Μετα-Αμερικανικός Κόσμος, Μετα-Ουκρανική Γεωπολιτική

Χρόνια τώρα πολιτικοί επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και Αμερικανοί, μιλούν για έναν μετα-Αμερικανικό κόσμο.

Η Ουκρανική κρίση και η επικείμενη έκβασή της υποδηλώνουν μια νέα ποιότητα γεωπολιτικής, αφού η έμμεση συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών σε αυτή την σύγκρουση οδηγεί σε ήττα του Κιέβου και ήττα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά την ήττα της Γαλλίας του Ναπολέοντα και της Γερμανίας του Χίτλερ, αυτός είναι ο τελευταίος κρίκος που λείπει στην αλυσίδα της αποσαφήνισης των σχέσεων μεταξύ Δύσης και Ρωσίας στον τομέα της πολιτικής εξουσίας.

Μετά από αυτό, είναι δυνατόν να μιλήσουμε για μια νέα κανονικότητα στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή πολιτική, της οποίας θα προηγηθεί μια περίοδος μη αντιπαράθεσης, δηλαδή ψυχολογικής προσαρμογής των δυτικών ελίτ σε αυτήν την πραγματικότητα, που περιπλέκεται από την ευφορία της «νίκης στον Ψυχρό Πόλεμο» και την ψευδαίσθηση της «μονοπολικής στιγμής» που διαμόρφωσε τις σημερινές γενιές δυτικών πολιτικών.

Από τι μπορεί να αποτελείται η τρέχουσα αφήγηση των διεθνών σχέσεων έως ότου όλα μπουν στην θέση τους στην επερχόμενη και ήδη αναδυόμενη παγκόσμια τάξη πραγμάτων;

Πρώτον. Καθοδηγούμενη από μια βαθιά ιστορική παράδοση περιορισμού και, ενίοτε, διαμελισμού της Ρωσίας, η Δύση, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να παίρνουν την ηγεσία από την Γερμανία και την Βρετανία στην μεταπολεμική περίοδο, έχει συνειδητά επιλέξει μια διπλή επέκταση – ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση – ως «διαβεβαίωση» ενάντια της αναζωπύρωσης μιας ισχυρής Ρωσίας και την αποκατάσταση της θέσης της ως παγκόσμια δύναμη. Η τρέχουσα κρίση ήταν προβλέψιμη: ο Τζορτζ Κένναν, ο οποίος έθεσε τις θεωρητικές βάσεις για μια πολιτική περιορισμού (με το «Μακρύ τηλεγράφημα» του 1946 από την Αμερικανική Πρεσβεία στην Μόσχα, – δείτε το pdf που ακολουθεί: tilegrafima), θεώρησε την απόφαση επέκτασης του ΝΑΤΟ «την πιο μοιραία» στην Aμερικανική πολιτική στην μεταψυχροπολεμική περίοδο.

Δεύτερον. Ιστορικά, η τρέχουσα κρίση ολοκληρώνει τον κύκλο του Ρωσικού περιορισμού που χρονολογείται από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας από τους βασικούς στόχους του οποίου ήταν να αποτρέψει το Βερολίνο –σύμφωνα με την λογική της Θουκυδίδειας παγίδας– την ισχυρή οικονομική άνοδο της Ρωσίας, συγκρίσιμη με την τρέχουσα Κίνα. άνοδος που προέκυψε από τις μεταρρυθμίσεις του Στολίπιν (καθώς και όλες εκείνες που προηγήθηκαν – η κατάργηση της δουλοπαροικίας και οι Μεγάλες Μεταρρυθμίσεις του Αλέξανδρου Β΄).

Η χώρα είχε ισχυρή θέση στο παγκόσμιο εμπόριο – στην αγορά σιτηρών και πετρελαίου, είχε ισχυρό νόμισμα και ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης ήταν περίπου 10%.

Το Λονδίνο προκάλεσε το ξέσπασμα του πολέμου με την διφορούμενη θέση του σε σχέση με τις συμμαχικές υποχρεώσεις προς την Γαλλία που βρισκόταν σε στρατιωτική συμμαχία με την Ρωσία. Το Βερολίνο ήταν πεπεισμένο μέχρι την τελευταία στιγμή ότι οι Βρετανοί θα έμεναν μακριά αν κήρυτταν τον πόλεμο στην Ρωσία. Η εξασφάλιση από τους Βρετανούς μιας δημόσιας δήλωσης για το σκοπό αυτό ήταν το κύριο καθήκον της αποστολής του Ρώσου πρέσβη στο Λονδίνο, Alexander Benckendorff, η οποία δεν εκπληρώθηκε ποτέ.

Οι Γερμανοί γνώριζαν ότι η Ρωσία μπορούσε να συντριβεί μόνο από μέσα και γι’ αυτό συνεργάστηκαν με τον Τρότσκι και τους Μπολσεβίκους.

Οι Βρετανοί, από την πλευρά τους, συμμετείχαν σε αυτό το έργο ως μέρος της αποστολής του Λόρδου Μίλνερ τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 1917, συμμετέχοντας στην συνωμοσία των Φιλελευθέρων της Δούμας κατά του Νικολάου Β’ που έλαβε την μορφή της Επανάστασης του Φεβρουαρίου και την παραίτηση του Τσάρου η οποία έγινε το σημείο χωρίς επιστροφή για την αποσταθεροποίηση της Ρωσίας.

Οι Φιλελεύθεροι άνοιξαν το δρόμο για να πάρουν την εξουσία οι Μπολσεβίκοι. Ο σκοπός του Λονδίνου ήταν να αποτρέψει την επιτυχή ανοιξιάτικη-καλοκαιρινή επίθεση του Ρωσικού στρατού και να αποτρέψει την Ρωσία από το να αποκτήσει τα γεωπολιτικά οφέλη που συνδέονται με την ήττα της Γερμανίας και των συμμάχων της, κυρίως τον έλεγχο των στενών της Μαύρης Θάλασσας. Έτσι, η Ρωσική “Επανάσταση”, η οποία διέκοψε την εξελικτική ανάπτυξη της χώρας, ήταν το αποτέλεσμα μιας περίπλοκης συνωμοσίας από εξωτερικές δυνάμεις που χρησιμοποιούν διάφορα τμήματα της ακόμη ανώριμης και ετερογενούς πολιτικής τάξης της Ρωσίας.

Τρίτον. Η σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης έχει πολιτιστική και πολιτισμική διάσταση, η οποία ανάγεται στο σχίσμα της Οικουμενικής Εκκλησίας το 1054, την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204 και την πτώση της το 1453, όταν η Ορθοδοξία είχε ήδη αποκτήσει στρατηγικό βάθος στο Μεγάλο Δουκάτο της Μόσχας.

Μιλάμε λοιπόν για τις διαφορετικές τύχες του χριστιανισμού στην Δύση, όπου τελικά επικράτησε η Μεταρρύθμιση, σηματοδοτώντας την επιστροφή στην Παλαιά Διαθήκη και στην Ανατολή, κυρίως στην Ρωσία. Ο Fyodor Tyutchev στα μέσα του 19ου αιώνα όρισε την σχέση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, την οποία συμμερίζονται αρκετά οι δυτικές ελίτ, συμπεριλαμβανομένων, κρίνοντας από τις πρόσφατες εξελίξεις, ως εξής: «Από το ίδιο το γεγονός της ύπαρξής της, η Ρωσία αρνείται το μέλλον της Δύσης».

Έτσι, η σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Ρωσίας καθ’ όλη την διάρκειά της, ανεξάρτητα από τις στιγμές σύγκλισης, από τις οποίες υπήρχαν πολλές τον 20ό αιώνα (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσικής “Επανάστασης”, συγκρίσιμης ως προς την σημασία της με την Μεταρρύθμιση), ήταν πολιτιστική και πολιτισμική και όσο μπορεί κανείς να κρίνει από τις εξελίξεις μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, δεν μπορεί να έχει άλλη θετική έκβαση από την ειρηνική συνύπαρξη, δοκιμασμένη σε αυτόν.

Η μονοπολική ψευδαίσθηση της ιστορικής Δύσης, αφενός και η αποκατάσταση από την σύγχρονη Ρωσία του δεσμού των εποχών και της ιστορικής συνέχειας (σε σχέση με ολόκληρη την προεπαναστατική περίοδο), αφετέρου, καθορίζουν την σοβαρότητα της σημερινής σύγκρουσης, τον υπαρξιακό του χαρακτήρα και για τα δύο μέρη. Επιπλέον, η ανάπτυξη της ίδιας της δυτικής κοινωνίας τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια μαρτυρεί υπέρ της εισόδου του δυτικού πολιτισμού στην εποχή της παρακμής.

Είχε προβλεφθεί από τον O. Spengler στο έργο του “Η παρακμή της Δύσης”, σύμφωνα με τον οποίο ο 21ος και οι επόμενοι αιώνες θα χαρακτηρίζονται, μεταξύ άλλων, από“την εσωτερική αποσύνθεση των εθνών σε έναν άμορφο πληθυσμό” και “την αργή διείσδυση των πρωτόγονων κρατών σε έναν άκρως πολιτισμένο τρόπο ζωής”.

Όλα αυτά συνοδεύονται από μια κρίση πολιτισμού, η αρχή της οποίας χρονολογείται από την καταστροφή της παραδοσιακής κοινωνίας στον απόηχο των γαλλικών επαναστάσεων των επόμενων επαναστάσεων του 19ου αιώνα.

Η αριστοκρατική κριτική της δυτικής δημοκρατίας, ειδικότερα οι παρατηρήσεις του Γάλλου πολιτικού επιστήμονα A. de Tocqueville, ο οποίος σημείωσε στο έργο του «Η δημοκρατία στην Αμερική» ότι «η ελευθερία της γνώμης δεν υπάρχει στην Αμερική», όπου «η πλειοψηφία δημιουργεί εντυπωσιακά εμπόδια σε αυτό». Αυτό το χαρακτηριστικό της Αμερικανικής συνείδησης και της πολιτικής κουλτούρας είναι αρκετά εμφανές σε φαινόμενα όπως ο Μακαρθισμός και τώρα εκδηλώνεται με την μορφή “πολιτικής ορθότητας”, συμπεριλαμβανομένης της επιβολής «νέων αξιών» και της απολογητικής πολιτικών κινημάτων όπως το «Black Lives Matter! (Οι ζωές των μαύρων έχουν σημασία!)». (BLM).

Τέταρτον. Λαμβάνοντας υπόψη αυτούς τους πολιτιστικούς και πολιτισμικούς παράγοντες σημαίνει στροφή στην φιλοσοφία του μεταμοντερνισμού (M. Foucault, J.Derrida, J.Baudrillard, J. Agamben, κ.λπ.). Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι προέκυψαν από το Αμερικανικό υλικό και ήταν μια αντίδραση της αριστερής ευρωπαϊκής (κυρίως γαλλικής) πολιτικής σκέψης στην καταστροφή του ναζισμού, από την οποία η Ευρώπη δεν προστατεύτηκε από αιωνόβια κουλτούρα (η βασική απόδειξη: διοικητής ενός ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης διάβασε τον Γκαίτε στον ελεύθερο χρόνο του). Αυτές οι έννοιες («έκσταση», «αισιοδοξία», «αποδόμηση» κ.λπ.) είναι αρκετά εφαρμόσιμες στην ανάλυση των σύγχρονων διεθνών σχέσεων.

Ιδιαίτερη σημασία από αυτή την άποψη έχει το έργο του Braudrilland. Περιέχει την θέση ότι οι μοιραίες στρατηγικές, που έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία και τα πεπρωμένα λαών και κρατών, υπερισχύουν των κοινότοπων και των στρατηγικών κανόνων παιχνιδιού που επιβάλλουν (εξηγεί τέλεια την νίκη της Ρωσίας επί του Ναπολέοντα και της ναζιστικής Γερμανίας).

Οι προβλέψεις του Baudrillard έχουν επιπτώσεις στην πρακτική πολιτική, όπως η «αναδημιουργία του ανθρώπινου χώρου του πολέμου» στην σκιά της πυρηνικής αντιπαράθεσης (η αγνόηση αυτού είχε ως αποτέλεσμα η Δύση και το ΝΑΤΟ να μην είναι προετοιμασμένοι για έναν «μεγάλο πόλεμο» στην Ευρώπη χρησιμοποιώντας τα συμβατικά όπλα, όπως φαίνεται από την αντίδραση στην Ρωσική ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία) και η κούρσα των εξοπλισμών γίνεται «τεχνολογικός μανιερισμός». Αυτό περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την σημερινή γεωστρατηγική κατάσταση, τα διλήμματα και τις επιταγές της.

Γενικά, πρόκειται για την υπέρβαση της μεταμοντέρνας/εικονικής ύπαρξης της Δύσης και του κόσμου και για την μετάβαση στο νεομοντέρνο, δηλαδή στο έδαφος της πραγματικότητας και των γεγονότων.

Η Ρωσία και η πολιτική της χρησιμεύουν ως ισχυρός καταλύτης σε αυτό το σημείο καμπής στην παγκόσμια ανάπτυξη και, στην πραγματικότητα, για την χειραφέτηση του κόσμου από το παρατεταμένο και το να γίνει φρένο για την κυριαρχία των ΗΠΑ/Δύσης στην παγκόσμια πολιτική, οικονομία και χρηματοδότηση.

Πέμπτο. Το πιο σημαντικό σημείο είναι ότι είναι ο φιλελευθερισμός με την ομοιομορφία και την εξισορρόπησή του και όχι ο παραδοσιακός συντηρητισμός που βρίσκεται στην καρδιά του ολοκληρωτισμού, συμπεριλαμβανομένου του φασισμού και του ναζισμού.

Ο εμφύλιος πόλεμος των ΗΠΑ του 1861-1865 είναι απόδειξη.

Αυτό αποδεικνύεται και από την κρίση του σύγχρονου φιλελευθερισμού, που εκδηλώνεται πιο έντονα στην Αμερική. Εκφυλίζεται σε μια καθαρά ολοκληρωτική δικτατορία των φιλελεύθερων ελίτ που αντιτίθεται στην πλειοψηφία του εκλογικού σώματος που διακηρύσσει την κοινή λογική και τις παραδοσιακές συντηρητικές αξίες, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας (παρά την αχαλίνωτη πίεση της LGBT κοινότητας με την υποστήριξη επίσημων κύκλων).

Εδώ έρχεται η λαμπρή προνοητικότητα του Ντοστογιέφσκι στους «The Possessed» και «The Legend of the Grand Inquisitor», που, όπως και οι προειδοποιήσεις του George Orwell, έχουν καθολική σημασία για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τονίζοντας την θεμελιώδη του, σε επίπεδο κοσμοθεωρίας και πολιτικής κουλτούρας, ελαττώματά του.

Η Αμερική ιδρύθηκε από προτεστάντες φανατικούς (οπαδούς του Καλβίνου) που δεν είχαν θέση στα Βρετανικά νησιά ως μέρος του εγχώριου οικισμού (μετά την Αγγλική Επανάσταση και την Αποκατάσταση που ακολούθησε) με την μορφή της λεγόμενης «Ένδοξης Επανάστασης» του 1688 -1689 που έγινε πραξικόπημα, με την κλήση του Γουλιέλμου του Όραντζ και την κατάληψη του Λονδίνου από τα στρατεύματά του.

Αυτοί οι φανατικοί δήλωσαν ότι ήταν” ο εκλεκτός λαός του Θεού” (αν και αυτή η θέση στον χριστιανισμό είναι κατειλημμένη), πέρασαν το εισόδημα του κεφαλαίου και γενικά την επιχειρηματική επιτυχία ως χάρη και αρνήθηκαν το δικαίωμα στην Σωτηρία (και ακόμη και στην ζωή) σε όλους τους άλλους.

Ως εκ τούτου, υπάρχει η ιδέα ότι η Αμερική είναι εξαιρετική και ότι η βασιλεία του Θεού στην γη είναι δυνατή. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον ισχυρισμό, ήδη στην μεταπολεμική περίοδο, της οικουμενικότητας των αξιών του και, κατά συνέπεια, της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών εκτός Βόρειας Αμερικής από τα τέλη του 19ου αιώνα. Αυτή η αντίφαση, που χρησίμευσε ως κινητήριος μοχλός της μεταπολεμικής εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής, έχει στο παρελθόν επιλυθεί από μια πολιτική απομονωτισμού πιο οργανική στην παραδοσιακή Αμερικανική ταυτότητα. Αυτό υποστηρίχτηκε από τον Πρόεδρο Andrew Jackson, ο οποίος πίστευε ότι η Αμερική έπρεπε να επηρεάσει τον κόσμο μόνο με το παράδειγμά της.

Οπαδός του Andrew Jackson ήταν ο Ντ. Τραμπ που εστίασε στην αναδημιουργία των εσωτερικών θεμελίων της εθνικής ανταγωνιστικότητας και θεώρησε τον κόσμο έναν «κόσμο ισχυρών κυρίαρχων κρατών» που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, κάτι που είναι κοντά στην έννοια της πολυπολικότητας. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για την αποστρατιωτικοποίηση του ίδιου του δόγματος εθνικής ασφάλειας ως κληρονομιάς του Ψυχρού Πολέμου (οι ειδικοί ήταν υπέρ αυτού ακόμη και επί Ομπάμα).

Έτσι, ο ναύαρχος Mullen, Αρχηγός του Μικτού Επιτελείου των ΗΠΑ, μίλησε για την ανάγκη συμμετοχής στην «οικοδόμηση εθνών στο σπίτι». Η παγκοσμιοποίηση κρίθηκε λανθασμένη γιατί, καθοδηγούμενη από τα συμφέροντα των επενδυτικών τάξεων, οδήγησε στην καταστροφή της μεσαίας τάξης (ή πιο συγκεκριμένα, της γηγενούς λευκής Αμερικής).

Ο κύριος δικαιούχος της ήταν η Κίνα, η οποία χρησιμοποίησε Αμερικανικές/δυτικές επενδύσεις, τεχνολογία, ακόμη και αγορές για την «ειρηνική της άνοδο». Στην εξωτερική πολιτική παράδοση της μεταπολεμικής περιόδου, έγινε «νούμερο ένα εχθρός» (στην «αυτοκρατορία του κακού») που απαιτούσε τον προληπτικό περιορισμό του, σύμφωνα με την λογική της «παγίδας του Θουκυδίδη».

Η πανδημία του κορωνοϊού ενέτεινε μόνο την τάση προς την αποπαγκοσμιοποίηση στην οποία εισήλθε η Ρωσία με την πολιτική της κυριαρχικής αυτάρκειας υπό την πίεση των κυρώσεων από την Δύση.

Έξω από αυτό το ασπρόμαυρο όραμα του κόσμου παρέμεινε η Ρωσία, η οποία εκλαμβάνεται από πολλούς στο συντηρητικό περιβάλλον ως πιθανός έτερος στην «τριγωνική διπλωματία» Ηνωμένων Πολιτειών – Ρωσίας – Κίνας.

Στην εποχή του, ο Κίσινγκερ έθεσε τα θεμέλια για μια τέτοια διπλωματία όταν πέτυχε μια διευθέτηση με το Πεκίνο σε αντισοβιετική βάση. Τώρα πρέπει να μιλήσουμε για εταιρική σχέση με την Ρωσία.

Έκτον. Η αντιρωσική πορεία της Ουάσιγκτον, που οδήγησε στο Ουκρανικό σχέδιο και στην σημερινή κλιμάκωση, δεν μπορεί να γίνει κατανοητή έξω από το πλαίσιο της εσωτερικής κατάστασης της σύγχρονης Αμερικής. Μετά από μια σύντομη συντηρητική «Επανάσταση Τραμπ» (ένα μέλλον που ρίχνει την σκιά πριν φτάσει;), οι φιλελεύθερες ελίτ, με επικεφαλής το Δημοκρατικό Κόμμα, έχουν επικρατήσει.

Υπό τη διοίκηση του Μπαράκ Ομπάμα, η Ουάσιγκτον ποντάρισε στον επιθετικό-εθνικιστικό μετασχηματισμό και ακόμη και στην ναζιστικοποίηση της Ουκρανίας ως μέσο για να απειλήσει την Ρωσία σε επίπεδο ταυτότητας και ιστορίας, να υπονομεύσει το πνευματικό και ηθικό θεμέλιο της σύγχρονης Ρωσίας, που είναι η νίκη στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και να αποκαταστήσει αναδρομικά τον ναζισμό ως συγκεκριμένο προϊόν του δυτικού πολιτισμού, εξισώνοντας την Σοβιετική Ένωση με την ναζιστική Γερμανία.

Αντίστοιχα, αυτή η πορεία ενεργοποιήθηκε μετά τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ του 2020 που κέρδισαν οι Δημοκρατικοί. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, παρατηρείται στασιμότητα στο μέσο εισόδημα των νοικοκυριών στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι ελίτ των ΗΠΑ ξεκίνησαν να απορυθμίσουν, ή μάλλον να αναδημιουργήσουν υπό νέες συνθήκες τον καπιταλισμό του προ-Μεγάλης Ύφεσης μοντέλου της δεκαετίας του 1930. Μέχρι το 2000, ο νόμος Glass-Steagall, ο οποίος ρύθμιζε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, τελικά καταργήθηκε. Η παγκοσμιοποίηση επιδείνωσε την κατάσταση.

Ως αποτέλεσμα, οι ΗΠΑ και μαζί τους σε μεγάλο βαθμό η Ευρωπαϊκή Ένωση έλαβαν μια χρηματιστικοποίηση της οικονομίας, μια διάβρωση της μεσαίας τάξης και μια στασιμότητα της καταναλωτικής ζήτησης. Όλα αυτά κορυφώθηκαν με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 η οποία συνεχίζεται ακόμη, έχοντας πρακτικά εξαντλήσει τα παραδοσιακά μέσα μακροοικονομικής ρύθμισης.

Κατά μία έννοια, οι κυρίαρχες κοσμοπολίτικες ελίτ έχουν αποσυνδεθεί από το εθνικό έδαφος και τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Σε πολιτικό επίπεδο, οι πορείες των δύο κύριων πολιτικών κομμάτων έχουν μετρηθεί, η πολιτική έχει γίνει ουσιαστικά μη εναλλακτική με έμφαση στην πολιτική τεχνολογία, υπονομεύοντας την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος στις ελίτ, που με την σειρά τους, υπό το σύνθημα: Η πολιτική ορθότητα έχει επιδοθεί σε καταστολή της ελευθερίας του λόγου και καταστολή της διαφωνίας, ενεργώντας κυρίως μέσω των ελεγχόμενων παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης.

Οι εκλογές του 2020 αποτέλεσαν ένα επεισόδιο καμπής στην εσωτερική πολιτική εξέλιξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι φιλελεύθερες ελίτ, έχοντας διδαχθεί τα μαθήματα του Τραμπ, ο οποίος απηύθυνε έκκληση στο εκλογικό του σώμα παρακάμπτοντας τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης μέσω των κοινωνικών δικτύων, ενήργησαν με κραυγαλέα απάτη και παραποίηση (πρωτίστως μέσω μαζικής ταχυδρομικής ψηφοφορίας και στήριξης από περιθωριοποιημένους πληθυσμούς – Αφροαμερικανούς και άλλες εθνοτικές μειονότητες).

Η «κουλτούρα ακύρωσης», η «κριτική θεωρία της φυλής» και άλλα ιδεολογικά προϊόντα εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα του νέου καθεστώτος και της κοινωνικής του βάσης σε βάρος των συμφερόντων της λευκής, γηγενούς Αμερικής, η οποία κλήθηκε να αποδεχθεί τις νέες αξίες ως «προοδευτική ανάπτυξη» των παραδοσιακών συντηρητικών αξιών.

Στην ουσία, υπήρξε μια νέα, υπερφιλελεύθερη Αμερικανική επανάσταση, παρόμοια με τον ριζοσπαστισμό και τις μεθόδους της με την επανάσταση των μπολσεβίκων.

Όπως και στην Ρωσία πριν από 100 χρόνια, στις ΗΠΑ, τα περιθωριοποιημένα στρώματα οδηγούνταν από την «προοδευτική διανόηση».

Φυσικά, σε σχέση με την «επανάσταση του Τραμπ» μιλάμε για μια αντεπανάσταση και μια συντηρητική διαδικασία που ξεκίνησαν οι ελίτ για να σώσουν μια ξεκάθαρη υπέρβαση του φιλελευθερισμού που μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της αναδιαμόρφωσης της εθνικής ταυτότητας και της επανεγγραφής της ιστορίας. δηλαδή της διάσπασης του δεσμού του χρόνου και η απόρριψη της ιστορικής συνέχειας.

Μιλάμε για ένα νέο και, πιθανώς, αποφασιστικό στάδιο αυτού που οι ίδιοι οι Αμερικανοί πολιτικοί επιστήμονες ορίζουν ως «πολιτιστική επανάσταση» και «μη εμφύλιο πόλεμο», η αρχή του οποίου ανάγεται στην προεδρία του Μπ. Κλίντον (1992-2000). Ο πιο σημαντικός παράγοντας της τρέχουσας κατάστασης είναι η απώλεια από τον λευκό, κυρίως αγγλοσαξονικό και προτεσταντικό πληθυσμό της πλειοψηφίας τους στην Αμερική στο άμεσο μέλλον.

Οι περιστάσεις απαιτούν σαφώς αποφασιστικά μέτρα στο εσωτερικό της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της λογοκρισίας των κοινωνικών δικτύων και της νομιμοποίησης της εσωτερικής πολιτικής μέσω της παρουσίασής της ως μέρος μιας παγκόσμιας τάσης, δηλαδή της υπερφιλελεύθερης «παγκόσμιας επανάστασης» της (αξίζει να θυμηθούμε ότι οι Μπολσεβίκοι έκαναν αρχικά πως δεν πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να κρατήσουν την εξουσία σε μια χώρα εκτός του πλαισίου της επερχόμενης «παγκόσμιας επανάστασης»).

Στον απόηχο της Ουκρανικής κρίσης, ο Φουκουγιάμα σκέφτηκε την ιδέα του «κοινωνικού φιλελευθερισμού» ως μια πιθανότητα να ριζώσει ο φιλελευθερισμός σε εθνικό έδαφος που μοιάζει έντονα με τον ναζισμό στην σύγχρονη μορφή του και μια προσπάθεια αποκατάστασης του ναζισμού/νεοναζισμού στην Ουκρανία και στην σύγχρονη Ευρώπη στο σύνολό της.

Το πρόβλημα της ταυτότητας και της ιστορίας είναι οξύ για την Δύση λόγω των άκρως αντιφατικών αποτελεσμάτων της παγκοσμιοποίησης και των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών, οι οποίες, σύμφωνα με ανεξάρτητους πολιτικούς επιστήμονες, μπορούν να θεωρηθούν ως «αντεπανάσταση» στο μεταπολεμικό «κοινωνικό συμβόλαιο» με κοινωνικά προσανατολισμένη οικονομία της.

Αυτό αποδεικνύεται επίσης από τις αντιθέσεις μεταξύ των κοσμοπολίτικων ελίτ και της πλειοψηφίας που έχει τις ρίζες της στις χώρες και τις περιοχές τους: αυτές οι αντιφάσεις επιδεινώνονται καθώς η μετανάστευση αυξάνεται με το σημερινό πλεόνασμα εργασίας.

Ταυτόχρονα, ο παραδοσιοκεντρισμός διατηρεί την επιρροή του στο επίπεδο των ελίτ και της φιλοσοφίας και των ενστίκτων της εξωτερικής τους πολιτικής. Αυτά είναι ουσιαστικά απομεινάρια της αυτοκρατορικής σκέψης, είτε πρόκειται για επιθυμία διατήρησης του καθεστώτος των πυρηνικών δυνάμεων (Βρετανία και Γαλλία) και να αποκτήσει μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (Γερμανία και Ιαπωνία) είτε για δανεισμό από την αρχαία Κίνα της αίσθησης της «μεσαίας θέσης» στην παγκόσμια αρχιτεκτονική (Ηνωμένες Πολιτείες)

Όπως εύστοχα σημείωσε ο Bρετανός ραδιοτηλεοπτικός παραγωγός J. Paxman, η ίδια η Βρετανία επιδιώκει να παραμείνει αυτό που ήταν στην εποχή της αυτοκρατορίας, «μόνο σε μειωμένη μορφή». Οι Αμερικανικές ελίτ πιθανότατα βιώνουν κάτι παρόμοιο, αν και έχουν μια εναλλακτική λύση– την παράδοση του απομονωτισμού. Σε κάθε περίπτωση, ο παράγοντας της ιστορίας παίζει ρόλο, αν και σε διαφορετικό βαθμό για διαφορετικές χώρες.

Έτσι, ένας κορυφαίος πολιτικός αρθρογράφος των Financial Times G. Ruckman, προσπαθώντας να αντλήσει διδάγματα από το Brexit, ενώνει την Βρετανία και την Ρωσία στην κατηγορία των «ιστορικών δυνάμεων» που πρέπει να αντιμετωπιστούν ανάλογα: είτε να ενσωματωθούν στο διεθνές σύστημα με αξιοπρεπείς όρους, ή να είναι προετοιμασμένοι να τους συγκρατήσουν ή να τους εναντιωθούν. Είναι η τελευταία επιλογή που έχει κάνει η Ουάσιγκτον όσον αφορά την Ρωσία.

Έβδομο. Οι αντιρωσικές πολιτικές της Ουάσιγκτον υπό όλες τις διοικήσεις αντανακλούσαν τις επιταγές αυτής της εσωτερικής περίπλοκης κρίσης. Χάρη στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, που δημιούργησε την ψευδαίσθηση ενός κόσμου χωρίς εναλλακτικές σε επίπεδο ιδεών και μοντέλων ανάπτυξης, η Δύση έλαβε ένα είδος «δεύτερου ανέμου».

Ο πόρος του εξαντλήθηκε για 30 χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων παγιώθηκε η τάση προς την πολυπολικότητα, σύμβολα της οποίας ήταν η άνοδος της Κίνας και η αποκατάσταση της θέσης της Ρωσίας ως παγκόσμια δύναμη που εκδηλώθηκε με την πιο ευαίσθητη για την αυτοσυνείδηση ​​των δυτικών ελίτ ζώνη της πολιτικής εξουσίας (Κριμαία, Ντονμπάς και Συρία).

Στο πλαίσιο αυτό, επί Ομπάμα στοιχηματίστηκε η δημιουργία δύο εμπορικών και οικονομικών μπλοκ στην Δύση και την Ανατολή – της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων και της Δια-Ειρηνικής Εταιρικής Σχέσης, που θα έλυναν το πρόβλημα της δυτικής κυριαρχίας στην παγκόσμια πολιτική, οικονομία και οικονομία στις νέες ιστορικές συνθήκες, περιορίζοντας παράλληλα την Ρωσία και την Κίνα. Σκεφτόταν κάτι στο πνεύμα των οχυρών της Δύσης. Αυτά τα σχέδια εγκαταλείφθηκαν από την κυβέρνηση Τραμπ.

Η δυναμική χάθηκε σε μεγάλο βαθμό.

Το Πεκίνο ενέτεινε τις προσπάθειές του στο APAC, πιέζοντας για μια συνολική περιφερειακή οικονομική εταιρική σχέση υπό την αιγίδα του και με την υποστήριξη του ASEAN, ενώ στην Ευρώπη υπονομεύτηκε η αξιοπιστία της «Αμερικανικής ηγεσίας»: εκεί μονογραφήθηκε η Επενδυτική Συμφωνία ΕΕ-Κίνας στο τέλος Νοέμβριου 2019. Η εγκεκριμένη ενότητα της Δύσης για αντιρωσικούς λόγους σε σχέση με τα γεγονότα στην Ουκρανία λειτουργεί ως ένα είδος εκδίκησης από την Ουάσιγκτον για τις προαναφερθείσες γεωπολιτικές «γκάφες» του Τραμπ.

Με την άφιξη του Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο, οι Αμερικανοί άρχισαν να «επιδιορθώνουν» την άτυπη παγκόσμια αυτοκρατορία τους σε μια προσπάθεια, μη βασιζόμενοι πλέον στον «αυτοματισμό» της επέκτασης του ελέγχου τους στον κόσμο (η πλάνη ενός τέτοιου πρωτόγονου υπολογισμού ήταν έμμεση, αναγνωρίστηκε ακόμη και από τον Κίσινγκερ), με τον πιο επιθετικό περιορισμό της Κίνας και της Ρωσίας για να επιτύχουν και πάλι αυτόν τον «δεύτερο άνεμο», την ανοικοδόμηση των γεωστρατηγικών οχυρών τους στον Ευρω-Ατλαντικό και την APAC. Το διακύβευμα στην δυτική πολιτική έχει αυξηθεί κατακόρυφα και έχει αποκτήσει, χωρίς υπερβολή, υπαρξιακό χαρακτήρα. Έχει συνειδητοποιήσει ότι η Δύση βρίσκεται αντιμέτωπη με την προοπτική ενός «πολέμου σε δύο μέτωπα», τον οποίο η Γερμανία απέτυχε να αντέξει δύο φορές – υπό τον Κάιζερ και τον Χίτλερ.

Τώρα οι δυτικές ελίτ βρέθηκαν ενωμένες – με την Γερμανία και την Ιαπωνία υπό Αμερικανική κατοχή και πολιτικό έλεγχο, σε έναν κόσμο που είχε γίνει σε μεγάλο βαθμό πολυπολικός.

Όγδοο. Στην μεταπολεμική περίοδο, στις Ηνωμένες Πολιτείες είχε αναπτυχθεί μια επιθετική, ουσιαστικά αυτοκρατορική φιλοσοφία και παράδοση εξωτερικής πολιτικής με τις «μεγάλες στρατηγικές». Αυτή την φορά ένα είδος «Νεότουρκων» από την πολιτική επιστήμη (όπως ο Τζέικ Σάλιβαν, ο Γουές Μίτσελ και άλλοι από την περιβόητη «Πρωτοβουλία Μαραθώνα») ήρθε «στο τιμόνι» και κατηγόρησε την προηγούμενη γενιά ότι «έχασε» από το Πεκίνο και την Μόσχα (μεταξύ άλλων και στην Ουκρανία).

Ήρθαν με τις δικές τους ιδέες για το πώς να βελτιώσουν την κατάσταση και μια αντίστοιχη «μεγάλη στρατηγική». Ο W. Mitchell είναι ο συγγραφέας της στρατηγικής για «αποφυγή πολέμου σε δύο μέτωπα» (στην ορολογία του είναι ένα πρόβλημα «η ταυτόχρονη ύπαρξη» δύο πολέμων), επειδή οι Αμερικανικοί πόροι δεν επιτρέπουν την διεξαγωγή κάτι τέτοιου. Υποτίθεται ότι «πολεμάει» την Ρωσία στην Ουκρανία για να σταματήσει την «επέκτασή» της προς την δυτική κατεύθυνση (προφανώς αυτό σημαίνει ενίσχυση της θέσης μας στον μετασοβιετικό χώρο και τις σχέσεις με την ΕΕ, ειδικά με την Γερμανία).

Δηλαδή να ξεκινήσουμε με έναν πιο αδύναμο αντίπαλο – να αναγκάσουμε την Μόσχα να στραφεί προς την Ανατολή, να διεισδύσει στην ανάπτυξη της Σιβηρίας και της Άπω Ανατολής και να μην έχει καν αντίρρηση για την προμήθεια Ρωσικών όπλων στην Ινδία.

Προφανώς, αυτή η στρατηγική ακολουθείται από την κυβέρνηση Μπάιντεν.

Σύμφωνα με τον ίδιο τον Μίτσελ, πρότεινε αυτή την ιδέα στο Πεντάγωνο υπό τον Τραμπ το φθινόπωρο του 2020, αφού παραιτήθηκε από την θέση του βοηθού υπουργού Εξωτερικών ένα χρόνο νωρίτερα. Κατά την διάρκεια της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία, έχει ήδη δηλωθεί ανοιχτά ότι στόχος της Δύσης είναι να επιφέρει μια «στρατηγική» ή και στρατιωτική ήττα στην Ρωσία και στην Ουκρανία, η οποία, με ποικίλους βαθμούς πιθανότητας, θα αποσταθεροποιήσει και θα την “μαλακώσει” όσον αφορά την προθυμία της να εξυπηρετήσει τα δυτικά συμφέροντα.

Ένατο. Η κατάσταση έχει χαρακτηριστεί ως στρατηγική «παγίδα στην παγίδα» ή μοιραία έναντι μιας ασήμαντης στρατηγικής.

Η Ουάσιγκτον πίστευε ότι, όπως και στην περίπτωση του Αφγανιστάν, θα προκαλούσε την Ρωσία να εισβάλει στην Ουκρανία, όπου θα εγκλωβιζόταν ή θα αναγκαζόταν να αποσυρθεί χωρίς να επιτύχει τους διακηρυγμένους στόχους της. Ταυτόχρονα, η ίδια η Δύση βρέθηκε να προκαλείται από την πίεση των κυρώσεων «από την κόλαση», υπονομεύοντας τα θεμέλια της παγκόσμιας κυριαρχίας της (το σύστημα χάνει το βασικό του χαρακτηριστικό – την οικουμενικότητα που υπήρχε ακόμη και κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, που υποδηλώνει μια εντελώς νέα την ποιότητα της αντιπαράθεσης και την ίδια την απειλή για την Δύση), καθώς και την αποκάλυψη της κλίμακας του εμπορίου και της οικονομικής και νομισματικής αλληλεξάρτησης, κυρίως στον ενεργειακό τομέα, όσον αφορά τα ορυκτά λιπάσματα και τις προμήθειες τροφίμων.

Η «εκδίκηση» από τις αντιρωσικές κυρώσεις οδηγεί σε υψηλότερο πληθωρισμό και κόστος ζωής και, κατά συνέπεια, κοινωνικοπολιτικές εντάσεις στις δυτικές χώρες, παρέχοντας στην Ρωσία ένα αποτελεσματικό μέσο για να επηρεάσει την εσωτερική τους κατάσταση.

Ο αιφνιδιαστικός πόλεμος της Δύσης κατά της Ρωσίας απέτυχε.

Ως αποτέλεσμα του «μπανάλ» της παιχνιδιού (όπως η Γερμανία στον Πρώτο και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) η Δύση βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου σε δύο μέτωπα, όταν η Κίνα λόγω του βαλτώματος της Δύσης στη σύγκρουση με την Ρωσία αποκτά ελευθερίες. να λύσει το πρόβλημα της Ταϊβάν με την βία – που είναι ο κύριος παράγοντας περιορισμού της από τους Αμερικανούς.

Έτσι, υποδεικνύεται ξεκάθαρα η προοπτική της κατάρρευσης ολόκληρης της μεταπολεμικής δομής εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένων της G7, ΝΑΤΟ, ΕΕ, άλλων πολιτικοστρατιωτικών συμμαχιών, ΔΝΤ, ΙΒ, ΠΟΕ και άλλων θεσμών. Αντίστοιχα, για την ίδια την Δύση, το σύστημα του ΟΗΕ αποκτά μεγαλύτερη σημασία. Επιπλέον, η Δύση βρίσκεται σε θέση αδυναμίας, αναγκασμένη να προσφύγει στο διεθνές δίκαιο, το οποίο επιπλέον διασφαλίζει την βιωσιμότητα του ΟΗΕ για το μέλλον.

Η μορφή των συνόδων κορυφής της G20 χρησιμεύει επίσης ως η τελευταία εφεδρεία της υπάρχουσας παγκόσμιας τάξης και ως μέσο για την ομαλή μεταμόρφωσή της.

Η εναλλακτική είναι το χάος, δηλαδή η έλλειψη ελέγχου, που είναι εφιάλτης για τις δυτικές ελίτ και, κυρίως, για τους Αμερικανούς, οι οποίοι χάνονται σε κάθε κατάσταση που δεν ελέγχουν, ακόμα κι αν αυτός ο έλεγχος είναι απατηλός (χαρακτηριστικό της μεταπολεμικής Αμερικανικής πολιτικής και στρατηγικής κουλτούρας).

@ORIENTAL REVIEW- 2022

terrapapers.com