ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ…

Η δολοφονία των σκιτσογράφων ,που με τα σκίτσα τους περιγελούσαν τα ψώνια των ισλαμιστών και τον εβραίων για τα γεύματα του Σαββάτου τους ,από ισλαμιστές στο Παρίσι την περασμένη εβδομάδα έχουν εξεγείρει τον κόσμο. Ένα ξεσηκωμένο πλήθος είναι πάντα επικίνδυνο και οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν απερίσκεπτα πράγματα μέσα σε ακραίες και συγκινησιακά φορτωμένες στιγμές που η απόσταση και η ψυχραιμία είναι απαραίτητη. Μπαίνουν στον πειρασμό να ουρλιάζουν από οργή.

Δεν είναι όμως η θέση μου να κάνω κάτι τέτοιο, δουλειά μου είναι να προσπαθήσω να καταπραΰνω το συμβάν και σε αυτό το πλαίσιο και να καταλάβω τι συνέβη και γιατί. Από αυτό, αφού η οργή ηρεμήσει, μπορεί να οργανωθεί το σχέδιο δράσης. Η Οργή κατέχει τη θέση της, αλλά οι ενέργειες πρέπει να λαμβάνονται με πειθαρχία και σκέψη. Σκεπτόμενος τα πράγματα από μια γεωπολιτική σκοπιά μπορώ να ηρεμήσω την δική μου οργή και, αν όχι να ερμηνεύσω τα γεγονότα, να βρω μια εξήγηση για αυτά .Συμπωματικά το νέο μου βιβλίο κυκλοφορεί στις 27 Ιανουαρίου με όνομα «Επίμαχα σημεία : Η ανερχομένη κρίση στην Ευρώπη», που σχετίζεται με την αναδίπλωση της μεγάλης Ευρωπαϊκής αποτυχίας: την Ευρωπαϊκή Ένωση και την αναζωπύρωση του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού.

Πραγματεύεται τις αναδυόμενες παραμεθόριες περιοχές και τα επίμαχα σημεία της Ευρώπης και αυξάνει την πιθανότητα της προσπάθεια της Ευρώπης να αποφύγει συγκρούσεις που θα αποτύχουν. Αναφέρω αυτό το βιβλίο διότι ένα κεφάλαιο αναφέρεται στη Μεσόγειο και την πολύ παλιά σύγκρουση μεταξύ του Ισλάμ και του Χριστιανισμού εκεί. Βέβαια αυτό είναι ένα θέμα που έχω σκεφτεί αρκετά και θα βασιστώ στο βιβλίο για να παραθέσω τους δολοφόνους και τα θύματα.

Ας ξεκινήσω με το να παραθέσω ένα κομμάτι από το κεφάλαιο αυτό:

«Έχουμε μιλήσει για τα σύνορα, και πώς συνδέονται και πως διαιρούνται. Τα θαλάσσια σύνορα, διαφέρουν με πολλούς τρόπους, αλλά μοιράζονται βασικά χαρακτηριστικά με τα σύνορα στην ξηρά. Η εγγύτητα διαχωρίζει όσο διαιρεί. Θα διευκολύνει το εμπόριο, αλλά και τον πόλεμο. Για την Ευρώπη, αυτό είναι ένα «σύνορο» τόσο γνωστό και βαθιά ξένο ταυτόχρονα.

Το Ισλάμ εισέβαλε στην Ευρώπη δύο φορές από τη Μεσόγειο — πρώτα στην Ιβηρική χερσόνησο, τη δεύτερη φορά στη νοτιοανατολική Ευρώπη, καθώς επίσης και ελάχιστα στην Σικελία. Ο Χριστιανισμός εισέβαλε πολλές φορές στο Ισλάμ, την πρώτη φορά στις σταυροφορίες και στη μάχη για να εκδιώξει τους Μουσουλμάνους από την Ιβηρική Χερσόνησο. Στην συνέχεια ανάγκασε τους Τούρκους εκτός κεντρικής Ευρώπης. Οι Χριστιανοί διέσχισαν τελικά τη Μεσόγειο στο 19ο αιώνα και πήραν τον έλεγχο μεγάλων μερών της Βόρειας Αφρικής. Καθεμία θρησκεία θέλησε να εξουσιάσει της άλλης. Φάνηκαν κοντά στο στόχο τους αλλά κανένας δεν τον πέτυχε. Αυτό που ισχύει και παραμένει αληθές είναι ότι οι Χριστιανοί και οι Ισλαμιστές έχουν εμμονή μεταξύ τους από την πρώτη τους επαφή.

Όπως τη Ρώμη και η Αίγυπτος είχαν εμπορικές σχέσεις αλλά ταυτόχρονα πολεμούσαν μεταξύ τους.»

Οι Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι είναι στερνοί εχθροί, που μάχονταν για τον έλεγχο της Ιβηρικής. Όμως, για να μην ξεχνάμε, υπήρξαν σύμμαχοι: Στο 16ο αιώνα, Οι Οθωμανοί Τούρκοι και οι Βένετοι ένωσαν τις δυνάμεις τους για να ελέγξουν τη Μεσόγειο. Καμία φράση δεν μπορεί να συνοψίσει τη σχέση μεταξύ των δύο εκτός από αυτή: Είναι σπάνιο το ότι δύο θρησκείες έχουν τέτοια εμμονή μεταξύ τους και συγχρόνως είναι αντιμαχόμενες. Αυτό είναι ένα εκρηκτικό μείγμα.!

Μετανάστευση, Πολυπολιτισμικότητα και Περιθωριοποίηση

Η τρέχουσα κρίση έχει την προέλευσή της στην κατάρρευση της ευρωπαϊκής ηγεμονίας πέρα από τη Βόρεια Αφρική μετά από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ανάγκη των Ευρωπαίων για το φτηνό εργατικό δυναμικό. Ως αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο τελείωσαν οι σχέσεις τους με την Αφρική, ήταν αναγκασμένοι να επιτρέψουν τη μετανάστευση μουσουλμάνων στην Ευρώπη, και τα διαπερατά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους επέτρεψαν να εγκατασταθούν όπου ήθελαν εκείνοι. Οι μουσουλμάνοι, από τη μεριά τους, δεν ήρθαν με σκοπό την πολιτιστική αλλαγή. Ήρθαν για την εργασία, και τα χρήματα, και για απλούστερους λόγους. Η διάθεση των Ευρωπαίων για το φτηνό εργατικό δυναμικό και η όρεξη των μουσουλμάνων για εργασία, συνδυαστήκαν και παρήγαγαν μια ογκώδη μετακίνηση πληθυσμών.

Το θέμα περιπλέχτηκε από το γεγονός ότι η Ευρώπη δεν ήταν πλέον αποκλειστικά χριστιανική. Ο χριστιανισμός είχε χάσει τον ηγεμονικό του ρολό στον ευρωπαϊκό πολιτισμό κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων και συνενώθηκε, εάν όχι αντικαταστάθηκε, από ένα νέο δόγμα του Κοσμικισμού. Ο Κοσμικισμος διαχωρισε ριζικά την κοινωνική από την ιδιωτική ζωή, στην οποία η θρησκεία, υπό οποιαδήποτε παραδοσιακή έννοια, στάλθηκε στην ιδιωτική σφαίρα χωρίς να έχει καμία σημασία για την δημόσια ζωή. Υπάρχουν πολλές γοητείες στον κοσμικισμό , ιδίως η ελευθερία να πιστευει ο καθενας σε ό,τι θελει ιδιωτικά, αλλά δημιουργεί επίσης ένα δημόσιο πρόβλημα. Υπάρχουν κάποιοι που οι πεποιθήσεις των οποίων είναι τόσο διαφορετικές από τις πεποιθήσεις του κόσμου που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν στην δημόσια ζωή. Και έπειτα υπάρχουν εκείνοι για τους οποίους η ίδια η διάκριση μεταξύ ιδιωτικού και του δημόσιου είναι είτε ανούσια είτε απαράδεκτη. Οι σύνθετες επινοήσεις του Κοσμικισμού έχουν τη γοητεία τους, αλλά δεν γοητεύει τους πάντες.

Η Ευρώπη έλυσε το πρόβλημα με την αποδυνάμωση του χριστιανισμού που κατέστησε τις αρχαίες μάχες μεταξύ των χριστιανικών φατριών ανούσιες.. Όμως έφεραν ανθρώπους που όχι μόνο δεν μοιράζονται τις βασικές πεποιθήσεις του Κοσμικισμού, αλλά τις απέρριπταν κιόλας.. Ποιος χριστιανισμός θα προοδεύσε,ι μακριά από αιρετικές συγκρούσεις, μουσουλμάνοι (και μερικοί Χριστιανοί) μπορεί να το δουν απλά ως παρακμή, μια αποδυνάμωση της πίστης και των πεποιθήσεων τους.

Υπάρχει εδώ ένα ερώτημα για το τι εννοούμε όταν μιλάμε για πράγματα όπως ο χριστιανισμός, το Ισλάμ και ο Κοσμικισμος.. Υπάρχουν περισσότεροι από δισεκατομμύριο Χριστιανοί και περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο μουσουλμάνοι και αμέτρητοι κοσμικιστές που περιπλέκουν όλα αυτά. Είναι δύσκολο να αποφασιστεί η σημασία κάποιον λέξεων και εύκολο να υποστηρίζουμε ότι η έννοια που αποδίδεται από άλλους είναι (ή δεν είναι) η σωστή. Υπάρχει μια αυτόματη απροσδιοριστία στην χρήση της γλώσσας μας που επιτρέπει να ρίχνουμε την ευθύνη για τις ενέργειες μακριά, από μια θρησκεία σε μια μειονότητα της θρησκείας, ή στις ενέργειες εκείνων και μόνο εκείνων που τράβηξαν την σκανδάλη. Αυτό είναι το καθολικό πρόβλημα του Κοσμικισμού, το οποίο αποφεύγει να στερεοτυπήσει. Αφήνει ασαφές για το ποιος πρόκειται να θεωρηθεί αρμόδιος για αυτές τις πράξεις.. Με να μεταβιβάσει όλη την ευθύνη στο άτομο, ο Κοσμικισμος τείνει να απαλλάξει τα έθνη και τις θρησκείες από κάθε ευθύνη

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά υπάρχει ένα πρακτικό πρόβλημα .Εάν οι οπλισμένοι και οι στενοί τους υποστηρικτές είναι ένοχοι για αυτή τους την ενέργεια και όλοι αυτοί που μοιράζονται ακριβώς τις ιδίες πεποιθήσεις είναι αθώοι τότε έχουμε κάνει μια ηθικά παθητικό συλλογισμό. Αλλά πρακτικά, παραλύει τη δυνατότητά σας να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας. Είναι αδύνατο να προστατευτείτε ενάντια στην τυχαία βία και ανέφικτο να δώσετε μια συλλογική ευθύνη. Όπως η Ευρώπη, για πολύ καιρό, η ηθική της πολυπλοκότητά της έχει δημιουργήσει ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί εύκολα. Όχι όλοι οι μουσουλμάνοι — ούτε καν οι πλειοψηφία των μουσουλμάνων — είναι αρμόδιοι για αυτό. Αλλά όλοι αυτοί που διέπραξαν αυτές τις πράξεις ήταν μουσουλμάνοι που υποστηρίζουν ότι εκπροσωπούν μουσουλμάνους. Κάποιος μπορεί να πει ότι αυτό είναι ένα μουσουλμανικό πρόβλημα και πρέπει να δοθούν ευθύνες τους μουσουλμάνους για την επίλυση του. Αλλά τι συμβαίνει αν δεν το κάνουν; Έτσι αυτή η ηθική συζήτηση βρίσκεται σε φαύλο κύκλο.

Το επόμενο δίλημμα συντίθεται από το κρυμμένο μυστικό της Ευρώπης: Οι Ευρωπαίοι δεν βλέπουν τους μουσουλμάνους από τη Βόρεια Αφρική ή την Τουρκία ως Ευρωπαίους, ούτε σκοπεύουν να επιτρέψουν σε αυτούς να γίνουν Ευρωπαίοι. Η ευρωπαϊκή λύση στην απομόνωσή τους είναι η έννοια της πολυπολιτισμικότητας — στην επιφάνεια μια φιλελεύθερη έννοια, αλλά στην πράξη, μια κίνηση και για τον πολιτιστικό τεμαχισμό και για την περιθωριοποίηση τους. Αλλά πίσω από αυτό υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα, και είναι επίσης γεωπολιτικό. Αναφέρω χαρακτηριστικά στο βιβλίο ότι:

Η Πολυπολιτισμικότητα και η ολόκληρη επιχείρηση μετανάστευσης αντιμετώπισαν μια άλλη πρόκληση. Η Ευρώπη ήταν γεμάτη. Αντίθετα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν είχε το χώρο για να ενσωματώσει εκατομμύρια μεταναστών — όχι σε μόνιμη βάση. Ακόμη και με τους αριθμούς του πληθυσμού να μειώνονται αργά, η αύξηση στον πληθυσμό, ιδιαίτερα στις περισσότερες πολυπλυθησμιακες χώρες, ήταν δύσκολο να διαχειριστεί..

Το δόγμα της πολυπολιτισμικότητας ενθάρρυνε φυσικά έναν βαθμό αυτονομίας. Ο πολιτισμός υπονοεί μια επιθυμία να ζήσει κάνεις με τους ανθρώπους του. Λαμβάνοντας υπόψη λοιπόν την οικονομική θέση των μεταναστών, ο αναπόφευκτος αποκλεισμός που ίσως ενσωματώνεται ακούσια στην Πολυπολιτισμικότητα και την επιθυμία ομοειδούς να ζήσει με ομοειδή, οι μουσουλμάνοι βρέθηκαν να ζουν σε μεγάλες μάζες και με ρυπαρούς όρους. Γύρω από το Παρίσι υπάρχουν πολυώροφα κτίρια που στεγάζουν και που χωρίζουν μουσουλμάνους από τους Γάλλους, οι οποίοι ζουν αλλού.

Αυτές οι δολοφονίες δεν έχουν καμία σχέση με την φτώχεια, φυσικά. Οι πρόσφατα ερχόμενοι μετανάστες είναι πάντα φτωχοί. Γι’ αυτό μεταναστεύουν. Και έως ότου μαθαίνουν τη γλώσσα και τον τρόπο ζωής των νέων σπιτιών τους, είναι πάντα περιθωριοποιημένοι. Είναι η επόμενη γενιά που «ρέει» στον κυρίαρχο πολιτισμό. Αλλά το βρώμικο μυστικό της πολυπολιτισμικότητας είχε ως συνέπειά να διαιωνίσει τη μουσουλμανική απομόνωση. Και δεν ήταν η πρόθεση των μουσουλμάνων να γίνουν Ευρωπαίοι, ακόμα κι αν θα μπορούσαν. Ήρθαν να βγάλουν χρήματα, όχι να γίνουν Γάλλοι. Η ρηχότητα του ευρωπαϊκού μεταπολεμικού συστήματος αξιών μετατρέπεται στην φρίκη όσων έγιναν στο Παρίσι την προηγούμενη εβδομάδα.

Ο ρόλος της Ιδεολογίας

Όσο οι Ευρωπαίοι έχουν ζητήματα με το Ισλάμ, και τα είχαν για περισσότερο από 1.000 χρονια, υπάρχει ένα πιο γενικευμένο πρόβλημα. Ο Χριστιανισμός έχει υποσκαφθεί του ευαγγελικού του ζήλου και δεν χρησιμοποιεί πλέον το ξίφος του για να σκοτώσει και να μεταστρέψει τους εχθρούς του. Τουλάχιστον τα μέρη του Ισλάμ διατηρούν εκείνο τον ζήλο. Και με το να λέγεται ότι δεν μοιράζονται όλοι οι Μουσουλμάνοι αυτό το όραμα δεν λύνει το πρόβλημα. Αρκετοί μουσουλμάνοι μοιράζονται εκείνο το πάθος για να εξαφανίσουν εκείνους που περιφρονούν, και αυτή η τάση προς τη βία δεν μπορεί να γίνει ανεχτή ούτε από τους δυτικούς στόχους τους ούτε από Μουσουλμάνους που αρνούνται να ασπαστούν την ιδεολογία των Τζιχαντιστων. Και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να διακριθούν εκείνοι που θα σκοτώσουν από αυτοί που δεν θα το κάνουν. Η Μουσουλμανική κοινότητα μπορεί να είναι σε θέση να κάνει αυτήν την διάκριση, αλλά ένας 25χρονος ευρωπαϊκός ή αμερικανικός αστυνομικός δεν μπορεί.

Και οι μουσουλμάνοι είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να αστυνομευθούν. Επομένως, αφηνόμαστε σε μια κατάσταση του πολέμου. Ο Γάλλος πρωθυπουργός Manuel Valls έχει καλέσει αυτό πόλεμο προς τη ριζα του Ισλάμ. Μένει μόνο να φορούν στολές ή διακριτικά σημάδια, μετά η μάχη με τους φανατικούς Ισλαμιστές δεν θα ήταν πρόβλημα. Αλλά με τις διακρίσεις του Valls ο κόσμος μπορεί είτε να δεχτεί τις περιοδικές επιθέσεις, είτε να δει την ολόκληρη μουσουλμανική κοινότητα ως πολιτική απειλή μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Αυτές είναι τρομακτικές επιλογές, αλλά η ιστορία είναι γεμάτη με αυτές. Η απαίτηση ενός πολέμου στους φανατικούς Ισλαμιστές είναι όπως να ζητείται πόλεμος στους λάτρεις του Jean-Paul Sartre. Πως μοιάζουν ακριβώς;

Η ευρωπαϊκή ανικανότητα να δεχτεί την πραγματικότητα έχει δημιουργήσει μέσα σε αυτό και άλλα θέματα που δεν αποκλείουν την συνειδητοποίηση ότι οι πόλεμοι που περιλαμβάνουν στρατεύματα εμφανίζονται σε πολλές μουσουλμανικές χώρες. Η κατάσταση είναι σύνθετη, και η ηθική είναι μόνο ένα άλλο όπλο για την παρουσίαση αποδείξεων στο ότι κάποιος είναι ένοχος ενώ κάποιος άλλος είναι αθώος. Οι γεωπολιτικές διαστάσεις της σχέσης του Ισλάμ με την με την Ευρώπη, ή την Ινδία, ή την Ταϊλάνδη, ή τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν υποκύπτουν σε ηθικολογίες.

Κάτι πρέπει να γίνει. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, αλλά υποψιάζομαι ότι ξέρω τι έρχεται. Κατ” αρχάς, εάν είναι αλήθεια ότι το Ισλάμ αποκρίνεται μόνο στα εγκλήματα ενάντια σε αυτό, εκείνα τα εγκλήματα δεν είναι νέα και βεβαίως δεν πηγάζουν από την δημιουργία του Ισραήλ, την εισβολή του Ιράκ ή τα πρόσφατα γεγονότα. Αυτό προέρχεται από πιο παλιά. Για παράδειγμα, οι Δολοφόνοι ήταν μια μυστική Ισλαμική υπηρεσία που πολεμούσαν άτομα που θεωρούσαν ως Μουσουλμάνους αιρετικούς .Δεν θα αλλάξει τίποτα πάνω σε αυτό το θέμα αν δεν αποκατασταθεί η ειρήνη στο Ιράκ, Μουσουλμάνοι να καταλάβουν το Κασμίρ ή το Ισραήλ να καταστρέφει. Ούτε ο Κοσμικισμος θα «σκουπίσει» τον ισλαμικό κόσμο. Η αραβική άνοιξη ήταν μια δυτική φαντασίωσή που η κατάρρευση του κομμουνισμού το 1989 επαναλάμβανε το ίδιο στον ισλαμικό κόσμο με τα ίδια αποτελέσματα. Υπάρχουν βεβαίως Μουσουλμάνοι φιλελεύθεροι και κοσμικιστές. Εντούτοις, δεν ελέγχουν τα γεγονότα — καμία ομάδα — και είναι τα γεγονότα, όχι η θεωρία, που διαμορφώνουν τις ζωές μας.

Η αίσθηση του Ευρωπαϊκού έθνους έχει τις ρίζες στην κοινή ιστορία, τη γλώσσα, το έθνος και ναι, στο χριστιανισμό ή τον κληρονόμο της, τον κοσμικισμό.. Η Ευρώπη δεν έχει καμία έννοια του έθνους πέρα από αυτές τις έννοιες και οι μουσουλμάνοι δεν έχουν κανένα μερίδιο σε αυτό. Είναι δύσκολο να φανταστεί κάνεις μια άλλη έκβαση πέρα της περιθωριοποίησης και της απέλασης. Αυτή η ιδεολογία απέχει της τωρινής ευρωπαϊκής αλλά δεν είναι ξένη στην ευρωπαϊκή ιστορία .Ανίκανη η Ευρώπη να αναγνωρίσει τους φανατικούς μουσουλμάνους από τους κοινούς ,ακουσίως, κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.

Παραδόξως, αυτό είναι που θέλουν να πέτυχουν οι φανατικοί Μουσουλμάνοι γιατί αυτό θα ενισχύσει την θέση του Ισλαμικού κόσμου γενικότερα μαζί με τις Βορείας Αφρικής και της Τουρκίας. Η εναλλακτική λύση είναι η αποτροπή της ενίσχυσης του Ισλαμιστών με το τίμημα της απειλής ανθρωπίνων ζωών σε περίπτωση που νιώσουν προσβεβλημένοι. Και αυτό δεν θα το ανεχτεί η Ευρώπη.

Ίσως βρεθεί μια μαγική συσκευή που θα μπορούσε να μας επιτρέπει να διαβάζουμε τα μυαλά των ανθρώπων και να καθορίζουμε την ιδεολογία τους. Όμως πολύ διέφυγαν στο να στείλουν email σε κυβερνήσεις, ειδικά στην Δύση, ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, ειδικά μερικούς μήνες μετά ,όταν οι δολοφόνοι και τα θύματα θα έχουν ξεχαστεί και οι Ευρωπαίοι θα πείσουν τους εαυτούς τους ότι η κρατική ασφάλεια καταστέλλει στους πάντες. Όμως φυσικά δεν πρέπει να αμφισβητούμε την δύναμη καταστολής των σωμάτων ασφαλειας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι διαφορετικές υπό αυτή την έννοια. Έχουν ένα τεχνητό καθεστώς, όχι φυσικό. Εφευρέθηκε από τους ιδρυτές μας με βάση ορισμένες αρχές και είναι ανοικτό στον καθένα που αγκαλιάζει εκείνες τις αρχές. Ο εθνικισμός της Ευρώπης είναι ρομαντικός και φυσιοκρατικός. Εξαρτάται από τους δεσμούς που τεντώνονται μέσα στο χρόνο και δεν μπορούν να σπάσουν εύκολα. Αλλά η ιδέα των κοινών αρχών πέρα των δικών τους είναι δυσάρεστη στους θρησκευόμενους, και αυτή τη στιγμή στην ιστορία, αυτή η αποστροφή είναι συνηθέστερα παρούσα μεταξύ των Μουσουλμάνων. Και αυτή είναι η σκληρή αλήθεια.

Η Μεσογειακή παραμεθόριος περιοχή ήταν μια θέση σύγκρουσης πολύ πριν από την ύπαρξη Χριστιανισμού και του Ισλαμισμού και Θα παραμείνει μια θέση σύγκρουσης ακόμα κι αν και οι δύο χάσουν τη τρομερή αγάπη για τις πεποιθήσεις τους. Είναι μια παραίσθηση να θεωρήσει κάνεις ότι οι συγκρούσεις που ριζοβολούν στη γεωγραφία μπορούν να καταργηθούν. Είναι επίσης λάθος να φιλοσοφούμε και να μην λάβουμε υπόψιν τον ανθρώπινο φόβο ότι οι άνθρωποι σκοτώνονται στα γραφεία τους για τις ιδέες τους.

Δεν υπάρχουν λύσεις εδώ. Υπάρχουν κάποια μέτρα, αλλά δεν αρκούν. Αυτό που είναι να γίνει θα γίνει και αυτή που δεν θα λάβουν κάποιες αποφάσεις θα είναι πιο ηθικοί από εκείνους που θα το κάνουν. Υπάρχει ένας πόλεμος, και όπως όλοι οι πόλεμοι, αυτός είναι πολύ διαφορετικός από τον τελευταίο με τον τρόπο που γίνεται. Αλλά είναι πόλεμος εν τούτοις, και αν το αρνείται κάνεις, αρνείται το προφανές.

George Friedman

Μετάφραση-Απόδοση: Ειρήνη Καμπίτση

hellasforce.com