Ήρθε η ώρα νομίζω να λάμψει η αλήθεια.
Δεν πιστεύω πως η δικαιοσύνη είναι ελεύθερη και ανεπηρέαστη στη χώρα μας, αλλά νομίζω η χθεσινή απόφαση είναι ένα πρώτο βήμα για να διερευνηθεί η υπόθεση σε βάθος και να βγουν στην επιφάνεια τα πραγματικά κίνητρα της οργάνωσης αυτής.
Με αφορμή τις χθεσινές εξελίξεις θα πρέπει να βγουν στην επιφάνεια κάποιες αλήθειες.
Η ιστορία ξεκινάει από παλιά και θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον «παράξενο» ερευνητή Νικόλαο Γκόνο που αποκάλυψε σκοτεινές πτυχές της υπόθεσης αυτής αλλά και την δημοσιογράφο Άννα Δαβίτη που είχε το σθένος και το θάρρος, εν μέσω απειλών για την ζωή την δική της και των συγγενών της, να βγει και να πει την αλήθεια, αφού ένα διάστημα ήταν μέλος της οργάνωσης αυτής και γνώριζε τα πράγματα εκ των έσω.
Αυτό είναι το βίντεο της ντροπής:
Υπάρχει μια εκπομπή που επεξηγεί με τον καλύτερο τρόπο θα έλεγα τα σκοτεινά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από τον Σώρρα και την οργάνωση του και καλό θα ήταν να την ακούσουν όλοι όσοι δεν γνωρίζουν επί του θέματος.
Παρακάτω θα καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία με σκοπό να προειδοποιήσω και εγώ όσους έχουν πέσει στην παγίδα της οργάνωσης αυτής.Θέλω να έχω την συνείδηση μου καθαρή και ότι κάνω το σωστό για να αποτρέψω άτομα που θα τον πιστέψουν,να πέσουν θύματα αυτής της σκοτεινής και επικίνδυνης οργάνωσης με την εγκληματική ιδεολογία. Δεν μπορώ να πω πολλές λεπτομέρειες απλά θα μεταφέρω όσα είναι απαραίτητα για να καταλάβει ο κόσμος τον ρόλο της οργάνωσης αυτής.
Κατά αρχάς να πούμε ότι ο Σώρρας δεν είναι απλά ένας απατεώνας που τα κανάλια τον εμφανίζουν. Ούτε ξύπνησε μια μέρα που δεν είχε τι να κάνει, βρήκε κάπου 600 δισ. και είπε τι να κάνω ας πάω να σώσω την Ελλάδα. Αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχε πρόβλημα και το θέμα θα το αντιμετώπιζε όχι η δικαιοσύνη αλλά κάποιο ίδρυμα. Δεν έγινε όμως έτσι.
Εμφανίζεται σε μια συγκυρία δύσκολη για την Ελλάδα που όλοι ασχολούμασταν με ΔΝΤ και μνημόνια το 2011. Όχι πιο πριν, ούτε πιο μετά. Για όσους ασχολούνται με του αριθμούς μπορούν να καταλάβουν.
Περιληπτικά να αναφέρω ότι από τα παραπάνω βίντεο αλλά και από την παρακάτω μαρτυρία, προκύπτει ότι ο σκοπός του κυρίου αυτού είναι να εξυπηρετήσει πιστά τα αφεντικά του, που βρίσκονται πίσω από αυτόν και που τον φύτεψαν εδώ,ώστε να προσπαθήσει να φέρει σε πέρας μια επιχείρηση αμερικάνικου στυλ διχασμού των Ελλήνων, που θα χρησιμοποιηθεί την κατάλληλη χρονική στιγμή από αυτούς που θέλουν την αποσταθεροποίηση μέσα στη χώρα. Το σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας δεν αποτελείται μόνο από μια ενδεχόμενη οικονομική κατάρρευση αλλά από ένα σύνολο κινήσεων διχασμού των Ελλήνων είτε θρησκευτικό διχασμό , είτε κοινωνικό, είτε πολιτικό, οτιδήποτε μπορεί να στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου. Αναλυτικά υπάρχουν τα άτομα που γνωρίζουν περισσότερα για την υπόθεση αυτή, οπότε όποιος θέλει μπορεί να εμβαθύνει περαιτέρω.
Προσωπικά νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα φτάσει η δικαιοσύνη να φέρει στο φως τα ευρήματα της έρευνας όταν αυτή ολοκληρωθεί, αλλά εάν παρ’ ελπίδα συμβεί κάτι τέτοιο, είμαι βέβαιος ότι θα ακουστούν πρωτόγνωρα πράγματα.
Με την σειρά μου καταθέτω την δική μου μαρτυρία για την οργάνωση αυτή μετά από προσωπική επαφή με πλανεμένα μέλη τους, με την ελπίδα κάποια στιγμή να καταλάβουν έστω και στο πάρα πέντε την απάτη του «θεού τους» αλλά και τους κινδύνους που κρύβει η τυφλή εμπιστοσύνη σε ένα τέτοιο πρόσωπο όπως ο Σώρρας, για τους ίδιους και τους συγγενείς τους.
Όσα ειπωθούν παρακάτω είναι πέρα για πέρα αληθινά και ο καθένας έχει κρίση για να κρίνει τι ακριβώς είναι η «Ελλήνων Συνέλευσις» και ποιοι είναι οι απώτεροι σκοποί της.
Ας δούμε παρακάτω μερικές μαρτυρίες στελεχών του κινήματος μέσα από συζητήσεις που έγιναν.
-Όλα τα μέλη έχουν ορκιστεί να μην λένε λεπτομέρειες για αυτά που μαθαίνουν μέσα στην οργάνωση, και προφανώς η ένταση των συζητήσεων αποκάλυπτε πράγματα που κανονικά δεν έπρεπε να ακουστούν σε αυτιά μη μυημένων.
-Από ότι κατάλαβα υπάρχει ιεραρχία στην οργάνωση που αντιστοιχεί και σε ανάλογη γνώση. Ένας καλά μυημένος ξέρει και ενημερώνεται περισσότερο από έναν νεοσύλλεκτο που μόλις έχει γίνει μέλος. Και λέω μυημένος διότι τα μέλη περνάνε από τελετουργικό για να σφραγίσουν την πίστη τους στον φορέα.
-Τις επόμενες από τώρα εκλογές θέλουν να εξαγοράσουν την ψήφο του Έλληνα (που αργότερα το άλλαξαν και είπαν ότι θα εξαγοράσουν όσους είναι εγγεγραμμένοι στον φορέα) με κατάθεση του ποσού των 20.000 ευρώ ανά εγγεγραμμένο μέλος . Στην αρχή έλεγε ο Σώρρας ότι αφορούσε όλους τους Έλληνες και ήταν ο τρόπος με τον οποίο ήθελαν να εξαγοράσουν την ψήφο κάθε Έλληνα πολίτη και στην πορεία το άλλαξε και αφορούσε μόνο τα μέλη του κόμματος. (και μόνο που θες να εξαγοράσεις την ψήφο του άλλου εκπέμπεις δόλο και πονηριά).
-Υπάρχει ένα ποσό κατατεθειμένο σε ένα κοινό λογαριασμό σε παγκόσμιο ταμείο που το ονομάζουν καταπίστευμα και αυτό όπως ισχυρίζονται μπορούν αυτήν τη στιγμή να το χρησιμοποιήσουν μόνο ο θεσμός του Πρωθυπουργού, του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Αρχιεπίσκοπος, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και Δήμαρχοι.
-Με το που αναλάβουν λοιπόν την εξουσία με την εξαγορά της ψήφου του απελπισμένου Έλληνα πολίτη, το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα θα περιέλθει στα χεριά των Ελλήνων μετά από παρέμβαση του νυν προέδρου της Αμερικής Ντόναλντ Τραμπ, που θα παραδώσει όπως λένε την παγκόσμια εξουσία στην Ελλάδα αφού προηγουμένως έχουν διαγραφεί όλα τα χρέη της Ελλάδος. Αυτό θα συμβεί το έτος 2019.
Οπότε όπως καταλαβαίνεις μιλάμε για μια παγκόσμια κυριαρχία των Ελλήνων εις τους αιώνες των αιώνων.
-Αφού λοιπόν διαγραφούν τα χρέη της Ελλάδος, η Ελλάδα και όλα τα κράτη θα χωριστούν σε πολιτείες που θα έχουν το αυτοδιοίκητο αλλά παράλληλα την παγκόσμια εξουσία θα την κρατήσει η Ελλάδα. Δηλαδή η Ελλάδα θα πάψει να είναι ενιαίο κράτος αλλά πολιτείες (δες σχέδιο Καλλικράτης)περίπου όπως στην Αμερική και θα υπάρχει μια μορφή παγκόσμιας Κυβέρνησης που ο παγκόσμιος ηγέτης θα είναι από την Ελλάδα και θα εξουσιάζει όλο τον κόσμο.( διαίρει και βασίλευε που θα δούμε και σε άλλο άρθρο).
-Εχθρός του φορέα των «Ελλήνων Συνέλευσις» είναι οι αποκαλούμενοι Χαζάροι εβραίοι και ιδιαίτερα το θρησκευτικό δόγμα του Χριστιανισμού το οποίο όπως λένε καταδυναστεύει τους Έλληνες και τον κόσμο γενικά από την στιγμή της εμφάνισης του.Για οτιδήποτε γίνετε αυτή τη στιγμή στον κόσμο υπεύθυνοι είναι οι Χαζάροι εβραίοι χριστιανοί που έχουν καταλάβει καίρια πόστα στην παγκόσμια εξουσία και από εκεί ελέγχουν τα νήματα.
-Εδώ στην Ελλάδα με το που αναλάβουν την εξουσία ο Έλληνας θα παίρνει από 5000 έως 10 0000 ευρώ το μήνα και θα κάνει ότι απασχόληση αυτός επιθυμεί. Θα του παρέχεται σπίτι δικό του με 4 στρέμματα γη για οποιαδήποτε χρήση αυτός θέλει.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΞΕΚΙΝΑ ΤΟ ΕΡΓΟ…
-Πρώτος στόχος του φυγόδικου –καταζητούμενου κ. Σώρρα και Των συνεργατών του είναι να ανατινάξουν (έτσι ακριβώς λένε) κάθε εκκλησιά στην επικράτεια της χώρας με το πρόσχημα ότι κάθε εκκλησιά και μοναστήρι έχει χτιστεί επάνω σε αρχαίους, ιερούς για αυτούς, ναούς. Και σε αντάλλαγμα θα δοθούν χρήματα να χτιστούν σε διαφορετικά μέρη χριστιανικοί ναοί. Ιδιαίτερα το Άγιο όρος θα καταστραφούν όλες οι εικόνες και τα αρχαία χριστιανικά κειμήλια και θα χτιστεί στη θέση του ναός αφιερωμένος στην θεά Αρτέμιδα.
-Όσοι,κατά την κρίση του κινήματος, θεωρηθούν Χαζάροι εβραίοι θα κυνηγηθούν από τα μέλη του που ονομάζονται Πολέμαρχοι( αυτοί που δίνουν από 50 ευρώ και άνω συνδρομή) και θα στελεχώσουν ένα σώμα στρατιωτικό που θα αναζητεί-ξετρυπώνει αυτούς που θα θεωρηθούν υπεύθυνοι και θα δολοφονηθούν επί τόπου ή θα κρατούνται σε φυλακές καταδικασμένοι σε ισόβια.
-Οι βαθιά μυημένοι πιστεύουν στον Θεό Απόλλωνα- Εωσφόρο θεωρώντας ότι αυτός έφερε το φώς, την αλήθεια στους ανθρώπους και ισχυρίζονται ότι αριθμός του ανθρώπου είναι το 666 άρα και δικός τους αριθμός.(κατά σύμπτωση και οι σατανιστές της Παλλήνης στο όνομα του Εωσφόρου σκότωναν).
-Οι υπερβατικές οντότητες υπηρέτες του Εωσφόρου που λέγονται Ελλάνιες δυνάμεις θα έρθουν το έτος 2019 βάση της τελευταίας ενημέρωσης που είχα.
-Λαμβάνουν χώρα τελετές που συμμετέχουν μόνο οι μυημένοι σε αρχαία ελληνικά μνημεία (Στήλες Ολ. Διός, Ερέχθειο Ακρόπολης κ.α.) στις οποίες αναφέρονται στο πρόσωπο του Χριστού, της Παναγίας και όλων των Αγίων με λέξεις που μου είναι αδύνατο να μεταφέρω. Βρίζουν με μίσος οτιδήποτε έχει να κάνει με τον Χριστιανισμό με τρόπο τέτοιο, που καταμαρτυρά τις προθέσεις τους αλλά και τη πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί συλλογικά.
-Οι μυημένοι απέχουν την επαφή με το νερό παραμένοντας για μεγάλα διαστήματα άπλυτοι λόγω του αγιασμού των υδάτων που όπως ισχυρίζονται, τους «καίει». Αγιασμός που απαραίτητα θα πρέπει να απαγορευτεί μετέπειτα όπως και το θυμίαμα.
-Όσον αφορά τους μετανάστες είναι καλοδεχούμενοι για τον εξής απλό λόγο, θα χρησιμοποιηθούν σαν εργάτες- δούλοι στην ανοικοδόμηση της Ελλάδος που θα ξεκινήσει όταν αναλάβει την παγκόσμια εξουσία ο ηγέτης κ. Σώρρας.
Αυτά προσωπικά στο άκουσμα με άφηναν άφωνο. Δεν είναι μόνο αυτά, αλλά αρκούν ο κάθε ένας από εμάς να προβληματιστεί και να μην κρίνει επιφανειακά, αλλά να εξετάσει λίγο βαθύτερα τι ακριβώς κρύβεται πίσω από την ομάδα αυτή.
Δυστυχώς ο κ. Σώρρας δεν είναι απλά ένας απατεώνας του κοινού ποινικού δικαίου. Οι τακτικές μύησης που χρησιμοποιεί και ο τρόπος που κινείται,έχει πολλά κοινά σημεία με σκοτεινά συμφέροντα που θέλουν να επέμβουν στην Ελλάδα με διαφόρους τρόπους και να προκαλέσουν χάος και ταραχή. Οπότε μην βιαστείς να τον κρίνεις σαν παλαβό η απατεώνα και άσε το χρόνο να δείξει τι ακριβώς είναι και τι συμφέροντα εξυπηρετεί. Διαφωνώ με τον όρο κίνημα ή κόμμα και θεωρώ πως είναι μια καθαρά εγκληματική παραθρησκευτική οργάνωση, που όπως βλέπεις και πιο πάνω περισσεύει το μίσος και η οργή.
Στην μνήμη της κοπέλας που σκοτώθηκε από στέλεχος της οργάνωσης , θα πρέπει να κινηθεί η δικαιοσύνη και να τιμωρήσει τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας αυτής. Ειδικά αυτό το κομμάτι πρέπει να διερευνηθεί σε βάθος και να μας απαντήσουν οι αρμόδιοι εάν δυο μέρες πριν την δολοφονία υπήρχε κινητικότητα στην οργάνωση. Εάν οι οπλαρχηγοί του κινήματος καλούσαν τα ενεργά μέλη στο τηλέφωνο και τους ενημέρωναν ότι θα γίνει κάτι μεγάλο πολύ σύντομα που θα τους κάνει γνωστούς σε όλη την Ελλάδα.
Αναλογίσου εσύ που τώρα διαβάζεις, πότε έπαιξε ο Σώρρας στις εκπομπές Θέμου και Σρόιτερ. Δες λίγο τις ημερομηνίες..
(Στον όρκο σας λέτε ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥ και ένας συμπολεμιστής σας σκότωσε συνέλληνα και το βαφτίσατε έγκλημα πάθους).
Δεν είχε το σθένος ο αυτόχθων Ελλάνιος ηγέτης, ο μεγάλος αυτός πολέμαρχος με τα πολύ βαριά …χαρακτηριστικά να εμφανιστεί στο δικαστήριο και να υπερασπιστεί τη θέση του,παρά κρύβεται βγάζοντας διαγγέλματα μίσους και επανάστασης, μέχρι να οπλιστεί ξανά το χέρι και άλλου ή άλλων οπαδών του, σαν τον «Μπαλαντίνα», που θα βλέπουν στο πρόσωπο του συνέλληνα δράκους-ερπετόμορφους και θα ακούνε φωνές της θεάς σας Αθηνάς που θα φωνάζουν «σκότωσε».
Κρύβεται ο κ. Σώρρας… Ποιος; Αυτός που και στους θεούς όρθιος μιλάει; Αυτός που απειλούσε με φορτώματα όποιον τον στρίμωχνε με επιχειρήματα ή όποιος τολμούσε να τον ρωτήσει που είναι τα 600 δις;
Άκου Αυτόχθονα ιθαγενή τσαρλατάνε εάν είχες τα 600 δισ. και δεν λειτουργούσες εξ ονόματος σκοτεινών συμφερόντων τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να τα εμφανίσεις, να σώσεις το τομάρι σου και τη χώρα.
Δεν έχεις τίποτα εσύ, τα αφεντικά σου μπορεί να έχουν τα χρήματα,αλλά εσύ δεν έχεις τίποτα και η αποστολή που σου ανέθεσαν θα μείνει μίση, όσα διαγγέλματα μίσους και αν κάνεις όσο κι αν κρύβεσαι , όσο και αν ποτίζεις τους πιστούς σου πολεμάρχους με οργή, ώστε όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου να αφαιρέσουν ζωές και να σπείρουν θρησκευτικές έριδες στην επικράτεια της χώρας.
Το σχέδιο σας δε θα πετύχει και αν δεν σας καταδικάσει κάποιο δικαστήριο να είστε βέβαιοι ότι θα καταδικαστείτε στην συνείδηση του κόσμου που σας πίστεψε.
Εκεί που είναι τα πτώματα εκεί μαζεύονται και τα όρνια.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
++++++++++++++«Πάθος εστί κίνησις ψυχής παρά φύσιν η επί φιλίαν άλογον η επί μίσος άκριτον η τινος η διά τι των αισθητών»
1. Δηλαδή: Πάθος είναι η παρά φύσιν (μη φυσιολογική) κίνηση της ψυχής ή προς παράλογη αγάπη ή άκριτο μίσος ή για κάποιον (άνθρωπο) ή για κάποιο από τα αισθητά (πράγματα). Εξηγώντας ο ίδιος Άγιος τον ορισμό αυτό δίνει μερικά παραδείγματα και λέει ότι τα πάθη μας οδηγούν στο να επιθυμούμε πράγματα η πρόσωπα παράλογα, όπως: «βρώματος παρά τον καιρόν η παρά την χρείαν η γυναικός… της νομίμου. Και πάλιν, όταν οργιζώμεθα η λυπώμεθα παρά το εικός, οίον κατά του ατιμάσαντος η ζημιώσαντος»…++++++++++++++++
Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα
Μήπως οι “πεφωτισμένοι” αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν και ολίγον… κανίβαλοι;
Πολλοί που μας μιλούν ρομαντικά για τον “αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό”, έτσι αόριστα, σαν να πρόκειται για μια τέλεια κοινωνία, μπερδεύουν την υψηλή (για την εποχή εκείνη) φιλοσοφία και τέχνη με την βάρβαρη πολυθεϊστική θρησκεία τών αρχαίων ειδωλολατρών. Ποτέ δεν μας μίλησαν όλοι αυτοί για τον ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ και τις ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ τών αρχαίων μας ειδωλολατρών προγόνων!
Οι Νεοειδωλολάτρες, προσπαθούν να επιβάλλουν στη χώρα μας την αρχαιοελληνική βάρβαρη θρησκεία, που στο όνομα των δαιμονικών θεών τους, θυσίαζε, ακόμα και έτρωγε ανθρώπους! Μια ιδέα για τη βαρβαρότητα από την οποία μας ελευθέρωσε ο Ιησούς Χριστός, μπορείτε να πάρετε από τα παρακάτω μικρά παραδείγματα του ήθους και της θρησκείας των Νεοειδωλολατρών:
Στην Αχαϊα, οι τρεις οικισμοί: Αρόη, Μεσάτις και Άνθεια, κατοικήθηκαν από Ίωνες. Οι τρεις πόλεις συνδέθηκαν έχοντας κοινή λατρεία της Άρτεμης της Τρικλαρίας, που τιμούσαν κάθε χρόνο με γιορτές στο ιερό της κοντά στο ποτάμι Μείλιχο (στα μετέπειτα Συχαινά) όπου το είδε στον καιρό του ο Παυσανίας. Όπως και αλλού, πρόσφεραν στη θεά ανθρώπινα θύματα. Και επίσης όπως κι αλλού, οι ανθρωποθυσίες αντικαταστάθηκαν με θυσίες ζώων εκέι γύρω στα χρόνια του Τρωικού πολέμου (ελάφι αντί για την Ιφιγένεια στην Αυλίδα).
Στην Αχαϊα τα πράγματα έγιναν κάπως αλλιώς: Η Κομαιθώ, ιέρεια στον ναό της παρθένας θεάς, ερωτεύτηκε τον ήρωα Μελάνιππο. Οι δύο τους μετέτρεψαν τον ναό σε ερωτική φωλιά. Φυσικά και εξοργίστηκε η Άρτεμη. Οι άνθρωποι της περιοχής άρχισαν να πεθαίνουν ανεξήγητα, η γη έπαψε να καρποφορεί. Το μαντείο των Δελφών που ρωτήθηκε, απάντησε ότι το κακό θα σταματούσε μόνο αν ο Μελάνιππος και η Κομαιθώ θυσιάζονταν στην Άρτεμη και στο εξής κάθε χρόνο ένας νέος και μια παρθένα από τις ωραιότερες.
Οι ανθρωποθυσίες εκεί, σταμάτησαν μετά από καιρό, μετά από την πτώση της Τροίας, όταν ο Ευρύπυλος κατέθεσε εκεί τη λάρνακα με το άγαλμα του Διονύσου, κατά τη στιγμή που θυσιαζόταν ένα αγόρι και ένα κορίτσι στην αχαϊκή παραλία. Από τότε, ο Ευρύπυλος τιμάτο μαζί με τον Διόνυσο ως λυτρωτής τους. (Πατριδογνωσία τεύχος 87 σελ. 3144).
Έχουμε φυσικά και το πασίγνωστο παράδειγμα ανθρωποθυσίας, που οι Σαλαμινομάχοι τού Χρυσού (;;;) Αιώνα τής αρχαίας Αθήνας, θυσίασαν πριν από τη Ναυμαχία τής Σαλαμίνας στον ανθρωποκτόνο δαίμονα Διόνυσο, τρία παλικάρια!
«Ενώ ο Θεμιστοκλής προσέφερε κοντά στη ναυαρχίδα θυσία, του έφεραν τρεις αιχμαλώτους, οι οποίοι ήταν ωραιότατοι και στολισμένοι μεγαλοπρεπώς (…) Όταν τους είδε ο μάντης Ευφραντίδης, επειδή εκείνη την ώρα υψώθηκε από τα ιερά μεγάλη και λαμπρή φλόγα, ταυτόχρονα δε κάποιο φτέρνισμα από τα δεξιά έδωσε το σημάδι, τον συμβούλευσε να αρχίσει από τους νέους αιχμαλώτους και αφού προσευχηθεί, να τους θυσιάσει όλους στον Ωμηστή Διόνυσο. Έτσι, είπε, θα εξασφαλιστεί στους Έλληνες η νίκη συγχρόνως και η σωτηρία. (…) Και ο Θεμιστοκλής εξεπλάγη, (….) αλλά το πλήθος άρχισε με ομαδικές φωνές να επικαλείται τη βοήθεια του θεού, ωδήγησε βιαίως τους αιχμαλώτους στο βωμό και επέβαλε να εκτελεστεί η θυσία, όπως συμβούλευσε ο μάντης.
Αυτά τα διηγείται εκ των ιστορικών ο Φανίας ο Λέσβιος, ο οποίος ήταν φιλόσοφος και όχι άπειρος στα ιστορικά ζητήματα» (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, 13).
Παρατηρητέο, ότι, όπως οι ανώτεροι εκ των Ελλήνων, οι φιλόσοφοι ειρωνευόντουσαν τον παγανισμό σε αντίθεση με τον όχλο των Παγανιστών που τους εδίωκε γι’ αυτό, έτσι κι εδώ, ο ανώτερος Θεμιστοκλής εκπλήσσεται με την διαταγή του μάντη, ενώ ο συνηθισμένος στην αρχαία παγανιστική φρίκη όχλος των Παγανιστών, άρον-άρον εκτελεί τη θυσία. Η δαιμονική φρίκη και δεισιδαιμονία τού αρχαιοελληνικού παγανισμού σε όλο της το μεγαλείο!
Η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα» αναφέρει:
«(..) Στον Τάφο του Φιλοποιμένος θυσιάζονται Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι (183 π.Χ.) Κορυφαία θέση έχει η θυσία βρέφους επάνω στο βωμό του Λυκαίου Διός στην Αρκαδία, κατά την οποία ακολουθούσε διανομή και βρώση των ψημένων τεμαχίων του θυσιασθέντος βρέφους. Ο Λυκούργος δια νόμου κατάργησε τις ανθρωποθυσίες που γίνονταν στη Σπάρτη προς τιμήν της Αρτέμιδος. Στη Χίο και τη Λέσβο αναφέρονται συχνές ανθρωποθυσίες που γίνονταν κάθε χρόνο για να τιμήσουν τον Δία και τον Διόνυσο(…)»
Για τις Ανθρωποθυσίες αυτές παραθέτουμε και τις αρχαίες μαρτυρίες του Παυσανία ( 2ος μ.Χ. αιώνας) από το σύγγραμμά του «Ελλάδος Περιήγησις» (οι αριθμοί σημαίνουν: Βιβλίο. Κεφάλαιο. Στίχος): Παυσανίας, Αρκαδικά 38, 7:
«Στο βωμό αυτόν προσφέρουν μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν είχα όμως καμιά διάθεση να μιλήσω σχετικά με αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως είναι κι όπως ήταν από την αρχή.»
Ο καημένος ο Παυσανίας, ντρέπεται ακόμα και να πει τι συνέβαινε στο Λύκαιο όρος, σε αντίθεση με τους σημερινούς Νεοειδωλολάτρες που τολμούν ξεδιάντροπα να αξιώνουν την λατρεία τέτοιων βδελυρών θεών.
Η εγκυκλοπαίδεια «Υδρία» αναφέρει:
«(..)Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα. Τα κυριότερα κέντρα ανθρωποθυσιών ήταν: Στο Λύκαιο όρος της Πελοποννήσου όπου το ιερό του Λύκαιου Δία. Εδώ οι ανθρωποθυσίες συνεχίστηκαν ως τον 3ο μ.Χ. αιώνα (…)” .
Το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ήλιου» αναφέρει τα εξής:
«(…) Απαντώμεν ανθρωποθυσίας επίσης εις την Μεσσηνίαν, εις την Πέλλην της Θεσσαλίας, εις την Αρκαδίαν, εις την οποίαν ο Ζευς εδέχετο ανθρώπινα θύματα και μετά την εμφάνισιν του Χριστιανισμού(…)”
Το τεύχος 84 της Πατριδογνωσίας (21 Σεπτεμβρίου 2003 σελ. 3039-3041), αφού αναφέρει το μύθο του Λυκάονα με τη βρεφοφαγία, καταλήγει με τα εξής λόγια:
«Οπωσδήποτε, το γεύμα με ανθρώπινες σάρκες, αντίστοιχο εκείνου που παρέθεσε ο Ατρέας στον Θυέστη, (βλ. «Ιστορία Αργολίδας»: Η κατάρα των Ατρειδών), ερμηνεύεται ως απόηχος παλαιότερης εποχής, κατά την οποία ίσχυαν οι ανθρωποθυσίες. Η αηδία του Δία, αντιστοιχεί στην αποστροφή των Ελλήνων της κλασικής εποχής σ αυτές τις πρακτικές των προγόνων τους».
Φυσικά προφανώς ο κειμενογράφος της Πατριδογνωσίας, αγνοεί ότι οι ανθρωποθυσίες συνεχίζονταν ως τον 3ο αιώνα μ.Χ. εκεί πάνω:
Χωρίο του Πορφυρίου, Νεοπλατωνικού φιλοσόφου εκ Τύρου, του 3ου αιώνα μ.Χ. στο έργο του Περί Αποχής των εμψύχων:
“Αφ ου μέχρι του νυν ουκ εν Αρκαδία μόνον τοις Λυκαίοις, ούδ εν Καρχηδόνι τω Κρονω, κοινή πάντες ανθρωποθυτούσι, αλλά κατά περίοδον της του νομιμου χάριν μνήμης εμφύλιον αεί αίμα φαίνουσιν προς τους βωμούς, καίπερ τοις παρ αυτοίς οσίας εξειγούσης των Ιερών, τοις περιρραντηρίοις κηρύγματι, ει τις αίματος ανθρωπείου μεταίτιος”.
Παντού μας λέει ο Πορφύριος, οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες, έδειχναν το αρχαιοελληνικό ήθος τους και τον πολιτισμό τους, ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΤΩΝΤΑΣ! (Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27 καθώς και: Ηρόδοτος 7, 197, Πλάτ., Μίνως 315c, Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27).
ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΑΙΩΝΑ μ.Χ!!!
Αναρωτιόμαστε αν ο κος Βλάσης Ρασιάς τού ΥΣΕΕ είχε κάτι τέτοιο υπόψιν του, όταν προσπάθησε προ ετών να αναβιώσει την αρχαία ειδωλολατρική πρακτική στο Λύκαιο Όρος!
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από παγανιστικό κείμενο για το γεγονός αυτό:
“‘Αναψε πάλι η ιερή φλόγα στην ιερή και φωτεινή κορυφή του Λυκαίου όρους, όπου κατά την Αρκαδική παράδοση, γεννήθηκε στην θέση του βουνού “Κρητέα”, ο κραταιός Δίας, που ονομάσθηκε Λύκαιος Δίας και τον οποίον ανέθρεψαν και προστάτευσαν οι Νύμφες Αγνώ, Νέδα και Θεισόα.
Το φωτοντυμένο Λύκαιον όρος, που βρίσκεται στο κέντρο της Πελοποννήσου, έχει μεγάλη λατρευτική, και πολιτιστική ιστορία που την καταγράφει ο Παυσανίας καί άλλοι αρχαίοι συγγραφείς αλλά και την επιβεβαιώνουν οι διάφορες ανασκαφές. Εκεί ελατρεύετο ο Λύκαιος Δίας (Φωτοδότης) και ο Αρκαδικός Θεός Παν, το δε βουνό εθεωρείτο ιερόν και ονομαζόταν ό Όλυμπος των Αρκάδων…
…Η τελετή ξεκίνησε με επιβλητική πομπή ιερέων, νεανίδων και χλαμυδοφόρων η οποία κατέληξε στο κέντρο του σταδίου όπου ο βωμός και η τράπεζα των προσφορών. Πρωθιερέας της θρησκευτικής τελετής που επηκολούθησε ήταν ο γνωστός συγγραφεύς Βλάσης Ρασιάς…
…Δυστυχώς δεν εσυνεχίσθη ο θεσμός των Λυκαίων με τον τρόπο που εξελίσσετο. Δηλαδή με το αρχαιότροπο ή καλύτερο ελληνότροπο θεοσεβικό περιεχόμενο. Αντί γι’ αυτό, υπό την “δαμόκλειο σπάθη” του εβραιοχριστιανικού αφορισμού, το 2001 οι γιορτές ήταν μία φολκλορική φιέστα τουριστικού τύπου με ουδαίο πολιτιστικό περιεχόμενο και τοποτηρητή τον γιαχβίτη αντιπρόσωπο…”
Πράγματι! Οι Χριστιανοί είναι το ΕΜΠΟΔΙΟ που δεν αφήνουν τους Παγανιστές να αναβιώσουν με “αρχαιότροπο” και “ελληνότροπο” περιεχόμενό τους, τις αρχαίες κανιβαλικές τελετουργίες τών Παγανιστών. Μόνο το φως τού Χριστού εμποδίζει τους πιστούς τών δαιμόνων να θυσιάσουν και να κατασπαράξουν παιδάκια και πάλι, στον 21ο αιώνα, προς τιμήν τού δαιμονικού ανθρωποθυσιαστικού θεού τους του Δία!
Η βαρβαρότητα αυτή των ειδωλολατρών, εκθέτει διεθνώς τους σκοτεινούς αιώνες της ειδωλολατρικής Ελλάδος, όσο και αν προσπαθούν οι Νεοειδωλολάτρες να προσεταιριστούν την ανωτερότητα των Φιλοσόφων (μονοθεϊστών στην πλειονότητά τους), τους οποίους οι ίδιοι δίωξαν.
Αν και παρά τις σαφείς και πολλές αρχαίες μαρτυρίες, ακόμα δεν βρέθηκαν στο Λύκαιο όρος κόκαλα από τα θυσιασμένα και κανιβαλισμένα παιδάκια (φαίνεται οι κανίβαλοι ειδωλολάτρες δεν άφηναν ούτε κοκαλάκι από τη λαιμαργία τους), βρέθηκαν σε άλλες περιοχές, έτσι ώστε να μην υπάρχει γι’ αυτούς δικαιολογία και περιθώριο άρνησης.
Παράδειγμα της διεθνούς έκθεσης των ειδωλολατρών από τις βαρβαρότητές τους, μπορούμε να βρούμε στο παρακάτω αρχαιολογικό κείμενο:
Το 1979, σε μια αρχαιολογική αποστολή στην Κνωσό, στην Κρήτη, ο καθηγητής της αρχαιολογίας με το όνομα Peter Warren ανακάλυψε σπίτια όπου το ταβάνι τους είχε πέσει στο πάτωμα. Ανακάλυψε μερικά σπιτικά αντικείμενα όπως και ένα μεγάλο βάζο που περιείχε κατάλοιπα από τροφές, καμένη γη και οστά ανθρώπου (σπόνδυλο) με σημάδια από κοψίματα.
Ερευνώντας περισσότερο στο διπλανό δωμάτιο, ανακάλυψαν 251 οστά από ζώα (πρόβατα, γουρούνια, σκύλους, κ.λ.π.) μαζί με 371 ανθρώπινα κόκαλα και θραύσματα από κόκαλα, όλα όμως ήταν κόκαλα παιδιών. Όλα αυτά τα κόκαλα είχαν σημάδια από κοψίματα.
Ο Warren συμπέρανε πως επρόκειτο για κάποιο είδος καvνιβαλισμού, μιας και τα σημάδια των οστών έμοιαζαν με εκείνα που παρουσιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να αφαιρέσει το κρέας από αυτά. Κάποιο μακάβριο είδος λατρείας, με τον θάνατο και το φάγωμα των παιδιών για θρησκευτικούς σκοπούς, έδινε υπόσταση στο μύθο του ανθρωποφάγου Μινώταυρου.
Επίσης, πολλά στοιχεία βρέθηκαν που υποστήριζαν την άποψη ότι οι Μινωίτες συμμετείχαν σε ταυρομαχίες για θρησκευτικούς σκοπούς κατά τις οποίες ακροβάτες προσπαθούσαν να πηδήξουν πάνω από τους επιτιθέμενους ταύρους χωρίς να κτυπήσουν στα κέρατά τους. Ο Λαβύρινθος θα μπορούσε να είχε εμπνευστεί στο παλάτι της Κνωσού το οποίο αποτελούνταν από ένα μεγάλο σύμπλεγμα από αλληλοσυνδεόμενα προαύλια και διαμερίσματα. (Πηγή: Ancient Mysteries by Peter James and Nick Thorpe)
Βορειοδυτικά των Αρχανών σε απόσταση 5 xλμ. στους βόρειους πρόποδες του όρους Γιούχτα στη θέση Ανεμοσπηλιά ανασκάφηκε μικρό οικοδόμημα, μινωικό ιερό με τρία δωμάτια στο νότιο μέρος του και μακρύ διάδρομο. Το πιο ενδιαφέρον δωμάτιο είναι το δυτικό όπου βρέθηκαν τρεις ανθρώπινοι σκελετοί, ένας γυναικείος ένας ανδρικός με κοσμήματα ίσως ιερέως και ένας τρίτος νέου ανδρός πάνω σε ένα βωμό με ένα χάλκινο εγχειρίδιο καρφωμένο στο στήθος. Κατά τους ανασκαφείς πρόκειται για ανθρωποθυσία η πρώτη στο Αιγαίο – Κρήτη. Το ιερό καταστράφηκε γύρω στα 1700 π.Χ. Η ανθρώπινη θυσία έλαβε χώρα την ώρα της καταστροφής, και έτσι αποθανατίστηκε παρέχοντας ατράνταχτη μαρτυρία για τη βαρβαρότητα τών ειδωλολατρών τής αρχαίας Ελλάδος.
Πειστήρια του εγκλήματος όσα βρέθηκαν στο δυτικό δωμάτιο του ναού στα Aνεμόσπηλια: η χάλκινη λόγχη, το αγγείο με την πλαστική μορφή του ταύρου, το ξόανο, και κυρίως η στάση του νεκρού ήταν σε τέτοια θέση που θα πρέπει να ήταν δεμένα τα πόδια του.
Οι ιατροδικαστές αναγνωρίζουν στη λόγχη το όργανο της θυσίας. Φαντάζονται πως ο τοποθετημένος στο βωμό δεμένος άνθρωπος σκοτώθηκε με ένα χτύπημα στην αριστερή πλευρά του λαιμού, στην καρωτίδα. Δεν συγχρονίζουν όμως την ανθρωποθυσία με την καταστροφή του ναού και με το θάνατο των άλλων ατόμων που βρέθηκαν στον ίδιο χώρο, γιατί παρατηρούν πως ο ιερέας που σκοτώθηκε δίπλα στο βωμό, βρίσκεται στη θέση του θύτη και πλάι κάδοι για τη συλλογή του αίματος, όπως γινόταν για κάθε θυσία.
Βρέθηκαν επίσης ενδείξεις ανθρωποθυσίας και στη βόρεια οικία της Κνωσσού. ( «Η αρχαιολογία και η κοινωνική ταυτότητα του φύλου, προσεγγίσεις στην αιγαιακή προϊστορία» σελ. 111, Δήμητρα Κοκκινίδου, Μαρία Νικολαΐδου. Εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2003.
Δεν είναι οι πρώτοι αρχαιολόγοι του προϊστορικού Aιγαίου που γράφουν ότι ανέσκαψαν μια ανθρωποθυσία. Πρώτος ο X. Tσούντας έγραψε πως σε δύο σημεία των Mυκηνών σημείωσε, πολλαπλές μάλιστα, ανθρωποθυσίες κι ακολούθησαν πολλοί άλλοι, Eλληνες και ξένοι ανασκαφείς. Και αναφέρονται οι: A.J.B. Wace στις Mυκήνες, C. Blegen στην Πρόσυμνα, Vollgraff στο Άργος, A. Persson στα Δενδρά, E. Πρωτονοταρίου-Δεϊλάκη στην Kαζάρμα, ενώ στους πεπεισμένους συγκαταλέγεται και ο M. Aνδρόνικος, ο οποίος μάλιστα “θεωρεί πιθανότατο πως οι ίδιοι οι Mηκυναίοι εισήγαγαν το έθιμο της ανθρωποθυσίας στην Kύπρο, όπου επανειλημμένως έχει διαπιστωθεί ανασκαφικά”.
Μετά από όλα αυτά, έρχονται κάποιοι σήμερα, στη Χριστιανική εποχή του φωτός, να μας μιλήσουν για αρχαίους δαίμονες. Έρχεται ο κύριος Ρασιάς και το ΥΣΕΕ να ξαναφέρουν σε λειτουργία τις “αρχαιοπρεπείς” λατρείες τού Λυκαίου Δία! Χόρτασε όμως εδώ και αιώνες η Ελλάδα από τους φόνους τους και το μισάνθρωπο σκοτάδι τών ειδωλολατρών, και είναι ελεύθερη από αυτό το κανιβαλικό σκοτάδι 17 αιώνες!
Οι σύβιλλες προφήτευσαν για τον Ιησού. Όταν αποτυγχάνουν τα ιερατεία αλλάζουν προσωπείο. Οι διονυσιακές παγανιστικές καταβολές του χριστιανισμού είναι εμφανέστατες.
Έχουμε και την «Όλδαν την προφήτιν γυναίκα Σελλήμ υιού Θεωκέ υιού Αρράς». Φαίνεται πως οι Εβραίες Σίβυλλες ήταν οι φύλακες των Ιερών Βιβλίων του Ιουδαϊσμού. Ανάλογες ιστορίες για Ιερά Σιβυλλικά βιβλία, που φυλάγονταν στο ναό του Παλατίνου Απόλλωνα, έχουμε και στη Ρώμη.[43] Επίσημα καταγραμμένοι χρησμοί των Σιβυλλών υπήρχαν και στους Δελφούς. Όταν αμφισβητήθηκε ένα βιβλίο «νόμου Κυρίου δια χειρός Μωυσή» που βρέθηκε στο Ισραήλ, τότε ο βασιλιάς διάταξε να ερευνήσουν τη γνησιότητά του:
«και επορεύθη Χελκίας και οις είπεν ο βασιλεύς προς Όλδαν την προφήτιν γυναίκα Σελλήμ υιού Θεωκέ υιού Αρράς φυλάσσουσαν τας εντολάς –και αύτη κατώκει εν Ιερουσαλήμ εν μασαναί- και ελάλησεν αυτή κατά ταύτα» [44] Στη συνέχεια η «προφήτις» επιβεβαίωσε την γνησιότητα του βιβλίου.
Είναι χαρακτηριστικό πως και στην Ελλάδα, η Σίβυλλα ήρθε να «φτιάξει» τα πράγματα στους Δελφούς, φέρνοντας τη «γνήσια» Ασιατική Μαντική τέχνη, διαφωνώντας με τον «αδελφό» της, που στους Δελφούς συμβιβάστηκε με τις Ελληνικές συνήθειες.
«Ώ Δελφοί, αφιερωμένοι στον τοξότη Απόλλωνα,
εγώ ήρθα να προφητέψω τη νόηση του Δία
που κρατά την Αιγίδα,
γιατί έχω πικραθεί από τον αδελφό μου
τον Απόλλωνα» [45]
Το ότι έγινε αποδεκτή από τους Έλληνες, που κατέγραψαν τους χρησμούς της, σημαίνει πως γνώριζαν πως η πηγή της Μαντικής ήταν γυναικεία και βρίσκονταν στην Ασία.
Οι Τρώες ήταν φυλετικά συγγενείς με τους Εβραίους και τους Φοίνικες. Έτσι, η άποψη του Κλήμη Αλεξανδρείας πως η πρώτη Σίβυλλα ήταν Τρωαδίτισσα, δεν είναι τόσο αντιφατική με αυτά που είπαμε για την Σαββαή.
«Επί ψυχρόν τον ιπνόν»
Οι ομοιότητες με τις Πυθίες και τις Σίβυλλες είναι απόλυτες. Ανάλογες σκηνές θα βρούμε σχεδόν σε κάθε αρχαία Ελληνική αφήγηση που σέβεται τον εαυτό της, μια που οι συνομιλίες με τους νεκρούς και τα φαντάσματα ήταν κάτι… συνηθισμένο. Ένας από τους Επτά Σοφούς, ο Περίανδρος, είχε εμπλακεί σε μια σκοτεινή υπόθεση νεκροφιλίας (είχε βάλει τα «ψωμιά» του σε κρύο «φούρνο», «επί ψυχρόν τον ιπνόν») και νεκρομαντείας, που περιγράφει με κάθε βρώμικη και απολαυστική λεπτομέρεια ο πονηρούλης Ηρόδοτος.
Ο νικητής των Πλαταιών, ο Παυσανίας, είχε εκτελεστεί με ιερόσυλο τρόπο μέσα στο ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς στη Σπάρτη, και το φάντασμά του ταλαιπωρούσε την πόλη. Σκοτεινές τελετές νεκρομαντείας από Θεσσαλούς ειδικούς, προσταγές των Δελφών, αγάλματα του Δαίμονα Επιδώτη, καθώς και αγάλματα του ίδιου του στρατηγού Παυσανία, μπρος στο Ναό της Παρθένου, (Κύριε Ελέησον) έδιωχναν την κατάρα του νεκρού, αιώνες μετά το επεισόδιο. Τα είδε ο άλλος Παυσανίας, ο περιηγητής …[46]
Στην Οδύσσεια, ολόκληρη ραψωδία, η λ, είναι αφιερωμένη σε μια τελετή Νεκρομαντείας. Ο Οδυσσέας συζητά με τους νεκρούς, δίνοντας τους να πιούν αίμα θυσιασμένων ζώων. Ανάλογη προσφορά αίματος πρέπει να έγινε και στο νεκρό Σαμουήλ, αλλά η Παλαιά Διαθήκη δεν τολμά να το αναφέρει, μια που εμπλέκει έναν από τους μεγαλύτερους προφήτες.
Και μετά αναρωτιόμαστε ποια αρρωστημένα μυαλά δημιούργησαν το θρύλο των βρικολάκων. Ένα υποπροϊόν της Δυτικής υποκουλτούρας, που απομακρύνθηκε από τις Ελληνικές της ρίζες!… Δεν λέω για τον Ρουμάνο Κόμη Δράκουλα, γιατί αυτός είναι άλλη υπόθεση, με σαφείς πολιτικές προεκτάσεις και σκοπιμότητες. Όταν τα Βαλκάνια βγαίνουν από το φέρετρο της Τουρκοκρατίας, κανείς Δυτικός δεν μπορεί να νοιώθει ασφαλής.
Εβραιοελληνικός τρόπος Μαντείας
εισαι διαβασμενος αλλα καπου τα μπερδευεις,δεν υπαρχει αποδειξη οτι οι Τρωες ηταν σημιτικης καταγωγης τουναντιον,η μονη πηγη ,ο Ομηρος μας πειθει οτι οι Τρωες ηταν Ελληνες
«Μελέτη πάντα καθαιρεί» [1]
Γιατί να ασχοληθούμε με τον Τρωικό πόλεμο, που ανήκει πια στο μύθο; Επειδή αυτός ο πόλεμος δεν άρχισε με την Ωραία Ελένη, ούτε και τελείωσε ποτέ. Είναι πάντα στην πόρτα μας. Όλοι οι εχθροί της Ελλάδας δήλωναν πως είναι απόγονοι Τρώων ή εκδικητές τους. Οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Βενετσιάνοι, οι Τούρκοι…
Ο Φρυγικός Σκούφος του Πάρη είναι έμβλημα της Γαλλικής Δημοκρατίας. Είναι σύμπτωση που η Γαλλία ήταν το πρώτο κράτος που συνήψε τις «διομολογήσεις», οικονομικές συμφωνίες με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μετά την πτώση του Βυζαντίου; Την ακολούθησαν και τα άλλα δυτικά κράτη. Οι Ευρωπαίοι πιστεύουν πως είναι απόγονοι Τρώων, μια που η Ρώμη ιδρύθηκε από τον Τρώα Αινεία.
Εμείς, οι «νικητές» του πολέμου αυτού, έχουμε κατηγορηθεί από τους ποιητές και δραματουργούς μας. Μας εμφανίζουν ως καταραμένους από τους θεούς γι αυτά που διαπράξαμε εκεί. «Ο Δίας τότε φοβερό μελέτησε στο νου του τον γυρισμό των Αχαιών, γιατί όλοι νου δεν είχαν μήτε το δίκιο γνώριζαν».[2]
Το τέχνασμα του Δούρειου Ίππου, γέννησε την παροιμία «να φοβάσαι τους Έλληνες ακόμα κι αν σου κάνουν δώρα». Μας παρουσιάζει σαν απατεώνες. Μια που ο Ίππος ήταν αφιέρωμα στους Ολύμπιους θεούς, μας εμφανίζει και σαν ασεβείς. Τέτοιους μας εμφανίζουν και οι μονομαχίες Ελλήνων Ηρώων με τους ίδιους τους θεούς «τους», οι ιεροσυλίες, παιδοκτονίες, βιασμοί, φόνοι πάνω στους βωμούς, και οι ανθρωποθυσίες που έγιναν κατά την άλωση της «Ιερής», κατά τον Όμηρο, πόλης…
(Το τοπωνύμιο «Όλυμπος» από εκεί ήρθε, άλλωστε, και ο Δίας κατά τον Όμηρο πάντα, κυβερνούσε από την Τρωική Ίδη, «’Ιδηθεν μεδέων». Τέσσερις κορυφές της Ίδης ονομάζονταν Όλυμπος, γι αυτό και το ιερό βουνό είχε πολλά δώματα…)
Αν αυτά διαπράχθηκαν από Έλληνες πιστούς του Δωδεκάθεου, είμαστε, πράγματι, ο χειρότερος λαός του κόσμου… Ο Νεοπτόλεμος σκοτώνει τον Πρίαμο και τον μικρό Αστυάνακτα
πάνω στον βωμό του “Ερκείου Διός”
«Αντί να είχαν γίνει αυτά, δεν θα ήταν καλύτερο να μην παίρναμε ποτέ την Τροία;» [3] έφτασε να πει ο Δίων Χρυσόστομος…
«Το να ακούμε ότι ο καλύτερος Έλληνας,» (ο Αχιλλέας) «σκοτώθηκε από τον χειρότερο Τρώα» (τον Πάρη) «είναι ντροπή. Να ακούμε πως ο πιο μυαλωμένος Έλληνας» (ο Αίας) «έσφαξε βόδια και πρόβατα, μετά ήθελε να σκοτώσει τους βασιλιάδες και στο τέλος αυτοκτόνησε, είναι αίσχος. Να ακούμε πως με κοινή απόφαση» (οι Έλληνες) «σκότωσαν με ωμότητα το παιδάκι ενός καλού άντρα, τον Αστυάνακτα. Να ακούμε πως θυσίασαν την παρθένα την Πολυξένη για χάρη του γιού της θεάς.» (Του Αχιλλέα) «Να ακούμε πως ξεπαρθένεψαν την πανάγια κόρη, την ιέρεια του Απόλλωνα μέσα στο ναό, την Κασσάνδρα, και μάλιστα όχι κανένας παρακατιανός, αλλά ο πρώτος. Ούτε και κανένας άσημος, παρά ο γιος του Αχιλλέα, ο Νεοπτόλεμος, να σκοτώνει το γεροντάκι, τον Πρίαμο, πάνω στο βωμό του Δία. Την Εκάβη, την δυστυχισμένη μητέρα τόσων παιδιών να την δίνουν στον Οδυσσέα για πλάκα, και να λένε πως μεταμορφώθηκε σε σκυλί. Και ο βασιλιάς των Ελλήνων να παντρεύεται την ιερή κόρη του Απόλλωνα, που κανείς δεν τόλμαγε να το κάνει από φόβο του θεού. Καλά έπαθε που τον σκοτώσανε.» (Αγαμέμνων και Κασσάνδρα).
«Αντί να είχαν γίνει αυτά, θα ήταν καλύτερο να μην παίρναμε ποτέ την Τροία…»[4]
Άλλες ιεροσυλίες: απαγωγή της Χρυσηίδας, επίσης ιέρειας του Απόλλωνα, κατασκευή τείχους χωρίς προηγούμενες θυσίες στους θεούς, άρνηση του μισού στρατού να θυσιάσει στην Αθηνά, ύβρεις που απευθύνει ο Αχιλλέας στον Απόλλωνα,, κλπ…
Και μετά, αναρωτιόμαστε από πού μπορεί να προέρχεται ο ανθελληνισμός των συμμάχων μας…
Αν οι Τρώες ήταν Έλληνες, όπως ισχυρίζονταν μερικοί αρχαίοι, (οι περισσότεροι τους λένε όμως «βαρβάρους») και αν η Τροία ήταν ιερή, τα παραπάνω φαίνονται παράλογα.
Αν όμως, οι Τρώες ήταν άποικοι από τη Μέση Ανατολή, οι Τογαρμά, Ασχανάζ και Κιττείμ — αν ο βασιλιάς τους Δάρδανος – Δαρδά υιός Μαλ ήταν ομώνυμος με τον Ιορδάνη ποταμό, — και αν είχαν –τότε- άλλη θρησκεία και καταγωγή από τον Ελληνικό λαό (όχι τους βασιλιάδες του) — και αν είχαν καταλάβει παλιότερα σχεδόν όλη την Ελλάδα, επιβάλλοντας την λατρεία των Ολύμπιων θεών, (μαζί με άλλους αρχαιότερους κατακτητές μας) τότε, οι κατηγορίες εναντίον μας είναι προϊόντα θρησκευτικού φανατισμού των ποιητών μας, που ήταν όλοι, σύμφωνα με την αντίληψη της εποχής, ιερουργοί των Μυσών-Μουσών και του Σαβαώθ-Σαβάζιου Διονύσου,[5] ενός θεού που ανατράφηκε μεταξύ Φοινίκης και Νείλου, σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο, δηλαδή στους Αγίους Τόπους, και ήταν εγγονός ενός Πρίγκιπα της Φοινίκης…
Να πλενεις το στομα σου οταν μιλας για αρχαια ελλας.Ακομα οικονομας απο την αρχαια κληρωνομια εσυ Νεοελλενα Χρεοκοπημενε τι εχεις φτιαξει για τη μετεπειτα γενεια;
Οκ τι να πεις……ethnikos …..Μαγικές χρήσεις και θεωρούνται συγκεντρωτήρες μαγικών και υπερφυσικών δυνάμεων, σύμβολα θεών ή ως μνημεία οράματος και ιερών τόπων
Ομφαλός που κατάπιε ο θεός Κρόνος, εν μέσω αετών [επί σπαρτιατικό ανάγλυφο παριστάνωντας τον Απόλλωνα Κιθαρωδό και την Λητώ σπεύδουσα] (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΗ΄, σελίδα 896). Περισσότερα στην σελίδα Μαντεία.Θεωρούνται ιερά δένδρα και πηγές μαγικών δυνάμεων και θεραπευτικών ιδιοτήτων, σύμβολα θεοτήτων και κατοικίες δαιμονίων. Αφορμή θεωρείται μάλλον η χρησιμότητά τους…Η λατρεία τους δεν έχει αφορμή την χρησιμότητά τους καθόσον λατρεύονται άγρια και ανωφελή εις τον άνθρωπο ζώα. Μερικά από αυτά θεωρούνται φορείς μυστικών δυνάμεων, άλλα φύλακες και προστάτες της χώρας, σαν πρόγονοι αφού από αυτά κατάγεται η γενιά ή ο ηγέτης. Αργότερα εμφανίζεται και η λατρεία κατοικίδιων ζώων, προφανών από την ωφέλεια τους. Η ζωολατρία εμφανίζεται με ζωόμορφες θεότητες…Οφείλεται σε τρία ελατήρια: στην μαγική δύναμη που αποδίδεται σε ορισμένους, η δύναμη λόγω αξιώματος και η στην προσωπική αξία που προϋποθέτει όμως την δημιουργία κοινωνικού ιστού και πολιτισμού,,,Η λατρεία απευθύνεται σε όλη την φύση καθώς όλα τα φαινόμενα της και τα στοιχεία της θεωρούνται ιερά και θεοποιούνται (π.χ. κεραυνός, αστραπή, ημέρα, νύχτα, φωτιά, ποταμοί, άλση). Τα ουράνια σώματα θεωρούνται έμψυχα και έχουν τεράστια δύναμη επί των ανθρώπων και επί της τύχη αυτών, όπως γίνεται στην Βαβυλωνιακή θρησκεία και στην Ελληνιστική.++++++++++++++++++++ΘΕΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΑ
(Άρθρο του Αντώνη Αντωνόπουλο στο περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 43, σσ. 12 – 34)
Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μια αξιοσημείωτη κίνηση στη γνώμη μας σχετικά με τις μαγικές δοξασίες που επικρατούσαν στο τέλος της αρχαιότητας. Συγκριτικά όμως με την γενική αυτή πρόοδο ο ειδικός κλάδος της μαγείας, γνωστός ως θεουργία, έχει μάλλον παραμεληθεί κι εξακολουθούμε να μην τον καταλαβαίνουμε εντελώς.
Το πρώτο βήμα προς την κατανόηση της θεουργίας έγινε από τον Wilhem Kroll, στις αρχές του 1900, όταν συνέλεξε και εξέτασε τα αποσπάσματα των Χαλδαϊκών Χρησμών. Κατόπιν ο καθηγητής Joseph Bidez ανέσυρε και ερμήνευσε αρκετά ενδιαφέροντα βυζαντινά κείμενα, κυρίως από τον Μιχαήλ Ψελλό (1018-1078), τα όποια φαίνεται πώς προέρχονται από τα χαμένα σχόλια του Πρόκλου (410-485 μ.Χ.) πάνω στα Χαλδαϊκά Λόγια, ίσος δια μέσου της εργασίας του χριστιανού αντιπάλου του Πρόκλου, του Προκοπίου της Γάζας. Από τότε πολλοί λόγιοι και μελετητές ασχολήθηκαν συστηματικά με το ζήτημα της θεουργίας και προσέφεραν σημαντικά πορίσματα, χωρίς ωστόσο το θέμα να έχει εξαντληθεί ή πλήρως διαλευκανθεί.
Κατά τη Σούδα, αυτός πού πήρε πρώτος τον χαρακτηρισμό του Θεουργού ήταν κάποιος Ιουλιανός, πού έζησε την εποχή του Μάρκου Αυρήλιου (121-180 μ.Χ.). Ο Ιουλιανός ήταν γιος «Χαλδαίου φιλοσόφου», που λεγόταν κι αυτός Ιουλιανός (ο πρεσβύτερος) και που είχε γράψει τα έργα «Περὶ Δαιμόνων» σε τέσσερα βιβλία, «Θεουργικά», «Τελεστικά» και «Λόγοι δι’ ἐπῶν».
Είναι πιθανό ο Ιουλιανός να εφηύρε τον χαρακτηρισμό Θεουργός, για να διαχώρισει τον εαυτό του από τους απλούς θεολόγους, οι οποίοι μιλούσαν για τους θεούς, ενώ εκείνος «ενεργούσε πάνω τους» ή και «τους δημιουργούσε». Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ψελλού ο Ιουλιανός πήρε τα Λόγια από τους θεούς, ήταν δηλαδή θεοπαράδοτα. Δεν γνωρίζουμε όμως πού πραγματικά βρήκε τους χρησμούς. Από συμπεράσματα πού προκύπτουν από την μετέπειτα εξέλιξη τής θεουργίας, οι χρησμοί αυτοί πρέπει να προέρχονται από τις αποκαλύψεις κάποιου οραματιστή ή εκστατικού διάμεσου (μέντιουμ), και ο Ιουλιανός να έκανε μόνο τη στιχούργησή τους, όπως βεβαιώνει ο Ψελλός ή η πηγή του, ο Πρόκλος. Αυτό εξ άλλου συμφωνούσε και με την καθιερωμένη πρακτική των μαντείων, σύμφωνα με την οποία ένας χρησμός ή άλλη σοφή πρόβλεψη σε πεζό λόγο μετατρέπονταν σε εξάμετρα, εντασσόμενα έτσι σε ένα είδος συστήματος και αποκτώντας κάποιας μορφής φιλοσοφική χροιά και μεγαλύτερη εγκυρότητα. Στο έργο του «Εἰς Τίμαιον» (III 27.10) ο Πρόκλος αναφέρεται επίσης και στο έργο του Ιουλιανού «Ἐνἑβδόμῃ τῶν ζωνῶν», που φαίνεται ότι αποτελεί μέρος των Θεουργικών, όπου πραγματεύεται σε επτά κεφάλαια τις επτά πλανητικές σφαίρες, μέσα από τις όποιες η ψυχή ανέρχεται και κατέρχεται.
Τα Χαλδαϊκά Λόγια περιείχαν οδηγίες για την λατρεία του ήλιου και της φωτιάς καθώς και για την μαγική επίκληση των θεών. Μία μεταγενέστερη παράδοση παρουσιάζει τους Ιουλιανούς -πρεσβύτερο και νεώτερο- ως μάγους. Η φήμη είχε απλωθεί πέρα από τους κύκλους των νεοπλατωνικών. Σύμφωνα με τον Ψελλό, ο πατέρας Ιουλιανός συνέστησε τον γιο του στο πνεύμα του Πλάτωνα. Ισχυρίζονταν επίσης ότι κατείχαν ένα μαγικό ξόρκι ή επίκληση (αγωγή), πού προκαλούσε την εμφάνιση του θεού Χρόνου. Μπορούσαν επίσης να κάνουν την ψυχή του ανθρώπου να εξέλθει του σώματος και μετά να επανεισέλθη σ’ αυτό. Σύμφωνα και πάλι με τον Ψελλό, το 173 μ.Χ., στην εκστρατεία του Μάρκου κατά των Κουάδων, ο Ιουλιανός ο νεώτερος προκάλεσε την κατάλληλη στιγμή μία καταιγίδα, με μία ανθρώπινη μάσκα πού είχε κατασκευάσει, η όποια συνοδεύτηκε από τρομακτικούς κεραυνούς ενάντια στους εχθρούς και τους διέλυσε.
Οι μαγικές ικανότητες του Ιουλιανού είχαν φτάσει και στους χριστιανούς, σύμφωνα με τους όποιους ο Ιουλιανός, ο Απουλήιος και ο Απολλώνιος συναγωνίζονταν σε μαγικές ικανότητες. Κυκλοφόρησε τότε και σχετικό ανέκδοτο: στη Ρώμη έχει ενσκήψει επιδημία πανώλους και κάθε ένας από τους τρεις μάγους αναλαμβάνει να την σταματήσει. Ο Απουλήιος (γενν. 125 μ.Χ.) θα την σταμάταγε σε δέκα πέντε ήμερες, ο Απολλώνιος ο Τυανεύς (σύγχρ. του Νέρωνα) σε δέκα ήμερες, αλλά ο Ιουλιανός κατάφερε να την σταματήσει αμέσως με μία μόνο διαταγή!
Υπάρχει σήμερα μία κάποια σύγχυση ως προς το αν οι νεοπλατωνιστές είχαν σχέση με τη θεουργία ή όχι, και αν ναι, ποια ήταν η σχέση αυτή. Οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι ο δημιουργός τής θεουργίας ήταν μάγος και όχι νεοπλατωνιστής και ότι ο δημιουργός του Νεοπλατωνισμού δεν ήταν ούτε μάγος ούτε θεουργός.
Καλό θα ήταν στο σημείο αυτό να προσπαθήσουμε να ορίσουμε τι είναι μάγος. Μάγος λοιπόν, κατά την κοινή αντίληψη, είναι κάποιος πού έχει τις γνώσεις και τις δυνατότητες να κάνει πράξη πράγματα -πού άλλοι άνθρωποι όχι μόνο αδυνατούν, αλλά ούτε καν διανοούνται να κάνουν- με τη βοήθεια δυνάμεων πού δεν εκπορεύονται από τον ίδιο, άρα με τη σύμπραξη τους. Έχουν δηλαδή τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν μη δικές τους πνευματικές δυνάμεις για την επίτευξη των σκοπών τους.
Ο Όλυμπιόδωρος (430 μ.Χ.) στο έργο του «Εἰς Φαίδωνα» (123.3) αναφέρει ότι άλλοι μεν προτιμούν τη φιλοσοφία, όπως ο Πορφύριος και ο Πλωτίνος, άλλοι δε την ιερατική (= θεουργία), όπως ο Ιάμβλιχος, ο Συριανός και ο Πρόκλος.
Ο νεοπλατωνικός Πλωτίνος (204-269 μ.Χ.) δεν χρησιμοποιεί τον όρο θεουργία ή άλλες συνώνυμες λέξεις στα έργα του, ούτε και οι διάδοχοι του ή οι μαθητές του τον χαρακτηρίζουν θεουργό. Φαίνεται μάλιστα πώς δεν γνώριζε τίποτε για τον Ιουλιανό και τους Χαλδαϊκούς Χρησμούς. Ο Πλωτίνος είναι υπερασπιστής τής ελληνικής ορθολογικής παράδοσης (βλ. τό έργο του «Κατὰ Γνωστικῶν»), χωρίς βέβαια να αρνείται την αποτελεσματικότητα της μαγείας. Η μαγεία όμως δεν τον άφορα και δεν τον ενδιαφέρει. Αληθινή μαγεία γι’ αυτόν είναι το σύνολο τής αγάπης και του μίσους στο σύμπαν, της μυστηριώδους και αξιολάτρευτης συμπαθείας πού ενώνει τον κόσμο, όπως ο ίδιος λέγει. Οι άνθρωποι, πιστεύει, εκπλήσσονται περισσότερο με την ανθρώπινη γοητεία (με την περιφρονητική σημασία τής λέξης) παρά με τη μαγεία τής φύσης, επειδή ή πρώτη τους είναι λιγότερο οικεία (βλ. «Ἐννεἁδες» 4.4.37,40).
Όσον άφορα στην μυστική ένωση, για την οποία μιλάει στο έργο του και η όποια δεν έχει καμία σχέση με το μαγικό και θεουργικό όρο σύστασης, είναι φανερό στον αναγνώστη των σχετικών χωρίων (1.2.9 και 6.7.34) ότι αυτό δεν το πέτυχε μέσω κάποιας τελετουργίας ή με την προσευχή ή με την εκτέλεση καθορισμένων ενεργειών, αλλά μετά την επίτευξη μιας πνευματικής πειθαρχίας που δεν εμπεριέχει κανένα στοιχείο καταναγκασμού, ούτε έχει σχέση με τη μαγεία, όπως προσπαθήσαμε να την ορίσουμε παραπάνω.
Είναι πάντως γεγονός ότι ο Πλωτίνος είχε λάβει μέρος σε πνευματιστική συγκέντρωση (θεουργία) στο Ίσειο, κατόπιν προσκλήσεως κάποιου τρίτου προσώπου, όπως αναφέρει ο μαθητής του Πορφύριος στο έργο του «Βίος Πλωτίνου». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Ίδιος ο Πλωτίνος ήταν θεουργός. Αντίθετα μάλιστα ήταν ο άνθρωπος πού αναδείχθηκε χάρη στην ισχυρή πνευματική και ηθική προσπάθεια του ενάντια στη νεφελώδη ατμόσφαιρα που τον περιέβαλε, όπως λέγει ο καθηγητής Wilhelm Kroll. Μετά το θάνατο του όμως η ομίχλη άρχισε ξανά να πυκνώνει. Η λαϊκή θρησκεία όχι μόνο δεν έπαιρνε πνευματικό χαρακτήρα από τα ιδανικά των στοχαστών, άλλα αντίθετα, η ανώτερης μορφής θρησκεία άρχισε να προσβάλλεται και να επηρεάζεται από τις μη λογικές δυνάμεις τού παλαιοπαγανισμού. Μια παρόμοια μόλυνση του μυστικισμού από τη μαγεία συνέβη και σε άλλους πολιτισμούς, όπως στον Ινδικό, με τον Βουδισμό και τον αιρετικό Ινδουισμό.
Η σύγκρουση ανάμεσα στην προσωπική επίδραση του Πλωτίνου και τις δεισιδαιμονίες του καιρού καθρεπτίζεται καθαρά στην «αναποφάσιστη» στάση του μαθητή του Πορφύριου. Ο Πορφύριος ήταν πολύ θρήσκος λόγω ιδιοσυγκρασίας και παρουσίαζε ιδιαίτερη αδυναμία στους χρησμούς. Πριν ακόμα συνάντηση τον Πλωτίνο, είχε ήδη γράψει μία συλλογή από χρησμούς (λόγια) με τίτλο «Περὶ τῆς ἐκ Λογίων Φιλοσοφίας». Μερικοί από τους χρησμούς αυτούς είναι καθαρά προϊόν «πνευματιστικής συγκέντρωσης». Δεν υπάρχει όμως καμία ένδειξη αναφοράς στους Χαλδαϊκούς Χρησμούς του Ιουλιανού ούτε χρήση του όρου θεουργία, πράγμα πού σημαίνει ότι δεν είχε ακόμη ασχοληθεί με το βιβλίο αυτό ή ότι αγνοούσε τότε την ύπαρξη του.
Κατά τη διάρκεια της μαθητείας του κοντά στον Πλωτίνο, όταν μάθαινε την τέχνη του ερωτάν, ο Πορφύριος απευθύνει μερικά κρίσιμα ερωτήματα στον Ανηβώ τον Αιγύπτιο πάνω στον αποκρυφισμό και τη δαιμονολογία, και τελικά συμπεραίνει ότι είναι ανόητο να προσπαθούμε να δεσμεύσουμε τους θεούς με μαγικά. Αργότερα, όταν πια είχε πεθάνει ο δάσκαλος του, ο Πορφύριος ανακάλυψε τους Χαλδαϊκούς Χρησμούς, έγραψε ένα υπόμνημα πάνω σ’ αυτούς και τους αναφέρει συχνά στό έργο του «Περὶ ἀποχῆς ἐμψύχων».
Ιερέας της Κυβέλης. Στο αριστερό του χέρι κρατά ένα κουκουνάρι, σύμβολο του Άττι (εραστή της) και στο δεξί του ένα κρόταλο, το οποίο χρησιμοποιούνταν σε τελετές μυήσεως (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 7, άρθρο «Ο ‘θεϊκός άνθρωπος’ κατά την αρχαιότητα», Αναστασία Δ. Βακαλούλη, Διδάκτωρ Βυζαντινής ιστορίας ΑΠΘ, σελ. 114)
Σε μεταγενέστερα έργα του όμως, αν και παραμένει πιστός στον Πλωτίνο, κάνει μια επικίνδυνη παραχώρηση στην αντίθετη σχολή, γράφοντας ότι οι θεουργικές τελετές μπορούν να καθαρίσουν την πνευματική ψυχή και να την καταστήσουν «κατάλληλη να δέχεται τα πνεύματα και τους αγγέλους και να βλέπει τους θεούς». Προειδοποιεί όμως για τον κίνδυνο πού ενέχει η πρακτική αυτή, διότι μπορεί να προκαλέσει κακό. Αμφιβάλλει επίσης για το αν πραγματικά επιτυγχάνεται έτσι η επιστροφή της ψυχής στον θεό ή αν αποτελεί απαραίτητο παράγοντα γι’ αυτό. Με την -έστω και λίγο επαμφοτερίζουσα- στάση του ο Πορφύριος επιτρέπει την εισχώρηση των θεουργικών απόψεων στον νεοπλατωνισμό.
Η απάντηση της θεουργικής σχολής στους νεοπλατωνιστές βρίσκεται στον υπομνηματισμό πού κάνει ο Ιάμβλιχος (3ος-4ος μ.Χ. αιώνας) στους Χαλδαϊκούς Χρησμούς και στο σωζόμενο έργο του «Περὶ Μυστηρίων». Το βιβλίο αυτό είναι ένα είδος μανιφέστου, όπου υποστηρίζεται ότι η σωτηρία δεν βρίσκεται στον ορθό λόγο αλλά στις τελετουργικές λατρείες. Γράφει εκεί ο Ιάμβλιχος (96.13): «Δεν είναι η έννοια (δηλαδή η νόηση) πού ενώνει τους θεουργούς με τους θεούς. Διότι -στην αντίθετη περίπτωση- τι θα εμπόδιζε τους φιλοσόφους (εννοεί τους θεωρητικούς) να επιτύχουν θεουργική ένωση μαζί τους; Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ. Η θεουργική ένωση επιτυγχάνεται με την τελεσιουργία των άρρητων έργων, όταν τελούνται με τον κατάλληλο τρόπο, έργων πού είναι πέρα από κάθε νόηση, και με τη δύναμη των άφθεγκτων συμβόλων, πού μόνο οι θεοί τα εννοούν… Ακόμη και χωρίς εμείς να τα κατανοούμε, τα συνθήματα αυτά (δηλαδή τα σύμβολα) εκτελούν από μόνα τους το δικό τους έργο».
Το μήνυμα αυτό προσέφερε παρηγοριά στους παγανιστές των άρχων του 4ου αιώνα, που με απογοήτευση έκαναν τις εξής σκέψεις: «οι φιλόσοφοι αναζητούν την αλήθεια και συζητούν εδώ και εννέα αιώνες. Άλλα τι κατάφεραν; Σήμερα ο πολιτισμός καταρρέει και η χριστιανική αθεότητα όλο και περισσότερο διεισδύει και αποσταθεροποιεί ύπουλα και αθόρυβα το πνεύμα του Ελληνισμού». Ήταν η εποχή που ο Χριστιανισμός δεν είχε ακόμη επιβληθεί ως επίσημη θρησκεία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και όπως η λαϊκή μαγεία γίνεται συχνά το καταφύγιο των απελπισμένων, έτσι και η θεουργία έγινε καταφύγιο της απελπισμένης διανόησης.
Η θεουργία κέρδιζε διαρκώς έδαφος, αν και υπήρχαν αντιδράσεις από την Νεοπλατωνική σχολή. Ο Ευνάπιος, για παράδειγμα, στο «Βίος Σοφιστῶν» αναφέρει πως ο Ευσέβιος ο Μύνδιος, μαθητής του Αιδεσίου, που ήταν μαθητής του Ιάμβλιχου, διακήρυσσε «ότι η μαγεία είναι δουλειά ανισόρροπων ανθρώπων, που μελετούν με ανορθόδοξο τρόπο ορισμένες δυνάμεις της φύσης» και προειδοποιεί τον μέλλοντα αυτοκράτορα Ιουλιανό (στέψις: 361), επονομασθέντα Παραβάτη από τους χριστιανούς, να προσέχει τον θεουργό Μάξιμο, τον θεατρικό εκείνο θαυματοποιό. «Σὺ δὲ τούτων μηδὲν θαυμἁσῃς, ὥσπερ οὐδὲ ἐγώ, τὴν διὰ τοῦ λόγου κάθαρσιν μέγα τὶ χρῆμα ἀπολαμβάνων». Ο Ιουλιανός όμως κατέφυγε στο Μάξιμο και λίγο καιρό αργότερα παρακάλεσε τον φίλο του Πρίσκο να του εξασφάλιση ένα αντίτυπο των σχολίων που έκανε ο Ιάμβλιχος πάνω στον συνονόματο του, τον Ιουλιανό τον θεουργό, επειδή «είμαι σφοδρός εραστής της φιλοσοφίας του Ιαμβλίχου και τής θεοσοφίας του συνωνύμου μου και νομίζω πώς όλοι οι άλλοι δεν αξίζουν τίποτε».
Η ευνοϊκή στάση του αυτοκράτορα Ιουλιανού προς τους «Εθνικούς» και η επαναφορά της λατρείας των θεών συνετέλεσε ώστε η θεουργία να γίνει της μόδας. Όταν ανέλαβε να αναδιοργάνωση και μεταρρύθμιση τον Εθνικό κλήρο, ο θεουργός Χρυσάνθιος έγινε αρχιερεύς τής Λυδίας και ο Μάξιμος θεουργικός σύμβουλος στην αυλή του αυτοκράτορα, αποκτώντας έτσι μεγάλη επιρροή, όπως αναφέρει ο Ευνάπιος και ο Μαρκελλίνος. Κατά τη διάρκεια όμως τής χριστιανικής παλινόρθωσης, μετά το θάνατο του Ιουλιανού, το 363, ο Μάξιμος τιμωρήθηκε με πρόστιμο, βασανίστηκε και το 371 εκτελέστηκε με την κατηγορία της συνομωσίας κατά των αυτοκρατόρων. Το επεισόδιο αυτό έδωσε στους θεουργούς να καταλάβουν ότι είναι προτιμότερο να μένουν αφανείς και να μεταδίδουν την τέχνη τους αθόρυβα από οικογένεια σε οικογένεια. Τον 5ο αιώνα η θεουργία διδάσκεται επίσημα ξανά, αυτή τη φορά στην Αθήνα, από τους Νεοπλατωνικούς. Κυριότερος εκπρόσωπος είναι ο Πρόκλος με το έργο του «Περὶ Άγωγῆς» και τα υπομνήματα του πάνω στους Χαλδαϊκούς Χρησμούς. Είχε προσωπικά οράματα και οπτασίες της θεάς Εκάτης, της οποίας υπήρξε εισηγητής και δημιουργός της λατρείας. Λέγεται επίσης ότι ήταν μέγας βροχοποιός.
Παρ’ ότι ο Θεοδόσιος Α΄ απαγόρευσε την αρχαία θρησκεία και όλες τις εκδηλώσεις της, γκρέμισε τους αρχαίους ελληνικούς ναούς ή τους μετέτρεψε σε χριστιανικούς και δίωξε τους Έλληνες Εθνικούς, η θεουργία, σαν νεοπλατωνική φιλοσοφία κυρίως, κατόρθωσε να επιβίωση εξ αιτίας του εξωτερικού φιλοσοφικού χαρακτήρα της και της μυστικής διάδοσης της ύστερα από τους πρώτους διωγμούς. Μετά τον Ιουστινιανό η θεουργία μπήκε τελείως στην παρανομία και ακολούθησε τον δρόμο είτε της μετατροπής σε άλλες μυστικές δοξασίες είτε της εξαφάνισης, χωρίς όμως να σβήσει τελείως. Ο Ψελλός περιγράφει μία θεαγωγία, πού διηύθυνε ένας αρχιεπίσκοπος τον 11ο αιώνα, ακολουθώντας θεουργική τακτική («τοῖς Χαλδαίων λόγοις ἑπόμενος»). Τα υπομνήματα του Πρόκλου ήταν γνωστά στο Νικηφόρο Γρήγορα, τον 14ο αιώνα.
Πριν προχωρήσουμε στη θεουργική πρακτική, ας ασχοληθούμε με ένα πολυσυζητημένο κείμενο του Πορφύριου, από το έργο του «Βίος Πλωτίνου» (10.16.12κκ. Volk.). Στο χωρίο αυτό, όπως αναφέραμε παραπάνω, περιγράφεται μία πνευματιστική συγκέντρωση, στην οποία έλαβε μέρος ο Πλωτίνος, στο Ίσειο της Ρώμης.
Πολύ καλά τα λες. Επιτέλους και ένας μορφωμένος άνθρωπος που λέει την αλήθεια γιατί πήξαμε από τους αρχαιόβλακες.
++++++++++++ΦΟΒΟΣ & ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ, ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ, ΙΚΕΤΕΣ & ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
Μια απολογητική ενότητα που κάνει χρήση ενός αρχαίου θρησκευτικού άγραφου νόμου, εκείνου των ικετών, ενάντια στις αρχαιόπληκτες κατηγορίες περί 1) μη ύπαρξης θαυμάτων στην αρχαία θρησκεία από μέρος των θεών, 2) την αγιότητα και την καθαρότητα των βωμών μπρος στα μιασμένα χριστιανικά ιερά, 3) τις κατηγορίες, που και ο Κέλσος ασπάζεται, περί των χριστιανών ως συνταχθέντων ληστών, συμμοριτών και αγυρτών, 4) του Θεού Χριστού που συγχωρεί ληστές και φονιάδες (βλέπε σταύρωση) και τέλος της 5) μη προσκύνησης των αγαλμάτων από τους Εθνικούς.
«8 Πάλιν παραλαμβάνει αὐτόν ὁ διάβολος εἰς ὂρος πολύ ὓψηλόν, καί δεικνύει εἰς αὐτόν πάντα τά βασίλεια τοῦ κόσμου καί τήν δόξαν αὐτῶν, 9 καί λέγει πρός αὐτόν· Ταῦτα πάντα θέλω σοί δώσει, ἐάν πεσών προσκυνήσης με. 10 Τότε, ὁ Ἰησοῦς λέγει πρός αὐτόν· Ὓπαγε, Σατανᾶ· διότι εἶναι γεγραμμένον, Κύριον τόν Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει καί αὐτόν μόνο θέλεις λατρεύσει. » ++++++++++++ΕΝΑΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΙΚΕΤΗΣ & ΕΝΑΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΨΕΥΤΗΣ ΘΕΟΣ
Ηροδότου Ιστορίαι (Ι 157-160)
Μετάφραση Ε. Πανέτσου
[Ο Κύρος έχοντας καταλάβει την Λυδία αφήνει στις Σάρδεις διοικητή τον Τάβαλο και με τον Κροίσο αιχμάλωτο-σύμβουλο επιστρέφει στην Περσία. Κάποιος Πακτύης ξεσηκώνει τους Λυδούς και αρχίζει να πολιορκεί τον Τάβαλο στην ακρόπολη των Σάρδεων. Ο Κύρος στέλνει τον Μαζάρη να επιβάλλει την τάξη].
157 Αφού λοιπόν έδωκε αυτάς τας διαταγάς καθ’ οδόν ο Kύρος, εξηκολούθει την πορείαν του προς την χώραν των Περσών· ο δε Πακτύης άμα έμαθε ότι πλησιάζει στρατός βαδίζων εναντίον του, εφοβήθη και έφυγε γρήγορα-γρήγορα εις την Κύμην. Και ο Μήδος Μαζάρης επροχώρησε προς τας Σάρδεις έχων ένα μέρος του στρατού του Κύρου, όσον κι’ αν ήτο, αδιάφορον, κι’ επειδή εύρε ότι δεν ήσαν πλέον εις τας Σάρδεις ο Πακτύης και οι μετ’ αυτού, πρώτον επέβαλεν εις τους Λυδούς να εκτελούν τας διαταγάς του Κύρου· και εξ αιτίας της διαταγής αυτού οι Λυδοί άλλαξαν εντελώς τον τρόπον της ζωής των. Έπειτα ο Μαζάρης έστειλε απεσταλμένους εις την Κύμην και τους διέταξε να του παραδώσουν τον Πακτύην. Οι Κυμαίοι όμως απεφάσισαν να αναφέρουν το πράγμα εις τον θεόν των Βραγχιδών και να ζητήσουν συμβουλήν. Διότι εις εκείνο το μέρος υπήρχεν ένα μαντείον από τα παλιά χρονιά και απ’ αυτό συνήθιζαν να ζητούν χρησμόν και οι Ίωνες όλοι και οι Αιολείς. Το μέρος αυτό είναι εις την περιοχήν της Μιλήτου υπεράνω του λιμένος Πανόρμου.
158 Έστειλαν λοιπόν οι Κυμαίοι θεοπρόπους εις τους Βραγχίδας και ηρώτων, σαν τι πρέπει να κάνουν με τον Πακτύην, ώστε να ευχαριστήσουν τον θεόν. Ενώ επρόβαλλον αυτήν την ερώτησιν, τους εδόθη χρησμός να εκδώσουν τον Πακτύην εις τους Πέρσας. Μόλις την έφεραν πίσω την απάντησιν αυτήν και την ήκουσαν οι Κυμαίοι, ετοιμάζοντο να τον παραδώσουν. Ενώ όμως οι περισσότεροι ήσαν έτοιμοι να το κάμουν, ένας από τους εγκρίτους πολίτας, ο Αριστόδικος, ο υιός του Ηρακλείδη, επειδή δεν έδινε πίστιν εις τον χρησμόν και υπώπτευε ότι οι θεοπρόποι δεν λέγουν την αλήθειαν, συνεκράτησε τους Κυμαίους να μη το κάμουν, έως πού έφυγαν άλλοι θεοπρόποι, από τους οποίους ένας ήτο και ο Αριστόδικος, διά να ερωτήσουν δια δευτέραν φοράν δια το ζήτημα του Πακτύη.
159 Σαν έφθασαν εις τους Βραγχίδας, εζήτει χρησμόν εξ ονόματος όλων ο Αριστόδικος και απηύθυνε την έξης ερώτησιν: «Κύριε, ήλθε προς ημάς ως ικέτης ο Λυδός Πακτύης δια να γλυτώση από βίαιον θάνατον εκ μέρους των Περσών αυτοί όμως τώρα τον ζητούν καλά και σώνει και προκαλούν τους Κυμαίους να τον παραδώσουν. Αλλ’ ημείς μολονότι φοβούμεθα την δύναμιν των Περσών, δεν ετολμήσαμεν ως τα σήμερα να παραδώσωμεν τον ικέτην, πριν μας δηλωθή σαφώς εκ μέρους σου, ποιό από τα δυό να κάνωμε.» Εκείνος μεν αυτήν την ερώτησιν απηύθυνε, ο δε θεός τους παρουσίαζε πάλιν τον ίδιο χρησμό και τους εκάλει να παραδώσουν τον Πακτύην εις τους Πέρσας. Ύστερα απ’ αυτήν την απάντησιν ο Αριστόδικος κατέστρωσε ένα σχέδιον και να τι έκανε· εγύριζε γύρω γύρω εις τον ναόν και ξεφώλιαζε τα σπουργίτια και όσα άλλα είδη πουλιών είχαν κτίσει την φωλιά τους εις τον ναόν. Αλλά την ώρα πού το έκανε αυτό, λέγουν, ότι εβγήκε μία φωνή από το άδυτον πού απηυθύνετο προς τον Αριστόδικον και του έλεγε· «Ανοσιώτατε άνθρωπε, πως τολμάς να το κάνης αυτό; διώχνεις από τον ναόν τους ικέτας μου;» Κι’ ο Αριστόδικος, λέγουν, χωρίς να παραξενευθή απήντησε προς την φωνήν· «Κύριε, συ ο ίδιος έτσι προστατεύεις τους ικέτας σου, και τους Κυμαίους τους προστάζεις να παραδώσουν τον ικέτην;» Και ο θεός, λέγουν, απήντησε πάλιν· «Ναι, προστάζω, δια να ασεβήσετε και να χαθήτε μιά ώρα αρχύτερα, και έτσι να μη έλθετε άλλη φορά εις το μαντείον να ερωτάτε, αν πρέπη να παραδώσετε ικέτας».
160 Όταν έφεραν πίσω αυτά τα λόγια και τα ήκουσαν οι Κυμαίοι, επειδή δεν είχαν όρεξη ούτε να τον παραδώσουν και να χαθούν, ούτε πάλι να τον κρατήσουν κοντά τους και να εκτεθούν εις πολιορκίαν, τον έστειλαν έξω από τον τόπον τους εις την Μυτιλήνην. Οι Μυτιληναίοι, επειδή ο Μαζάρης έστειλε από πίσω του ειδοποίησιν να παραδώσουν τον Πακτύην, ετοιμάζοντο να το κάμουν, αν τους εδίδετο κάποια χρηματική αμοιβή, αδιάφορον πόση· διότι δεν είμαι εις θέσιν να αναφέρω επακριβώς το ποσόν, και τούτο, διότι το παζάρεμα δεν επήρε τέλος. Οι Κυμαίοι δηλαδή, μόλις έμαθαν, ότι οι Μυτιληναίοι έκαναν τοιαύτας διαπραγματεύσεις, έστειλαν ένα πλοίον εις την Λέσβον και πήραν τον Πακτύην και τον μετέφεραν εις την Χίον. Από εκεί τον απέσπασαν βιαίως οι Χίοι από το ιερόν της πολιούχου Αθηνάς και τον παρέδωσαν. Και τον παρέδωσαν οι Χίοι λαβόντες αντάλλαγμα την περιφέρειαν του Αταρνέως· η περιφέρεια αυτού του Αταρνέως είναι εις την χωράν της Μυσίας, απέναντι της Λέσβου. Παρέλαβον λοιπόν οι Πέρσαι τον Πακτύην και τον εφύλαττον καλά, θέλοντες να τον παρουσιάσουν είς τον Κύρον. Και υπήρξε εποχή και μάλιστα μακράς διαρκείας, που κανένας κάτοικος της Χίου προσφέρων θυσίας εις οιονδήποτε θεόν δεν εχρησιμοποίει ουλάς κριθής από την περιφέρειαν αυτού του Αταρνέως, ούτε εζύμωνε ιερά πλακούντια από σίτον της περιφερείας αυτής και γενικά όλα τα προϊόντα αυτής της περιφερείας απεκλείοντο από κάθε θρησκευτικήν χρήσιν.
ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑΣΤΗΣ ΙΚΕΤΗΣ ΙΕΡΕΑΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ
Κόρεσος: Μυθ. Ιερέας του Διονύσου εν Καλυδώνι. Καταλήφθηκε από έρωτα προς κάποια παρθένο Καλλιρρόη και μη πετυχαίνοντας στις προτάσεις του, κατέφυγε ικέτης στον Διόνυσο. Ο Θεός εκδικούμενος τον ιερέα του που προσβλήθηκε από την Καλλιρρόη, προσέβαλε με παραπληξία τους Καλυδώνιους, οι οποίοι πεθαίνοντας σωρηδόν, κατέφυγαν στο μαντείο της Δωδώνης για συμβουλές. Κατά τον χρησμό η επιδημία θα κατάπαυε μόνο εάν οι Καλυδώνιοι έθυαν στον Διόνυσο την Καλλιρρόη ή εάν θυσιάζονταν κάποιος άλλος στην θέση της. Η δεύτερη λύση δεν πέτυχε διότι κανείς δεν προσφέρθηκε και κατά την ταγμένη ημέρα οδηγήθηκε η παρθένος στον βωμό. Πιεζόμενος όμως ο Κόρεσος από τον έρωτά της προς αυτήν, και που ως ιερέας θα την έσφαζε ο ίδιος, σφάχτηκε ο ίδιος αντί αυτής. Τότε η Καλλιρρόη συγκινημένη δια την πράξη του ιερέα, σφάχτηκε μόνη της σε μια πηγή, την οποία αργότερα ονόμασαν Καλλιρρόη (Παυσ. Ζ΄ 21)
Βασικές αρχές της Δελφικής Μαντικής Τέχνης
Ο Μάντης, είχε απόλυτη εξουσία. Οι προσταγές του, αφού δίνονταν ως Μαντείες, έπρεπε οπωσδήποτε να εκτελεστούν, γιατί πίστευαν πως μέσω του μίλαγε ο θεός. Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν την εξουσία των Μαντείων πάνω στην αρχαία Ελληνική κοινωνία. Οι Μάντεις δεν δεσμεύονταν από καμία ηθική ή νομική αρχή. Μπορούσαν να προστάζουν οτιδήποτε, ακόμα και αν ήταν αντίθετο στο νόμο, στα έθιμα, και στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, ακόμα και στις επικρατούσες θρησκευτικές πεποιθήσεις! Μπορούσαν, π.χ., να επιβάλλουν τη λατρεία ενός ξένου θεού, όπως έγινε με την Κυβέλη.
Τα Μαντεία είχαν λοιπόν το «αλάθητο», ένα προσόν που εκμεταλλεύτηκαν και οι χριστιανοί, Καθολικοί αλλά και Ορθόδοξοι, που κρατάνε αλάθητες τις Οικουμενικές Συνόδους ή τον Πάπα, για να τιμήσουν και την αρχαία παράδοση. [Δεν αστειεύομαι καθόλου, ξέρετε…]. Οι «χρησμοί», δηλ. οι απαντήσεις των Μαντείων, δεν είχαν προσωρινή ισχύ. Αν η διατύπωσή τους ήταν γενικής φύσεως, έπαιρναν τον χαρακτήρα θρησκευτικών και κοινωνικών εντολών, που δεν μπορούσαν πια να αμφισβητηθούν ποτέ. Γι’ αυτό και οι Μαντείες δίνονταν συνήθως με ποιητικό και διφορούμενο τρόπο, ώστε οι πιστοί να έχουν κάποια ελευθερία στην ερμηνεία και την εκτέλεσή τους.
Επειδή οι Μαντείες ήταν δυσερμήνευτες, είχε αναπτυχθεί και ο κλάδος των χρησμολόγων, που ενώ δεν ήταν Μάντεις, ειδικεύονταν στην ερμηνεία των χρησμών που ήταν ακατάληπτοι. Αναφέρονται πολλά τέτοια παραδείγματα. Χρησμολόγους θα πρέπει να θεωρήσουμε και τους Ιερείς των Δελφών που διατύπωναν σε έμμετρους χρησμούς τα παραμιλητά της Πυθίας, αν και αυτοί χρειάζονταν και δεύτερο χρησμολόγο!
Άλλωστε, οι περισσότεροι χρησμοί, ήταν επιτυχημένοι ή τουλάχιστον εντός θέματος, γιατί οι Μάντεις χρησιμοποιούσαν την απλή λογική, αλλά και τις πληροφορίες που συγκέντρωναν από τους πιστούς, που συχνά ήταν πιο πλούσιες από αυτές που μπορούσε να συγκεντρώσει μια μικρή Πόλη-Κράτος. Δεν είναι βέβαια και κανένα κατόρθωμα. Τα ωροσκόπια, σήμερα, σπάνια επαληθεύονται, αλλά όλοι συνεχίζουν να τα διαβάζουν… Η ανάγκη του ανθρώπου για κάποια σιγουριά στην αβεβαιότητα της ζωής, ήταν το μεγαλύτερο όπλο του Μάντη. Η απλή παρατήρηση ότι τα καλά γεγονότα, όπως και τα κακά, έρχονται συνήθως μαζί ακριβώς γιατί είναι τυχαία, ήταν άλλο ένα πλεονέκτημα της Μαντικής. Άλλωστε, η διατύπωση των χρησμών ήταν τόσο ασαφής, που μπορούσε να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους. Το Μαντείο όμως έδινε πολύ σαφείς χρησμούς, όταν ήθελε, και όταν το έκρινε συμφέρον.
Άλλο είναι να προβλέπεις ως Μάντης, και άλλο το να βαφτίζεις τις προβλέψεις σου απαράβατες θεϊκές εντολές. Αυτή είναι και η τεράστια διαφορά των αρχαίων με τους σύγχρονους Μάντεις. Δεν εκμεταλλεύονταν απλά την ευπιστία και την πνευματική καθυστέρηση των αρχαίων Ελλήνων, αλλά μετατρέπονταν σε θεϊκοί αντιπρόσωποι! Τα Μαντεία συντελούσαν και δημιουργούσαν την αποβλάκωση του «εξυπνότερου λαού του κόσμου» που έφτανε στα επίπεδα της γελοιότητας.
Οι παρεξηγήσεις (ή τα λάθη) των χρησμών ήταν κωμικοτραγικές. Οι Δελφοί πρόσταξαν τους Αθηναίους να εποικίσουν την Σικελία, με αποτέλεσμα να υποστούν την γνωστή καταστροφή κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Στη συνέχεια, το Μαντείο διευκρίνισε πως εννοούσε το λόφο Σικελία στην… Αττική, που όμως δεν χρειάζονταν εποικισμό!
Άλλη γκάφα του Μαντείου ήταν που πρόσταξε τον Κροίσο να διαβεί τον ποταμό Άλυ, για να καταλύσει μια μεγάλη εξουσία. Τελικά, καταστράφηκε η… δικιά του! Ο Κροίσος είχε κάνει τόσες ανεκτίμητες δωρεές στο Μαντείο, που άξιζε να προειδοποιηθεί καθαρά, ΑΝ το Μαντείο είχε πράγματι προβλέψει την ήττα του. Το Μαντείο διατύπωσε έτσι τον χρησμό ώστε να τον ενθαρρύνει, αλλά και να καλυφθεί σε περίπτωση αποτυχίας του.
Σε κάποιον άλλον, η Πυθία πρόσταξε να βάλει χρυσάφι στα αυτιά του προβληματικού παιδιού του, αλλά τελικά, όταν τα σκουλαρίκια απέτυχαν, θεωρήθηκε πως έπρεπε να μορφωθεί!
Οι Δελφοί είχαν διατάξει τη θυσία μιας κοπέλας από τους Μεσσήνιους, στους Μεσσηνιακούς πολέμους. Η θυσία, όμως, δεν έγινε σαν μέρος τελετής, αλλά σαν έγκλημα τιμής, και η ήττα των Μεσσηνίων μπορεί να αποδοθεί στην αμφισβητούμενη ισχύ της, μια που και οι ίδιοι αμφέβαλλαν αρχικά για το αν η θυσία έγινε σωστά. Στην Μυθολογία αναφέρονται πολλές ανθρωποθυσίες που έγιναν με προσταγές Μάντεων, με πιο γνωστή αυτήν της Ιφιγένειας.
Ακόμα, οι Δελφοί έλεγχαν τον αποικισμό. Η ίδρυση αποικίας από μια πόλη απαιτούσε διάφορες θρησκευτικές τελετές, προφανώς σχετικές με την λατρεία των τοπικών θεών και των νεκρών που οι άποικοι εγκατέλειπαν, και οπωσδήποτε, η αναχώρηση χρειάζονταν έγκριση ή και διαταγή από το Μαντείο. Ο αδελφός του Λεωνίδα Δωριεύς, έφυγε με δυσαρεστημένους Σπαρτιάτες να ιδρύσει αποικία, χωρίς να συμβουλευτεί τους Δελφούς. Προσπάθησε να εγκατασταθεί στην Λιβύη και μετά στην Ιταλία, και μετά από πολλές αποτυχίες, σκοτώθηκε. Η κακή του τύχη αποδόθηκε στο ότι δεν ρώτησε το Μαντείο! Όταν όμως οι καλόγεροι στο Βυζάντιο έλεγαν πως το κράτος καταστρέφεται από τις αμαρτίες των Χριστιανών, ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου της «Ιστορίας», ενώ ο Απόλλων θεωρείται ο αντίποδάς τους, τάχα θεός του φωτός και της λογικής…
Άλλη εκπληκτική ιστορία αποικισμού, είναι αυτή του βασιλιά της Θήρας Γρίννου. Είχε πάει στους Δελφούς να ρωτήσει για διάφορα, αλλά η Πυθία του είπε μόνο πως πρέπει να χτίσει μια πόλη στην Λιβύη. Ο Γρίννος απάντησε πως α) είναι γέρος και αυτή είναι δουλειά για νέους, και β) που είναι αυτό το Λιβύη;
Για να μάθει να μην αντιμιλάει στο θεό και να καταλάβει πως έπρεπε να διαβάζει Γεωγραφία στο σχολείο αντί να παίζει βώλους, ο Απόλλων του τράβηξε μια εφτάχρονη ξηρασία στο νησί, που μόνο ένα δέντρο δεν ξεράθηκε. Τη λύση έδωσε ένας Κρητικός ναυτικός, ο Κορώβιος, μαζί με κάτι Σαμιώτες. Έτσι χτίστηκε η Ελληνική αποικία της Κυρηναϊκής. Σαν κωμωδία του Βέγγου…
Για δες κάτι συμπτώσεις, που κάνουν το Γρίννο και το Μαντείο διαχρονικούς. Οι επιπτώσεις αυτού του χρησμού ήταν τεράστιες. Από αυτή την αποικία διαδόθηκε η λατρεία του Αιγυπτιακού θεού Αμμούν-Ρα, του Άμμωνα, που ταυτίστηκε με το Δία. Ο θεός αυτός θεωρήθηκε μπαμπάς του Μεγαλέξανδρου, με εκ νέου διαπίστωση του Μαντείου των Δελφών και πάλι, εννοείται. Αυτό οδήγησε στην κατοπινή θεοποίηση όλων των Αλεξανδρινών και Ρωμαίων βασιλέων, και την επακόλουθη καθιέρωση της «Ελέω Θεού Βασιλείας» του Μεσαίωνα. και την απόλυτη διαστροφή της αρχαίας θρησκείας σε ανθρωπολατρεία, πριν αυτή προλάβει καλά- καλά να καθιερωθεί απόλυτα. Αυτή ήταν η επιρροή του Μαντείου…
Μέχρι και το ντύσιμο των γυναικών καθόριζαν οι Δελφοί. Ο βασιλιάς των Μεγάρων Νίσος, είχε αφήσει ευχή και κατάρα στις Μεγαρίτισσες να ντύνονται όπως η μακαρίτισσα Θηβαία γυναίκα του Αβρώτη. Οι Θηβαίες ντύνονταν πολύ αυστηρά, με μπούρκα. Μόνο τα μάτια τους έβλεπες, λένε. Οι Μεγαρίτισσες διαμαρτύρονταν, και κάθε τόσο οι ταλαίπωροι Μεγαρίτες ρώταγαν τους Δελφούς αν οι γυναίκες τους μπορούσαν να ντυθούν πιο μοντέρνα. Οι Δελφοί, όμως, ήταν άτεγκτοι.
Οι Δελφοί είχαν χρησμοδοτήσει και υπέρ της ομοφυλοφιλίας, ειδικά για τη σχέση του Μελάνιππου και του Χαρίτωνα που τους αποκάλεσαν οδηγούς των θνητών στη θεϊκή αγάπη. Οι δυο εραστές είχαν προσπαθήσει να ανατρέψουν τον Τύραννο Φάλαρι στον Ακράγαντα.
Ο πρώτος Ιερός πόλεμος και η Αμφικτιονία
Αφού στους ιστορικούς χρόνους οι Δελφοί είχαν αποκτήσει μεγάλο κύρος, αυτό σημαίνει, με όλα όσα είπαμε, πως ο Απόλλων δεν ήταν ντόπιος θεός, και το Μαντείο δημιουργήθηκε, ή έστω απόκτησε φήμη όχι μόνο μετά τον Τρωικό πόλεμο, αλλά και μετά την συγγραφή των Ομηρικών επών.
Οι Δελφοί ιδρύθηκαν και καθιερώθηκαν με τη βία. Εκτός από το φόνο του Πύθωνα, που ήταν φύλακας του παλιού Μαντείου της Γης και της Θέμιδας –οι δυο θεές είναι το ίδιο πρόσωπο, ισχυρίζεται ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη»- ο Απόλλων συγκρούστηκε με ένα σωρό Μυθικούς Ήρωες (δες ειδικό κεφ.). Ο Ηρακλής αφιέρωσε στο Μαντείο μια ολόκληρη φυλή Ελλήνων σα σκλάβους, τους Δρύοπες.[56] Η τακτική αυτή συνεχίστηκε και στους ιστορικούς χρόνους. Ο Τύραννος της Σάμου Πολυκράτης, κατέλαβε και αφιέρωσε στον «Δήλιο Απόλλωνα» το νησί που είναι δίπλα στη Δήλο, την Ρήνεια.[57] Οι Απολλώνιοι συμπεριφέρονταν στους Έλληνες σα να ήταν κατακτημένη χώρα.
Ας δούμε πως επιβλήθηκε η λατρεία του θεού στην Αθήνα, στους ιστορικούς πλέον χρόνους, επί Πεισιστράτου: «Εν Πυθίω κρείττον ην αποπατήσαι: Κάλλιο να χέσω στο ναό του Απόλλωνα. Δηλαδή, να κινδυνέψω. Γιατί, μερικοί που καταφρονούσαν τον Απόλλωνα, και έχεζαν στο ναό του» [:τέμενος =ίσως και «ιερό έδαφος»] «έγραψε νόμο ο Πεισίστρατος, πως όποιον πιάσει να το κάνει, θα πεθάνει. Άρχισαν να κοροϊδεύουν, και μάλιστα όλο και περισσότεροι το έκαναν» [έχεζαν] «αυτός έβαλε φύλακες, και όταν έπιασαν κάποιον» [να χέζει στο ναό του Απόλλωνα] «διέταξε να τον δέσουν και να τον μαστιγώνουν στους δρόμους, διαλαλώντας: ΄΄να ο άνθρωπος που θα πεθάνει τιμωρούμενος γιατί δεν σεβάστηκε το γράμμα΄΄ [το διάταγμα] «και αφού τον σκότωσαν, βγήκε αυτή η έκφραση στους Αθηναίους, ώστε μέχρι και τώρα, λένε για αυτούς που κακοπαθούν ή τιμωρούνται για κάποιο αδίκημα να λένε: ΄΄Κάλλιο να ’χεζαν στο ναό του Απόλλωνα»[58]
Οι “κορυνηφόροι” του Πεισίστρατου, οι “πρώτοι” αστυνομικοί της Ιστορίας.
Χάρη στα ρόπαλά τους επιβλήθηκε η λατρεία του Απόλλωνα. Εθνικό αρχαιολογικό Μουσείο.
Οι Δελφοί βρίσκονταν σε ασταμάτητο πόλεμο ακόμα και με τους… πατριώτες τους, τους Φωκείς. «…Οι Δελφοί πεφεύγασιν ονομάζεσθαι Φωκείς».[59] (Οι πολίτες των Δελφών δεν θέλανε να ονομάζονται Φωκείς) Δεν ήταν, όμως, μια θρησκευτική κοινότητα με μέλη από όλο τον κόσμο, (πχ Άγιον Όρος – Βατικανό) πράγμα που θα δικαίωνε αυτή τη διαφοροποίηση, αλλά μια Πόλη – Κράτος, με τους γνωστούς περιορισμούς αυτών των κρατών σχετικά με την όμοια και ντόπια καταγωγή των πολιτών, που ήταν και λειτουργοί του Μαντείου. Η άρνησή τους αυτή είναι ασύλληπτη για την αρχαία Ελληνική πραγματικότητα, γι’ αυτό άλλωστε και την αναφέρει ο Παυσανίας. Εκτός αν παραδεχτούμε πως πράγματι δεν ήταν Φωκείς,. αλλά ξένοι! Το εθνικό θρησκευτικό μας κέντρο, έτσι κι αλλιώς, ξεχείλιζε από… πατριωτισμό.
Γενικά, η θρησκεία στην Ελλάδα βρίσκονταν υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους, πράγμα που οι Απολλώνιοι δεν αποδέχτηκαν. Οι Δελφοί (που ήταν ταυτόχρονα Μαντείο και πόλη) δεν υποτάχθηκαν στην ομοσπονδία («κοινό») των Φωκέων, όπου ανήκαν γεωγραφικά, χρησιμοποιώντας την πανελλήνια επιρροή τους για να την παρακάμψουν. Προωθούσαν υποκριτικά την ιδέα της… Αμφικτιονίας, (=πλατιάς πανελλήνιας συμμαχίας για την υπεράσπιση του Μαντείου) από την οποία, τελικά, απέκλεισαν τους… Φωκείς. Έλεος!
Το μεγαλύτερο Μαντείο της Ελλάδας, δεν είχε γίνει αποδεκτό από την περιοχή όπου ήταν εγκατεστημένο. Για να καταλάβουμε την θρησκευτική ανατροπή, ο Όμηρος αποκαλεί την Φωκική πόλη Κρίσσα «ζαθέη»[60] (πανάγια, θεϊκή, πανίερη) αλλά το Μαντείο την αποκάλεσε «ασεβή» και διέταξε την ισοπέδωσή της. (589 πΧ) Οι Δελφοί έφτασαν στο σημείο να συμμαχήσουν με ιερόσυλους, τους Αλκμεωνίδες, για να υπερισχύσουν. Μερικοί λένε πως η Κρίσσα ήταν επικυρίαρχος των Δελφών και γι’ αυτό ο Όμηρος τη λέει Ιερή. Η Κρίσσα, όπως συνάγεται από την αφήγηση του Παυσανία, δεν είχε καν ιερό του Απόλλωνα. Η Πυθία είπε πως η πόλη θα αλωθεί μόνο όταν ο ναός του Απόλλωνα ενωθεί με τη θάλασσα. Ο Σόλων τότε είπε να αφιερώσουν την Κρίσσα στον θεό, ώστε το ιερό του [στους Δελφούς] να συνορέψει με τη θάλασσα.[61] Δεν ήταν αφιερωμένη, λοιπόν, στο θεό, ούτε είχε ναό του. Γι’ αυτό και την ισοπέδωσαν. Το επίνειό της Κρίσσας, όμως, η Κίρρα, είχε παλιό βωμό του Απόλλωνα, που, λέγανε, τον έχτισε ο ίδιος ο θεός,[62] αν το παραδεχτούμε ως αληθές. Έτσι οι Δελφοί «ενώθηκαν» με τη θάλασσα. Μιλάμε για το 589 πΧ, «μόλις χθες»…
Το θέμα ήταν και οικονομικό. Το Μαντείο δεν ήθελε να μοιραστεί τα τεράστια έσοδά του με κάποιες γειτονικές πόλεις. Επίσης χρειάζονταν τον εύφορο κάμπο της Κρίσσας, (τον σημερινό ελαιώνα της Άμφισσας) για να εκτρέφει τα αμέτρητα σφάγια για τις θυσίες στο Μαντείο. Γι’ αυτό απαγόρεψαν την καλλιέργειά του όταν επικράτησαν, ισοπεδώνοντας την Κρίσσα. Σήμερα θαυμάζουμε τη θέα του Ελαιώνα από τους Δελφούς, πιστεύοντας πως αγναντεύουμε όσα και οι αρχαίοι, χωρίς να μας πει κανείς πως το Μαντείο είχε διατάξει να μείνει ακαλλιέργητος…
Γενικά, οι Δελφοί, παρά τις «ειρηνευτικές» τους Αμφικτιονίες έπαιρναν πάντα μέρος στις εμφύλιες συγκρούσεις, υποστηρίζοντας την μια μεριά, ενώ θα όφειλαν να καλούν σε ειρήνη. (Αφιερώνουμε ειδικό κεφάλαιο) Στόχος του Μαντείου ήτανε να κρατά αδύναμες τις Πόλεις-Κράτη, ώστε να μην κινδυνέψει να κυριαρχηθεί από καμία.
Αυτές ήταν οι αιτίες των «Ιερών πολέμων», που κράτησαν μέχρι τα χρόνια του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, που τους τελείωσαν συμμαχώντας με το Μαντείο, ενώ κατά κανόνα οι μεγάλες Πόλεις έδειχναν μια «ανεξήγητη» ανοχή στην δράση των Φωκέων.[63] Με τη σειρά, Σπάρτη και Αθήνα εναλλάσσονταν στο ρόλο του προστάτη και του διώκτη του Μαντείου και των Φωκέων, και άλλοτε συμμαχούσαν εναντίον του. Η μάχη της Χαιρωνείας ήταν, από θρησκευτική άποψη, αντιπαράθεση του Μαντείου και των Μακεδόνων υποστηρικτών του από τη μια, εναντίον των Νότιων Ελλήνων από την άλλη!
Στους «Ιερούς πόλεμους» ισοπεδώθηκαν οι Φωκικές πόλεις Λίλαια, Υάμπολις, Αντίκυρα, Παραποτάμιοι, Πανοπεύς, Δαυλίς, κλπ. [64]
Το δήθεν Πανελλήνιο αυτό κέντρο, διεξήγε αλλεπάλληλους «Ιερούς πολέμους», μια εφεύρεση που αποδίδεται λανθασμένα στο Ισλάμ, άλλη μια νέα Σημιτική θρησκεία που επιβλήθηκε με φωτιά και τσεκούρι. Είναι χαρακτηριστικό πως η κατάληψη των Δελφών από τους Φωκείς προκλήθηκε από ένα υπέρογκο πρόστιμο που τους επέβαλλαν οι Αμφικτιονίες, για ασαφείς λόγους [65]. (357 πΧ) Τεράστια ιστορικά προβλήματα δημιουργούνται και απαιτούν λύση. Εμείς τα σκεπάζουμε βαφτίζοντας τις Δελφικές Αμφικτιονίες όργανα ειρήνης και… πρόδρομους του ΟΗΕ.
Δεν μπορώ να συμφωνήσω με την άποψη πως η συμπαράσταση πολλών Ελληνικών πόλεων στα ποταπά συμφέροντα του ιερατείου των Δελφών υπήρξε παράγοντας εθνικής ενοποίησης. Όταν Έλληνες καλούνται να πολεμήσουν άλλους Έλληνες, δεν μπορεί να γίνει λόγος για Εθνική Ενότητα. Που ήταν η Δελφική Αμφικτιονία στους Περσικούς πολέμους και στη Ρωμαϊκή κατάκτηση; Στην αγκαλιά των ξένων κατακτητών! Η μόνη περίπτωση που αντιμετώπισε ξένους ήταν κατά την Γαλατική επιδρομή. Αυτό έγινε γιατί οι Γαλάτες δεν είχαν εξαγοράσει το Μαντείο, όπως οι προηγούμενοι. Εθνικόν το Αληθές… Η Αμφικτιονία των Δελφών είναι η ντροπή της Ελλάδας. Ποιος τα λέει αυτά; Ένας… ιερέας τους!
«Βλέποντας τον θεό» [στους Δελφούς] «να περιβάλλεται από δεκάτες και αφιερώματα, προϊόντα φόνων, πολέμων και λεηλασιών, και το ναό να ξεχειλίζει από Ελληνικά λάφυρα, δεν αγανακτείς, και δεν οικτίρεις τους Έλληνες, διαβάζοντας αισχρές ταμπέλλες πάνω σε ωραία αναθήματα, σαν: ΄΄Ο Βρασίδας και οι Ακάνθιοι από τους Αθηναίους΄΄, ΄΄Οι Αθηναίοι από τους Κορίνθιους΄΄, ΄΄Οι Φωκείς από τούς Θεσσαλούς΄΄, ΄΄Οι Ορνεάτες από τους Σικυώνιους΄΄, ΄΄Οι Αμφικτύονες από τους Φωκείς΄΄;»[66]
Ποιος να αγανακτήσει, ωρέ Πλούταρχε; Οι Νεοέλληνες… θαυμαστές σου; Οι σύγχρονοι πιστοί του «Απολλωνίου Φωτός» και του «Δελφικού πνεύματος»; Ή οι οργανωτές των σύγχρονων «Δελφικών εορτών»; Και τους φταίνε μετά οι Χριστιανοί που μίλαγαν για το «Δαιμόνιο» που είχε εγκατασταθεί στους Δελφούς… Ανθελληνικά παραμύθια!
Tότε θυμήθηκα αυτό που κάποτε ρώτησαν την καμήλα:
Aνήφορο θέλεις ή κατήφορο; Και η καμήλα τους είπε-Βρε παιδιά χάθηκε το ίσιωμα;
Και μεις με την σειρά μας το ίδιο λέμε. Τόσο δύσκολο είναι να φορέσουμε ένα ζευγάρι παντόφλες; Γιατί να μας θέτουν συνέχεια το δίλημμα: ”ή μέσα πεθαίνοντας ή έξω ξεψυχώντας; Γιατί δεν μας θέλουν μέσα ζωντανούς; »Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα στις αυριανές διαπραγματεύσεις «Γιατί δεν μας θέλουν μέσα ζωντανούς» Γιατί ζητάνε το θάνατο της Ελλάδος οι πιστωτές; «Ένας από τους σκοπούς τους είναι κι αυτός, να ξεσηκώσουν τον λαό εναντίον των δικών του πολιτικών αρχηγών. Αγανακτισμένος έτσι ο λαός από αυτούς θα παρακαλεί πλέον να έρθει κάποιος από κάπου αλλού να τους σώσει από την δυστυχία και να βρει την ησυχία του, ας μην λοιπόν αλληλοκατηγορούμαστε και αυτοεξοντωνόμαστε ως λαός και έθνος» Πιο λοιπόν το νόημα της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα για να μείνουμε στο ευρώ και την Ευρώπη; Αυτές τις ώρες σαν λαός και έθνος πρέπει να αποφύγουμε τον εθνικό διχασμό. Ας αφήσουμε ελεύθερους τους πολιτικούς να πάρουν τις αποφάσεις τους. Ελεύθερους μας έπλασε ο Θεός. Σέβεται την ελευθερία όλων μας. Για την περίσταση ο Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είπε : «Θάρθει καιρός που οι Ρωμιοί(Έλληνες)θα τρώγονται αναμεταξύ τους.Εγώ δε συστήνω ομόνοια και αγάπη».
http://agiosioannisprodromos.blogspot.gr/2015/06/h.html
Μπράβο κάνατε καλή εξυπηρέτηση στο σάπιο σύστημα και αποτρέψατε το σχέδιο Κρεμάλα, τωρα πρέπει να σκεφτώ κάτι ποιο αποτελεσματικό
μπουκωνε ενα παπαρι να σου κατεβει καμια ιδεα αχαχαχαχαχχ
stranger ειδα ολο το βιντεο..μπραβο!! η Αννα Δαβιτη
φαινεται οτι ειναι καθαρος ανθρωπος..αυτη η κοροιδια στο κοσμο πως ξεπληρωνετε ρε φιλε?? πια δικαιοσυνη και παπαρια μεντολες…ειμαστε στο πατο..τελος..
Εχω μιλησει με την Αννα Δαβιτη : Κοφτερο μυαλο, σωστη, νομιζω κατι τετοιοι ανθρωποι πρεπει να μαζευονται σιγα σιγα, να γινονται ομαδες, να δουμε τι θα γινει με τη χωρα μας….
ΤΙ ΤΟΝ ΡΩΤΑΣ ΤΟΝ ΣΤΡΑΝΓΚΕΡ?.. ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ!!
Δεν θελω νσ βρισω … το τι ειμαι δεν το γνωριζεις ..σου ειναι πολυ δυσκολο να κατανοησεις οτι δεν ειμαι κατι …εξω απο μενα … !
ΕΤΣΙ ΘΑ ΒΓΕΙ ΚΑΙ Η ΚΑΡΙΟΛΑ ΟΜΑΔΑ Ο.Ε.Α ΣΤΗΝ ΦΟΡΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.ΠΟΥ Η ΟΜΑΔΑ Ο.Ε.Α ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΗΤΑΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ ΣΩΡΡΑ ΑΛΛΑ ΜΟΛΙΣ ΕΙΔΑΝ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΚΥΝΗΓΗΣΟΥΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΨΩΡΡΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΤΗΣΑΝΕ.
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΚΡΑΧΤΕΣ ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΠΟΣΟΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΝΩΣΙΟΛΟΓΙΚΑ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΔΕ ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΟΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΣΑΛΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΕΜΠΑ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ ΑΜΑΣΗΤΙ…
Ο Σωρρας στο βίντεο που έστειλε ποιούς κάλεσε για βοήθεια….να ενωθούν μαζι του …τους μασωνους φυσικά …θα σας στενοχωρήσω αλλά …τίποτα δεν έγινε …το σύστημα τύπου Σωρρας έχει και άλλες εφεδρείες …θα τα πούμε οταν έρθει η ωρα …Ακαρναν έλα να αναμετρηθούμε ρε χαχαχα …χρόνια πολλα για σήμερα …γιορτάζουμε το σύμβολο της νίκης ….το Σταυρό μας
Παρότρυνες για βίαιη εξέγερση, το’παιξε μέγας και τρανός, επαναλάμβανε ότι είναι “κυρίαρχος”. Το παίζει σωτήρας όπως πάντα, μεταδίδει αρνητισμό με τη σέσουλα. Αυτή τη φορά δεν αναγνωρίζει τα δικαστήρια, όταν των αθώωσαν “πανηγυρικά” όμως, όχι απλά τα αναγνώριζε, τους έκανε και τεμενάδες..Κι αυτά τα “εδώ θα μείνω” τα ακούω βερεσέ. Ήδη λέγεται ότι την κοπάνησε για Ιταλία ο… “Ελληναράς πολέμαρχος”
θα καλεσε τον μπλαλαντινα τον συνεργατη του..
ειναι τοσο καθηστερημενοι αυτοι που “εξουσιαζουν”,που σχεδον ειναι απιστευτο να πιστεψεις ,πως υπαρχουν! μαλλον πρεπει οι “απο κατω” να ειναι ακομα πιο ηλιθιοι.
τοσους και τοσους εχουν να “πιασουν” για υπεξαιρεση,και απαταιωνιες…
τεσσερα χρονα “αλωνιζε” ο ψωρρας…
σημερα “υπεπεσε” στην αντιληψη τους??…
τελικα ολους τους θελουν “κυνηγημενους” ,και στο “απιθαρχοανταρτικο”? μπας και ακολουθησει η πλεμπα..
πατρε ρε παιδια το καρτουν!! μονο που βλεπεις την φατσα του ξερενεσαι απο τα γελια…
ο “μεσσαιας” ψωρρας!!!!!!!!!!!!!!χαχαχαχαχα!!!!!!!!
stranger δεν σου κανει καμια εντυπωση οτι ολη η δολιοτητα τους στρεφεται με τοσο μισος εναντιον του ΧΡΙΣΤΟΥ και της ΠΑΝΑΓΙΑΣ;;;
Ειναι πολυ απλο για καποιον που εχει την ελαχιστη κατανοηση για αυτα τα θεματα να καταλαβει οτι αυτοι οι παρανοικοι δαιμονισμενοι αρχαιοβλακομαλακοπληκτοι ασκουν μαυρη μαγεια ειτε το γνωριζουν ειτε οχι οι εμπλεκομενοι και ακομα και ο ιδιος ο Ψωρρας που για μενα ειναι απλα ενας υπερβλακας απο τους πολλους που εκμεταλλευεται καταστασεις και την γενικοτερη βλακεια, καθως αλλωστε το δυναμικο αυτης της δαιμονικης αρρωστιας της αραιοπληκτοβλακομαλακιας προυπηρχε, καθως απο τοτε που θυμαμαι τους αρχαιοβλακοπληκτους εδω και 20 χρονια απο παντα κινουνταν μεσα στα πλαισια αυτου του αρρωστημενου μοτιβου.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ…
ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΩΝ…