Οι δαίμονες συνήθως εντυπωσιάζουν,,

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Αμερικανού Ιερομονάχου π. Σεραφείμ Ρόουζ, , «Η Ορθοδοξία και η Θρησκεία του Μέλλοντος».

Πρόκειται για ένα βιβλίο, αφιερωμένο στην ανάλυση των θαυμάτων που συμβαίνουν σε άλλες σύγχρονες θρησκείες, στο φως της Ορθόδοξης πίστης. Το βιβλίο αυτό, στις σελίδες 52,53 αναφέρει τα εξής, ως προσωπική εμπειρία μιας πρώην Ινδουίστριας Αμερικανίδας, και μετέπειτα Ορθόδοξης Χριστιανής:«Έντεκα χρόνια μετά το επεισόδιο στους Ιφουγκάο, έκανα ένα προσκύνημα στο σπήλαιο του Αμαρνάθ, (Amarnath), βαθειά στα Ιμαλάϊα.

Η Ινδουϊστική παράδοση το έχει για το πιο ιερό μέρος λατρείας του Σίβα, το μέρος όπου αποκαλύπτει τον εαυτό του στους λάτρεις του και εισακούει τις παρακλήσεις τους. Είναι ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι πάνω από τη Μαχαγκούνα (Mahaguna), ένα στενό πέρασμα στα 14.000 πόδια και πάνω σ’ ένα παγετώνα.

Έπήρχε πολύς χρόνος να τον λατρέψω νοερά στον δρόμο, ιδίως αφού το παιδί που οδηγούσε το πόνυ με το φορτίο δεν μιλούσε καθόλου Αγγλικά, κι εγώ δεν μιλούσα καθόλου Ινδικά. Αυτή τη φορά ήμουν προδιατεθειμένη να πιστέψω ότι ο θεός που λάτρευα και διαλογιζόμουν σχετικά μ’ αυτόν για χρόνια, θα αποκαλυπτόταν καταδεκτικά σε εμένα.Η εικόνα του Σίβα μέσα στο σπήλαιο είναι κάτι αξιοπερίεργο από μόνη της.

Μια εικόνα από πάγο, σχηματισμένη από νερό που στάζει. Όταν είναι πανσέληνος, η φυσική εικόνα φτάνει την οροφή του σπηλαίου – περίπου 15 πόδια – και στη χάση του φεγγαριού δεν απομένει σχεδόν τίποτα απ’ αυτήν. Έτσι μεγαλώνει και μικραίνει κάθε μήνα. Απ’ όσο ξέρω, κανείς ως τώρα δεν έχει εξηγήσει αυτό το φαινόμενο. Πλησίασα το σπήλαιο σε ευνοϊκό καιρό, όταν η εικόνα είχε σχηματιστεί πλήρως.

Σύντομα επρόκειτο να λατρέψω το θεό μου με πράσινη καρύδα, θυμίαμα, κόκκινα και λευκά κομμάτια υφάσματος, καρύδια, σταφίδες και ζάχαρη – όλα όσα απαιτούσε η τελετή. Μπήκα στο σπήλαιο με δάκρυα αφοσίωσης. Αυτό που συνέβη τότε δύσκολα περιγράφεται. Το μέρος δονείτο…»

Εδώ θα κάνω μια στάση, για να πω ότι η γυναίκα αυτή που αφηγείται την εμπειρία της, 11 χρόνια πριν πάει εκεί, είχε μια άλλη εμπειρία, την οποία θα αναφέρω περιληπτικά όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Σεραφείμ Ρόουζ: «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», στις σελίδες 51, 52:

«Το 1956 έκανα κοινωνική εργασία για τους κυνηγούς κεφαλιών στις Φιλιππίνες. Ενδιαφερόμουν για την πρωτόγονη θρησκεία… Όταν έφτασα στη φυλή των Ιφουγκάο δεν πίστευα στη μαύρη μαγεία. Όταν έφυγα πίστευα. Ένας ιερέας Ιφουγκάο, ένας μουνμπάκι, ονόματι Ταλούπα, έγινε ο καλύτερος φίλος και πληροφοριοδότης μου. Με τον καιρό έμαθα ότι ήταν φημισμένος για την επιτηδειότητά του στη μαύρη τέχνη. Με πήρε στο «μπάκι», που είναι μια τελετή μυσταγωγικής μαγείας που γίνεται σχεδόν κάθε βράδυ κατά την περίοδο του θερισμού… Οι εικόνες πλένονταν σε αίμα κοτόπουλου, το οποίο είχε μαζευτεί σ’ ένα πιάτο και χρησίμευε για μαντεία του μέλλοντος… (σημείωση δική μας: Πρόσεξε πώς οι Ιφουγκάο χρησιμοποιούσαν τις ίδιες πρακτικές με τους αρχαίους Έλληνες Παγανιστές, για την πρόγνωση του μέλλοντος!) …τον καιρό που έφυγα, είχα δει τέτοια ποικιλία και ποσότητα υπερφυσικών φαινομένων πού κάθε επιστημονική εξήγηση ήταν ουσιαστικά αδύνατη. Αν ήμουν προδιατεθειμένη να πιστέψω κάτι όταν έφτασα, αυτό ήταν ότι η μαγεία είχε μια εντελώς φυσική εξήγηση. Επίσης, επιτρέψτε μου να πω ότι δεν τρομάζω πολύ εύκολα. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι άφησα τους Ιφουγκάο επειδή είδα ότι οι τελετές τους όχι μόνο λειτουργούσαν, αλλά είχαν λειτουργήσει και πάνω μου – τουλάχιστον δύο φορές».

Στο σημείο αυτό, θα συνεχίσουμε την ιστορία της ιδίας, από εκεί που τη σταματήσαμε πριν, όταν περιέγραφε την προσκύνηση της εικόνας πάνω στα Ιμαλάϊα. Είχαμε σταματήσει εκεί που μπήκε μέσα, και πρόσφερε τη θυσία της στον Ινδουίστικό θεό Σίβα, και στην εικόνα του τη φτιαγμένη από νερό που έσταζε:

«…Μπήκα στο σπήλαιο με δάκρυα αφοσίωσης. Αυτό που συνέβη τότε, δύσκολα περιγράφεται. Το μέρος δονείτο – όπως μια Ιφουγκάο καλύβα με μπάκι σε πλήρη δραστηριότητα. Συγκλονισμένη που βρήκα το ναό σαν τόπο ανεξήγητου λάθους, έφυγα αναγουλιάζοντας πριν ο ιερέας προλάβει να τελειώσει την προσφορά μου στη μεγάλη εικόνα από πάγο. Το προσωπείο του Ινδουϊσμού είχε ραγίσει όταν μπήκα στο σπήλαιο του Σίβα…».

Η γυναίκα αυτή, ευτυχώς είχε την εμπειρία της μαύρης μαγείας των Ιφουγκάο, και έτσι αναγνώρισε την ταυτότητα του δαίμονα που εμφανιζόταν με το όνομα «Σίβα» στους Ινδουϊστές. Όμως εκατομμύρια άνθρωποι πάνε εκεί ακόμα, στα Ιμαλάϊα, και εντυπωσιάζονται από αυτές τις θαυματουργικές εκδηλώσεις, και λατρεύουν τον δαίμονα αυτόν, νομίζοντας ότι είναι θεός.