Support Hellasbook.gr

Ολοι οι Ελληνες πατριωτες επιλεγουν το Ελληνικο κοινωνικο δικτυο https://Hellasbook.gr ελα μαζι μας γιατι ειναι λογικο πια να μην ειμαστε στους ξενους!!

08:35 - 07/03/2015

Άντρες που κλαίνε

Ολοι οι Ελληνες πατριωτες επιλεγουν το Ελληνικο κοινωνικο δικτυο https://Hellasbook.gr ελα μαζι μας γιατι ειναι λογικο πια να μην ειμαστε στους ξενους!!

Διαφημίσεις

Κανείς δεν αντιμιλάει, κανείς.

Πάλι ξύπνησα με αυτό το χαρακτηριστικο κενό στο στομάχι. Δεν ξέρω τελικά αν είναι πείνα τούτο το περίεργο συναίσθημα που νιώθω ή μια γενικότερη στέρηση που εκτείνεται στο υπόλοιπο κορμί μου και σταδιακά με αγγίζει όπως η κρυάδα από το σβέρκο μέχρι τα νύχια. Πάει καιρός που βρίσκομαι σε αυτήν την ακαθόριστη κατάσταση, αγκαλιά με μπερδεμένες αισθήσεις και παραισθήσεις που πάνε κι έρχονται και ξαναπάνε. Τις περισσότερες φορές ξεχνιέμαι και προτιμώ να κάθομαι έτσι, στην κουλουριασμένη μου στάση με τις ώρες, τις μέρες, ίσως και τις εβδομάδες, σε μια προσπάθεια μήπως και καταφέρω να καταργήσω το χρόνο, άλλοτε το πετυχαίνω, άλλοτε όχι, άλλοτε ο χρόνος καταφέρνει και καταργεί εμένα.

Συχνά μού είναι δύσκολο να καταλάβω αν πριν λίγο ξημέρωσε ή αν τώρα που άνοιξα τα κολλημένα μου μάτια είναι πρωί ή απόγευμα ή χαράματα ή μεσημέρι, εξάλλου με τα μονίμως κλειστά πατζούρια είναι καθαρά θέμα τύχης να μαντέψεις σε ποια φάση από την ημέρα βρίσκεσαι. Που και που πανικοβάλομαι με το πού ξεβγώ από αυτόν το βαθύ μου ύπνο, η καρδιά μου τινάζεται δυνατά λες κι ανατινάζεται κι ύστερα καταλαγιάζει πάλι και μετά αναστατώνεται ξανά, αυτό το φαινόμενο μπορεί να επαναληφθεί δεκάδες φορές μέχρι να βυθιστώ μέσα στα ατέλειωτά μου όνειρα εξαντλημένος. Κι είναι όνειρα που δε μ’ αφήνουν σε ησυχία, βλέπω για νεκρούς τους ζωντανούς και για ζωντανούς τους πεθαμένους, φωνάζω με όση φωνή έχω την ίδια στιγμή που φαίνομαι βουβός, ακούω ήχους εκκωφαντικούς ενώ την ίδια ώρα δεν μπορώ να τους ακούσω, μπαμ, άνοιξε ρε φοβιτσιάρη μαλάκα, ποιος είναι, κρύψου, σώπα, κανείς δεν είναι, σώπα, κανείς.

Μοιάζει όλο αυτό με παιχνίδι παιδικό, λες και προσπαθώ να κρυφτώ από τους άλλους αλλά κι από τον εαυτό μου τον ίδιο, δεν είμαι σίγουρος πια για το ποιός με τρομάζει περισσότερο, το μόνο βέβαιο είναι ότι κάπου έχασα τον έλεγχο αυτής της κατάστασης, τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα φανταζόμουνα, κανονικά θα έπρεπε τώρα να είμαι ήρεμος κι ευτυχισμένος, να τρέχω εκεί έξω με τους συμφοιτητές μου και να χαιρόμαστε και να γελάμε, να απολαμβάνουμε όλο αυτό το ιδανικό που λέγεται φοιτητική ζωή και που θυμάμαι να το φαντάζομαι από μικρό παιδάκι.

Ήταν μεγάλη υπόθεση το ότι έφυγα επιτέλους για πρώτη φορά από το χωριό μου, να μπορώ να διαχειρίζομαι την καθημερινότητά μου όπως θέλω, να ξυπνάω και να κοιμάμαι όποτε γουστάρω, να διαλέγω τους φίλους κι εκείνοι να διαλέγουν εμένα, να μάθω να τακτοποιώ πράγματα, υποχρεώσεις, να ερωτευτώ, να απογητευτώ και να ερωτευτώ πάλι, να σπουδάσω και να κάνω τους γέρους μου υπερήφανους, έτσι αυτονομή προσωπικότητα καθώς θα γίνω. Κι αντί να συμβούνε όλα αυτά, κάθομαι τώρα εδώ, ακίνητος και τρομαγμένος, είναι κι αυτό το κλάμα μου που δεν έχει τελειωμό, παλιμπαιδίζω, είναι πολύ περίεργο το ότι κοτζάμ άντρας κλαψουρίζω σαν μωρό παιδί, συμπεριφέρομαι λες κι είμαι νήπιο που το άφησαν οι γονείς του για πρώτη ημέρα στο σχολείο κι όλο στρέφω το βλέμμα προς τη μανούλα μου που μου αφήνει το χέρι και που φεύγει και χάνεται, όπως απομακρύνεται, κι εγώ παλεύω με αυτόν τον κόμπο στο λαιμό και δακρύζω κι όταν έρχονται τα μεγαλύτερα παιδιά και με πειράζουν φοβάμαι και τρέχω πάλι προς τα εκεί και φωνάζω, τρέχω, μαμά, μαμά, με κυνηγάνε, σώπα, κανείς δεν είναι, σώπα, κανείς.

Σχεδόν σε κάθε φάση αυτής της μικρούλας μου ζωής θυμάμαι να με πειράζουν οι άλλοι και μονίμως κανείς από όσους ήτανε υποτίθεται κοντά μου να μη μου δίνει σημασία και να με λένε όλοι υπερβολικό και αγαθιάρη. Ειδικά στο σχολείο, από το δημοτικό μέχρι το λύκειο, είναι τόσα που θυμάμαι αλλά και δεν θέλω να θυμάμαι. Όπως τότε, εκείνο το ξημέρωμα που πήρα το δρόμο για να πάω στο μάθημα κι έτσι, όπως πήγαινα, είδα όλο το χωριό γεμάτο με φωτοτυπημένες αφίσες πάνω στις ξύλινες κολώνες που είχαν μια φωτογραφία μου στη μέση και γράφανε από κάτω τη λέξη “μαϊμού” κι ύστερα από λίγο όλοι τους άρχισαν να με φωνάζουν έτσι και να κάνουν κινήσεις πιθήκου με το που με έβλεπαν να περνάω δίπλα τους.

Αλλά και μετά, την πρώτη κιόλας ημέρα που πήγα στο Γυμνάσιο, με είχαν προειδοποιήσει μήνες πριν ότι και μόνο που θα εμφανιστώ εκεί και θα περάσω την καγκελόπορτα από αυτό το νέο μου σχολειό θα έπρεπε να υποστώ μια ειδική δοκιμασία, ήμουν κάτι σαν νεοσύλλεκτος κι έπρεπε να αποδείξω ότι, πέρα από τα μαθήματα και τους βαθμούς, είχα να δώσω κι άλλου είδους εξετάσεις για να γίνω ο πιο καλός ο μαθητής. Και θυμάμαι ότι, έτσι όπως κουβάλαγα ανύποπτος την τσάντα μου στον ώμο, ήρθαν από πίσω με ποδοβολητά και σκόνη και πέτρες κατά πάνω μου και με σπρώχνανε και με πετούσαν κάτω να γλείψω τα χώματα και με πατούσανε στην πλάτη και μετά με σηκώνανε όρθιο με το στανιό και με βάζανε να παίξω ξύλο με παιδιά που μου ρίχνανε γροθιές στην κοιλιά δίχως ούτε να τα ξέρω, δώστου κι άλλη ρε, μην κολώνεις, και ξέφευγα και πήγαινα προς τους καθηγητές που κοιτούσαν πέρα, κύριε, κύριε, με χτυπάνε, σώπα, κανείς δεν είναι, σώπα, κανείς.

Σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης διδάχτηκα κι από έναν καινούργιο εκφοβισμό, όπως περνούσανε οι τάξεις, έτσι ανέβαινε θαρρείς και το επίπεδο δυσκολίας όσων είχα να αντιμετωπίσω. Γι’ αυτό κι η αποκορύφωση ήρθε στο Πανεπιστήμιο. Από την πρώτη στιγμή, όταν ήρθα σε τούτη την απομονωμένη τη σχολή, ένιωσα εκείνο το αποκρουστικό ρίγος να διατρέχει τη σπονδυλική μου στήλη, σαν από προαίσθημα, εξάλλου ήμουν καλά εκπαιδευμένος, ώστε να μυρίζομαι όπως το σκυλί τον επερχόμενο κίνδυνο.

Μόνο που είχα ανέκαθεν αυτό το ελάττωμα, αντί να γαβγίζω και να αντεπιτίθεμαι, καθόμουν στη γωνιά μου και δεχόμουνα τον εξευτελισμό χωρίς αντίσταση, έτσι καθώς τραβάγανε οι άλλοι τα κρεμασμένα αυτιά μου. Και το ‘ξερα, είχα δει εκείνη την περίεργη παρέα με τους γεροδεμένους τεταρτοετείς, εκείνους που καθόντουσαν μονίμως στα ίδια τραπέζια όλοι μαζί, την ώρα που ερχόντουσαν στη λέσχη για να φάνε και χασκογελούσανε και βροντοφωνάζανε δυνατά με την περίεργη, την ντόπια τη λαλιά τους, πετώντας προς το μέρος μου τους τσίγκινους τους δίσκους, τόσο που ένας με πήρε ξόφαλτσα μια φορά όταν έμεινα να τους κοιτάζω με ανοιχτό το στόμα. Κι όταν καταλάβανε ότι με έχουν του χεριού τους μάθανε που μένω και καταφέρανε με τον καιρό να με κάνουν το μικρό τους παιχνιδάκι, τη μια με δένανε χειροπόδαρα, την άλλη με βάζανε μέσα στις ντουλάπες και με κλειδώνανε για ώρες εκεί μέσα, και μου πετάγανε κέρματα για να πω κι ένα τραγούδι, μόνο έτσι με λύσανε ένα βράδυ που ξελαρυγγιάστηκα από κλάμματα τραγουδιστά, και πήγα και τα είπα όλα στον διευθυντή από τη σχολή την επόμενη μέρα, διευθυντά, διευθυντά, με πονάνε, σώπα, κανείς δεν είναι, σώπα, κανείς.

Έναν καλό φίλο όλο κι όλο μπόρεσα να κάνω και μόνο αυτός έδειχνε να αντιλαμβάνεται ότι βρισκόμουν μονίμως σε κατάσταση κινδύνου. Πριν καιρό ήρθε και με βρήκε να προσπαθώ να κουρέψω μόνος μου το κεφάλι μου με τη σμπαραλιασμένη μου ξυριστική μηχανή, θυμάμαι, με πόση απορία γέμισε το πρόσωπό του όταν με αντίκρισε έτσι με το κακοκουρεμένο μου κρανίο που αλλού είχε δέρμα κι αλλού τρίχες πετσοκομένες σαν ρίζες άγριες. Του είπα ότι έχω μερικές ιδέες για το πώς θα μπορούσα να αλλάξω μορφή και συνήθειες, ότι ήθελα να κάνω ορισμένα κόλπα για να μην μπορούν πια να με αναγνωρίσουν, ότι είχα σκοπό να εξαφανιστώ από προσώπου γης, μήπως και γλυτώσω.

Του είπα ότι αν τυχόν αρχίσουν όλοι να με ψαχνουν και δεν μπορούνε να με βρούνε θα σημαίνει ότι το σχέδιό μου πέτυχε και ότι θα έχω βρει πλέον τη γαλήνη που ψάχνω να βρω από τότε που ξεκίνησαν όλα αυτά τα βάσανα που με ταλαιπωρούνε. Του είπα να μην ανησυχεί ακόμα κι αν περάσει χρόνος πολύς, χωρίς να έχει νέα μου, αυτό ίσως και να αποδεικνύει ότι παλεύω με τους δαίμονες που έχω μέσα μου και ότι ίσως είμαι κοντά στο να τους νικήσω μια και καλή. Του είπα να διπλοκλειδώσει την πόρτα σε εκείνο το δωμάτιο από την εστία τής ντροπής και να πετάξει το κλειδί στη λίμνη. Του είπα ότι αν έρθουν προς τα εδώ, να τους πει ότι δεν ξέρει που βρίσκομαι και ότι ακόμα κι αυτός με ψάχνει. Του είπα ότι όποια πόρτα κι αν σπάσουν, θα έχω φροντίσει να κρυφτώ καλά. Του είπα ότι όσους αστυνόμους και τηλεοπτικούς ερευνητές κι αν φέρουν, ακόμα και νεκρός να είμαι μπροστά τους, κάτω από τη μύτη τους, θα πούνε πάλι αυτό που όλοι τους λένε κάθε φορά που στο τέλος χάνομαι.

Κανείς δεν είναι, κανείς.

ΠΗΓΗ



Μην αφησετε την Πληροφορια να σας ξεπερασει

Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice

Support Hellasbook.gr

Ολοι οι Ελληνες πατριωτες επιλεγουν το Ελληνικο κοινωνικο δικτυο https://Hellasbook.gr ελα μαζι μας γιατι ειναι λογικο πια να μην ειμαστε στους ξενους!!

Θελεις να κανεις ενα δωρο στον εαυτο σου;

Δες την Κατηγορια με τα προιοντα μας
Σχετικά με Κατοχικά Νέα
"Το katohika.gr δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα ρεπορτάζ που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους. Συνεπώς, δε φέρει καμία ευθύνη εκ του νόμου. Το katohika.gr , ασπάζεται βαθιά, τις Δημοκρατικές αρχές της πολυφωνίας και ως εκ τούτου, αναδημοσιεύει κείμενα και ρεπορτάζ, από όλους τους πολιτικούς, κοινωνικούς και επιστημονικούς χώρους." Η συντακτική ομάδα των κατοχικών νέων φέρνει όλη την εναλλακτική είδηση προς ξεσκαρτάρισμα απο τους ερευνητές αναγνώστες της! Ειτε ειναι Ψεμα ειτε ειναι αληθεια !Έχουμε συγκεκριμένη θέση απέναντι στην υπεροντοτητα πληροφορίας και γνωρίζουμε ότι μόνο με την διαδικασία της μη δογματικής αλήθειας μπορείς να ακολουθήσεις τα χνάρια της πραγματικής αλήθειας! Εδώ λοιπόν θα βρειτε ότι θέλει το πεδίο να μας κάνει να ασχοληθούμε ...αλλά θα βρείτε και πολλούς πλέον που κατανόησαν και την πληροφορία του πεδιου την κάνουν κομματάκια! Είμαστε ομάδα έρευνας και αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε μαζί μας καμία ταμπέλα που θα μας απομακρύνει από το φως της αλήθειας ! Το Κατοχικά Νέα λοιπόν δεν είναι μια ειδησεογραφική σελίδα αλλά μια σελίδα έρευνας και κριτικής όλων των στοιχείων της καθημερινότητας ! Το Κατοχικά Νέα είναι ο χώρος όπου οι ελεύθεροι ερευνητές χρησιμοποιούν τον τοίχο αναδημοσιεύσεως σαν αποθήκη στοιχείων σε πολύ μεγαλύτερη έρευνα από ότι το φανερό έτσι ώστε μόνοι τους να καταλήξουν στο τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα και τι κρυβεται πισω απο καθε πληροφορια που αλλοι δεν μπορουν να δουν! Χωρίς να αναγκαστούν να δεχθούν δογματικές και μασημενες αλήθειες από κανέναν άλλο πάρα μόνο από την προσωπική τους κρίση!

Σχόλια Αναγνωστών (15)

  1. Ανώνυμος 03/07/2015 @ 8:43 ΠΜ

    ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΝΕ ΜΗ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΤΑ ΑΓΑΠΑΣ—ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΒΙΚΥ ΝΑΥΠΛΙΟΝ

  2. Ανώνυμος 03/07/2015 @ 10:33 ΠΜ

    Η εκπαιδευση μας!!! εχει γινει οπως των σκυλων φερμας !!!!! Να αντιλαμβανεται κανεις το προβλημα…να το "δειχνει"…και να το αφηνει να το λυσει καποιος αλλος !!!!
    ΤΑ ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΑ "ΝΤΟΠΙΑ ΤΣΟΠΑΝΟΣΚΥΛΑ" που αμυνονται ,αντιδρουν οταν απειληται "το δικο τους"….ΧΑΘΗΚΑΝ…..ΨΟΦΗΣΑΝ !!!!!!!
    ΤΩΡΑ ΜΕΝΕΙ ΤΟ ΟΥΡΛΙΑΓΜΑ !!!!

    Ε..,ΛΟΙΠΟΝ ΟΧΙ !!!!!!

    ΟΥΤΕ ΚΛΑΙΝΕ..ΟΥΤΕ ΨΟΦΑΝΕ !!!!!

    ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΙΣΒΟΛΕΑ !!!!!!!!

    Και αυτο…γιατι αν ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ….ΘΑ 'ΧΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΙΚΗΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑΣ….ΩΣ ΒΑΣΙΚΟ ΜΑΣ Φ Υ Σ Ι Κ Ο Ε Ν Σ Τ Ι Κ Τ Ο ….και το "κλαμα" του ενος
    θαταν καλεσμα βοηθειας για τους αλλους !!!!
    ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ (οπως και το παρον σχολιο) ΕΙΝΑΙ …ΟΔΟΝΤΟΚΡΕΜΕΣ !!!!

  3. Ανώνυμος 03/07/2015 @ 10:50 ΠΜ

    ΟΛΟΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΗΞΕΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΗΞΕΡΟΥΣ ΓΙΑ ΟΤΙ ΚΑΚΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.. ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΒΡΩΜΙΑ ΚΑΙ ΔΥΣΩΔΙΑ ΠΑΝΤΟΥ. ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΥΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΠΛΗΚΤΟΥΣ!!! ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΑΜΕΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΕΩΣ ΜΕΓΑΛΟ! ΑΜΕΣΗ! ΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΟΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΔΩ, ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑΝ Ή ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ!

  4. Ανώνυμος 03/07/2015 @ 11:03 ΠΜ

    Πως καναμε ετσι τα παιδια μας? Πως επιτρεψαμε να γινουν ετσι? Πως χωράει τόση σκληράδα σε μια νεανικη ψυχη? Πως γίναμε τοσο αδιάφοροι οταν το κακο συμβαινει μπροστα μας και μας πιανει ο.."πόνος" κατόπιν εορτης? Πως λεγεσαι "γονεας" και αφηνεις το παιδι σου να γινεται βασανιστης ανθρώπων?! Πως λέγεσαι "εκπαιδευτικός" και δεν ντρέπεσαι? Πως γινεσαι συνεχώς μαρτυρας εγκληματος και βουβαινεσαι? Τι σκ@τ@ πάθαμε??????? ίχνος ανθρωπιας?! ιχνος παιδείας?! ίχνος συμπόνιας?! ίχνος φιλότιμου?! ίχνος αξιοπρέπειας?! πως καταντησαμε ετσι…… ΑΥΤΗ ειναι ΚΡΙΣΗ. Χωρις ευρω μπορεις να ζησεις. Χωρις ψυχη?….

  5. Ανώνυμος 03/07/2015 @ 11:32 ΠΜ

    moy areseis

  6. Ανώνυμος 03/07/2015 @ 12:04 ΜΜ

    Ολοι κλαινε ειτε αντρες ειτε γυναικες ειτε ψυχροι ειτε θερμοι ειτε δυνατοι ειτε αδυνατοι το κλαμα δεν ειναι αδυναμια ειναι ενα αισθημα που σε τονωνει ξεσπας βγαινουν ολα οσα εχεις μεσα σου ειναι κατι σαν μια θεραπεια που δεν δειαρκει πολυ αλλα κατι ειναι κι αυτο..
    Τωρα οσον αφορα τη περιπτωση του νεαρου εκει εχω βρεθει κι εγω οχι με χειρονομιες αλλα κατι πολυ χειροτερο θα γραψω την ιστορια μου και το πως τη ξεπερασα ισως βοηθησει θα πω στο τελος γιατι..

    Εγω ειχα πριν μερικα χρονια μια ευκαιρια να παω σε μια σχολη να μαθω ενα επαγγελμα που και μ αρεσε αλλα θα με βοηθουσε και στο μελλον.

    Οτα ξεκινησα αυτη τη σχολη ξεκινησα ασχημα κανοντας αρκετους εχθρους κι ολοι λεγαν το ιδιο παρατησε τα οσο ακομα μπορεις μετα θα ειναι δυσκολα να τα παρατησεις..
    Στην αρχη το ειχα παρει σοβαρα και σκεφτομουν να τα παρατησω τελικα δε τα παρατησα συνεχισα και τα πηγαινα αρκετα καλα εγω εκανα τη δουλεια μου και αυτους που χλευαζαν τους ειχα γραμμενους κι ολα πηγαινανα καλα κι ο χρονος περναγε..

    Απο το ενα αυτι εμπαινε στο αλλο εβγαινε οτι λεγαν και στο γραπτο το πρωτο τεστ τα πηγα αρκετα καλα κι ανοιξε ο δρομος και για το τελικο το πρακτικο το τεστ το τεστ που θα εδειχνε αν θα παιρνα το πτυχιο ή οχι..

    Κι ενω εγω δε καταλαβαινα τιποτα και δε μ εριχνε κανενας εκει εγινε κατι το συνταρακτικο κατι που δε το περιμενα ακριβως μια μερα πριν το τελικο το τεστ ουτε σχεδιασμενο να ηταν εφυγε αποτη ζωη μου ενας ανθρωπου που εκτιμουσα αγαπουσα σεβομουν πολυ (οχι δε πεθανε κανεις για γυναικα δυστηχως μιλαμε)

    Με ταραξε πολυ το γεγονος κι ενω ειχα τοσο πολυ αγχος και περιμενα απο αυτον τον ανθρωπο στηριξη τελικα εφυγε χαθηκε δεν εδινε πλεον σημεια ζωης..

    Εκεινη τη μερα καταρευσα εκλαψα αλλα δεν ειχα επιλογη επρεπε να συγκεντρωθω και να παω στη μαχη..
    Ενας μαλιστα τη μερα της εξετασης μου ειπε προφανος ηταν τυχαιο ετσι ακομα θελω να πιστευω..
    " Ηρθες" και του λεω
    "κανεις λες και ειδες φαντασμα" κι αυτος απαντησε
    "Α οχι επειδη αργησες λιγο νομιζα οτι δε θα ερθεις" και του λεω
    "παντα αργω αλλα παντα ερχομαι και στην ωρα μου απλα δεν κατασκηνωνω ποτε μιση ωρα πριν 5 με 10 λεπτα πριν φτανει και περισσευει"

    Τελικα τα καταφερα πηρα αυτο που ηθελα μετα απο εκει και περα μ αλλαξε οτι εγινε εγινα ψυχρος δε με νοιαζει σχεδον πλεον τιποτα ακομα κι αν πεθανει μελος της οικογενειας δεν με ριχνει πλεον σχεδον τιποτα..

    Ο μονος ανθρωπος που θα ειναι παντα εκει να μας βοηθησει δεν ειναι η οικογενεια δεν ειναι οι φιλοι δεν ειναι το αισθημα αλλα ο εαυτος μας ο ιδιος η ψυχη μας αν αρεσει καλυτερα..

    Ολοι περαστικοι ειναι σ αυτη τη κολοζωη που ζουμε μονο η ψυχη μας μας κανει παρεα σ ολη τη δειαρκεια αυτης της ζωης αλλα και της επομενης για οσο θα ζουμε..για οσο θα υπαρχουμε..
    Μονοι γεννιομαστε ( μαζι ζουμε ) μονοι πεθαινουμε..

    Η ψυχη μας κι ο Θεος ..

    Ασωτος

  7. Ανώνυμος 03/07/2015 @ 1:52 ΜΜ

    ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ 3-13 ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΤΟΧΑ ΚΑΙ ΤΟΧΩ ΚΑΥΜΟ ΠΟΥ ΣΠΑΝΙΑ ΜΕ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΚΥΡΙΑ [ ΠΟΥ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΝΩ ΤΩΝ 30 ] ΑΛΛΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ—ΓΝΩΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ-ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΩ ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΕΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΑΔΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΝΕΕΣ ΣΑΝ 30ΑΡΕΣ

  8. Ανώνυμος 03/07/2015 @ 3:43 ΜΜ

    ΚΛΑΙΝΕ ΣΤ Ο ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΠΟ ΜΠΟΥΛΙΓΚ -ΚΛΑΙΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΡΙΞΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
    ΧΑΖΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΚΛΑΙΜΕ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΦΟΒΟ- ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΟΛΟΙ ΤΟΤΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΝ– ΜΑΝΟΣ

  9. Ανώνυμος 03/07/2015 @ 3:48 ΜΜ

    ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΑ ΕΚΔΗΛΩΣΟΥΝ ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ-ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΑΚΡΥ ΑΠΑΛΟ
    ΟΠΩΣ ΑΠΑΛΑ ΚΑΙ ΤΡΥΦΕΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΠΟΥ
    ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ-ΑΝ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΟΤΙ ΕΠΕ-
    ΛΕΞΑΝ ΛΑΘΟΣ ΑΤΟΜΟ ΤΟ ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΔΙΧΩΣ ΦΩΝΕΣ ΔΙΧΩΣ ΚΛΑΜΜΑΤΑ-

  10. Ανώνυμος 03/07/2015 @ 3:50 ΜΜ

    ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ.. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΦΤΑΕΙ…

  11. Ανώνυμος 03/07/2015 @ 4:23 ΜΜ

    ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΕΒΕΙΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΒΥΘΙΣΤΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ…

    ΑΝ ΕΣΥ ΜΙΛΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΤΟΤΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ…

    ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΘΑ ΠΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ ΑΥΤΗΝ ΣΑΝ ΔΩΡΟ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ…

    ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ…

    ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΤΑΝ ΑΣΚΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΞΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΛΑΤΡΕΥΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ…

    ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ ΑΛΛΑ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ… ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ ΑΛΛΑ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ…

    ΓΙΑΝΝΗΣ-ΚΟΖΑΝΗ

  12. Ανώνυμος 03/07/2015 @ 6:27 ΜΜ

    ΝΑ ΓΙΝΩ ΕΝΑ ΔΙΑΟΛΑΚΙ ΜΕ ΟΥΡΑ'-'΄–
    –ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΓΙΟΥΣ Η ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΘΩΣ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑ
    ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ-ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ''– ΓΙΑ ΤΟ ROYER ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΘΕΜΑ ΕΓΩ ΣΤΟ ΕΓΡΑΨΑ -ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΜΦΑΝΙΣΘΗΚΕ ΤΟΝΟΜΑ ΜΟΥ–
    ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΒΙΚΥ ΝΑΥΠΛΙΟΝ

Σχολιάστε

To e-mail σας δεν θα δημοσιευθεί


*