Ενωθείτε ο χρόνος τελείωσε!

Ο Έλληνας ζει στο αποκορύφωμα της εποχής του Εγώ του. Ο τρόπος που χειραγωγήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση ήταν απλός και εύληπτος. Του δημιούργησαν υλικές ανάγκες δίνοντας του εύκολη πρόσβαση στο χρήμα, τον ξεγέλασαν με ευκολίες πληρωμής των δανείων που του πρόσφεραν απλόχερα, τον γέμισαν χαρά πως η χώρα πάει σούπερ και να τα εγκαίνια εθνικών οδών, να και τα αεροδρόμια, να και οι Ολυμπιακοί, να και οι χειραψίες για το φυσικό αέριο και να η ανάπτυξη και οι προσλήψεις δημοσίων και συγχωρέστε με που δεν θα αναφέρω άλλα γιατί θα χρειαστεί να γράψω βιβλίο ολόκληρο!

Το “εγώ να περνώ καλά” εμπεδόθηκε και από τους πιο ανθεκτικούς! Η αμαξάρα μου, η καρεκλάρα μου, το grande εξοχικό μου, το βόλεμα στις golden θεσούλες με την ψήφο “μου” κτλ κτλ κτλ. Και μετά λύπης μου η ατάκα “όλοι μαζί τα φάγαμε” αντί να μας εξοργίζει και να μας έχει κάνει να θέλουμε και στους όλους 300 να βάλουμε άκυρο αντίθετα μας κάνει να γελάμε και κάπου μέσα τους οι περισσότεροι να αναρωτιόμαστε “ρε λες ο τύπος να έχει δίκιο;”

Ο τρόπος της χειραγώγησης των μαζών μέχρι της τελικής της μορφής που είναι ο φόβος, απλή καθημερινότητα πλέον για τα ΜΜΕ, λίγο πολύ είναι γνωστός αλλά δυστυχώς τελικά, όχι αντιληπτός!

Και γιατί όχι;
Επειδή ακόμη όλος αυτός ο κόσμος πιστεύει πως μετά το “αναγκαίο” συμμάζεμα που οι καλογυαλισμένοι ξένοι μπορούν καλύτερα κατά την άποψη πολλών, μετά τα όοοοσα μνημόνια, θα επιστρέψουμε πίσω στην πάλαι ποτέ χρυσή εποχή της ζωής των παχιών αγελάδων!

Η εξυγίανση και στη συνέχεια η ανάπτυξη έγιναν το λαχταριστό τυράκι και ο ελληνικός λαός τα πεινασμένα ποντικάκια που τρέχουν ξοπίσω τους τυφλωμένα μη βλέποντας μπροστά τους την φάκα που αδημονεί να τα γραπώσει! Παγκοσμιοποίηση, άνευ όρων παράδοση των φυσικών πόρων της χώρας, εξαφάνιση του ελληνικού DNA αν αυτό είναι εφικτό!
Και ναι, δυστυχώς ο λαός ακόμη πιστεύει πως η λύση θα δωθεί από το φρέσκο-παλαιό πολιτικό πρόσωπο που φιγουράρει ξαφνικά σε όλα τα καφενεία, σε εκδηλώσεις για ΑΜΕΑ και γενικά όπου μπορεί να δείξει το ευαίσθητο πρόσωπό του για να μην πω προσωπείο του… Και επειδή ο Έλληνας διαθέτει φιλότιμο, θε να δώσει μια ευκαιρία στο παλικάρι που είναι νέο κι από τζάκι και μια δεύτερη μετά αφού την έδωσε και στο προηγούμενο νέο και εννοείται την έχει δώσει και σε όλους τους άλλους προηγούμενους! Α, όλα κι όλα στη δημοκρατική μάσα, όλα τα τζάκια πρέπει να ντερλικώσουν.

Η πολιτική για τον παραδοσιακό Έλληνα είναι θεμιτά συνυφασμένη με την μάσα είτε στην κοιλιά είτε στην τσέπη. Κάπως έτσι η ζωή μας θα συνεχιστεί μέχρι τον επόμενο Μεσαίωνα που είναι προ των πυλών, μια αλήθεια που εθελοτυφλούμε να την δούμε ως πραγματικό γεγονός!

Αποτέλεσμα της χειραγώγησης αυτής στον ψυχισμό του Έλληνα, είναι η ύλη να έχει καταλάβει ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής του και η προσωπική του ευχαρίστηση και ευδαιμονία να στηρίζεται στην αγοραστική του δύναμη.

Η ανάγκη του να αποκτά ολοένα και περισσότερα υλικά αγαθά, ενίσχυσε το Εγώ του μέσω της εικόνα της ευμάρειας και της φαινομενικά άνετης ζωής. Αφού όμως αυτά είναι πια παρελθόν και δεν μπορεί με την “εικόνα” του να προβληθεί εφόσον το εισόδημά του συρρικνώνεται, αντί να στραφεί στον συνάνθρωπό του και στο να βρουν λύση μαζί ενωμένοι κι ο ένας να βοηθήσει τον άλλον, κλείνεται ολοένα και πιο πολύ μέσα του σε μια μοναξιά που του τονώνει το Εγώ του ακόμα πιο πολύ.
Ξαφνικά έμαθε ο ηλιόλουστος Έλληνας τι θα πει κατάθλιψη, μοναξιά, αυτοκτονία και όλες τις κατηγορίες των αντικαταθλιπτικών όταν κάποτε τα άκουγε ως έννοιες και γέλαγε! Αναρωτιέται ξανά και ξανά γιατί να το πάθω εγώ αυτό; Το εμείς έχει πάει περίπατο! Όλος ο λαός υποφέρει, το σπίτι του στον πλειστηριασμό, ο μισθός του αν δουλεύει πετσοκομμένος, η ζωή του σε οριακή στάση πληρωμών. Εμείς όλοι τα τραβάμε, όλοι εκτός από τους 300 και κάποιους που εργάζονται εντός εκτός και επί ταυτά των τριακοσίων κι όμως αντί να επιδιώξει σύζευξη δυνάμεων, αντί να απλώσει το χέρι στον συνάνθρωπό του απομονώνεται ολοένα και πιο πολύ!

Έχοντας καλλιεργήσει για καιρό έναν ατελείωτο ανταγωνισμό ευμάρειας με τον διπλανό του, θέλει με κάθε τρόπο να συνεχίσει να ξεχωρίζει. Αφού τώρα πια το καλογυαλισμένο του καμπριό παρέδωσε τις πινακίδες του λόγω υψηλής φορολογίας, ξεκίνησε τον αγώνα για το “φαίνεσθαι” επιδιώκοντας να επιβάλλει τις απόψεις του στους συνανθρώπους του.

Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ακουστεί η θέση του, να αγορέψει με κάθε τρόπο για να φανεί και όχι το να πάρει μέρος σε μία συζήτηση να ακουστούν διαφορετικές απόψεις και να βγει ένα λογικό συμπέρασμα, να βρεθεί μια λύση!

Έπαψε να αισθάνεται μέρος του συνόλου και όλοι έχουν χωρίστει σε ομάδες κοινών συμφερόντων, σε στρατόπεδα μάχης χωρίς όπλα και σφαίρες. Μέσα σε αυτό το σύνολο ο κάθε ένας θεωρεί τον εαυτό του αρχηγό και καθετί πρέπει να ερμηνεύεται μόνο μέσα από το δικό του πρίσμα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η σημερινή κοινωνία να λειτουργεί απομονωμένη στις εκάστοτε ομάδες και ζώντας στην ψευδαίσθηση του Εγώ της να λειτουργεί με την λογική της αγέλης ως μονάδα όπου όλοι αισθάνονται αρχηγοί και κυρίαρχοι.
Δεν θα μπορούσε να έχει φτάσει η ηθική του Έλληνα σε χειρότερο σημείο! Η κατάρρευση των αξιών, του σεβασμού, της ταπεινότητας και της ουσιαστικής ελευθερίας και δημοκρατίας είναι σημείο των καιρών μας. Μίσος, ζήλεια, κριτική και μια ατελείωτη μάχη για το ποιος έχει δίκιο ή άδικο, ποιος θα γίνει το εξυλαστήριο θύμα για να ξεδώσει ο θυμός του κιας γνωρίζει πολύ καλά πως οι αληθινοί υπαίτιοι είναι όλοι ελεύθεροι, τον διοικούν και θα συνεχίσει να τους ψηφίζει για αρχηγούς της χώρας του!
Η λύση είναι μία για να σωθεί η ψυχή μας και μαζί και η Ελλάδα μας! ΟΜΟΝΟΙΑ ονομάζεται μα χωρίς ταπεινότητα και απόσταση από πολιτικές ταμπέλες δεν πιστεύω πως μπορεί να επιτευχθεί! Θέλετε να δυναμώσει η φωνή μας, θέλετε να μας υπολογίσουν; Όλοι μαζί μόνο! Κανένα προσωπικό συμφέρον! Προέχει η χώρα μας, προέχει η Ελλάδα μας! Σε αυτή τη χώρα γράφεται-τε το μέλλον των παιδιών μας! Θα γραφτεί με τιμή ή θα συνεχίσει να χαράσσεται με αδικία και ατιμία;
Ενωθείτε ο χρόνος τελείωσε, ο κύβος ερρίφθη…

Σχετικά με Ρίνα Σερέτη

Όσες σκέψεις κιαν διαβούν από το μυαλό, μόνο οι λέξεις στο χαρτί, μου δίνουν τη δύναμη να ακυρώσω κάθε ψεύτικο και να καλέσω κάθε αληθινό. Με αξίες, σεβασμό και πίστη στην ελληνική ψυχή μου. Δείτε όλα τα άρθρα του/της Ρίνα Σερέτη →