Διαφημίσεις
Ο ιός HIV οδηγεί σε σύνδρομο επίκτητης ανοσοανεπάρκειας (AIDS) λόγω μείωσης (έως εξάντλησης) των CD4+ T κυττάρων του ανοσοποιητικού. Ο HIV μολύνει CD4+ T λεμφοκύτταρα κυρίως, με αποτέλεσμα την καταστροφή τους (λύση, πυρόπτωση, απόπτωση, φόνευση από CD8 T κύτταρα) και την αδυναμία παραγωγής τους.
Χωρίς αυτά, ο οργανισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει λοιμώξεις, ή να φονεύσει καρκινικά κύτταρα.
–
Η είσοδος του HIV στα κύτταρα ξενιστές (μόλυνση) γίνεται με τη συνδρομή δύο εκ των πρωτεϊνών του (τις gp120 και gp41). Η gp120 συνδέεται με τον υποδοχέα CD4 των CD4+ T λεμφοκυττάρων. Επιπλέον, η
πρωτεΐνη gp120 του HIV-1 συνδέεται με, και ενεργοποιεί τον υποδοχέα LFA-1 των CD4+ T κυττάρων. Η ενεργοποίηση αυτή ενισχύει τη μολυσματικότητα του HIV-1.
–
Ποσοστό έως 83% περίπου των ασθενών με COVID-19 (στέλεχος Wuhan) εμφάνιζε λεμφοπενία (δηλ πτώση του αριθμού των λεμφοκυττάρων) κατά την εισαγωγή στο νοσοκομείο.
–
Ο SARS-CoV-2 μολύνει T λεμφοκύτταρα, και κυρίως CD4+ T κύτταρα, ασθενών με COVID-19 (ex vivo ανάλυση – επαλήθευση in vitro).
Η μόλυνση οδηγεί τα T λεμφοκύτταρα σε απόπτωση (κυτταρικό θάνατο). Σύγκριση με υγιείς έδειξε δέκα φορές μεγαλύτερη συχνότητα απόπτωσης (ex vivo ανάλυση – επαλήθευση in vitro).
Ο υποδοχέας LFA-1 εκφράζεται ευρέως στα λεμφοκύτταρα (καθώς και σε άλλα λευκά αιμοσφαίρια), σε αντίθεση με τον ACE2, τον κύριο στόχο του SARS-CoV-2, που εκφράζεται ελάχιστα.
Η μόλυνση των CD4+ T λεμφοκυττάρων από τον SARS-CoV-2 γίνεται ανεξάρτητα από τον υποδοχέα ACE2.
Ο κύριος υποδοχέας, μέσω του οποίου, ο SARS-CoV-2 μολύνει τα T λεμφοκυττάρα, φαίνεται ότι είναι ο LFA-1.
–
Η πρωτεΐνη ακίδα εμφανίζει ομολογία, δηλ ομοιότητα, με την πρωτεΐνη gp120 του HIV-1.
Άλλη μελέτη εντοπίζει τέσσερα ένθετα στην πρωτεΐνη ακίδα, που παρουσιάζουν ομοιότητα με πρωτεΐνες του HIV-1. Τρία με την gp120 (τα δύο πανομοιότυπα) και ένα με την Gag.
Είναι μοναδικά στον SARS-CoV-2, δηλ δεν απαντώνται σε άλλον κορονοϊό, αλλά και σε κανέναν άλλον ιό, εκτός του HIV-1, απ’ όσους προσβάλλουν τον άνθρωπο.
Τα τμήματα αυτά βρίσκονται χωριστά το ένα από το άλλο στην αρχική αλληλουχία της πρωτεΐνης ακίδα (2D, unfolded). Στην τρισδιάστατη δομή της ωστόσο έρχονται σε επαφή τα πρώτα τρία (gp120), και όλα βρίσκονται στην περιοχή πρόσδεσης της πρωτεΐνης στον κυτταρικό υποδοχέα.
Αυτά τα χαρακτηριστικά της πρωτεΐνης ακίδα είναι απίθανο να συγκεντρώθηκαν τυχαία στη φύση, κατά τους συγγραφείς.
–
Η πρωτεΐνη ακίδα αποτελεί το αντιγόνο των εμβολίων έναντι της COVID-19.
Μετά από τον εμβολιασμό παρατηρείται παροδική λεμφοπενία, ή ουδετεροπενία, σύμφωνα με κλινικές δοκιμές εμβολίων.
–
Η πρωτεΐνη ακίδα παραμένει επί μακρόν στον οργανισμό μετά απ’ τον εμβολιασμό.
Το mRNA παραμένει για τουλάχιστον δύο μήνες σε μασχαλιαίους λεμφαδένες. Εκεί ανιχνεύεται και η παραγόμενη πρωτεΐνη ακίδα (συγχρόνως).
Ελεύθερη κυκλοφορεί για ένα μήνα μετά από κάθε δόση (1η, 2η), περίπου.
Σε εξωσώματα κυκλοφορεί τουλάχιστον για τέσσερις μήνες μετά τον εμβολιασμό.
Εξωσώματα μπορεί να περιέχονται στον εκπνεόμενο αέρα. Αν αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του εμβολιασμού με τα εν λόγω εμβόλια, τότε οι εμβολιασμένοι διασπείρουν την πρωτεΐνη ακίδα, ή ίσως και το εμβολιακό mRNA, με την αναπνοή τους, στον περιβάλλοντα χώρο.
Η πρωτεΐνη ακίδα εντοπίζεται, μετά από λοίμωξη, σε μονοκύτταρα (είδος λευκών αιμοσφαιρίων) επί 15 μήνες τουλάχιστον.
–
Οι ιοί SARS-CoV-2 και HIV δεσμεύουν τον ίδιο υποδοχέα (LFA-1). Η πρωτεΐνη ακίδα (SARS-CoV-2) και οι πρωτεΐνες gp120 και Gag (HIV-1) είναι ομόλογες. Λοίμωξη από SARS-CoV-2 και HIV οδηγεί σε απόπτωση – κυτταρικό θάνατο CD4+ T κυττάρων. Το AIDS οφείλεται στην έλλειψη αυτών των κυττάρων.
Λεμφοπενία καταγράφεται επί λοίμωξης και επί εμβολιασμού.
—-
Αλλαγή συμπεριφοράς.
Η πρωτεΐνη ακίδα προκαλεί μεταβολές στη συμπεριφορά in vivo. Συγκεκριμένα οδηγεί σε αγχώδη συμπεριφορά, καθώς και σε γνωστικό (ή γνωσιακό) έλλειμμα (cognitive deficit).
Η πρωτεΐνη ακίδα προκαλεί έμμεσα in vitro θάνατο νευρώνων (κυττάρων του εγκεφάλου) στον ιππόκαμπο (περιοχή
του εγκεφάλου, που σχετίζεται με την κοινωνική συμπεριφορά).
Παρεμπιπτόντως, ανάλογη δράση ασκεί και ο HIV, με συμμετοχή της πρωτεΐνης gp120.
Το γνωστικό έλλειμμα είναι δυνατόν να περιλαμβάνει διάφορες διαταραχές, πχ αλλαγές της συμπεριφοράς, ή διάθεσης, διαταραχές μνήμης, δυσκολίες μάθησης και προσοχής, σύγχυση και ταραχή κ.ά.
–
Σε ασθενείς με COVID-19 παρατηρούνται νευρολογικές ή ψυχιατρικές διαταραχές, οι οποίες κυμαίνονται (από κεφαλαλγία έως γνωστικές διαταραχές, ή μεταβολές της διάθεσης, κατάθλιψη και άγχος).
—-
Ρινικά (εισπνεόμενα) εμβόλια.
Τα ρινικά (nasal spray) εμβόλια κατά της COVID-19 εμφανίζουν πλεονεκτήματα σε σχέση με τα αντίστοιχα ενδομυϊκά, όπως το ότι προκαλούν παραγωγή εκκριτικών SIgA αντισωμάτων στον βλεννογόνο του αναπνευστικού συστήματος.
Κατά τον εμβολιασμό η πρωτεΐνη ακίδα (αντιγόνο) εισπνέεται, οπότε έρχεται σε άμεση επαφή με τους πνεύμονες (με τις κυψελίδες και τους βρόγχους).
Η πρωτεΐνη ακίδα προκαλεί συνένωση κυττάρων, όπως των πνευμονοκυττάρων στις πνευμονικές κυψελίδες, οδηγώντας στον σχηματισμό συγκυτίων.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της σοβαρής νόσησης από COVID-19 είναι η παρουσία άφθονων συγκυτίων (συνένωση 2 ως 20 πνευμονοκυττάρων) στους πνεύμονες.
Επίσης η πρωτεΐνη ακίδα καταπιέζει τον υποδοχέα ACE2 (ex vivo) σε κύτταρα του αναπνευστικού (σε πειραματόζωα). Αυτό συνεπάγεται αύξηση της αγγειοτενσίνης II, που μπορεί να οδηγήσει σε πνευμονικό οίδημα. Ακόμη, καταπιέζει ιντερφερόνες τύπου Ι (διαταραχή έμφυτης ανοσίας) σε αυτά τα κύτταρα (βρόγχων – κυψελίδων).
—-
Διάφορα.
Μετά τον εμβολιασμό κατά της COVID-19 αναφέρονται:
Οξεία ηωσινοφιλική πνευμονία.
Σαρκοείδωση (πνεύμονες).
Οξεία ψύχωση.
Ραβδομυόλυση (και με μοιραία κατάληξη).
Σύνδρομο διαφυγής τριχοειδών αγγείων.
Γαγγραινώδες πυόδερμα.
Έλκη γεννητικών οργάνων σε κορίτσια έως και 5 ετών.
Τοξική επιδερμική νεκρόλυση.
Γαστροπάρεση (στομαχική παράλυση).
Παράλυση κάτω άκρου.
Λεμφαδενοπάθεια (όπως ιστιοκυτταρική νεκρωτική λεμφαδενίτιδα).
Αποπληξία υπόφυσης.
Εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση σε έφηβο 14 ετών. Θρόμβωση πνευμονικών αρτηριών (πνευμονική εμβολή), κάτω κοίλης φλέβας, πυέλου, κάτω άκρου.
Καταστολή του μυελού των οστών και πανκυτταροπενία (πτώση αιμοπεταλίων, λευκών και ερυθρών αιμοσφαιρίων).
(η πρωτεΐνη ακίδα ίσως προκαλεί βλάβη στα αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα του μυελού των οστών.
Σύνδρομο ραγισμένης καρδιάς (σύνδρομο
Takotsubo).
Σύνδρομο Kounis (απειλητική για τη ζωή θρόμβωση στεντ στεφανιαίων αγγείων).
Συμπιεστική περικαρδίτιδα, με κατάληξη δεξιά καρδιακή ανεπάρκεια.
Καρδιοαναπνευστική ανακοπή.
Κεραυνοβόλος (fulminant) μυοκαρδίτιδα (οδηγεί σε οξεία καρδιακή ανεπάρκεια).
Καρδιακές αρρυθμίες.
Ελάχιστη μεταβολική νόσος (νεφρωσικό σύνδρομο) MCD.
Παράλυση πολλαπλών εγκεφαλικών νεύρων.
Οξεία (παν)κολίτιδα, οφειλόμενη στον εμβολιασμό.
Θυρεοειδίτιδα.
Εγκεφαλίτιδα (οφειλόμενη σε ιό του απλού έρπητα HSV).
Μελέτη 10 περιστατικών μυοκαρδίτιδας: οι 3 ήταν γυναίκες, εκ των οποίων, οι 2 λάμβαναν, ως αγωγή, τεστοστερόνη (δηλ αγωγή με αναβολικά, που αυξάνουν την πρωτεϊνοσύνθεση, άρα, πιθανώς, και την παραγωγή της πρωτεΐνης ακίδα).
Εμβοές (12.247 περιστατικά ως την 14η Σεπ 2021 στο VAERS)
Οφθαλμικές παθήσεις (πχ αποκόλληση αμφιβληστροειδούς άμφω) – διαταραχές της όρασης.
Φαρμακευτική ηπατοτοξικότητα (DILI), αποδιδόμενη στο εμβόλιο.
Οξεία χολοστατική ηπατίτιδα.
Μεταμόσχευση ήπατος (λόγω οξείας ηπατικής ανεπάρκειας αποδιδομένης στον εμβολιασμό).
Ηπατοτοξικότητα σε έφηβη (14 ετών): παρεπέμφθη σε κέντρο μεταμοσχεύσεων.
–
Ηπατική βλάβη.
Έκθεση βιοκατανομής της Pfizer δείχνει κατανομή του mRNA σε διάφορα όργανα, με μεγαλύτερη συγκέντρωση στο ήπαρ.
Η έκθεση της Moderna αναφέρει επίσης εμφανή κατανομή του στο ήπαρ (σελ 47).
Τα κύτταρα, που παράγουν την πρωτεΐνη ακίδα (πχ κύτταρα του ήπατος), γίνονται στόχος του ανοσοποιητικού συστήματος.
Πχ αναγνωρίζονται και καταστρέφονται in vitro από τα κύτταρα φυσικούς φονείς (NK cells) του ανοσοποιητικού (δράση, η οποία είναι πιο έντονη στον εμβολιασμό, από ότι στη νόσηση).
Η ηπατίτιδα μετά τον εμβολιασμό μπορεί να οφείλεται και σε κυτταροτοξικά CD8+ Τ λεμφοκύτταρα εξειδικευμένα κατά της πρωτεΐνης ακίδα, τα οποία διηθούν το ήπαρ και προκαλούν φλεγμονή (τυπικά η αυτοάνοση ηπατίτιδα δε χαρακτηρίζεται από διήθηση φονικών CD8+ T κυττάρων).
Τα κύτταρα αυτά ίσως στρέφονται κατά κυττάρων, που παράγουν την πρωτεΐνη ακίδα, ή έναντι κυττάρων με πρωτεΐνες, όμοιες με την πρωτεΐνη ακίδα.
Η πρωτεΐνη ακίδα εμφανίζει ομοιότητα με ανθρώπινες πρωτεΐνες. Αντισώματα εναντίον της αντιδρούν και μ’ αυτές, πχ την F-actin (αυτοάνοση ηπατίτιδα). Έχει αναλυθεί σε προηγούμενη ανάρτηση για τα αυτοάνοσα νοσήματα.
Τα εξωσώματα, που κυκλοφορούν μετά τον εμβολιασμό, πιθανώς συμμετέχουν στην ανάπτυξη ηπατικών βλαβών, ή και καρκίνου του ήπατος (παρ. 11), όπως
στεάτωση, στεατοηπατίτιδα και ίνωση.
–
Σε εμβολιαστικό κέντρο έσπασε φιαλίδιο εμβολίου Sinovac (περιεκτικότητας μίας δόσης). Οι παρευρισκόμενοι υγειονομικοί (20) εξετέθησαν στις αναθυμιάσεις. Οι 15 εμφάνισαν διαβρώσεις στους οφθαλμούς εντός 10 ωρών (±7 ώρες) από το συμβάν.
Απ’ αυτούς οι 2 προσήλθαν στον χώρο 1-2 ώρες μετά το συμβάν, ενώ 4 παρουσίασαν και δερματικό εξάνθημα.
–
Εικόνες:
Αναφορά ανεπιθύμητων ενεργειών κατά το έτος 2021 στο VAERS/ΗΠΑ μετά τους εμβολιασμούς: Σε ποσοστά άνω του 92% εμφανίζονται μετά τα εμβόλια COVID-19
(επί του συνόλου των αναφορών για όλα τα εμβόλια),
όπως έμφραγμα, αρρυθμίες, ανακοπή και καρδιακή ανεπάρκεια, ή είδη θρόμβωσης και πνευμονική εμβολή (βλ προηγούμενη ανάρτηση: καρδιαγγειακά νοσήματα),
όπως γνωστικές διαταραχές, Πάρκινσον, Αλτσχάιμερ (βλ. προηγούμενη ανάρτηση: νευροεκφυλιστικά νοσήματα),
όπως λευχαιμία, λέμφωμα και διάφορες κακοήθειες (βλ. προηγούμενη ανάρτηση: καρκινογένεση),
όπως ηπατικές παθήσεις (οξεία ηπατική ανεπάρκεια, μεταμόσχευση ήπατος, αιμαγγείωμα, κίρρωση, απόστημα, κύστη, διαταραχή ηπατικής λειτουργίας κλπ),
όπως διαταραχές σχετικές, πιθανώς, με παθήσεις νεύρων (δυσφαγία, δυσφωνία, δύσπνοια, βραδυκαρδία, συγκοπή, κώφωση, ίλιγγος, παράλυση προσώπου – Bell κλπ).
—-
Ο εμβολιασμός φαίνεται ότι δεν παρέχει προστασία από Long – COVID εκδηλώσεις ή επακόλουθες της COVID-19 διαταραχές (σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2, νεφρική νόσος κ.ά) σε περίπτωση λοίμωξης μετά τον εμβολιασμό (breakthrough).
–
Μετά τον εμβολιασμό το ανοσοποιητικό εμφανίζει μειωμένη απόκριση έναντι της πρωτεΐνης N του SARS-CoV-2, σε σχέση με την απόκριση των μη εμβολιασμένων (φυσική ανοσία):
13,6 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα για τους μη εμβολιασμένους να αναπτύξουν αντισώματα έναντι της πρωτεΐνης N, σε σχέση με τους εμβολιασμένους, για ίδιο ιικό φορτίο – κλινικές δοκιμές Moderna.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΕΙΤΕ, μπλέξαμε με σαταναδες