Παράξενες συμπτώσεις μέ τήν λέξη just ice καί γενικώς μέ τήν δικαιοσύνη…

Παράξενες συμπτώσεις μέ τήν λέξη just ice καί γενικώς μέ τήν δικαιοσύνη…

Η λέξη justice διασπώμενη αποδίδει τόν όρον just ice. Η πρώτη σημαίνει δικαιοσύνη καί ό δίλεξος όρος αποδίδει τό νόημα «μόνον πάγος» θυμίζωντας μέ παραξενιά τόν Άρειον Πάγον! Ό όρος Άρειος Πάγος έχει τό πρώτη λέξη νά προκύπτει από τόν θεόν Άρη τού πολέμου, ωσάν νά λέμε Πολεμικός Πάγος! Αλλά καί Ψυχρός Πάγος. Εννοώντας ότι τό δικαστήριον αυτόν δέν κυριεύεται από συναισθήματα διά νά μήν πλανηθεί αλλά συνάμα πλανάται διότι δέν είναι δικαιοσύνη η οποία αποδίδει έλεος, ούτε εκτιμάει τήν μετάνοια καί τήν μεταμέλεια… Τά ανθρώπινα δικαστήρια απόδοσης δικαιοσύνης πικοίλλουν σέ αρχές ανά τούς αιώνες, κάποια είναι ευαίσθητα καί ελεήμονα, τά πλείστα όμως είναι ψυχρά καί εκτελεστικά σέ βαθμόν αδικίας, ενώ αθωώνουν ή επιεικειοποιούν τίς αποφάσεις τούς πρός ανθρώπους οπού έχουν επιρροή ή συναρώγησαν υπέρ τούς ανθρώποι μέ επιρροή… είς τούς δικαστές, εισαγγελείς, ενόρκους, δικηγόρους… Βεβαίως η επιρροή αυτή συμβάλλει καί σέ ανθρώπους οπού τώ όντι δέν είναι ένοχοι ή τόσον ένοχοι όσον τούς παρουσιάζει ό νόμος ή τά ημιτελή, ελλειπή καί παραπλανητικά στοιχεία κατηγορίας τούς…

Η λέξη justice προφέρεται τζάστυς καί ό όρος just ice προφέρεται τζιάστ άϊς… Η λέξη justice προφανώς προέρχεται από τήν λέξη δικαιοσύνη λατινιστί ήτοι iustitia. Από τήν ίδια λέξη προέρχεται τό όνομα τού Ιουστινιανού ό οποίος έκαμε αρκετά έκτροπα έν δικαίω ή έν αδίκω αλλά ανέγειρε καί τόν υπέρλαμπρον ναόν πρός τιμήν Τού Θεού Σοφίαν… ός προφέρεται λατινιστί Iustinianus… Εάν ius iust σημαίνει δίκαιον τότε iustinianus σημαίνει «δίκαιος νούς»… Εάν λέγαμε κυριολεκτικώς (δήθεν) δίκαιος άνθρωπος λατινιστί θά γράφαμε aequum hominem… αλλά αυτόν κυριολεκτικώς ελληνιστί σημαίνει «ακέραιος χωμάτινος/ιουδαίος = ‘άνθρωπος’»….

Η λέξη justice iustitia θυμίζουν τίς λέξεις Ιησούς καί Υιός/ή Ιός… Κατ’ ακρίβειαν περισσότερον η λέξη justice τήν λέξη Jesus καί η λέξη iustitia Τόν Υιόν ή Ιόν ή υιόν ή ιόν… Πρίν απότομα αποφανθείτε ότι τό παρατράβηξα προσέξετε ότι είς τά συνθετικά τής λέξεως iustitia υφίσταται η λέξη ius = ιός = v+i+r+us = virus (v)+i(r)+us = ιός ελληνιστί καί σέ λατινική αναπροσαρμογή virus… Προσέξετε επίσης ότι η λέξη υιός είναι η σύνθεση υ+ιός… καί συνήθως ο υιός φωνητικώς προφέρεται «ιός» καί όχι «υιός»…

Εάν τό τραβήξουμε ακόμη μακρύτερα ώστε νά επαληθεύσουμε τά όσα λέμε, η λέξη ius λατινιστί σημαίνει «σωστά» καί η λέξη titia σημαίνει Ιαέτια καί τί διαντιλαμβανόμαστε από τούτο;…

Η ρίζα «ιά» είναι η αυτή διά τήν ία+ση, ια+τρός, Ιά+σών οπού σημαίνει τής Ία (ίασης ή ία+σής) ό σών = κύριος, εξού καί η λέξη σιών είναι ελληνική καί είς τήν λακωνική διάλεκτον σημαίνει κύριος! Άρα τέ, ό Ιάσων ή ιάσων είναι ό κύριος τής ίασης καί η ίαση είναι η κυριότητα τής θεραπείας καί σημαίνει ότι η θεραπεία προέρχεται άμεσα ή έμμεσα, συναισθητώς ή ανεπαισθήτως από Τόν Τρισκύριον Θεόν! Αυτά δέν τά λέγω εγώ τά λένε οί λέξεις καί κάποιοι μπορεί νά διαφωνείτε μόνον καί μόνον ή μόνον είς τό θέμα Τού Τριαδικού Θεού, αλλά είναι ολοφάνερον ότι η λέξη ιατρός είναι σύνθεση τών λέξεων ία+τρία = ιατρία = ιατρεία = ιατρειά/ιατριά… Η ρίζα «ία» είς τήν ελληνική έγινε καί συναντάται μέ όλα τά φωνήεντα μετά τό «ι», ήτοι ιέ π.χ. ιε+ρέας, ιύ π.χ. υλάτης = θεραπευτής εξού καί σ’ αναπροσαρμογή healer αγγλιστί καί Απόλλων Υλάτης/Θεραπευτής είς τό Κούριον Κύπρου, ιού, ιό, ιώ, ιεί, ιύ, ιη π.χ. Ιησούς… Εάν προστρέξετε σέ αρχαία ελληνικά όλες αυτές οί ρίζες έχουν αναλόγως αρχαίας πόλεως όμοιον ή παρόμοιον συγγενικόν νόημα μέ τήν ίαση ή ταυτόχρονα πέραν τού ενός νοήματος αλλά πάντοτε έν σχέσει μέ τό ιερόν… Παλαιότερα σάς είπα ότι η λέξη ιερέας προέρχεται από τό ιερόν ή ιερούν = ιέ+ρούν ήτοι τό άγιον ρούν καί ενδεικνύει μεγάλη ταχύτητα σκέψης, συνείδησης, φώτεισης, φωτός, εξού καί η συγγένεια τών λέξεων διά τόν ιερέαν καί τό γεράκι ήτοι ιέραξ ή ιέρακας, διότι τά γεράκια τρέχουν μέ μεγάλη ταχύτητα καί έχουν τήν πλέον κοπτερή όραση. Ό ιέρακας μαυροπετρίτης είναι τό πτηνόν μέ τήν μεγαλύτερη επιτάχυνση ειδικώς είς τήν κάθοδον καί βλέπει τό θήραμα τού από ύψος ουρανοξύστη… Προσέξετε τήν πάρακατω σύνδεση σέ όλ’ αυτά…

Η λέξη titia σημαίνει Ιαέτια ήτοι Ιά+έτια… Έτια σημαίνει κύκλος εξού καί έτος καί συγκεκριμένα εφημερών η έννοια έτος χρησιμοποιείται αποκλειστικώς διά νά εκδηλώσουμε τόν όρον ηλιακόν έτος… Αλλά μπορούμε νά ειπούμε ημερήσιον έτος, μηνιαίον έτος, εργασιακόν έτος, εργασιακόν ημερολόγιον, εργασιακόν ημεροκάματον έτος, σεληνικόν έτος, μηνιαίον σεληνικόν έτος κ.ο.κ… Κατά συνέπεια, έτος σημαίνει τήν διάρκεια ενός κύκλου τού χρόνου, αλλά εμείς καθορίζουμε ποίον κύκλον χρόνου! Μαθηματικώς μπορούμε νά εκφραστούμε μέ τούς όρους κυκλικόν έτος, τριγωνικόν έτος, ηλεκτρομαγνητοβαρυτικόν έτος κ.ο.κ.. Θά εξηγήσω μόνον ότι τό κυκλικόν έτος σημαίνει τήν περιφορά ενός κύκλου καί εμείς καθορίζουμε τό μέγεθος ήτοι ασχέτως μεγέθου καί χρόνου, παρομοίως καί είς τά άλλα περί έτους υφ’ αυτής τής έννοιας…

Λοιπόν, Ιαέτια; Ιά+έτια; Τί σημαίνει; Εάν τό ιά σημαίνει θεραπεία, ιατρειά/γιατρειά καί τό έτος είναι χρονικόν διάστημα, τότε ιαέτια σημαίνει ιατρικόν χρονικόν διάστημα ή εποχή ή κύκλος αποθεραπείας… Καί η λέξη iustitia ώς διττόρος ius titia σημαίνει κυριολεκτικώς σωστόν ιαματικόν ή θεραπευτικόν ή ιατρικόν χρονικόν διάστημα, κύκλος, εποχή, ολοκλήρωση…

Κατά συνέπεια, σωστόν ιατρικόν διάστημα/έτος σημαίνει δικαιοσύνη (iustitia = ius+titia) διά τούς Λατίνους, ήτοι ολοκλήρωση τού έτους δηλοί τού διαστήματος εποχής τής Δικαιοσύνης ή Σωστόν Ιατρικόν Έτος!!!! Η λέξη Ιάσων είναι η λέξη Ιησούς αφού αμφότερες σημαίνουν αυτός οπού προσφέρει ίαση ήτοι θεραπευτής!… Η λέξη Δικαιοσύνη λατινιστί σημαίνει Σωστόν Ιατρικόν Έτος, άρα τέ δεδηλώνεται ότι η δικαιοσύνη έχει σχέση μέ τήν ίαση… καί η ίαση μέ τόν Ιάσων/Ιησούν Χριστόν… Αλλά νά τό υπερπαρατραβήξουμε εάν υπάρχουν περισσότερες συμπτώσεις οπου συνομολογούν γλωσσοαριθμητικώς τούτο…

Ius = Ιούς ήτοι τού ιού αλλά καί τού ιούς… = ιός = υ+ιός αλλά τό ιός = τόν ιόν άρα τέ η ρίζα είναι χωρίς νί καί σίγμα ήτοι ιό+ν καί ιό+ς, τουτέστιν η ρίζα ιο (όπως εκδείξαμε καί προαναφέραμε ανωτέρω) είναι ίδια μέ τήν ρίζα ια (ία καί ιά), ιε, ιυ, ιαι, ιου, ιει, ιη καί όλων τών συδνοιασμών αυτών μέ τρία καί περισσότερα φωνήνετα μετά τό ιώτα… Ό ίους ή ιός είναι τό «σωστόν» λατινιστί καί συνάμα η ιερή ρίζα ίασης ελληνιστί, άρα τέ ίους ή ιός σημαίνει ότι τό σωστόν είναι η ίαση/θεραπεία καί αντιστρόφως θεραπεία/ίαση (ψυχής καί σώματος) είναι τό σωστόν!!!! Η λέξη σωστόν είναι συνώνυμη μέ τό ηθικόν, αγαθόν, θείον, ευγενές, ιερόν, άγιον, αφού η λέξη σωστόν προέρχεται από τό σώζω, σωτήρ ή Σωτήρ, σώφρον/σώφρων κ.α…

Δηλαδή δέν αρκεί οπού η ρίζα ι + κάθε άλλον ή άλλα φωνήεντα σημαίνει τό υπέρλογον τής Ίασης, Ιησού, Ιερεύς, η λέξη σωστόν έχει σχέση μέ Τόν Σωτήρ καί σώας τάς φρένας, αλλά καί μέ τό σωστόν οπού αναφέρεται ώς ίους ή ιούς = υ+ιούς = Υιός Τού Πατρός!!!!

Καί αυτά έχουν σχέση μέ τό γεγονός ότι πρό τού θανάτου Ό Θεός επιδεικνύει έλεος καί συγχώρεση αναλόγως τής διαγωγής, τής μετάνοιας, τής εξομολόγησης, τής προσευχής καί τού δικαίου τής αυτοταπείνωσης, ενώ μετά θάνατον επιδεικνύει άκαμπτη ψυχρή εκτέλεση δικαιοσύνης όπως ό Άρειος Πάγος αλλά μέσα από παντογνωσία καί όπως τυχαίως ή μή τυχαίως η λέξη just ice = justice… Η δέ έννοια justice for all κυριολεκτικώς καί μυστικώς σημαίνει δίκαιη κρίση δι’ όλους αναλόγως τών πραττόμενων έν πράξει καί έν διανοία, εκουσίως ή ακουσίως… Σημαίνει ίδια ανθρώπινη νομική αντιμετώπιση τού δίκαιου καί τού άδικου, τού δικαιωμένου ή προνομιούχου ή ευνοημένου καί τού αδικημένου… Καί συνάμα δέν σημαίνει εκδικαίωση/δικαίωση τών πάντων ανθρώπων διότι τό νά δικαιώνεις τούς άδικους μέ τούς δίκαιους είναι ωσάν νά τούς εξομοιώνεις καί μέ τούτον πράττεις αδικία… Βεβαίως μόνον Ό Θεός γνωρίζει πόση αδικία καί δικαιοσύνη εμπεριέχει ό κάθε άνθρωπος ή άλλον όν… Σημαίνει ίδια δικαιώματα δι’ όλους αλλά τούτον ισχύει εφόσον όσοι έχουν δικαιώματα τηρούν τίς υποχρεώσεις οπού προκύπτουν από τά δικαιώματα τούς ή καί έχουν δικαιώματα από τήν στιγμήν οπού ευτηρούν τίς υποχρεώσεις τών…

Η λέξη δίκαιον δέν μπορεί νά είναι τυχαία, όστις νομίζει τό αντίστροφον, δέν έχει γνωριστεί, δέν έχει επιχειρήσει καί ούτε έχει υποψιαστεί νά επιχειρήσει ψυχογράφημα τής Ελληνικής Γλώσσας…

Δίκαι+όν ήτοι τού δίκαι τό όν… Ό όρος δίκαι ή δίκαιον προέρχεται από τό δί όπως τό διπλόν, τό διττόν, τό δίδυμον, τό δίσκαλον, τό δισυπόστατον, τό διφορούμενον, τό διπρόσωπον, τήν διαίρεση, αλλά όχι π.χ. από τό διεθνές τό οποίον είναι αποτυχημένη ή ελλειπής λέξης διότι τό δί τού διεθνές είναι τό διά ήτοι διαεθνές καί όχι τό διεθνές τών δύο εθνών, αλλά τό διαεθνές τών πολλών εθνών…, είναι όπως τό αναρχικόν οπού τό «άν» σημαίνει πότε ή είτε «άνευ» είτε καί πότε «ανά» αυθαιρέτως…

Όπως βλέπουμε τό «δί» τού δισυπόστατου π.χ. είναι τό «δύ» τού δύο, δι’ αυτού σκοπίμως παλαιότερα πολύ συχνά καί κατόπιν σπανίως γράφω π.χ. λέξεις όπως διπρόσωπος ώς δυπρόσωπος, τό διαίρεση ώς δυαίρεση κ.ο.κ… Βεβαίως αυτός οπού δέν θά τό εντοπίσει καί δέν είναι σοβαρός είς τήν έρευνα θά χλευάσει, θά γελάσει, αντί νά ερωτήσει επειδή έχει ήδη υποψιαστεί καί διερωτηθεί, θυμηθείτε ότι πάντοτε σάς γράφω ότι κλειδί είς τήν έρευνα είναι η λέξη καί έννοια υποψία!!!! Μπορεί νά μήν έχεις πάντοτε δίκαιον ή σωστόν διά τής υποψίας αλλά άνευ τής υποψίας πώς θά επιχειρήσεις έρευνα;…

Εάν τό δί τού δίκαιου ήτοι δί+καιον είναι δί τού διά ή δί τού δύο, έγγειται σ’ εμάς νά τό αποσαφηνίσουμε μετά από έρευνα καί η έρευνα δέν χρίζει βιασύνης, αλλά πιθανόν από τήν πρώτη επιχείρηση νά εύρουμε τήν σωστή απάντηση, δέν αποκλείεται όταν διαθέτουμε βαθεία μυστική γνώση περί τής Ελληνικής Γλωσσολογίας, διότι είς τίς άλλες γλώσσες ουσιαστικώς η Γλωσσολογία έγγειται είς τό ν’ ανακαλύψουμε από ποία αρχική ή μεταρχική ή παραφθαρμένη πρώτη φορά ή διαδοχικά προέκυψε η λέξη τούς από τά Ελληνικά…

Τό νά ερευνάς τήν Ελληνική Γλώσσα είναι βαθύτερον, δυσκολότερον καί σημαντικότερον αμέτρως από τό νά ανεγείρεις πυραμίδες καί, συνάμα νά μήν γνωρίζεις τήν ελληνική σύνθεση τής λέξεως πυραμίς…

Δί+καίον, δύ+καίον; Ποίον από τά δύο; Προφανώς αμφότερα, βάσει τού Νόμου τής Πέραν τής Μίας Καταγωγής τών Ελληνικών Λέξεων οπού σάς έγραψα καί παλαιότερα.. Τό νά συλλάβουμε τήν λέξη δύ+καιον μπορούμε νά αναλογιστούμε τό δίκοπον μαχαίρι, τήν δαμάκλειον σπάθα, τήν περιφερειακή πλακωτή κόψη καί πυρηνικότητα τής ρομφαίας… Τό νά συλλάβουμε τήν λέξή δί+καιον ώς διά+καιον = διάκαιον είναι ώς λέμε αυτόν οπού καίγει τά πάντα τά οποία δέν τού ομοιάζουν καί δέν είναι όπως αυτόν ήτοι τό δίκαιον… Δηλαδή, αντιμετωπίζει καί κρίνει τά πάντα μέ δικαιοσύνη, ήτοι αμερολήπτως, χωρίς δύο ή περισσότερα μέτρα καί σταθμά… Όπως αντιμετωπίζεις, κρίνεις, αγαπάεις, τόν φίλον ομοίως καί τόν εχθρόν, τόν αγαπητόν καί τόν μισητόν… Δηλαδή πέραν τής ιδιαιτερότητος τής αδικίας τής μεροληψίας ή καί τής μεροληψίας νά ευνοείς τόν δίκαιον καί νά αδικείς περαιτέρω τόν άδικον./ Καταλάβουμε ότι η εξήγηση αυτή η οποία είναι δικαία, είναι όμοια μέ τόν ορισμόν περί δικαίου από Τόν Χριστόν περί δίκαιης αμερόληπτης κρίσης καί βαθμολογίας…

Πέραν τούτων, τό δίκαιον ή δύκαιον είναι ό δείκτης καί πολυδείκτης τής ηθικής, διότι τί άλλον είναι η ηθική από ανάδειξη καί τήρηση τού δικαίου; Δέν μπορεί, δέν είχε καί δέν έχει άλλον νόημα η ηθική. Ό ισχυρισμός ότι κάθε λαός ή άνθρωπος έχει τήν ιδική τού ηθική είναι μία κλασσική σοφιστεία προεξαπάτησης τής Διαστοχευτικής Διαντίληψης τού κυριολεκτικώς σωστού. Η λέξη δεικνύω είναι συγγενική μέ τήν λέξη δικνύω ή δικαιώ ή δικαιώνω ή ευδικαιώνω. Είς τήν Ελληνική Γλώσσα τά κοινά παράγωγα διά νά εξεχωρίζονται απλούστα άλλαζαν φωνήεντα… Π.χ. οί λέξεις λιμός, λοιμός καί λυμός από τό απολύμανση = από+λυμός, μαζύν μέ τό λιμήν καί λιμνάζειν έχουν τήν ίδια ρίζα καί είναι διαδοχικές εξελίξεις τών επιρροών τών εννοίων αυτών είς τήν καθημερινή πράξη καί συμβάντα…

Μία άλλη παράξενη λέξη είναι τό άδικον! Αντί νά καλείται αδίκαιον ή αδύκαιον καλείται ά+δικόν ήτοι άλφα στερητικόν + δικόν. Μία εξήγηση είναι η σκόπιμη παραφθορά τής σύνθεσης τών λέξεων άλφα στερητικόν + ιδικόν (τό δικόν μού) καί θά έπρεπε νά γράφεται αϊδικον ή αίδικον… Τί σημαίνει αϊδικον; Αυτόν οπού δέν είναι ιδικόν μού, δέν μού ανήκει, δέν τό δικαιούμαι, τό έκλεψα, τό άρπαξα, τό σφετερίστηκα, τό εξοικειοποιήθηκα, τό κατάχρησα, τό υπεξαίρεσα κ.α… Άρα τέ, ό άδικος είναι αυτός οπού εξοικειοποιείται πράγματα, ιδέες, χαρακτηρισμούς, αυτοϊδεοληψίες οπού δέν τού ανήκουν, όπως πράγματα, καί δυνάμεις ή αρετές οπού δέν έχει, π.χ. η μεγάλη ιδέα τού επαρσιωμένου καί η οιηματική αυταπάτη τού σοφιστή παραηθικιστή… Άδικος συνάμα σημαίνει αυτός οπού ανήκει, έρχεται καί έχει τήν ίδια φθονερή καί άκαρδη αναισθησία καί σκληροκαρδία μέ τόν Άδην…

Αλλά Άδης συνάμα σημαίνει άλφα στερητικόν + δής = ιδείν, ειδείν, οιδείν… καί αντίστροφον ό αδελφός τού Δίας ήτοι αυτός οπού δίδει ή διαδίδει φώς, ενώ ό Ά+δής σημαίνει δέν δίδει… Εξού καί είς τήν Κύπρον τό δίνω ακόμη λέγεται διώ… τό οποίον σημαίνει διαιρώ = διαμοιράζω = δυώ, δυαιρώ, δυαμοιράζω… αλλά καί διώ, διαιερώ, διαμοιράζω σέ πέραν τών δύο ανθρώπων…

Πάρακατω οί Ρώσσοι στέλλουν έναν μήνυμαν είς τούς Έλληνες καί καμμύουν/κλείνουν τόν δεξιόν οφθαλμόν; Μέ τής Δικαιοσύνης Τόν Ήλιον Τόν Νοητόν…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ