Τα γεγονότα των τελευταίων ετών επανέφεραν στην επιφάνεια μια επαναλαμβανόμενη ανησυχία μεταξύ των ανθρώπων που φροντίζουν για την ελευθερία, την ιδιοκτησία και την προσωπική τους αξιοπρέπεια. Η ανησυχία αυτή επικεντρώνεται γύρω από τις προοπτικές ανάδυσης της περιβόητης “νέας τάξης πραγμάτων”, μιας παγκόσμιας ολοκληρωτικής συνωμοσίας που εξυφαίνεται από τις παγκοσμιοποιημένες “ελίτ” με πρόθεση να καταστρέψει τα εναπομείναντα απομεινάρια της ελευθερίας του λόγου, της ελεύθερης επιχειρηματικότητας και της ελεύθερης σκέψης.
Πριν αναρωτηθούμε πόσο δικαιολογημένες είναι τέτοιες ανησυχίες, ας σημειώσουμε ότι η αφήγηση της “νέας τάξης πραγμάτων” περιέχει συνήθως ένα “αρνητικό” και ένα “θετικό” στοιχείο. Το “αρνητικό” στοιχείο περιγράφει πώς οι παγκόσμιοι συνωμότες σκοπεύουν να επιφέρουν μια παγκόσμια κοινωνικοοικονομική κατάρρευση -δηλαδή να εξαλείψουν την “παλαιά τάξη πραγμάτων”- ενώ το “θετικό” αντίστοιχο στοιχείο εστιάζει στη φύση του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού που θα οικοδομηθεί πάνω στις στάχτες της καταστροφής. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι θεωρητικοί της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων σχεδόν πάντα απεικονίζουν τον υπό εξέταση ολοκληρωτισμό ως κάποια μορφή τεχνοκρατικής φεουδαρχίας με κομμουνιστικά υπονοούμενα, που θυμίζει περισσότερο τη σημερινή Κίνα σε συνδυασμό με την “πολιτική ορθότητα” δυτικού τύπου και τη μαλθουσιανή ευγονική.
Όσον αφορά το “αρνητικό” μέρος της εν λόγω αφήγησης, μπορεί κανείς εύλογα να ισχυριστεί ότι κάθε άλλο παρά συνωμοσιολογικές εικασίες είναι, αλλά ξεδιπλώνεται απροκάλυπτα μπροστά στα μάτια μας. Ο μακροχρόνιος συντονισμένος παγκόσμιος πληθωρισμός, οι επίμονες “δαπάνες τόνωσης”, ο στραγγαλισμός του ενεργειακού τομέα από τους “οικολόγους”, η καταστροφική τρέλα των λουκέτων και η αδιάκοπη προώθηση της παραφροσύνης των “ξύπνιων” φαίνεται σαφώς να σχηματίζουν μια τέλεια καταιγίδα παγκόσμιου σχεδιασμένου χάους.
Προφανώς, κανένα από αυτά τα φαινόμενα δεν είναι αυθόρμητο, και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιοφυΐα για να αντιληφθεί τις εντελώς καταστροφικές συνέπειες της εφαρμογής τους. Έτσι, η συνεχιζόμενη καταστροφή της “παλαιάς παγκόσμιας τάξης πραγμάτων” -που σήμερα αναφέρεται συχνότερα ως “Μεγάλη Επαναφορά” ή “οικοδόμηση της καλύτερης επιστροφής”- παραπέμπει σε συντονισμένη κακοβουλία, προκαλώντας εύλογες ανησυχίες.
Το “θετικό” μέρος του σχεδίου της νέας παγκόσμιας τάξης, από την άλλη πλευρά, φαίνεται να είναι περισσότερο ένας μπαμπούλας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το είδος του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού που οι θεωρητικοί συνήθως οραματίζονται είναι μια πραξικολογική αδυναμία.
Πρώτον, η ολοκληρωτική ερήμωση, που απέχει πολύ από το να συγκεντρώσει σχεδόν όλους τους παραγωγικούς πόρους στα χέρια της παρασιτικής “ελίτ”, θα υπονόμευε κατά πολύ τη δύναμή της εξαλείφοντας το μεγαλύτερο μέρος του παραγωγικού δυναμικού της παγκόσμιας οικονομίας. Εξάλλου, όπως σημειώνει ο Julian Simon, οι άνθρωποι, με την εφευρετικότητα και την επιχειρηματικότητά τους, είναι αυτοί που αποτελούν την κατεξοχήν κινητήρια δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης. Ως εκ τούτου, υλοποιώντας τα μαλθουσιανά τους σχέδια, οι ελίτ παγκοσμιοποιητές θα πριονίσουν το κλαδί στο οποίο κάθονται και θα εξοντώσουν τους εαυτούς τους μαζί με τα θύματά τους.
Δεύτερον, αν ο υποταγμένος παγκόσμιος πληθυσμός υποδουλωνόταν κυριολεκτικά αντί να διαλέγεται σε ένα τεράστιο ευγονικό σχέδιο, τότε και η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα κατέρρεε σε χρόνο μηδέν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ένας σταθερός, καλά λειτουργικός διεθνής ολοκληρωτισμός θα έπρεπε να βασίζεται σε εξαιρετικά πολύπλοκες τεχνολογικές λύσεις και σε τεράστιες ποσότητες κεφαλαιουχικών αγαθών υψηλής ποιότητας.
Ωστόσο, στρατιές κυριολεκτικών σκλάβων δεν μπορούν να δημιουργήσουν ή να συντηρήσουν τέτοια αγαθά, ούτε να επινοήσουν και να εφαρμόσουν τέτοιες λύσεις. Εξάλλου, οι σκλάβοι είναι πασίγνωστα μη παραγωγικά άτομα, αφού δεν έχουν τα μέσα και το κίνητρο να επενδύσουν στα ταλέντα, τις δεξιότητες, τις επαφές και τους συμπληρωματικούς πόρους τους. Επιπλέον, είναι αδιανόητο ότι οι αφέντες θα εκτελούσαν αυτά τα καθήκοντα, αφού θα αποτελούσαν ένα πολύ μικρό ανώτερο στρώμα.
Τρίτον, αν κάποιος προτείνει ότι η νέα παγκόσμια τάξη θα μπορούσε να λειτουργήσει με επιτυχία με βάση λύσεις τεχνητής νοημοσύνης υψηλής τεχνολογίας, τότε, για άλλη μια φορά, το φυσικό ερώτημα είναι ποιος θα επινοήσει και θα επιβλέπει τη σχετική υποδομή. Οι επίλεκτοι μαριονετοπατέρες, ανεξάρτητα από την πονηριά τους, θα ήταν πολύ λίγοι για να φέρουν εις πέρας αυτό το έργο. Οι μάζες των σκλάβων, όπως επισημάνθηκε προηγουμένως, θα ήταν μοναδικά ανεπαρκώς εξοπλισμένες για να διαχειριστούν αυτό το κατόρθωμα.
Τέλος, μια πιθανή ομάδα “ημιεπίλεκτων” μεσαίων στελεχών θα ήταν επίσης άχρηστη σε αυτό το πλαίσιο. Αν σήμερα βλέπουμε πώς θα μπορούσε να μοιάζει ένας καθαρόαιμος ολοκληρωτισμός αυτού του είδους, τα μέλη αυτής της κάστας θα έπρεπε να κατηχηθούν ακόμη πιο διεξοδικά στην ιδεολογία των “ξύπνιων” στο πλαίσιο ενός τέτοιου συστήματος. Και δεδομένου ότι αυτή η ιδεολογία μπορεί να συνοψιστεί ως μια ιδιαίτερα διαταραγμένη εξέγερση ενάντια στη φύση της πραγματικότητας, είναι μια μοναδικά κακή εφαρμογή για τεχνολογικά απαιτητικά περιβάλλοντα.
Τέλος, πρέπει να επισημανθεί ότι η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα ήταν ακόμη πιο ευάλωτη στο πρόβλημα του υπολογισμού του Μίζες από ό,τι οι “κλασικοί” ολοκληρωτικοί προκάτοχοί της. Εξάλλου, η πολιτική εξουσία και η ικανότητα λήψης οικονομικών αποφάσεων θα έπρεπε να είναι πολύ πιο έντονα συγκεντρωμένες στα χέρια μιας μικροσκοπικής ολιγαρχίας απ’ ό,τι ήταν στο πρώην σοβιετικό μπλοκ.
Και ενώ για ένα διάστημα, οι κυβερνήτες αυτών των χωρών ήταν σε θέση να διατηρήσουν μια επίφαση οικονομικού ορθολογισμού υπολογίζοντας με όρους εξωτερικών τιμών και ανεχόμενοι την ύπαρξη εσωτερικών μαύρων αγορών, τέτοιες λύσεις δεν θα ήταν διαθέσιμες σε μια παγκόσμια δικτατορία τεχνοκρατικής παντοκρατορικής επιτήρησης. Έτσι, αποδεικνύεται ότι μια τέτοια δικτατορία είναι ένας πραξεολογικός παραλογισμός – ένα σύστημα που μπορεί να φαίνεται πολύ απειλητικό στα χαρτιά, αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ψυχοπαθητικό όνειρο απατηλό.
Έτσι, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς για τα κίνητρα που κρύβονται πίσω από την ξέφρενη καταστροφή της σημερινής κοινωνικοοικονομικής τάξης από την παγκοσμιοποιητική κλίκα. Σίγουρα, τα μέλη της είναι αρκετά πονηρά για να συνειδητοποιήσουν την ανυπέρβλητη φύση των προκλήσεων που αναφέρθηκαν παραπάνω. Τι εμπνέει, λοιπόν, την καταστροφική τους μανία, αν δεν υπάρχει επιπλέον χρήμα και εξουσία για να κερδηθούν;
Η μόνη ικανοποιητική απάντηση είναι άκρως ανατριχιαστική: φαίνεται ότι, έχοντας αποκτήσει όλα τα χρήματα που μπορεί να ξοδέψει κανείς και όλη την εξουσία που μπορεί να ασκήσει, η παγκόσμια ελίτ παραμένει ικανή να αντλεί διαστροφική ψυχολογική ικανοποίηση από τη συμμετοχή σε μεγάλης κλίμακας πράξεις αλόγιστης καταστροφής. Με άλλα λόγια, οι εκπρόσωποί της δεν φαίνεται να ενοχλούνται από τη διάπραξη μιας θεαματικής αυτοκτονίας, αρκεί αυτή να αποτελεί παρενέργεια μιας πολύ πιο θεαματικής δημοκτονίας.
Ενώ η συνειδητοποίηση ότι η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων είναι μια λογικά ασυνάρτητη φαντασμαγορία μπορεί να είναι καταπραϋντική, η συνακόλουθη συνειδητοποίηση ότι ο πραγματικός στόχος της συνεχιζόμενης παγκόσμιας καταστροφής δεν είναι λιγότερο παράλογος θα πρέπει να κρατήσει όλους τους ορθά σκεπτόμενους ανθρώπους νηφάλιους και προσεκτικούς. Ως εκ τούτου, ακόμη και αν κάποιος δεν είναι ενθουσιώδης υποστηρικτής της ταχέως διαλυόμενης “παλαιάς τάξης πραγμάτων”, μπορεί να αντιταχθεί σταθερά στις σατανικές μηχανορραφίες των υπευθύνων για τη διάλυση αυτής της τάξης πραγμάτων.
Το προσωπικό σύνθημα του Ludwig von Mises (που υιοθετήθηκε και από το Ινστιτούτο Mises) είναι διδακτικό: “Μην υποκύπτεις στο κακό, αλλά προχώρα όλο και πιο τολμηρά εναντίον του”.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek