Διαφημίσεις
Γεωγραφία : Ένα μέρος του νερού της βροχής καθώς φτάνει και μόλις πέσει στην επιφάνεια της γης, πριν απορροφηθεί από το έδαφος, εξατμίζεται. Η ποσότητα του νερού, που δεν απορροφήθηκε, σχηματίζει αρχικά έναν υδάτινο μανδύα στην επιφάνεια της γης και πολύ γρήγορα διαχωρίζεται σε ένα σύνολο υδάτινων ρευμάτων αποτελούμενο από πολλούς μικρούς κλάδους (ρυάκια), που συγκλίνουν σε μεγαλύτερους (χείμαρρους) και αυτοί σε ακόμη μεγαλύτερους (παραπόταμους) δημιουργώντας τελικά το κύριο ρεύμα (ποτάμι). Τα υδάτινα ρέματα αποτελούν διεξόδους του επιφανειακού νερού της βροχής προς τη θάλασσα (φυσικό αντιπλημμυρικό σύστημα).
Από γεωλογικής άποψης : διαμορφώνουν το τοπίο μέσω της αποσαθρωτικής και της αποθετικής δράσης τους. Τα ρέματα δεν αποτελούν απλά ένα γεωλογικό ή ένα υδραυλικό φαινόμενο μόνο. Αποτελούν υγρότοπους στους οποίους η διατήρηση του πρασίνου στηρίζει και προσφέρει καταφύγιο σε αρκετά είδη μικροπανίδας. Επηρεάζουν το κλίμα των περιοχών που διασχίζουν (καθιστώντας το ηπιότερο ρυθμίζοντας την υγρασία και τη θερμοκρασία, ενώ παράλληλα δρουν και ως αεραγωγοί). Παρουσιάζουν αντιρρυπαντική δράση στην ατμόσφαιρα (κατακρατώντας σκόνη και άλλους ρύπους, μειώνοντας το θόρυβο και εμπλουτίζόντάς την με οξυγόνο).
Από πολεοδομική σκοπιά : διαχωρίζουν τις χρήσεις γης, διασφαλίζοντας ελεύθερους χώρους και χώρους πρασίνου, συμβάλλοντας στη βελτίωση της αισθητικής του ευρύτερου τοπίου.
Διακρίνουμε τρεις κύριες κατηγορίες υδατίνων ρευμάτων :
1) τους Χείμαρρους, που κατακλύζονται από νερό μόνο κατά τη διάρκεια έντονων βροχοπτώσεων (παροδική ροή),
2) τα Ρέματα, που περιέχουν νερό το μεγαλύτερο μέρος του έτους (περιοδική ροή)
3) τους Ποταμούς, που περιέχουν νερό καθ’όλη τη διάρκεια του έτους (μόνιμη ροή).
Σε κάθε υδάτινο ρεύμα διακρίνουμε : τη Λεκάνη Απορροής (με τις επιμέρους υπολεκάνες)
τη Κοίτη Ροής
τις Εκβολές.
Η δράση των υδατίνων ρευμάτων είναι :
Αποσαθρωτική (χημική και μηχανική αποσάθρωση)
Διαβρωτική (υποσκαφή και μεταφορά των προϊόντων της αποσάθρωσης)
Διαμετακομιστική και Αποθετική
Από σκοπιά της οικολογίας : Οι διαφορετικές περιβαλλοντικές συνθήκες σε κάθε τμήμα του υδατίνου ρεύματος οδηγούν και σε αντίστοιχη διαφορετική σύσταση της χλωρίδας και της πανίδας του.
Α) Στις απότομες κλιτύες των βουνών τα νερά είναι κρύα, καθαρά και ορμητικά με τυρβώδη (η τύρβη : ο θόρυβος) ροή και με μεγάλη περιεκτικότητα σε διαλυμένο οξυγόνο. Τα φυτά επιβιώνουν ριζώντας στους βράχους και τα ψάρια είναι του ψυχρού νερού που έχουν υψηλές απαιτήσεις σε οξυγόνο, όπως η πέστροφα
Β) Σε περιοχές χαμηλότερου υψομέτρου, όπου τα νερά είναι θερμότερα και λιγότερο ορμητικά, με μικρότερη περιεκτικότητα σε διαλυμένο οξυγόνο, συναντάμε μεγάλη ποικιλία ψαριών ψυχρών και θερμότερων νερών, που δεν έχουν και πολύ μεγάλες απαιτήσεις σε οξυγόνο.
Γ) Προς τις εκβολές, όπου η κλίση είναι πολύ μικρή, η ροή αρκετά βραδεία, τα νερά θερμότερα και βαθύτερα και το διαλυμένο οξυγόνο σχετικά φτωχό, συναντάμε μεγάλη ποικιλία οργανισμών. Σε μεγαλύτερα βάθη συναντάμε οργανισμούς παραπλήσιους με αυτούς που ζουν σε λίμνες.
Περιοριστικοί παράγοντες πολύ σημαντικοί για τα οικοσυστήματα των γλυκών νερών είναι :
1) Η Θερμοκρασία (οι περισσότεροι οργανισμοί των νερών είναι στενόθερμοι, δηλαδή ανέχονται πολύ μικρές μόνο διακυμάνσεις θερμοκρασίας του νερού)
2) Η Διαύγεια του Νερού (η οποία καθορίζει το βάθος στο οποίο εισχωρεί το φως-ευφωτική ζώνη- και συνεπώς το βάθος μέχρι του οποίου συντελείται η φωτοσύνθεση.
3) Η Ταχύτητα του Ρεύματος (η οποία επηρεάζει την κατανομή αερίων, θρεπτικών αλάτων και μικρών οργανισμών)
4) Η Περιεκτικότητα του Νερού σε Οξυγόνο (αναπνοή) και σε Διοξείδιο του Άνθρακα (φωτοσύνθεση)
5) Η Σύγκέντρωση των Θρεπτικών Αλατων στο νερό (κυρίως νιτρικών και φωσφορικών)
1) Η Αλληλεπίδραση του Υδατικού Οικοσυστήματος του Ρεύματος με το Χερσαίο Οικοσύστημα το οποίο διασχίζει (το ρεύμα τροφοδοτείται από οργανική ύλη της ξηράς όπως ξερά φύλλα του δάσους που διασχίζει, και αντίστροφα, το ρεύμα στηρίζει κάποιους οργανισμούς της χέρσου, που βρίσκουν την τροφή τους σε αυτό)
Μερικές από τις κύριες λειτουργίες των ρευμάτων :
1) Δεσμεύουν την Ηλιακή Ενέργεια μέσω της φωτοσύνθεσης την οποία κάνουν οι οργανισμοί που αιωρούνται κοντά στην επιφάνεια του νερού (π.χ.φυτοπλαγκτόν) και οι ριζωμένοι στον πυθμένα ή στα πρανή (φυτά).
2) Ο Εμπλουτισμός των Υπογίων Υδάτων Υδροφόρων Στρωμάτων και η Συμμετοχή τους στην Τροποποίηση των Πλημμυρικών Φαινομένων.
3) Η Ρύθμιση του Κλίματος των παραρεμάτιων περιοχών, ενώ παράλληλα αποτελούν διαύλους κίνησης αερίων μαζών από τη θάλασσα προς τη χέρσο και τανάπαλιν.
4) Η Αντιρρυπαντική Δράση : παγιδεύοντας αιωρούμενα σωματίδια και τοξικές ουσίες, απορροφώντας μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα και περιορίζοντας το θόρυβο.
5) Διαμορφώνουν το Ανάγλυφο, από πολεοδομική σκοπιά, βελτιώνοντας την αισθητική του τοπίου, διασφαλίζοντας ελεύθερους χώρους, διαχωρίζοντας τις χρήσεις γης και εξασφαλίζοντας την επικοινωνία της πόλης με το φυσικό περιβάλλον.
6) Αλληλοσχετίζουν διάφορα υγροτοπικά οικοσυστήματα και συμβάλλουν στη σύνδεσή τους με δασικά, λιβαδικά κ.ά. οικοσυστήματα (π.χ.μεταφορά σπερμάτων και θρεπτικών συστατικών)
Η αξία των υδάτινων ρευμάτων
1) Αξία που απορρέει από τις λειτουργίες τους (αντιπλημμυρική δράση, βελτίωση κλίματος, αντιρρυπαντική δράση κ.ά.)
2) Στηρίζουν τη βιοποικιλότητα
3) Παρέχουν τροφή (αλιεία, κτηνοτροφία,θήρα, ιχθυοκαλλιέργεια), πρώτες ύλες (αμμοληψίες, υλοτομία, νερό για ύδρευση και άρδευση, φάρμακα (αντιβοιωτικά), ενέργεια (υδροηλεκτρικοί σταθμοί κ.ά.)
4) Κοινωνική αξία (επιστημονική, εκπαιδευτική, αναψυχή, άθληση, οικοτουρισμός, πολιτιστική σύνδεση με μυθολογία, ιστορία, λογοτεχνία, μουσική κ.ά.)
Μυθολογία : Ο ποταμός βλέπει ολάκερη την φύση να ανανεώνεται αδιάκοπα στις όχθες του, βλέπει τα φυτά, τα δέντρα που μεγαλώνουν κοντά του να χάνονται και να ξαναγεννιούνται, βλέπει τις γενιές των ανθρώπων και των ζώων που ποτίζονται από τα νερά να περνάνε και να πεθαίνουν. Ο ποταμός είναι αιώνιος. Αναπαριστά τη ρευστότητα των πραγμάτων, τον διαρκώς ανανεούμενο κόσμο και την αέναη αναγέννηση της ψυχής του ανθρώπου. Είναι πηγή ζωής και κανάλι επικοινωνίας. Συνδεόταν κατά την αρχαιότητα με τη γονιμότητα της γης, τις τελετές μύησης και τα διαβατήρια έθιμα, που συμβόλιζαν το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην εφηβεία ή από τη ζωή στο θάνατο. Οι Έλληνες πρόσθεταν ότι είναι θείος, είναι ένας θεός. Του αφιέρωναν ιερά και βωμούς στα πράσινα άλση, τα οποία διατηρούνταν από την αφθονία και την δροσιά των νερών του. Τα πνεύματα των ρευμάτων και ειδικότερα οι θεοποιημένοι μεγάλοι ποταμοί, σύμφωνα με την κάθε τοπική παράδοση, λατρεύονταν και ως γενάρχες, οικιστές και προστάτες του τόπου. Τους προσφέρονταν συνήθως ταύροι, άλογα, κριάρια, ιδίως σε δύσκολα περάσματα. για τα διαβατήρια, και τους αφιερώνονταν οι τρίχες της κεφαλής των πιστών ή η παρθενική ζώνη των κοριτσιών. Η λατρεία τους είναι εύλογο να φτάνει σε πολύ παλιούς χρόνους και είναι μαρτυρημένη στους Ινδούς, στους Πέρσες, στους Αιγυπτίους, στους Κέλτες, στους Ρωμαίους και σε άλλους λαούς. Μερικοί μυθολογήθηκαν ως αθάνατοι, ισότιμοι με τους Ολύμπιους θεούς και γενεαλογήθηκαν ως γιοι του αρχέγονου Ωκεανού ή γιοι του Δία, δηλαδή των νερών που πέφτουν από τον ουρανό. Όταν ο Δίας στην Ιλιάδα (ραψωδία Υ στίχος 7) καλεί σε σύναξη τους θεούς στα δώματα του Ολύμπου, καταφθάνουν και όλοι οι ποταμοί, πλην του γενάρχη τους, του Ωκεανού.
Ο Ωκεανός
Ο Ησίοδος στη Θεογονία λέει ότι αυτοί οι γιοι του Ωκεανού είναι 3000, όσες και οι κόρες του οι Ωκεανίδες, και αναφέρει τους πιο γνωστούς που ανάμεσα τους είναι ο Αλιάκμων, ο Αλφειός, ο Αχελώος, ο Λάδων, ο Νείλος, ο Πηνειός, ο Σαγγάριος και ο Στρυμών. «Τηθύς δ’ ’Ωκεανῷ ποταμούς τέκε δινήεντας,…». Οι Έλληνες απέδιδαν τον ίδιο θεϊκό χαρακτήρα σε πολλούς μεγάλους ξένους ποταμούς, όπως ο Νείλος, ο Φάσις, ο Ίστρος, ο Ηριδανός, που στις όχθες τους τούς είχε σπρώξει το πνεύμα της περιπέτειας ή που τα ονόματά τους είχαν φτάσει ως αυτούς, χάρη στις εμπορικές τους σχέσεις.
Μαζί με τους ποταμούς λατρεύονταν και οι Νύμφες, οι αγαθοποιοί δαίμονες της φύσης, τα πνεύματα της βλάστησης, που κατοικούσαν στα δάση (Αμαδρυάδες), στις πηγές (Υδριάδες), στις κρήνες (Κρηνίδες) και στα ποτάμια (Επιποταμίδες). Τα συναπαντήματα έκρυβαν κινδύνους : πολλοί ήταν αυτοί που εξαφανίζονταν (τους άρπαζαν οι Νύμφες την ώρα που έπιναν νερό) ή έχαναν τα μυαλά τους και γίνονταν νυμφόληπτοι (νεραϊδοπαρμένοι). Οι νύμφες ως θεότητες της γονιμότητας ήταν μαζί με τους ποταμούς κουροτρόφοι, δηλαδή φρόντιζαν για την ανατροφή των βρεφών.
Στα μνημεία της ελληνικής τέχνης οι ποταμοί εικονίζονταν με ζωικές μορφές. Οι φιδωτοί ελιγμοί ενός ήσυχου ποταμού τους θύμιζαν την όλο στροφές και κάμψεις πορεία του δράκοντα ή του φιδιού. Ο χείμαρρος που κατέβαινε από τα βουνά με πάταγο, που παράσερνε και αφάνιζε τα παντα, τους θύμιζε την ορμή, τα μουγκρητά και τις μανίες του ταύρου. Το κορμί τους είναι ενός ταύρου. Το πελώριο τους κεφάλι ενός εύρωστου και γενειοφόρου άντρα, που το στόμα του βγάζει κύματα νερού, και στο μέτωπό του έχει δυο μεγάλα κέρατα (σύμβολο της δύναμής του). Είναι η εικόνα της πηγής ή του «κεφαλιού» του ποταμού, όπως λένε ακόμα και οι σημερινοί Έλληνες (το κεφαλάρι). Τα κέρατα που στολίζουνε το κεφάλι είναι οι ελιγμοί και οι διακλαδώσεις που σχηματίζει το ρέμα του. Είναι ακόμα το σύμβολο της γονιμοποιητικής του δύναμης. Ο Ηρακλής, νικητής στη μάχη του με τον Αχελώο, του βγάζει ένα κέρατο. Το ποτάμι έγινε υποκείμενο σε ένα αγώνα τιθάσευσης της φυσικής του δύναμης, δαμασμού της ανυπότακτης ορμής του. Έτσι το ποτάμι εξημερώνεται όπως το άγριο ζώο, οριοθετείται ο ρους του από κτιστές όχθες, θέτει τη δύναμή του στην υπηρεσία των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, γίνεται μόνο ζωογόνο και αποκλειστικά αγαθοποιό. Εικονιστικά ή ποιητικά απόδίδεται ως ποτάμι-δράκοντας, ως ποτάμι-άλογο, ως ποτάμι-οργισμένος ταύρος πριν πάρει την εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου, πριν γίνει ποταμός-γέροντας γενειοφόρος τυλιγμένος σε πλούσιο ιμάτιο και στην ηρεμία-ακινησία της ανθρώπινης σοφίας.
Ιστορικά : Στην αρχαιότητα, που οι πηγές και τα ποτάμια ήταν ιερά, οι Αθηναίοι θεωρούσαν το νερό ύψιστο αγαθό και αναπόσπαστο μέρος του πολιτισμού τους αλλά και της καθημερινότητάς τους γενικότερα. Σύμφωνα με τον Όμηρο ο ποταμός είναι : ιερός, δίος, λάβρος, ωκύρροος, δινήεις, αργυροδίνης, βαθυδίνης και κελάδων. Το νερό, πολύτιμη πηγή ζωής και αναπόσπαστο μέρος του φυσικού πλούτου, φαίνεται πως ήταν απαραίτητο όχι μόνο για τους ζωντανούς, αλλά και για τους νεκρούς. Κάτω από τον ίσκιο των δέντρων και τη δροσιά των νερών οι αποθανόντες «απολάμβαναν» την αιώνια γαλήνη και «εξασφάλιζαν» την ανάπαυση των ψυχών τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο περιποιημένοι κήποι ήταν εκείνοι που περιέβαλαν νεκροταφεία! Το υγρό στοιχείο σε συνδυασμό με την πλούσια βλάστηση έδινε τη δυνατότητα στους ανθρώπους για ηρεμία πνεύματος και ψυχής καθώς και περισυλλογής. Έτσι λοιπόν, προϋπόθεση για την καλή λειτουργία των φιλοσοφικών σχολών ήταν ένα φυσικό περιβάλλον απότελούμενο από ολάνθιστους κήπους και τρεχούμενα νερά. Ένα σχόλιο στον Πίνδαρο (Πύθια,4,145) αναφέρει ότι οι αρχαίοι έκοβαν τις παιδικές τους μπούκλες και τις αφιέρωνανα στους ποταμούς, που «..άντρες αντρώνουν (κουρίζουσι)..», επειδή πίστευαν ότι το νερό συμβάλλει στην αύξηση των πάντων. Στην Αρκαδία, τα νεαρά αγόρια και κορίτσια μαζεύονταν κάθε χρόνο, μια επίσημη μέρα, στις όχθες της Νέδας, για να κόψουν εκεί τα μαλλιά τους, που τα αφιέρωναν στον ποταμό. Αυτή η συνήθεια ανάγεται στους πρώτους χρόνους της Ελλάδας. Βρίσκουμε μια περίεργη μαρτυρία γι’ αυτή στην 23η ραψωδία της Ιλιάδας (Ψ144-151). Ο Αχιλλέας απευθυνόμενος στον Σπερχειό ποταμό, λέει: « Σπερχειέ, του κάκου αλήθεια σου’ταξεν ο κύρης μου ο Πηλέας στην ποθητή πατρίδα αν γύριζα κει πέρα, τα μαλλιά μου στη χάρη σου να κόψω, κάνοντας τρανή θυσία από πάνω : πενήντα κριάρια πλάι στους όχτους σου βαρβάτα να σου σφάξω, πα στις πηγές, όπου’ναι το άλσος σου κι ο ευωδιαστός βωμός σου. Τέτοιαν ευκή είχε κάμει ο γέροντας, μα εσύ το ναι δεν το’πες! Τώρα που πίσω πια δεν έρχομαι στη γη την πατρική μου, ας πάρει τα μαλλιά μου ο Πάτροκλος ο αντρόκαρδος μαζί του.» (Μετάφραση : Ν.Καζαντζάκη-Ι.Θ.Κακριδή) Αυτή η συγκινητική προσφορά δείχνει καλά ποιες θρησκευτικές ιδέες οι ποταμοί ξυπνούσανε στις ψυχές των Ελλήνων, που έφταναν και ως τη θυσία των μαλλιών τους προς αυτούς, των μαλλιών τους που ήταν αναγκαίο στόλισμα εκείνης της φυσικής τους ομορφιάς, για την οποία ήταν τόσο περήφανοι.
Πίστευαν επίσης πως βρίσκανε στα νερά τους μια δύναμη κάθαρσης, ανάλογη με εκείνη που αναζητούσαν στα ιερά του Απόλλωνα. «Ποτέ των αείρροων ποταμιών τ’ομορφοκύλιστο νερό να μήν περνάς με τα πόδια, προτού να προσευχηθείς κοιτάζοντας την όμορφη ροή, νίβοντας τα χέρια στο πολυαγάπητο νερό. Όποιος περάσει ποτάμι με το κακό μέσα του και μ’άνιφτα χέρια, μ’αυτόν οι θεοί οργίζονται και βάσανα του δίνουν μετά».(Ησίοδος : Έργα και Ημέραι,737-741)
Σύγχρονη κατάσταση-προβλήματα-λύσεις : Οι κάτοικοι της Δύσης, σε ένα έδαφος που βρέχεται συχνά από τις βροχές και ποτίζεται από μύριους ποταμούς, δύσκολα καταλαβαίνουν ποια είναι η άξια του νερού για ορισμένους πληθυσμούς της ανατολής. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου 6 μήνες το χρόνο δεν πέφτει βροχή, όπου το χιόνι δε σκεπάζει παρά μονάχα τις αψηλές κορυφές των βουνών, σε μια χώρα όπου μπορεί κανείς να ταξιδεύει μια ολάκερη μέρα χωρίς να συναντήσει μια πηγή, νιώθουμε βέβαια, ότι το νερό είναι όχι μονάχα ένα πολύτιμο αγαθό, αλλά και η ίδια η προϋπόθεση για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Για να μπορούν οι υγρότοποι να λειτουργήσουν αρμονικά πρέπει να δοθεί προσοχή στην ορθολογική διαχείρησή τους. Πρέπει να γίνεται συνετή χρήση και αξιοποίηση των ωφελειών κατά τέτοιο βιώσιμο τρόπο, που να διασφαλίζει την ανάπτυξη και τη διατήρηση του οικοσυστήματος. Πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ενιαίο σύστημα, με διάφορα επί μέρους αλληλεπιδρώντα οικοσυστήματα, τα οποία να θεωρούνται συνολικά, σε ολόκληρη τη λεκάνη απορροής.
Δυστυχώς η ανθρώπινη παρέμβαση δεν υπήρξε και συνεχίζει να μην είναι συνετή. Η αστικοποίηση τμημάτων της λεκάνης απορροής των ρεμάτων, η εγκατάλειψη της ανάπτυξης αυτοφυούς βλάστησης, οι αλλαγές στις χρήσεις γης, η ρύπανση και η μόλυνση (φυσικές και συνθετικές οργανικές ύλες, νιτρικά και φωσφορικά θρεπτικά άλατα, βαρέα μέταλλα, εντομοκτόνα, μυκητοκτόνα, ζιζανιοκτόνα, ραδιενεργά και τοξικά απόβλητα, θερμότητα, παθογόνοι μικροοργανισμοί κ.ά.), η ληστρική εκμετάλλευση των διαφόρων αγαθών που παρέχουν, η κατασκευή μεγάλων αναπτυξιακών έργων και έργων αξιοποίησης των υδατίνων πόρων, η υποβάθμισή τους σε υδραυλικά συστήματα ή ακόμη και σε αποχετευτικούς αγωγούς είναι μερικές από τις αιτίες που συντελούν στην υποβάθμιση των οικοσυστημάτων αυτών.
Πρέπει να μελατάται πολύ καλά η σκοπιμότητα και η βιωσιμότητα ενός έργου πριν αποφασιστεί η υλοποίησή του. Είναι επίσης απαραίτητο να προηγείται μια εμπεριστατωμένη και όσο γίνεται πληρέστερη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων του, η οποία θα διερευνά όλες τις συνέπειες που μπορούν να προβλεφθούν. Οι πλημμύρες στη Γλυφάδα, Βούλα, Μάνδρα Κόρινθο και Πάτρα είναι μερικές από τις συνέπειες της κακής διαχείρισης των ρεμάτων.
Λεκανοπέδιο Αττικής : Σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Κριτίας,V105-118) πριν το μεγάλο κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, η Ακρόπολη ήταν τόσο μεγάλη, που έφτανε ως τον Ηριδανό και τον Ιλισσό και έπαιρνε μέσα και την Πνύκα και είχε σύνορό της το Λυκαβηττό . Ήταν δε όλη σκεπασμένη με χώμα και είχε νερά μπόλικα και εξόν από λίγα μέρη ήταν στο πάνω μέρος ίσιωμα. Ο καιρός ήταν κάθε εποχή καλός. Κάποτε έπεσε πάρα πολύ βροχή και ξέγδαρε όλο το γύρω από αυτή χώμα και την έκανε γυμνή. Από την αρχαιότητα το «λεπτόγειον» και οι περιορισμένες βροχές έκαναν το πρόβλημα της λειψυδρίας μεγάλο για την Αθήνα. (βρίσκεται στον 38ο παράλληλο του βορείου ημισφαιρίου σε γεωγραφικό πλάτος 37΄΄58΄18΄68΄΄ και γεωγραφικό μήκος 23΄43΄, μέση θερμοκρασία 17,7ο και μέση θερμοκρασία Ιουλίου-Αυγούστου 32,4ο και 98 ημέρες του χρόνου βροχή, με ύψος νερού 393 χιλιοστόμετρα) Οι Αθηναίοι φρόντιζαν για την υδροδότηση ανοίγοντας πηγάδια, κατασκευάζοντας δεξαμενές για τη συλλογή βρόχινου νερού, κρήνες και υδραγωγεία. Κάποτε το λεκανοπέδιο Αττικής διασχιζόταν από μερικές εκατοντάδες ρέματα. Ο Κηφισός, ο Ιλισός και ο Ηριδανός, μαζί με δύο μικρούς παραπόταμους, τον Κυκλοβόρο και το Σκίρωνα,άρδευαν την πεδιάδα των Αθηνών. Το 1894 μια μεγάλη πυρκαγιά κατάκαψε την Αττική και όλα της τα δάση. Το φθινόπωρο έγινε μια μεγάλη νεροποντή και ακολούθησε δεύτερη καταστροφή. Τα πάντα πλημμύρισαν, ο Κηφισσός και ο Ιλισσός μεταφέροντας προς τη θάλασσα σκουπίδια και αποκαΐδια έφραξαν την έξοδό τους προς τη θάλασσα και πλημμύρισαν το Φάληρο, το Μοσχάτο κα την Καλλιθέα. Οι καταστροφές ήταν μεγάλες και υπήρχαν και ανθρώπινα θύματα. Στην τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, λόγω της επέκτασης της πόλης, έχουν μείνει ελάχιστα (Ποδονίφτης, Κοκκιναράς, Κακόρεμα, Λυκόρεμα, Κρυονέρι, Βαθύ ρέμα, Κρύα Βρύση, Αγία Τριάδα, Πικροδαφνέζα, Πικροφάφνη, Γερουλάνου, Σαρανταπόρου, Χελιδονού, Κατσικόρεμα, Αγίου Γεωργίου, Προφήτη Δανιήλ και λίγα ακόμα). Τα υπόλοιπα μπαζώθηκαν ή καλύφθηκαν και πάνω τους κατασκευάστηκαν κτίρια, οδικές αρτηρίες και διάφορες άλλες κατασκευές (μέχρι και αεροδρόμιο!) ή έγιναν αγωγοί ομβρίων υδάτων και αποχετευτικοί αγωγοί. Ο σημαντικός περιορισμός του αριθμού των ρεμάτων στο λεκανοπέδιο Αττικής και σε συνδυασμό με την αποψίλωση και την καύση ή εμπρησμό των λίγων δασών που απέμειναν στις παρυφές στα γύρω βουνά, καθιστά τον κίνδυνο των πλημμύρων εφιαλτικό. Παράλληλα τα αντιπλημμυρικά έργα που εκτελούνται δεν καλύπτουν πάντοτε ολόκληρη τη χειμαρρική διαδρομή, αλλά περιορίζονται συνήθως στα τελευταία τμήματα της λεκάνης απορροής. Έτσι, προκαλούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιλύουν.
Η Αθήνα (μοναδική πρωτεύουσα στην Ευρώπη που το νερό της βρύσης είναι πόσιμο) υδροδοτείται από την τεχνητή λίμνη του Μαραθώνα, από τη λίμνη Υλίκη, από τον ταμιευτήρα του Μόρνου και τον ταμιευτήρα του Εύηνου. Η ΕΥΔΑΠ έχει ως έργο την ύδρευση και την αποχέτευση της Αθήνας και της ευρύτερης περιοχής της Αττικής.
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek