Ό «κύριος» Πολέμιος…

Ό «κύριος» Πολέμιος…

Κάποιες λέξεις λένε άλλα είς τούς αδαείς ή σ’ όσους δέν τές μελετάνε καί άλλα είς όσους διεισδύουν μέσα τούς…

Ποία λέχθηκε πρώτη η πόλις ή ό πόλεμος; Τό ότι είναι τής ίδιας ρίζας, περιττόν…, απαξιώ νά σού τό επανεξηγήσω, σού θυμίζω όμως τήν ρίζα ήτοι Πόλος!…

Άρα τέ, η πόλις έχει σχέση μέ τόν πόλεμον καί ό πόλεμος μέ τήν πόλιν… Φαίνεται ότι η οργανωμένη διαμάχη πόλεων ή οργανωμένων ανθρώπων οργανωμένης διατεταγμένης διακυβέρνησης καί αναγκών ήτοι τής πόλεως καλείται πόλεμος…

Πρίν προκύψει η πόλις η διαμάχη πρέπει νά είχε κάποια άλλη ονομασία η οποία είναι θαμμένη σέ αρχαία ελληνικά βιβλία ή καί έχει μετεξελιχθεί τό νόημα τής πολύ ή κάπως… Μία λέξη διά τήν εχθροπραξία πρίν τήν πόλιν είναι η λέξη καυγάς, μία άλλη η έριδα, άλλη η φιλονικία, άλλη η εριδονικία, καί άλλη η εριδοφιλία…

Η λέξη εχθρός είναι γνωστότατη καί κατανοητότατη… Η δέ λέξη πολέμιος ής σημαίνει εχθρός από πού προέκυψε καί διατί καλείται ωσαύτως;…

Πολέμιος είναι ό εχθρός… Ποίος εχθρός, αυτός οπού σέ πολεμάει ή αυτός οπού τόν πολεμάεις;… Φαίνεται ότι είναι αυτός οπού σέ πολεμάει, αλλά συνάμα είναι μία διπλομματική έννοια ύπουλου στιγματισμού αυτού οπού εσύ πολεμάεις…, ή άρχισες πρώτος έν αδίκω κυρίως καί συνήθως νά πολεμάεις καί αυτός ανταποδίδει ώς φυσική αντίδραση επιβίωσης…

Η λέξη πολέμιος είναι μία πολιτική λέξη διά νά καταδείξεις αυτόν ός πολεμάει τήν πόλιν καί νά ενώσεις τήν πόλιν εναντίον τού κοινού πολέμιου, είτε αυτόν ισχύει, είτε είναι τεχνητόν μέ ή δίχως αλλότριους σκοπούς, είτε είναι ψεύδος, είτε αυτός οπού καλεί σέ συνένωση είναι ό αρχιτέκτονας καί παράγοντας κρυφός τής συντεταγμένης σύναξης καί συνωμοσίας κατά τής πόλεως… Μπορεί νά φάνηκε παράξενον, αλλά, η απόδειξη είναι εμφανέστατη, ό μεγαλύτερος εχθρός ήτοι πολέμιος μίας πόλεως είναι η ίδια η πολιτική, λέξη η οποία προκύπτει από τήν πόλιν μέ ομόρριζα τόν πόλον…

Πολιτική είναι η τέχνη τού δόλου…

Δόλος είναι η σκέψη τής πολιτικής…

Η πολιτική είναι η τακτικότητα νά κερδίσεις όσον περισσότερα μπορείς αλλά πάντοτε η υστεροβουλία τής είς τό όπισθεν μέρος τού εγκεφάλου είναι τό κέρδος τών πάντων, μηδενός εξαιρουμένου καί μηδενός εξαιρουμένου μέ τήν τύψη πρός όφελος τών άλλων έν αδίκω… Σπάνια συναντάς οριοθέτες μέ βάση τό δίκαιον καί αυτόν επιβεβαιώνει τόν κανόνα…

Κατ’ επέκτασιν πολέμιος είναι εκείνος ός σέ πολεμάει μέ πολιτική οπού είς τήν ευελεκτικότερη τής μορφή προσποιείται ακόμη καί μέ ημιαυτοθυσίες ή καί αυτοθυσίες ότι είναι φίλος σού… Μία τέτοια τακτική είναι αήττητη επάνω σέ κόσμους οπού ανυμπορούν νά υποψιαστούν ότι υπάρχουν τέτοιοι πολιτικοί, καί όμως άμα ψάξεις κάτω από τήν ψευδοηθική τούς θά τό επιβεβαιώσεις καί θά τό επαληθεύσεις…

Πολέμιος είναι αυτός οπού σού κάνει πόλεμον… μέ πολιτική, μήπως αναγνωρίζεις αυτήν τήν ταυτότητα είς τήν τρέχουσα εποχή τής κορώνας λακκούβας από τούς λογής λογής πολιτικούς καί παραπολιτικούς όπως είναι σήμερον οί πόσικοι ιατροί;… αλλά καί άλλοι συμπαίκτες Θεομπαίκτες…

Ό «κύριος» πολέμιος είναι η αδυναμία σού νά πολεμίσεις τούς κύριους πολέμιους σού οί οποίοι είναι αναπάντεχα οί ηγέτες σού είτε τούς αναγνωρίζεις ώς τέτοιους είτε όχι..

Ο πόλος; Ποίος είναι;…

Είναι εκείνος οπού εκεί γίνεται σύναξη τινών δυνάμεων, η πολυπληθεία ή πολυπληθυσμός από σωματίδια ώς όντα ώς ενέργειες κ.ο.κ…

Η αρχικότητα τής λέξεως ήταν επόλος = επί+όλος/όλων….

Καί όπως πάντοτε τά συνώνυμα, ό πώλος ήτοι τό πουλάριον δηλαδή τά νεαράς ηλικίας ιπποειδή συμπεριλαμβανομένων καί τών ονοειδών, άγριων καί εξημερωμένων…

Τί κάνουν οί πώλοι; Μεταφέρουν προϊόντα είς τίς αγορές ήτοι τίς συγκεντρώσεις αγοραπωλητικών συναναστροφών δηλοί συναλλαγών δούναι καί λαβείν, αγοράζειν καί πωλείν, ανταλλαγής, συνεννόησης, μετάδοσης καί λαβής ιδεών, πληροφοριών, νέων, παραδειγμάτων καί παλαιών…

Ποία λέξη προέκυψε πρώτη, ό πώλος ή τό ρήμα πωλώ ήτοι έκ τού πώλου παραχωρώ έναντι αμοιβής, χρηματικής ή άλλης ή έναντι ανταλλαγής…

Ό πόλος, ό πώλος, η πώληση καί η πολιτική είναι τό ίδιον καί τό αυτόν υποκριτικόν καί αναγκαίον διαμέτρημα καί τότε δημιουργείται η πόλις καί ό πολέμιος τής πόλεως ώστε νά μεταπροκύψει ένεκα ανταγωνισμού, φθόνου, απληστίας, απληστείας καί ανάγκης ό πόλεμος…

Ό πώλος ή πώλης ώς επώλος καί επώλης διά τών εννοιών εξώλης καί προώλης παραθέτει τά μυστικιστικά τού νοήματα τού γέγνισθαι ή γίγνεσθαι έξ’ όσων κατανοούν καί κατ’ επέκτασιν προωθούν καί εφαρμόζουν…, τής άλωσης τά γόητρα καί υποπραξικοπήματα… Όταν σού πωλώ συνεχώς προϊόντα σέ κατακτώ διότι σέ εξαρτώ, απομυζώ οικονομικώς, σέ μετατρέπω είς χαύνον, άνευ αυτοπεποίθησης καί ικανότητος νά δημιουργήσεις καί νά εντρέπεσαι ώστε νά καταβαραθρώνεται περισσότερον η αυτοπεποίθηση σού τό οποίον σημαίνει αύξηση τής αβεβαιότητος, τής αδημονίας καί τής αυτοϋποτίμησης σού…

Νά πώς εξηγείται από τόν Μμαμπινιώτη ό όρος εξώλης καί προώλης: «εξώλης και προώλης
(αρχαία φράση ἐξώλης καὶ προώλης, η οποία αποτελείται από δύο συνώνυμες λέξεις, τα επίθετα ἐξώλης «κατεστραμμένος – διεφθαρμένος» και προώλης «κατεστραμμένος, αφανισμένος», σύνθετα από τις προθέσεις ἐκ / ἐξ, πρό και από θέμα τού ρήματος ὄλλυμι «αφανίζω, καταστρέφω» (ομόρριζο ολετήρας) = τελείως ξεδιάντροπος, ανήθικος.
π.χ. «Οι κοπέλες εκείνη την εποχή απέφευγαν να εκφράσουν τον έρωτά τους, επειδή είχαν άγχος μήπως τις αποκαλέσουν «εύκολες» ή “ εξώλεις και προώλεις”».

π.χ. «Στο έργο αυτό τού Ν. Βαλαωρίτη, η κοκόνα η Μαρώ, μια “εξώλης και προώλης” Πολίτισσα των αρχών τής Ελληνικής Επανάστασης τού 1821, αναμειγνύει την ηδονή τού έρωτα με την οδύνη για τον χαμό τού Γένους των Ελλήνων».

Αυτόν τό ανάμειγμα ηδονής έρωτα καί οδύνης χαμού τού Γένους είναι αισθησιασμός, ενδιαφέρον, στρήνα ανάμεικτη μέ πατριωτισμόν… μέσα από μία ευφυή αλλά αφελή, επιπόλαια καί έν πολλοίς ή ενίοτε παγαπότικης προδιάθεσης από τόν ανεξέλεγκτον οίστρον…

Έχουν λάβει όλα τά πηδάλια εντός καί εκτός πόλεων οί πολέμιοι όλων τών πόλεων, τάδ’ έφη νέα τάξη δαιμονισμού…

Ό πολέμιος έχει καί άλλη προέκταση είναι ό πολιτικός υποσκάπτης σού έξ’ ιδίας συνωμοταξίας μέ στόχον τήν εξουσία καί ό έξ’ αντίπαλης συνωμοταξίας εχθρός, αλλά δέν γνωρίζεις ποίος απ’ τούς ημέτερους καί αλλότριους είναι τώ όντι φίλος ή εχθρός, ενίοτε ούτε οί ίδιοι…

Η μεγαλύτερη δόλια τέχνη είναι νά κάνεις κάποιον νά πολεμάει τήν ψυχήν τού… Παλειά τέχνη κόσκινον τού διαβόλου… Όταν σέ πείθει κάποιος ότι δέν υπάρχουν παγίδες, βάραθρα, λακκούβες καί κρεμνοί σ’ έναν δάσος, σού δένει τούς οφθαλμούς καί σέ υπεξαναγκάζει νά βλέπεις μέ τούς ιδικούς τού όσον αυτός επιθυμεί καί προμετράει… Αυτόν σημαίνει νά σέ πείσει ότι δέν υπάρχει ψυχή ή ότι δέν κινδυνεύει από τίς αδικίες οπού σέ παρακινεί μέ υπεργοητεία νά πιστεύεις καί νά διαπράττεις…

Από τήν στιγμή οπού μία ανθρώπινη οντότητα καί ψυχή εξαρτάται από τών κύκλων εργασιών τής πόλεως, τού κράτους, τής παγκισμιοποίησης, απώλαισε ήδη τήν εγκάρδια καί όχι εγκεφαλική έννοια τής ελευθερίας!…. Οί πόλεις ήσαν μικρές παγκοσμιοποιήσεις, επιτόπιες παγκοσμιοποιήσεις, φυλετικές, εθνικές, οχλικές, γλωσσικές, εθιμικές παγκοσμιοποιήσεις καί ήταν προγεγραμμένον τών ήτοι προδιαγεγραμμένον ώς φυσικόν επακόλουθον νά γίνουν Συμπαγκοσμιοποίηση, ένας ποιμήν μία ποίμνη, αλλά τό ζητούμενον τί καί ποίος ποιμήν καί ποία ποίμνη…;

Όταν ό Σωκράτης έλεγε ότι είναι πολίτης τού κόσμου δέν πρέπει νά είχε υπόψιν τούς κινδύνους, ή είχε υπόψιν τού Τόν Χριστόν καί τό Δίκαιον τής Αγάπης… Τήν ρήση αυτή τού Σωκράτη προσπάθησε νά εφαρμόσει μέ προσμείξεις φυλών καί εθίμων ό Μέγας Αλέξανδρος… Η πολιτική τού Σωκράτη εύστοχη ή άστοχη από οία πλευρά καί εάν τό ιδείς ή εξετάσεις, αναλόγως, σύναψε τό ισχυρότερον σχέδιον τής είς τούς κοσμικούς Εβραίους, αλλά συγκεκαλυμμένα τό σχέδιον αυτόν είναι Θεϊκόν, τέτοιον ώστε νά φανεί ποίος είναι ποίος σέ κάθε εποχή, περίπτωση, συνεπαφή…

Οί παγκοσμιοποιήσεις αφής στιγμής έγιναν τεράστιες καί δή πόλεις ευνόησαν τήν ευκολία τού ανθρώπου ενώ άλλους τούς αδίκησαν καί τό κυριότερον απέκοψαν τά ώτα από τούς ανθρώπους εκείνα τά οποία άκουαν τήν φωνή τής φύσης η οποία ήταν πομπός Θεού…ή απευθείας φωνές Θεού!!!!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ