Οργονοφυσική: Το ηλεκτροσκόπιο

Στο Διάγραμμα 3 φαίνονται τρεις τέτοιες καμπύλες, παρουσιάζεται η γραφική παράσταση του λογαρίθμου της γωνίας απόκλισης (θ) σε σχέση με το χρόνο και η σημαντική απόκλιση από τη γραμμικότητα είναι φανερή στα πρώτα στάδια και των τριών καμπυλών. Αυτές οι καμπύλες, είναι δυνατό να δειχθεί ότι αποτελούνται από την πρόσθεση δύο καμπυλών εκφόρτισης, από τις οποίες η πρώτη ισχύει μόνο αρχικά και φθίνει γρήγορα. Η δεύτερη ισχύει σε όλη τη διάρκεια της εκφόρτισης και αντιστοιχεί σε μια πραγματική καμπύλη εκθετικής ελάττωσης.

Αυτό μπορεί να εξηγηθεί ως εξής: Η αργή εκφόρτιση (δεύτερη) αντιπροσωπεύει την πραγματική απώλεια μονάδων φορτίου από το μεταλλικό πόλο και, ακολουθεί την κλασική μέθοδο, ενώ η γρήγορη εκφόρτιση (πρώτη) αντιπροσωπεύει την έλλειψη διέγερσης της ενέργειας, η οποία είναι μερικώς υπεύθυνη για την απόκλιση του φύλλου. Έτσι έχουμε ένα σύστημα στο οποίο η διαστολή λόγω διέγερσης μπορεί να συγκριθεί ποσοτικά με τη διαστολή λόγω της ύπαρξης συγκεντρωμένων ενεργειακών μονάδων. Αυτό το φαινόμενο είναι μοναδικό στη Φυσική της Οργόνης.

Από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το ηλεκτροσκόπιο μπορεί να εμφανίσει απόκλιση από την παρουσία διέγερσης και μόνο. Το ακόλουθο πείραμα υποδεικνύει αυτό το φαινόμενο, αν και δεν είναι οριστικό, εξ αιτίας της εναλλακτικής μηχανιστικής ερμηνείας που στηρίζεται στην επαγωγή φορτίου λόγω «πόλωσης». Ένα ηλεκτροσκόπιο τοποθετείται κοντά σε ένα καλώδιο συνδεμένο με ηλεκτροστατική γεννήτρια υψηλής τάσης (10 kV)- το φύλλο αποκλίνει άμεσα και ζωηρά. Όταν η γεννήτρια πάψει να λειτουργεί, το φύλλο πέφτει απότομα, υποδεικνύοντας ότι η απόκλιση δεν οφειλόταν στη συγκέντρωση φορτίου στο μεταλλικό πόλο. Αν φέρουμε κοντά ένα σωλήνα φθορισμού θα φωτοβολήσει, κι έτσι μπαίνουμε στον πειρασμό να συμπεράνουμε ότι η απόκλιση είναι το αποτέλεσμα της ύπαρξης μεγάλης διέγερσης σε κοντινή περιοχή.

Η ίδια ηλεκτροστατική γεννήτρια και ο σωλήνας φθορισμού μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την παρουσίαση μιας σημαντικής ιδιότητας του «ηλεκτροστατικού» πεδίου. Το καλώδιο από τη γεννήτρια συνδέεται με μια επίπεδη μεταλλική πλάκα περίπου ενός τετραγωνικού ποδιού και ο σωλήνας κρατιέται πάνω από την πλάκα. Ο σωλήνας φωτοβολεί ζωηρά όταν βρίσκεται πάνω από την πλάκα. Καθώς ανυψώνουμε το σωλήνα πάνω από την πλάκα, θα συνεχίσει να φωτοβολεί μέχρι να φτάσει ένα αρκετά καθορισμένο σημείο, περίπου μισό μέτρο μακριά, όπου σβήνει.

Ο σωλήνας παραμένει σκοτεινός καθώς συνεχίζουμε να τον ανυψώνουμε, μέχρι που φτάνει σε ένα σημείο (επίσης αρκετά καλά καθορισμένο), περίπου 1-1,2 m πάνω από την πλάκα, όπου με κατάπληξη βρίσκουμε ότι ο σωλήνας φωτοβολεί ξανά! Έτσι προσδιορίζουμε τρεις ζώνες πάνω από το δίσκο, χρησιμοποιώντας το σωλήνα ως ενδεικτική διάταξη και την ηλεκτροστατική ενέργεια ως πηγή της διέγερσης. Στο σημείο αυτό καμία μηχανική εξήγηση δεν μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση αυτού του φαινομένου.

Μπορεί να γίνει ένα απλό πείραμα με το ηλεκτροσκόπιο το οποίο δείχνει το ίδιο φαινόμενο. Σε αυτή την περίπτωση, ένα απλό ηλεκτροσκόπιο φορτίζεται με επαγωγή, χρησιμοποιώντας μια φορτισμένη χτένα. Η χτένα φέρεται κοντά στο μεταλλικό πόλο και ένα δάχτυλο τοποθετείται στον πόλο. Τότε και το δάχτυλο και η χτένα απομακρύνονται απότομα και το όργανο δείχνει μια απόκλιση η οποία, σύμφωνα με την κλασική Φυσική, αποτελείται από φορτίο αντίθετο (αντίθετου πρόσημου) από εκείνο που ήταν στη χτένα (π.χ. αν η χτένα ήταν αρνητικά φορτισμένη, το ηλεκτροσκόπιο θα είναι τώρα θετικά φορτισμένο). Τώρα φέρνουμε τη χτένα από απόσταση κοντά στο ηλεκτροσκόπιο, και η απόκλιση αρχίζει να ελαττώνεται με την ελάττωση της απόστασης, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει (μιλώντας κλασικά).

Ωστόσο, σε μια συγκεκριμένη απόσταση από τον πόλο (η οποία αντιστοιχεί στο σημείο στο οποίο είχαμε αρχικά τη χτένα), το φύλλο το οποίο έχει τώρα σχεδόν μηδενική απόκλιση αρχίζει να ανεβαίνει και πάλι, φτάνοντας στην υψηλότερη τιμή όταν η χτένα είναι πολύ κοντά! Φαίνεται σα να υπάρχει ένας «κόμβος» γύρω από το όργανο με διαφορετικά χαρακτηριστικά ενεργειακού πεδίου στις πλευρές του κόμβου. Μια εναλλακτική εξήγηση είναι ότι τα σχετικά δυναμικά της χτένας και του μεταλλικού πόλου (είναι και τα δύο φορτισμένα), αλλάζουν καθώς πλησιάζει η χτένα, έτσι που η χτένα είναι στην αρχή η περιοχή υψηλού δυναμικού (τραβώντας ενέργεια από το ηλεκτροσκόπιο και προκαλώντας την πτώση του φύλλου), αλλά μετά ο μεταλλικός πόλος γίνεται το υψηλό δυναμικό, απορροφώντας ενέργεια και προκαλώντας την αύξηση της απόκλισης του φύλλου. Η ορθή ερμηνεία αυτής της συμπεριφοράς δεν είναι άμεσα ξεκάθαρη, ωστόσο, αν κάποιος παρατηρούσε δύο ή περισσότερους τέτοιους κόμβους γύρω από το όργανο, αυτό θα αποτελούσε ένα ισχυρό στήριγμα της πρώτης άποψης.

Ένας από τους βασικούς σκοπούς της επιστημονικής έρευνας είναι να παράγει και να αναπτύξει έννοιες οι οποίες απλοποιούν και ενοποιούν διάφορα φυσικά και πειραματικά φαινόμενα — δηλαδή, η μετακίνηση από το ειδικότερο στο γενικότερο. Για αυτό το λόγο, κανένα πείραμα δεν ερμηνεύεται μόνο του, αντίθετα, πρέπει να συγκριθεί με ό,τι είναι γνωστό, για να καθοριστεί αν μπορεί να γίνει κατανοητό με τις υπάρχουσες ιδέες ή αν προτείνει εντελώς καινούργιες ιδέες.

Τα δύο πειράματα με το ηλεκτροσκόπιο που μόλις αναλύθηκαν, ανήκουν σε αυτή ακριβώς την κατηγορία και δεν είναι απλά επιτρεπτό αλλά επιβεβλημένο να οδηγηθούμε σε άλλους χώρους παρατήρησης, για να διασαφηνίσουμε αυτά τα συγκεκριμένα ευρήματα. Αυτό που παρατηρήσαμε φαίνεται να είναι ένας «δακτυλιοειδής» ή κομβοειδής σχηματισμός του ηλεκτροστατικού ενεργειακού πεδίου, χρησιμοποιώντας σαν ενδεικτικά όργανα το ηλεκτροσκόπιο και το σωλήνα φθορισμού.

Ένα τέτοιο φαινόμενο έχει πράγματι παρατηρηθεί σε άλλους φυσικούς χώρους και, αν και η ανάλυση που θα πραγματοποιήσουμε είναι ομολογουμένως στηριγμένη σε υποθέσεις προς το παρόν, φαίνεται να βοηθά στην κατανόηση των ενεργειακών πεδίων. Πράγματι, θα γίνει φανερό ότι τα φυσικά ενεργειακά πεδία ίσως είναι πιο περίπλοκα από ό,τι αρχικά πιστεύαμε αλλά με ένα νομοτελειακό τρόπο και με ένα τρόπο που να επεκτείνει δημιουργικά την εννοιολογική κατανόηση τέτοιων πεδίων.

Η ιδέα που συζητούμε μπορεί να ονομασθεί «θεωρία φλοιών» των ενεργειακών πεδίων. Θα ξεκινήσουμε περιγράφοντας κάποια ειδικά παραδείγματα αυτού του φαινομένου, σε διάφορους φυσικούς χώρους:

α) Το άτομο: Η κλασική Κβαντομηχανική αναγνωρίζει ότι η τροχιακή κατανομή ηλεκτρονίων στο άτομο αποτελείται από ομόκεντρους «επιτρεπόμενους» φλοιούς. Αυτοί οι φλοιοί είναι γεωμετρικά υπαρκτοί, αν και όχι τόσο απόλυτα καθορισμένοι όσο θεωρήθηκαν αρχικά. Ωστόσο είναι πολύ αυστηρά καθορισμένοι όσον αφορά την ενέργειά τους. Τα ενεργειακά επίπεδα έχουν ακριβείς τιμές. Για να εξηγήσει την ύπαρξη αυτών των καθορισμένων ενεργειακών επιπέδων, η Φυσική πρέπει να στηριχτεί σε αρκετά βασικά αξιώματα τα οποία περιγράφουν τα κβαντισμένα επίπεδα ενέργειας και ορμής. Δεν μπορούμε, λοιπόν, παρά να αναρωτηθούμε αν αυτό το φαινόμενο, αν και περιγράφεται καλά από τα μαθηματικά της κλασικής Φυσικής, απορρέει, από φυσικής άποψης, από την ίδια ιδιότητα των ηλεκτροστατικών πεδίων που προκαλούν τα προαναφερθέντα πειράματα.

β) Η βαρύτητα: Ο νόμος του Bode είναι ένα εξέχον παράδειγμα ενός ενεργειακού πεδίου το οποίο εμφανίζεται να αποτελείται από ομοκεντρικούς κόμβους οι οποίοι περιβάλουν ένα κεντρικό, φορτισμένο σώμα (ήλιος). Ανάμεσα στους δακτυλίους υπάρχουν, βέβαια, βαρυτικές δυνάμεις και οι γνωστοί νόμοι εξακολουθούν να ισχύουν. Πράγματι, οι φυσικοί και οι τεχνητοί δορυφόροι του ήλιου, περιφέρονται σε σταθερές τροχιές οι οποίες δεν υπακούουν σε γεωμετρική πρόοδο. Ωστόσο η φύση έχει τοποθετήσει τους μεγαλύτερους δορυφόρους του ήλιου (τους πλανήτες), σε ένα εντυπωσιακό πρότυπο σχετικών αποστάσεων και αυτό υποδεικνύει την ύπαρξη κάποιας φυσικής αιτίας.

Επί πλέον, κάποιοι από τους δορυφόρους των μεγαλύτερων πλανητών (π.χ. του Δια και του Κρόνου) έχουν δορυφόρους-φεγγάρια οι οποίοι περιστρέφονται σε τροχιές με ακτίνες που φαίνεται ότι σχετίζονται αρμονικά. Έτσι, αν και το βαρυτικό πεδίο -όπως και το ηλεκτρικό πεδίο- είναι συνεχές γύρω από το κεντρικό σώμα, μπορεί να έχει ειδικά χαρακτηριστικά σε συγκεκριμένες νομοτελειακά συνδεδεμένες αποστάσεις.

γ) Η Ανθρώπινη Αύρα: Το ανθρώπινο πεδίο -όπως φαίνεται οπτικά (αύρα)- περιγράφεται από τον Kilner ως μη συνεχές αλλά ως αποτελούμενο από αρκετά ξεχωριστά στρώματα γύρω από το σώμα. Περιγράφονται τρία επίπεδα: Ένα λεπτό εσωτερικό πεδίο, πολύ κοντά στο δέρμα. ένα δεύτερο πεδίο, λίγες ίντσες μακριά από την επιφάνεια του σώματος. και ένα τρίτο, ένα σχεδόν ελλειψοειδές φωτοστέφανο το οποίο περικλείει ολόκληρο το σώμα.

Πειραματικά, μπορεί να δειχθεί συχνά ένα φαινόμενο που μοιάζει με ύπαρξη κόμβων γύρω από το σώμα με ένα εύκολο τρόπο, χρησιμοποιώντας ένα δέκτη στην περιοχή των FM ή μια συσκευή τηλεόρασης ως ενδεικτικές συσκευές. Ο δέκτης συντονίζεται ελαφρώς δίπλα από την κεντρική συχνότητα του σταθμού. Μια ακουστική ή οπτική αλλαγή θα προκύψει σε συγκεκριμένες αποστάσεις καθώς κάποιος πλησιάζει ή απομακρύνεται από τη συσκευή.

δ) Η Γη: Η γη ίσως να μην είναι ένα τόσο ξεκάθαρο παράδειγμα του φαινομένου της ενεργειακής διαστρωμάτωσης γιατί το παρατηρήσιμο φαινόμενο συνίσταται στην κατανομή σωματιδιακής ύλης, από την οποία θα εξαχθεί ο σχηματισμός του ενεργειακού πεδίου. Πρώτον, η γη περιβάλλεται από τρεις ομοκεντρικούς φλοιούς των στοιχείων «krx» (5): του υδρογόνου, του ήλιου και του οξυγόνου. Το υδρογόνο βρίσκεται στον εξωτερικό και το οξυγόνο στον εσωτερικό φλοιό. Η σημασία αυτών των στοιχείων στη βαρυτική θεωρία έχει αναλυθεί σε άλλο σημείο.

Θα ερμηνεύσουμε αυτή την κατανομή με δύο τρόπους: α) μηχανικά, με τον ισχυρισμό ότι τα ελαφρύτερα στοιχεία είναι περισσότερο απομακρυσμένα γιατί η βαρυτική δύναμη είναι ασθενέστερη σε αυτά, ή β) ενεργειακά, με τον ισχυρισμό ότι τα «υψηλότερα» στοιχεία βρίσκονται πιο κοντά στη γη, όπου το ενεργειακό πεδίο είναι ισχυρότερο. Αυτό ίσως να υπονοεί ότι τα στοιχεία δημιουργούνται εκεί που απαντιόνται, γιατί αντιστοιχούν στο κατάλληλο ενεργειακό επίπεδο του περιβαλλοντικού πεδίου. Δεύτερον, ας δούμε τις ζώνες ακτινοβολίας Van Allen οι οποίες αποτελούνται από δύο απόλυτα διακριτές δακτυλιοειδείς συγκεντρώσεις ιόντων που περιβάλλουν τη γη στον ισημερινό. Γιατί είναι καλά διαχωρισμένες — εξ αιτίας κάποιας κρίσιμης ισορροπίας ανάμεσα στην ταχύτητα των ιόντων, την κατανομή φορτίου και την ένταση του γήινου μαγνητικού πεδίου ή εξ αιτίας κάποιας διαχωριστικότητας των γήινων ενεργειακών πεδίων;

Είναι αλήθεια ότι ίσως έχουμε υπερβεί κάποια όρια στην προσπάθειά μας να συγκρίνουμε τόσο διαφορετικά μεγέθη όπως το ανθρώπινο και το βαρυτικό πεδίο, ωστόσο, οι παραπάνω περιγραφές εκφράζουν μια αληθινή εικόνα της φύσης στην αδιατάραχτη μορφή της. Επί πλέον, στο βαθύτερο επίπεδο, η ίδια οργονοενέργεια είναι η δύναμη που δημιουργεί. Αν δεχθούμε για μια στιγμή ότι αυτές οι παρατηρήσεις είναι αληθινές και σημαντικές, πώς μπορούμε να τις ερμηνεύσουμε; Πώς μπορούμε να κατανοήσουμε τα ενεργειακά πεδία που εμφανίζονται να έχουν μια ασυνεχή συνιστώσα και τι είδους εννοιολογικές διαδικασίες πρέπει να επικαλεστούμε; Αρκετές πιθανότητες προκύπτουν από μόνες τους:

α) Η φλοιώδης διαμόρφωση των ενεργειακών πεδίων μπορεί να είναι μια βασική, εγγενής φυσική λειτουργία, πέρα από κάθε ανάλυση. Αν δεχθούμε αυτή την ιδέα, δε βρισκόμαστε, ομολογουμένως, σε καλύτερη θέση από τον κλασικό Φυσικό, ο οποίος πρέπει να καταφύγει σε αφηρημένα αξιώματα. Μια τέτοια τοποθέτηση είναι πραγματικά στείρα και αναπαραγωγική.

β) Οι παρατηρήσιμοι κόμβοι μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας αλληλεπίδρασης: μιας αλληλεπίδρασης μεταξύ του κεντρικού σώματος και του περιβάλλοντος. Έτσι θα μπορούσε να είναι ένα είδος αντήχησης, στην οποία ο δακτύλιος ενέργειας βρίσκεται στο σημείο όπου τα αμοιβαία χαρακτηριστικά των δύο συστημάτων είναι αρμονικά.

γ) Το δακτυλιοειδές φαινόμενο μας θυμίζει έντονα ένα παρόμοιο φαινόμενο που συναντάται σε άλλους φυσικούς χώρους: τα στάσιμα κύματα, όπως τα στάσιμα ηλεκτρομαγνητικά κύματα που συναντώνται γύρω από πομπούς ραδιοφωνικών σημάτων. Σε αυτή την περίπτωση, το ενεργειακό πεδίο είναι πολύ δυναμικό γιατί το φορτισμένο σώμα εκπέμπει συνεχώς παλμούς ενέργειας. Επί πλέον, κάποια από τα πεδία (π.χ. βαρυτικό) υποδηλώνουν όχι μόνο την ακτινική προς τα έξω κίνηση, αλλά και περιστροφή, σα να αποτελείται το ενεργειακό πεδίο από στρόβιλο. Αυτή είναι μια ελκυστική ιδέα, καθώς η αυθεντική βαρυτική κίνηση είναι ένας στρόβιλος υπέρθεσης, όπως σε ένα γαλαξία.

δ) Τέλος είναι κατανοητό ότι πρέπει να επικαλεστούμε αρκετούς διαφορετικούς μηχανισμούς για να εξηγήσουμε αυτά τα φαινόμενα τα οποία μπορεί να μην είναι απόλυτα συγκρίσιμα.

Πρέπει, τέλος, να επεκτείνουμε τη φαντασία μας και να αποφύγουμε τη στείρα μηχανική έννοια των «στατικών» πεδίων και να κατανοήσουμε την αληθινή, κινούμενη, δυναμική φύση τους: η κινούμενη ύλη συνεπάγεται κινούμενη ενέργεια. Αν και η τελευταία αυτή παράγραφος ήταν σε κάποιο βαθμό στηριγμένη σε υποθέσεις, ελπίζω τουλάχιστον να αποτελέσει ένα ερέθισμα για παραπέρα σκέψη και πειραματισμό σε αυτό το χώρο.

@C. Frederick Rosenblum [Κ. Φρέντερικ Ρόζενμπλουμ]

Βιβλιογραφία:

Reich W: «Η βιοπάθεια του καρκίνου». Reich W: «Οργονοτικός παλμός» Διεθνές περιοδικό της σεξοικονομίας» 1:97-150, 1954 Rosenblum, C.F.: «Το ηλεκτροσκόπιο» Αμερικάνικο Περιοδικό της Οργονομίας, 3:188-97, Νοέμβριος, 1969. Reich W.: «Η Βιοπάθεια τον Καρκίνου», Νέα Υόρκη: Orgone Institute Press, 1948. Rosenblum, C.F.: «Το Περιστρεφόμενο Βαρυτικό Κύμα», Αμερικάνικο Περιοδικό της Οργονομίας, 2: 95-99, 1968. Kilner, W.J.: «Η Ανθρώπινη Αύρα». New Hyde Park, Ν.Υ.: University Books, 1965. Reich W.: «Επαφή με το Διάστημα: Δεύτερη Αναφορά Όρανουρ». Νέα Υόρκη: Core Pilot Press, 1957.

terrapapers.com

Οργόνη η δύναμη της Ζωής !