Μπορείς ν’ αγαπάς τό άδικον καί νά είσαι δίκαιος; Ό διχασμός σού η ισχύς μού!…

Μπορείς ν’ αγαπάς τό άδικον καί νά είσαι δίκαιος; Ό διχασμός σού η ισχύς μού!…

Μπορείς ν’ αγαπάς τήν ευμορφία εάν δέν μισείς, απεχθάνεσαι, αποστρέφεσαι, αηδιάζεις τήν ασχήμια…; Διά νά αγαπήσεις τήν οίαν μέν πρέπει νά τήν κάνεις διαλογήν καί διαχωρισμόν από τήν οίαν δέ καί ν’ αγαπήσεις τήν οίαν από τίς δύο, ή καμμία ή καλλιτεχικορωμαντικώς αμφότερες ήτοι τό ανάμεικτον τής Τετραπιθανότητος….

Ό,τι αγαπάς αυτομάτως μισείς τ’ αντίστροφα. Ό,τι μισείς αυτομάτως αγαπάς τ’ αντίστροφα. Μέ τήν λέξη αντίστροφα εννοώ τά αντίθετα Ηθικώς καί από θέμα γούστου = αρεσκείας… ευφροσύνης, αγαλλίασης, ευφραινομεθυσίας…

Ό θάνατος σού η ζωή μού…. Ό άδικος επιλέγει τόν θάνατον σού διά νά εξασφαλίσει ό ίδιος τήν ζωήν τού, τήν ευημερίαν τού, τήν διεξέλιξην τού, τήν επιβίωσιν τού, τήν ματαιοδοξίαν τού, τό κέρδος τού, τήν κενοδοξίαν τού, τήν σωτηρίαν τού εαυτού τού καί τών αγαπημένων τού προσώπου…

Τώρα θά αντικρύσετε τήν αυθεντική γνήσια πηγαία νοοτροπία Ηθικής τού δίκαιου.

Ό δίκαιος θά σκεφθεί, ποίος είναι δίκαιος ό θάνατος σού ή η ζωή τού καί θά επιλέξει καί είς τό βάθος βάθος μπορεί νά ειπεί αφού δέν έκαμα ψυχή καί ζωή καί δέν δικαιούμαι νά φονεύσω ψυχή καί ζωή, τότε ό θάνατος μού είναι προτιμότερος από τόν θάνατον σού!… Είναι υπέρσκληρον νά τό παραδεχθείς, νά τό παραδεχθώ, νά τό αντέξεις, νά τό αντέξω, αλλά είναι Αλήθεια καί Η Αλήθεια πρέπει άν μή τί άλλον νά Λέγεται καί νά Επαναλέγεται!… Διότι η Αλήθεια Μόνον Σώζει καί Απελευθερώνει από τήν παντός είδους αδικία…

Εάν είναι άδικος ό άλλος μαζύν σού ή εάν θέλει νά σέ σκοτώσει είναι δίκαιον ν’ αντισταθείς, ειδικώς εάν δέν τόν έχεις αδικήσει εσύ προηγουμένως παράφορα… Εάν σκοτώσεις έν δικαίω η αμαρτία σού είναι μικρότερη από τό άν σκοτώσεις έν αδίκω… Εάν σκοτώσεις διά χάριν Θεού Ζώντος έν δικαίω καί τώ όντι ισχύει καί αυτόν τό γνωρίζει μόνον Ό Θεός, τότε η αμαρτία σού είναι από μικρή ώς ανύπαρκτη ώς Μαρτυρία σέ τινές περιπτώσεις όπως γνωρίζει καί κρίνει μόνον Ό Θεός καί όπως ολίγοι διαθέτουν τήν Ευδιάκριση/Διάκριση Πνεύματος νά προδιακρίνουν καί δέν θά προχωρήσω διά νά μήν φέρω βαθυστόχαστη σύγχυση δυσθεώρητου καί δυσανάβατου υπερύψους διαντίληψης, άλλωστε περί τούτων έχω αναφερθεί κατ’ επανάληψιν χωρίς τήν προειδοποίηση όπως τήν αναφέρω είς τούς ανωτέρω λόγους…

Είναι Δίκαιον ν’ αποθάνει Ό Θεός ή ό άνθρωπος; Είναι Δίκαιον νά επικρατήσει καί νά είναι υπεράνω τό Δίκαιον Τού Θεού ή τό Δίκαιον τού ανθρώπου; Ό άνθρωπος νομοθέτησε ανθρωποκεντρικόν δίκαιον τό οποίον ώς επί τώ πλείστον είναι ψευδοφιλάνθρωπον, ευνοών μόνον συγκεκριμένους ισχυρούς ανθρώπους. Μέ τό άδικον δίκαιον τού ό άνθρωπος εάν τό ερευνήσετε θέτει υπεράνω Θεού, ζώων, φυτών, Σύμπαντος, Θεοθρησκείας διότι υπάρχει καί ενεργειοθρησκεία καί άλλες ειδικές θρησκείες, εαυτόν… Ουσιαστικώς δηλώνει αφού εγώ εποίησα τό δίκαιον θά ευνοεί εμένα πρώτον ήτοι «εάν δέν ευλογήσεις τό σπίτι σού θά πέσει νά σέ τσιλλήσει = καταπλακώσει» καί «ό παπάς ευλογεί πρωτίστως τά γένεια τού»….

Όχι μόνον ευνοεί τόν άνθρωπον τό δίκαιον τού ανθρώπου ή νομίζει πώς αυτοευνοείται, αλλά βαστάει καί μία διπλομματική ισορροπία καί διπλομματική υπόνοια ότι δήθεν σέβεται Τόν Θεόν, μήν τυχόν καί υπάρχει πονηρεύεται ό άνθρωπος, μέ τήν φύση, μέ τά ζώα, τά φυτά καί τούς ανίσχυρους ανθρώπους μήπως καί λάχει νά ισχυροποιηθούν περισσότερον από τόν νόμον τού ισχυρού ή αντικαταστήσουν τόν νύν ισχυρόν!… Αυτά όλα τά τακτοποιεί επειδή εκτός τών άλλων ό άνθρωπος είναι έξ’ εμφύτου αγνωκιστικιστής διότι αγνοεί τό μέλλον καί δή τό βαθύτερον απειροπλάκαμον μέλλον!

Ό ισχυρός άδικος πάντοτε γνώριζε έναν πράγμαν έναντι σού: «ό διχασμός σού η ισχύς μού»… Αφού «η ισχύς έν τή ενώσει»… τότε «η ανισχυρότητα έν τή διαιρέσει καί έν τή διεμπόδιση τής ενώσεως»…. Η αγάπη είναι ένωση δι’ ηθικής Θεού, τό μίσος διχασμός αποστασιοποιήσεως έξ’ ηθικής Θεού. Η ένωση έν ανηθικιτήτι είναι ένωσις μίσους… Διότι η ανηθικότητα είναι αδικία καί εντός αδικίας ούκ βλαστάται δίκαιον συνεπώς αγάπη!…

Εάν υποθέσουμε ότι μία κοινωνία είναι πανδίκαιη είς τά πάντα αλλά πανανήθικη είς τά ερωτικά, τότε αγαπάει ή δέν αγαπάει; Είναι δικαία ή αδικούσα;…. Η ίδια η ανήθικη ερωτικότητα είναι αντίθετη ροπή από τήν ροπή τής αγάπης. Η ερωτική ανηθικότητα προάγεται καί προάγει τήν απληστία καί είς τήν απληστία δέν φύεται αγάπη, αλλά ανευχαριστησία, έπαρση, ναρκωτική ηδυπάθεια καί φιληδονία, ασέβεια πρός τό σώμα η οποία οδηγεί σ’ αναπόφευκτα έκτροπα καί μολυσμένες σκέψεις αίτινες μέ τήν σειράν τούς προσοδηγούν είς τήν βλασφημία, τήν ύβριν καί τήν Θεοασέβεια παντοιοτρόπως!…

Τό νά θέλεις ή νά πιστεύεις σέ δίκαιον μέσα από τήν αχαλίνωτη καί ανήθικη ερωτικότητα είναι ώς νά θέλεις καί νά πιστεύεις σέ νηφαλιότητα μέσα από τήν αχαλίνωτη μεθοκοπία, διεγερτοκοπία καί ναρκωτικοκοπία… Ό πρώτος φόνος κατά τήν Παλαιά Διαθήκη διεξάγην έκ φθόνου προξενομένου από αχαλίνωτη ροπή καί ορμή ερωτικής ορέξεως καί υπολογιστικότητος. Τόν διέπραξε ό Κάϊν κατά τού μικρότερου αδελφού τού Αύελ… ή Άβελ = άλφα στερητικόν + βέλ όπως λέμε βά+βέλ! Ή ευαβέλ = εβαβέλ = βαβέλ καί άβελ = αεβαβέλ! Καί ό νοών νοείτο! Λόγω τού ότι οί ελληνικές λέξεις έχουν πέραν τής Μίας Καταγωγής βάσει τού γνωστού Νόμου οπού μέ παραδείγματα έδειξα κατά καιρούς η λέξη αύ+έλ σημαίνει τό τρέχον φώς = αύ = αυθημερόν = αύρα = αύριον = αύ+έλ/φώς… Η λέξη βαβέλ καί βέβηλος είναι αναγραμματισμός καί αναπροσαρμογή τής ίδιας έννοιας καί λέξεως… Βήλος είναι τό πέος αρχαιοελληνιστί καί μέ αυτόν τό όνομα χρησιμοποιείται έως καί τήν σήμερον μέ τό νόημα πούτσος όμως….

Εάν η ανήθικη ερωτικότητα ήταν ιερά τότε δέν θά αναφερόταν από π.Χ. η λέξη βέβηλος οπού είναι η λέξη βήλος σύν τό συντακτικαρωγητικόν προθεμοφώνημα βέ έμπροσθέν. Όπως θωρακισμένον = τεθωρακισμένον, κτημένον = κεκτημένον, βαίωση = βεβαίωση, χαριτωμένη = κεχαριτωμένη, τριμμένον = τετριμμένον κ.ο.κ.., αυτά τά ελληνικά κάποιοι νά μήν τά λησμονείτε διότι άμα χάσετε αυτά θά χάσετε όλα τά ελληνικά!… κι’ άς δέν σάς τά μαθαίνουν είς τά σχολεία, πόσα καλά σάς μαθαίνουν εκεί μέσα άρα γέ;….

Ό βήλος λέγεται βάλλος ή βάλος εξού καί τό αδερμάτινον εμπρόσθιον μέρος τού βάλανος καί ελληνοκυπριαστί ματσούκι ή ματσούτζιην. Ό βάλλος έγινε φάλλος καί ό φάλλος φαλλοκράτης = βαλλοκράτης καί βηλοκράτης. Είς τήν ελληνοκυπριακή προφέρεται μέ δύο λάβδα ήτοι βήλλος. Θά υποθέσουμε κάτι. Γνωρίζουμε ότι είς τάς αγέλας ζώων τά θηλυκά γονιμοποιούνται κατ’ εξοχήν ή τά πλείστα ή όσα προλάβει ό ένας νικητής βηλλάς τών βοοειδών, θηρευτικών καί άλλων… όπως τά δελφίνια… Αυτήν τήν συνήθεια τήν παρατήρησαν οί ανθρώποι έξ’ αμνημονεύτων χρόνων όταν πολλοί ήσαν παγανιστές ειδωλολάτρες καί φυσιολάτρες παρατηρώντας τήν φύσιν διά νά τήν μιμηθούν, καταλάβουν, αντιγράψουν ώς ιεράν παρακαταθήκη αφού τούς ήταν καί θεότητα ή πολυθεότητα, ούν εστίν όντως;… Έτσι είναι τώ όντι;… Παρατηρούμε ότι η λέξη χωρίον είς τήν ετρουσκικορωμαϊκή διάλεκτον καί διά τής οποίας πέρασε σέ πολλές άλλες γλώσσες καί δή ευρωπαϊκες, καλείται βιλλάζ, βίλεϊτς κ.α. ήτοι village = villa+age = villa+ge… Ήτοι τό έτος τού βηλλά, ό τόπος, ό χώρος, η γενεά τού γενάρχου = βηλλά. Δέν είναι άσχετον ότι όταν πρωτακούσαμε είς τήν Κύπρον τήν δεκαετία τού 1980 μ.Χ. τήν αναφορά διά τίς μεγάλες ή μικρές οικίες μέ τό όνομα βήλλα (βίλλα ή βίλα) γελούσαμε… καί όμως προέρχεται από τήν βήλλα επειδή εκεί μέσα είναι τό βασίλειον τού βήλλου. Είς τήν Πάφο μέχρι τήν δεκαετία τού 1980 μ.Χ. η συνζυγική κλίνη, ό νοντάς, η κρεββατοκάμαρα τού ζεύγους καί η κλίνη γενικώς καλείτο γαμήστρα!… χαχαχα!…. Καί όμως διατί γελάτε; Μήπως δέν καλείται γάμος; Ό γάμος τί εξυπακούει; Γαμήστρα ήτοι τού γάμου οίστρος δηλοί ερωτική συνουσία… είναι η αρχή καί τό τέλος τού γάμου…, αυτά διά τήν υλική συνουσία όχι τήν πνευματική συνουσία καί τόν πνευματικόν γάμον…

Επειδή είσαι ό διχασμένος είσαι ό ηττημένος καί ό μεγαλύτερος τροποκολπολόγος τού διχασμού σού είναι η άγνοια, η ασυνειδησία καί ασυναισθησία τού διχασμού σού μέ Τόν Θεόν, τούς συμπατριώτες σού, τούς συνεργάτες σού, τούς φίλους σού, τούς εχθρούς σού, τούς συνιδεάτες σού, ούτως ώστε κάποιοι εχθροί πιθανόν καί εσύ ώς αυτοεχθρός νά συμβάλλετε τά θαυμαστά μέγιστα διά τήν συντήρηση τής αδυναμίας σού καί τούς…

Αφού η ισχύς έν τή ενώσει τότε η αδυναμία έν τή διχάσει… Όποιος σέ συντηρεί σέ διχασμόν είναι εχθρός σού έστω καί άν είναι εαυτός σού…. Καί συγκεκριμένως περισσότερον από τήν Θεοηθική, τήν Θεοαρετή καί τήν Θεοευσέβεια…

Εάν ήσουν Ό Θεός θά νόμιζες ότι θά ήταν δίκαιον νά υπερισχύει ό ανίσχυρος αλλά ελευθεριάζων νόμος δικαίου τού ανθρώπου έναντι τού νόμου σού; Καί άν ήσουν ό ζωύφιος θά θεωρούσες ποίον ανώτερον νόμον τόν ανθρώπινον ή Τόν Θείον ή όποιον σέ ευνοούσε ανά πάσα στιγμή;…
Εάν ήσουν δίκαιος όμως οίος καί νά ήσουν καί σέ οίαν ευμενή ή δυσμενή θέση καί είδους καί νά ήσουν θά δήλωνες πώς δίκαιος καί μοναδικός νόμος αλλά καί αήττητος είναι ό Θείος Δικαιονόμος….

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ