Ο Ηράκλειος διδάσκει τι σημαίνει «εκ βάθρων αλλαγή οπτικής»…από την «παθητική ηττοπάθεια» στην «ενεργητική επιθετική στροφή»…αυτό είναι το «πρώτο βήμα»…να επιλέξεις το «αδύνατο»…τα «υπόλοιπα» έρχονται μόνα τους…

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος το 610 μΧ ανέλαβε την εξουσία μιας τσακισμένης αυτοκρατορίας.

Οι Πέρσες είχαν εισβάλλει σε όλη σχεδόν την νοτιοανατολική βυζαντινή επικράτεια και επικρατούσαν σε όλα τα μέτωπα.

Το στράτευμα ήταν εκτός από λιγοστό και με χαμηλό ηθικό.

Πνιγμένο στην ηττοπάθεια.

Οι πόροι εξίσου λιγοστοί.

Ιδίως καθώς έχασε και την Αίγυπτο.

Σε όλα τα μεγέθη ήταν σαφώς κατώτερο από το αντίστοιχο περσικό.

Το οποίο πέραν όλων των άλλων καταστροφών στην Συρία, Αίγυπτο και Ανατολία, κατέστρεψε τους Αγίους Τόπους, θανάτωσε πλέον των 100,000 Χριστιανών, δεν άφησε όρθιο κανένα Ναό και Μονή και επιπροσθέτως πήρε ως λάφυρο τον ίδιο τον Τίμιο Σταυρό…

Βορειοδυτικά, αντίστοιχα προβλήματα είχε με τους Άβαρους και τους Σλάβους.

Ο Ηράκλειος μέσα σε όλη αυτή την «μαυρίλα» της εποχής αποφάσισε να δει την κατάσταση όχι παθητικά και αμυντικά αλλά «επιθετικά».

Αποφάσισε πως θα πρέπει να οργανώσει μια επιχείρηση εισβολής στην καρδιά της Περσίας που θα οδηγούσε στην ριζική συντριβή του προαιώνιου εχθρού. 

Και το πέτυχε.

Όχι βεβαίως από τη μια μέρα στην άλλη.

Πήρε χρόνο.

Αλλά από την στιγμή που πήρε την απόφαση να «αλλάξει την οπτική θεώρηση των πραγμάτων» είχε κάνει πια το καθοριστικό βήμα.

Είχε «επαναρρυθμίσει τα πράγματα».

Κι αυτό το reset έβαλε την τσακισμένη βυζαντινή οργανωτική μηχανή σε νέα πορεία.

Σε μια ανασύνταξη δυνάμεων.

Σημαντική βοήθεια στο να πάρει την απόφαση να αλλάξει την οπτική του έπαιξε ο Πατριάρχης Σέργιος.

Ο οποίος δεν έμεινε μόνον εκεί.

Του διασφάλισε και πόρους.

Μέσα στην γενική ανέχεια του κράτους και του πληθυσμού, ο σοφός Αρχιερέας και αφού πίστευε στον Ηγέτη Ηράκλειο, έκρινε πως ήταν επιτακτική ανάγκη να του χορηγήσει και κάθε οικονομική δύναμη που είχε η Εκκλησία.

Από τα εκκλησιαστικά πολύτιμα μέταλλα κόπηκαν νομίσματα.

Με αυτά χρηματοδοτήθηκε το χτίσιμο του νέου στρατεύματος.

Άρχισε μια αργή αλλά σταθερή ανοικοδόμησή του.

Στρατολογήσεις αλλά και νέου τύπου εκπαίδευση στοιχειοθετημένη και επιβλεπόμενη από τον ίδιο τον Στρατηγό Ηράκλειο.

Είχε αντιληφθεί τα σημεία υπεροχής του περσικού στρατού και τις αντίστοιχες βυζαντινές ατέλειες.

Κατάφερε και τις μετέτρεψε σε σημεία υπεροχής εφόσον αναπροσάρμοσε κάθε τακτικό σχεδιασμό.

Με την εκπαίδευση κατόρθωσε να αλλάξει τις τακτικές μάχης, προσαρμόζοντάς τις στους νέους στρατηγικούς στόχους αλλά κυρίως στις ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου αντιπάλου.

Και πέτυχε.

Έστω κι αν αυτή η προετοιμασία του πήρε κάπου στα δέκα χρόνια.

Έστω κι αν χρειάστηκε να αδειάσει όλη την αυτοκρατορία από την Ισπανία ως την Αρμενία από τα στρατεύματα προκειμένου να τα συγκεντρώσει όλα στην ανατολία.

Κατόρθωσε να εισβάλλει στην καρδιά της Περσίας όπως χίλια χρόνια πριν ο Μ. Αλέξανδρος.

Με μια διαφορά.

Ο Αλέξανδρος παρέλαβε από τον πατέρα του Φίλιππο ένα έτοιμο στράτευμα, μια πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή, άφθονους πόρους και ένα περιβάλλον άνευ κινδύνων.

(Το ίδιο και άλλοι ρωμαίοι στρατηλάτες πριν απ’ τον Ηράκλειο. Παρ’ όλα αυτά, δεν κατόρθωσαν να επιφέρουν συντριπτικό πλήγμα στην ισχυρή περσική στρατιωτική μηχανή)…

 Ο Ηράκλειος ξεκίνησε πιο κάτω από το μηδέν.

Ξεκίνησε από μια ρημαγμένη αυτοκρατορία. 

Κληρονομιά του ήταν τα συντρίμμια του Φωκά…ο οποίος, συν τοις άλλοις, δεν άφησε ζωντανό κανέναν από τους ικανούς και έμπειρους στρατηγούς του Μαυρίκιου.

Για πρώτη φορά στα χρονικά της Βασιλεύουσας, ο Ηράκλειος βρέθηκε με τον εχθρό απέναντι από την πρωτεύουσά του και να αλωνίζει απείραχτος σε όλη την επικράτεια καταστρέφοντας και λεηλατώντας.

Τούτων δοθέντων, πολέμησε ενάντια σε κάθε λογική πρόβλεψη και νίκησε.

Την έννοια της «αλλαγής οπτικής» (που μπορεί να “φέρει τα πάνω κάτω”) η ελληνική κοινωνία την έχει βιώσει πολύ καλά στην ιστορία της.

Πολέμησε άπειρες φορές εναντίον υπεράριθμων αντιπάλων κόντρα σε κάθε λογική και επικράτησε.

Αλλά επικράτησε ΜΟΝΟΝ όταν άλλαξε «δραστικά» την «οπτική θεώρηση των πραγμάτων» και βγήκε από την «νωθρότητα», την «παθητική μοιρολατρία» και την «ηττοπάθεια» κάνοντας την «επιθετική επιλογή» και σχεδιάζοντας/στοχεύοντας το “αδύνατο”…το “παράλογο”…Σαλαμίνες και Δερβενάκια…

Σήμερα, σχεδόν δέκα χρόνια χωμένοι μέσα σε μια δεινή κοινωνικοοικονομική κρίση που με μαθηματική ακρίβεια τείνει να μας διαλύσει σαν χώρα, σαν έθνος, σαν κοινωνία, σαν ελεύθερο κράτος, αντιμετωπίζουμε ξανά τον ίδιο κίνδυνο.

Αυτός ο τόπος για μια ακόμη φορά στην ιστορία του, με απόλυτη έλλειψη συναίσθησης του κινδύνου, έχει αφεθεί λες στον επικείμενο χαμό του.

Βλέπει η ελληνική κοινωνία την «εικόνα της οικονομικής μαυρίλας» και έχει αφεθεί στην παράλυση του φόβου.

Δεν συνειδητοποιεί πως αυτό είναι μόνον το πρελούδιο.

Αρνείται να διδαχτεί από την ιστορία.

Αρνείται να συνειδητοποιήσει πως αυτό που έρχεται ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑ είναι ΠΟΛΕΜΟΣ…

Εξακολουθεί να πιστεύει αφελώς πως ο ΠΟΛΕΜΟΣ είναι κάτι που εξαφανίστηκε πια απ’ αυτό το κομμάτι γης…πως θα αγγίζει πια όλους τους άλλους παρεκτός την Ελλάδα…

Φοβούνται δε οι πάντες να ξεστομίσουν αυτή την λέξη…την λέξη ΠΟΛΕΜΟΣ…πλην ελαχίστων που κι αυτοί μόλις το κάνουν απομονώνονται από το “πολιτικά ορθό” περιβάλλον τους…

Υπάρχουν πάντα χονδρικά – σύμφωνα με την λογική της αυτοσυντήρησης που μας έφερε ως εδώ ιστορικά – δύο δρόμοι:

Ο ένας που ακολουθεί – δυστυχώς – η χώρα αυτή τη στιγμή ( ο “παθητικός”) και ο άλλος που η ιστορία διδάσκει πως πάντα παίρναμε όταν στα σοβαρά θέλαμε να «επιβιώσουμε επικρατώντας» και που πρέπει να ξαναπάρουμε….

Αυτός που ακολουθεί η ελληνική κοινωνία – με το να ακολουθεί πιστά τους παραδοθέντες πολιτικούς ηγέτες της που νοιάζονται μόνον για την τσέπη τους – είναι η «ξεπουλημένη παράδοση άνευ όρων».

Κι αυτή και οι πολιτικοί της έχουν παραδοθεί στην λογική που λέει πως:

έχουμε ένα χ επίπεδο ζωής…άλλος υποτυπώδες ίσα ίσα να φυτοζωεί, άλλος καλύτερο και άλλος χλιδάτο…

…για να το διατηρήσουμε απαιτούνται χρήματα…έστω κι αν πλέον δεν παράγει τίποτα αυτός ο τόπος, κάποιοι εκτός χώρας μας δίνουν (δανείζουν) αυτά τα χρήματα…

…έστω κι αν αυτό ισοδυναμεί με όλο και αυξανόμενο χρέος αυτού του τόπου προς τους έξωθεν πιστωτές…

…συνεπώς, πρέπει να κάνουμε ότι λένε αυτοί (οι “πιστωτές”) έστω κι αν αυτό σημαίνει πως το χρέος αυτό θα ξεπληρωθεί (δήθεν) με το να μας πάρουνε στην κυριολεξία κάθε ίχνος αυτού του τόπου και των πόρων του…και όχι μόνον…ακόμη και τα τομάρια των ίδιων των πολιτών όπως κάποτε επί δουλείας…μεταφορικά και στην κυριολεξία…

…αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει με την ακατάσχετη εγκληματική φορομπηχτική πολιτική και το ακατάπαυστο θανατηφόρο χαράτσωμα (που ούτε καν η (δήθεν ανεξάρτητη) Δικαιοσύνη δεν αντιδρά) είναι η άλλη όψη του παραπάνω εφιάλτη…

…άδικοι φόροι που αδυνατούν να πληρώσουν οι πολίτες με αποτέλεσμα να τους δημευτεί κάθε περιουσία και αυτοί να βρεθούν καταχρεωμένοι, σκλάβοι στην ουσία, σ΄ ένα κράτος υπάλληλο των πιστωτών…

…συνεπώς, αυτός ο σκλάβος κατόπιν για να ξεχρεώσει θα πρέπει να εργαστεί – με όρους δουλείας – εκεί που θα του οριστεί…

(εάν δείτε τα ψιλά γράμματα στα νέα «ανθρωπιστικά νομοθετήματα» του  2017, θα διαπιστώσετε πως για πρώτη φορά εγκαινιάζεται υποχρέωση του ανέργου να παρέχει «απλήρωτη εθελοντική εργασία σε Δήμους και ποιός ξέρει ποιόν άλλον σε λίγο»)…

Μέσα σε αυτή τη «λογική ατομικού ωφελιμισμού» κατόρθωσαν κάποιοι να μην χωράει καμία άλλη σκέψη…

Ούτε για εθνικούς κινδύνους, ούτε για εθνική ανεξαρτησία, ούτε τίποτα…

Είναι ένας φαύλος κύκλος αυτή η λογική που δεν κόβεται με καμία «γνωστή πολιτικά ορθή γραφειοκρατική/πολιτειακή επιλογή».

Ο μόνος τρόπος να αναστραφεί αυτή η πορεία αυτοκαταστροφής είναι η «επαναρρύθμιση των παραμέτρων οπτικής»…

Να ξαναδούμε τα πράγματα από «άλλο φίλτρο»…πιο “αισιόδοξο”…πιο “επιθετικό”…να ζητήσουμε και να σχεδιάσουμε το “παράλογο”…το έξω από κάθε λογική πρόβλεψη…

Ο δεύτερος δρόμος που διδάσκει η ιστορία μας.

Να αλλάξουμε τις προτεραιότητες και να θέσουμε πρώτη την ανάγκη διαφύλαξης της ύπαρξης αυτού του τόπου σαν Ελληνικό Έθνος και αύριο…

Αυτό σημαίνει να αντιμετωπίσουμε κατάματα τους εθνικούς κινδύνους σαν πρώτη προτεραιότητα.

Κινδύνους εδαφικούς, κινδύνους αλλοίωσης της εθνικής καθαρότητας της ελληνικής κοινωνίας από τις αθρόες ελληνοποιήσεις, κινδύνους δημόσιας και εθνικής ασφάλειας.

Από την στιγμή που θα τεθούν αυτά ως προτεραιότητα, αυτομάτως θα πρέπει να καλυφθούν πρώτες οι ανάγκες των μηχανισμών που ορίστηκαν να προστατεύουν τον τόπο από αυτούς τους κινδύνους.

Ανάγκες υλικές και όχι μόνον…

Πχ Ανάγκες σε επίπεδο νομοθετικών προβλέψεων…

…δεν νοείται, ας πούμε, να θεωρείται ως “παθολογική ισλαμοφοβία-ξενοφοβία” και «εχθροπάθεια» η αντίληψη του τουρκικού, ισλαμικού, αλβανικού κινδύνου ως αυτό ακριβώς που είναι: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ)…

Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουν οι έντονοι ρυθμοί «ισλαμικής εισβολής» και να μην νομοθετείται μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης που θα δικαιολογούσε μια απόφαση στρατοδικείου η οποία – θα έπρεπε – να οδηγούσε σε δημόσιες θανατικές εκτελέσεις των δουλεμπόρων…

Δεν είναι δυνατόν, να είναι πια γνωστοί οι «υστερόβουλοι ανθελληνικοί σχεδιασμοί» των αλβανικών υπηρεσιών και να μην νομοθετείται η αφαίρεση της ελληνικής υπηκοότητας από τους αλβανούς και να μην εφαρμόζεται η μαζική εκδίωξή τους από την χώρα.

Δεν είναι δυνατόν να είναι πασιφανής πια η επικείμενη στρατιωτική σύγκρουση Ελλάδας Τουρκίας/Αλβανίας και να μην έχει ξεκινήσει ο απαραίτητος ικανός επανεξοπλισμός του στρατεύματος με όλα τα απαραίτητα σύγχρονα μέσα (αλλά και όλων των πολιτών στα πλαίσια μιας Παλλαϊκής Άμυνας).

Κι εδώ φτάνουμε στο δια ταύτα:

Με τι οικονομικά μέσα θα γίνουν όλα αυτά;

Όταν ο τόπος φτάνει σ’ αυτό το σημείο, «αλλαγή οπτικής» σημαίνει δραστικές ιστορικές επιλογές…όπως πάντα…δεν το αντιμετωπίζουμε πρώτη φορά…

Η συμμετοχή στην ΕΕ αποδείχτηκε πως ήταν ότι χειρότερο…

Μετατραπήκαμε για μια ακόμη φορά σε αποικία, σε μια κατεχόμενη ζώνη…

Πρέπει να αποχωρήσουμε άμεσα…

Για να ξαναβρούμε τον “παραγωγικό εαυτό” μας και την δυνατότητα του δικού μας νομίσματος που θα χρηματοδοτήσει εν πολλοίς όλα τα υπόλοιπα…

Πρέπει πάραυτα να διαλυθεί αυτό το γερμανικό νεοαυτοκρατορικό μόρφωμα της ΕΕ…

Έχουμε μπροστά μας την υπερ πάντων στρατιωτική αναγκαιότητα (που σημαίνει πανάκριβοι εξοπλισμοί και εξίσου πανάκριβη επανασύσταση ενός μεγάλου και ισχυρού στρατεύματος έτοιμου να διεξάγει άμεσα πόλεμο) και ταυτόχρονα την ανάγκη εξεύρεσης πόρων και (γνήσιων και όχι imitation) συμμάχων.

Θα πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε κινήσεις εντός και εκτός Δύσης ταυτόχρονα.

Εμείς χρειαζόμαστε εξοπλισμό τώρα και σε ευνοϊκές τιμές και διακανονισμούς…ει δυνατόν με ανταλλαγές σε είδος…

Αυτά εφόσον μας τα παρέχει η Ρωσία ή η Κίνα ή ο οποιοσδήποτε άλλος εκτός Δύσης, δεν πρέπει να έχουμε κανέναν ενδοιασμό να προχωρήσουμε σε συμφωνία μαζί του…

…ότι εκφοβιστική τακτική κι αν ακολουθήσουν τα εξ Εσπερίας νεοταξίτικα αρπακτικά…

Αρκετά πια με τα φοβικά σύνδρομα των πολιτικών μας απέναντι στην Δύση…

Αφού είναι τόσο πολύ πια γοητευμένοι από τα προτεσταντικά πρότυπα ας ξεκουμπιστούν απ’ αυτόν τον τόπο μια και δια παντός…

Εάν ταυτόχρονα η Αγγλία με την στήριξη των ΗΠΑ είναι αποφασισμένη να χτίσει την δική της ΕΕ, με το καλό να διαπραγματευθούμε την ένταξή μας σε αυτή την νέα ΕΕ…

Επ’ ουδενί όμως δεν πρέπει να βρεθούν ξανά σε θέσεις πολιτικής ισχύος στην Ελληνική πλευρά πολιτικοί παλαιού τύπου απ’ αυτούς που έμαθαν στους “παλιούς υποτακτικούς τρόπους”, απ’ αυτούς που πλούτισαν απ’ τους “τεμενάδες”…

Εάν από την άλλη, η Ρωσία είναι αποφασισμένη να στήσει την δική της ΕΕ από την βαλτική ως τα Βαλκάνια και τον Καύκασο, επίσης να δούμε θαρραλέα την είσοδό μας σε αυτή την Ρωσική ΕΕ…

Όπου είναι το εθνικό συμφέρον.

Και το 1821 όλες οι προβλέψεις κόντρα ήταν…κανείς από τους «δυτικούς προστάτες» δεν επιθυμούσε την επανάσταση….μαζί με αυτούς και τα υπαλληλάκια τους τα εγχώρια…οι προύχοντες…παρ’ όλα αυτά έγινε…και κόντρα σε κάθε λογική και με όλα τα εμπόδια των ξένων, ΠΕΤΥΧΕ…