ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ -ΜΟΝΟ- ΤΟ ΟΝΟΜΑ, ΗΛΙΘΙΕ!

Ήρθε η ώρα να κάνουμε έναν τελικό απολογισμό σε ό,τι αφορά το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου.

Δεν θα αναλύσουμε τώρα για ποιον λόγο έπρεπε ο κόσμος να κατεβεί στο κέντρο της Αθήνας και να συμμετάσχει, διότι τα έχουμε ξαναπεί και δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβανόμαστε. Σήμερα θα μιλήσουμε για τους άλλους λόγους που ο κόσμος συμμετείχε στο συλλαλητήριο, τους οποίους όλοι γνωρίζουμε, αλλά κάποιοι προσπαθούν επιμελώς να κρύψουν, μιας κι αγγίζουν θέματα τα οποία οι ίδιοι είναι ανίκανοι ν’αντιληφθούν.

Ο Νίκος Βεργίδης, στο βιβλίο του «Οι Μιγάδες της Νεοελληνικής Ιστορίας» αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο κόσμος πολέμησε τόσο σθεναρά στην Αλβανία διότι ήταν η αφορμή που χρειαζόταν για να ξεσπάσει μετά από τις συνεχόμενες δεκαετίες ανέχειας, πείνας και καταπίεσης. Κι ένας λόγος που το έπος του ‘40 ακολουθήθηκε από τον τόσο αιματηρό κι ακραίο Εμφύλιο, ήταν το ότι και οι δύο πλευρές πίστευαν ακράδαντα ότι εκείνοι είχαν πράγματι δίκαιο κι ότι θα λύτρωναν τον λαό. Και, ασφαλώς, δεν αναφέρομαι σε Βελουχιώτηδες και λοιπούς εγκάθετους, αλλά για τους στρατιώτες των δύο πλευρών· αυτούς τους «αφανείς» ήρωες που κίνησαν τις ιδεολογικές μηχανές της Αριστεράς και της Δεξιάς (ή, τέλος πάντων, των Δεξιών πατριωτών, των εθνικιστών και των Βασιλικών που τάχθηκαν με τις δυνάμεις της Δεξιάς προς υπεράσπιση του έθνους και της πατρίδας).

Κι αν παρατηρήσει κανείς, καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται, πριν από κάθε μεγάλο ξέσπασμα, είχε προηγηθεί μια εποχή βαθύτατου σκοταδισμού, πνευματικής σήψης, υποδούλωσης κι ατονίας. Πιστεύω πως βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας τέτοιας νέας εποχής. Μετά την ασυδοσία και την διάλυση του κράτους, η Ελλάδα αντιμετωπίζει ίσως τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχε ν’αντιμετωπίσει ποτέ στην ιστορία της κι ο απλός αστός που ζει, κινείται, εργάζεται/δουλεύει, διασκεδάζει και κυκλοφορεί στον πραγματικό κόσμο, αφουγκράζεται το κύμα που έρχεται και θέλει να εκδηλώσει την αντίθεσή του στις πολιτικές που ακολουθούνται, στην αβεβαιότητα του αύριο και στη σαπίλα που θα παραδώσει στα παιδιά του.

Αυτός ο μεσοαστός, ο μικροαστός κι ο φτωχός, πήραν, λοιπόν, τις «σφουγγαρίστρες» τους, όπως λένε και οι εγκάθετοι του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο, πήραν στο χέρι τα παιδιά τους, στα οποία έδωσαν από μία «σφουγγαρίστρα», τους δίδαξαν πώς να την κυματίζουν περήφανα ψηλά και τους εξήγησαν για ποιον λόγο πάνε «βόλτα» στο Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους.

Τους είπαν ότι φωνάζουν για να μην παραχωρηθεί σε Σκοπιανούς η ελληνική ιστορία· ότι, με αφορμή το ζήτημα της Μακεδονίας, θα δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα στην υπάρχουσα και κάθε μελλοντική κυβέρνηση, ότι ο κόσμος, αν χρειαστεί, θα ξαναβγεί ενωμένος στους δρόμους· ότι η μετανάστευση, τα Μνημόνια, η ανέχεια, η ανεργία, η βαρύτατη φορολογία, η αβεβαιότητα, η αδικία, τα επιδόματα πείνας, οι τόκοι, το κουμάντο στην αγορά απ’τις τράπεζες, η νεοταξίτικη πολιτιστική ατζέντα που -ειδικά απ’τον ΣΥΡΙΖΑ και με κάθε περηφάνια- εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια, έχουν γονατίσει τον κόσμο, κι αυτός με τη σειρά του είναι έτοιμος -για αρχή- να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά στον δρόμο, κρατώντας το πιο ιερό αγαθό: τη σημαία του.

Τη σημαία για την οποία μάτωσαν, σκοτώθηκαν, θυσιάστηκαν, πολλά εκατομμύρια κόσμου, ακόμη κι όταν αυτή η σημαία δεν υπήρχε καν. Κι αυτή τη σημαία, κύριοι και κυρίες (αμφοτέρων των φύλων), εμείς την τιμούμε με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας, διότι αυτή αντιπροσωπεύει τους παππούδες μας που πολέμησαν σε πολέμους, τα ιδανικά μας, τον κόσμο που ονειρευόμαστε ν’αφήσουμε στις επόμενες γενιές, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Κι όλα αυτά δεν ανεχόμαστε κανέναν εγκάθετο ή/και έμμισθο απ’οποιονδήποτε να τα υποβαθμίσει και να τα ειρωνεύεται.

Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο κι όλοι αυτοί, και πρώτοι και καλύτεροι οι τίποτες του «εθνικιστικού χώρου» (παρότι είναι αμφίβολο το κατά πόσο είναι εθνικιστές κάποιοι που καταφέρονται συνεχώς ενάντια σ’οτιδήποτε εθνικό και υποστηρίζουν υστερικά οτιδήποτε προέρχεται απ’τον χώρο της Αριστεράς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα για άλλη ώρα), πρέπει ν’αποφασίσουν τι θέλουν και να πορευθούν στο εξής καταλλήλως.

Απ’τη μία, σύσσωμος ο «χώρος» μεμψιμοιρεί συνεχώς ότι δεν γίνεται τίποτα, ότι ο κόσμος δεν ασχολείται με τα κοινά, ότι είναι δειλοί και λοιπές μπούρδες. Τώρα, λοιπόν; Που ο κόσμος ασχολήθηκε με κάτι εθνικό, κι ας μην είναι μείζονος σημασίας για την καθημερινότητά μας, που ο κόσμος απέδειξε ότι είναι δεκτικός προς καθετί εθνικό, προς τις ιδέες μας, προς τα κοινά και, πάνω απ’όλα, που απέδειξε ότι θέλει ν’αντιδράσει, έστω και ειρηνικά, πώς το διαχειρίζονται;

Τους αποκαλούν γραφικούς, τους ειρωνεύονται, -επί τοις ουσίας- υιοθετούν τις απόψεις και την ατζέντα των τηλεοπτικών σταθμών που ταυτόχρονα βρίζουν (!), υποβαθμίζουν (για να μην πω ότι μηδενίζουν) την όλη διαδικασία και τις προθέσεις του κόσμου και καταλήγουν, όχι μόνο να μην κερδίζουν τις εντυπώσεις και την πρόθεση του κόσμου (κι ειδικά των νέων) ν’ακούσουν τι έχει ο «χώρος» να πει, αλλά να δικαιώνουν το Σύστημα και την Αριστερά που μας κατηγορεί ως περιθωριοποιημένους, απολίτιστους κι αστοιχείωτους δημιουργώντας ακόμα χειρότερη εικόνα για όλους μας στη συνείδηση του κόσμου. Σ’αυτό το σημείο θέλω να τονίσω γι’ακόμη μια φορά πόσο πολύ χαίρομαι που δεν έχω καμία σχέση μ’όλες αυτές τις γκρούπες και τους «ελεύθερους σκοπευτές» του χώρου που ζουν και υπάρχουν μόνο στο Facebook.

Αποφασίστε, λοιπόν, τι θέλετε. Αν θέλετε να μείνετε «10 νομά σ’ένα δωμά», να καίτε λιβάνια στον Χίτλερ, τον Βόταν, τον Λεωνίδα, τον Κένταυρο ή όποιον άλλο θεωρείτε άξιο και να βγαίνετε στον δρόμο συνοδεία με μια διμοιρία ΜΑΤ, κάν’τε το. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά σας, άλλωστε. Μην ισχυρίζεστε, όμως, ότι κάνετε πολιτική και μην γκρινιάζετε που ο κόσμος έχει την «απαίτηση» ν’ασχολείστε σοβαρά με τα καθημερινά προβλήματα που τον ταλανίζουν κι όχι με πάσης φύσεως μεσσιανισμούς. Για να μην αναφέρω τη γελοιότητα της υπόθεσης για όσους πήγαν και μετά υποβάθμισαν το ίδιο το συλλαλητήριο. Τρικυμία εν κρανίω ή φερέφωνα άποψης «ανωτέρου»;

Το μέτρο αξιολόγησης του συλλαλητηρίου, λοιπόν, είναι το κατά πόσο εκμεταλλεύεσαι σοβαρά αυτό που συνέβη. Το κατά πόσο έδωσες αξιοπρεπή παρουσία εκεί ως ομάδα ή ως απλός πολίτης (κι ας ήσουν άγνωστος μεταξύ αγνώστων) και κατά πόσο εξετίμησες το γεγονός ότι ο κόσμος αποφάσισε, έστω για μια φορά, να βγει στους δρόμους και να φωνάξει για ένα εθνικό ζήτημα. Το κατά πόσο είσαι ικανός να κερδίσεις τους αναγνώστες σου (σε fb, blogs, sites και ούτω καθεξής) με τον σωστό πονηρό τρόπο, ώστε να ρίξεις από δίπλα κεκαλυμμένο το «ναζιστικό δηλητήριο» για να κερδίσεις έναν ακόμη, χωρίς «χαιρετισμούς», σημαίες/λάβαρα και λοιπές βαρύγδουπες κενές μπούρδες, αλλά με λύσεις στα προβλήματα που απασχολούν τον μέσο αστό. Ήτοι, με το μεταναστευτικό (ή «προσφυγικό», όπως είναι το πολιτικώς ορθό τώρα τελευταία), τα μνημόνια και την οικονομική κρίση, την ανεργία, τις κατασχέσεις και την τοκογλυφία και λοιπά, και λοιπά, και λοιπά.

Δεν μας πειράζει που θα ξεφουσκώσει ο ντόρος. Δεν μας πειράζει που το συλλαλητήριο λειτούργησε σαν βαλβίδα εκτόνωσης του κόσμου. Αυτό το κάτι πρέπει να φροντίσουμε εμείς να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις. Είναι δική μας υποχρέωση ν’ασχοληθούμε με τα «απλά», τα καθημερινά, τα μείζονος σημασίας δράττοντας την ευκαιρία απ’το έλασσον. Άλλωστε ακόμα κι αν δεν υπήρχε αυτή η «βαλβίδα», μήπως ο «χώρος» ή η αριστερά θα έκαναν επανάσταση;

Όταν, όμως, δεν έχει χρειαστεί να βγεις στην «αρένα» ούτε για μια μέρα, ή όταν δεν αφουγκράζεσαι τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας, πώς να τα κατανοήσεις και πώς να βρεις λύσεις σ’αυτά; Και, δεν είναι κακό που είναι καβατζωμένοι όλοι αυτοί και μακάρι να μείνουν καβατζωμένοι· αρκετή φτώχεια υπάρχει στην Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι ότι είναι καβατζωμένοι και θέλουν να μας πείσουν ότι είναι σοσιαλιστές και λαϊκοί.

Ε, όχι, μεγάλε. Δεν καταλαβαίνεις πόσα έχει στερήσει ή «στερήσει» απ’την πάρτη του ο μέσος Έλληνας για να μεγαλώσει δυο παιδιά, να τα σπουδάσει και να τους δώσει τα απαραίτητα εφόδια για τον πραγματικό κόσμο. Δεν καταλαβαίνεις πόση ανάγκη έχει να φωνάξει έστω και για δυο ώρες. Δεν καταλαβαίνεις πόση ανάγκη είχε αυτή την ελάχιστη εκτόνωση, κι ας πάει στον βρόντο. Κι ας τον λένε γραφικό οι τελευταίοι άεργοι περιθωριακοί «ιδεαλιστές» της πεντάρας. Αδιαφορεί επιδεικτικά, διότι αυτός το χρέος του το έκανε. Και στην πατρίδα και στη σημαία και στη συνείδησή του. Τουλάχιστον για την ώρα. Διότι εσύ που τον κατακρίνεις, πρέπει να έχεις κάνει κάτι περισσότερο! Και δεν το έχεις κάνει.

Και δεν ήταν εκατό ή πεντακόσιες χιλιάδες. Ήταν πάνω από ένα εκατομμύριο. Κοντά ενάμισι. Κι αυτά τα εκατομμύρια ήταν που ανέκαθεν έγραφαν την ιστορία. Κάτσε, τώρα, εσύ στον υπολογιστή σου, χάζευε λάβαρα του μεσοπολέμου, βάλε και τη στολή σου μιας κι είσαι και «σκληροπυρηνικός» κι είσαι συλλέκτης, και λέγε στους φίλους σου ότι είσαι επαναστάτης. Έρχεται καρναβάλι, θα κολλάς τέλεια με την περίσταση.

Να θυμάσαι, όμως, ότι την ιστορία την έγραψε ο «γραφικός» που πήρε τη «σφουγγαρίστρα» του και διαδήλωσε ειρηνικά. Την ιστορία την έγραψα εγώ, την έγραψε ο δειλός γείτονάς σου, την έγραψαν αυτοί οι «τρελοί» που ταξίδεψαν από κάθε άκρη της Ελλάδας για να παρευρεθούν, την έγραψαν οι άλλες τόσες χιλιάδες ομογενών που διαδήλωσαν στο εξωτερικό, την έγραψαν τα άλλα τόσα εκατομμύρια Ελλήνων που δάκρυζαν καρφωμένοι στις οθόνες τους, την έγραψαν οι Ευρωπαίοι αλλοεθνείς που εντάχθηκαν και σήκωσαν την ελληνική ως σημαία της πατρίδας τους.

Εσύ θα παραμείνεις ένα τίποτα για πάντα. Κι άντε γεια.

Περήφανοι ως Μακεδόνες.

Περήφανοι ως Κρητικοί.

Περήφανοι ως Ηπειρώτες.

Περήφανοι ως Πελοποννήσιοι.

Περήφανοι ως Πόντιοι.

Περήφανοι ως Θράκες.

Περήφανοι ως Νησιώτες.

Περήφανοι ως Θεσσαλοί.

Περήφανοι ως Κύπριοι.

ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!

Ευχαριστώ για την ανάγνωση,

Ελίνα ΓΚ.

grothia.gr