Μία ἀπίστευτος “ἐπιστημονικὴ” ἀπάτη: ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως

Γράφει ὁ κ. Ἰωάννης Γεωργίου

Α. Εἶναι δυνατὸν ἡ ἐπιστήμη νὰ διατυπώσει ἀδιανόητα ψέματα, αὐθαίρετες ἐξηγήσεις καὶ ἀναπόδεικτες θεωρίες νὰ τὶς παρουσιάσει σὰν πραγματικότητα; Ἡ ἱστορία ἀπαντᾶ κατηγορηματικά, ΝΑΙ.1 Τότε φυσικὰ δὲν πρόκειται περὶ ἐπιστήμης, ἀλλὰ περὶ ἀπατηλῶν αὐθαίρετων φαντασιοπληξιῶν, οἱ ὁποῖες παρουσιάζονται προπαγανδιστικὰ καὶ ἐγκληματικὰ μὲ τὸ ὄνομα τῆς ἐπιστήμης, παραποιώντας τὴν πραγματικότητα καὶ τὴν ἀνθρώπινη γνώση τοῦ σήμερα.

Εἶναι δυνατὸν ἡ ἐπιστήμη ἀφ’ ἑνὸς νὰ καταστεῖ ὑποχείριο προπαγάνδας μὲ συνέπεια οἱ αὐθαίρετες ἀναπόδεικτες ὑποθέσεις νὰ παρουσιαστοῦν στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες, συνεργούντων τῶν δημοσιο­γράφων4, σὰν ἀναντίρρητη πραγματικότητα, ἀφ ἑτέρου νὰ κάνει ἕνα ἅλμα στὸ κενό, ὅταν κάποιοι “διακεκριμένοι” (συνήθως διαπλεκόμενοι) ἢ ὑπερφίαλοι “ἐπιστήμονες” ἐπιχειροῦν νὰ δώσουν ἐξηγήσεις περὶ παντὸς ἐπιστητοῦ, τοῦ παρόντος, τοῦ παρελθόντος καὶ τοῦ μέλλοντος, μὲ ἀναπόδεικτες καὶ ἀντιεπιστημονικὲς θεωρίες1. Ἀποτέλεσμα: ἡ ἐπιστήμη γίνεται ἕνα σύγχρονο εἴδωλο, ψεύτικης παντογνωσίας.3

Β. Πρὶν πολλὰ χρόνια μοῦ ζητήθηκε νὰ κάνω μαθήματα βιολογίας στὸ Λύκειο. Σκέφτηκα ὅτι ἦταν εὐκαιρία νὰ ἐρευνήσω τὴν ἀξιοπιστία τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης.

Ἔμεινα ἔκπληκτος ἀπὸ τὶς ἀντιφάσεις ποὺ συνάντησα, τὶς “εὐλογοφανεῖς” αὐθαιρεσίες, τὸ κατάντημα τῆς ἐπιστήμης σὲ εἰκοτολογία.

Νὰ ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα. Στὴν ἀρχὴ τοῦ βιβλίου τῆς Βιολογίας Β’ Λυκείου Γενικοῦ Λυκείου ἀναφέρονταν οἱ βασικὲς ἀρχὲς-ἀξιώματα τῆς βιολογίας, ἐκ τῶν ὁποίων ἕνα εἶναι “κάθε κύτταρο προκύπτει ὁπωσδήποτε ἀπὸ προϋπάρχον κύτταρο”. Ὅμως στὸ τέλος τοῦ ἴδιου βιβλίου, σὲ παράρτημα ἀναφερόταν ὅτι τὸ πρῶτο κύτταρο σχηματίστηκε τυχαῖα(!) ἀπὸ ἀνόργανα ὑλικά, σὲ ἄκρως ἰδιάζουσες συνθῆ­κες. Πρόκειται περὶ ἑνὸς σχιζοφρενικοῦ χαρακτηριστικοῦ σχολικοῦ βιβλίου, ποὺ δείχνει ὅτι καὶ “ἐπιστήμονες” συγγραφεῖς1 υἱοθετοῦν μία τερατώδη ἀντίφαση.

Γ. Ἂς μείνουμε ὅμως στὸ παράρτημα, ποὺ ἐκφράζει μία βασικὴ ὑπόθεση τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης, ἐξοργιστικὰ ἀντιεπιστημονική. Ἀντιεπιστημονική, ἀφ ἑνὸς γιατί δὲν ὑπάρχουν οὔτε ἴχνη πειραματικῆς ἐπιβεβαίωσης, ἀφ ἑτέρου ἐπειδὴ ἔρχεται σὲ διαμετρικὴ ἀντίθεση μὲ βασικὸ πειραματικὸ νόμο τῆς φυσικῆς, τὸν 2ο θερμοδυναμικὸ νόμο (ἢ νόμο αὔξησης τῆς ἐντροπίας). Καὶ γι’ αὐτὴν τὴν φαντασιοπληκτικὴ τυχαιότητα, ποὺ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν πραγματικὴ ἐπιστήμη θὰ ἔπρεπε νὰ σταματήσω ἐδῶ. Ὅμως νὰ προσθέσω περιληπτικὰ κάτι ἀκόμη. Ἡ πρώτη ἀντιεπιστημονικὴ ὑπόθεση ἀκολουθεῖται ἀπὸ σωρεία ἄλλων αὐθαίρετων ἀντιεπιστημονικῶν φαντασιοπλήκτων ὑποθέσεων, γιὰ νὰ ἐξηγηθοῦν σωρεία γεγονότων, ὅπως ἡ διατήρηση τοῦ (ὑποτιθέμενου) ἀρχικοῦ κυττάρου σὲ ἀκραῖες φυσικὲς συνθῆκες καὶ μάλιστα τόσο χρόνο, γιὰ νὰ συμβεῖ ἕνα ἀκόμα ἐκπληκτικό, ἐπιστημονικὰ ἀνεξήγητο γεγονός, ὁ σχηματισμὸς ἑνὸς νέου κυττάρου ἀπὸ τὸ πρῶτο ἢ ὁ σχηματισμὸς ἑνὸς δικύτταρου ὀργανισμοῦ. Τὰ προηγούμενα γεγονότα (ἀναπαραγωγὴ κυττάρου, σχηματισμὸς δικύτταρου ὀργανισμοῦ ἀλλὰ καὶ σωρεία ἄλλων παρόμοιων γεγονότων) δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγηθοῦν ἐξελικτικὰ (οὔτε σὰν ἐπιστημονικὴ πιθανολογία), ἐπειδὴ πάλι ἀφ ἑνὸς εἶναι μὴ πραγματοποιήσιμα μὲ τὶς σημερινὲς ἐκπληκτικὲς τεχνολογικὲς δυνατότητες καὶ ἀφ ἑτέρου κυρίως, γιατί ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ βασικὸ νόμο τῆς ἐπιστήμης (2ο θερμοδυναμικὸ νόμο), ὁ ὁποῖος περιγράφει βασικὴ ἰδιότητα τῆς φύσης. Παράλληλα δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγηθοῦν ἀπὸ κάποια ὑπάρχουσα ἐπιστημονικὴ θεωρία. Φαίνεται αὐτὴ ἡ ἐπιστημονικὴ ἀδυναμία εἶναι ἀβάστακτη γιὰ κάποιους “ἐπιστήμονες”, γι’ αὐτὸ διατυπώνοντας ἐπιστημονικὲς φαντασιοπληξίες νομίζουν ὅτι συμπληρώνουν τὸ κενό. Σ’ αὐτὴν τὴν ἐπιστημονικὴ ἀδυναμία, μία τετριμμένη ἐξελικτικὴ ἀπάντηση, στὴ σωρεία τῶν ἀνεξήγητων γεγονότων, ἀπὸ τοὺς πληρωμένους4 ἢ πλανεμένους, ὑποτίθεται ἐπιστήμονες, εἶναι τὰ προηγούμενα μερικὰ δισεκατομμύρια χρόνια. Πρόκειται γιὰ τὸ ἄλλοθι τοῦ ἐγκλήματος τῆς ἐξαγορασμένης ἐπιστήμης, ἀφοῦ οἱ ἀρχὲς καὶ οἱ νόμοι τῆς πραγματικῆς ἐπιστήμης, τουλάχιστον πρὸς τὸ παρὸν δὲν ἔχουν ἐξαιρέσεις ἢ ἡμερομηνία λήξεως. Προφανῶς ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης ἀποτελεῖ ἑλκυστικὸ συνονθύλευμα “ἐπιστημονικῶν” ἀνοησιῶν5.

Δ. Ἡ πρωτογενὴς ἀπίστευτη “ἐπιστημονικὴ” ἀπάτη τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης, διασπείρεται σὲ πάρα πολλοὺς ἐπιστημονικοὺς κλάδους, ὅπως ἡ προϊστορία, ἡ ἀνθρωπολογία, ἡ ἱστορία, ἡ χρονολόγηση ἀπολιθωμάτων καὶ ὑλικῶν κ.λπ. κ.λπ.. Τὰ ἀποτελέσματα κωμικοτραγικά (!) ἢ μᾶλλον τραγικά. Ἀναφέρω μερικὰ παραδείγματα.

Πρῶτον, ὁ ἰὸς τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης προσβάλλοντας τὴν ἔρευνα τῆς ὑποτιθέμενης6 προϊστορίας τοῦ ἀνθρώπου ὁδηγεῖ σὲ παραδοξολογίες. Ὁ χωρισμὸς τῆς ὑποτιθέμενης προϊστορίας σὲ Παλαιολιθικὴ ἐποχὴ (2.5000.000 π.Χ. – 10.000 π.Χ.) καὶ νεολιθικὴ ἐποχὴ (10.000 π.Χ. – 3.000 π.Χ.) εἶναι αὐθαίρετος ἕως ἀνόητος. Στὴν πρώτη περίοδο τῶν 2.500.000 ἐτῶν οἱ ὑποτιθέμενοι (ἐξελισσόμενοι ὑποτίθεται) πρόγονοι τοῦ ἀνθρώπου τὸ μόνο, ποὺ κατάφεραν νὰ φτιάξουν7 ἦταν ὑπὸ-ὑποτυπώδη ὅπλα καὶ ἐργαλεῖα ἀπὸ λαξευμένες πέτρες! Στὴ δεύτερη περίοδο τῶν 7.000 ἐτῶν ὁ ἄνθρωπος ἔκανε πλῆθος ἀνακαλύψεων: γεωργία, κτηνοτροφία, ναυσιπλοΐα, γραφή, τροχὸ κ.λπ. κ.λπ.. Ἐπειδὴ ἄνθρωπος νοεῖται ὂν μὲ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ἡ ἁπλὴ λογικὴ ὁδηγεῖ στὸ συμπέρασμα ὅτι οἱ ὑποτιθέμενοι πρόγονοι τοῦ ἀνθρώπου τῆς ὑποτιθέμενης παλαιολιθικῆς ἐποχῆς ἦταν ὀργανισμοὶ διαφόρων ζωικῶν εἰδῶν.

Δεύτερον, ἀκόμα καὶ ἡ διάρκεια τῆς λεγομένης νεολιθικῆς ἐποχῆς, ἀπὸ τὸ 10.000 π.Χ. ἕως τὸ 3.000 π.Χ. εἶναι ἀδικαιολόγητα μεγάλη, γεγονός, ποὺ φαίνεται ἀπὸ τὰ βιβλία προϊστορίας-ἱστορίας 8, 9, 10, 11, 12 (π.χ. Παγκόσμια Ἱστορία τῆς Τέχνης11), στὰ ὁποῖα τὰ ὑποτιθέμενα ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα πρὸ τοῦ 5.500 π.Χ. εἶναι ἐλάχιστα, σὲ ἔκταση συνήθως μερικῶν σελίδων, σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα τῶν ἑπομένων χιλιετιῶν, 5.500 π.Χ. – 3.000 π.Χ., ποὺ κατὰ κανόνα ἔχουν ἔκταση ἑκατοντάδων σελίδων. Ἄρα, λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψη καὶ τὸ ἑπόμενο τρίτο παράδειγμα, εἶναι φυσικὸ ἡ νεολιθικὴ ἐποχὴ νὰ ἀρχίζει περίπου τὸ 5.500 π.Χ. Τρίτον, ἀκόμα καὶ τὰ πενιχρότατα ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα, ποὺ ὑποτίθεται χρονολογοῦνται πρὸ τοῦ 5.500 π.Χ. (π.χ. βραχογραφίες Ἀλταμίρας Ἱσπανίας, Ἀφροδίτης τοῦ Βίλλεντορφ Γερμανίας), μποροῦν φυσιολογικὰ νὰ ἐνταχθοῦν μετὰ τὸ 5.500 π.Χ., ὅπως ἄλλα παρόμοιά τους (π.χ. βραχογραφίες Στρόφυλα Ἄνδρου, Ἀφροδίτη Σαλιάγκου Πάρου-Ἀντιπάρου). Δηλαδή, βραχογραφίες τῆς Ἀλταμίρας (Ἱσπανία), ποὺ εἶναι ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ὑπάρχουσες καὶ ἀρχαιότερες στὴν βιβλιογραφία, χρονολογοῦνται μὲ ἄγνωστες καὶ ἐξαιρετικὰ ἐπισφαλεῖς μεθόδους χρονολόγησης (νὰ σημειωθεῖ ὅτι διαφορετικὲς μέθοδοι χρονολόγησης δίνουν ἀπαράδεκτα διαφορετικὰ ἀποτελέσματα) τὸ 30.000 π.Χ. (ἐξαιρετικὴ ἀκρίβεια!;;), ἐνῷ παρόμοιες βραχογραφίες στὸν Στρόφυλα13 Ἄνδρου χρονολογοῦνται μὲ ἀρχαιολογικὴ ἐπιστημονικὴ μέθοδο μόλις μετὰ τὸ 5.000 π.Χ. Ἐπίσης τὸ εἰδώλιο τῆς Ἀφροδίτης τοῦ Βίλλεντορφ (Γερμανία) χρονολογεῖται μὲ ἄγνωστες καὶ ἐξαιρετικὰ ἐπισφαλεῖς μεθόδους τὸ 28.000 π.Χ. – 25.000 π.Χ., ἐνῷ παρόμοια κυκλαδικὰ εἰδώλια, ὅπως ἐκεῖνο τοῦ Σαλιάγκου (νησάκι μεταξὺ Πάρου καὶ Ἀντιπάρου), χρονολογεῖται μόλις τὸ 3.000 πΧ.

Γιατί αὐτὲς οἱ τεράστιες διαφορὲς χρονολογήσεων γιὰ παρόμοια ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα;

Ἐπισφαλεῖς ἐπιστημονικὲς μέθοδοι χρονολόγησης ἢ συμφεροντολογικὰ ὑπαγορευμένες χρονολογήσεις;

Τέταρτον, ἀκόμα καὶ ὁ ὅρος ‘προϊστορία’, μὲ τὴν ἔννοια τῆς περιόδου, γιὰ τὴν ὁποία δὲν ὑπάρχουν γραπτὰ κείμενα ἢ ἀρκετὲς πληροφορίες σχετικὰ μ’ αὐτήν, εἶναι τοὐλάχιστον ἄχρηστος καὶ παραπλανητικός. Πλῆθος ἔγκυρων καὶ ἐπιβεβαιωμένων πληροφοριῶν μετὰ τὸ 5.500 π.Χ., βρίσκουμε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, κείμενα τῆς ὁποίας ἔχουν ἐπιβεβαιωθεῖ καὶ ἐπιβεβαιώνονται ἐπανειλημμένα.

Ἂς θυμηθοῦμε ὅτι τὰ Ὁμηρικὰ κείμενα, πρὶν 150 χρόνια, ἐθεωροῦντο ποιητικά, στερούμενα ἱστορικῆς ἀξίας, ἀλλὰ ἡ ἀρχαιολογικὴ ἔρευνα, στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰώνα ἐπιβεβαίωσε τὴν ἱστορική τους ἀξία.

Πέμπτον, σὲ ὑποτιθέμενες ἔγκυρες14 ἐκδόσεις ἱστορίας τοῦ Ἀνθρώπου (π.χ. Ἱστορία τῆς Ἀνθρωπότητας, Unesco7) ὑπάρχουν ἀκραῖες ἐπιστημονικὲς καὶ ἐκδοτικὲς αὐθαιρεσίες.

Μερικὰ παραδείγματα εἶναι:

α. Οἱ βραχογραφίες τῆς Ἀλταμίρας (Ἱσπανία) εἶναι ἀπόλυτα χρονολογημένες ὑποτίθεται τὸ 30.000 πΧ, ἐνῷ ἡ χρονολόγηση μετέπειτα ἔγχρωμων εὑρημάτων τοῦ σπηλαίου Λασκὼ (Γαλλία) παρουσιάζει μία ἐκπληκτικὴ ἀβεβαιότητα, προσδιορισμένη μεταξὺ 15.000 π.Χ. -10.000 π.Χ.8,9. Σημειωτέον δὲ ὅτι ἔγχρωμες τοιχογραφίες στὸ Ἀκρωτήρι τῆς Σαντορίνης χρονολογοῦνται μὲ ἐπιστημονικὲς μεθόδους μόλις τὸ 2.500 πΧ. Ἐξ ἄλλου ἡ χρονολόγηση τῆς ἐμφάνισης ὑποτιθεμένου προγόνου τοῦ ἀνθρώπου, μέσα σὲ μερικὲς δεκαετίες, ἄλλαξε πολλὲς δεκάδες χιλιάδες χρόνια! Τί ἀξιοπιστία μπορεῖ νὰ ἔχουν τέτοιες χρονολογήσεις;

β. Κείμενα τῆς ὑποτίθεται παλαιολιθικῆς ἐποχῆς συνοδεύονται ἀπὸ φωτογραφίες τῆς ἐποχῆς τοῦ χαλκοῦ!8 (ὅπως στὶς σελίδες 16, 17, 32, 33, 64, 65,). Μάλιστα σὲ δύο διπλανὲς σελίδες (σελ. 32), ἡ πρώτη σὲ σχέδιο (σκίτσο) παρουσιάζει τὴν ὑποτιθέμενη ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου (κατὰ τὴ διάρκεια ὑποτίθεται ἑκατοντάδων χιλιάδων χρόνων πρὶν) καὶ ἡ δεύτερη διπλανὴ δεξιὰ σελίδα σὲ φωτογραφία ἔγχρωμο μυκηναϊκὸ εὕρημα (μόλις τοῦ 2.500 π.Χ.).

Δηλαδὴ πρόκειται γιὰ ἀνεπίτρεπτο, ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται προπαγανδιστικὰ ἐσκεμμένο, ἐπανειλημμένο ἀνακάτωμα κειμένων καὶ φωτογραφιῶν, ποὺ παράγει ἀπατηλὲς ἐντυπώσεις.

γ. Στὰ κείμενα τῆς ὑποτιθέμενης παλαιολιθικῆς ἐποχῆς8 ὁ ἀναγνώστης δημιουργεῖ τὴν ἐντύπωση ἀπουσίας ὑπεύθυνης ἐπιστημονικῆς παρουσίασης καὶ ἀντ’ αὐτῆς δέχεται καταιγισμὸ ἀτομικῶν, ὑποκειμενικῶν, ἀντικρουομένων ἀπόψεων-ὑποθέσεων-εἰκοτολογιῶν ἀγνώστων ἐπιστημόνων, ἀπὸ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου. Πρόκειται γιὰ δαιδαλώδη, “μυθολογικὰ’ (φαντασιακὰ) κείμενα μὲ ἀλλεπάλληλες ἀντιφάσεις καὶ συγκρούσεις, ὥστε καὶ ὁ πλέον εἰδικὸς ἐπιστήμονας θὰ ἀπογοητευόταν ἀπὸ τὴν ἐνασχόληση μὲ αὐτά, σύντομα ἐγκαταλείποντάς τα. Δηλαδὴ ἔχουν γραφτεῖ, γιὰ νὰ μὴ διαβάζονται, μόνο νὰ ὑπάρχουν γιὰ νὰ δημιουργοῦν ψευτοεντυπώσεις.

δ. Σὲ πολλὲς φωτογραφίες ἀρχαιολογικῶν εὑρημάτων δὲν ὑπάρχουν χρονολογήσεις. Πρόκειται γιὰ κομβικὲς καθοριστικὲς ἐλλείψεις. Μήπως ἡ παρουσία τῶν ὑπολοίπων χρονολογήσεων θὰ ἐπιβεβαίωνε τὸ ὁλοσχερὲς φιάσκο τῶν συνοδευομένων κειμένων;

Ἕκτον, τὰ ἐλάχιστα ὑποτιθέμενα προϊστορικὰ εὑρήματα, ποὺ συνήθως δημοσιεύονται, προέρχονται κατὰ κανόνα ἀπὸ τὴ κεντροδυτικὴ Εὐρώπη (Ἀλταμίρα Ἱσπανίας, Λασκὼ Γαλλίας, Βίλλεντορφ Γερμανίας) 8,11. Ἡ κεντροδυτικὴ Εὐρώπη, καὶ ἐδῶ, φαίνεται ἔχει φροντίσει νὰ βρίσκεται στὸ προσκήνιο.

Ἕβδομον, ἄξιον ἀπορίας εἶναι, πὼς ὑποτίθεται ἔγκυρα βιβλία τῆς ἱστορίας τῆς τέχνης15 ἀρχίζουν τὴν ἱστορικὴ περιγραφή τους ἀπὸ τοὺς σχετικὰ πρόσφατους προκολομβιανοὺς πολιτισμοὺς τῆς Ἀμερικανικῆς ἠπείρου (2ης χιλιετηρίδος), οἱ ὁποῖοι εἶναι πολὺ μεταγενέστεροι τῶν πολιτισμῶν τῆς Μεσοποταμίας (4ης χιλιετηρίδος). Ποιὲς μπορεῖ νὰ εἶναι οἱ αἰτίες αὐτῆς τῆς ἀναστροφῆς; Τύψεις γιὰ τὶς καταστροφές, ποὺ ὑπέστησαν οἱ προκολομβιανοὶ πολιτισμοί; Ἢ μήπως, ἐδῶ, ἐκχωρήθηκε ἡ πρωτοκαθεδρία ἀπὸ τοὺς Κεντροευρωπαίους στοὺς Ἀμερικανούς, γιὰ νὰ μὴ ἔχουν παράπονο;

Ε. Ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς σκοποὺς τῆς ἐπιστήμης εἶναι νὰ ἀπαλλάξει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὶς αὐταπάτες του σχετικὰ μὲ τὴ φυσικὴ πραγματικότητα, δυστυχῶς ὅμως στὴν πορεία της, κάποιες φορὲς ὑποδουλώνεται σὲ ἰδιοτελεῖς ἄνομες σκοπιμότητες καὶ προβάλλει στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες χειρότερες καὶ καταστροφικότερες αὐταπάτες.

Σημειώσεις:

1. Πρόσφατο παράδειγμα: ἡ ἀναγνώριση “μακεδονικῆς γλώσσας”, ἀνύπαρκτης στὸ παρελθόν. Πρόκειται γιὰ πρωτοφανῆ, δημόσια, παγκόσμια πολιτικὴ καὶ “ἐπιστημονικὴ” ἀπάτη σὲ βάρος μιᾶς ἐπιστήμης. Γιατί ἡ ἱστορία εἶναι ἐπιστήμη, ἡ ὁποία ἀντὶ τοῦ πειράματος τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν ἔχει τὴν ἔρευνα τῶν ἱστορικῶν πηγῶν. Οἱ (πραγματικοὶ) μακεδόνες ἀπὸ τῶν π.Χ. αἰώνων μέχρι σήμερα μιλοῦν ἑλληνικά. Ἡ ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας τὸ 2009, 371 ἱστορικῶν, φιλολόγων καὶ ἀρχαιολόγων ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο, γιὰ τὴν ἐπικείμενη τότε ἀπάτη, ἀγνοήθηκε οἰκτρὰ μερικὰ χρόνια ἀργότερα.

2. Στὸ διαδίκτυο : Ἡ ἐπιστολὴ τῶν 371 Καθηγητῶν Πανεπιστημίων πρὸς τὸν Ὀμπάμα.

3. Τὰ ἑκατομμύρια ἀνθρώπων μὲ ἐπιστημονικὲς γνώσεις καὶ πτυχία ἀφ’ ἑνὸς δὲν ἔχουν τὴ δυνατότητα ἐλέγχου τῶν διαφόρων “ἐπιστημονικῶν” αὐθαιρεσιῶν ἀφ’ ἑτέρου εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ διανοηθοῦν τὴν ἀσύλληπτων διαστάσεων ἀπάτη ποὺ ὑφίστανται.

4. Στὸ διαδίκτυο: Udo Ulfkotte, “Ἐξαγορασμένοι δημοσιογράφοι” (ἱστοσελίδα styx.gr).

Tὸ 2014 ὁ Γερμανὸς ἀρχισυντάκτης τῆς FAZ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) ἐκδίδει τὸ βιβλίο του “Ἐξαγορασμένοι δημοσιογράφοι” ἀποκαλύπτοντας τὴν ἐξαγορὰ Γερμανῶν δημοσιογράφων, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ ἴδιος, ἀπὸ μυστικὲς ὑπηρεσίες, γιὰ νὰ γράφουν ὅ,τι αὐτὲς τοὺς ὑπεδείκνυαν. Δυστυχῶς κάτι ἀνάλογο γίνεται γενικότερα στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες. Οἱ ἐπιστημονικὲς κοινότητες δὲν ἀποτελοῦν ἐξαίρεση. Ἡ ἐξαγορὰ συνειδήσεων γίνεται ἐκτεταμένα κυρίως σὲ ἐρευνητικὰ κέντρα καὶ πανεπιστημιακὲς σχολές, ὄχι μόνο μὲ χρηματισμό, ἀλλὰ καὶ μὲ κατάληψη ἐπιστημονικῶν καὶ πανεπιστημιακῶν θέσεων, ἐπιδοτούμενα προγράμματα, μὲ δωρεὲς ποὺ εἶναι δωροδοκίες κ.λπ.

Ὁ Udo Ulfkotte λίγο ἀργότερα, στὶς 13 Ἰανουαρίου 2017 ἀπεβίωσε, σὲ ἡλικία 57 ἐτῶν.

5. Στὸ διαδίκτυο: Iftime Google sites, ὑπάρχει βιβλιογραφία τῶν Ὀάνα Ἰφτίμε (Καθηγήτριας στὸ τμῆμα Μικροβιακῆς Γενετικῆς καὶ Βιοτεχνολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Βουκουρεστίου) καὶ Ἀλεξάνδρου Ἰφτίμε (Ἀνθρωπολόγου, Ἐρευνητῆ Βιολόγου στὸ Ἐθνικὸ Μουσεῖο Φυσικῆς Ἱστορίας τοῦ Βουκουρεστίου). Σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ ἔργα τους, τὸ ὁποῖο πρόκειται νὰ ἐκδοθεῖ στὴν ἀγγλικὴ γλώσσα, κάνουν καταλυτικὴ κριτικὴ ἀναίρεση, βῆμα πρὸς βῆμα, τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης, ἀπὸ βιολογικῆς πλευρᾶς.

6. Ἡ λέξη διευκρινίζεται στὴ συνέχεια, στὸ 4ο παράδειγμα.

7. Παραλείποντας βραχογραφίες καὶ ζωγραφικὴ γιὰ λόγο ποὺ ἀναφέρεται παρακάτω, στὸ 3ο παράδειγμα. 8. Ἱστορία τῆς Ἀνθρωπότητας, Unesco, τόμος Α, Ἐκδοτικὸς Ὀργανισμὸς Χ. ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ- Ν. ΝΙΚΑΣ ΚΑΙ ΣΙΑ Ο.Ε., 1970.

9. Παγκόσμιος Ἱστορία τοῦ Πολιτισμοῦ, W. Durrunt, τόμος Α.

10. Παγκόσμιος Ἱστορία, Ἐλευθερουδάκη, τόμος Α.

11. Παγκόσμιος Ἱστορία τῆς Τέχνης, Ἐκδόσεις Φυτράκη, τόμος Α.

12. Παγκόσμιος Ἐγκυκλοπαίδεια τῆς Τέχνης, Ἐκδόσεις Φυτράκη, τόμος Α, 1964.

13. Στὸν Στρόφυλα Ἄνδρου, ἡ ἀρχαιολογικὴ ἔρευνα, ὑπὸ τὴν διεύθυνση τῆς καταξιωμένης ἀρχαιολόγου κ. Τελεβάντου Χριστίνας, ἔφερε στὸ φῶς ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται τὴν ἀρχαιότερη πόλη τῆς Εὐρώπης. Ὑπάρχει ὀλιγόλεπτο σημαντικὸ βίντεο περὶ τῆς ἀνασκαφῆς, γράφοντας στὴν ἀναζήτηση google τὸ ἐπίθετο τῆς ἀρχαιολόγου καὶ τὸ τοπωνύμιο.

14. Ἔγκυρες ὑποτίθεται ἐκδόσεις (βιβλία, περιοδικά, ἐφημερίδες), κάποιες φορὲς κάνουν ποταπὴ προπαγάνδα. Ἕνα παράδειγμα: ἡ ἐμφάνιση στὸ ἐξώφυλλο τοῦ ἀμερικανικοῦ περιοδικοῦ Time, τὴν δεκαετία τοῦ 90, τοῦ πρώην πρωθυπουργοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου, πίσω ἀπὸ κάγκελλα (προφανῶς φυλακῆς), πρὶν γίνει ἡ δίκη του, ὁ ὁποῖος τελικὰ ἀθῳώθηκε. Προφανῶς αὐτὴ ἡ προπαγανδιστικὴ φωτογραφία προεξοφλοῦσε ἀφ ἑνὸς τὴν ἀνεκδίκαστη κατηγορία σὰν πραγματικότητα καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὴν ὑποτιθέμενη ἀκολουθοῦ­­σα τιμωρία (τοῦ ἐν λόγῳ πρωθυπουργοῦ ἀλλὰ καὶ μιᾶς ὁλόκληρης χώρας, ἀφοῦ συνειρμικὰ ὁ πρωθυπουργὸς συνδέεται μὲ τὴ χώρα του).

15. Τὸ χρονικὸ τῆς Τέχνης, Gombrich Ernst Hans, ἔκδοση Μορφωτικοῦ Ἱδρύματος Ἐθνικῆς Τραπέζης, 1994.

Πηγή orthodoxostypos.gr