Διαφημίσεις
ΨΑΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΘΟΛΑ ΝΕΡΑ
Η ΧΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ»
ΟΡΩΝ ΜΕ ΑΛΛΟ ΝΟΗΜΑ
Μοναχού π. Αρσενίου Βλιαγκόφτη
Δρ. Θεολογίας, Πτ. Φιλοσοφίας
Ο Τζωρτζ Όργουελ στο πασίγνωστο βιβλίο του 1984 -στο καλύτερο ίσως βιβλίο που έχει γραφεί για τον ολοκληρωτισμό- λέγει ότι «Οποιοσδήποτε ελέγχει τη γλώσσα ενός ανθρώπου, ελέγχει και τις σκέψεις του».
Η πολύ σημαντική διαπίστωση αυτή έδωσε αφορμή να αναπτυχθεί ένας
ολόκληρος κλάδος της προπαγάνδας και των τεχνικών διανοητικής
χειραγώγησης. Το χταπόδι, το πλέγμα δηλαδή των οργανώσεων που
συμπλέκονται σ’ αυτό που ονομάζουμε «Νέα Εποχή», γνωρίζουν και επωφελούνται από τις διαπιστώσεις αυτές της προπαγάνδας.
Η πολύ σημαντική διαπίστωση αυτή έδωσε αφορμή να αναπτυχθεί ένας
ολόκληρος κλάδος της προπαγάνδας και των τεχνικών διανοητικής
χειραγώγησης. Το χταπόδι, το πλέγμα δηλαδή των οργανώσεων που
συμπλέκονται σ’ αυτό που ονομάζουμε «Νέα Εποχή», γνωρίζουν και επωφελούνται από τις διαπιστώσεις αυτές της προπαγάνδας.
Έτσι
η γλώσσα χρησιμοποιείται πολλές φορές, ιδιαίτερα στην προπαγάνδα, όχι
για να φανερώσει αλλά για να κρύψει και να συσκοτίσει. Είναι γνωστό το
ρητό ότι η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα. Πάντως η τεχνική
της μισής αλήθειας πολλές φορές πετυχαίνει αυτό που δεν θα πετύχαινε το
ξεκάθαρο ψέμα. Το ίδιο πετυχαίνει και η χρήση μιας επιστημονικοφανούς
ορολογίας, την οποία το ευρύ κοινό δεν έχει τις προϋποθέσεις να
αντιληφθεί. Οπότε τα λεγόμενα χρειάζονται ανάλυση και αποκρυπτογράφηση.
Όταν δεν γίνεται αυτό -και συνήθως δεν γίνεται- ο καθένας αντιλαμβάνεται
αυτά που διαβάζει ή ακούει με τον δικό του τρόπο, ο οποίος πολύ συχνά
είναι αντίθετος με το πραγματικό νόημα των λέξεων και φράσεων. Για να
γίνω πιο σαφής θα θυμίσω λέξεις και φράσεις που ακούμε από τα ΜΜΕ. Από
τις «παράπλευρες απώλειες», για τις όποιες μιλούσαν οι Νατοϊκοί όταν
βομβάρδιζαν τη Σερβία το 1999, εννοώντας τους θανάτους άμαχων από τους
βομβαρδισμούς που έκαναν, μέχρι το «πιστωτικό γεγονός», για το οποίο
ακούγαμε στις ειδήσεις μέχρι πριν από δυο-τρεις μήνες. Με τον όρο αυτόν
εννοούσαν τη χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας. Τώρα πλέον δεν
χρειάζεται να το κρύβουν.
η γλώσσα χρησιμοποιείται πολλές φορές, ιδιαίτερα στην προπαγάνδα, όχι
για να φανερώσει αλλά για να κρύψει και να συσκοτίσει. Είναι γνωστό το
ρητό ότι η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα. Πάντως η τεχνική
της μισής αλήθειας πολλές φορές πετυχαίνει αυτό που δεν θα πετύχαινε το
ξεκάθαρο ψέμα. Το ίδιο πετυχαίνει και η χρήση μιας επιστημονικοφανούς
ορολογίας, την οποία το ευρύ κοινό δεν έχει τις προϋποθέσεις να
αντιληφθεί. Οπότε τα λεγόμενα χρειάζονται ανάλυση και αποκρυπτογράφηση.
Όταν δεν γίνεται αυτό -και συνήθως δεν γίνεται- ο καθένας αντιλαμβάνεται
αυτά που διαβάζει ή ακούει με τον δικό του τρόπο, ο οποίος πολύ συχνά
είναι αντίθετος με το πραγματικό νόημα των λέξεων και φράσεων. Για να
γίνω πιο σαφής θα θυμίσω λέξεις και φράσεις που ακούμε από τα ΜΜΕ. Από
τις «παράπλευρες απώλειες», για τις όποιες μιλούσαν οι Νατοϊκοί όταν
βομβάρδιζαν τη Σερβία το 1999, εννοώντας τους θανάτους άμαχων από τους
βομβαρδισμούς που έκαναν, μέχρι το «πιστωτικό γεγονός», για το οποίο
ακούγαμε στις ειδήσεις μέχρι πριν από δυο-τρεις μήνες. Με τον όρο αυτόν
εννοούσαν τη χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας. Τώρα πλέον δεν
χρειάζεται να το κρύβουν.
Οι
ομάδες του μωσαϊκού της «Νέας Εποχής» χρησιμοποιούν πολύ αποτελεσματικά
όρους, οι οποίοι στην τρέχουσα χρήση τους από τον μέσο άνθρωπο έχουν
συγκεκριμένη σημασία, δίνοντάς τους ένα διαφορετικό νόημα. Έτσι
«ψαρεύουν στα θολά νερά» -για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του τίτλου
του θέματος- δηλαδή επωφελούνται από τη σύγχυση που δημιουργούν στο
μυαλό των ανθρώπων στους οποίους απευθύνονται. Η σύγχυση έγκειται στο
γεγονός ότι ο αποδέκτης του μηνύματος θεωρεί εσφαλμένα ότι δύο πράγματα
ανόμοια είναι δήθεν ίδια. Αυτό εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο του
συγκρητισμού, ο οποίος αποτελεί βασικό κεφάλαιο πίστεως της «Νέας
Εποχής». Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, η Ν.Ε., στο πλαίσιο του
συγκρητιστικού πιστεύω της, λέγει ότι δέχεται πως όλες οι θρησκείες
είναι δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο σκοπό. Όποια πίστη, όποιο δόγμα και
αν δέχεσαι, μπορείς να φθάσεις στην καταξίωση του προσώπου σου και στη
σωτηρία. Και για να φέρω συγκεκριμένα παραδείγματα χρήσεως όρων με άλλο
νόημα:
ομάδες του μωσαϊκού της «Νέας Εποχής» χρησιμοποιούν πολύ αποτελεσματικά
όρους, οι οποίοι στην τρέχουσα χρήση τους από τον μέσο άνθρωπο έχουν
συγκεκριμένη σημασία, δίνοντάς τους ένα διαφορετικό νόημα. Έτσι
«ψαρεύουν στα θολά νερά» -για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του τίτλου
του θέματος- δηλαδή επωφελούνται από τη σύγχυση που δημιουργούν στο
μυαλό των ανθρώπων στους οποίους απευθύνονται. Η σύγχυση έγκειται στο
γεγονός ότι ο αποδέκτης του μηνύματος θεωρεί εσφαλμένα ότι δύο πράγματα
ανόμοια είναι δήθεν ίδια. Αυτό εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο του
συγκρητισμού, ο οποίος αποτελεί βασικό κεφάλαιο πίστεως της «Νέας
Εποχής». Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, η Ν.Ε., στο πλαίσιο του
συγκρητιστικού πιστεύω της, λέγει ότι δέχεται πως όλες οι θρησκείες
είναι δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο σκοπό. Όποια πίστη, όποιο δόγμα και
αν δέχεσαι, μπορείς να φθάσεις στην καταξίωση του προσώπου σου και στη
σωτηρία. Και για να φέρω συγκεκριμένα παραδείγματα χρήσεως όρων με άλλο
νόημα:
1. Ο όρος «Νέα Εποχή»
Πρώτα-πρώτα
ο ίδιος ο όρος, με τον οποίο η κίνηση αυτοχαρακτηρίζεται, είναι
ψευδεπίγραφος. Η λεγομένη «Νέα Εποχή» δεν είναι καθόλου νέα και τούτο
επειδή το βασικό μήνυμά της είναι η επανάληψη του αρχαίου εωσφορικού
ψέμματος και δελεάσματος της αυτοθεώσεως, δηλαδή της θεώσεως χωρίς Θεό.
ο ίδιος ο όρος, με τον οποίο η κίνηση αυτοχαρακτηρίζεται, είναι
ψευδεπίγραφος. Η λεγομένη «Νέα Εποχή» δεν είναι καθόλου νέα και τούτο
επειδή το βασικό μήνυμά της είναι η επανάληψη του αρχαίου εωσφορικού
ψέμματος και δελεάσματος της αυτοθεώσεως, δηλαδή της θεώσεως χωρίς Θεό.
2. Η «στροφή προς τα μέσα»
Η «στροφή προς τα μέσα», προς τον εσωτερικό άνθρωπο για να αντληθεί από εκεί η αποκρυφιστικά νοημένη «γνώση»
είναι βασικό θέμα στο οποίο όλες οι νεοεποχίτικες ομάδες επανέρχονται.
Το θέμα αυτό -την «στροφή προς τα μέσα»- εκμεταλλεύεται η Ν. Ε.,
καλλιεργώντας σύγχυση, διότι και εμείς οι Ορθόδοξοι, και ιδιαίτερα οι
μυστικοί και ασκητικοί Πατέρες, μιλούμε για «στροφή προς τα μέσα», για
καλλιέργεια του εσωτερικού ανθρώπου. Αυτή η αναφορά έχει όμως τελείως
άλλες προϋποθέσεις και εντελώς διαφορετική στόχευση. Δηλαδή έχει ριζικά
διαφορετικό νόημα.
είναι βασικό θέμα στο οποίο όλες οι νεοεποχίτικες ομάδες επανέρχονται.
Το θέμα αυτό -την «στροφή προς τα μέσα»- εκμεταλλεύεται η Ν. Ε.,
καλλιεργώντας σύγχυση, διότι και εμείς οι Ορθόδοξοι, και ιδιαίτερα οι
μυστικοί και ασκητικοί Πατέρες, μιλούμε για «στροφή προς τα μέσα», για
καλλιέργεια του εσωτερικού ανθρώπου. Αυτή η αναφορά έχει όμως τελείως
άλλες προϋποθέσεις και εντελώς διαφορετική στόχευση. Δηλαδή έχει ριζικά
διαφορετικό νόημα.
Ο Μέγας Βασίλειος έχει ένα θαυμάσιο χωρίο το οποίο μας λέγει τι είναι αυτή η στροφή προς τα μέσα. Λέγει ο Άγιος: «Νους
μεν γαρ μη σκεδαννύμενος επί τα έξω, μηδέ υπό των αισθητηρίων επί τον
κόσμον διαχεόμενος, επάνεισι μεν προς εαυτόν· δι’ εαυτού δε προς την
περί Θεού έννοιαν αναβαίνει˙ κακείνω τω κάλλει περιλαμπόμενός τε και
ελλαμπόμενος και αυτής της φύσεως λήθην λαμβάνει, μήτε προς τροφής
φροντίδα, μήτε προς περιβολαίων μέριμναν την ψυχήν καθελκόμενος, αλλά,
σχολήν από των γηΐνων φροντίδων άγων, την πάσαν εαυτού σπουδήν επί την
κτήσιν των αιωνίων αγαθών μετατίθησι…» (Μ. Βασιλείου, Επιστ. 2, (P. G. 32, 228 Α και Ε.Π.Ε. τ. 1ος σελ. 64).
μεν γαρ μη σκεδαννύμενος επί τα έξω, μηδέ υπό των αισθητηρίων επί τον
κόσμον διαχεόμενος, επάνεισι μεν προς εαυτόν· δι’ εαυτού δε προς την
περί Θεού έννοιαν αναβαίνει˙ κακείνω τω κάλλει περιλαμπόμενός τε και
ελλαμπόμενος και αυτής της φύσεως λήθην λαμβάνει, μήτε προς τροφής
φροντίδα, μήτε προς περιβολαίων μέριμναν την ψυχήν καθελκόμενος, αλλά,
σχολήν από των γηΐνων φροντίδων άγων, την πάσαν εαυτού σπουδήν επί την
κτήσιν των αιωνίων αγαθών μετατίθησι…» (Μ. Βασιλείου, Επιστ. 2, (P. G. 32, 228 Α και Ε.Π.Ε. τ. 1ος σελ. 64).
Και
σε ελεύθερη δική μας απόδοση στη νέα ελληνική: Νους ο οποίος δεν
διασκορπίζεται προς τα έξω ούτε διαχέεται διά των αισθήσεων προς τα
πράγματα του κόσμου, επανέρχεται στον εαυτό του. Πραγματοποιώντας αυτή
την κίνηση επανόδου στον εαυτό του, ανέρχεται συγχρόνως και πλησιάζει
τον Θεό. Οπότε καθώς εκείνο το θεϊκό κάλλος φωτίζει τον νου
(ελλαμπόμενος) αλλά και όλη του την ύπαρξη και το σώμα του ακόμη
(περιλαμπόμενος), λησμονεί ακόμη και την ίδια του τη φύση ο άνθρωπος και
δεν μεριμνά ούτε για τροφή ούτε για ρούχα, αλλά σχολάζων από κάθε γήινη
φροντίδα, μεταθέτει όλη τη μέριμνά του στο πώς θα ενωθεί με τον Θεό και
πώς θα αποκτήσει τα αιώνια αγαθά. Σχολιάζοντας το κείμενο αυτό θα
μπορούσαμε να πούμε και τα εξής: Ο Ορθόδοξος πιστός που καλλιεργεί την
προσευχή και θέλει να γνωρίσει τον Θεό δεν κινείται από τον εαυτό του
«προς τα μέσα» για να ανακαλύψει δήθεν εκεί τον Εαυτό με Ε κεφαλαίο,
(αυτό είναι ο διαλογισμός), όπως επιδιώκουν οι νεοεποχίτες. Αντίθετα, ο
Ορθόδοξος κινούμενος διά της προσευχής, η οποία είναι αγαπητική
προσωπική κίνηση και σχέση από το εγώ του προσευχομένου προς το Εσύ του
Θεού, αγαπώντας γνωρίζει τον Κύριο και από εκείνο το θεϊκό φως
φωτιζόμενος γνωρίζει και τον εαυτό του. Και πώς τον γνωρίζει; Δεν
φαντάζεται -διότι αυτό βασικά είναι ο διαλογισμός, μία κίνηση της
φαντασίας-δεν φαντάζεται λοιπόν ότι ανακαλύπτει εντός του τον
εξαστράποντα δήθεν θεϊκό Εαυτό του, αλλά γνωρίζοντας τον Θεό -μάλλον δε,
κατά τον ουρανοβάμονα Παύλο, γνωριζόμενος υπ’ αυτού- βλέπει την εντός
του αμαυρωθείσα εικόνα του Θεού και αντί να επαίρεται αυτοθαυμαζόμενος
ναρκισσιστικά, μετανοεί τελωνικά για να αποκατασταθεί εντός του διά της
θείας χάριτος -και όχι με τις δικές του μόνον δυνάμεις, όπως πιστεύει η
Ν.Ε.- το αρχαίον κάλλος το απωλεσθέν.
σε ελεύθερη δική μας απόδοση στη νέα ελληνική: Νους ο οποίος δεν
διασκορπίζεται προς τα έξω ούτε διαχέεται διά των αισθήσεων προς τα
πράγματα του κόσμου, επανέρχεται στον εαυτό του. Πραγματοποιώντας αυτή
την κίνηση επανόδου στον εαυτό του, ανέρχεται συγχρόνως και πλησιάζει
τον Θεό. Οπότε καθώς εκείνο το θεϊκό κάλλος φωτίζει τον νου
(ελλαμπόμενος) αλλά και όλη του την ύπαρξη και το σώμα του ακόμη
(περιλαμπόμενος), λησμονεί ακόμη και την ίδια του τη φύση ο άνθρωπος και
δεν μεριμνά ούτε για τροφή ούτε για ρούχα, αλλά σχολάζων από κάθε γήινη
φροντίδα, μεταθέτει όλη τη μέριμνά του στο πώς θα ενωθεί με τον Θεό και
πώς θα αποκτήσει τα αιώνια αγαθά. Σχολιάζοντας το κείμενο αυτό θα
μπορούσαμε να πούμε και τα εξής: Ο Ορθόδοξος πιστός που καλλιεργεί την
προσευχή και θέλει να γνωρίσει τον Θεό δεν κινείται από τον εαυτό του
«προς τα μέσα» για να ανακαλύψει δήθεν εκεί τον Εαυτό με Ε κεφαλαίο,
(αυτό είναι ο διαλογισμός), όπως επιδιώκουν οι νεοεποχίτες. Αντίθετα, ο
Ορθόδοξος κινούμενος διά της προσευχής, η οποία είναι αγαπητική
προσωπική κίνηση και σχέση από το εγώ του προσευχομένου προς το Εσύ του
Θεού, αγαπώντας γνωρίζει τον Κύριο και από εκείνο το θεϊκό φως
φωτιζόμενος γνωρίζει και τον εαυτό του. Και πώς τον γνωρίζει; Δεν
φαντάζεται -διότι αυτό βασικά είναι ο διαλογισμός, μία κίνηση της
φαντασίας-δεν φαντάζεται λοιπόν ότι ανακαλύπτει εντός του τον
εξαστράποντα δήθεν θεϊκό Εαυτό του, αλλά γνωρίζοντας τον Θεό -μάλλον δε,
κατά τον ουρανοβάμονα Παύλο, γνωριζόμενος υπ’ αυτού- βλέπει την εντός
του αμαυρωθείσα εικόνα του Θεού και αντί να επαίρεται αυτοθαυμαζόμενος
ναρκισσιστικά, μετανοεί τελωνικά για να αποκατασταθεί εντός του διά της
θείας χάριτος -και όχι με τις δικές του μόνον δυνάμεις, όπως πιστεύει η
Ν.Ε.- το αρχαίον κάλλος το απωλεσθέν.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice