Τι είναι ο αγώνας της ΒΙΟΜΕ;
Εδώ και 4 χρόνια σχεδόν, σε μια πρωτότυπη για τα ελληνικά χρονικά κίνηση, οι εργαζόμενοι του εργοστασίου της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟ.ΜΕ.) κατέλαβαν το εργοστάσιο που είχε εγκαταλείψει η ιδιοκτησία και βάλανε μπροστά ένα δύσκολο, αλλά επιτυχημένο μέχρι και σήμερα σχέδιο: Να επανεκκινήσουν μόνοι τους την παραγωγή, κόντρα στους παλιούς ιδιοκτήτες, την υπάρχουσα νομοθεσία, τις “συμβουλές” των καθεστωτικών κομμάτων για να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειες τους με αξιοπρέπεια, κόντρα σε όσους μας θέλουν άβουλους και άοπλους, απέναντι στην ανεργία και στην φτώχεια.
Και γιατί είναι αυτό σημαντικό;
Εδώ και 4 χρόνια, ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. έχει εφαρμόσει στην πράξη την άμεση δημοκρατία μέσα στον χώρο δουλειάς, έχει κάνει πράξη την ισότητα όλων των εργαζομένων, λειτουργεί από την πρώτη μέρα με συνέλευση βάσης. Εδώ και 4 χρόνια ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. έχει γνωρίσει την συμπαράσταση χιλιάδων ανθρώπων απ’ την Ελλάδα και όλο τον κόσμο που λαχταρούν να δουν αυτό το παράδειγμα της εργασίας χωρίς αφεντικά, της εργασίας με αυτοδιαχείριση, να γενικεύεται. Έχει όμως αποδείξει, εδώ και χρόνια, ότι είναι στο πλευρά όλων των αγωνιζόμενων και διωκόμενων πλευρών της κοινωνίας, με την πλευρά του δίκιου. Έτσι εδώ και περίπου 2 χρόνια, λειτουργεί μέσα στους χώρους του εργοστασίου Εργατικό Ιατρείο, ενώ το ίδιο το εργοστάσιο είναι και σταθμός για προμήθειες και υλικό που διανέμεται σε πρόσφυγες και μετανάστες.
Και τι έγινε; Γιατί αυτό μας αφορά;
Γνωρίζουμε καλά τι συμβαίνει στις ζωές μας. Η ίδια μας η ύπαρξη, κάθε μέρα που περνάει, γνωρίζει όλο και μεγαλύτερη υποτίμηση. Μνημόνια, απολύσεις, εκβιασμοί στη δουλειά, μειώσεις μισθών. Κάθε μέρα που περνάει τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και, ίσως, μέσα στο άγχος της καθημερινής επιβίωσης ξεχνάμε μια καλά κρυμμένη αλήθεια: Τα αφεντικά στη δουλειά, οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και οι άνθρωποι που διαχειρίζονται την εξουσία, δεν είναι παρα μόνο παράσιτα στην κοινωνία. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν να δουλεύουν τις μηχανές, να δουλεύουν στις υπηρεσίες, να δουλεύουν στα σχολεία και στα νοσοκομεία, δεν χρειαζόμαστε την εξουσία του αφεντικού για να λειτουργήσουμε. Αντιθέτως, το υπερκέρδος που κερδίζουν στις πλάτες μας, η εξουσία που τους παραχωρούμε γίνεται ακόμη μεγαλύτερο βάρος για τη ζωή μας. Ε, αυτήν την μικρή κρυμμένη αλήθεια αναδεικνύει ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. Πως γίνεται, ακόμη και μέσα στις πλέον αντίξοες συνθήκες, να οικοδομήσουμε από ένα εργοστάσιο μέχρι και μια κοινωνία ολάκερη, με δικαιοσύνη και ισότητα και για τους εργαζόμενους αλλά για τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι για μια χούφτα αφεντικά. Και αυτό το γεγονός ενοχλεί.
Ποιους ενοχλεί;
Από την πρώτη μέρα που οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. κατέλαβαν το εργοστάσιο και βάλανε μπροστά τις μηχανές της αυτοδιαχείρισης, ένας ολόκληρος μηχανισμός ετοιμάστηκε να τους αντιμετωπίσει. Κόμματα του καθεστώτος, πληρωμένοι δημοσιογράφοι αλλά και δικαστικοί υπάλληλοι βάλανε στόχο να τσακίσουν αυτό το παράδειγμα ενός διαφορετικού κόσμου, στη γέννεση του. Βάλανε μπροστά διώξεις ενάντια στο σωματείο των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ., βάλανε και πλειστηριασμούς για το οικόπεδο που στεγάζεται το εργοστάσιο. Μέχρι σήμερα έχουν κάνει μια τρύπα στο νερό. Οι εργαζόμενοι μαζί με την αλληλεγγύη έχουν μπλοκάρει αγωνιστικά κάθε πλειστηριασμό, και έχουν δείξει με τον καλύτερο τρόπο πως δεν τρομοκρατούνται και δεν εγκαταλείπουν τον χώρο εργασίας τους. Όπως αυτές τις μέρες το αγωνιστικό κίνημα στη Θεσσαλονίκη έχει μπλοκάρει δύο πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, έτσι και ο αγώνας της ΒΙΟΜΕ με το κίνημα πάντοτε κοντά του, έχουνε μπλοκάρει όλες τις προηγούμενες προσπάθειες.
Και τι τρέχει σήμερα με τη ΒΙΟΜΕ;
Σήμερα, κράτος και δικαστική εξουσία, επανέρχονται με μια νέα προσπάθεια για πλειστηριασμό του οικοπέδου της ΒΙΟΜΕ στις 20 Οκτωβρίου, ο οποίος είναι και μια σπάνια περίπτωση στα δικαστικά χρονικά, καθώς κατ εξαίρεση είναι “πλειστηριασμός εξ αναβολής” (!). Ήδη στην Αθήνα το κίνημα αλληλεγγύης έχει καλέσει σε δράσεις ενάντια στο νέο πλειστηριασμό. Στη Θεσσαλονίκη, το κίνημα αλληλεγγύης μαζί με τους εργάτες της ΒΙΟΜΕ, θα είμαστε εκεί να εξασφαλίσουμε για μια ακόμη φορά πως και αυτός ο πλειστηριασμός θα ακυρωθεί.
Τι μπορώ να κάνω εγώ;
Να συμμετέχεις:
ΠΕΜΠΤΗ 20/10 στις 11 το πρωί έξω απο τα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης
Κάθε Τετάρτη στις συνελεύσεις της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στις 19.00 στο Μικρόπολις [Βενιζέλου & Βασ. Ηρακλείου]
Να γραφτείς ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΣ/Α ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ/ΤΡΙΑ στον αγώνα της ΒΙΟΜΕ εδώ http://biom-metal.blogspot.gr . Πάνω από 1100 άνθρωποι απ’ όλον το κόσμο το έχουν ήδη κάνει.
Να βοηθήσεις και να ενημερωθείς για την προσπάθεια εξάπλωσης του παραδείγματος της αυτοδιαχείρισης σε όλον τον κόσμο. Να έρθεις στην δεύτερη Ευρωμεσογειακή συνάντηση που πραγματοποιήεται 28-30 Οκτωβρίου στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ όπου παρόμοια εγχειρήματα από την Ευρώπη και τη Μεσόγειο, συζητούν και αποφασίζουν τα επόμενα βήματα τους. Δήλωσε συμμετοχή εδώ: http://euromedworkersecon omy.net/el/
Να φέρεις στον τόπο που δουλεύεις, που συχνάζεις, που ζεις, το μήνυμα και την πρακτική της γενικευμενης αυτοδιεύθυνσης. Το μήνυμα πως μπορούμε χωρίς αφεντικά, μπορούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.
Γιατί αν όχι εμείς, ΠΟΙΟΙ;
κι αν όχι τώρα, ΠΟΤΕ;
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
μπραβο, παρα πολυ καλη προσπαθεια, ετσι εχει γινει και στη πτωχευμενη αργεντινη, που οι ιδιοι οι εργαζομενοι αναλαβανε τις επιχηρησεις, χωρις πουστιες του εργοστασιαρχη, τα καταφερανε, κυκλοφορει βιβλιο για το θεμα, σε λιγο πιστευω θα αρχισουν να γινονται και αλλα τετοια εδω.
Αντρές Ρουτζέρι, συγγραφέας του βιβλίου ΑΝΑΚΤΗΜΕΝΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ Για το βιβλίο Οι καταλήψεις των εργοστασίων αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών αγώνων ενάντια στην οικονομική βία και την καταστολή στην Αργεντινή μετά την κρίση του 2001. Απέναντι στη αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας και τη συνακόλουθη αύξηση της ανεργίας, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να οργανωθούν και διατηρήσουν τις -εγκαταλειμμένες από τους καπιταλιστές – επιχειρήσεις στη ζωή. Οι «ανακτημένες» επιχειρήσεις που προέκυψαν από αυτή τη διαδικασία διαπνέονται από το πείσμα του αγώνα και της σύγκρουσης, της κατάληψης των μέσων παραγωγής, της συλλογικής αυτενέργειας των εργαζομένων. Μέσα από την παρούσα μελέτη, αφενός παρακολουθούμε την ιστορική διαδρομή των κατειλημμένων εργοστασίων και επιχειρήσεων της Αργεντινής, αφετέρου αποκτούμε μια πλήρη εικόνα των πολιτικών και οικονομικών δυνατοτήτων, καθώς και των ορίων, της εργατικής αυτοδιαχείρισης.
Το βιβλίο πραγματεύεται μια σειρά προβλημάτων που σχετίζονται με τη λειτουργία των επιχειρήσεων υπό εργατικό έλεγχο: την προσαρμογή των εργατών στον νέο ρόλο τους μέσα στην παραγωγή, τις συλλογικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, τη βιωσιμότητα της επιχείρησης μέσα στην καπιταλιστική αγορά και τον συνεχή αγώνα για θεσμική και νομική κατοχύρωση. Ο συγγραφέας περιγράφει το κίνημα των ανακτημένων επιχειρήσεων ως ένα ετερογενές και δυναμικό συλλογικό υποκείμενο που βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με το εργατικό και το συνεταιριστικό κίνημα, αλλά και με τα άλλα κινήματα που ξεπήδησαν από την κρίση του 2001, όπως οι πικετέρος και τα εγχειρήματα κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.
Ταυτόχρονα, προβάλλει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του κινήματος αυτού, το οποίο μέσα από τις καθημερινές πρακτικές του κυοφορεί μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση – μια κοινωνία ισοτιμίας και κοινοκτημοσύνης, αλληλεγγύης και συντροφικότητας.
Την έκδοση συνοδεύει έγχρωμο ένθετο φωτογραφιών από τα δεκατρία χρόνια κατειλημμένων επιχειρήσεων στην Αργεντινή του φωτογράφου Αντρές Λοφιέγο.
Το βιβλίο ολοκληρώνεται με ένα εκτενές υστερόγραφο από τον Μάκη Αναγνώστου, μέλος του σωματείου εργατοϋπαλλήλων της ΒΙΟ.ΜΕ., του πρώτου εργοστασίου στην Ελλάδα που λειτουργεί με πλήρη εργατικό έλεγχο και αυτοδιεύθυνση στην παραγωγή.
Για τον συγγραφέα
Ο Αντρές Ρουτζέρι (Μπουένος Άιρες, 1967) είναι κοινωνικός ανθρωπολόγος. Από το 2002 διευθύνει το πρόγραμμα «Ανοιχτή Σχολή» του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες, μια ακαδημαϊκή ομάδα που διεξάγει έρευνα σχετικά με τις ανακτημένες επιχειρήσεις και παρέχει συμβουλευτικές και υποστηρικτικές υπηρεσίες. Μέσω του προγράμματος αυτού έχει συντονίσει τέσσερις έρευνες σχετικά με τις ανακτημένες επιχειρήσεις στην Αργεντινή και έχει δημιουργήσει το 2004 το Κέντρο Τεκμηρίωσης των Ανακτημένων Επιχειρήσεων που λειτουργεί στον χώρο του Συνεταιρισμού Γραφικών Τεχνών Chilavert.
Έχει συγγράψει πολλά βιβλία πάνω στο ζήτημα αυτό, ενώ έχει κάνει ομιλίες και σεμινάρια σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ευρώπης και της Ασίας. Από το 2007 συντονίζει τη διοργάνωση της διεθνούς συνάντησης «Η οικονομία των Εργαζομένων», η οποία έχει
pagkaki.org/19.3