, στην ανταλλαγή των δώρων, στα γλυκά και στα κάλαντα. Δεν είναι ούτε “χειμερινές διακοπές”, ούτε Λευκά Χριστούγεννα, αλλά όπως τα χαρακτήρισε ο σπουδαίος συγγραφέας από τη Νότια Καρολίνα William Gilmore Simms είναι Χρυσά Χριστούγεννα. Καλά Χριστούγεννα ελπίδας και χαράς κάτω από τον μπλε ουρανό, το απαλό αεράκι και τον ζεστό ήλιο του Νότου. Μια ισχυρή επίπληξη σε όλους τους ζοφερούς και αυτοδικαιωμένους Πουριτάνους, παρελθόντες και παρόντες.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek