ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΓΜΕΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

Σε συνέχεια του άρθρου ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ (http://katohika.gr/diethni/mia-tromaktiki-istoria-pou-theloun-na-ksexasoume/) γράφεται και το παρόν άρθρο. Ας είναι το άρθρο αυτό έναυσμα για την δική σας μελέτη αγαπητοί συνέλληνες. Σκοπός των εχθρών του ελληνισμού ήδη από την επανάσταση του 1821 ήταν να κτυπηθεί κάθε τι που συνέδεε τον ελληνισμό με το Βυζάντιο, γι αυτό άλλωστε φυλάκισαν πραγματικά και τον Κολοκοτρώνη.

Γράφτηκαν πολλά για να παραχαραχτεί η αληθινή ιστορία και να σβήσει η μνήμη και η παράδοσή μας (βλέπε (Γ. Σκαρίμπας, “Το 21 και η Αλήθεια”, Κάκτος Αθήνα 1988, τ Α’ , σ. 35-38, Π. Καρολίδη, επιμελητή της “Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους” του (Εθνικού μας Ιστορικού) Παπαρρηγόπουλου “Στοχασμοί Κρίτωνος” σ. 5, Κοραής “Διάλογος δύο Γραικών”, σελ. 37, Liutprandus, “Relatio de legatione Constantinopolitana”, έκδ. Becker, Αννόβερο-Λειψία, 1915, κεφάλαιο 12^ο, και πάμπολλα άλλα).

Παραθέτω αποσπάσματα ομιλιών και γραμμένων για να πάρετε μια ιδέα της ιστορικής  αλήθειας και να νοήσετε γιατί πολεμάται ο ελληνισμός. Ελπίζω ότι με όσα θα διαβάσετε να καταλάβετε γιατί οι Πατέρες της Ορθοδοξίας προφητεύουν ότι θα αναστηθεί και πάλι στο Βυζάντιο…

Διαβάζουμε από τον Σερ Έντουιν Πήαρς, “Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204”:

“Οι επιπτώσεις της Τέταρτης Σταυροφορίας επί του ευρωπαϊκού πολιτισμού υπήρξαν εξ ολοκλήρου καταστρεπτικές. Η λάμψη του ελληνικού πολιτισμού, την οποία το Βυζάντιο (σ.σ: διάβαζε Ρωμανία) συντηρούσε επί εννέα αιώνες μετά από την επιλογή της Κωνσταντινούπολης ως πρωτεύουσας, έσβησε ξαφνικά…

Το έγκλημα της Τέταρτης Σταυροφορίας παρέδωσε την Κωνσταντινούπολη και τη Βαλκανική Χερσόνησο σε έξι αιώνες βαρβαρότητας… Προκειμένου να αντιληφθούμε την πλήρη σημασία της λατινικής κατάκτησης της  Κωνσταντινούπολης, πρέπει να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ποιος θα ήταν σήμερα ο πολιτισμός της Δυτικής Ευρώπης, αν η προ έξι αιώνων Ρωμανία δεν είχε καταστραφεί.

Μπορεί κανείς να φανταστεί όχι μόνο τη Μαύρη Θάλασσα, τον Βόσπορο και τον Μαρμαρά να περιβάλλονται από προοδευτικά και πολιτισμένα έθνη. Αλλά ακόμα και τα ανατολικά και νότια παράλια της Μεσογείου να έχουν επιστρέψει υπό μια καλή διακυβέρνηση και υπό μια θρησκεία η οποία δεν αποτελεί φραγμό στον πολιτισμό…”.

Γράφει ο Μακεδόνας Ίων Δραγούμης

“Σκοπός εκείνων που έφτειασαν το νέο κράτος ήταν (..) να ξαναπιάσει ο Ρωμηός τη διοίκηση του κράτους του που είχε πρωτεύουσα την Πόλη και να ξανακαθίσει Έλληνας βασιλιάς στο θρόνο των Παλαιολόγων.

Μα οι περιστάσεις, η σχετική αδυναμία των αρχηγών και οι μεγάλοι της γης έτσι το θέλησαν και αντί να γίνει, σύμφωνα με τη θέληση του λαού το κράτος της μεγάλης ιδέας, έγινε ένα μικρό ελληνικό κράτος στο μέρος που είχε ανθίσει η αρχαία Ελλάδα.

Το ελληνικό όνειρο ίσως να περιορίστηκε προπάντων από την ευρωπαϊκή αντίληψη την ξεπαρμένη τότε από μια νεογέννητη φωτοβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Μόνο οι Ρώσοι, με το να μην έχουν κλασσική μόρφωση, ένοιωθαν σωστά ποιο ήταν αλήθεια το ελληνικό όραμα, και αυτοί δε είχαν λόγους να το σπρώξουν να γίνει πράμα, απεναντίας το έτρεμαν. (…) Ο ξενοφερμένος βασιλιάς με οργανωτές χοντρούς Βαυαρέζους αντίγραψαν νόμους φράγκικους και συντάγματα ισωπεδωτικά (…) ο γερμανομαθημένος αρχιτέκτονας μετάφερνε μαζί του από τη Γερμανία δείγματα σπιτιών, ο γαλλομαθημένος ράφτης μόδες, ο φραγκοπασαλειμμένος νομικός νόμους και ο διαβασμένος ποιητής στίχους ρωμαντικούς.

Και ό,τι έφτανε ίσα από την Ευρώπη εφάνταζε και λαμποκοπούσε, ό,τι εντόπιο ήταν περιφρονημένο. Στην Ευρώπη φώλιασε ο πολιτισμός και η επιστήμη, εκεί λοιπόν φυτρώνει και κάθε τελειότητα.(…) Ο νομοθέτης φραγκοφερμένος και αυτός ή τουλάχιστο φραγκομαθημένος ετσάκισε με νόμους τα φυσικά του Ρωμηού, την κοινοτική ζωή, αντί να τη μελετήσει και να την καλλιτερέψει και απάνω της να θεμελιώσει τον κρατικό μηχανισμό, την κατασύντριψε, γιατί στη Βαυαρία δεν υπάρχουν κοινότητες (…).

Το μόνο που θέλησαν να κρατήσουν ελληνικό, και αυτό όμως όχι νεοελληνικό, ήταν οι τύποι, η φάτσα, η εξωτερική μορφή, και βάφτισαν με αρχαιόπρεπα ονόματα τους θεσμούς και τις διάφορες θέσεις και αξιώματα.”

Αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χριστόδουλος:

“Επιδίωξη ανέκαθεν των Φράγκων υπήρξε ο ενταφιασμός του Βυζαντίου γιατί αυτό εκπροσωπούσε τη Ρωμηοσύνη, ιδέα πολύ ενοχλητική για τη Φραγκία. Τρεις συντεταγμένες οριοθετούν το Βυζάντιο: Ο Ελληνισμός -η Νέα Ρώμη- και η Ορθοδοξία. Εναντίον και των τριών στόχευσαν οι Φράγκοι με ποικίλους και εν πολλοίς ανέντιμους τρόπους.

Δεν βλάπτει εδώ να θυμηθούμε πως ο Ελληνισμός είχε πολύ πριν από την Άλωση αρχίσει να αρδεύεται πνευματικά από τον σχολαστικισμό της Δύσεως. Το 1204 με τη λατινική κατάκτηση του Βυζαντίου οι Φράγκοι επεδίωξαν την δια παντός τρόπου αφάνισή του, αλλά απέτυχαν. Απέτυχαν και το 1453 παραδίδοντας ουσιαστικά ανυπεράσπιστη την Ανατολή στα χέρια των βαρβάρων Οθωμανών.

Και ας μη ξεχνούμε πως η ρήση του Λουκά Νοταρά ότι είναι “προτιμότερον φακιόλιον τουρκικόν από καλύπτραν λατινικήν” εκφράζει την οδυνηρή συνειδητοποίηση του πραγματικού κινδύνου και των φορέων του για την ελληνική μας αυτοσυνειδησία και επιβίωση. Έτσι σ’ όλη τη διάρκεια της τουρκικής σκλαβιάς, το ρωμαίικο έμεινε ουσιαστικά αδούλωτο, ενώ οι μισσιονάριοι της Ευρώπης αλώνιζαν κυριολεκτικά τον τόπο κινούμενοι ωσάν σε “ξέφραγο αμπέλι” αναγκάζοντας το λαό να αντιτάξει απέναντι στον κίνδυνο του εκλατινισμού την ίδια αντίσταση που είχε επιδείξει και απέναντι του κινδύνου των εξισλαμισμών.

(…) Ατίθαση η ρωμηοσύνη υψώθηκε γιγάντια εμπρός στην απειλή εξ  Ανατολών και από Δυσμών. Πώς να λησμονήσει κανείς τους εκβιασμούς των Λατίνων κατά την ψευδοσύνοδον της Φεράρας – Φλωρεντίας; Και πώς να λησμονήσει σταθμούς ωσάν το 1204, το 1453, το 1830, το 1922 όπου οι ίδιες πάντα δυνάμεις έθεταν στο στόχαστρο των την ίδια πάντα ρωμηοσύνη, τον ίδιο λαό, το ίδιο Γένος; Σ’ αυτή την αναμέτρηση η Ορθοδοξία υπήρξε το σημαντικότερο έρεισμα των Ελλήνων. (…) Όμως, με την απελευθέρωση μπαίνουν σε εφαρμογή τα σχέδια για την ουσιαστική συρρίκνωση της ρωμηοσύνης, για τον εξανδραποδισμό της.

Πρώτα-πρώτα ιδρύεται γεωγραφικά περιορισμένη ελεύθερη Ελλάδα, σαν κράτος -η “Ελλαδίτσα”, όπως την χαρακτηρίζει ο π. Ι. Ρωμανίδης – και ακολουθεί αμέσως “η καλλιεργημένη υστερία των “διαφωτισμένων” γραικών για τα “φώτα” της Ευρώπης που μας ξαναδίδουν συνείδηση της αρχαιοελληνικής μας καταγωγής και δόξας και αποστροφή τους για ό,τι θύμιζε Βυζάντιο και Ορθοδοξία” . “Όλα τα χριστουγεννιάτικα και τα πασχαλινά διηγήματα -θα γράψει ειρωνικά ο Παπαδιαμάντης – δεν πρέπει πλέον να βλέπωσι το φως… Μη θρησκευτικά, προς Θεού. Το ελληνικόν έθνος δεν είναι βυζαντινόν. Εννοήσατε;

Οι σημερινοί Έλληνες είναι κατ’ ευθείαν διάδοχοι των αρχαίων. Έπειτα επολιτίσθησαν, επροώδευσαν και αυτοί. Συμβαδίζουν με τα άλλα έθνη “. Ακόμη και καινούργια γλώσσα κατασκευάζει από το Παρίσι ο Κοραής, για να “καθαρεύουν οι Έλληνες από τις βάρβαρες αλλοιώσεις, που έφερε στη γλώσσα τους το Βυζάντιο και η τουρκοκρατία”.

Σιγά-σιγά μα μεθοδευμένα η ρωμαίικη ιδέα ηττάται στο μικρό κρατίδιο της  Ελλάδος. Με εξαίρεση τον πρώτο κυβερνήτη Καποδίστρια που υπήρξε αληθώς ελληνορθόδοξος, όλη η μετέπειτα πολιτική πορεία του νέου Ελληνισμού περνά στην απολυταρχία, ενώ η ιδεολογία του ευρωπαϊκού ουμανισμού προβάλλει τον τύπο του εκκοσμικευμένου, χωρίς θρησκεία, κράτους σύμφωνα με τα πρότυπα των κρατών της  Δύσεως. “Αυτό είναι το όραμα ενός ριζοσπαστικού ανθρωποκεντρισμού, μέσα στα πλαίσια ενός σκληρού, παντοδύναμου και αυθαίρετου κρατικισμού”.

Η προβολή του ευρωπαϊκού πολιτισμού στον ελληνικό χώρο, έτσι όπως έγινε, μετέδωσε στο σώμα της αναγεννώμενης πατρίδος τις πληγές του, καμωμένες με το στιλέτο της απιστίας, του ορθολογισμού και του ανθρωποκεντρισμού.”

Λέει ο π. Γ.Δ. Μεταλληνός:

“Ο χώρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που ήταν παροπλισμένος με τα όρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κατεκλήσθη από προτεστάντες ιεραποστόλους. Η ιεραποστολή λέγεται “mission” και οι ιεραπόστολοι του Προτεσταντισμού, αλλά και του Παπισμού, που προηγήθησαν μερικούς αιώνες και δεν υπάρχουνε σήμερα, ονομάζονται “missionari”.

Δεν κάνουν ιεραποστολή, κάνουν προσυλητισμό. Γι’ αυτό εμείς χρησιμοποιούμε τον ξένο όρο, “missionari”, για να τους χαρακτηρίσουμε και να τους διακρίνουμε από τους γνήσιους ιεραποστόλους του Ευαγγελίου. Οι missionari που έκαναν θραύση εδώ πέρα έμπαιναν στα σχολεία, έπαιρναν στα χέρια τους την εκπαίδευση, κ.ά. Σκεφτείτε ότι οι κυβερνώντες ανέθεταν την εκπαίδευση στα χέρια των Προτεσταντών.

Ο Καποδίστριας, ο καημένος, προσπάθησε να μετριάσει τα πράγματα. Έχω βρει εκθέσεις μισσιοναρίων, γιατί δούλεψα χρόνια σ’ αυτά τα θέματα, και λέγανε “Μας κάνει τον φίλο ο Καποδίστριας ενώ είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας”. Είναι το μεγαλύτερο εγκώμιο προς τον Καποδίστρια! Αλλά δεν μπορούσε να συμμαζέψει τα πράγματα, ο Καποδίστριας, διότι χρειαζόταν μέσα και δεν τα είχε. Κι έτσι προσπαθούσε να ελέγξει την κατάσταση.

Δηλαδή να παρακολουθεί για να μη προχωρούν παραπάνω απ’ ότι έπρεπε. Να προσφέρουν κάποια στοιχεία αλλά όχι να αιχμαλωτίζουν ψυχές, είτε γονείς είτε μαθητές, στον Προτεσταντισμό. Όταν ιδρύθησαν τα σχολεία του Καποδίστρια, που προσπάθησε το χάος εκείνο να το κάνει κράτος, ίδρυσε την Ιερατική Σχολή στον Πόρο και το Ορφανοτροφείο της  Αιγίνης. Ήτανε τα ορφανά του πολέμου, τα παιδιά των θυμάτων του πολέμου. Και τί έκανε ακόμη; Οργάνωσε τράπεζα, συσσίτια, όχι μόνο στην Ιερατική Σχολή για να ζούμε μοναστηριακό τυπικό, αλλά οργάνωσε συσσίτια μεσημβρινά και βραδυνά και στα παιδιά, που ήτανε φτωχόπαιδα και δεν είχαν να φάνε.

Οι Προτεστάντες αυτοί τον κατηγορούσαν στις εκθέσεις τους , τα “reports”, που έστελναν οι μισσιονάριοι στις εταιρείες τους: “Ο Καποδίστριας είναι αναχρονιστικός. Δεν είναι “up-to-date”, σύγχρονος άνθρωπος και σκεφθείτε τί βάζει στα παιδιά να διαβάζουν το μεσημέρι: βίους Αγίων!”. Ο Καποδίστριας εφήρμοζε το μοναστηριακό σύστημα. Και έβαζε ανάγνωσμα την ώρα του γεύματος και την ώρα του δείπνου, όπως στα κανονικά μοναστήρια (που δεν είναι τουριστικά κέντρα) αντί να κάθονται και να κουβεντιάζουν μεταξύ τους για τις ελιές και τα κοτόπουλα του μοναστηριού…

Οπότε διαβάζουν πατερικά έργα και κυρίως το Συναξάριο της ημέρας, τους Αγίους της ημέρας. (…) Αν μελετήσετε περισσότερο τον Καποδίστρια θα δείτε γιατί τα’ κανε αυτά. Ο Καποδίστριας ήταν Ρωμηός, ήταν ορθόδοξος Έλληνας. Κι έγραφε, π.χ., ότι ο Κοραής και άλλοι στέλνανε παιδιά να σπουδάσουν στη Δύση για να γίνουν Φράγκοι, γιατί αν δεν γίνουν “μεγάλοι”, αν δεν γίνουν Άγγλοι κ.ά., δεν σώζεται η Ελλάδα. Έτσι έλεγε, πίστευε και έπραττε ο Καποδίστριας (…) Έγραφε στον Ντεμποβί, έναν Ελβετό φίλο του, που τον βοήθησε πολύ, όπως και ο Εϊνάρδος και άλλοι: “Κοίταξε, εγώ έχω άλλο σκοπό.

Τα παιδιά θα μεστώσουν πρώτα Ορθοδοξία και εθνικότητα στη πατρίδα. Και μετά θα πάνε έξω να σπουδάσουν. Κι εκεί έξω θα μελετούν πρωτίστως την ελληνική γλώσσα και την πίστη της Εκκλησίας μας, ώστε όταν έλθουν να κυβερνήσουν την Ελλάδα, το έθνος, ως Έλληνες και όχι ως ξένοι”. Και γι’ αυτό τον φάγανε τον Καποδίστρια. Αυτά τα κείμενα είναι δημοσιευμένα και από την κα Κούκου, την συνάδελφο της φιλοσοφικής σχολής και σήμερα είναι γνωστότατα. Έτσι ενεργούσε ο Καποδίστριας: “να μεστώσουν τα παιδιά στην Ελλάδα, την ελληνική παράδοση και την Ορθοδοξία ώστε να έρθουν να κυβερνήσουν ως Έλληνες Ορθόδοξοι τον τόπο κι όχι ως όργανα των ξένων.”

Λέει ο Κολοκοτρώνης στον Στρατηγό Hamilton:

“Εμείς, καπετάν Άμιλτον, δεν εκάμαμε ποτέ συμβιβασμό με τους Τούρκους. Άλλους έκοψαν, άλλους σκλάβωσαν με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, ζήσαμε ελεύθεροι από γενεά σε γενεά. Ο βασιλιάς μας (ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος) εσκοτώθη, δεν έκαμε καμιά συνθήκη με τους Τούρκους. Η φρουρά του είχε παντοτεινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήσαν ανυπόταχτα. Η φρουρά του είναι οι κλέφτες και τα φρούρια η Μάνη, το Σούλι και τα βουνά.”

Επιπλέον, στις παρακάτω διατάξεις φανερώνεται η επιδίωξη των Ελλήνων. Βέβαια, αυτή η σύνδεση πολεμήθηκε και τελικώς επικράτησαν τα των εχθρών μας.

Νομική Διάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, ή Οργανισμός του Αρείου Πάγου, Γερουσίας της Ανατ. Ελλάδος, 4/11/1821: “Οι κοινωνικοί νόμοι των αειμνήστων χριστιανών αυτοκρατόρων της Ελλάδος μόνοι ισχύουσι κατά το παρόν εις την Ανατολικήν Χέρσον Ελλάδαν”.

Προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδος 1/1/1822, όπου μεταξύ άλλων λέει: ” Άχρι της κοινοποιήσεως των ειρημένων κωδίκων, αι πολιτικαί και εγκληματικαί διαδικασίαι βάσιν έχουσι τους Νόμους των αειμνήστων Χριστιανών ημών αυτοκρατόρων”.

Νόμος της Επιδαύρου, Β Εθνική Συνέλευση, εν Άστρει 1823,επαναλαμβάνονται τα παραπάνω και στις 1/4/1823 από τα Πρακτικά διαβάζουμε: “Διορίζεται επιτροπή για να εκθέση τα κυριώτερα των εγκληματικών εκ του προχείρου, ερανιζομένη από τους νόμους των ημετέρων αειμνήστων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων”.

Επίσης, αναφέρω δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα που δείχνουν το έγκλημα που έγινε σε βάρος της ελληνορθοδοξίας. Ένα του Μακρυγιάννη, που απευθύνεται προς τον βασιλέα Όθωνα και γράφει: “Εκείνοι (εννοεί τους αγωνιστές) θέλουν να ΄χουν την θρησκείαν τους και να δοξάζουν τον Θεόν με το μέσον της θρησκείας, και τότε λέγεσθε κι εσείς δίκαιοι βασιλείς επίτροποι του Θεού, όταν τους αφήνετε ελεύθερους εις τα αιτήματα τους.

Όχι να κάθεσαι εσύ, ένας μεγάλος Βασιλέας και να καταγίνεσαι ν’ αλλαξοπιστήσεις  μια χούφτα ανθρώπους, όπου ήταν τόσους αιώνες χαμένοι και σβησμένοι από την κοινωνίαν. Εκείνος όπου τους κυρίεψε τους έκαιγε εις τους φούρνους, τους έκοβε γλώσσες, τους παλούκωνε ν’ αλλάξουν την θρησκείαν τους και δεν μπορούσε να κάμη τίποτας.

Τώρα ο Θεός ο δίκιος και Παντοδύναμος, οπού ορίζει και σένα, ανάστησε αυτείνο το μικρό έθνος και θέλει να δοξάζεται απ’ αυτό το μικρό ορθόδοξο έθνος ορθοδόξως και ανατολικώς καθώς οι εδικοί σου υπήκοοι τον δοξάζουν δυτικώς… και καταγίνεσαι ο βασιλέας να γυρίσει από την θρησκείαν τους απογόνους των παλιών Ελλήνων, τα παιδιά του Ρήγα, του Μάρκου Μπότσαρη, του Καραϊσκάκη, του Οδυσσέα, του Διάκου, του Κολοκοτρώνη, του Νικήτα, του Κυργιακούλη, του Μιαούλη, του Κανάρη, των Υψηλάντων και αλλονών πολλών, οπού θυσίασαν και την ζώνη τους και την κατάστασιν τους δι΄ αυτείνη την ορθόδοξη Θρησκεία και δι’ αυτείνη την ματοκυλισμένη μικρή τους πατρίδα”.

Και τα “μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επανάστασης μας. Εκεί ήταν και οι τζεμπιχανέδες μας και όλα τ’ αναγκαία του πολέμου… Και θυσίασαν οι καημένοι οι καλόγεροι και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα… “.

Το δεύτερο – επίκαιρο όσο ποτέ – του Παπουλάκου του καλόγερου, που απομονωμένος και διωκόμενος αντιστάθηκε στον οδοστρωτήρα της αλλοτριώσεως κρατώντας υψηλά τα λάβαρα της ελληνορθοδοξίας:

“Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να πορπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, αλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που’ ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους.

Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος, τ’ άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξερριζώσουνε. Αφανίζουνε τα μοναστήρια, πομπεύουνε τους καλογέρους και τις καλόγριες, κλέβουνε τ’ άγια δισκοπότηρα και τα πουλούνε γι’ ασήμι. Αρπάζουνε τ’ άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. Τ’ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους.

Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας; Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που ν’ αξίζει μια γραμμή από τα ευαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη.

Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ’ τ’ άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως  μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ’ αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη.

Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ’ άθεα γράμματα. Μας  μιλάνε για τους αρχαίους. Κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πώς κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικάρια, σε μεγαλείο και σε δόξα τον Άγιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε για μια πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι για μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο”.

Πήραμε λοιπόν μια δυνατή γεύση του πόσο μας πολεμούν ανά τους αιώνες. Από την πρώτη άλωση του 1204 από τους Φράγκους και τελικά από την άλωση του 1453 από τους Τούρκους όπου έπεσε η Πόλη δεν μας αφήνουν να σηκώσουμε κεφάλι με ποικίλους δόλιους, ύπουλους και ελεεινούς τρόπους, παραχαράσσοντας την ιστορία μας, διαιρώντας μας με κάθε τρόπο, αντικαθιστώντας νόμους και αποφάσεις που φανερώνουν την συνέχεια του έθνους μας. Αναλογιστείτε Έλληνες μετά από όσα διαβάσατε ποια η θέση της σημερινής Εκκλησίας, αλλά και ημών των Ελλήνων. Θα πέσουμε επειδή μας πολεμούν;

Τούτη την ώρα δοκιμαζόμαστε ως έθνος, τούτη τη στιγμή οφείλουμε να σηκώσουμε ανάστημα όλοι μαζί ως ένα σώμα απέναντι στον αφανισμό μας. Μάλλον δίκαια λένε πολλοί ότι το 1821 δεν τελείωσε ακόμα· όμως αυτή τη φορά η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει με τα όπλα, αλλά με την αδερφοσύνη μας και τον λόγο μας· γιατί Νόμους έχουμε που όμως δεν εφαρμόζονται. Ποιοι αλήθεια είμαστε;

NASAR

***********

Βιβλιογραφία: Θ. Κολοκοτρώνη, “Απομνημονεύματα”, εκδ. Αφών Τολίδη, “Eλληνικός πολιτισμός”, του I. Δραγούμη, εκδ. Φιλόμυθος, Απόσπασματα από Ομιλία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Χριστοδούλου στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Ι. Μ. Δημητριάδος στο Βόλο στις 30/01/98, Φειδά: “Το πρόβλημα του σκοπού της Παιδείας στον νεώτερο Ελληνισμό”, Περιοδικό “Σύναξη”, Φθινόπωρο 1983, Χρ. Γιανναρά: Η revanche της Ευρώπης, “Η νεοελληνικήταυτότητα”, Σερ Έντουιν Πήαρς, “Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204”, Τμήμα ομιλίας του κοσμήτορα της Θεολ. Σχολής του πανεπ. Αθηνών π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού η οποία δόθηκε στην εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί αττικής, στις 03-11-2005, Πρβλ. Αρχιμ. Γεωργίου: Ορθοδοξία και Ουμανισμός σ. 23, “Η Παραχάραξη της Ιστορίας” του Θωμά Φ. Δρίτσα.