Του Michael Every of Rabobank
The Terrible Twenties
Δεν καλύπτω τα χθεσινά κακά δεδομένα των ΗΠΑ: αν θέλετε να μετρήσετε πολύ μικρά φασόλια, προχωρήστε. Μεγαλύτερη από αυτό, η First Republic Bank κατρακύλησε ξανά, γεγονός που
οδήγησε επίσης σε μείωση του κινδύνου αγοράς. Για κάποιους, αυτό σημαίνει ότι ένας άξονας της Fed πλησιάζει. Για άλλους, περισσότερες αυξήσεις επιτοκίων συν ακρωνύμια, και η Fed αναλαμβάνει περισσότερο τον έλεγχο των τραπεζικών και των σκιωδών τραπεζικών εργασιών. Ωστόσο, ακόμη κι αυτό δεν είναι το πραγματικό Beanstalk: εκεί, οι γίγαντες μιλούν για το τρίψιμο των κόκκαλων ενός Άγγλου για ψωμί.
Σχετικά με το ανώτατο όριο του χρέους των ΗΠΑ, η υπουργός Οικονομικών Γέλεν είπε ότι θα προκληθεί «οικονομική καταστροφή» εάν συμβεί χρεοκοπία των ΗΠΑ . Ορισμένα εξωτερικά μοντέλα δείχνουν ότι η ανεργία θα μπορούσε να ξεπεράσει τα υψηλά του 2008, το ΑΕΠ να μειωθεί κατά 10% και ο πληθωρισμός να επιστρέψει σε πάνω από 10%. Ωστόσο, η πολύ, πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα είναι ότι όλοι το γνωρίζουν αυτό, και μετά από πολύ φασαρία, αρκετοί Ρεπουμπλικάνοι υποστηρίζουν ένα μέτρο των Δημοκρατικών για να ρίξουν το κουτάκι στο δρόμο.
Αυτό δεν είναι αλήθεια όσον αφορά την παγκόσμια εικόνα, ωστόσο , κάτι που θα πρέπει να σας ανησυχήσει πολύ περισσότερο ως αποτέλεσμα. Στο «Thin Ice» του 2016, τόνισα πώς η νεοφιλελεύθερη παγκόσμια τάξη πραγμάτων κατέρρευσε δύο φορές, το 1914 και το 1939. Αυτό το πλαίσιο παραμένει κρίσιμο για να χαρακτηριστεί η μεγάλη εικόνα της αγοράς σήμερα. Εν ολίγοις, υπάρχουν ανησυχητικοί παραλληλισμοί μεταξύ των δύο τελευταίων επεισοδίων και του 2023.
Το 1914, η κατάρρευση οδήγησε στην αμφισβήτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας της Βρετανίας από τη Γερμανία. Σήμερα, ο εκδότης των Financial Times, Martin Wolf, αναφέρει ότι οι σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας « έχουν εισέλθει σε μια τρομακτική νέα εποχή » που θα καθορίσει τη μοίρα της ανθρωπότητας στον 21ο αιώνα και « αν θα υπάρξει ειρήνη, ευημερία και προστασία του πλανητικού περιβάλλοντος ή αντίθετα .» Λέει ότι ένας προτεινόμενος «διαχειριζόμενος ανταγωνισμός» είναι απίθανο να λειτουργήσει –συμφωνώ– και καταλήγει: «Λίγοι ηγέτες στην ιστορία έχουν υποστεί βαρύτερο ηθικό βάρος από εκείνους του σήμερα». Μπορείτε να προσπαθήσετε να αγνοήσετε αυτά τα τύμπανα, αλλά χτυπιούνται για κάποιο λόγο.
Το 1939, η κατάρρευση οφειλόταν στο ότι η Ευρώπη απέτυχε να αντιμετωπίσει τα χρέη της μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είτε μέσω του πληθωρισμού, είτε της χρεοκοπίας ή φορολόγησης του κεφαλαίου ή της εργασίας, που οδήγησε στο 1929, τη δεκαετία του 1930 και τον Χίτλερ. Χθες, με το χρέος να εκτινάσσεται στα ύψη και τα συνδικάτα σε απεργία, ο επικεφαλής οικονομολόγος της BOE Pill δήλωσε ότι οι Βρετανοί «πρέπει να αποδεχτούν» ότι είναι φτωχότεροι λόγω του αυξανόμενου πληθωρισμού αντί να απαιτούν αυξήσεις μισθών . Ωστόσο, γιατί η σύγκρουση για τον πληθωρισμό πρέπει να κερδίζεται από το κεφάλαιο; Οι κλήσεις για τα κέρδη των βασικών καταναλωτικών εταιρειών τροφίμων μόλις δήλωσαν ότι αύξησαν τις τιμές κατά διψήφιο αριθμό ή/και θα το κάνουν ξανά, και δεν έχουν υποστεί καμία έκπτωση στα αποτελέσματα παρά την αύξηση των τιμών των βασικών προϊόντων.
Όταν κάποιοι ανυπομονούσαν για ένα «Roaring Twenties» καθώς τελείωσε το 2019, ακόμη και πριν από την Covid φοβόμουν το διαφορετικό βρυχηθμό ενός «Terrible Twenties». Διαβάστε Wolf και ακούστε Pill και προσπαθήστε να μην δείτε το ίδιο.
Η ομιλία της προέδρου της ΕΚΤ Λαγκάρντ την περασμένη εβδομάδα –όπου τόνισε ότι ένας κατακερματισμένος γεωπολιτικός κόσμος σήμαινε ότι οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να σκεφτούν έξω από το πλαίσιο για να επαναφέρουν τον ΔΤΚ στο 2%– σαφώς δεν έχει ακόμη απήχηση στη σφαίρα της.
Αντίθετα, η ανασκόπηση της RBA φαίνεται να αποτελεί πραξικόπημα για τους οικονομολόγους αντί να φέρνει ετερόδοξη, διεπιστημονική, γεωπολιτική σκέψη. Οι γραμμές ανταλλαγής της Fed -εξαιρουμένων των EM όπως η Αργεντινή, η Βολιβία και η Αίγυπτος που ζητιανεύουν δολάρια– επιστρέφουν σε εβδομαδιαίο, όχι καθημερινό, πρόγραμμα επειδή τα πράγματα φαίνονται «πιο φυσιολογικά». Το BOE δείχνει όταν έρχεται η ώθηση για να σπρώξουν, δίνει στους εργαζομένους ένα. Τίποτα από αυτά δεν θα μειώσει τους κινδύνους μιας νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής θραύσης.
Στη Δύση, οι εργαζόμενοι θα υποχωρήσουν στις κεντρικές τράπεζες . Δεν χρειαζόμαστε οικονομίες με φούσκα, επομένως υψηλότερα ποσοστά, αλλά χρειαζόμαστε περισσότερη βιομηχανική παραγωγή, ανθεκτικότητα της εφοδιαστικής αλυσίδας και αμυντικές δαπάνες – επομένως οι επιχειρήσεις και οι κυβερνήσεις το κάνουν. Καλή τύχη λέγοντας στους ανθρώπους ότι δεν μπορούν να έχουν αύξηση μισθού, ενώ αυτή η διαδικασία με υψηλό πληθωρισμό-τώρα, χαμηλό πληθωρισμό-πολύ αργότερα συμβαίνει. Ίσως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την τεχνητή νοημοσύνη για να πυροβολήσουμε όλους, αλλά μετά καλή τύχη να κάνουμε τους ανθρώπους να συσπειρωθούν πίσω από τη σημαία σας σε έναν Ψυχρό Πόλεμο ή έναν καυτό πόλεμο, αντί να πούμε ότι η άλλη πλευρά παίρνει τα τρένα στην ώρα τους, κάτι που αγαπούν οι ηγέτες επιχειρήσεων κηρύττουν ήδη τη βιωσιμότητα και τη διαφορετικότητα. Σε παγκόσμιο επίπεδο, το EM θα αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις ή/και θα αντιγράψει αυτό που κάνει η Δύση.
Ωστόσο, πόσοι από τους «ηθικά επιβαρυμένους» ανθρώπους που εργάζονται σε κεντρικές τράπεζες ή γράφουν για αυτές, έχουν γνώση γεωπολιτικών ή στρατηγικών μελετών – και πόσο καιρό μπορεί να διαρκέσει αυτό εάν ο Wolf έχει δίκιο στη ζοφερή αξιολόγηση των σχέσεων ΗΠΑ-Κίνας; Ομοίως, πόσοι στις κεντρικές τράπεζες, ή γράφοντας για αυτές, έχουν κρυώσει ή πεινάσουν ποτέ; πάλεψε να βρει δουλειά. πληρώθηκε εβδομαδιαία ή με σύμβαση μηδενικών ωρών· προερχόμενα κρατικά οφέλη· ή κοιμήθηκες στους δρόμους; Ως εκ τούτου, πόσοι από αυτούς κατανοούν τους κινδύνους μιας αποσταθεροποιητικής εσωτερικής σύγκρουσης τύπου της δεκαετίας του 1920;
Η δεκαετία του ’20 είναι τρομερή λόγω των αποτυχημένων θεσμών μας, όχι των ανθρώπων που δεν θα δεχτούν ότι είναι τώρα φτωχότεροι. Για εκείνους που θέλουν μια ιδέα της φτώχειας χωρίς LARPing ως εργατική τάξη, διαβάστε το «The Road to Wigan Pier» ή «Down and Out in Paris and London» του Orwell. Αξίζει τον κόπο η λαμπρότητα της γραφής και η απόκοσμη επίγνωση, ή η σημερινή ηχώ, της ανάλυσής του:
Για φαγητό (τιμές):
«Ένας άνθρωπος είναι πρωτίστως μια τσάντα για να βάζεις φαγητό. Οι άλλες λειτουργίες και ικανότητες μπορεί να είναι πιο θεϊκές, αλλά με την πάροδο του χρόνου έρχονται μετά. Ένας άνθρωπος πεθαίνει και θάβεται, και όλα τα λόγια και οι πράξεις του ξεχνιούνται, αλλά το φαγητό που έχει φάει ζει μετά από αυτόν στα ήχο ή τα σάπια κόκαλα των παιδιών του. Νομίζω ότι θα μπορούσε εύλογα να υποστηριχθεί ότι οι αλλαγές στη διατροφή είναι πιο σημαντικές από τις αλλαγές δυναστείας ή ακόμα και θρησκείας».
Για την τάξη και την οικονομία:
«Ο μορφωμένος άνθρωπος απεικονίζει μια ορδή υποανθρώπων, που θέλουν μόνο μια μέρα ελευθερία για να λεηλατήσουν το σπίτι του, να κάψουν τα βιβλία του και να τον βάλουν να δουλέψει φροντίζοντας μια μηχανή ή σκουπίζοντας μια τουαλέτα. «Οτιδήποτε», σκέφτεται, «οποιαδήποτε αδικία, νωρίτερα να αφήσουμε αυτόν τον όχλο να χαλαρώσει». Δεν βλέπει ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της μάζας των πλουσίων και των φτωχών, δεν τίθεται θέμα απελευθέρωσης του όχλου. Ο όχλος είναι στην πραγματικότητα χαλαρός τώρα, και -με το σχήμα πλουσίων– χρησιμοποιεί τη δύναμή του για να στήσει τεράστιους διαδρόμους ανίας, όπως «έξυπνα» ξενοδοχεία».
Στο διεθνές σκηνικό:
«Ήταν εύκολο να γελάσουμε με τον φασισμό όταν φανταζόμασταν ότι βασιζόταν στον υστερικό εθνικισμό, γιατί φαινόταν προφανές ότι τα φασιστικά κράτη, το καθένα θεωρώντας τον εαυτό του ως τον εκλεκτό λαό και το πατριωτικό contra mundum, θα συγκρούονταν μεταξύ τους. Αλλά τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Ο φασισμός είναι τώρα ένα διεθνές κίνημα, πράγμα που σημαίνει όχι μόνο ότι τα φασιστικά έθνη μπορούν να συνδυαστούν για σκοπούς λεηλασίας, αλλά ότι ψηλαφίζουν, ίσως μόνο κατά το ήμισυ συνειδητά ακόμη, προς ένα παγκόσμιο σύστημα. Το όραμα του ολοκληρωτικού κράτους αντικαθίσταται με το όραμα του ολοκληρωτικού κόσμου».
Το 2023:
«Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο κανείς δεν είναι ελεύθερος, στον οποίο σχεδόν κανείς δεν είναι ασφαλής, στον οποίο είναι σχεδόν αδύνατο να είσαι ειλικρινής και να παραμείνεις ζωντανός».
Τώρα επιστρέψτε στο να μετράμε πολύ μικρά φασόλια. Η Νέα Ζηλανδία σημείωσε άλλη μια τεράστια αύξηση στο εμπορικό της έλλειμμα, καθώς οι εισαγωγές αυξήθηκαν πολύ περισσότερο από τις εξαγωγές. Αυτό έχει αρχίσει να μοιάζει θετικά ως EM σε μερικούς: και πάλι, το DM = EM ήταν ένα από τα μιμίδια μου για το 2023 μέχρι στιγμής. Ομοίως, ο Αυστραλός ΔΤΚ ήταν 1,4% σε τριμηνιαία βάση έναντι 1,3% συναίνεσης και 7,0% έναντι 6,9% σε ετήσια βάση. Ωστόσο, ο Μάρτιος ήταν 6,3% έναντι 6,5% σε ετήσια βάση και ο μέσος όρος του πρώτου τριμήνου περιορίστηκε 1,2% σε τριμηνιαία βάση έναντι 1,4%, και η σταθμισμένη διάμεσος 1,2% σε τριμηνιαία βάση έναντι 1,3%. Ωστόσο, ο ΔΤΚ των εμπορεύσιμων προϊόντων ήταν 0,3% σε τριμηνιαία βάση έναντι των μη εμπορεύσιμων στο 1,9%, άρα κολλώδη τοπικά προβλήματα, όχι «Πούτιν».
Θα δώσει η RBA άλλη μια ώθηση στους εργαζομένους της ή θα περιμένει 300.000 νέες αφίξεις για να σταματήσει την αύξηση των μισθών; Η τρομερή δεκαετία του ’20 διαφαίνεται σε κάθε περίπτωση, με μια τεράστια χώρα με μικρό πληθυσμό να βλέπει τεράστιες τιμές κατοικιών και αυξήσεις ενοικίων.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek