“Θέλεις να σου μάθω τέννις..;”

Μία κυρία, που έμαθε ότι άνοιξαν τα γήπεδα του τένις και πήγε χθες να ξεσκουριάσει μετά από δύο μήνες καραντίνα και παραπανίσια κιλά από την υγιεινή ζωή που προσέφερε ο Τσιόδρας, μου έλεγε τα εξής εκπληκτικά.Προσερχόμενη στο γήπεδο, άκουσε ότι: ο μέγιστος αριθμός αθλούμενων είναι δύο άτομα ανά γήπεδο.

Κατά την είσοδο όλοι οι εισερχόμενοι συμπληρώνουν ερωτηματολόγιο, για το πρόσφατο ιστορικό τους, ώστε να είναι δυνατή η ιχνηλάτηση οποιουδήποτε τυχόν κρούσματος.Στην είσοδο, προτείνεται να γίνεται θερμομέτρηση εξ αποστάσεως των εισερχομένων και σε όσους έχουν θερμοκρασία μεγαλύτερη των 37 βαθμών κελσίου, σε 3 διαδοχικές μετρήσεις, δεν θα τους επιτρέπεται η είσοδος

.Αν βήξουν, αν έχουν συμπτώματα πυρετού, αν πιστέψουν οι παρόντες ότι έχουν μία κόπωση, τότε ενημερώνεται αμέσως η γραμματεία του σωματείου. Συνιστάται στους αθλούμενους, η αποφυγή της χρήσεως τουαλετών.Το ερώτημα βέβαια είναι: τι θα κάνεις αν σε πιάσει κόψιμο ή πάει να σπάσει η φούσκα σου;

Σε κάθε γήπεδο τένις θα υπάρχουν αντισηπτικά χεριών σε υγρή μορφή ή τζελ. Κάθε δέκα λεπτά από μικροφωνικό σύστημα θα ακούς: έπλυνες τα χέρια σου; Μην πλησιάζεις τον αντίπαλο. Μην πιάνεις το μπαλάκι του.

Όλα τα μπαλάκια μαρκάρονται με το όνομά σου, ώστε να μην γίνει λάθος και πιάσεις του αλλουνού. Μην το σηκώνεις από κάτω. Όλα τα μέλη του Σωματείου, πέραν των αθλουμένων φοράνε μάσκες. Απαγορεύονται οι χειραψίες.

Όσο διαρκεί η άθληση, δεν αλλάζεις πλευρά γηπέδου. Έπεσες στην γκαντέμικη, αυτή θα κρατήσεις. Τα παγκάκια είναι ξεχωριστά και απαγορεύεται να κάτσει άλλος, πριν απολυμάνουμε το μέρος που κάθισε ο πισινός του προηγούμενου..

Άμα παίξει κανείς τένις, εμένα να μου… γράψετε. Καλύτερα να «μείνετε στο σπίτι» και να βλέπετε κασέτες από παλιούς αγώνες..Γιατί οσοι πιστέψατε ότι θα γίνετε Τσιτσιπάς, την πατήσατε, προέκυψε Χαρδαλιάς. Και μην τολμήσει, η σύζυγος του πρωθυπουργού η κα Μαρέβα να πατήσει το πόδι της σε αγώνα τένις, γιατί θα ακούσει, περισσότερα από όσα άκουσε ο άνδρας της, που κατέβηκε χωρίς μάσκα στο δρόμο για να χαιρετίσει την Πρωτοψάλτη..

Ετσι για την ιστορία, τo 2002, το τουρνουά τένις του Γουίμπλεντον, αποφάσισε να πληρώσει δύο εκατ. δολάρια παραπάνω στο ασφαλιστήριο συμβόλαιό του, αναβαθμίζοντάς το ώστε να καλύπτει και το ενδεχόμενο μιας πανδημίας από έναν άγνωστο ιό.

Επί 17 χρόνια πλήρωνε κάθε χρόνο δύο εκατ. δολάρια για να ασφαλίζεται απέναντι στο θεωρητικά απίθανο ενδεχόμενο να συμβεί κάτι τόσο κατακλυσμιαίο και να πληγεί το φημισμένο καλοκαιρινό τουρνουά. Επί 17 χρόνια δεν συνέβαινε τίποτα, ο κόσμος απολάμβανε φράουλες με σαντιγί και το άστρο του Ρότζερ Φέντερερ να ανατέλλει και να λάμπει.

Λογικά σε πολλούς θα φαινόταν ότι το Γουίμπλεντον πετάει κάθε χρόνο μια περιουσία στα σκουπίδια. Συνολικά οι Βρετανοί πλήρωσαν όλα αυτά τα χρόνια σε ασφάλιστρα για πανδημία παραπάνω από 27 εκατ. στερλίνες (34 εκατ. δολάρια). Τώρα, που ακυρώθηκε λόγω κορονοϊού, θα εισπράξουν 114 εκατ. στερλίνες (περίπου 141 εκατ. δολάρια).

Το ποσό φυσικά δεν καλύπτει όλη τη χασούρα, που αγγίζει τα 250 εκατ. λίρες (312 εκατ. δολάρια), αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ. Το θέμα μας είναι ότι ένα τουρνουά τένις, ιστορικό δεν λέω, αλλά τουρνουά τένις, για αγόρια και κορίτσια που χτυπούν ένα μπαλάκι πέρα δώθε, είχε την πρόνοια να σκεφτεί το 2002, ότι αυτό που δεν συνέβη τότε, μπορεί να συμβεί κάποτε. Και προετοιμάστηκε με όσα μέσα διέθετε. 

Το παράδειγμα της προνοητικής ομάδας διαχείρισης κινδύνου του Γουίμπλεντον δεν ακολούθησε ούτε μια κυβέρνηση, ούτε ένα κράτος. Ο κόσμος μας αποδείχτηκε κατά τραγικό τρόπο απροετοίμαστος για μια πανδημία, ή έστω αποδείχτηκε πως κάτι τύποι που διοργανώνουν αγώνες τένις ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι από ό,τι οι κυβερνήσεις των ισχυρότερων κρατών του κόσμου.

Οι διαφορές βέβαια, στην κλίμακα της ευθύνης και της δράσης είναι τεράστιες, άλλο ένα τουρνουά άλλο μια χώρα. Αλλά σε κάθε περίπτωση τα κράτη και οι κυβερνήσεις τους ενήργησαν «κατόπιν εορτής». Και ήρθαν να επιβάλουν μέτρα μαζικού εγκλεισμού στους πολίτες τους, να απαγορεύσουν σε παιδιά να είναι παιδιά, να αναστείλουν βασικά δικαιώματα και να αλλάξουν τον τρόπο ζωής –προφανώς για το γενικό καλό, αλλά όταν ηρεμήσουμε θα δούμε το κόστος όλου αυτού. 

Τι θα μπορούσε να είχε γίνει; Πολλά..Θα πρέπει να το συζητήσουμε και εδώ. Για το πώς θα πρέπει να είναι η καθημερινότητά μας και η κοινωνικότητα μας, το μοντέλο της οικονομίας μας, τα όρια ανοχής μας σε παραβατικές συμπεριφορές. Και το κακό είναι ότι λόγω Covid-19 δεν θα μπορούμε να το προσπεράσουμε λέγοντας το κλασικό «Anyone for tennis?».