Θρησκεία και Πολιτική: Οι «τέχνες» που ελέγχουν τα πλήθη (Α’ μέρος)

Κάθε τί που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων. Γι’ αυτό, είναι καλό να γνωρίζει κανείς κάποιες βασικές πληροφορίες για την Θρησκεία και την Πολιτική, που δίνουν οι ίδιες οι Λέξεις, τα ονόματα και τα Λεξικά.

Το ωραιότερο δώρο του Λεξικού προς τον πολιτικοποιημένο άνθρωπο είναι η έννοια της λέξης «κόμμα»…

Κατά τη Γραμματική, «κόμμα» (,) είναι το σημείον στίξεως, που χωρίζει μια πρόταση σε μικρότερα τμήματα περιόδων λόγου. Κατά το Λεξικό λαμβάνονται οι εξής πληροφορίες:

κόμμα – (από το ρήμα «κόπτω») = κομμάτι, τμήμα, τεμάχιον, νόμισμα, μέρος, φατρία, σύνολον προσώπων τας αυτάς ιδέας πρεσβευόντων.

(Μέγα Λεξικόν όλης της Ελληνικής Γλώσσης – Δ. Δημητράκου, εκδόσεις Δομή)

κόμμα = παν το κεκομμένον, νόμισμα.

(Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης- Ιωαν. Σταματάκου, εκδόσεις Δεδεμάδη)

κόμμα = το τεμάχιον, η μερίς.

(Επίτομον Ερμηνευτικόν Εγκυκλοπαιδικόν Γλωσσικόν Λεξικόν Πάπυρος Λαρούς)

Ακόμα και σύμφωνα με τον Κώδικα του Θεολόγου Σημαιοφόρου, αποκωδικοποιώντας την λέξη και χωρίζοντάς την ως Κ-ΟΜΜΑ, εμφανίζεται το -Κ- που σημαίνει «τα Κάτω» και ΟΜΜΑ που σημαίνει το «μάτι». Έτσι, όταν ο άνθρωπος ρίχνει κάτω τα μάτια, όχι μόνο βλέπει χαμηλά αλλά, εκτός αυτού, χάνει ένα μεγάλο μέρος από το οπτικό του πεδίο, τον ορίζοντα και το φως, δηλαδή μειώνεται η οπτική, αλλά και αντιληπτική του ικανότητα, καθώς μπορεί να δει μόνο ένα κόμμα, ένα μέρος (και μάλιστα της χειρίστης ποιότητας) από αυτά που βρίσκονται γύρω του…

Συνεπώς, το κόμμα χωρίζει, διαιρεί, κομματιάζει, ενώ είναι από μόνο του «μερίδα», «τμήμα» και «τεμάχιο». Σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, όσο θα υπάρχουν πολιτικά ή άλλου τύπου κόμματα (όπως π.χ. φανατικοί οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων, νοοτροπίες «ψεκασμένων» ή «υπεύθυνων» πολιτών, Βροντάτσηδες και Φουρτουνάτσηδες…), οι άνθρωποι δεν θα είναι ποτέ ενωμένοι. Τα κόμματα είναι η πρακτική εφαρμογή του ρητού «Διαίρει και βασίλευε…» σε βάρος των ανθρώπων και της κοινωνικής συνοχής.

Ίσως η λύση βρεθεί αν, όλοι οι άνθρωποι μαζί, βάλουν στα κόμματα μία… τελεία!

Για να υπάρξει μία ολοκληρωμένη εικόνα του σημερινού πολιτικού συστήματος, που λανθασμένα ονομάζεται «Δημοκρατία», παρατίθενται κάποια στοιχεία που ακούστηκαν στην εκπομπή «Αντιθέσεις» στο ΚΡΗΤΗ ΤV, όπου ο παρουσιαστής κ. Σαχίνης παίρνει συνέντευξη από τον κύριο Χαράλαμπο Χ. Σπυρίδη, καθηγητή του τμήματος Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το βίντεο ανέβηκε στο You Tube στις 27-10-2018, όπου μετά το 1:20:30 ο κ. Σπυρίδης μιλώντας για την μαθηματική έκφραση των πολιτευμάτων κατά τον Αρχύτα τον Ταραντίνο, αναφέρει τα εξής:

«Οι άνθρωποι, για να ζήσουν σαν άνθρωποι και όχι σαν αιμοβόρα ζώα, πρέπει να θεσπίζουν νόμους. Συνηθίζεται στους ανθρώπους να κυβερνούν ή όλοι ή πολλοί ή ένας. Κριτήριον είναι ο νόμος. Όταν κυβερνάει σε μια πόλη ο ένας κατά νόμον, λέγεται Βασιλεύς, εάν παρά τον νόμον, λέγεται Τύραννος.

Εάν κυβερνούν πολλοί: Αυτοί αν κυβερνούν κατά τον νόμον είναι οι Αριστοκρατικοί, εάν κυβερνούν παρά τον νόμον είναι οι Ολιγαρχικοί.

Αν κυβερνούν όλοι, το πολίτευμα λέγεται Δημοκρατία.

Έρχεται όμως ο Σωκράτης και κάνει διευκρίνιση… Εάν το “όλοι” δεν είναι συνδούμενον πλήθος, δηλαδή πειθαρχημένοι όπως ο χορός μιάς τραγωδίας, τότε δεν έχουμε Δημοκρατία, έχουμε Οχλοκρατία…»

Να, λοιπόν, μία έννοια που έχει «βαπτιστεί» αλλιώς, ενώ είναι κάτι άλλο και μάλιστα για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα όπως είναι τα Κοινά στα οποία στηρίζεται το μέλλον κρατών και εθνών! Και να είστε σίγουροι, αγαπητοί φίλοι, ότι υπάρχουν, πλέον, πολλές τέτοιες λέξεις-όροι στην ζωή μας.

………………………………………………………………………………………

Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα     

τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε. 

                                                 Ουίνστων Τσώρτσιλ (Βρετανός πρωθυπουργός)

…………………………………………………………………………………………………………..………..……….

Ο άνθρωπος, μέσω της Κριτικής Σκέψης καταλήγει στην Διάκριση. Η Διάκριση μπορεί να τον οδηγήσει στο Γνώθι σαυτόν και περαιτέρω στην Φιλοσοφία. Όταν ο άνθρωπος φιλοσοφεί, είναι αδύνατον να μην θεολογήσει. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θρησκειολογεί…

Η Θρησκεία είναι διαφορετική από την Θεολογία. Όσο ο άνθρωπος φιλοσοφεί, τόσο ανακαλύπτει τις εκφάνσεις του Θεού και προσπαθεί να τον προσεγγίσει μέσω της διανοίας του.

Οι Θρησκείες είναι διάφορα εκκλησιαστικά συστήματα που θέτουν στους ανθρώπους κανόνες, πρωτόκολλα και συγκεκριμένο τρόπο ζωής, προκειμένου να ζουν αρμονικά και ειρηνικά μεταξύ τους, ενώνοντας κοινωνίες, φυλές, έθνη και χρώματα σε ένα υψηλότερο πνευματικό επίπεδο. Ο σκοπός των Θρησκειών είναι ευγενής στην βάση του, καθώς αυτές υπάρχουν για να θυμίζουν στον άνθρωπο τον Θεό και τη σύνδεσή του με Αυτόν.

Όμως, μέσα στα βάθη του χρόνου, έχει αποδειχθεί ότι τα ιερατεία, τα οποία συντονίζουν τις λειτουργίες των θρησκειών, έχουν απώτερο στόχο να ελέγχουν τους ανθρώπους, να τους ποδηγετούν, να τους εκμεταλλεύονται και εν τέλει να καθορίζουν αποφασιστικά την μοίρα τους, όταν αυτοί δεν έχουν την ικανότητα της Διάκρισης.

Εμβαθύνοντας στην προσφορά των Θρησκειών στις ανθρώπινες κοινωνίες, θα προσεγγιστεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία και στις ενδόμυχες σκέψεις του ανθρώπου, που είναι κατά βάσιν η έννοια της «Αμαρτίας».

Η Αμαρτία είναι μία πηγή πρόκλησης ενοχικής συμπεριφοράς στον άνθρωπο, του προκαλεί άγχη και φοβίες, ενώ αποτελεί το βασικό όπλο των Ιερατείων (όλων των θρησκειών) ώστε να κρατούν υπό τον έλεγχό τους τα πλήθη.

Το ρήμα «αμαρτάνω», κατά το Αρχαιοελληνικό λεξικό, σημαίνει: αποτυγχάνω του σκοπού, αστοχώ, διαπράττω σφάλμα, χάνω κάτι, πράττω το κακό.

Με αυτή την έννοια, κάθε άνθρωπος που ενσαρκώνεται στην ύλη είναι ήδη «αμαρτωλός», πριν προλάβει καν να διαπράξει κάποιο έγκλημα ή ατόπημα!

Μήπως γιατί η «αμαρτία» του ανθρώπου είναι η αποτυχία του να ξεφύγει από την πρόσδεσή του στην ύλη;

Ο άνθρωπος, όπως είναι προσδεδεμένος στην ύλη, βιώνει αυτό που ονομάζει «ζωή», ως έρμαιο των δυνάμεων που κυβερνούν αυτόν τον χώρο της ύλης. Το πεδίο αυτό έχει βεβαίως νόμους και κανόνες, που καμία πλευρά δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει. Όμως, αν ερευνούμε «τας Γραφάς» κατά συμβουλή του Χριστού, εννοώντας όλα τα αρχαία κείμενα των πολιτισμών της ανθρωπότητας, πιθανώς να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα που βοηθούν στην Σωτηρία του ανθρώπου και στην ελευθέρωσή του από τα δεσμά της ύλης. Κι αυτό γιατί αρκετά κείμενα κλίνουν προς παρόμοιες περιγραφές ή διδάσκουν την Αλήθεια, η οποία είναι κοινός παρονομαστής, ασχέτως αν τα κείμενα γράφτηκαν από διαφορετικούς πολιτισμούς ή θρησκευτικά συστήματα και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Άλλωστε, κατά την εποχή του Χριστού δεν είχαν γραφτεί τα Ευαγγέλια, άρα δεν εννοεί ο Χριστός αυτές τις γραφές…

Σύμφωνα με τον Κώδικα, στην λέξη ΑΜΑΡΤΙΑ, τα άφωνα γράμματα σημαίνουν «στην (Μ) ορατή φύση (Ρ) ρέει και (Τ) στερεώνεται (το φως πρωτίστως)». Επίσης, στην λέξη ΑΜΑΡΤΙΑ, αναγνωρίζονται τα ρήματα «αρτάω» και «αρτύω», που αντιστοίχως σημαίνουν «προσδένω» και «προετοιμάζω φαγητό», παραπέμποντας στο νόημα της ΑΜΑΡΤΙΑΣ, ως την πρόσδεση του πνευματικού ανθρώπου στην ορατή φύση (ύλη) και στην ανάγκη του να τραφεί.

Έτσι, η ίδια η λέξη ΑΜΑΡΤΙΑ αποκαλύπτει πως όσες καλές πράξεις και να κάνει κάποιος, σε όσες μετάνοιες και αν γονατίσει, όση ταπεινότητα και αν επιδείξει, παραμένει «αμαρτωλός», αφού είναι ως ψυχή  προσδεδεμένος στην ύλη και παγιδευμένος σε σώμα.

Η γνωστή ιστορία του Αδάμ και της γυνής (όπως αρχικώς ονομάζει την Εύα η Αγία Γραφή, στην Γένεση) που εκδιώχθηκαν από τον Παράδεισο, αφού έφαγαν τον καρπό από το απαγορευμένο από τον Θεό Δένδρο της Γνώσεως, όταν αποκωδικοποιηθεί, οδηγεί στα ίδια συμπεράσματα. Ίσως κάποιος αναρωτηθεί, τί σχέση μπορεί να έχουν οι Εβραϊκές μυθολογίες με την Ελληνική Γλώσσα. Όμως η αποκωδικοποίηση αποδεικνύει ότι μπορεί αυτές οι μυθολογίες να μην είναι και τόσο «Εβραϊκές» τελικά…

Το κείμενο της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα δεν αναφέρει την λέξη «μήλο», αλλά ούτε βεβαίως υπάρχει κάποιο δείγμα ότι το απαγορευμένο δένδρο ήταν μηλιά. Από τα Ομηρικά έπη, γνωρίζουμε ότι «μήλον» ονομαζόταν κάθε «καρπός», όπως επίσης «μήλο» ονομαζόταν και το «πρόβατο». Στην εξεταζόμενη περίπτωση, οι λέξεις-κλειδιά είναι «καρπός» και «ξύλον», με τις οποίες σημαίνεται κατά την Γένεση ο απαγορευμένος καρπός, αλλά και το «δένδρο», που δεν έπρεπε να πλησιάσουν οι Πρωτόπλαστοι. Όμως μήπως, το «ξύλο» και ο «καρπός» του, θα μπορούσαν να σημαίνουν κάτι άλλο, εκτός από το «δένδρο»;

Κατά τον Κώδικα, ΞΥΛΟ σημαίνεται «σε κάσα, μεγάλη συγκέντρωση ηλιακής ακτινοβολίας σε χώρο», παραπέμποντας στην ύλη (Ξ-ΥΛΟ = κάτω εσωτερικώς, στην ύλη). Εδώ, λοιπόν, φαίνεται να διαφοροποιούνται οι ποιότητες των υλών στην θεϊκή δημιουργία, δεικνύοντας ως ακατάλληλη, για τους Πρωτόπλαστους, την ύλη που αντιπροσώπευε το «ξύλον τού γινώσκειν καλόν και πονηρόν». Η αντίληψη του ανθρώπου για την ύλη, ίσως, θα πρέπει να διευρυνθεί, ώστε να μπορέσει να συλλάβει σε φιλοσοφικό επίπεδο τις έννοιες του Παραδείσου, των Πρωτοπλάστων ανθρώπων και το πεδίο της ύλης στο οποίον εξέπεσαν. Θεωρητικά, η ανέλιξη στα πνευματικά πεδία μπορεί να σημαίνει πιο λεπτοφυείς ύλες από την συμπαγή γηίνη κατάσταση κι αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα την αντίληψη οντοτήτων ή οραμάτων, που δεν είναι του κόσμου τούτου.

Επειδή η ΥΛΗ, όπως την αντιλαμβανόμαστε στον κόσμο που βρισκόμαστε, είναι αλληλένδετη με τον φυσικό μας ήλιο, αξίζει να διερευνήσουμε την σχέση που έχει ο ήλιος μας, και η παραχθείσα από αυτόν ύλη του, με τον καρπό τού «ξύλου» που έφαγαν οι Πρωτόπλαστοι και εξέπεσαν.

Συμπληρωματικώς, η λέξη «καρπός», κατά τον Κώδικα, σημαίνει «κάτω ρέει το πυρ σε χώρο ή σώμα», υποδηλώνοντας ότι κάθε καρπός είναι το αποτέλεσμα μίας κατάστασης. Δηλαδή, ως προς τα φυσικά πεδία, η κατερχομένη ροή του πυρός σε ένα σώμα δημιουργεί και τρέφει τον καρπό, οπότε θα λέγαμε ότι κάθε καρπός «γεμίζει με ήλιο»… ενώ για τα πνευματικά πεδία, ο καρπός είναι το αποτέλεσμα μίας πυρίνης ροής σε έναν χώρο, είτε για να ολοκληρώσει ένα θεϊκό έργο, είτε γιατί αυτό το πυρ βρίσκεται σε πτώση.

Κατά την εξωτερική διήγηση του Μύθου τής Γενέσεως, ο Θεός δίνει εντολή στον Αδάμ ότι μπορεί να φάει τους καρπούς από όποιο «ξύλο» (δέντρο) θέλει, στον Παράδεισο, αλλά το «ξύλο» της Γνώσεως του Καλού και του Πονηρού δεν πρέπει να το αγγίξει, ούτε να φάει από τον καρπό του, γιατί τότε σίγουρα θα πεθάνει… Ο Όφις ξεγελά την γυνή, πείθοντάς την ότι τρώγοντας από το απαγορευμένο «ξύλο», οι Πρωτόπλαστοι δεν θα πεθάνουν, αντιθέτως θα ανοίξουν τα μάτια τους και θα είναι σαν θεοί, γνωρίζοντας το Καλό και το Κακό.

Πράγματι, αφού ο Αδάμ και η γυνή έφαγαν από αυτό το ξύλο, έγιναν «θεοί», δηλαδή θεάθηκαν. Και όπως τους προειδοποίησε ο Θεός «πέθαναν», δηλαδή εξέπεσαν στον κόσμο Γέννησης και του Θανάτου, στον κόσμο του Καλού και του Κακού, ενώ μοιραία δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πλέον στον Παράδεισο και στην Αιώνια Ζωή. Σε αυτόν τον κόσμο των θνητών ήταν καταδικασμένοι να πονούν, να διψούν και να πεινούν, γιατί απέκτησαν σώμα, όπως βεβαίως να γερνούν και να πεθαίνουν. Και «άνοιξαν» τα μάτια τους, όντας σε θέση πλέον να ορούν την ορατή φύση. Έχοντας την Γνώση του Καλού και του Κακού, ευρισκόμενοι στον διττό κόσμο, αντιλήφθηκαν την γύμνια τους.

Όμως, τί ιδιαίτερο είχαν οι Πρωτόπλαστοι ώστε να τους στοχοποιήσει ο Όφις για να τους παραπλανήσει και να κάνουν αυτό που τους υπέδειξε;

Μα βεβαίως, ήταν η σύνδεσή τους με το Πατρικό Πυρ: «…υμείς δε υπήρχετε πνεύματα ζώντα αιώνια και ουκ αποθνήσκοντα εις πάσας τας γενεάς του αιώνος.» (Α΄ Ενώχ, κεφ. 15,6).

Δηλαδή «…εσείς υπήρχατε πνεύματα που ζούσαν αιώνια και που δεν πέθαιναν σε όλες τις γενεές του αιώνα.»

Αυτό το ιδιαίτερο που είχαν οι Πρωτόπλαστοι ήταν Πατρικό Πυρ, το οποίο έπρεπε να ψυχθεί, ώστε να εισχωρήσει στα γήινα σώματα, αφού η ποιότητα της, γνωστής σε εμάς, γηίνης ύλης δεν ήταν κατάλληλη για αυτό. Έτσι, το ψυχόμενο πυρ, μετετράπη σε αυτό που γνωρίζουμε ως ΨΥΧΗ, δηλαδή «Πυρ, εσωτερικό, σε χωμάτινο σώμα».

Αποκωδικοποιώντας την λέξη ΨΥΧΗ λαμβάνουμε ακριβώς την πληροφορία:

Ψ = Πυρ εσωτερικό

Υ =  σε μεγάλη συγκέντρωση,

Χ = σε χοϊκό (χωμάτινο) σώμα,

Η = φανερώνεται  

……………………………………………………………………………………………………………

«…ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επ’ αφθαρσία,

και εικόνα της ιδίας ιδιότητος εποίησεν αυτόν.

Φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον,

πειράζουσι δε αυτόν οι της εκείνου μερίδες όντες.»

Σοφία Σολομώντος Κεφ. Β’ 23

Δηλαδή «…ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο άφθαρτο

και τον ποίησε ως εικόνα της δικής του ιδιότητας.

Λόγω του φθόνου του διαβόλου, ήρθε ο θάνατος στον κόσμο,

πειράζοντας τον άνθρωπο αυτοί που ήταν μερίδες του διαβόλου.»

……………………………………………………………………………………………………………

Τους Πρωτόπλαστους ξεγελά ο ΟΦΙΣ, ο οποίος συμβόλιζε την Γνώση σε πανάρχαιες εποχές, για πολλούς μεγάλους πολιτισμούς που εμφανίστηκαν στην γη.

Κατά τους Αρχαιοελληνικούς συμβολισμούς, ο ΟΦΙΣ συμβολίζει τις ηλεκτρικές δυνάμεις, δηλαδή το φορτίο των αρνητικών και των θετικών ιόντων, που είναι πηγή κάθε φωτός στην ορατή μας φύση.
Κατά τον Κώδικα ΟΦΙΣ σημαίνεται «(Ο) χώρος όπου (Φ) το φως (Ις) απαύστως τροφοδοτεί». Στην πραγματικότητα, το φως κινείται με κυματοειδείς μορφές, ακριβώς όπως ένα φίδι! Δεν είναι λοιπόν τυχαία η επιλογή του ονόματος «Όφις» για το ερπετό αυτό.

Αυτό που ξεγέλασε τον Αδάμ και την γυνή ήταν ένα «ξεπεσμένο» φως, μία ποιότητα του Πυρός που είχε πάρει τροπή προς την, γνώριμη πλέον για εμάς, ύλη και την τροφοδοσία της. Ήταν μία οντότητα ουράνιας προέλευσης που κατασκεύασε έναν δικό του κόσμο, θέτοντας τους δικούς του νόμους. Χρειαζόταν όμως μία πηγή Πατρικού Πυρός για να τροφοδοτεί τα δημιουργήματά του και γι’ αυτό έπεισε τους Πρωτόπλαστους να εμπλακούν σε αυτό με την θέλησή τους, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τους κατεβάσει στα δικά του πεδία. Άλλωστε, το φως του Όφεως είναι κατωτέρας ποιότητας από το Πυρ του Πατρός Θεού και το Άκτιστο Φως Του. Είναι αυτό που μπορεί να διακρίνει το μάτι του γήινου ανθρώπου, το οποίο δημιουργείται από την σύγκρουση θετικών και αρνητικών ιόντων. Είναι το φως του διττού κόσμου μας, όπως πολύ σοφά το περιέγραψε, μέσα στην μυστηριώδη φράση του, ο Ηράκλειτος «πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστί, πάντων δὲ βασιλεύς…», ενώ με την χρήση του Κώδικα λαμβάνουμε αυτή την καίρια πληροφορία:

«ΠΟΛΕΜΟΣ» σημαίνεται «Πυρ Ηλιακό στην ορατή μας φύση».

Έτσι ο Αδάμ και η γυνή εγκλωβίζονται σε γήινα σώματα και ο Όφις συνεχίζει να χρησιμοποιεί την ακτινοβολία του αιωνίου Πυρός, ρίχνοντάς τους, ξανά και ξανά, στον κύκλο των ενσαρκώσεων.

 Δεν είναι τυχαίο που ο Προμηθέας Δεσμώτης έχει τιμωρηθεί να είναι δεμένος στον ΚΑΥΚΑΣΟ (και όχι κάπου αλλού), δηλαδή «(Κ) κάτω (ΑΥ) ξανά (ΚΑΣΟ) στην κάσα», όπου ένας αετός του τρώει κάθε μέρα το ήπαρ, ενώ το βράδυ αυτό μεγαλώνει. Ο αετός συμβολίζει, με την συλλαβή -ΤΟς-, την στερέωση του -ΑΕ- εκτεινόμενου Αρχικού φωτός σε σώμα και το ΗΠΑΡ με το -Η- το -Π- και το -Ρ- σημαίνουν το φανερωμένο ΠΥΡ που ρέει.

Αυτό το Πυρ καταναλώνεται στην διάρκεια του βίου του ανθρώπου (ημέρα), αναγεννάται με τον «θάνατο» (νύχτα), για να τροφοδοτήσει εκ νέου τον «κύκλο της ζωής».

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι άνθρωποι-απόγονοι του Αδάμ, ως μεταφορείς του Πατρικού Πυρός, έχουν άμεση σύνδεση με την Πηγή και δύνανται να απορροφούν Πατρικό Πυρ, είτε κατά βούλησιν είτε κατά χάριν. Αυτό κάνει τους ανθρώπους αυτούς να ξεχωρίζουν για πολλά χαρίσματα, πνευματική λάμψη και θεραπευτικές ικανότητες, μετατρέποντάς τους συγχρόνως σε περιζήτητους «υπηρέτες» αυτών που έχουν το Χρήμα, αλλά όχι την Χάρη… Αυτό τους βάζει επίσης στον κίνδυνο, να γοητευτούν από την λάμψη του χρήματος και του θαυμασμού και να εκπέσουν σε χαμηλότερα πνευματικά πεδία, ενώ έχουν ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση ότι ανεβαίνουν, εγκλωβίζοντας την ψυχή τους στο υλικό πεδίο των ηδονών, της ύλης και της επίγειας δόξας. Αυτή η ψευδαίσθηση ότι ανεβαίνουν σε υψηλά πνευματικά πεδία προκύπτει από την συνειδητοποίηση της ενώσεως ή επαφής με την Πηγή. Όμως είναι άλλο να συλλάβεις συνειδητά την ένωσή σου με την Πηγή και ίσως να φτάσεις να έχεις ακόμη και τον έλεγχο του Πυρός που απορροφάς και άλλο είναι να ελευθερωθείς από τα δεσμά της ύλης και από τον κύκλο των ενσαρκώσεων. Είναι σημαντικό, αυτοί οι συνειδητοποιημένοι, ενεργειακώς, άνθρωποι να πρέπει να αναλογιστούν το «πώς», το «γιατί» και «σε ποιόν» αναλώνουν αυτό το Πυρ, όπως επίσης και τις επιπτώσεις μίας θεραπείας, που δεν έχει αληθινό υπόβαθρο.

Γιατί όταν κάποιος πάσχει, ο λόγος είναι γιατί κάτι δεν έκανε ή γιατί έπραξε κάποιο λάθος, κατά βάσιν, προς τον εαυτό του. Αν λοιπόν δεν διερευνηθεί και δεν διευθετηθεί η αληθινή αιτία της αρρώστιας, το άτομο θα συνεχίσει τον ίδιο ολισθηρό δρόμο και σύντομα θα καταλήξει σε μία χειρότερη κατάσταση.

Στο βιβλίο «Φύση, Τέχνη και Υποσυνείδητα Μηνύματα» – Β’ Μέρος, δίνονται αναλυτικώς οι αποκωδικοποιήσεις των ονομάτων και των λέξεων: ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, ΑΔΑΜ, ΕΥΑ, ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ, αλλά και άλλες σημαντικές πληροφορίες.

Με την αποκωδικοποίηση της λέξης ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ γίνεται εμφανές ότι ο Παράδεισος είναι ένας χώρος όπου ρέει Πυρ ή “βρέχεται” με Πυρ. Στον Πύρινο χώρο του Παραδείσου κινούνται οι Πρωτόπλαστοι, όπου με τα ονόματά τους πληροφορούν ότι δεν διαθέτουν γήινα σώματα, όπως εμείς τα αντιλαμβανόμαστε.

Ο ΑΔΑΜ είναι ο Αδάμας, δηλαδή ο «Αδάμαστος»,
αυτός που δεν δαμάζεται και δεν διαθέτει «δέμας»,
δηλαδή «σώμα» και «δομή» (Α-ΔΑΜ).

Ένας όρος που μπορεί να περιγράψει την, προ της πτώσεως, κατάσταση του Αδάμ εντοπίζεται στο Αρχαιοελληνικό λεξικό και στην λέξη «ύπαρ», που σημαίνει «αληθής οπτασία».
«Ύπαρ» σημαίνει επίσης «κάτι που βρίσκεται εν εγρηγόρσει», αλλά και το «αληθινό», δηλαδή τις ποιότητες του Αδάμ, ως εικόνα και ομοίωση του Υψίστου Θεού.

Κατά τον Κώδικα ΥΠΑΡ σημαίνεται:

Υ = Μεγάλη συγκέντρωση

Π = πυρός

Α = Αρχικής Δυνάμεως,

Ρ = που ρέει

Οι Πρωτόπλαστοι λοιπόν ήταν ύπαρα (κλίση: το ύπαρ, του ύπαρος και να μην συγχέεται με το ήπαρ του ήπατος που είναι το συκώτι…),

«αληθείς οπτασίες» κατά το λεξικό,

«πνεύματα ζώντα αιώνια» κατά τον Ενώχ,

«ρέουσες πύρινες οντότητες» όπως αποκαλύπτει ο Κώδικας,

όπου με την πτώση και τον εγκλωβισμό τους στην ύλη απέκτησαν σώματα, δηλαδή «κάσες» (Κ+Σ=Ξ – ΚΑΣΑ = οικία, καλύβη, κατά το Αρχαιοελληνικό λεξικό).

Έτσι το ΥΠΑΡ έγινε ΥΠΑΡΞΙΣ…

Δηλαδή, (ΥΠΑΡ) η αληθής οπτασία εγκλωβίστηκε (Κ) κάτω και (Σ) εσωτερικώς, σε κάσα (Κ + Σ = Ξ), ενώ συνεχίζει να τροφοδοτείται απαύστως (Ι) εσωτερικά (Σ).

(συνεχίζεται…)

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Φωτεινής Τυράσκη

«Φύση,  Τέχνη  και  Υποσυνείδητα  Μηνύματα» – Β’ Μέρος – Αποδομώντας τον ψεύτικο κόσμο μας, εκδόσεις «Νάξιος»

naxios.gr