H ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ! Η επιστήμη αποδεικνύει ότι τα παιδιά είναι κακά για τη Γη. Η ηθική προτείνει να σταματήσουμε να τα έχουμε. Πρέπει να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι τα παιδιά δεν έχουν περιβαλλοντικές και ηθικές συνέπειες.

ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ!
Μια εκπληκτική και ειλικρινά ανησυχητική άποψη αρχίζει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη τόσο στις

ακαδημαϊκές όσο και στις δημοφιλείς συζητήσεις για την ηθική της κλιματικής αλλαγής. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η απόκτηση παιδιού συμβάλλει σημαντικά στην κλιματική αλλαγή. Η λογική λύση εδώ είναι ότι όλοι στη Γη πρέπει να σκεφτούν να κάνουν λιγότερα παιδιά.
Αν και πολιτιστικά αμφιλεγόμενο, το επιστημονικό μισό αυτής της θέσης είναι αρκετά καλά εδραιωμένο. Πριν από αρκετά χρόνια, οι επιστήμονες έδειξαν ότι το να κάνεις παιδί, ειδικά για τους πλούσιους του κόσμου, είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις για το περιβάλλον. Αυτά τα δεδομένα ανακυκλώθηκαν το περασμένο καλοκαίρι σε ένα έγγραφο που δείχνει ότι καμία από τις δραστηριότητες που είναι πιο πιθανό να μειώσουν τα αποτυπώματα άνθρακα των ατόμων δεν συζητούνται ευρέως.

Η δεύτερη, ηθική πτυχή της άποψης – ότι ίσως θα έπρεπε να έχουμε λιγότερα παιδιά – λαμβάνεται επίσης σοβαρά υπόψη σε πολλούς κύκλους. Πράγματι, έχω γράψει ευρέως για το θέμα ο ίδιος.

Αλλά εκτός από τα επιστημονικά στοιχεία και την ηθική θεωρία, αυτό είναι ένα περίπλοκο ερώτημα με πολλούς αντιπάλους. Στη συνέχεια, θα αναφερθώ σε ορισμένες από τις προκλήσεις αυτής της ιδέας. Επειδή, ενώ αναγνωρίζω ότι αυτή είναι μια άβολη συζήτηση, πιστεύω ότι η σοβαρότητα της κλιματικής αλλαγής δικαιολογεί τις άβολες συζητήσεις. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι η απόφαση να κάνουμε παιδιά δεν έχει περιβαλλοντικές και ηθικές συνέπειες.

Το επιχείρημα ότι η ύπαρξη ενός παιδιού προσθέτει στο αποτύπωμα άνθρακα του καθενός εξαρτάται από την άποψη ότι ο καθένας από εμάς έχει ένα προσωπικό βιβλίο άνθρακα για το οποίο είμαστε υπεύθυνοι. Επιπλέον, ένα μέρος των εκπομπών ενός απογόνου υπολογίζεται στο βιβλίο των γονέων.

Οι περισσότεροι περιβαλλοντολόγοι αποδέχονται αυτού του είδους την άποψη του καθολικού όσον αφορά την ανακύκλωση, την οδήγηση και τις πτήσεις, αλλά η υποστήριξη αρχίζει να μειώνεται όταν εφαρμόζεται στον οικογενειακό προγραμματισμό. Η αντίθεση χαρακτηρίζεται από τον συγγραφέα του Vox, Ντέιβιντ Ρόμπερτς , ο οποίος υποστηρίζει ότι «ένα τέτοιο λογιστικό σχήμα είναι εντελώς ανέφικτο» επειδή φαίνεται να συνεπάγεται ότι ποτέ κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τις εκπομπές του. Επειδή «δεν θέλουμε να μετράμε διπλά», όπως λέει ο Roberts, αυτό σημαίνει ότι οι γονείς είναι πραγματικά υπεύθυνοι μόνο για τις εκπομπές των παιδιών τους.

Το ελάττωμα αυτής της ένστασης είναι η εύλογη προειδοποίηση: «δεν θέλουμε να μετράμε διπλά». Γιατί γιατί δεν θέλουμε να μετρήσουμε διπλά; Εάν η ηθική ευθύνη αθροιζόταν μαθηματικά, τότε η διπλή καταμέτρηση θα ήταν σοβαρό πρόβλημα. Αλλά νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρέπει να δεχθούμε ένα μαθηματικό μοντέλο ευθύνης.

Σκεφτείτε μια διαφορετική περίπτωση: Εάν απελευθερώσω έναν δολοφόνο από τη φυλακή, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι σκοπεύει να σκοτώσει αθώους ανθρώπους, τότε φέρω κάποια ευθύνη για αυτούς τους θανάτους — παρόλο που ο δολοφόνος είναι επίσης πλήρως υπεύθυνος. Το ότι τον απελευθέρωσα δεν τον κάνει λιγότερο υπεύθυνο (το έκανε!). Αλλά το να το κάνει δεν αφαιρεί ούτε την ευθύνη μου.

Κάτι παρόμοιο ισχύει, νομίζω, όσον αφορά την απόκτηση παιδιών: Μόλις η κόρη μου γίνει αυτόνομος πράκτορας, θα είναι υπεύθυνη για τις εκπομπές της. Αλλά αυτό δεν αναιρεί την ευθύνη μου. Η ηθική ευθύνη απλά δεν είναι μαθηματική.

Εάν αγοράσετε αυτήν την άποψη της ευθύνης, μπορεί τελικά να παραδεχτείτε ότι το να έχεις πολλά παιδιά είναι λάθος, ή τουλάχιστον ηθικά ύποπτο , για τυπικούς περιβαλλοντικούς λόγους: Το να έχεις ένα παιδί επιβάλλει υψηλές εκπομπές στον κόσμο, ενώ οι γονείς έχουν το όφελος. Έτσι, όπως συμβαίνει με κάθε πολυτέλεια υψηλού κόστους, θα πρέπει να περιορίσουμε την τέρψη μας.

ΠΕΙΡΑΜΑ ΣΚΕΨΗΣ

Η επιστήμη αποδεικνύει ότι τα παιδιά είναι κακά για τη Γη. Η ηθική προτείνει να σταματήσουμε να τα έχουμε.

Πρέπει να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι τα παιδιά δεν έχουν περιβαλλοντικές και ηθικές συνέπειες.

Του Τράβις Ρίντερ

Μια εκπληκτική και ειλικρινά ανησυχητική άποψη αρχίζει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη τόσο στις ακαδημαϊκές όσο και στις δημοφιλείς συζητήσεις για την ηθική της κλιματικής αλλαγής. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η απόκτηση παιδιού συμβάλλει σημαντικά στην κλιματική αλλαγή. Η λογική λύση εδώ είναι ότι όλοι στη Γη πρέπει να σκεφτούν να κάνουν λιγότερα παιδιά.

Αν και πολιτιστικά αμφιλεγόμενο, το επιστημονικό μισό αυτής της θέσης είναι αρκετά καλά εδραιωμένο. Πριν από αρκετά χρόνια, οι επιστήμονες έδειξαν ότι το να κάνεις παιδί, ειδικά για τους πλούσιους του κόσμου, είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις για το περιβάλλον. Αυτά τα δεδομένα ανακυκλώθηκαν το περασμένο καλοκαίρι σε ένα έγγραφο που δείχνει ότι καμία από τις δραστηριότητες που είναι πιο πιθανό να μειώσουν τα αποτυπώματα άνθρακα των ατόμων δεν συζητούνται ευρέως.

Η δεύτερη, ηθική πτυχή της άποψης – ότι ίσως θα έπρεπε να έχουμε λιγότερα παιδιά – λαμβάνεται επίσης σοβαρά υπόψη σε πολλούς κύκλους. Πράγματι, έχω γράψει ευρέως για το θέμα ο ίδιος.

Αλλά εκτός από τα επιστημονικά στοιχεία και την ηθική θεωρία, αυτό είναι ένα περίπλοκο ερώτημα με πολλούς αντιπάλους. Στη συνέχεια, θα αναφερθώ σε ορισμένες από τις προκλήσεις αυτής της ιδέας. Επειδή, ενώ αναγνωρίζω ότι αυτή είναι μια άβολη συζήτηση, πιστεύω ότι η σοβαρότητα της κλιματικής αλλαγής δικαιολογεί τις άβολες συζητήσεις. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι η απόφαση να κάνουμε παιδιά δεν έχει περιβαλλοντικές και ηθικές συνέπειες.

Το επιχείρημα ότι η ύπαρξη ενός παιδιού προσθέτει στο αποτύπωμα άνθρακα του καθενός εξαρτάται από την άποψη ότι ο καθένας από εμάς έχει ένα προσωπικό βιβλίο άνθρακα για το οποίο είμαστε υπεύθυνοι. Επιπλέον, ένα μέρος των εκπομπών ενός απογόνου υπολογίζεται στο βιβλίο των γονέων.

Οι περισσότεροι περιβαλλοντολόγοι αποδέχονται αυτού του είδους την άποψη του καθολικού όσον αφορά την ανακύκλωση, την οδήγηση και τις πτήσεις, αλλά η υποστήριξη αρχίζει να μειώνεται όταν εφαρμόζεται στον οικογενειακό προγραμματισμό. Η αντίθεση χαρακτηρίζεται από τον συγγραφέα του Vox, Ντέιβιντ Ρόμπερτς , ο οποίος υποστηρίζει ότι «ένα τέτοιο λογιστικό σχήμα είναι εντελώς ανέφικτο» επειδή φαίνεται να συνεπάγεται ότι ποτέ κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τις εκπομπές του. Επειδή «δεν θέλουμε να μετράμε διπλά», όπως λέει ο Roberts, αυτό σημαίνει ότι οι γονείς είναι πραγματικά υπεύθυνοι μόνο για τις εκπομπές των παιδιών τους.

Το ελάττωμα αυτής της ένστασης είναι η εύλογη προειδοποίηση: «δεν θέλουμε να μετράμε διπλά». Γιατί γιατί δεν θέλουμε να μετρήσουμε διπλά; Εάν η ηθική ευθύνη αθροιζόταν μαθηματικά, τότε η διπλή καταμέτρηση θα ήταν σοβαρό πρόβλημα. Αλλά νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρέπει να δεχθούμε ένα μαθηματικό μοντέλο ευθύνης.

Συνιστάται

ΓΝΩΜΗ

Το «Alice, Darling» δεν είναι το μέσο θρίλερ σου

ΓΝΩΜΗ

Ο νέος μου συνάδελφος Τζορτζ Σάντος είναι ψεύτης, ντροπή — και κίνδυνος για τη δημοκρατία

Σκεφτείτε μια διαφορετική περίπτωση: Εάν απελευθερώσω έναν δολοφόνο από τη φυλακή, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι σκοπεύει να σκοτώσει αθώους ανθρώπους, τότε φέρω κάποια ευθύνη για αυτούς τους θανάτους — παρόλο που ο δολοφόνος είναι επίσης πλήρως υπεύθυνος. Το ότι τον απελευθέρωσα δεν τον κάνει λιγότερο υπεύθυνο (το έκανε!). Αλλά το να το κάνει δεν αφαιρεί ούτε την ευθύνη μου.

Κάτι παρόμοιο ισχύει, νομίζω, όσον αφορά την απόκτηση παιδιών: Μόλις η κόρη μου γίνει αυτόνομος πράκτορας, θα είναι υπεύθυνη για τις εκπομπές της. Αλλά αυτό δεν αναιρεί την ευθύνη μου. Η ηθική ευθύνη απλά δεν είναι μαθηματική.

Εάν αγοράσετε αυτήν την άποψη της ευθύνης, μπορεί τελικά να παραδεχτείτε ότι το να έχεις πολλά παιδιά είναι λάθος, ή τουλάχιστον ηθικά ύποπτο , για τυπικούς περιβαλλοντικούς λόγους: Το να έχεις ένα παιδί επιβάλλει υψηλές εκπομπές στον κόσμο, ενώ οι γονείς έχουν το όφελος. Έτσι, όπως συμβαίνει με κάθε πολυτέλεια υψηλού κόστους, θα πρέπει να περιορίσουμε την τέρψη μας.

Το να έχεις πολλά παιδιά είναι λάθος, ή τουλάχιστον ηθικά ύποπτο, για τυπικούς περιβαλλοντικούς λόγους.

Η αντίκρουση σε αυτό το επιχείρημα είναι ότι οι μεμονωμένες ενέργειες απλώς δεν κάνουν σημαντική διαφορά και ότι η θεσμική δράση είναι ο τρόπος με τον οποίο έχετε πραγματικά αντίκτυπο . Κάντε ό,τι μπορείτε για να ελαχιστοποιήσετε τις εκπομπές σας και η « γη δεν θα δώσει δεκάρα ».

Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί είναι αληθινοί. Οι περισσότερες μεμονωμένες ενέργειες δεν θα έχουν σημασία στο πλαίσιο του προϋπολογισμού ενός τρισεκατομμυρίου τόνων ανθρωπογενούς άνθρακα όλων των εποχών . Και πράγματι, η πολιτική και η συλλογική δράση είναι σημαντικές για τον σοβαρό μετριασμό των βλαβών της κλιματικής αλλαγής.

Αλλά αυτό σημαίνει ότι οι ατομικές μου ενέργειες είναι ηθικά επιτρεπτές; Νομίζω ότι η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι.

Εάν η ηθική εφαρμοζόταν μόνο σε ουσιαστική αλλαγή, τότε η ηθική σπάνια θα συνιστούσε ενέργειες συμβολικής ακεραιότητας ή περιφρόνησης. Δεν θα επαινούσαμε, για παράδειγμα, την ακτιβίστρια που υπερασπίζεται αυτό που πιστεύει μέχρι να αποδειχθούν ότι η τακτική της λειτουργεί. Και εκείνοι που θυσιάζουν τα δικά τους συμφέροντα για να συνεισφέρουν ελάχιστα ποσά χρόνου, χρήματος ή εργασίας για την ανακούφιση της παγκόσμιας πείνας ή φτώχειας θα μοιάζουν με κορόιδα παρά με άγιοι.

Δεν νομίζω ότι αυτές οι κρίσεις ταιριάζουν με τις ηθικές μας ευαισθησίες. Στο συλλογισμό, πολλοί από εμάς πιστεύουμε ότι είναι λάθος να συνεισφέρουμε σε τεράστιες, συστηματικές βλάβες, ακόμη κι αν κάθε μεμονωμένη συνεισφορά δεν είναι αιτιολογικά σημαντική. Αυτό εξηγεί γιατί πολλοί από εμάς πιστεύουμε ότι είστε υποχρεωμένοι να κάνετε πράγματα όπως η ανακύκλωση, ειδικά όταν είναι εύκολο. Η ανακύκλωσή σας δεν έχει μεγάλη σημασία για το περιβάλλον – η γη δεν κάνει δεκάρα – αλλά θα πρέπει να το κάνετε ούτως ή άλλως.

Η σύγχυση γύρω από αυτό το είδος ηθικού ισχυρισμού είναι κατανοητή. Η ηθική μας ψυχολογία δεν έχει ακόμη εξελιχθεί για να λύσει τα προβλήματα του σήμερα . Η ανθρωπότητα μεγάλωσε σε σχετικά μικρές ομάδες. Κανόνες όπως «μην βλάπτεις τους άλλους» ή «μην κλέβεις και εξαπατάς» είναι εύκολο να κατανοηθούν σε έναν κόσμο με σε μεγάλο βαθμό ατομικές αλληλεπιδράσεις.

Αυτός δεν είναι πλέον ο κόσμος μας, όμως, και η ηθική μας αίσθηση εξελίσσεται για να αντανακλά αυτή τη διαφορά. Οι ηθικές αποφάσεις δεν αφορούν πλέον τα μαθηματικά. Το να είσαι μέρος της λύσης έχει σημασία.

Η σημασία αυτού του επιχειρήματος για το μέγεθος της οικογένειας είναι προφανής. Αν το να έχεις ένα παιδί λιγότερο μειώνει τη συμβολή κάποιου στις βλάβες της κλιματικής αλλαγής, η επιλογή του μεγέθους της οικογένειας γίνεται ηθικά σημαντική.

Σίγουρα δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να ντροπιάζουμε τους γονείς ή ακόμα και ότι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε έναν συγκεκριμένο αριθμό παιδιών. Όπως έχω πει και αλλού , δεν νομίζω ότι υπάρχει μια καθαρή απάντηση στα απαιτητικά ερωτήματα της αναπαραγωγικής ηθικής. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε ξεφύγει από την ηθική. Καθώς αντιμετωπίζουμε την πολύ πραγματική προοπτική της καταστροφικής κλιματικής αλλαγής, οι δύσκολες —ακόμα και άβολες— συζητήσεις είναι σημαντικές. Ναι, θα πρέπει να συζητήσουμε την ηθική της δημιουργίας μωρών με προσοχή και σεβασμό. αλλά πρέπει να το συζητήσουμε.

Ο Travis Rieder, Ph.D, είναι Βοηθός Διευθυντής για τις Εκπαιδευτικές Πρωτοβουλίες, Διευθυντής του μεταπτυχιακού προγράμματος Βιοηθικής και Ερευνητής στο Ινστιτούτο Βιοηθικής Μπέρμαν.

oparlapipas.gr