Απλώνεται πάνω από όλη την οικουμένη. Δεν κοιτάει ηλικία, φύλο ή χρώμα. Γονατίζει ολόκληρα κράτη και σχηματίζει τις πολιτικές του μέλλοντος. Δεν έχει όρια και κανείς δεν φαίνεται να ξέρει το φάρμακο για να την καταστείλει. Διαιρεί τους ανθρώπουςκαι τους απομονώνει. Καθιστά τον κάθεσυνάνθρωπο σήμερα έναν ύποπτο δυνητικόφορέα, που είναι εκεί για να μου μεταφέρειτο μίασμα που οδηγεί στον θάνατο. Όμως η μόλυνση αυτή, δεν βγήκε το 2019, ούτε μεταλλάχθηκε ξαφνικά. Υπήρχε στο ρίγος που προκαλεί το σκοτάδι. Στην καύση που προμηνύει η φωτιά. Στους ήχους των θηρευτών που βγαίνουν να κυνηγήσουν την νύχτα. Στο κάθε τι άγνωστο ή άβολα οικείο. Είναι τόσο αρχαία όσο και ο αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος.
Εμείς οι άνθρωποι φαίνεται να διαφωνούμε σε πολλά. Αν μη τι άλλο υπάρχουν τόσα νευροαρχιτεκτονικά αποτυπώματα όσα και πρόσωπα. Ποτέ δύο ζευγάρια μάτια δεν βλέπουν ακριβώς το ίδιο κόκκινο χρώμα. Ποτέ δεν σχηματίσαμε με άλλον ολόιδιες εμπειρίες ζωής ή αξίες. Αλλά υπάρχουν φορές, που τα ένστικτα κυριαρχούν,το κοινό, προεγκατεστημένο αυτό λογισμικότου φόβου, κάνει τις απόψεις και συμπεριφορές μας να συγκλίνουν σε ασυνήθιστο βαθμό. Αν όχι καθολικά, κάνει ανθρώπους παρόμοιας ψυχοσύνθεσης να ομαδοποιούνται έναντι σε ότι γίνεται αντιληπτό σαν επικείμενη απειλή. Ειδικά τώρα όπου το στρεσογόνο ερέθισμα είναι κάτι πιο ασαφές και δυσδιάκριτο από μία τίγρη να στέκει εμπρός σου σε στάση ορμής.
Λίγα λόγια όμως και για τον άλλο ιό, τον πολυδιαφημισμένο. Είναι στο γένος των β-κορωνοιών που προσβάλουν τους ανθρώπους. Είναι ο SARS-COV-2 (κορονοϊός σοβαρού οξέος αναπνευστικού συνδρόμου τύπου 2) και πρωτοεμφανίστηκε στην Wuhan της Κίνας το 2019. Είναι ένας κορωνοϊός με γονιδίωμα μονόκλωνου RNA θετικής πολικότητας.
Η περιορισμένη ποικιλότητα των μεταλλάξεων του υποδυκνύει την πρόσφατη εξάπλωση του στον ανθρώπινο πληθυσμό, όχι πολύ πίσω από τα τέλη του 2019. H διάμετρος του κάθε βιρίου δεν ξεπερνά τα 100 νανομέτρα (nm). Το βασικό μέσο εξάπλωσης του είναι το αεροζόλ (μικροσταγονίδια στον αέρα εκ της ανθρώπινης στοματορυνικής κοιλότητας). Ο μηχανισμός μόλυνσης είναι μία τριμερής πρωτεινική ακίδα στο περίβλημα του βιρίου του (ιοσωμάτιο).
Αυτή η ακίδα προσκολλάται κυρίως στο μετατρεπτικό ένζυμο της αγγειοτενσίνης-2 (ACE-2). Οι υποδοχείς του ACE-2 εκφράζονται στα επιθηλιακά κύτταρα των πνευμόνων, του λεπτού εντέρου, των νεφρών, της καρδιάς και των αγγείων. (Γι’αυτό και η κύρια προσβολή είναι αυτή των πνευμονικών κυττάρων και εκδηλώνεται με βαριές πνευμονίες).
Εφόσον προσκολληθεί στα ανθρώπινα κύτταρα, η τριμερής ακίδα διασπάται, μέλος αυτής αναλαμβάνει την ενσωμάτωση με την κυτταρική μεμβράνη, και έπειτα ακολουθεί η εισβολή στο κύτταρο. Εκεί ο ιός έχει την ικανότητα να χρησιμοποιεί σε όλα τα στάδια αναπαραγωγής του, τους γενετικούς μηχανισμούς του ίδιου του κυττάρου με σκοπό τον πολλαπλασιασμό του. Έχει ακόμα την παράδοξη ιδιότητα να σταματάει τους μηχανισμούς πρωτεϊνοσύνθεσης του μολυσμένου κυττάρου, καθώς και τις επικοινωνίες των μηχανισμών άμυνας του ανοσοποιητικού, χωρίς όμως να χάνει και την δικιά του ικανότητα για να συνθέτει τις πρωτείνες του.
Ο μηχανισμός του πως το επιτυγχάνει αυτό δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα. Φαίνεται να έχει πολύ μικρότερη επήρρεια στα παιδιά πάντως από ότι στους μεγαλύτερους, τα περισσότερα μάλιστα που νοσούν με αυτή είναι ασυμπτωματικά. Ούτε για αυτό η αιτία έχει διευκρινιστεί ακόμα, μόνο εικασίες γίνονται. (Με εξαίρεση κάποιες περιπτώσεις- κυρίως σε βόρεια ιταλία και αγγλία όπου παιδιά παρουσίασαν πολυσυστημικό φλεγμονικό σύνδρομο που έμοιαζε με νόσο του kawasaki (σε σπανιότερες περιπτώσεις ακόμα και συστηματική οργανική αποτυχία. Αν και τα περισσότερα ανένηψαν στο τέλος)).
Άλλες αξιοσημείωτες παρατηρήσεις είναι ότι φαίνεται η ανοσία που αναπτύσσουν οι πρώην προσβληθέντες από τον ιό φαίνεται να διαρκεί λίγο σε σχέση με άλλους τυπικούς ιούς, καθώς επίσης και παρατηρείται συχνά επαναμόλυνση. Επίσης γίνονται αναφορές σε μόνιμες βλάβες σε διάφορα ζωτικά όργανα όπως καρδιά, πνεύμονες, εγκέφαλος. Το αν είναι επιστημονικά αποδεδειγμένη η σύνδεση του ιού με αυτά τα κουσούρια ή σάλτσα της προπαγάνδας μένει ακόμα εκκρεμές σαν επιστημονικό ερώτημα. Το ίδιο και για το πόσο συμβάλει στην θνητότητα, ειδικά όταν οι εξεταζόμενες ομάδες φέρουν σωρεία από άλλες συννοσυρότητες. (διαβήτη, καρδιά, καρκίνο κλπ).
Αλλά εδώ δεν θα κάνουμε επιστημονική διάλεξη για τον ιό, θα μιλήσουμε για την χειρότερη μόλυνση που στιγματίζει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Με την άκριτη αποδοχή από πολλούς της καθολικής απομόνωσης του κόσμου (lockdown) ή ακόμα και την “αγγελοποίηση” αυτών των μέτρων (το αντίθετο της δαιμονοποίησης φαντάζομαι), ο λαός επέδειξε μία πρωτοφανή ταύτιση με αποφάσεις που σε οιεσδήποτε άλλες συνθήκες θα εξέγειραν μαζικές αντιδράσεις. Ποια συνεκτική κόλλα ένωσετα διεστώτα και έκανε “απαραίτητο φάρμακο” την άλλοτε φυλακή; Ωμός, αρχέγονος παλιός καλός φόβος ήταν αυτή η δύναμη φυσικά. Το σαράκι της ψυχής.
Με την αποδοχή του μέτρου από πλείστη την κοινή γνώμη, νομίζουμε μπορούμε αλήθεια να κοιμόμαστε πλέον λίγο πιο ήσυχα για την απάθεια μας σε χρόνια κατοχής. Δεν συνειδητοποιούμε όμως την συλλογική εγωιστική επένδυση όλων μας (ego investment) στο να πετύχει αυτό το εγχείρημα. Συνάδει με την εικόνα του ευσυνείδητου πολίτη που θέλουμε να προβάλουμε προς τα έξω. Με του φιλεύσπλαχνου συγγενή και υπερασπιστή των ευαίσθητων ομάδων. Του αρκούντος καταρτισμένου στα θέματαυγείας που ακολουθεί το επιστημονικό γράμμα του νόμου. Αλλά το βασικότερο, του ξύπνιου που δεν αναλώνεται σε “συνομωσιολογίες που εκλογικεύει η πλέμπα για να αισθάνεται καλύτερα για την κατάσταση της”.
Γιατί αν είναι όντως ψέματα αυτά που ακολουθώ, ή υπεραντιδράσεις, σημαίνει ότι με έπιασαν κορόιδο. Αν με έπιασαν κορόιδο, σημαίνει ότι είμαι κουτός. Επίσης σημαίνει ότι όλοι οι κόποι και οι θυσίες που υπέφερα έως τώρα πιστεύοντας στον σκοπό, πήγαν χαμένοι. Η στέρηση της αγκαλιάς της οικογένειας μου, η ανεργία,το κλείσιμο της επιχείρησης, η οικονομική μου καταστροφή, ήταν όλα μάταια. Και αυτή είναι μία πολύ εξοργιστική και εξουθενωτική σκέψη, σωστά; Πως να την διαχειριστώ;
Δεν μπορεί να έγινε λάθος, όχι! Όλοι οι αντιφρονούντες του κόσμου θα είναι λάθος, αλλά όχι και η συναίνεση μου. Γιατί συναίνεση σημαίνει συνενοχή. Μην μου πείτε ότι συμμετείχα σαν άβουλο θύμα και σαν ακούσιος θύτης, σε ένα θέατρο επικών διαστάσεων με μη αναστρέψιμες συνέπειες. Υπό αυτό το πρίσμα, η σωρηδόν υποστήριξη των κυβερνητικών μέτρων μοιάζει να μετατρέπεται από την ανάγκη, σε μία σχεδόν μαζική ψύχωση. Ένα συλλογικό εκστατικό παραλήρημα υποχονδρίας. Μία αυθυποβολή δι-υποκειμενικής εμβέλειας, όπου η μάχη έναντι του αόρατου εχθρού, ταυτίζεται με την εσωτερική μάχη αναζήτησης μιας εναπομείνουσας αξιοπρέπειας. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης προβεβλημένο σε άλλα επίπεδα.
Μία παράκρουση υπαρξιακή (λόγω έλλειψης αξιών και ψυχικής ρώμης) όπου δεν ερωτεύεσαι απλά τον ”απαγωγέα” σου με το αγγελικό πρόσωπο λοιμωξιολόγου στην οθόνη, αλλά ταυτίζεσαι πλήρως με του στόχους του. Γίνεσαι ο ορκισμένος ζηλωτής σταυροφόρος του, ακλόνητος στην πίστη και αποφασισμένος στην αποπεράτωση του ποθητού “κοινού καλού”. Ο ακτιβιστής άγιος της “νέας κανονικότητας”.
Παίρνεις και συ μία σταγόνα δόξας από τους υπερκολακευμένους τελευταία “ηρώες- εργαζόμενους του τομέα υγείας” με κάθε φωνή που βάζεις σε έναν “ανυπόταχτο” συνάνθρωπο σου. Γίνεσαι κομμάτι του μέλλοντος, εκτελεστικός φορέας του “πολιτικά ορθού” και βλέπεις να ανθεί επιτέλους η απόλυτη αφορμή-δικαίωση για να είσαι ανοικτά ανυπόφορος. Το κοινωνικό συνειδητό φτάνει λοιπόν να εναρμονίζεται με τους όρους καταστολής του. Για άλλους, θα πουν πολλοί, είναι απλά ο οικονομικός φόβος των προστίμων. Χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι δεν τον προφασίζονται αυτόν, για να κρύψουν και το δικό τους σαράκι του φόβου που εμφιλοχωρεί στην υποταγή. Η σιωπηλή ένταση φόβου άλλωστε, είναι ενίοτε και η πιο ύπουλη.
Αν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του παρελθόντος γνώριζαν νωρίτερα την δύναμη του φίλαυτου υποχονδριασμού ως ανθρώπινη νεύρωση, ίσως επένδυαν λιγότερο στο να ενσταλάξουν στην μαθητιούσα νεολαία τον φυλετικό ελιτισμό ή την ταξική πάλη. (Τουλάχιστον αυτό μας δείχνει η εμπειρία του παρόντος “πειράματος”). Απλά θα τους έδιναν έναν αόρατο μπαμπούλα/σάκο του μποξ, για να ξεσπάνε ή για να λογικοποιούν την αδράνεια τους. Χωρίς το μικρόβιο να διαφέρει πολύ από την λειτουργία του αλλόφυλου για τον ναζιστή ή του κακού καπιταλιστή για τον κομουνιστή προλετάριο. Μόνο που η αρρώστια υπερτερεί υπό όρους, διότι αντηχεί σε πανανθρώπινες ευαισθησίες, ξεπερνώντας έτσι ιδεολογικές καταβολές και θέματα προσωπικού χαρακτήρα/ιδιοσυγκρασίας. (Οι οικολογικές ανησυχίες θα είναι και αυτές ένα παρόμοιο πανανθρώπινο ερέθισμα που χρησιμοποιήθηκε και θα χρησιμοποιηθεί πολύ στο εγγύς μέλλον σύμφωνα με τις “πράσινες ατζέντες” της παγκόσμιας ελίτ). Αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του που λένε. Την εποχή που χρησιμοποιήθηκαν αυτές οι ψυχροπολεμικές τακτικές αποσυντονισμού, καταστολής και διαίρεσης, είχαν φαίνεται τον σκοπό τους για να προωθηθούν οι τότε ατζέντες όπου κι όταν κρίνονταν απαραίτητες, προδιαγράφοντας το που θέλαν να οδηγηθεί η ανθρωπότητα.
Αναρωτηθήκαμε παραπάνω αν έχουν συμφέρον σήμερα να απευθύνονται στους μικρούς ανθρώπους εφόσον η μοντέρνα διαλεκτική του “πυρετωδώς υγειοφρονείν” απευθύνεται κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) σε αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ηλικία. Η νεολαία φαίνεται να επηρεάζεται περισσότερο εμμέσως, μέσω του ενοχικού συνδρόμου στο οποίο υποβάλλεται ως προς την φαινομενικά από αυτούς εξαρτώμενη “προστασία των μεγαλυτέρων”. Άλλωστε στην δικιά μας αποτυχία μας λένε ότι βασίζεται η ανάγκη για δεύτερο lockdown, σωστά; Αν τα είχαμε κάνει όλα σωστά το μικρόβιο θα είχε νικηθεί, μας λένε.
Δεν υπάρχει λάθος πολιτική διαχείριση σύμφωνα με τις επιταγές του συναισθηματικού εκβιασμού, μόνο ελλιπής καθυπόταξη στους καλόβουλους ευεργέτες σου. Καρπός αυτής δε για τους μικρότερους, είναι η αποχή από το παιχνίδι, την αγκαλιά, την ανεμελιά, από την ίδια την παιδικότητα. Όσο για το πως άλλως επηρεάζονται τα παιδιά, το ότι γράφουν τραγούδια με μαθητικές μπάντες για τον κορωνοιό και την τήρηση των μέτρων, δείχνει το βάθος στο οποίο ενσταλάσσονται τα μηνύματα στην παιδική ψυχή. Αντιμετωπίζουν το θέμα με τόση φυσικότητα που τους γίνεται δευτέρα φύση. Παίξαν το ρόλο τους σίγουρα όμως και τα φωτεινά και χαρούμενα κυβερνητικά σποτ με τα animation, που ίσως μαρτυρούν τις οργουελικές ιστορικές καταβολές τους, αλλά με αυτοπεποίθηση χτίζουν σταδιακά τον χαξλεικό, απαθή, “γενναίο νέο κόσμο” τους. Με κάθε ένα μικρό άνθρωπο, να ισούται με ένα λιθαράκι τη φορά. Η γενιά παιδιών που μεγαλώνει σε αυτό το περιβάλλον γενικευμένα αποδεχόμενης παράνοιας πάντως, έχει αναμφίβολα στιγματιστεί από τις συνθήκες που την διαμορφώνουν, και θα συνεχίσουν να την διαμορφώνουν υποσυνείδητα για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Η μίμηση από τους μεγαλύτερους όμως δεν έχει πάψει ακόμη να ξεπερνάει σε επιρροή τις κυβερνητικές προσπάθειες κοινωνικού προγραμματισμού. Το ίδιο και ο ιδιοπαθής κοινωνικός στιγματισμός. Σαν το πείραμα με τις μαϊμούδες και την μάνικα. Η πρώτη που μπήκε στο κλουβί καταβρέχτηκε με ισχυρή μάνικα όταν προσπάθησε να φτάσει τις μπανάνες στην κορυφή της σκάλας στη μέση του μεγάλου κλουβιού. Για κάθε μία που προστίθονταν στο μεγάλο αυτό κλουβί και επιχειρούσε να τις φτάσει, καταβρέχονταν όλες. Με αποτέλεσμα οι παλιές μαϊμούδες να ξυλοκοπούν τις νεότερες προς αποφυγή επανάληψης της τραυματικής εμπειρίας. Όταν έφτασε να αντικατασταθούν όλες οι αρχικές μαϊμούδες, κάθε νέα που έμπαινε και πλησίαζε τις μπανάνες, ξυλοκοπούνταν χωρίς καν να γνωρίζουν το γιατί. Ούτε αυτές που το ρίχνανε ούτε αυτές που το τρώγανε το ξύλο. Διότι η μάνικα είχε σταματήσει να χρησιμοποιείται από καιρό και όλες οι αρχικές μαϊμούδες είχαν φύγει. Μόνο η ανάμνηση του φόβου είχε μείνει, ακόμα και μετά την οριστική λήθη του αρχικού αιτίου. Τι ωραία που θα ήταν η ελάχιστα επεμβατική εξουσία, έχοντας τους ίδιους τους πολίτες να κάνουν την δουλειά σου για σένα χωρίς να απαιτηθεί η συνεχής επιτήρηση τους. Πρακτικός κομμουνισμός σε λειτουργία αυτόματου πιλότου δηλαδή.
Συνεχίζεται….
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek