1. ΤΟ ΛΟΦΙΟ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΟ ΛΟΧ ΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ
Ιδιαίτερα η ανάρτηση τού Εργολάβου που προηγείται, εκτιμώ ότι καταρρίπτει πολλά στεγανά και αποτελεί αφορμή για ποιοτική επέκταση των ορίων τής προβληματικής μας.
Δεν αγνοώ διόλου – τουναντίον δικαιούμαι να ισχυριστώ – ότι συχνότατα εξήρα εδώ, πως το θρησκειολογικό, τελετουργικό επίπεδο συνιστά την βάση επί τού οποίου εδράζονται όλες οι εξελίξεις. Και οπωσδήποτε αυτό καταγράφεται με συγκεκριμένους τρόπους στην επιβολή των γεγονότων, όπως επί παραδείγματι η επιλογή ημερομηνιών, οι οποίες σχετίζονται με αριθμούς,στους οποίους οι επικυρίαρχοι αποδίδουν αποκρυφιστικές ιδιότητες. Η επιλογή τού αριθμού 11 έχει καταστεί υπό αυτό πρίσμα ενδιαμέσως περιώνυμος.
Ταυτοχρόνως όμως δεν απέκρυψα, ότι είμαι πραγματιστής και ότι αποδίδω μεγάλη έμφαση σε εκείνη την σφαίρα των φαινομένων, τα οποία καθίστανται αμέσως οφθαλμοφανή και χειροπιαστά – ή “προφανή” (profan = προσιτά στους “βέβηλους”) συμφώνως προς την ορολογία των αποκρυφιστών. Η κυριότερη σφαίρα φαινομένων με οφθαλμοφανή και άμεση έκφανση, η οποία αφορά την ζωή μας, είναι η πολιτική. Φυσικά ακολουθούν πλείστες όσες άλλες, όπως η οικονομία, η οργάνωση των επιστημών, τής παιδείας, των θρησκευμάτων, των κοινωνικών ηθών, τής εθνικής άμυνας, των ΜΜ”Ε”, μέχρι εν τέλει και τής μαγειρικής. Εάν συγκρίνουμε π.χ. την γαλλική με την ιταλική κουζίνα, θα διαπιστώσουμε δυο διαφορετικούς κόσμους. Η πρώτη είναι ιδιαίτερα εκλεπτυσμένη, ενώ η δεύτερη είναι φοβερά απλή, έστω κι αν κάποιες εμπορικές σκοπιμότητες έχουν ενδιαμέσως παρέμβει σχετικοποιώντας κάπως τις διαφορές.
Στην συνωμοσιολογική θεώρηση δεν κατέληξα μέσω γενικότερων προβληματισμών, ή βιβλιακή μελέτη. Αυτή η οπτική προέκυψε βαθμηδόν από την συγκεκριμένη πολιτική δραστηριότητα, την οποία ανέπτυξα μέσα από μια πορεία δεκαετιών σε πολιτικές οργανώσεις, πρωτοβουλίες δράσης καθώς και το μεταναστευτικό κίνημα στην Γερμανία. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, χωρίς να παρακάμπτω την πηγή από την οποία μπορούν να εκπορεύονται τα προβλήματα, δεν υποτιμώ διόλου την σημασία τής πολιτικής.
Συν τω χρόνω, ομολογουμένως, βαίνουμε προς μια ανερχόμενη απαξίωση τής πολιτικής, από όλο και περισσότερους ανθρώπους καλής θελήσεως, καθώς αυτή ολοένα και περισσότερο διαστρέφεται. Προσωπικά όμως, έχοντας ζυμωθεί έντονα με την εξ Ελλάδος προερχόμενη εργατιά στην Γερμανία, με ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να ήσαν ακραίοι αριστεροί, ή φανατικοί χριστιανοί ορθόδοξοι, με αυτούς που μετά ένα σκληρό οκτάωρο στις φάμπρικες έριχναν τα πόδια στην πλάτη, για να επιτραπεί στην εκπαίδευση η εκμάθηση τής Ελληνικής Γλώσσης, έχοντας ζήσει χρόνια και χρονάκια ως πολίτης δευτέρας κατηγορίας σε μια χώρα με έντονα φυλετικά σύνδρομα και απολαμβάνοντας την ευτυχία, όποτε μπω στα σύννεφα καπνών των καφενείων, όπου συχνάζουν ολημερίς οι απόμαχοι μετανάστες μεταξύ πρέφας και τάβλι, πάντοτε να δεχθώ κάποια πρόσκληση με την προσφώνηση “σύντροφε”, “αδελφέ”, “μαγγίτη” – ή ότι άλλο ήθελε προκύψει – “κάτσε να σε κεράσουμε ένα καφέ”, διατηρώ υψηλή εκτίμηση προς την πολιτική. Γι’ αυτό η αντίστοιχη σφαίρα έκφανσης με απασχολεί πάντοτε με έντονο ενδιαφέρον.
Η εκτίμησή μου σχετικά με το σύμπλεγμα όσων συνέβησαν στην Πάρο ήταν αρχικώς, ότι η βασική στόχευση όπισθεν αυτών ήταν κυρίως πολιτική, όπως εξ άλλου κατέθεσα χωρίς περιστροφές στις στην πρώτη ανάρτηση αυτής τής θεματολογίας. Θεώρησα, ότι κεντρικός στόχος είναι η δημιουργία κλίματος πολώσεως στην Ελλάδα, προσβλέποντας στην έντεχνο επιβολή εμφυλίου συγκρούσεως. Εκτίμησα επίσης, ότι το τελετουργικό μέρος των εγκληματικών ενεργειών εκδηλώθηκε ως η συνήθης πάγια πρακτική, ενός εμφορούμενου οντολογικώς από δυαρχία κατεστημένου, το οποίο είναι αιμοδιψές και προσδίδει μονίμως στις εγκληματικές του επιχειρήσεις τελετουργική δεοντολογία.
Για αυτόν τον λόγο δεν συμφώνησα εξ αρχής με την γενική οπτική τού Εργολάβου, ο οποίος απέδωσε στα γεγονότα αμιγή τελετουργικό χαρακτήρα, ανάγοντας και όσα ακολούθησαν σε αυτήν την σκοπιμότητα.
Ακόμη και μετά από δεύτερη, προσεκτική ανάγνωση των εκτιμήσεων τού Εργολάβου δεν μπόρεσα να συμφωνήσω. Όταν όμως επιχείρησα να γράψω το δεύτερο μέρος αυτής τής αναφοράς, διαπίστωσα ότι αυτομάτως η ουσία των γεγονότων εστιάζεται σε όσα αυτός είχε εντοπίσει. Τελικά αυτό το ζήτημα υπέχει μεθοδολογικού χαρακτήρος. Δεν είναι δυνατόν ζητήματα σημαντικά, όπως οι επιχειρήσεις μείζονος σημασίας, ενώ οι βάσεις των εξελίξεων εδράζονται στο θρησκειολογικό – τελετουργικό στοιχείο, αυτά να κυριαρχούνται πρωτίστως από πολιτικές σκοπιμότητες, ενώ η έδρασή τους να εκδηλώνεται υπό την γενική έννοια, δηλαδή εν τέλει δευτερευόντως.
Για αυτές μάλιστα, μου είχε παραγγείλει ο Εργολάβος σε σχόλιο να ασχοληθώ με το κατά πόσο αυτές σχετίζονται με χρονοπύλες.
Πολύ ορθά διαπιστώνεται η σύμπτωση ημερομηνιών:
Αναφέρει σχετικό άρθρο στην Βικιπαίδεια:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82
Η Ατάργα αναφέρει μεταξύ άλλων στο ιστολόγιό της σε ένα κατατοπιστικό άρθρο για τον Σείριο:
http://ellinikiglossa-lexarithmoi.blogspot.de/search/label/%CE%A3%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82
Ο Σείριος. το μυστηριώδες άστρο που κυβέρνησε το πνεύμα των αρχαίων Μακεδόνων, ξαναστρέφει το πρόσωπο του στην Ελλάδα, τώρα που μπαίνουμε στον Υδροχόο. Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσυριοι, Σουμέριοι, Ετρούσκοι και Ρωμαίοι έχουν στο πάνθεον τους μία θέση για το αστέρι εκείνο που, περισσότερο από τ’ άλλα, λάμπει στο βράδυνα ουρανό. Μυστηριακές λατρείες και συμβολισμοί που κρύβουν χαμένα μυστικά μέσα στη νύχτα του χρόνου. Μπορούμε άραγε να ανασυνθέσουμε τις ψηφίδες μιας μεγάλης γνώσης που χάθηκε ή που ίσως παραμένει ακόμη ανάμεσα μας σε μέρη που δεν φανταζόμαστε; Ένας κώδικας περιμένει να αποκρυπτογραφηθεί…
Το Ουράνιο Σώμα του Σείριου
Αστρονομικά ορίζουμε το Σείριο ως το λαμπρότερο απλανή αστέρα του Μεγάλου Κυνός. Ανήκει στον τύπο των λευκών αστεριών και απέχει μόλις…8,4 έτη φωτός από τη Γη. Είναι διπλός αστέρας και μαζί με το συνοδό του, το Σείριο Β’, περιστρέφονται γύρω από ένα κοινό κέντρο βάρους. Η μέση αμοιβαία απόσταση τους είναι της τάξεως των 3 δισεκατομμυρίων χλμ. και η περίοδος της περιφοράς τους διαρκεί 50 χρόνια. …
Σύμφωνα με τη γνώμη πολλών αστρονόμων, ο Σείριος βρίσκεται στο «κέντρο» σχεδόν του γαλαξία μας. Ετυμολογικά, η λέξη «Σείριος, -α, -ον» σήμαινε ο καίων, ο κατά· καίων, ο καυστικός, ο θερμός και ήταν επίθετο των ουρανίων σωμάτων, τα οποία εκπέμπουν μεγάλη θερμότητα. «Σείριος» ονομαζόταν πολλές φορές και ο Ήλιος, γεγονός που δημιούργησε στην πορεία μεγάλη σύγχυση γύρω από το διαχωρισμό των δύο άστρων. (Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα άλλοι μιλούν για το «Μακεδονικό Άστρο» και άλλοι ·για το «Μακεδονικό Ήλιο», αναφερόμενοι στο γνωστό μακεδονικό σύμβολο). Ομόρριζες λέξεις είναι ο «σειριόκαυτος», που σήμαινε ο καμένος από τον ηλιακό καύσωνα ή από το Σείριο και η «σειρήνα», μυθικό εκείνο πλάσμα που αναπαριστάνονταν άλλρτε ως γυναίκα-ψάρι και άλλοτε ως γυναίκα-πουλί και σήμαινε αρχικά «η φανερώνουσα τη δύναμίν της δια του καύσωνας του ηλίου κατά τη μεσημβρίαν»…
Στην Αιγυπτο και στην Ελλάδα
Στην αρχαία Αίγυπτο, σύμφωνα με τις απόψεις των μελετητών, ο Σείριος ταυτιζόταν με τη θεά Ίσιδα, που αναπαριστάνονταν ως αγελάδα ξαπλωμένη πάνω σ’ ένα πλοίο, και στ’ αγάλματα την απεικόνιζαν συχνά με κέρατα αγελάδας και με την κόμμωση της σαν ουρά ψαριού. Πολλές φορές έφερε ως στέμμα ένα οκτάκτινο αστέρι. Αδερφός και σύζυγος της Ίσιδος ήταν ο Όσιρις, που η λατρεία του έμοιαζε πολύ με εκείνη του Διονύσου. Με αυτόν η Ίσιδα γέννησε τον Ώρο…Canis στα λατινικά). Μορφή τσακαλιού ή λύκου είχε και ο σουμεριακός θεός Άνου, που φαίνεται πως ήταν επίσης σχετικός με το αστέρι αυτό.
Για την ελληνική μυθολογία, ο Σείριος είναι το άστρο εκείνο, στον Αστερισμό του Μεγάλου Κυνός, στο οποίο είχε μεταμορφωθεί το σκυλί του Ωρίωνα. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο, καθώς οι αστερισμοί του Κυνός, του Ωρίωνα και της Αργούς βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλον.
Ο Ωρίων ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Ευρυάλης, κόρης του Μίνωα και φημισμένος κυνηγός. Φορούσε συνήθως μία λεοντή και κρατούσε στα χέρια του ρόπαλο (σύμβολα αυτά και του Ηρακλή). Υπάρχουν πολλές ιστορίες γύρω από το πρόσωπο του και τον πιστό του σκύλο Σείριο.
Ο Ωρίωνας συνδέεται με το βασιλιά Οινοπίων (ή Οινέα στη Βοιωτία), που είχε σύζυγο του (ή κόρη του) τη Μερόπη, την οποία βίασε ο Ορίων υπό την επήρεια της μέθης. Ο Ωινοπίων, εξοργισμένος, τον τύφλωσε, με τη σύμπραξη του πατέρα του Διονύσου…
Ο Ώριων όμως και ο Σείριος κυνηγούσαν άγρια ζώα και στο βασίλειο του Άδη (όπως περιγράφεται και στην Οδύσσεια), αν και αυτή πρέπει να είναι μία παράδοση ξενόφερτη, ίσως αιγυπτιακής επιρροή που σχετιζόταν με τα μυστήρια και τη λατρεία των νεκρών.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Από Κατοχικά Νέα
"Το katohika.gr δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα ρεπορτάζ που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους. Συνεπώς, δε φέρει καμία ευθύνη εκ του νόμου. Το katohika.gr , ασπάζεται βαθιά, τις Δημοκρατικές αρχές της πολυφωνίας και ως εκ τούτου, αναδημοσιεύει κείμενα και ρεπορτάζ, από όλους τους πολιτικούς, κοινωνικούς και επιστημονικούς χώρους." Η συντακτική ομάδα των κατοχικών νέων φέρνει όλη την εναλλακτική είδηση προς ξεσκαρτάρισμα απο τους ερευνητές αναγνώστες της! Ειτε ειναι Ψεμα ειτε ειναι αληθεια !Έχουμε συγκεκριμένη θέση απέναντι στην υπεροντοτητα πληροφορίας και γνωρίζουμε ότι μόνο με την διαδικασία της μη δογματικής αλήθειας μπορείς να ακολουθήσεις τα χνάρια της πραγματικής αλήθειας! Εδώ λοιπόν θα βρειτε ότι θέλει το πεδίο να μας κάνει να ασχοληθούμε ...αλλά θα βρείτε και πολλούς πλέον που κατανόησαν και την πληροφορία του πεδιου την κάνουν κομματάκια! Είμαστε ομάδα έρευνας και αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε μαζί μας καμία ταμπέλα που θα μας απομακρύνει από το φως της αλήθειας ! Το Κατοχικά Νέα λοιπόν δεν είναι μια ειδησεογραφική σελίδα αλλά μια σελίδα έρευνας και κριτικής όλων των στοιχείων της καθημερινότητας ! Το Κατοχικά Νέα είναι ο χώρος όπου οι ελεύθεροι ερευνητές χρησιμοποιούν τον τοίχο αναδημοσιεύσεως σαν αποθήκη στοιχείων σε πολύ μεγαλύτερη έρευνα από ότι το φανερό έτσι ώστε μόνοι τους να καταλήξουν στο τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα και τι κρυβεται πισω απο καθε πληροφορια που αλλοι δεν μπορουν να δουν! Χωρίς να αναγκαστούν να δεχθούν δογματικές και μασημενες αλήθειες από κανέναν άλλο πάρα μόνο από την προσωπική τους κρίση!