Εξ αφορμής της τραγωδίας των Τεμπών. (Ένας βαθύτερος, αυθόρμητος και βασανιστικός, ίσως παρεξηγήσιμος, προβληματισμός μας.)

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι λίγοι θα μας καταλάβουν. Νοιώθουμε, όμως, την ανάγκη να το εκφράσουμε. Μη μας παρεξηγήσουν οι φίλοι που δεν πιστεύουν, αλλά αυτό αφορά ή αγγίζει περισσότερο όσους πιστεύουμε. Και αυτό δεν είναι διάκριση σε βάρος κανενός.

Εμείς, λοιπόν, που δεχόμαστε ανεπιφύλακτα τον λόγο του Θεού, είναι σαφές ότι δεν πιστεύουμε ούτε σε «τύχη», ούτε σε «μοίρα». Αποδεχόμαστε πως ό, τι συμβαίνει γίνεται/είναι κατά παραχώρηση ή οικονομία Θεού. Από την άλλη, γνωρίζουμε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνονται πράγματα που μόνον Εκείνος (και όσοι γνωρίζουν το θέλημά Του, όπως οι Άγιοι) γνωρίζει την ακριβή τους έννοια, το σκοπό και τη σημασία.

Αν, όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο, και οι τρίχες του κεφαλιού μας είναι γνωστές και μετρημένες από τον Θεό και ούτε ένα σπουργίτι δεν πέφτει νεκρό στη γη χωρίς το θέλημά Του (πρβλ. Ματθ. 10, 29-30), δηλαδή τίποτε δεν συμβαίνει αν δεν το επιτρέψει ή παραχωρήσει ο Θεός, τότε είναι προφανές ότι και το «Μάτι» και τα «Τέμπη» έχουν το δικό τους νόημα, τη δική τους έννοια, τη δική τους σημασία. Για ποιόν ή για ποιούς; Μα, για όλους!

Και, συγχωρέστε με να πω και να εκφράσω την ταπεινή μου γνώμη και αίσθηση, πείτε την, αν θέλετε, μεταφυσική – αν και δεν πιστεύουμε στην….μεταφυσική – περισσότερο έχουν νόημα και σημασία, ίσως και μήνυμα για την κοινωνία, τον λαό και την Πατρίδα μας. Εννοείται δε και για τους εκάστοτε ηγέτες μας. Εξάλλου, ας μην εγκλωβισθεί ο αναγνώστης αυτής της εξομολογητικής εκφράσεώς μας και εκτρέψει ερμηνευτικά τον προβληματισμό μας με ή σε αναφορές στον άδικο, όπως λέμε, θάνατο των αθώων θυμάτων.

Διότι και περί του επιγείου τέλους του καθενός μας, πάντα κατά την πίστη μας, πάλι δεν τίθεται θέμα τύχης, ή μοίρας, αλλά περί γεγονότος που συμβαίνει κατά τα ανεξιχνίαστα κρίματα του Θεού. Και βεβαίως δεν έχουμε στην Παράδοσή μας διδάγματα περί εκδικητικού ή τιμωρού, υπό την έννοια του εμπαθούς, Θεού. Ο Θεός είναι αγαθός, απαθής και το σπουδαιότερο «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Πρός Τιμόθεον Α’, β’, 4).

Επανέρχομαι όμως και ολοκληρώνω σημειώνοντας ότι προβληματίζομαι και μάλλον πιστεύω ότι οι ανείπωτες τραγωδίες στο «Μάτι» και τα «Τέμπη» έχουν και μεταφέρουν ή κρύβουν κάποιο μήνυμα. Πάντως, όχι καλό! Και, κυρίως, προς τους ηγέτες μας και τον λαό, προς τον λαό και τους ηγέτες. Ίσως ένα μήνυμα για το πού πάμε και πώς βαδίζουμε. Μήπως πρέπει να το αναζητήσουμε και να προβληματισθούμε επ’ αυτού;

Υ. Γ. Σπουδάζοντας (και) την Πολιτική Επιστήμη μάθαμε ότι αυτό που αποκαλούμε «τυχαίο» γράφει κι αυτό, μαζί με τις επιδιώξεις των «καλών» και των «κακών» ανθρώπων, την ανθρώπινη ιστορία.

Δημήτριος Ι. Κάτσουρας Θεολόγος

tasthyras.wordpress.com

*Οι «οφίτες» ή «οφιανοί», μία από τις πολλές ομάδες του γνωστικισμού λάτρευαν το φίδι γιατί τού απέδιδαν σωτηριολογική εξουσία, αφού, χάρη σε αυτό, ο άνθρωπος ξεκίνησε να γεύεται τη γνώση, σύμφωνα με την παλαιοδιαθηκική αναφορά.Οι οπαδοί αυτής της αίρεσης τελούσαν «Λειτουργικές Συνάξεις», όπου κυρίαρχη θεση είχε το φίδι, με σκοπό να εξευμενίσουν όχι το Θεό των χριστιανών, που ήταν Αγαθός, αλλά τον «όφιν τον αρχαίον» (Αποκ.12, 9 και 3,14),το Κακό που ήταν ο διάβολος.

Εμείς οι νεοορθόδοξοι πόσο χριστιανοί είμαστε συνειδητά και οφίτες ασυνείδητα;

Ως πότε θα υπερτιμούμε τον αντίδικο και θα υποτιμούμε τον Κύριο των πάντων;