Θρησκεία και Πολιτική: Οι «τέχνες» που ελέγχουν τα πλήθη (Β’ μέρος)

Η συνέχεια του προηγούμενου άρθρου… ώστε οι φίλοι αναγνώστες να βγάλουν ολοκληρωμένα συμπεράσματα (προτού αρχίσουν να πυροβολούν).

Μία άλλη σημαντική παρατήρηση είναι ότι κατά την Αγία Γραφή (Γένεσις, κεφ. 1,26) οι θεοί ποιούν τους ανθρώπους, αρσενικούς και θηλυκούς, με την παραίνεση «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» και τους τοποθετούν στη γη, ενώ παρακάτω στο κεφ. 2,7 ο Θεός πλάθει τον Αδάμ και τον τοποθετεί στον Παράδεισο.

Εκτός απ’ τους “θεούς” και τον “Θεό”, που θα αναλυθεί παρακάτω, υπάρχουν και κάποιες ακόμη διαφοροποιήσεις: ότι ο Αδάμ πλάθεται, ενώ οι άνθρωποι ποιούνται. Οι άνθρωποι συνευρίσκονται ερωτικά για να τεκνοποιήσουν, ενώ οι Πρωτόπλαστοι δεν γνωρίζουν την ερωτική πράξη, καθώς δεν έχουν σώματα…

Οι άνθρωποι έχουν εξουσία να κατακυριεύσουν τα πλάσματα της γης, ενώ ο Αδάμ τοποθετείται στον Παράδεισο, ως εργάτης και φύλακας αυτού, με σαφείς οδηγίες περί του Δένδρου της Γνώσεως. Έτσι, στην πορεία αυτής της ιστόρησης, όταν ο Αδάμ και η γυνή (το όνομα Εύα δεν αναφέρεται, μέχρι αυτό το σημείο, στην Ελληνική μετάφραση) εκδιώκονται από τον Παράδεισο, η γυνή ονομάζεται από τον Θεό «Ζωή» («ότι αύτη μήτηρ πάντων των ζώντων» – Γένεσις, κεφ. 3,20). Οι παραβάτες εξέρχονται του Παραδείσου και ο Θεός τους ενδύει με δερμάτινους χιτώνες (αποκτούν δέρμα ή περίβλημα;;;). Και εργάζονται επί της γης (δεν εργάζονται πλέον στον Παράδεισο)…

Οι Πρωτόπλαστοι βρίσκουν ανθρώπους στην νέα τους γήινη κατοικία, όπου από αυτούς διαλέγει σύζυγο ο Κάιν…

«Καὶ ἔγνω Κάϊν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν Ἐνώχ» (κεφ. 4,17), αλλά και στο κεφ. 6,2 «ἰδόντες δὲ οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων ὅτι καλαί εἰσίν, ἔλαβον ἑαυτοῖς γυναῖκας», γίνεται καθαρά διαχωρισμός μεταξύ αυτών των ανθρώπων που έχουν προέλθει από τους εκδιωχθέντες του Παραδείσου (των υιών του Θεού) και των ανθρώπων που ήδη ζούσαν επί της γης, ως επικυρίαρχοι αυτής. Και οι Αδαμιαίοι απόγονοι ενώθηκαν με τους γήινους, δηλαδή τους «ουδαίους» ανθρώπους και πλήθυναν.

……………………………………………………………………………………………………………

το «ούδας» = η επιφάνεια της γης, το έδαφος.

ο «ουδαίος» = ο επί της γης, ο γήινος, ο χθόνιος.

……………………………………………………………………………………………………………

Προκειμένου να μην παραμείνει το Πατρικό Πυρ στους ανθρώπους που κυριαρχούνται εξ ολοκλήρου από σαρκικά φρονήματα, ο Θεός μείωσε κατά πολύ τον χρόνο ζωής τους… (κεφ. 6,3) «καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας, ἔσονται δὲ αἱ ἡμέραι αὐτῶν ἑκατὸν εἴκοσιν ἔτη».

Αυτή η ανάλυση παρέχει την σημαντική πληροφορία ότι στην γη υπάρχουν οι άνθρωποι που εσωκλείουν το Πατρικό Πυρ, αλλά και κάποιοι άλλοι που δεν το κατέχουν ή δεν θέλουν να έχουν επαφή με αυτό, γιατί η ουδαία φύση τους έχει πάρει τον έλεγχο της οντότητας. Δεν είναι λοιπόν παράξενη η αναφορά, σε διάφορα κείμενα, για «μιαρά» ή «ασεβή» γένη, αλλά και η παρόμοια αναφορά στον ύμνο των Μουσών του Πρόκλου «ἀδεισιθέων γένος ἀνδρῶν», που σημαίνει «αθεόφοβο (ασεβές προς τον Θεόν) γένος ανθρώπων».

Ο ύμνος των Μουσών του Πρόκλου αναφέρεται σε αυτό το φως του Πατρικού Πυρός, που αναγάγει τους ανθρώπους:

Ὑμνέομεν, μερόπων ἀναγώγιον ὑμνέομεν φῶς, ἐννέα θυγατέρας μεγάλου Διὸς ἀγλαοφώνους, αἳ ψυχὰς κατὰ βένθος ἀλωομένας βιότοιο ἀχράντοις τελετῇσιν ἐγερσινόων ἀπὸ βίβλων γηγενέων ῥύσαντο δυσαντήτων ὀδυνάων καὶ σπεύδειν ἐδίδαξαν ὑπὲρ βαθυχεύμονα λήθην ἴχνος ἔχειν, καθαρὰς δὲ μολεῖν ποτὶ σύννομον ἄστρον, ἔνθεν ἀπεπλάγχθησαν, ὅτ᾽ ἐς γενεθλήιον ἀκτὴν κάππεσον, ὑλοτραφέσσι περὶ κλήροισι μανεῖσαι. ἀλλά, θεαί, καὶ ἐμεῖο πολυπτοίητον ἐρωὴν παύσατε καὶ νοεροῖς με σοφῶν βακχεύσατε μύθοις· μηδέ μ᾽ ἀποπλάγξειεν ἀδεισιθέων γένος ἀνδρῶν ἀτραπιτοῦ ζαθέης, ἐριφεγγέος, ἀγλαοκάρπου, αἰεὶ δ᾽ ἐξ ὁμάδοιο πολυπλάγκτοιο γενέθλης ἕλκετ᾽ ἐμὴν ψυχὴν παναλήμονα πρὸς φάος ἁγνόν, ὑμετέρων βρίθουσαν ἀεξινόων ἀπὸ σίμβλων καὶ κλέος εὐεπίης φρενοθελγέος αἰὲν ἔχουσαν.

Δηλαδή:

Υμνούμε, το φως που αναγάγει τους θνητούς στα υψηλά πνευματικά πεδία υμνούμε, τις εννέα θυγατέρες του μεγάλου Διός με τις εξαιρετικές  φωνές, οι οποίες τις ψυχές που περιπλανώνται στα βάθη του βίου τις απάλλαξαν από τις δυσβάστακτες γηγενείς οδύνες, μέσω των αχράντων τελετών από βίβλους που εγείρουν τον νου και τις δίδαξαν (τις ψυχές) να σπεύδουν να ακολουθήσουν τα ίχνη που οδηγούν πάνω από την λήθη που χύνεται βαθιά και καθαρές να φτάσουν στο νόμιμο άστρο τους, όπου αποπλανήθηκαν όταν κατέπεσαν στην κάτω γέννηση, έχοντας μανία για τους υλοτραφείς κλήρους.
Αλλά θεές, παύσετε την πολυτάραχη επιθυμία μου και κοινωνήστε με τους νοερούς λόγους των σοφών.
Να μην με αποπλανήσει γένος αθεόφοβων ανθρώπων μακριά από την ιερά οδό, την ολόλαμπρη και των εξαίρετων αποτελεσμάτων.
Να έλκετε πάντα την περιπλανώμενη ψυχή μου, μακριά από τις πολλές πλανεμένες γεννήσεις, προς το αγνό φως, γεμάτη από τον θησαυρό σας  που ισχυροποιεί τους νόες και να έχετε την δόξα του καλού λόγου που θέλγει τις φρένες.

(απόδοση: Φωτεινή Τυράσκη)

Έτσι, κάθε βίος καταδικάζει τον άνθρωπο στη λήθη. Και σε κάθε κύκλο ζωής της παλιγγενεσίας που βιώνει, το Πυρ αυτό αναλώνεται και χρησιμοποιείται μέσω των συναισθημάτων του (κυρίως του πόνου και του φόβου), ενώ ο άνθρωπος αλλάζει «ρόλους», πότε από άνδρα σε γυναίκα, πότε από θύμα σε θύτη, από καταπιεστή σε καταπιεζόμενο και ούτω καθ’ εξής.  Ο άνθρωπος που εξέπεσε στον διττό κόσμο του θανάτου, εγκλωβίστηκε στον ατέρμονα κύκλο των ενσαρκώσεων της ψυχής του, προσφέροντας αυτό το Πατρικό Πυρ ως βορά, στην λειτουργία αυτού του πλασμένου από τον Όφιν κόσμου. Από τις γραφές φαίνεται ότι ο Ιησούς ήρθε στην γη για να πληρώσει το τίμημα της Ελευθερίας του Ανθρώπου από αυτά τα δεσμά, δίνοντας το Δικό Του  Άγιο Αίμα για να πληρωθούν τα λύτρα.

……………………………………………………………………………………………………………

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Τῶν Ἁγίων ὁ χορός, εὗρε πηγὴν τῆς ζωῆς καὶ θύραν Παραδείσου,
εὔρω καγῶ, τὴν ὁδὸν διὰ τῆς μετανοίας. τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον ἐγὼ εἰμι.
ἀνακάλεσαί με, Σωτήρ, καὶ σώσόν με.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Ὁ πάλαι μέν, ἐκ μὴ ὄντων πλάσας με, καὶ εἰκόνι σου θεία τιμήσας,
παραβάσει ἐντολῆς δὲ πάλιν μὲ ἐπιστρέψας εἰς γὴν ἐξ ἦς ἐλήφθην,
εἰς τὸ καθ’ ὁμοίωσιν ἐπανάγαγε, τὸ ἀρχαῖον κάλλος ἀναμορφώσασθαι.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Εἰκὼν εἰμι, τῆς ἀρρήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων,
οἰκτείρησον τὸ σὸν πλάσμα, Δέσποτα, καὶ καθάρισον σὴ εὐσπαγχνία,
καὶ τὴν ποθεινὴν πατρίδα παράσχου μοί. Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Ἀνάπαυσον, ὁ Θεὸς τὸν δούλόν (τὴν δούλήν) σου,
καὶ κατάταξον αὐτόν (αὐτήν) ἐν Παραδείσῳ,
ὅπου χοροὶ τῶν Ἁγίων, Κύριε, καὶ οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς φωστῆρες,
τὸν κεκοιμημένον δούλον (τὴν κεκοιμημένην δούλην) σου ἀνάπαυσον,
παρορῶν αὐτοῦ (αὐτῆς) πάντα τὰ ἐγκλήματα.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῶ καὶ Ἁγίω Πνεύματι.
Τὸ τριλαμπὲς τῆς μιᾶς θεότητος, εὐσεβῶς ὑμνήσωμεν βοῶντες Ἁγιος εἶ,
ὁ Πατὴρ ὁ ἄναρχος, ὁ συνάναρχος Υἱὸς καὶ θεῖον Πνεῦμα.
φώτισον ἡμᾶς πίστει σοὶ λατρεύοντας, καὶ τοῦ αἰωνίου πυρὸς ἐξάρπασον.

(Απόσπασμα από το Ιερατικό Μνημόσυνο)

…………………………………………………………………………………………………………..

Στο Ιερατικό Μνημόσυνο ακούγεται επαναλαμβανόμενη η φράση «Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου…».

Η παράκληση αυτή ακούγεται και στην Δοξολογία στο τέλους του Όρθρου. Ποιά είναι άραγε τα δικαιώματα που ζητά μέσω του ύμνου αυτού να διδαχθεί ο νεκρός, αλλά και κάθε άνθρωπος που θα πρέπει να γνωρίζει περί αυτών των δικαιωμάτων, όταν τερματίζεται ο βίος του;

Με την παράκληση αυτή ο πιστός ζητά από τον Χριστό να τον ανακαλέσει και να τον σώσει. Να τον επιστρέψει πάλι στην γη από την οποία ελήφθη και να αναμορφώσει το αρχαίο του κάλλος. Να τον κάνει και πάλι πολίτη του Παραδείσου, εκεί όπου οι δίκαιοι λάμπουν ως φωστήρες (ήλιοι αστέρες). Να τον καθαρίσει από ευσπλαχνία και να εξαρπάξει το αιώνιο πυρ, καθώς η παράκληση αυτή τελειώνει με την φράση «φώτισον ημάς πίστει σοί λατρεύοντας, και του αιωνίου πυρός εξάρπασον».

Το ρήμα «εξαρπάζω» σημαίνει κατά το αρχαίο λεξικό «αποσπώ», «διασώζω», «αρπάζω τινά εκ των χειρών τινός και σώζω αυτόν».

Έτσι σύμφωνα με αυτή την θεώρηση, με την Σταύρωσή Του ο Χριστός αποκτά το δικαίωμα να οδηγήσει πίσω στον Πατέρα όσους θελήσουν να τον ακολουθήσουν. Αυτό το δικαίωμα, στο όνομα του Ιησού, θα πρέπει να επικαλεστεί η ψυχή φεύγοντας από το σώμα.

Μερικοί ίσως αναρωτηθούν για το πώς μπορεί κάποιος συνειδητά να επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου και την Βασιλεία των Ουρανών μετά θάνατον.
Σήμερα, η επιστήμη παρέχει την εξής πληροφορία: Ο νους και κατ’ επέκτασιν η συνείδηση του ανθρώπου συνεχίζει την λειτουργία του για μερικά λεπτά μετά τον θάνατο, όπου αυτή η λειτουργία φθίνει όσο περνούν οι ώρες. Στα πρώτα λεπτά μετά θάνατον, ο νους έχει την δυνατότητα να δράσει και να αναζητήσει το ποθούμενο ενός εκάστου.
Αν κάποιος είναι προσκολλημένος στις υλικές απολαύσεις, θα αναζητήσει την επιστροφή του στην ύλη.
Αν είναι προσκολλημένος στα αγαπημένα του πρόσωπα, θα προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί τους.
Αν δεν ήταν έτοιμος για το «μεγάλο ταξίδι» και παραμένει προσκολλημένος σε αυτό που ονομάζει «ζωή», τότε θα προσπαθεί μάταια να επιστρέψει πίσω στο σώμα του…
Αν έχει αποφασίσει να ελευθερωθεί από τα δεσμά των αλλεπάλ-ληλων ενσαρκώσεων και είναι γνώστης της Αληθείας, δύναται να επικαλεστεί το όνομα του Χριστού και τα λύτρα, που έχει πληρώσει Αυτός με το Άγιο Αίμα Του.

Γι’ αυτό και είναι καλό για τον άνθρωπο να προσπαθεί συνειδητά να αποσπαστεί από τις σαρκικές απολαύσεις, τα υλικά αγαθά, αλλά και τα πάθη του, όσο είναι εν ζωή, ώστε να είναι πιο εύκολη η μετάβασή του στην Βασιλεία των Ουρανών και για να μην κινδυνεύσει να εγκλωβιστεί, εκ νέου, σε σάρκα.

……………………………………………………………………………………………………………
«Πρέπει να συνηθίζουμε τους νέους στην ασώματη φύση.»

 Πλωτίνος

……………………………………………………………………………………………………………

«…παρὰ Κυρίου τὰ διαβήματα ἀνθρώπου κατευθύνεται, καὶ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ θελήσει σφόδρα·»  (Ψαλμοί Δαυΐδ 36, 23)

Αν το πάθος κάποιου για να βρίσκεται κοντά στους αγαπημένους του ανθρώπους είναι τόσο δυνατό, που δεν υπερνικά την επιθυμία του για την Σωτηρία της ψυχής του ώστε να θελήσει σφόδρα την οδό Του Κυρίου, τότε μοιραία καταδικάζει τον εαυτό του να επιστρέψει στην ύλη. Το χειρότερο είναι ότι ο άνθρωπος συγχέει την Αληθινή Αγάπη με τα πάθη του, δηλαδή την προσκόλληση στην οικογένειά του, τον έρωτα, τις ανάγκες των άλλων, τα καθήκοντα, τις χαρές της ζωής, ενώ λυπάται που δεν πρόλαβε να τελειώσει εκείνο ή το άλλο έργο ή θέλει να έχει περισσότερο χρόνο με τον αγαπημένο ή την αγαπημένη του (σάμπως κι αυτό θα κρατήσει για πάντα…), βάζοντας την ψυχή σε κατώτερη μοίρα.

Κατά την εποχή του Χριστού, οι άνθρωποι πίστευαν ακόμη στις αρχαίες δοξασίες, είτε ανήκαν σε αυτές τις κοινότητες που ονομάζονταν Εθνικοί, έχοντας Αρχαιοελληνικές παραδόσεις, είτε ανήκαν στον Εβραϊκό πληθυσμό, γνωρίζοντας για το Προπατορικό Αμάρτημα, με τον τρόπο που το περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη.

Το Προπατορικό Αμάρτημα περιγράφεται επίσης και στην Ελληνική Μυθολογία, δοσμένο με διαφορετικό τρόπο, όμως οι ιστορήσεις μιλούν για την Πτώση (π.χ. Μίνωας, Λευκός Ταύρος, Πασιφάη και Μινώταυρος, Α’ μέρος του βιβλίου στην σελ. 225 ή ο Μύθος του Φαέθοντα), ενώ κάποιες φορές προφητεύουν την λύση από τα δεσμά της ύλης (π.χ. η τριλογία «Προμηθέας Πυρφόρος» – «Προμηθέας Δεσμώτης» – «Προμηθέας Λυόμενος» και το τέλος του Ηρακλή στην πυρά της Τραχίνας).

Ο Ιησούς μίλησε με λόγια απλά, απευθυνόμενος σε πλήθη αγραμμάτων ανθρώπων, που ήταν δουλευτές της γης ή ψαράδες, όπως απευθύνθηκε και σε εμπόρους, κτηματίες, στρατιωτικούς, άτομα των ιερατείων και του κράτους. Όλοι τους είχαν παρόμοιες ιδέες για την έκπτωση του ανθρώπου στα γήινα πεδία και όλοι ανέμεναν τον Σωτήρα ή τον Μεσσία, που θα ελευθερώσει τις ψυχές τους. Γι’ αυτό και οι λόγοι Του εισακούσθηκαν από μεγάλα πλήθη και αργότερα από τόσους διαφορετικούς λαούς.

Την εποχή εκείνη, η γνώση του κύκλου των ενσαρκώσεων ήταν αποτυπωμένη στον κοινό νου των ανθρώπων. Μέσα στο βάθος του χρόνου, κάποιες κοινωνικές ή θρησκευτικές ομάδες διατήρησαν αυτή την γνώση, ενώ άλλες την απέταξαν ως ακατάλληλη, αιρετική ή δύσκολα διαχειρίσιμη… Η Χριστιανική θρησκεία κατήργησε, μέσω των Συνόδων, ό,τι αφορούσε την έννοια της μετενσάρκωσης, διατηρώντας τον όρο «παλιγγενεσία», ως «παλιγγενεσία των ψυχών», παρότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγεννηθούν οι ψυχές των ανθρώπων, όντας Αθάνατες… Το παιχνίδι «Διαστρεβλώνοντας τις λέξεις…» είναι γνωστό και παίζεται, μέχρι σήμερα, από όλα τα καθεστώτα επιβολής. Όποιος συλλάβει την πυρίνη και αθάνατη φύση της ψυχής, μπορεί να πει ότι οι ψυχές θα ελευθερωθούν ή θα σωθούν, αλλά όχι ότι θα αναγεννηθούν. Αντιθέτως, τα κείμενα που αναφέρουν την παλιγγενεσία δέχτηκαν «μία μικρή βοήθεια», ώστε να εξαλειφθεί η έννοια της μετενσάρκωσης από πολύ σημαντικά κείμενα της ορθόδοξης πίστης, ενώ διάφορες αλλαγές νοοτροπίας φαίνεται να έγιναν αρκετά συχνά στο βάθος του χρόνου.

Μέσω των Συνόδων, θεσπίστηκε το διαζύγιο, παρ’ ότι κατά τας Γραφάς «ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω»… (Ματθ. 19:6) και βέβαια ο Κύριος δεν εννοούσε τα άτομα που από κακή προαίρεση ή παρέμβαση προκαλούν έναν χωρισμό, όπως το ερμηνεύει ο κλήρος ώστε να καλύψει το δικό του ατόπημα!

Άλλη μία παρατήρηση, είναι ότι η αστρολογία, η οποία θεωρείται δαιμονική, αιρετική, ειδωλολατρική κ.α., μέχρι περίπου τον 11 αι., ήταν αποδεκτή από την Χριστιανική Εκκλησία, παρότι αυτό είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό, καθώς σε αρκετές Ορθόδοξες αλλά και Καθολικές εκκλησίες, που χτίστηκαν πριν τον 11^ο αιώνα, υπάρχει διάκοσμος με τα 12 αστρολογικά ζώδια, συνήθως στον τρούλο! Άλλωστε, οι Μάγοι με τα Δώρα, που πρώτοι προσκύνησαν τον νεογέννητο Χριστό, είχαν προσδιορίσει τον χρόνο και τον τόπο γέννησής Του, μέσα από αστρολογικές προβλέψεις, κάτι σεβαστό και αποδεκτό για την εποχή εκείνη.

Είναι πολλά λοιπόν εκείνα που έχουν χαθεί, αλλοιωθεί ή αποκρυβεί για την ομαλότερη λειτουργία των ιερατείων και την ισχυροποίηση των ηνίων που οδηγούν τους πιστούς, όμως, μαζί με εκείνα, έχουν χαθεί και οι συνδέσεις με τον ειρμό της λογικής σκέψης για την Σωτηρία των ψυχών, την Αποστολή του Ιησού στον κόσμο μας και τον πνευματικό δρόμο του ανθρώπου.

Κάνοντας μία ανακεφαλαίωση των ευρημάτων, που οδηγούν σε αυτή την, κατά το ιερατείο, «αιρετική» θεωρία, ο Ιησούς έφερε την αγγελία της Πατρικής Αγάπης στον άνθρωπο και την πρόσκλησή Του να επιστρέψει στους κόλπους του Πατέρα Αρρήτου Θεού. Έτσι, με την Σταύρωση του Κυρίου, και το Άγιο Αίμα που χύθηκε, αποκτά το δικαίωμα ο άνθρωπος να ελευθερωθεί από τα δεσμά της ύλης, εάν το θελήσει. Ο Χριστός έκανε έκκληση προς αυτούς που μετανόησαν (μετά εννόησαν) για την δεινή θέση που βρίσκονται -ενώ τους έπρεπε να βρίσκονται αλλού- και αυτή η έκκληση ονομάστηκε «εκκλησία». Αυτή είναι η Εκκλησία του Χριστού. Είναι ο σκοπός για τον οποίον κατέβηκε στον Άδη, στον κόσμο των νεκρών, στον κόσμο της Γνώσεως του Καλού και του Κακού, ώστε να φέρει πίσω τα πρόβατά Του, τα πρόβατα που ακούν την δική Του φωνή:

«…τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτά, καὶ ἀκολουθοῦσί μοι,» (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφ. 10,27).

Και είναι σίγουρο ότι όποιος είναι δικός Του, θα ακούσει αυτήν την φωνή και θα την ακολουθήσει με την δική του θέληση, δίχως βία και δίχως τη σκιά του φόβου.

Σαφώς, τα λόγια του Χριστού ήταν παραβολικά και δεν υπήρχε πρόθεση υποβιβασμού του ανθρώπου, όπως μερικοί ίσως νομίζουν, όταν ο Χριστός χρησιμοποίησε τη λέξη «πρόβατα». Η λέξη ΠΡΟΒΑΤΟ στην αποκωδικοποίησή της παρέχει την πληροφορία:

ΠΡΟ = Πυρ που ρέει σε χώρο ή σώμα

ΒΑ = και ενέργεια Αρχικής δυνάμεως που

ΤΟ = στερεώνεται σε χώρο ή σώμα,

ενώ για όσους θεωρούν υποτιμητικό να υπακούν σε ποιμένα είναι καλό να γνωρίζουν ότι ο ΠΟΙΜΗΝ, ως -ΠΟΙΜ- σημαίνεται «Πυρ σε χώρο ή σώμα με συνεχή τροφοδοσία ακτινοβολίας στην ορατή φύση», που (Η) φανερώθηκε διά (Ν) νόμου, αλλά όπως επίσης που   -ΗΝ- ήταν.

Ο Ποιμένας ήταν κι αυτός ένα πυρ, που θεάθηκε στην ορατή αυτή φύση με σκοπό να μαζέψει τα πρόβατά του. Και στο σημείο αυτό στέκομαι, θαυμάζοντας την Ελληνική Γλώσσα και την δομή της, όπως και την δυνατότητα της μεταφοράς υψηλών πνευματικών νοημάτων διαμέσου των γραμμάτων και των λέξεων.

Με την παρουσία του Ιησού και την «πληρωμή των λύτρων» ο άνθρωπος ελευθερώνεται από τα δεσμά της ύλης και όπως ήρθε εδώ με ελεύθερη βούληση, είναι πλέον ελεύθερος να φύγει, αρκεί να το ζητήσει, επικαλούμενος το όνομα του Ιησού Χριστού και Σωτήρα του.

Κατά την Ελληνική Μυθολογία, ο Απόλλων φτάνοντας στους Δελφούς σπρώχνει με το πόδι του τον «Πύθωνα» (ενώ κατά άλλη εκδοχή τον σκοτώνει), υποδηλώνοντας την στάση του Πνευματικού Ανθρώπου απέναντι στα «Πάθη που θεώνται στον Νου», όπως αποκωδικοποιείται ο «ΠΥΘΩΝ».

Αυτή η επίδειξη δυνάμεως του Απόλλωνα ήταν τόσο σημαντική για τους αρχαίους, που διοργάνωσαν τους Πύθιους Αγώνες (τα Πύθια), ώστε να μην ξεχαστεί αυτή η τόσο σημαντική νίκη, όπου θυμίζει την δυσκολία στον Δρόμο του Πνευματικού ανθρώπου και τον Άθλο που πρέπει να επιτευχθεί.

Η Ελληνική Μυθολογία, όπως και οι παραβολές του Χριστού, βασίστηκαν στην νοοτροπία της ιστόρησης ή της διδαχής που έχει ανθρωποκεντρικό και ανθρωπομορφικό χαρακτήρα.
Δηλαδή συμβάντα, πρόσωπα και πράγματα που ενώ βασίζονται στα μέτρα του ανθρώπου, ιστορούν τα ουράνια, τα θεϊκά ή τα άρρητα με έναν μυστικό τρόπο.

Έτσι, και οι δύο αυτές πηγές γνώσεων (μύθοι και παραβολές), κάποιες φορές ιστορούν το παρελθόν, ενώ άλλες το μέλλον, μετατρέποντάς τες σε προφητείες, όπου μόνο όταν συμβούν επαληθεύονται.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Θρησκεία και Πολιτική: Οι «τέχνες» που ελέγχουν τα πλήθη (Α’ μέρος)

Η μεγάλη διαφορά που είχαν οι πρώτοι Χριστιανοί, ή για να το θέσω καλύτερα, οι πρώτοι ακόλουθοι του Χριστού, σε σχέση με τους σημερινούς πιστούς είναι η εξής: Οι σημερινοί πιστοί διαφυλάττουν και προσεύχονται για την ζωή και την υγεία τους, ενώ οι τότε πιστοί διαφύλασσαν και προσεύχονταν για την ψυχή τους…

Άραγε τί μεσολάβησε μέσα στους αιώνες, ώστε να επιτευχθεί μια τέτοια αλλαγή; Και τί επιπτώσεις έχει αυτό στον άνθρωπο που αναζητά την Αλήθεια και την πνευματική του ανέλιξη;

Η προσωπική μου άποψη, για την λεγόμενη Χριστιανική θρησκεία και τα ιερατεία που την κατευθύνουν, είναι ότι έχουν επί της ουσίας «εξοστρακίσει» τον Ιησού Χριστό, αποκρύβοντας την ουσία των αγγελιών του και την έκκλησή του για την επιστροφή των «ασώτων» υιών, δηλαδή των ψυχών που έχουν μετανοήσει και επιθυμούν την Λύτρωση από τον κόσμο των νεκρών στον οποίον βρισκόμαστε.

Ο Χριστός με τον Ερχομό Του, στη γη, έφερε εις πέρας τρεις βασικές αποστολές:

• μετέφερε την χαρμόσυνη αγγελία της Πατρικής συγχώρεσης και Αγάπης,
• τελείωσε το έργο της απελευθέρωσης των ψυχών, με το Μαρτύριο και την Σταύρωσή Του,
• απέστειλε ως αγγελιαφόρους τους Αποστόλους, ώστε να συνεχίσουν την αγγελία της Σωτηρίας των ψυχών, μέχρι τα πέρατα του κόσμου για να γίνει γνωστή σε όλους τους ανθρώπους η Έκκληση – Εκκλησία της Αγάπης του Πατρός Θεού.

Μέσα σε αυτή την αποστολή δεν υπήρχε καμία βία ή εξαναγκασμός, όπως φαίνεται και στην Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Τίτον (κεφ. 3.10) «μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού».

Η δε εντολή προς τους μαθητές Του, μετά την Ανάσταση ήταν η εξής, όπως την αναφέρει το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο (16:15):

«…καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε  τὸ  εὐαγγέλιον  πάσῃ  τῇ  κτίσει.»

Το «ευαγγέλιον» που αναφέρει ο Ιησούς αφορά στην χαρμόσυνη αγγελία (ευ-αγγελία) της Σωτηρίας των ψυχών, αφού τα γνωστά μας Ευαγγέλια δεν είχαν ακόμη γραφτεί ενώ, από την φράση αυτή, φαίνεται ότι ο Χριστός δεν ζήτησε λειτουργούς, ή «ποιμένες» για να πάρουν τη θέση του.

Κήρυκες ζήτησε και Αποστόλους έστειλε, απεσταλμένους δηλαδή!

Αυτή η διαπίστωση καταργεί, αυτονοήτως, τα ιερατεία και τις εξουσίες τους και σαφώς οι «πολλοί και καλοί ποιμένες» αυτό δεν το επιθυμούν. Έτσι, οι πιστοί εξαπατήθηκαν, ώστε να διατηρηθεί η αμοιβαία αλληλοεξάρτηση ποιμνίου και ποιμένων…
Άλλωστε η συνταγή είναι παναρχαία!

Αγαπητοί φίλοι, επιφυλάσσομαι για περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος, σε συνέχεια αυτών των άρθρων, λίαν συντόμως!

Προς διευκόλυνση των αναγνωστών, παρατίθεται και ο εν λόγω Κώδικας:

Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ  του Θεολόγου Σημαιοφόρου

A  Αρχική Δύναμις

B  Ενέργεια (εις κάθε μορφήν)

Γ  Το Γαιώδες σωματίδιον

Δ  Δύναμις που δομεί και δημιουργεί

Ε  Πορεία  – κίνησις – έκτασις

Ζ  Ζωή και Ζέσις

Η  Διπλή κάθοδος της ακτινοβολίας – Φανέρωσις

Θ  η Θέασις

Ι Μικρή ποσότητα ακτινοβολίας, συνεχώς κατερχομένη, που απαύστως τροφοδοτεί

Κ  τα Κάτω

Λ  η Ηλιακή Ακτινοβολία και τα υγρά εις την φύσιν

Μ  η Ορατή Φύσις

Ν  Νους, Νόμος και τα νερά εις την φύσιν

Ξ  (Κ+Σ) η Κάσα – τα Κάτω σε έσω χώρον

Ο  χώρος ή σώμα

Π  το Πυρ και ο Πατήρ

Ρ  η Ροή (εις κάθε μορφήν)

Σ  το εσωτερικόν – η εσωτερική θέα

Τ  η Στερέωσις

Υ  μεγάλη συσσώρευσις Δυνάμεως – Ακτινοβολίας

Φ  το Φώς

Χ  τα χοϊκά (χωμάτινα) στοιχεία

Ψ  (Π+Σ) το Πύρ σε έσω χώρον

Ω  ο γήινος χώρος – επί του πλανήτου

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Φωτεινής Τυράσκη

«Φύση,  Τέχνη  και  Υποσυνείδητα  Μηνύματα» – Β’ Μέρος – Αποδομώντας τον ψεύτικο κόσμο μας, εκδόσεις «Νάξιος»

https://naxios.gr/