Περί τρομοκρατίας και “επιλογής στόχων” (“σκληρών” vs “μαλακών” στόχων) – (ας δούμε τι έγραφαν στις ΗΠΑ περί τούτου 4 χρόνια μετά τους δίδυμους πύργους)…

Υποπολυβόλα όπως τα Ούζι και Mac-10 επέτρεπαν πλέον σε ένα και μόνο άτομο να μεταφέρει ένα δύσκολα εντοπίσιμο όπλο με ένα πολύ υψηλό δείκτη/όγκο πυρός, νέες εκρηκτικές ύλες όπως το Semtex και μεγαλύτερη διαθεσιμότητα ανταλλακτικών για τα ηλεκτρονικά χρονόμετρα και συσκευές πυροδότησης επέτρεψαν στους τρομοκράτες να χτυπήσουν σκληρότερα προκαλώντας μεγαλύτερη ζημιά από ό, τι ποτέ πριν.

Ο στόχος του τρομοκράτη (σμ: της «παλιάς σχολής», δες παρακάτω) δεν είναι να σκοτώσει ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων, αλλά να φοβίσει έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων και σε αυτό το στόχο η τηλεόραση έχει βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό.

Οι τρομοκρατικές ομάδες είναι συνήθως μικρές, όπως ο IRA και μερικές φορές μπορεί να περιέχουν μόνο ελάχιστα μέλη, όπως η συμμορία Baader-Mienhof.

Συχνά κερδίζουν χρήματα από παράνομες πηγές, όπως τα παράνομα ναρκωτικά, πορνογραφία και το λαθρεμπόριο, όπως στην περίπτωση της Κολομβιανής ομάδας Μ-19 ή ακόμη και άμεσες κλοπές και ένοπλη ληστεία, όπως στην περίπτωση της Baader-Mienhof.

Η τρομοκρατία είναι το όπλο των πολιτικά αδύναμων και μερικές τρομοκρατικές ομάδες μη έχοντας καμία μεγάλης κλίμακας πολιτική στήριξη στρέφονται σε μη πολιτικές μεθόδους, όπως βομβιστικές επιθέσεις, απειλές, πειρατεία και δολοφονίες.

Είναι σημαντικό να μη συγχέονται οι τρομοκράτες με μαχητές Ελευθερίας ή αντάρτες οι οποίοι χρησιμοποιούν πιο στρατιωτικό στυλ τακτικών.

Οι τρομοκράτες έχουν μια πολύ ισχυρή αίσθηση της αυτοσυντήρησης και συχνά θα επιτεθούν σε μάλλον «μαλακούς» πολιτικούς στόχους αντί να ρισκάρουν απευθείας αντιπαράθεση με τις δυνάμεις ασφαλείας.

Οι τρομοκράτες είναι πιο “εγκληματικοί” για τα “μέτρα του στρατού” και οι χώρες που υιοθέτησαν ως αντιτρομοκρατική μια τακτική που συνδύαζε “στρατιωτική και αστυνομική οπτική/μεθοδολογία” αποδείχτηκαν πιο επιτυχείς από εκείνες που επαναπαύθηκαν πάνω σε μια καθαρά στρατιωτική (αντιτρομοκρατική) λογική.

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου πολλοί τρομοκράτες είχαν εκπαιδευτεί από χώρες του ανατολικού μπλοκ και αυτό είναι που συχνά αποκαλείται ως κρατική τρομοκρατία.

Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πολλές από αυτές τις ομάδες “έσβησαν” καθώς η χρηματοδότησή τους εξαφανίστηκε και τα σχετικά αρχεία παραδόθηκαν στις υπηρεσίες ασφαλείας της Δύσης από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ.

Η τρομοκρατία είναι μακράν από του να εξαφανιστεί καθώς μπαίνουμε στον 21ο αιώνα, καθώς, παρ’ όλο που η “πολιτική τρομοκρατία” είναι ένα είδος προς εξαφάνιση, o Μοναχικός βομβιστής (όπως ο βομβιστής Uni Bomber) ή οι μικρές θρησκευτικές τρομοκρατικές ομάδες γίνονται όλο και πιο συνήθεις.

http://www.historyofwar.org/articles/concepts_terrorism.html

Προπαγάνδα της Πράξης

Για να θεωρηθεί ως επιτυχής μια τρομοκρατική ομάδα χρειάζονται να περάσουν το μήνυμά τους σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.

Με την έλευση της τηλεόρασης η τρομοκρατία έχει τώρα ένα τέλειο εργαλείο για το σκοπό αυτό.

Από την στιγμή που ο τρομοκράτης θέλει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους όχι νεκρούς αλλά να παρακολουθούν τρομοκρατημένοι, κωδικοποιημένες προειδοποιήσεις χρησιμοποιούνται συχνά για να επιτραπεί στην περιοχή να εκκενωθεί μειώνοντας τις απώλειες και συμβάλλοντας στο να διασφαλιστεί ότι τα ΜΜΕ θα φτάσουν εγκαίρως για να καλύψει το γεγονός, συνήθως μια “βομβιστική ενέργεια”.

Από μια άποψη, οι τρομοκρατικές ομάδες ωθούνται σε όλο και πιο θεαματικές επιθέσεις για να κρατήσουν όχι μόνον το ενδιαφέρον των ΜΜΕ αλλά και “κάλυψη πρώτης ζώνης τηλεθέασης”.

Καλοί στόχοι είναι εθνικές πρωτεύουσες ή μεγάλες εκδηλώσεις.

Ένας από τους λόγους που η τρομοκρατία δεν ευδοκιμεί σε ένα ολοκληρωτικό κράτος είναι ότι τα ΜΜΕ μπορούν να ελεγχθούν και η κυβέρνηση μπορεί να κόψει αυτό το οξυγόνο της τρομοκρατίας, αυτό κάνει αντιστρόφως τις δημοκρατίες πιο ευάλωτες στην τρομοκρατία.

Η αύξηση των τρομοκρατικών ενεργειών στην πρώην Σοβιετική Ένωση (Σ.Μ. μετά την πτώση της) το απεικονίζει αυτό.

http://www.historyofwar.org/articles/concepts_deed.html

Τρομοκρατικοί στόχοι

Η “επιλογή στόχου” για τις τρομοκρατικές οργανώσεις είναι κάθε άλλο παρά τυχαία. Αυτό που συχνά καθορίζει μια τρομοκρατική ομάδα, σε αντίθεση με εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι αγωνιστές της ελευθερίας ή ένα απελευθερωτικό κίνημα είναι ότι μια τρομοκρατική οργάνωση θα χτυπήσει εναντίον μη στρατιωτικών στόχων.

Υπήρξε μια ριζική αλλαγή στην πολιτική στοχοποίησης των τρομοκρατικών ομάδων.

Παραδοσιακές πολιτικών κινήτρων τρομοκρατικές ομάδες, τις οποίες συχνά έχει δει η Δύση όπως τον IRA ή τις ιταλικές Ερυθρές Ταξιαρχίες επέλεξαν να χτυπήσουν υψηλού προφίλ πολιτικούς στόχους ή στόχους που θα εγγυώνταν την προσοχή των ΜΜΕ, όπως ο βομβαρδισμός εμπορικών κέντρων.

Η στοχοποίηση αυτή καθορίζονταν κυρίως από δύο παράγοντες, τη μέγιστη προσοχή των ΜΜΕ και ελάχιστες απώλειες ζωών, την λεγόμενη προπαγάνδα της πράξης (σμ:βλ. ανωτέρω), και βεβαίως την επιδίωξη επιβίωσης/διαφυγής των τρομοκρατών που εκτελούν την επίθεση.

Ο στόχος της ελαχιστοποίησης απωλειών ζωών μπορεί να φανεί παράξενος μέχρι να ληφθεί υπ’ όψιν ότι τέτοιες τρομοκρατικές ομάδες βασίζονται στην δημόσια στήριξη και ένας μεγάλος αριθμός θανάτων καταστρέφει γρήγορα οποιοδήποτε έδαφος καλλιεργείται από την υποστήριξη του τοπικού πληθυσμού και καθιστά ευκολότερο για τις αρχές να χαρακτηρίσει τις ομάδες ως εγκληματίες.

Οι Δυτικού τύπου τρομοκράτες, συνήθως, δεν υποκινούνται από τη θρησκεία και σπάνια έχουν την επιθυμία να γίνουν μάρτυρες, έτσι η διαφυγή (τους) είναι μια προτεραιότητα, εξ ου και η χρήση των ελεύθερων σκοπευτών, απομακρυσμένες βόμβες ή IED (σμ: αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί), των μεθόδων που επιτρέπουν στον τρομοκράτη να βρίσκεται όσο το δυνατόν μακρύτερα από τη σκηνή του εγκλήματος.

Με την ανάπτυξη της θρησκευτικής φουνταμενταλιστικής τρομοκρατίας η φύση των τρομοκρατικών στόχων έχει αλλάξει.

Επιθέσεις που οδηγούν σε ένα μεγάλο αριθμό θανάτων ή απώλειες πολιτών είναι τώρα σταθερά στην αντζέντα πολλών τρομοκρατικών ομάδων, όπως οι επιθέσεις της 9/11 με φριχτό τρόπο απέδειξαν.

Αυτός ο τύπος επιθέσεων εμφανίστηκε στη Μέση Ανατολή όπου υπάρχει μακρά παράδοση βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας σε πολυπληθείς δημόσιες περιοχές μη στρατιωτικού χαρακτήρα, όπως τα μπαρ και τα νυχτερινά κέντρα.

Δεύτερον, γι’ αυτό το είδος τρομοκρατών η επιβίωση δεν είναι μια σημαντική ανησυχία και για κάποιους σίγουρα δεν είναι ούτε καν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα, δεδομένου ότι επιδιώκουν ενεργά το θάνατο ως ένα προγραμματισμένο τμήμα της επίθεσης.

Αυτό σημαίνει ότι στόχοι που προηγουμένως θεωρούνταν ως ασφαλείς από επιθέσεις, τώρα βρίσκονται σε κίνδυνο και οι πιθανότητες ένας τρομοκράτης να επιτύχει να πλήξει τον στόχο του, τη στιγμή που η δική του επιβίωση δεν τον ενδιαφέρει είναι πολύ, πολύ μεγαλύτερες.

Στην πραγματικότητα, το να σταματήσεις έναν βομβιστή αυτοκτονίας από το να προκαλέσει κι άλλους θανάτους εκτός από τη δική του απώλεια ζωής, είναι σχεδόν αδύνατο.

Έτσι τι αναζητούν οι τρομοκράτες σε έναν πιθανό στόχο;

Πρώτον, υπάρχει μια ανάλυση κινδύνου, δηλαδή, η τρομοκρατική οργάνωση θα εξετάσει τα πιθανά οφέλη της επίθεσης σε ένα συγκεκριμένο στόχο, σε αντιδιαστολή με το κόστος σε πόρους/μέσα και την πιθανότητα επιτυχίας.

Εδώ οι ορισμοί των «σκληρών» και «μαλακών» στόχων είναι χρήσιμοι.

“Σκληρός” στόχος είναι αυτός που φυλάσσεται ή έχει υπολογίσιμη ασφάλεια.

Αυτό σημαίνει ότι μια τρομοκρατική επίθεση διατρέχει τον κίνδυνο να αναχαιτισθεί συχνά με δυνητικά φονική ισχύ.

Παραδείγματα “σκληρών στόχων” περιλαμβάνουν στρατιωτικές βάσεις, πολιτικές οργανώσεις, πολιτικούς και κρατικούς παράγοντες υψηλής στάθμης.

“Μαλακός” στόχος είναι αυτός που έχει μικρή ή καθόλου στρατιωτική προστασία ή ασφάλεια και επομένως είναι μια “εύκολη επιλογή” για τρομοκρατική επίθεση.

Αυτό περιλαμβάνει εμπορικά κέντρα, σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς και εγκαταστάσεις αναψυχής, όπως γήπεδα ποδοσφαίρου και αθλητικά στάδια.

Φυσικά ένας “μαλακός στόχος” μπορεί να μετατραπεί σε έναν “πιο δύσκολο”, αν ένα συγκεκριμένο γεγονός ή κατάσταση αυξήσει τον κίνδυνο, για παράδειγμα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες ή ένα μεγάλο αθλητικό ή διπλωματικό γεγονός, αλλά λόγω των μεγάλων αριθμών συγκεντρώσεως επισκεπτών, καθώς και η μεγάλη διασπορά των σημείων πρόσβασης που πρέπει να ελεγχθούν εξακολουθούν να είναι γενικά πολύ ευάλωτοι (ως στόχοι)

Τα αεροδρόμια από τις 11/9 εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία, καθώς αν και είναι πιο ασφαλή απ’ ότι τον καιρό της παραπάνω επίθεσης, εξακολουθούν να έχουν τεράστιο αριθμό επισκεπτών και πολλά σημεία πρόσβασης, τα οποία είναι όλα πιθανά σημεία εισόδου για έναν τρομοκράτη.

Είναι επίσης σκόπιμο να εξεταστεί το ενδεχόμενο κάλυψης από πλευράς ΜΜΕ που θα παράγει μια επίθεση σε ένα συγκεκριμένο στόχο.

Όλοι οι τύποι τρομοκρατών επιδιώκουν τη μέγιστη κάλυψη των ΜΜΕ για μια επίθεση έτσι ένας στόχος που έχει πληθώρα διεθνών επισκεπτών είναι ένας προτιμώμενος στόχος.

Για παράδειγμα, γιατί να στοχοποιήσουν ένα μικρό τοπικό αεροδρόμιο στο Ηνωμένο Βασίλειο, όταν μπορούν να στοχοποιήσουν ένα διεθνές αεροδρόμιο σαν το Heathrow, στο οποίο βρίσκονται επισκέπτες από πολλές χώρες;

Κάθε επίθεση σε έναν τέτοιο στόχο θα προκαλούσε απώλειες μεταξύ πολλών εθνικοτήτων και, ως εκ τούτου θα παρήγαγε τη μέγιστη κάλυψη διεθνώς από τα ΜΜΕ.

Αυτό που γίνεται σαφές είναι ότι παρά την αύξηση των μέτρων ασφαλείας, η συντριπτική πλειοψηφία των δυνητικών στόχων της τρομοκρατίας είναι αδύνατο να προστατευθούν και οποιαδήποτε μέτρα για την προστασία τους συχνά αποσκοπούν περισσότερο στο να καλμάρουν φόβους της κοινής γνώμης παρά ότι στ’ αλήθεια ελπίζουν σε μια πραγματι(στι)κή πρόληψη μιας επίθεσης.

Η αληθινή ελπίδα για την πρόληψη τρομοκρατικών επιθέσεων βρίσκεται στις καλές πληροφορίες και στην υποκλοπή των επικοινωνιών των τρομοκρατών πριν εκδηλωθεί μια επίθεση.

http://www.historyofwar.org/articles/concepts_terrortargets.html