Οἱ διοικοῦσες ἡγεσίες τῶν Ἐκκλησιῶν Ἐπιζητοῦν –κι αὐτές– κυριαρχία, ἐξουσία, διασπώντας ἑαυτὲς ἀλλὰ καὶ τὸν ἄνθρωπο

Τοῦ κ. Γεωργίου Ἰωάννου Καραλῆ, πυρηνικοῦ ἰατροῦ τῆς πανεπιστημιακῆς πολυκλινικῆς τῆς Ρώμης, Tor Vergata

Ξαφνικὰ ἡ Δύση ἀνεκάλυψε τὸ πόσο φρικτὸς μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνας πόλεμος· δὲν φαίνεται ὅμως τὸ ἴδιο ἱκανὴ στὸ νὰ μπορεῖ νὰ ἀναλογισθεῖ καὶ τὶς μεγάλες της εὐθύνες. Ἄλλωστε ἦταν μέσα στὰ κέντρα ἀποφάσεων τῶν Βρυξελλῶν καὶ τῆς Οὐάσιγκτον ποὺ χαλκεύθηκαν οἱ συνθῆκες, ὥστε νὰ ἀκουστοῦν τὰ τύμπανα τοῦ πολέμου, ποὺ τόσο ὑποκριτικὰ τώρα καταδικάζουν…

Δύο χρόνια τώρα στὶς δυτικὲς “δημοκρατικές” κοινωνίες ἐξ αἰτίας μιᾶς “πανδημίας”, διὰ μιᾶς ἐξαφανίστηκαν τὰ θεμελιώδη δικαιώματα τῶν λαῶν: ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης τοῦ διαφορετικοῦ ἐν σχέσει πρὸς τὴν ἐπίσημη ρητορική, τὸ δικαίωμα στὴν ἐργασία, τὸ δικαίωμα τῆς μετακίνησης. Ὅταν πάλι οἱ λαοὶ ἄρχισαν νὰ ἀναπνέουν ἔστω καὶ λίγο, λόγω τῆς χαλάρωσης τῶν μέτρων, ἀκούστηκαν ἐξαίφνης βομβαρδισμοὶ καὶ μάχες μέσα στὴν ἴδια τὴν Εὐρώπη. Ἀνοίξανε καὶ πάλι οἱ πύλες τῆς κολάσεως καὶ ὅ,τιδήποτε φρικτὸ καὶ ἀνελέητο πετάχθηκε ἔξω, φθάνοντας στὸ κατώφλι τῆς πόρτας μας.

Ἐνῷ παλιὰ ἡ Δύση δημιουργοῦσε πολέμους σὲ περιοχὲς ἄλλων Ἠπείρων, μακριά, ὥστε νὰ μὴ ἀκούγονται τὰ κλάματα καὶ οἱ ἀπελπισμένες φωνὲς αὐτῶν ποὺ ὑπέφεραν ἀπὸ τὴν καταστροφή, τώρα πιὰ οἱ συνέπειες τῶν πράξεών της ἔκαναν τὴν ἐμφάνισή τους μέσα στὸν ἴδιο της τὸν χῶρο, ἀπειλώντας τὴν φυσικὴ ὑπόσταση τῶν ὑπηκόων της. Ἐχάθη ἡ ἐλευθερία, ἡ λογική, κάθε ἀνθρωπισμός, κάθε δικαίωμα, καὶ τώρα πιὰ χάνεται καὶ τὴν ἴδια ἡ πολύτιμη ζωή ποὺ ἀπὸ ἀγάπη χάρισε ὁ Θεὸς σὲ κάθε ἄνθρωπο, ἁμαρτωλὸ ἢ ἅγιο.

Κι ἐκεῖ ποὺ θὰ περίμενε κανεὶς νὰ ὑψωθεῖ μία διαφορετικὴ φωνὴ διαμαρτυρίας, ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἀπεκαλύφθη καὶ πάλι, ὅτι ὅπως καὶ στὴν περίπτωση τῆς “πανδημίας”, αὐτὴ ὄχι μόνο εἶναι ἀποῦσα, μὰ καὶ ἡ ἡγεσία της συμμεταίχει ἐνεργῶς στὴν ἐπιβολὴ τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, τὴν σχεδιασμένη ἀπὸ τὰ ἐσκοτισμένα μυαλὰ ποὺ ἀκολουθώντας τὸν πατέρα τους τὸν Διάβολο κυριάρχησαν πιὰ σὲ κάθε χώρα καὶ ἀπειλοῦν μὲ ἐξόντωση τὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ.

Πάλι λοιπὸν ὅπως καὶ πρίν, στὴν περίοδο τῆς “πανδημίας”, ὁ “Πρῶτος” τοῦ κακοῦ, ὁ ἀρχέκακος ὄφις, σηκώνει τὴν κεφαλὴ του κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ σιγοψιθυρίζει τὰ ἀντίθετα πρὸς τὴν ἀλήθεια. Ἢ καλύτερα ἐπειδὴ ἡ δική του κεφαλὴ συνετρίβει μὲ τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, μετατρέπει ὡς νὰ ἦταν δική του κεφαλή, τὸν καθένα ἀπὸ ἐκείνους οἱ ὁποῖ­οι μὲ τὸ πέρασμα τῶν αἰώνων πείθονται στὶς ὀλέθριες συστάσεις του, κι ἔτσι ἐμφανίζεται σὰν τὴν Λερναία Ὕδρα μὲ τὰ πολλὰ κεφάλια, μὲ τὰ ὁποῖα δὲν σταματᾶ νὰ διαλαλεῖ μέχρι τὰ ὕψη τὴν βλασφημία. Ἔτσι λοιπόν, προσήρμοσε στὸ ἕρπον σῶμα του, τοὺς Ἀρείους, Ἀπολιναρίους, Εὐνομίους, Μακεδονίους Σεβήρους, Βέκκους καὶ τόσους ἄλλους ποὺ προσεκολλήθησαν σὲ αὐτὸν καὶ διὰ τῆς γλώσσης τους ἔχυσε τὸ δηλητήριό του κατὰ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ δὲν μπόρεσε νὰ καταστρέψει τὴν Ἐκκλησία, γιατί συνετρίβη ἀπὸ ἐκείνους τοὺς ἀγωνιστὲς τῆς Πίστεως, οἱ ὁποῖοι διατήρησαν ὡς πραγματική τους κεφαλή, τὸν –ὄντως– Πρῶτο, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Αὐτὸς λοιπὸν ὁ νοητὸς –γι’ αὐτὸ καὶ ἐπάρατος– ὄφις, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τοῦ κάθε κακοῦ, ποὺ τρέφει συνεχῶς καὶ πάντοτε τὴν χαμερπῆ καὶ γήϊνη πονηρία, ὁ ἐφευρετικότατος καὶ ἀμηνάχως εὐμήχανος πρὸς κάθε ἀσεβῆ δοξασία, δὲν ἔχει καθόλου λησμονήσει τὴν κακοτεχνία του. Τώρα λοιπὸν εἰσάγει διὰ τῶν πειθηνίων του λατινοφρόνων καὶ περσοναλιστῶν-πρωτειομανῶν, νέους ὅρους περὶ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι φαίνεται μὲν νὰ εἶναι ἑλκυστικοί, ἀλλὰ καθίστανται ἀφορμὲς μεγάλων κακῶν, φέρνοντας πολλὰ δεινά, ποὺ ὁδηγοῦν στὸν πλήρη ἐκφυλισμὸ τῆς εὐσεβείας. Γιατί ἂν ἐμφανιστεῖ ἕνα ἀρχικὸ ἄτοπο, τὰ ἄτοπα ποὺ ἀκολουθοῦν, δυστυχῶς εἶναι πολλά. Καὶ ὅταν αὐτὰ τὰ ἄτοπα εἰσάγονται καὶ γίνονται ὀρθόδοξη θεολογία, τότε προκαλοῦν μία τέτοια σύγχυση ποὺ δένουν τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Πρῶτο τοῦ κακοῦ, στερώντας του τὴν φυσικὴ ἐλευθερία. Αὐτὸ ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα νὰ χαθεῖ ἡ ἀλήθεια ἔναντι τῶν συμφερόντων τῶν ἰσχυρῶν τοῦ αἰῶνος τούτου, ποὺ γιὰ νὰ ἐπικρατήσουν ἔχουν πάντοτε ἀνάγκη τὶς συγκρούσεις καὶ τοὺς πολέμους. Ἔτσι μετὰ ἀπὸ τὴν “πανδημία”, τὸ ἀνθρώπινο γένος εἰσέρχεται στὴν δίνη ἑνὸς νέου πολέμου, καὶ ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ζώντας κι αὐτὴ τὸν ἴδιο ἐκφυλισμὸ καὶ τὴν σύγχυση τοῦ αἰῶνος τούτου, δὲν μπορεῖ νὰ δώσει τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν σιγουριὰ τῆς ζωῆς ποὺ νικάει τὸν θάνατο καὶ τὴν φρίκη τοῦ κάθε πολέμου. Οἱ Ναοὶ ἄδειασαν, καὶ ὁ Κόσμος εἰσέρχεται στὴν τροχιὰ μιᾶς Νέας Τάξης Πραγμάτων, στὴν ὁποία ὁ “Θεός” συναγωνίζεται μὲ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπάτη καὶ στὴν ἀδικία, ὅπως ὁ Δίας στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία.

Χρόνια πρὶν φθάσουμε στὴν σημερινὴ κατάσταση, κάποιοι λατινόφρονες “θεολόγοι”, ὄχι μόνο ἰσχυρίσθησαν, ἀλλὰ κατάφεραν καὶ ἐπέβαλλαν ὡς ὀρθόδοξη τὴν ἀκόλουθη ἄποψη: ἡ ἀλήθεια ὁρίζεται ὡς προσωπικὴ σχέση καὶ κοινωνία ἀγάπης (ἐξ οὗ καὶ ἡ ἀγαπολογία ποὺ τοὺς χαρακτηρίζει) καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μιλᾶμε χρησιμοποιώντας τὴν ἔννοια τῆς φύσης, γιὰ τὸν Θεὸ ἢ τὸν ἄνθρωπο, γιατί αὐτὴ στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχει, εἶναι μία ἀναγκαιότης ποὺ θὰ πρέπει νὰ ξεπεραστεῖ, καθὼς βρίσκεται μόνο στὸν ἀνθρώπινο τρόπο κατανόησης, ποὺ μόνο ἔτσι δύναται νὰ συλλάβει τὴν μοναδικότητα τοῦ Θεοῦ, παρότι ἔχει τρία Πρόσωπα! Τὰ πρόσωπα λοιπὸν κατ’ αὐτούς, στερούμενα τῆς φύσεως, βρίσκονται σ’ ἕνα ἀδιάκοπο δίκτυο σχέσεων, τὸ ὁποῖο βέβαια ἔχει ἀνάγκη ἑνὸς Πρώτου, ποὺ εἶναι ὁ Πατήρ. Προκειμένου νὰ ὑποστηρίξουν ἑπομένως οἱ λατινόφρονες, τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ ὑπαρξιστικοῦ περσοναλισμοῦ στὴν Θεολογία, κατέληξαν στὴν υἱοθέτηση ἑνὸς Πρώτου καὶ ἑνὸς Πρωτείου ἐντός τῆς Παναγίας Τριάδος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπάρχουν ἕνας δεύτερος καὶ ἕνας τρίτος, κατ’ ἀναλογίαν τῆς κτιστῆς πραγματικότητας! Λογικὸ συμπέρασμα τούτου εἶναι ὅτι, ἀφοῦ στὴν Παναγία Τριάδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ συνεπῶς καὶ δεύτερος καὶ τρίτος, τότε γιατί καὶ στὴν Ἐκκλησία νὰ μὴ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀπαρίθμηση; Ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία ἔπαψε νὰ ἀποτελεῖ τὸ ἀναστημένο Σῶμα ποὺ προσέλαβε στὴν καθ’ ὑπόστασιν ἕνωση τῶν δύο φύσεων, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀντιθέτως, ἡ Ἐκκλησία κατὰ τοὺς νέους “θεολόγους”, εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, αὐτῆς ποὺ κατὰ τὴν πατερικὴ ἀντίληψη δὲν μπορεῖ ποτὲ οὔτε νὰ εἰκονισθεῖ οὔτε νὰ γίνει κατανοητὴ ἀπὸ κανένα. Κοινωνία προσώπων λοιπὸν καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἰσχυρίζονται οἱ λατινόφρονες προσωπολάτρες θεολόγοι, ἢ ὅπως αὐτοὶ τὸ ἐκφράζουν: ἄτομα ποὺ θὰ πρέπει νὰ γίνουν πρόσωπα, γιὰ νὰ βρεθοῦν σ’ ἕνα ἀέναο δίκτυο σχέσεων, ὅπως διδάσκει καὶ ὁ νέος ἅγιος τῆς (μοντέρνας πιὰ) Ἐκκλησίας, γέρων Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ. Σ΄ αὐτὴν τὴν νέα “σχεσιακὴ ἐκκλησιολογία” ποιὸς ὅμως θὰ εἶναι ὁ Πρῶτος, τὸ σημεῖο ἀναφορᾶς τῶν ἐν λόγῳ σχέσεων; Ἐδῶ τὰ πράγματα δυσκολεύουν, γιατί ὑπάρχουν τρεῖς Ρῶμες ποὺ εἶναι συνδεδεμένες μὲ τρεῖς χριστιανικὲς μυθολογίες! Ἡ πρώτη Ρώμη, ἡ δεύτερη Ρώμη ἢ νέα Ρώμη καὶ ἡ Μόσχα ὡς Τρίτη Ρώμη. Σύγκρουση!

Βασισμένος στὸ “Πρωτεῖο” του, ὁ ἐπίσκοπος τῆς νέας Ρώμης ἰσχυρίζεται ὅτι μπορεῖ νὰ εἰσέρχεται παντοῦ καὶ νὰ δημιουργεῖ ἐπισκοπές, μὲ πρόσφατο παράδειγμα τὴν ἀντικανονικὴ Οὐκρανικὴ “αὐτοκεφαλία”, ποὺ ἔδωσε τὸ δικαίωμα στοὺς σχισματικοὺς Οὐκρανοὺς νὰ διώκουν συστηματικά τούς ρωσοφώνους ἱερεῖς ποὺ ἀναγνωρίζουν τὸν Μητρ. Ὀνούφριο, προκαλώντας διενέξεις ἐπὶ διενέξεων, ὁδηγώντας σὲ ἐπὶ πλέον ἀδιέξοδα, μὲ τραγική τους κατάληξη τὸν πόλεμο. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ὁ ἐπίσκοπος τῆς “τρίτης Ρώμης” θεωρώντας ἑαυτὸν ὡς τὸν διάδοχο “Πρῶτο” (ἂν καὶ ὄχι ἀνοικτὰ) συνεισφέρει καὶ αὐτὸς στὴν γενικὴ σύγχυση… Τὰ νέα αὐτὰ σχίσματα φανερώνουν, ἀνοικτὰ πιά, τὴν ἐξάρτηση τῶν Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ὅπου οἱ ἀποφάσεις τους καθοδηγοῦνται ἀπὸ τὰ ἀντίστοιχα πολιτικὰ συμφέροντα τῶν Ἀμερικανῶν καὶ τῶν Ρώσων. Στὴν –ἔνοχη– Εὐρώπη, ὁ πόλεμος στὴν Οὐκρανία ἐμφανίζεται πιὰ σὰν σύγκρουση μεταξὺ ὀρθοδόξων… Ἀκόμη χειρότερα, παρατηρεῖται τὸ γεγονός, ἑκάστης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ εὐλογεῖ τὰ οἰκεῖα ἐθνικὰ ὅπλα, ἐπιτείνοντας τὸ τεράστιο χάσμα ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ, φέρνοντας ἐπιπλέον σύγχυση στὴν Ὀρθοδοξία. Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ σύγχυση, ποὺ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας, προσπαθώντας νὰ ἐξισορροπήσει τὴν ὑποκριτικὴ ἀντιπολεμικὴ ρητορική τῆς Δύσεως, ἰσχυρίζεται πιά, ὅτι ὑπάρχουν καὶ σωστοὶ πόλεμοι ποὺ θὰ πρέπει νὰ γίνονται, γιατί ἡ Δύση ἔχει χάσει τὶς ἠθικὲς χριστιανικὲς ἀξίες! Ἴσως ἀντ’ αὐτοῦ θὰ ἔπρεπε νὰ μνημονεύσει κάτι, ὅπως τὸ ἀκόλουθο:

«Καταργήθηκε λοιπὸν ἡ θρησκεία τῶν δαιμόνων. Ἡ κτίση ἁγιάστηκε μὲ τὸ θεῖο αἷμα, βωμοὶ καὶ ναοὶ εἰδώλων γκρεμίστηκαν, θεογνωσία φυτεύθηκε. Τριάδα λατρεύομεν ὁμοούσια καὶ ἄκτιστη, ἕνας Θεὸς δημιουργὸς τῶν ὅλων καὶ Κύριος. Ἀρετὲς πολιτεύονται, ἐλπίδα ἀναστάσεως δωρήθηκε μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, οἱ δαίμονες τρομάζουν μπροστὰ στοὺς ἄλλοτε ὑποχείριους ἀνθρώπους, καὶ τὸ θαυμαστὸ βέβαια ὅτι τὰ πάντα κατορθώθηκαν μὲ τὸν σταυρό, τὰ πάθη καὶ τὸν θάνατο. Σὲ ὅλη τὴ γῆ ἔχει κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς θεογνωσίας, κατατροπώνοντας τοὺς ἀντιπάλους ὄχι μὲ πόλεμο, μὲ ὅπλα καὶ μὲ στρατόπεδα, ἀλλὰ λίγοι φτωχοί, ἄσημοι, διωκόμενοι, ποὺ κακοποιοῦνταν καὶ θανατώνονταν, κηρύσσοντας τὸν Χριστό, ποὺ σταυρώθηκε καὶ θανατώθηκε κατὰ τὴν σάρκα, νίκησαν τοὺς σοφοὺς καὶ δυνατούς. Γιατί τοὺς ἀκολουθοῦσε ἡ παντοδύναμη δύναμη τοῦ σταυρωμένου Χριστοῦ. Ὁ Θάνατος ὁ παλιότερα πιὸ φοβερὸς ἐχθρὸς νικήθηκε καὶ τώρα ἤδη ὁ ἄλλοτε μιαρὸς καὶ μισητὸς διάβολος καταδικάζεται ἀπὸ τὴν ζωή. Αὐτὰ εἶναι τὰ κατορθώματα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, αὐτὰ τὰ γνωρίσματα τῆς δυνάμεώς Του. Γιατί δὲν διέσωσε, ὅπως διὰ μέσου τοῦ Μωυσῆ, ἕνα λαὸ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν δουλεία τοῦ Φαραώ, σχίζοντας τὴν θάλασσα, ἀλλὰ μᾶλλον γλύτωσε ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν φθορὰ τοῦ θανάτου καὶ τὸν πικρὸ τύραννο τῆς ἁμαρτίας, ὁδηγώντας πρὸς τὴν ἀρετή, ὄχι μὲ τὴν βία, οὔτε προστάζοντας νὰ παραχώνουν στὴν γῆ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ νὰ τοὺς καῖνε καὶ λιθοβολοῦν, ἀλλὰ πείθοντας μὲ πραότητα καὶ μακροθυμία νὰ προτιμοῦν οἱ ἄνθρωποι τὴν ἀρετὴ καὶ γιὰ χάρη της νὰ ὑποβάλλονται στοὺς πόνους καὶ νὰ βρίσκουν σ’ αὐτοὺς τὴν εὐχαρίστηση. Ἄλλοτε ὅσοι ἁμάρταναν κακοποιοῦνταν καὶ ἐντούτοις ἐπέμεναν στὴν ἁμαρτία καὶ αὐτὴ λογιζόταν σ’ αὐτοὺς ὡς θεός. Τώρα ὅμως γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ἀρετὴ προτιμοῦν τὶς κακώσεις καὶ τὰ βασανιστήρια καὶ τὸν θάνατο». (Ἁγ. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως 4,77 ΕΠΕ σελ. 334)

Πόσο μεγάλη ἀπόσταση ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπὸ τὴν Πατερικὴ θεολογία στὶς ἡγεσίες τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ποὺ ἀδυνατοῦν πιὰ νὰ ἐγκολπωθοῦν τὸ γνήσιο πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας, φθάνοντας στὸ σημεῖο, ποὺ ἀντὶ νὰ διδάσκεται τὸ Εὐαγγέλιο νὰ διδάσκονται στὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο πώς ὁ καθένας μπορεῖ, ξεπερνώντας τὴν ἀναγκαιότητα τῆς φύσεως, ἀπὸ ἄτομο νὰ γίνει πρόσωπο, ἐνῷ κατὰ τὰ ἄλλα θὰ πρέπει νὰ ὑπακούει στὶς ἐντολὲς τῆς ἐπιγείου ἐξουσίας, ὅσο ἀντίχριστες κι ἂν εἶναι (βλ. “πανδημία”, πόλεμος κλπ)! Ἡ ἐπιρροὴ τῆς νέας θεολογίας καὶ ἡ ἀντικατάσταση τῆς πατερικῆς νηπτικῆς θεολογίας, ἔφθασε στὸ σημεῖο, σὲ τόπους ἀσκητικῆς βιοτῆς, ὅπως πχ τὸ Ἅγιον Ὄρος, νὰ μελετᾶται καὶ νὰ διαδίδονται, ὡς μόνα ἁρμόδια πρὸς σωτηρίαν, τὰ ἔργα τοῦ περσοναλιστοῦ γ. Σωφρονίου, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴ εἶναι σὲ θέση πλέον νὰ καταλάβουν οἱ Μοναχοὶ τὴν πατερικὴ παράδοση αἰώνων! Καὶ τί νὰ πεῖ κανεὶς πιά, γιὰ Ἐπισκόπους ἢ Ἱεροκήρυκες, οἱ ὁποῖοι –στὰ θέματα αὐτὰ– ἁπλῶς ἐπαναλαμβάνουν ὅσα διδάσκονται ἀπὸ τοὺς σύγχρονους Ἁγιορεῖτες;

Κατὰ τὴν παρελθοῦσα Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἑορτάστηκε ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας κατὰ τῆς εἰκονομαχίας, καθὼς καὶ τῶν κάθε λογῆς αἱρέσεων ποὺ τὴν διαίρεσαν, ἑνώνοντας τὸ λογικὸ ποίμνιο σὲ ὅποια γωνιὰ τοῦ πλανήτη καὶ νὰ ζεῖ, ὅποιας ἐθνικότητας καὶ νὰ ἔχει, στὸ νὰ ἀναφωνεῖ τὰ ἀκόλουθα λόγια: «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν οἰκουμένην ἐστήριξε». Ταυτόχρονα ὅμως, βρῆκε τὴν Ὀρθοδοξία ἀληθινὰ πεσμένη καταγῆς καὶ τοὺς “Ὀρθοδόξους” νὰ ἑορτάζουν μίαν ἑορτὴ ποὺ δὲν εἶναι πιὰ σὲ θέση νὰ βιώσουν.

Πόσο τραγικὴ μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὴν δίνη τοῦ πολέμου, ὅπου ἀνοίχθηκαν οἱ ἀσκοὶ τοῦ (ὄχι Αἰόλου ἀλλὰ) Διαβόλου, καὶ ξερνοῦν μπαρούτι, ὀβίδες καὶ κάθε λογῆς θάνατο, τόσο πολὺ ποὺ ἀρχίσαμε ξανὰ νὰ μιλᾶμε ἕως καὶ γιὰ ἕνα πυρηνικὸ ὁλοκαύτωμα!. Ὀσμὴ θανάτου κυριαρχεῖ παντοῦ καὶ οἱ δαίμονες χορεύουν καὶ χαροποιοῦνται γιὰ τὴν πτώση τῆς (κάθε λογῆς) διοικούσας Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν μεγάλη ἀποστασία, ποὺ μόνο καταστροφὲς εἶναι σὲ θέση νὰ συνεχίσει νὰ φέρνει.

Περάσαμε πιὰ τὸ κατώφλι τῆς μεγάλης ἀπάτης, τοῦ “πρώτου” στὴν κακία ποὺ ὅλοι προσπαθοῦν νὰ μιμηθοῦν, ἀτιμάζοντας τὸν ἴδιο τὸ Χριστὸ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς κάνει ἐμᾶς θεούς. Καὶ ὅλος ὁ Χριστιανισμός, τὸ μέγα καὶ ἀπόκρυφο μυστήριο τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως, καταντᾶ, ὥστε νὰ γίνεται ἕνα ἀκατανόητο καὶ ἀπραγματοποίητο παραμύθι, γιὰ νὰ τὸ λέμε στὰ παιδιὰ, πρὶν πέσουν νὰ κοιμηθοῦν, ἐνῷ ἔξω ἀπὸ τὰ σπίτια μας μαίνονται λοιμοί, πεῖνα καὶ ἐμφύλιοι πόλεμοι.

Ἀποτελεῖ λοιπὸν ὀδυνηρὴ διαπίστωση, ὅτι οἱ διοικοῦσες ἡγεσίες τῶν Ἐκκλησιῶν ἀπώλεσαν τὰ θεολογικά τους ἐρείσματα, τὰ ὁποῖα ἀνέκαθεν θεμελιώνονταν στὸν ὁλομέτωπο πνευματικὸ ἀγῶνα τοῦ νὰ ἀποκοπεῖ ὁ πεπτωκώς ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ γνωμικό του θέλημα καὶ νὰ γίνει χριστοειδής, καὶ ὑπηρετοῦν πιὰ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς. Δὲν ἀποτελοῦν πιὰ τὸ πνευματικὸ ἅλας ἢ τὸ φῶς ποὺ φωτίζει τὰ σκοτάδια τοῦ κόσμου, ἢ τὸ θεραπευτήριο ποὺ προσπαθεῖ νὰ θεραπεύσει τὴν ἰδιοτέλεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπιζητοῦν –κι αὐτές– κυριαρχία, ἐξουσία, διασπώντας ἑαυτὲς ἀλλὰ καὶ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ μετατρέπεται σὲ ἐχθρό τῆς ἴδιας του τῆς φύσης…

Σὲ ἀντίθεση μ’ αὐτές, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὸ ἀναστημένο Σῶμα του, τὸ μόνο θεραπευτήριο, δὲν ἔχει ἐχθροὺς καὶ δὲν χωρίζει τὸν κόσμο. Ὑπηρετεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ βρίσκεται κοντὰ στὸν κάθε ἄνθρωπο, γιατί ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, εἴτε πλούσιος, εἴτε φτωχός, εἴτε καλός, εἴτε κακός, εἴτε Ἕλληνας, εἴτε ξένος, εἴτε Οὐκρανὸς ἢ Ρῶσος. Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ στέκεται κοντὰ στὸν κάθε ἄνθρωπο μὲ τὴν λογική τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, καταλύοντας τοὺς νόμους τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου.

Καλὸ ὑπόλοιπον τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς.

Ορθόδοξος Τυπος